«Τώρα ἀναπαύεται στό χῶμα τοῦ χωριοῦ του...»

 

Ἀφιερωμένο στόν ἥρωα τῆς Κύπρου Ἠλία Σπηλιωτόπουλο καί σέ ὅλους τούς ἥρωες καί μάρτυρες τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας τοῦ 1974, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως σαράντα δύο ἐτῶν ἀπό τήν ἄνανδρη εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα στήν Κύπρο (20 Ἰουλίου 1974).

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πατρῶν

κ.κ. Χρυσοστόμου

Πέρασαν ἀπό τότε σαράντα δύο (42) χρόνια. Δέν ἦταν νεκρός, ἦταν ἥρωας. Οἱ ἥρωες δέν πεθαίνουν ποτέ. Ἦταν παιδί, νέος καί ὑπηρετοῦσε τήν πατρίδα. Θά ἀπελύετο σέ λίγο καιρό, γιά νά γυρίσῃ στό χωριό του καί νά συνεχίσῃ τόν τίμιο ἀγῶνα, μαζί μέ τήν ἁπλῆ ἀλλά τόσο ὡραία οἰκογένειά του. Ὅμως τό χρέος τό ἱερό, τόν ἔφερε στήν Κύπρο. Ἔπεσε στό πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου στίς 15 Ἰουλίου 1974. 

 

Ἀκολούθησε ἡ εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα στίς 20 Ἰουλίου 1974 καί τά ζοφερά ἐπακόλουθα σημάδεψαν ὄχι μόνο τούς Ἕλληνες, ἀλλά καί ὃλον τόν κόσμο. Σημάδεψαν καρδιές πού πόνεσαν γιά παλληκάρια, γιά γνήσιους Ἕλληνες στρατιῶτες, πού ἔπεσαν στό πεδίο τῆς τιμῆς καί τῆς δόξης προασπιζόμενοι τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς καί τοῦ Γένους μας.

Τά ἱερά κόκκαλά τους ἐσπάρησαν ὡς βοτάνη ἁγία στά μαρτυρικά τῆς Μεγαλονήσου χώματα, ὥστε πάνω τους νά ἀνθίσουν φυτά καί δένδρα μυροβόλα, πού τό μοσχοβόλημά τους θά διατηρῆται στούς αἰῶνες. 

 

Καί δέν εἶναι μόνο οἱ γνωστοί, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά καί οἱ ἀγνούμενοι πού ἔχουν τόν δικό τους ξεχωριστό, βαθύ πόνο.

 

Ἄλγος μέγα στήν καρδιά τῆς Κύπρου καί τῆς Ἑλλάδος. Πληγές ἀνίατες στό στῆθος τῆς «πολιτισμένης» ἀνθρωπότητος.

 

 

Ὁ Ἠλίας Σπηλιωτόπουλος προσφέρθηκε γιά τήν πατρίδα. «Τύχῃ ἀγαθῇ», ὡς θά ἔλεγε κάποιος κατά τήν ἀπόδοση ἀριστείων τιμῆς.

Γεννήθηκε στό Ἀγρίδι Ἀρκαδίας τό 1953. Ὁ Ἰούλιος 1974 τόν βρῆκε στήν Κύπρο, ὅπου ἔπεσε ἡρωικά μαχόμενος.

Σαράντα δύο (42) χρόνια μετά, λίγο πρίν ἀπό τήν ἑορτή του, μέ τιμές ἥρωος ἐπέστρεψαν τά ὀστᾶ του, στά εὐλογημένα Ἀρκαδικά χώματα στό χωριό του, στό Ἀγρίδι Γορτυνίας.

 

 

Σαράντα δύο (42) χρόνια τόν περίμενε ἡ μάνα του. Μαζί της τ’ ἄλλα της παιδιά καί τά ἐγγόνια της, ἀλλά καί πλῆθος λαοῦ πολύ μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μητροπολίτη τῆς περιοχῆς Σεβασμιώτατο Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμία καί τούς Ἄρχοντες τῆς περιοχῆς. Ἄντεξε αὐτή ἡ μάνα, γιά νά ζήσῃ αὐτήν τήν ἡμέρα καί νά πῇ μέ πόνο ἀλλά καί μέ καύχηση καί δίκαιη περηφάνεια γιά τόν γυιό της: «Τώρα ἀναπαύεται στό χῶμα τοῦ χωριοῦ μας...». Μεγάλωσαν τά ἀνήψια του, πού πῆραν τό ὄνομά του καί τήν λεβεντιά του. (Συγκλόνισε μέ τά λόγια πού εἶπε στήν κηδεία ὁ ἀνηψιός του Ἠλίας, ἐκ μέρους καί τῶν ἐξαδέλφων του καί ὅλης τῆς οἰκογενείας) Ὅμως πῆραν καί τήν βαριά κληρονομιά ἑνός ἥρωα, πού δέν εἶναι ὑλική ἀλλά πνευματική, ζωγραφισμένη καί τυλιγμένη στήν Ἑλληνική Σημαία, τήν ὁποία θά κρατοῦν ὡς ἱερά παρακαταθήκη στήν καρδιά καί στό σπίτι τους, ἀφοῦ οἱ λωρίδες της ὑπαγορεύουν τό αἰώνιο γιά τούς Ἕλληνες σύνθημα «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος».

 

Σήμερα ἡμέρα τοῦ Προφήτου Ἠλία, κατά τήν ὁποία ἔγινε ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Ἑλληνική μας Κύπρο πρίν σαράντα δύο χρόνια, γονατίζομε μπροστά στούς τάφους τῶν ἡρώων καί μαρτύρων τῆς Κύπρου, Κυπρίων καί Ἑλλαδιτῶν καί μνημονεύομε τῶν ἀγώνων καί τῶν θυσιῶν τους, ἀσπαζόμενοι τή γῆ πού κρατάει στά σπλάχνα της, τά κόκκαλά τους.

 

Κύπρος: Πόνος καί καημός μεγάλος! Δόξα καί δάκρυ! Φυλακισμένα μνήματα καί ἐλεύθερες ψυχές!

 

Κύπρος: Τύμβος τῆς Μακεδονίτισσας, Στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ καί τόσα ἄλλα μαρτυρικά καί αἱματοποτισμένα τοπωνύμια!

 

Κύπρος: Μονή τοῦ Κύκκου καί τοῦ Μαχαιρᾶ!

 

Κύπρος: Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανός, Γρηγόρης Αὐξεντίου, Εὐαγόρας Παλληκαρίδης καί τόσοι ἄλλοι σταυραετοί τῆς λευτεριᾶς!

 

Θυμᾶμαι μέ συγκίνηση βαθειά, ὅταν μεταφέραμε στήν Κύπρο τό 2013 τήν Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου πρός εὐλογία καί ἁγιασμό τοῦ μαρτυρικοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ. Ζωντάνεψαν μνῆμες καί θύμησες, ἀγῶνες καί θυσίες. Περάσαμε, μέ πόνο ψυχῆς ἀβάσταχτο, στά κατεχόμενα καί φτάσαμε στό φυλακισμένο μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα στήν Καρπασία.

 

 

 

Κλαύσαμε καί προσευχηθήκαμε μέ δέος καί ρῖγος ψυχῆς. Παρακαλέσαμε νά δώσῃ ὁ Θεός λύση στό θέμα τῆς Κύπρου, ἀφοῦ οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, τόσες ἀδικίες διέπραξαν καί διαπράττουν εἰς βάρος τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Σαράντα δύο (42) χρόνια μετά, ὁ Ἠλίας πού γύρισε γιά νά ἀναπαυθῇ στά ἁγιασμένα χώματα τοῦ χωριοῦ του, ὁ κάθε Ἠλίας, ὁ κάθε Στρατιώτης πού θυσιάστηκε στήν Κύπρο, γιά τήν δόξα τῆς Ἑλλάδος καί τήν Ἐλευθερία, γιά τήν τιμή καί τήν πατρώα ἁγιασμένη παράδοση, μᾶς καλοῦν σέ πνευματική ἀφύπνιση καί συνεχῆ διαμαρτυρία γιά τήν ἀδικία καί τό ψεῦδος, γιά τήν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί ζητοῦν δικαίωση τῶν ἀγώνων τους μέσα ἀπό τούς δικούς μας ἀγῶνες γιά τήν πατρίδα μας καί μέσα ἀπό τήν δική μας στάση γιά τήν προάσπιση τῶν ἀδιαμφισβήτητων ἐθνικῶν μας δικαιωμάτων.

 

                                                                   

Πρίν λίγα χρόνια στήν Πάτρα πραγματοποίησαμε σέ συνεργασία μέ τούς Κυπριακούς Συλλόγους τῆς Ἀχαΐας, μεγάλη ἐκδήλωση, πρός τιμήν τῶν ἡρώων τῆς Κύπρου. Σήμερα, ἑορτή τοῦ Προφήτου Ἠλία, τελέσαμε μνημόσυνο, στό Μοναστήρι του πού γιόρταζε στήν Πάτρα, προσευχηθήκαμε μέ δάκρυα στά μάτια, γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν ἡρώων τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας.

 

Κλείνοντας τήν ἀναφορά μας αὐτή γιά τήν ὑπόθεση τῆς Κύπρου, μακαρίζομε τήν ἡρωίδα μάνα τοῦ Ἠλία, πού περίμενε 42 χρόνια στό Ἀγρίδι τῆς Γορτυνίας, τά λείψανα τοῦ ἥρωα γιοῦ της. Μακαρίζομε τά ἀδέλφια του καί τά ἀνήψια του, γιατί μποροῦν νά καυχῶνται γιά τόν ἰδικό τους ἥρωα, γιά τόν Ἕλληνα Στρατιώτη πού σκοτώθηκε στήν Κύπρο μας.

Στόν ἥρωα Ἠλία Σπηλιωτόπουλο καί σέ ὅλους ὅσοι ἔπεσαν στήν Κύπρο, γιά τήν λευτεριά καί τήν τιμή τῆς πατρίδος, ταιριάζουν τοῦ λεοντόψυχου Εὐαγόρα Παλληκαρίδη τά λόγια:

Θά πάρω μιάν ἀνηφοριά,

θά πάρω μονοπάτια

νά βρῶ τά σκαλοπάτια

ποῦ πᾶν στή Λευτεριά.

Θ’ ἀφήσω ἀδέρφια, συγγενεῖς

τή μάνα τόν πατέρα

μές στά λαγκάδια πέρα

καί τίς βουνοπλαγιές.

Κι ὅποιος θελήσει γιά νά βρεῖ ἕνα «χαμένο ἀδερφό», ἕναν παλιό του φίλο,

Ἄς πάρει μιάν ἀνηφοριά,

ἄς πάρει μονοπάτια

νά βρεῖ τά σκαλοπάτια

ποῦ πᾶν στή Λευτεριά.

Μέ τήν Ἐλευθεριά μαζί

μπορεῖ νά βρεῖ καί μένα.

Ἄν ζῶ θά μ’ εὔρη ἐκεῖ.