Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ !!!



ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ !!!

    «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν»

ΙΔΟΥ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ "ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ" ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ !!!20 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕΙΡΞΗ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο "ΚΑΚΟΥΡΓΟΣ" ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ . ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ .ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΚΟ ΖΥΓΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ "ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ " .ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΜΕ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ .ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ .ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΠΡΟΒΑΛΕ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΠΟΤΕ .............................ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ !!!

 ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΙΑ ΣΕΛΙΔΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ "ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ" ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΠΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΗΓΗΣΩ ΤΙ ΕΝΝΟΩ :ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ [ΔΙΟΤΙ 3 ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ] ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΝΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΖΗΣΑΜΕ  ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΠΑΡΩΔΙΑ [ΑΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΦΡΑΣΗ] ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΑΡΤΙΖΟΤΑΝΕ ΑΠΟ 3 ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ 4 ΕΝΟΡΚΟΥΣ !
ΚΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" ΕΠΕΛΕΞΕ ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ [ΜΙΚΤΟ ΟΡΚΩΤΟ] ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΑΡΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ 4 ΛΑΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΙΧΑΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΗΜΕΡΩΝ ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ [ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ] ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΙΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ  .
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΜΕΛΙΜΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ "ΕΧΑΣΑΝ" ΛΕΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΠΑ .ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΣΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 1.400.000 ΕΥΡΩ !!!
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΡΩΤΑΜΕ : ΑΦΟΥ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΒΑΛΑΤΕ ΡΑΣΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΤΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ;
ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΙΚΟΙ [ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ Κ.Α. ] ΕΠΕΣΑΝ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Η "ΕΔΡΑ" ΚΑΙ  ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ  Η Κ. ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΓΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΔΑΝ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ : ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΥΡΗΧΘΕΙ ΕΝΟΧΟΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ !!!


ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ  ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΤΗΝ ΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΙΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ "ΕΙΔΑΝ" ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ΚΑΤ΄' ΑΥΤΟΥΣ ΟΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΥΤΕΣ [ ΠΟΥ ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΤΩΝ ΠΟΙΝΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ] ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΤΟΝΙΣΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΙ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ .
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ [ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ "ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ" ] ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΘΘΩΘΗΚΑΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ΔΟΘΗΚΕ ΤΟ "ΣΗΜΑ" ΟΤΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ !!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΤΙ ΕΑΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙΘΑ ΘΕΛΗΣΕΤΕ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΓΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΔΙΩΧΘΗΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ :ΝΑ ΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΩΧΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ !!!
ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ :


  1. Μοναχός Αντύπας (φυσικός αυτουργός) συνολικά 20 έτη κάθειρξη (χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα )
  2. Γέροντας Μεθόδιος (ηθικός αυτουργός) συνολικά 20 έτη κάθειρξη (χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα )
  3. Μοναχός Μαρδάριος συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  4. Μοναχός Αβραάμ, συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  5. Ιερομόναχος Σάββας, συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  6. Μοναχός Λυσίμαχος, συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  7. Μοναχός Γάϊος, συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  8. Μοναχός Ορέστης, συνέργεια, συνολικά 10 έτη και 4 μήνες φυλάκιση, (άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος)
  9. Τρείς λαϊκοί που αθωώθηκαν ομόφωνα και αφέθηκαν ελεύθεροι.

 ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΛΥΠΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ : 
ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ  ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΔΙΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 20 ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ 20 ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ!!!\

ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΗΝ ΛΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ "ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ"ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ !!!

ΤΡΙΤΟΝ ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΑΠΟΥΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΓΟΧ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ !!!

ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΑΣ  !!!

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΑΛΛΟ ΑΔΕΡΦΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ  ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΟΤΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ;;;
ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ "ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ"¨!!!

         ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η' ΘΑΝΑΤΟΣ !!! 

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Ὁ γεροπόρνος ποὺ ἦταν ἅγιος

               Ὁ γεροπόρνος ποὺ ἦταν ἅγιος

Μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἱστορίες τοῦ Λαυσαϊκοῦ περιγράφει τὸ βίο ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὸ μοναστήρι, δούλευε σὰν φορτοεκφορτωτὴς στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας. Καὶ ὅπως ἀπὸ κάθε λιμάνι, οὔτε ἀπ’ αὐτὸ ἔλειπαν οἱ πόρνες. Ὁ «μοναχὸς» δούλευε ὅλη τὴν ἡμέρα, καὶ τὸ βράδυ ξόδευε ὅλα ὅσα κέρδιζε, «ἀγοράζοντας» τὴν συντροφιὰ μιᾶς πόρνης γιὰ ὅλη τὴ νύχτα.

Ἦταν ἡ ντροπὴ τῶν χριστιανῶν τῆς πόλης, ἦταν τὸ σκάνδαλο τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ χρόνια περναγαν καὶ παρὰ τὶς ἐκκλήσεις καὶ τὶς συστάσεις, αὐτὸς συνέχιζε τὴν ἁμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, ὅπως σὲ ὅλους μας, ὁ θάνατος ἦρθε σὰν λύτρωση, σὰν φάρμακο ποὺ θὰ τὸν ἔσωζε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ποὺ δὲν σταμάτησε νὰ κάνει ἀκόμη καὶ λίγο πρὶν πεθάνει. Καὶ πῶς νὰ τὸν ἀφήσουν χωρὶς ταφὴ γιὰ χριστιανό; Οἱ παπάδες τῆς πόλης τὸν πῆραν νὰ τὸν κηδέψουν καὶ μαζί του νὰ θάψουν τὸ σκάνδαλο. Τὸ νέο μαθεύτηκε: Ὁ «γεροπόρνος» μοναχὸς πέθανε. Ποιὸς ἄραγε θὰ πήγαινε στὴν ἐκκλησία νὰ τὸν ἀποχαιρετήσει;Ἡ ἐκκλησία στὴν κηδεία του γέμισε ἀπὸ γυναῖκες τῆς Ἀλεξάνδρειας, τίμιες γυναῖκες, χριστιανές, ποὺ ἦρθαν νὰ τὸν ἀποχαιρετήσουν, μὰ ὄχι σὰν ἕναν ὁποιοδήποτε νεκρό, σὰν ἅγιο! Κάποιος γνώρισε σὲ κάποια ἀπὸ αὐτὲς τὸ πρόσωπο μιᾶς πόρνης, ποὺ εἶχε καιρὸ νὰ δεῖ στὸ λιμάνι… δὲν ἦταν ὅμως, ὅπως τὴν θυμόταν. Κάποιες ἄλλες, ἁπλά τοὺς θυμίζαν κάτι ἀπόμακρο.

Τότε ἡ πόλη ἔμαθε πὼς ὁ «γεροπόρνος» μοναχὸς ἦταν ἕνας ἅγιος, ποὺ μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ κέρδιζε, ἐξαγόραζε μία νύχτα χωρὶς ἁμαρτία, ἀγόραζε τὸ «δικαίωμα» στὸ σῶμα τους γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχή τους. Τότε ἡ πόλη ἔμαθε, ὅτι αὐτὸς ποὺ νομίζαν ὅτι εἶναι τὸ «σκάνδαλο» ἦταν ἡ ἁγνότητα, ἡ ἄδολη ἀγάπη, ἡ αὐταπάρνηση, ὁ ἄνθρωπος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θέωση. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ δὲν κρίνεται στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ στὸ τέλος της. Γιατί ἀκόμη κι ὅταν ὁ ἴδιος ζεῖ «καθὼς πρέπει», πρέπει νὰ μαρτυρήσει, πρέπει νὰ ζήσει τὴν μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο. Τελικὰ ποιὸς εἶναι τὸ σκάνδαλο, ὁ ἄλλος ἢ ἐμεῖς; Μήπως ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς ποὺ θέτω στὸν ἄλλο τὸ προσωπεῖο ποὺ μοῦ ταιριάζει νὰ τὸν βλέπω; Μήπως γιατί φοβᾶμαι μὴν ἀποκαλυφθεῖ τὸ δικό μου προσωπεῖο;

Καὶ τελικὰ τί κάνουμε μὲ τὸ σκάνδαλο, ποιὸς τὸ κουβαλᾶ, ποιὸς θὰ «σώσει» τὸ σκάνδαλο; Τὸ ἐρώτημα εἶναι οὐσιαστικό, γιατί τὸ σκάνδαλο τοῦ ἄλλου ἔχει μιὰ θεμελιακὴ λειτουργία: Γεμίζει τὰ δικά μας κενά, τὰ κενά τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Εἶναι εὔκολο νὰ κατηγορήσουμε, εἶναι εὔκολο νὰ γκρεμίσουμε, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ ποῦμε τὸν καλὸ λόγο, νὰ δουλέψουμε γιὰ τὸ κοινὸ καλό! Υἱοθετοῦμε ἐπιλογὲς ἀπάνθρωπες καταρχὴν γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν κάθε μορφῆς κρίση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ὑπόθεση ἰδεολογίας, θεωρίας ἢ δομῶν, εἶναι πρωτίστως τὸ ἀποτέλεσμα τῆς λειτουργίας χωρὶς πραγματικὸ σκοπό, ἡ εἴσοδος σὲ ἕναν μηχανισμὸ κατάρρευσης καὶ φθορᾶς. Σήμερα ζοῦμε μὲ μοναδικὴ ἔνταση τὴν ποιοτικὴ ἀπώλεια τῶν ἐσωτερικῶν κριτήριων μιᾶς κοινωνίας ποὺ δὲν «κοινωνεῖ», ἀλλὰ μόνο «ἐπικοινωνεῖ» τὰ ἀδιάλειπτα κενά της. Ἡ «πραγματικὴ ζωὴ» δὲν εἶναι ἡ δική μας, ἀλλὰ τοῦ ἀλλοῦ. Ἐντούτοις ὀφείλουμε νὰ ἀναζητήσουμε τὴν δική μας ζωή, γιατί στὴν τελικὴ Κρίση τὸ δικό μας βιβλίο, τῆς ζωῆς μας, θὰ εἶναι ἀδειανό.

Παναγιωτόπουλος Ἰωάννης

(Λέκτορας στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν)

Τὸ Ἱστορικὸ δίωξης τῆς Μονης φαίνεται σὲ Μηνυτήρια ἀναφορά

 methodios
 Τὸ Ἱστορικὸ δίωξης τῆς Μονης φαίνεται σὲ Μηνυτήρια ἀναφορά ποὺ εἴχε καταθέσει :
 

http://psifides.pblogs.gr/2008/06/mhnythria-anafora-toy-b-kapernaroy-gia-thn-monh-esfigmenoy.html
 

Eκει, μεταξυ πολλών γεγονοτων, διαβαζουμε και γι αυτο το συμβάν :
 

Η σοβαρότερη όλων εγκληματική ενέργεια που έχει λάβει χώρα εις βάρος μας συνέβη την 20.12.2006, όπου πραγματοποιήθηκε μία άνευ προηγουμένου δολοφονική επιδρομή εναντίον μας από τα μέλη της ψευτοαδελφότητας του Κατσουλιέρη με τη συμμετοχή ενός κοσμικού, ο οποίος μάλιστα προηγείτο των μελών της ψευτοαδελφότητας κρατώντας ένα λοστό! Συγκεκριμένα, ήταν κατά τις 05.00 π.μ. όταν ξυπνήσαμε από το θόρυβο που προκάλεσε η διάρρηξη της εισόδου του κονακίου μας στις Καρυές, όπου και ξαφνικά εισέβαλαν μέλη της ψευτοαδελφότητας του Κατσουλιέρη και συγκεκριμένα οι Πατέρας Γαβριήλ, Ιερομόναχος Ιωακείμ, Πατέρας Εφραίμ, Πατέρας Βαρθολομαίος και ο προαναφερθείς κοσμικός, ο οποίος, τυγχάνει αδελφός του μέλους της ψευτοαδελφότητας, μοναχού Βαρθολομαίου και συνάμα Αστυνομικός εν ενεργεία!
 

... Εκείνοι από εμάς που αντελήφθησαν πρώτοι την εισβολή άρχισαν να φωνάζουν για να ειδοποιήσουν και τους άλλους ότι γίνεται επίθεση και έτρεξαν προς την ήδη διαρρηγμένη πόρτα. Είδαν και άκουσαν σαστισμένοι τους εισβολείς να κραδαίνουν λοστούς και σιδερένιες μπάρες και να αλαλάζουν μανιωδώς. Οι δράστες άρχισαν να χτυπούν λυσσαλέα όσους από εμάς επιχειρούσαν με τα σώματά τους να απωθήσουν τους εισβολείς.   Οι τελευταίοι χτυπούν με φονική μανία όποιον από εμάς συναντούν μπροστά τους. Από χτυπήματα με σιδηρολοστό τραυματίζονται οι πατέρες Μαρδάριος, Αμβρόσιος και Χρυσόστομος, ο δεύτερος μάλιστα εξ';αυτών σοβαρά διότι ο σιδηρολοστός τον πέτυχε στο κεφάλι! Ο μοναχός αυτός χρειάστηκε να νοσηλευτεί τρεις ημέρες στο Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης!

Σημειωτέον είναι και το εξής περιστατικό, που δεικνύει και αποδεικνύει την απαράδεκτη, παράνομη και εγκληματική σύμπραξη των Αστυνομικών Αρχών Καρυών με την εγκληματική ψευτοαδελφότητα του Χρυσόστομου Κατσουλιέρη!
 

Όταν εμείς κατορθώσαμε τελικά να απωθήσουμε τους εισβολείς κάτω στο καλντερίμι, βρεθήκαμε προ της οδυνηρής εκπλήξεως να βλέπουμε τον υποδιοικητή της Αστυνομίας Καρυών κ. Δούκα με συνοδεία τεσσάρων ακόμα ενστόλων αστυνομικών αντί να σπεύδουν να συλλάβουν τους εισβολείς, που παρολίγο να γίνουν φονιάδες μας, να στέκονται και απλώς να αναμένουν την «έκβαση» της μάχης, νομιμοποιώντας με τον τρόπο αυτό και συμπράττοντας στην ενδεχομένως φονική πρόθεση της εγκληματικής «αδελφότητας» εις βάρος μας!
 

Το γεγονός ότι η εισβολή-επίθεση της 20 Δεκεμβρίου 2006 εις βάρος μας από την ψευτοαδελφότητα του Χρυσόστομου Κατσουλιέρη αποτελούσε στημένη ενέδρα με συνενοχή και της Αστυνομίας Καρυών, αποδεικνύεται αδιάσειστα από τα εξής γεγονότα:
 

α) από την πρώτη στιγμή που διεπιστώσαμε την επιχείρηση παραβίασης της εξώθυρας του κονακίου μας, τηλεφωνήσαμε στην Αστυνομία για να σπεύσει να μας προστατεύσει. Η Αστυνομία ήλθε μεν αλλά όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να μας βοηθήσει, όπως ήταν το αυτονόητο και θεσμικώς προβλεπόμενο καθήκον της, αλλά συνέλαβε δικούς μας μοναχούς και όχι τους δράστες!!
 

β) Όταν ο Εσφιγμενίτης Πατήρ Μαρδάριος ερώτησε γεμάτος απορία τον υποδιοικητή της Αστυνομίας Δούκα για ποιό λόγο διατάσσει αυτός τη σύλληψη των Εσφιγμενιτών μοναχών και όχι τη σύλληψη των δραστών εισβολέων με τη φράση «μα καλά συλλαμβάνεις εμένα που σε φώναξα και αφήνεις αυτόν (εννοώντας τον παρακείμενο ψευδοεσφιγμενίτη π. Βαρθολομαίο) που ήρθε να με σκοτώσει;», η αυθόρμητη απάντηση του υποδιοικητή ήταν «Αυτός είναι δικός μου, θα έρθει μόνος του»!!!
 

Και δεν έφτανε η παντελής ατιμωρησία των στην ουσία επ';αυτοφώρω καταληφθέντων εισβολέων-μελών της ψευτοαδελφότητας, αλλά η Αστυνομία Καρυών δια του υποδιοικητή της κ. Δούκα προχώρησε και στην απέλαση δύο Εσφιγμενιτών πατέρων, ενώ αυτοί ακόμα νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο Πολυγύρου!
 

Οι δε δηλώσεις των αξιωματικών της Αστυνομίας στα κανάλια της τηλεόρασης αποτέλεσαν την απόλυτη παραποίηση της αλήθειας αφού ξεδιάντροπα μίλησαν για δήθεν δική μας επίθεση κατά των ψευδοεσφιγμενιτών!

Σταύρος

Πορεία ἐπιστροφῆς καὶ ἐπανευαγγελισμοῦ

Πορεία επιστροφής και επανευαγγελισμού

«Πορεία ἐπιστροφῆς καί ἐπανευαγγελισμοῦ»
τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου,
Προηγουμένου Ἱ. Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας μας!

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ μόνον αὐτὴ —διὰ τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του, διὰ τοῦ Τιμίου καὶ Παναγίου καὶ Ζωοποιοῦ Αἵματός Του— μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο τὴν ἄφεση τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν του. Ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκκλησία καὶ μόνον αὐτή, μπορεῖ νὰ παίρνει ληστές, φονιάδες καὶ ἐγκληματίες· ἔκφυλους, πόρνους καὶ μοιχούς· φιλάργυρους, φίλαυτους καὶ ὑπερήφανους· καὶ νὰ τοὺς μεταπλάθει σὲ δικαίους καὶ ἁγίους. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ μόνον αὐτή, ἔχει τὴ δύναμη νὰ παίρνει σκιὲς ἀνθρώπων, συντρίμματα ψυχῶν· νὰ παίρνει λάσπη καὶ βοῦρκο καὶ μὲ αὐτὰ τὰ ὑλικὰ νὰ δημιουργεῖ καλλιτεχνήματα, ἀνθρώπινα πρότυπα. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ μόνον αὐτή, μπορεῖ νὰ παίρνει βαρυποινίτες ἀπὸ τὰ κάτεργα τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ τοὺς ἀναδεικνύει ἀσκητὲς καὶ ὁσίους, μάρτυρες καὶ ὁμολογητές. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμάσια μὲ μοναδικὸ ἀντίτιμο ἕνα δάκρυ· ἕναν λόγο, «ἁμάρτησα, Κύριε»· ἕνα «Θεέ μου, ἐλέησέ με καὶ συγχώρησέ με τὸν ἁμαρτωλό»· ἕνα ταπεινὸ γονάτισμα καὶ μία ταπεινὴ, εἰλικρινή καί ἐκ βάθους ψυχῆς ὁμολογία ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας, κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ.
 
Κι ὅμως αὐτή τή Μάνα, μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες, ὄχι μόνο δέν τήν εὐχαριστοῦμε καί δέν τήν εὐγνωμονοῦμε, ὅσο θά τῆς ἄξιζε, ἀλλά πολλές φορές καί τήν ἀγνοοῦμε καί τή λησμονοῦμε καί τήν πικραίνουμε. Ἀδικοῦμε πραγματικά τούς ἴδιους τούς ἑαυτούς μας, ὅταν ἀρνούμαστε τήν μητρική ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας μας ἤ μετέχουμε σ’ Αὐτή μέ ἕνα ἀλλοτριωμένο κοσμικό καί ὀρθολογιστικό τρόπο, χωρίς οὐσιαστικό βίωμα, χωρίς συνειδητή συμμετοχή στά Ἱερά Μυστήριά Της, χωρίς ἀποδοχή καί τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας.
 
Ἀγνοώντας, ὅμως, καί λησμονώντας τήν Ἐκκλησία, ἀγνοοῦμε καί λησμονοῦμε τόν ἴδιο τό Χριστό, ἀφοῦ Αὐτός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, Αὐτός ἐνεργεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία, Αὐτός μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς σώζει καί μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς δοξάζει καί τελικά μᾶς θεώνει διά τῆς Ἐκκλησίας.
 
Κι ἐνῶ ὁ Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός, πού ταπεινώθηκε, σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε γιά νά θεώσει τήν ἀνθρώπινη φύση μας, εἶναι τό κέντρο τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τό κέντρο τῆς Ἱστορίας καί τῆς Πίστεώς μας, τό κέντρο τῶν Θείων Γραφῶν καί τῆς Θείας Λατρείας, δυστυχῶς, δέν ἀποτελεῖ πάντοτε καί τό κέντρο τῆς ψυχῆς μας, τῆς διανοίας μας, τῆς καρδιᾶς μας, τό κέντρο τοῦ εἶναι μας. Δέν γίνεται ὁ κύριος σκοπός τῆς ζωῆς μας, τό ἀγαλλίαμά μας, ὁ πόθος μας καί ἡ λαχτάρα μας. Πολλές φορές ἐκθρονίζουμε στήν πράξη τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας, ἀπό τίς συναναστροφές μας, τίς συζητήσεις μας καί τίς ἀναζητήσεις μας, ἀπό τή σκέψη μας καί τή γλώσσα μας, ἀκόμα κι ἀπ’ τήν προσευχή μας. Ἡ πρώτη ἐντολή Του, τό «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου» (Μάρκ. ιβ´, 30) δέν δονεῖ τό εἶναι μας, δέν ἀποτελεῖ τήν κύρια μέριμνά μας, τήν πεμπτουσία τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα.
 
Ἀλλά, παρά τή δική μας ἀμέλεια, τή ραθυμία, τή χλιαρότητα καί τήν περί τά πνευματικά νωθρότητά μας, ὁ ἐράσμιος Νυμφίος τῶν ψυχῶν μας, ὁ γλυκύτατος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, δέν παύει νά κρούει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας καί νά μᾶς ἀπευθύνει στοργικά, ἐπίμονα, ἀλλά καί διακριτικά τόν παρήγορο λόγο Του ζητώντας τήν ἐπιστροφή μας στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας.
 
Ἀλήθεια, πόσο ἀγνώμονες, πόσο ἄσοφοι ἀοδεικνυόμαστε, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός τοῦ Παντός, ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ ἀνενδεής καί Παντοδύναμος Κύριος, ὁ φοβερός Θεός, «Ὅν φρίσσει καί τρέμει τά Χερουβείμ», ὁ Πλάστης καί Θεός μας, ἔρχεται τόσο κοντά μας! Γίνεται ὁ πολυεύσπλαγχνος Πατέρας μας, ὁ ἀδελφός μας καί ὁ πιστός φίλος μας, ἕτοιμος νά μᾶς προσφέρει τά πάντα, θυσιάζοντας τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του! Ἔρχεται νά μᾶς ὑπηρετήσει «ὡς ὁ διακονῶν», νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά βάρη καί τίς θλίψεις, νά μᾶς χαρίσει τά παρόντα καί τά μέλλοντα ἀγαθά Του! Κι ἐμεῖς —ὤ τῆς παραφροσύνης!— τολμοῦμε πολλάκις νά Τόν ἀγνοοῦμε, νά τόν περιφρονοῦμε, δυστυχῶς, ἀκόμη καί νά Τόν ὑβρίζουμε καί νά Τόν βλασφημοῦμε, κατόπιν βέβαια τῆς ὑποκινήσεως τοῦ διαβόλου! Ὤ τῆς μεγάλης σου εὐσπλαχνίας Κύριε!
 
Ἀδελφοί, «ἰδοὺ νῦν (τώρα, σήμερα, ὄχι αὔριο) καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν (τώρα, σήμερα, ὄχι αὔριο) ἡμέρα σωτηρίας», μᾶς παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Β´ Κο­ρ. ϛ´, 2). Τώρα νά μετανοήσουμε, σ’ αὐτή τή ζωή μόνο ὑπάρχει τό ἔλεος καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ὁ θάνατος καραδοκεῖ ἀνά πᾶσα στιγμή, ἡ αὐλαία πέφτει ὁσονούπω, ἡ Κρίσις ἐγγύς, ἀκριβοδίκαιη καί ἀδέκαστη.

Ἀδελφοί μας ἀγαπητοί καί περιπόθητοι!

 «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»! Εἶναι φοβερή ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως καί ἡ κόλαση ἡ μεγαλύτερη συμφορά, τό φοβερώτερο κακό. Τά δεινά τῆς κολάσεως δέν ἔχουν καμμία σύγκριση μέ τίς συμφορές τῆς παρούσης ζωῆς. Ἄς εὐχόμαστε κανείς ἄνθρωπος στόν κόσμο νά μήν δοκιμάσει τήν ἄφατη ὀδύνη της. Ἄς μή παίζουμε «ἐν οὐ παικτοῖς». Τό διακυβευόμενο εἶναι ἡ ἀθάνατη ψυχή μας καί τό αἰώνιο μέλλον μας. Δυστυχῶς, πολλοί ἄνθρωποι, ἀκόμη καί χριστιανοί, δέν πιστεύουν ἤ ἀμφιβάλλουν γιά τήν ὕπαρξη τῆς ἄλλης ζωῆς, δέν πιστεύουν στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος καί Κόλαση. Εἶναι πραγματικά φοβερό! Στήν μέλλουσα κρίση τά σώματα ὅλων τῶν κεκοιμημένων θά ἀναστηθοῦν καί θά ἐπανασυνδεθοῦν τό καθένα μέ τήν ψυχή του καί θά ἀνασυγκροτηθεῖ, ἔτσι, ὁ ὅλος ἄνθρωπος ἀνακαινισμένος καί ἀφθαρτοποιημένος.
 
Στήν ἄλλη ζωή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά δοῦμε τόν Θεό, θά δοῦμε τήν ἄκτιστη δόξα, τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Θεοῦ, αὐτό τό ἔνδοξο φῶς καί τήν ἄκτιστη δόξα πού εἶδαν οἱ τρεῖς μαθητές στό ὄρος Θαβώρ κατά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας. Τό ἄκτιστο αὐτό φῶς εἶναι ἀνέσπερο, γλυκύτατο, χαριέστατο, αἰώνιο, καί πληροῖ τόν ἄνθρωπο ψυχοσωματικά μέ ὑπερκόσμια καί ἀκατάληπτη εὐφροσύνη καί ἀνέκφραστη ἡδονή, εἰρήνη καί χαρά. Ὅσοι, ὅμως, δέν θά εἶναι κατάλληλα προετοιμασμένοι ἀπό αὐτή τήν ζωή, μᾶς τονίζουν οἱ Πατέρες, αὐτοί θά δοῦν αὐτή τήν δόξα, αὐτό τό φῶς ὡς πῦρ καταναλίσκον, δηλαδή ὡς πνευματική φωτιά πού κατακαίει. Εἶναι ἕνα θέμα τεράστιο, δύσκολο, ἀλλά κεφαλαιώδους καί μοναδικῆς σημασίας, γιά τό ὁποῖο ταπεινά προτείνουμε, ὁ Σύλλογός σας, κύριε Πρόεδρε, νά διοργανώσει σύντομα μία εἰδική ὁμιλία ἤ μᾶλλον ἡμερίδα στήν ὁποία θά μποροῦν νά ὑποβληθοῦν καί ἐρωτήσεις.
 
Καλό θά ἦταν, λοιπόν, καί στίς εὐχές μας, σέ γιορτές ἤ διάφορες ἄλλες περιστάσεις, νά χρησιμοποιεῖται κι ἀπό τούς λαϊκούς ἀδελφούς μας, ἡ εὐχή τῶν Μοναχῶν: «Καλή μετάνοια, καλόν Παράδεισο» καί νά μήν κτυποῦμε ξύλο, ὅταν ἀκοῦμε τήν λέξη θάνατος, ἀφοῦ αὐτός εἶναι τό πιό βέβαιο γεγονός πού θά μᾶς συμβεῖ. Ἄλλωστε, δέν εἴμαστε μόνιμοι κάτοικοι αὐτῆς τῆς γῆς, ἀλλά πάροικοι, ἔνοικοι τῆς γῆς. Εἴμαστε ὁδίτες καί ὄχι πολίτες αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὁ δρόμος γιά τόν Παράδεισο, ἀδελφοί, εἶναι ἕνας. Εἶναι ὁ δρόμος πού βάδισαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι: ὁ δρόμος τῆς μετανοίας, τῆς θεογνωσίας, τῆς ἐπιστροφῆς στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας. Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς στήν Ἐκκλησία μας καί στήν Ἁγία Παράδοσή της.

Ἡ σύγχρονη κοινωνία ἔχει περιέλθει σέ ἀφάνταστο βαθμό καταπτώσεως καί ἀποστασίας. Γι’ αὐτό καί πρέπει νά ἐπανέλθουμε στήν παλιά εὐσέβεια, στό φόβο τοῦ Θεοῦ, στήν ἁγία ἁπλότητα. Νά ἐπανέλθουμε ὅλοι, Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί, στήν πραότητα, στήν ταπείνωση, στήν ἀκακία, στήν ἀφελότητα τῆς καρδίας, στήν κατά Θεόν γνώση καί σοφία. Καί ν’ ἀρχίσουμε ἀπό ἁπλά, μικρά καί ἴσως τυπικά, κατά τό φαινόμενο, πράγματα· ἀλλά στήν πραγματικότητα πολύ σπουδαῖα καί οὐσιαστικά.

Καί ἄν ἡ μετάνοια καί ἡ πνευματική ἐγρήγορση εἶναι ἀπαραίτητη γιά κάθε περίοδο τῆς ζωῆς μας, εἶναι πολύ περισσότερο ἀπαραίτητες σήμερα, πού τό κύμα τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀντιθεΐας, τοῦ νεοπαγανισμοῦ, τῆς εἰδωλολατρείας, τῆς σύγχυσης, τοῦ θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ, τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐποχῆς μᾶς κατακλύζει καί σάν πνευματικός λίβας μαραίνει καί κατακαίει τά ἄνθη καί τούς καρπούς τῆς πατροπαράδοτης εὐλάβειας, τῆς παράδοσης, τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἰδανικῶν τοῦ λαοῦ μας.
 
Ἐδῶ βρίσκεται, πιστεύουμε, ἡ βασική αἰτία τῆς σύγχρονης ἀπαξίας καί παρακμῆς, πού βιώνουμε ὡς λαός καί ὡς χώρα. Ἀπεμπολήσαμε ἀρχές καί ἀξίες, ἀλλάξαμε ἤθη, ἔθιμα καί συμπεριφορές, θέσαμε ἄλλους στόχους καί προτεραιότητες, νοθεύσαμε τά μέσα καί τίς διαδικασίες, ἀπωλέσαμε τό μέτρο, ἐγκαταλείψαμε τήν χαρμολύπη. Βγάλαμε τόν Θεό ἀπό τήν ζωή μας καί θεοποιήσαμε τούς ἑαυτούς μας, τήν λογική μας, τήν ἀτομική μας κρίση, τίς ἀτομικές μας δεξιότητες, τό ἀτομικό μας θέλημα, τό ὑπερτροφικό καί θεοποιημένο ΕΓΩ μας. Κι ὅλα αὐτά μέ τίμημα τήν ἀπώλεια τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῆς συνειδήσεώς μας, τῆς ψυχικῆς μας ἠρεμίας καί ἰσορροπίας, τῆς προσωπικῆς, οἰκογενειακῆς καί κοινωνικῆς μας γαλήνης καί εὐτυχίας.
 
Καί εἶναι πραγματικά ὀξύμωρο τό γεγονός, ὅτι ἐνῶ ἡ σύχρονη ἐποχή τῆς συνεχοῦς ροῆς πληροφοριῶν καί εἰδήσεων μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα νά κατέχουμε σέ καθημερινή βάση ἀμέτρητες γνώσεις γιά κάθε τί πού συμβαίνει σέ κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη μας, νά μένουμε ἀδαεῖς καί ἀπληροφόρητοι γιά τά καίρια καί σωτηριολογικῆς καί αἰώνιας σημασίας ζητήματα τῆς ζωῆς μας, λόγῳ τῆς πολυμέριμνας καί τῶν ἀπαιτήσεων τῆς καθημερινότητας, πού συνεχῶς αὐξάνουν. Αὐτή ἡ καθημερινότητα μᾶς ἀπορροφᾶ καί καταλήγουμε νά ταυτιζόμαστε μαζί της σέ βαθμό, πού εἶναι πλέον δύσκολο νά ἀπεγκλωβιστοῦμε καί μάλιστα ὅταν ἔχουν περάσει καί τά χρόνια, καθώς δύσκολα ἀλλάζει ὁ ἄνθρωπος σέ μεγάλη ἡλικία. Ζῶντας ἔτσι, οὐσιαστικά δέν προλαβαίνουμε νά γνωρίσουμε καί νά μάθουμε γιατί ζοῦμε, ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας, ἄν ὑπάρχει ἄλλη ζωή καί τί θά συναντήσουμε σ’ αὐτή, τί εἶναι ἡ ψυχή μας καί ποιά εἶναι τά γνωρίσματά της, τί εἶναι ἡ Κόλαση καί τί ὁ Παράδεισος.

Γι’ αὐτό καί εἶναι κατεπείγουσα ἀνάγκη:

Α´. Νά πάρουμε καί πάλι στά χέρια μας τόν Συναξαριστή, τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, πού κατά τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο τόν Πόποβιτς εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐγκυκλοπαίδεια, τόν Εὐεργετινό, τά Γεροντικά, τήν Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία, τόν Ἅγιο Νικόδημο, τόν Ἀββᾶ Δωρόθεο, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Παπουλάκο… Καί κυρίως καί πρωτίστως νά ἀρχίσουμε νά μελετᾶμε τακτικά καί εὐλαβικά τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, καί τά πατερικά κείμενα, πού ἑρμηνεύουν καί ἀναλύουν τήν Ἁγία Γραφή.

Β´. Νά ἔχουμε εὐπρεπισμένο εἰκονοστάσι στό σπίτι μας —ὄχι στό σαλόνι γιά ἐπίδειξη—, ἀλλά σέ ἰδιαίτερο χῶρο, ἄν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα, ὅπου θά μποροῦμε νά ἀποσυρθοῦμε γιά προσευχή. Εἰκονοστάσι μέ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων, τῶν ὁποίων φέρουμε τά ὀνόματα, μέ Σταυρό, μέ ἀναμμένη κανδήλα, μέ τή Σύνοψη, τό Συνέκδημο, τά Προσευχητάρια. Εἰκονοστάσι, ὅπου, ὅπως οἱ παλιές εὐλαβεῖς οἰκογένειες, θά φυλάσσουμε καί ὅλα τά ἁγιαστικά (τά βάγια, τόν βασιλικό, λάδι ἤ μῦρο ἀπό προσκυνήματα, τό Μεγάλο ἁγιασμό κ.λπ.). Τό ἀναμμένο καντήλι, ὅπως λένε οἱ γεροντάδες, δείχνει τήν ζωντανή μας σχέση μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Γ´. Νά μάθουμε νά λέμε τήν ἁγιασμένη, πολύ θεολογική καί περιεκτική μονολόγιστη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, δηλαδή τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό». Νά τήν λέμε μέ πόθο καί λαχτάρα, ἐπικαλούμενοι τό γλυκύτατο Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τήν εἰρήνευση καί τήν προκοπή τήν δική μας, τῆς οἰκογενείας μας, γιά τήν ὑγεία καί τήν πρόοδο τῶν παιδιῶν μας, γιά τήν ἴαση τῶν ἀσθενῶν, γιά τήν ἀνάπαυση καί τήν σωτηρία τῶν κεκοιμημένων μας, γιά τήν ἐπίλυση τῶν ποικίλων προβλημάτων καί δυσκολιῶν μας, γιά τήν σωτηρία τῆς πατρίδος μας καί τήν εἰρήνη ὁλόκληρου τοῦ κόσμου.
 
Ἄς προσπαθοῦμε νά διατηροῦμε τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τό Πανάγιο Ὄνομά Του στό νοῦ καί τήν καρδιά μας, ἀκόμη καί μέσα στίς μέριμνες, ἀκόμη καί μέσα στήν πίεση καί τήν κόπωση τῆς καθημερινότητος, ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε καί ὅσο μποροῦμε. Ὁ χαριτωμένος ἅγιος Γέροντας Ἐφραίμ Καντουνακιώτης μᾶς προέτρεπε: «Νὰ λέγῃς παιδί μου τὴν εὐχή, “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με”, ἡμέρα καὶ νύχτα συνέχεια. Ἡ εὐχὴ θὰ τὰ φέρῃ ὅλα. Ἡ εὐχὴ περιέχει τὰ πάντα, περικλείει τὰ πάντα, αἴτησι, παράκλησι, πίστι, ὁμολογία, θεολογία κλπ. Ἡ εὐχὴ νὰ λέγεται χωρὶς διακοπή. Ἡ εὐχὴ θὰ φέρῃ ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον εἰρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα».
 
Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει μέ γλαφυρότητα γιά τήν μονολόγιστη εὐχή: «Μέγα γάρ ὅπλον εὐχή, θησαυρός ἀνελλιπής, πλοῦτος μηδέποτε δαπανώμενος, λιμήν ἀκύμαντος, γαλήνης ὑπόθεσις, καί μυρίων ἀγαθῶν ῥίζα καί πηγή καί μήτηρ ἐστίν ἡ εὐχή, καί αὐτῆς τῆς βασιλείας δυνατωτέρα. Εὐχή χειμαζομένων λιμήν, κλυδωνιζομένων ἄγκυρα, σαλευομένων βακτηρία, πενήτων θησαυρός, πλουτούντων ἀσφάλεια, νοσημάτων ἀναίρεσις, ὑγιείας φυλακή· εὐχή καί τά ἀγαθά ἡμῖν ἀκίνητα διατηρεῖ, καί τά κακά μεταβάλλει ταχέως· κᾄν πειρασμός ἐπέλθῃ, ῥᾳδίως ἀποκρούεται· κᾄν ζημία χρημάτων, κᾄν ὁτιοῦν ἕτερον τῶν λυπούντων ἡμῶν τήν ψυχήν, ἅπαντα ἀπελαύνει ταχέως· εὐχή λύπης ἁπάσης φυγαδευτήριον, εὐθυμίας ὑπόθεσις, διηνεκοῦς ἡδονῆς ἀφορμή, φιλοσοφίας μήτηρ· ὁ δυνάμενος εὔχεσθαι μετά ἀκριβείας, κᾄν ἁπάντων πενέστερος ᾖ [κι ἄν εἶναι φτωχότερος ὅλων], πάντων ἐστί πλουσιώτερος· ὥσπερ ὁ τῆς εὐχῆς πάλιν ἐστερημένος, κᾄν ἐν αὐτῷ καθέζηται τῷ θρόνῳ τῷ βασιλικῷ πάντων ἐστί πενέστερος [ἔτσι, αὐτός πού δέν κάνει τήν εὐχή, ἀκόμη κι ἄν κάθεται σέ βασιλικό θρόνο, εἶναι φτωχότερος ἀπό ὅλους]».
 
Ἀδελφοί, σᾶς βεβαιώνω ὅτι τά προβλήματά μας καί τά θέματά μας τά λύνει ὁ Χριστός μας, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων μας, καί ὄχι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴτε κληρικοί εἴτε μοναχοί εἴτε λαϊκοί. Εἶναι κατεπείγουσα ἀνάγκη νά μάθουμε νά προσευχόμαστε καί γιά τά δικά μας προβλήματα καί γιά αὐτά τῶν συγγενῶν καί φίλων μας. Ἡ ἔμπονη καί ἐπίμονη προσευχή εἶναι αὐτή πού θά δώσει τίς, κατά Θεόν καί συμφέρουσες γιά μᾶς, λύσεις σέ ὅλα τά ζητήματά μας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι καί μεῖς, στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, δέν θά παύουμε νά βοηθοῦμε καί νά συμπαραστεκόμαστε στούς συνανθρώπους μας. Δέν θά ἀντικαθιστοῦμε, ὅμως, τόν Πάνσοφο καί Πανελεήμονα Κύριό μας καί Θεό μας.

Δ´. Νά μάθουμε νά ἐκκλησιαζόμαστε μέ εὐλάβεια, τακτικότατα -ὄχι μόνο στίς κηδεῖες, τούς γάμους καί τίς βαπτίσεις- καί μέ προσοχή στά τελούμενα. Νά μήν ἀπουσιάζουμε ἀπό τίς θεῖες Λειτουργίες τῶν Κυριακῶν καί τῶν μεγάλων ἑορτῶν ἐπικαλούμενοι ἄτοπες δικαιολογίες. Νά προετοιμαζόμαστε ἀπό τήν προηγούμενη ἡμέρα, μέ σωματική καί ψυχική καθαρότητα καί προετοιμασία, μέ περισυλλογή, μέ ἀνάπαυση, μέ προσευχή καί μελέτη τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Εὐαγγελικῶν καί Ἀποστολικῶν Ἀναγνωσμάτων καί τῶν ὑποθέσων τῶν μεγάλων Ἑορτῶν.

Ε´. Νά τελοῦμε, κατά διαστήματα, τόν Μικρό Ἁγιασμό καί –μιά φορά τουλάχιστον τόν χρόνο– τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου στά σπίτια μας γιά νά ἀποτρέπουμε μέ αὐτά, ὡς θεῖα ἀλεξικέραυνα, τήν ἐπήρεια καί τήν ἐνέργεια τῶν δαιμόνων ἀπό τήν οἰκογένειά μας καί τό σπίτι μας, καθώς καί τήν βασκανία, τήν ζηλοφθονία καί τήν βοή τῶν πονηρῶν καί κακοποιῶν ἀνθρώπων. Ἐπισημαίνουμε στό σημεῖο αὐτό καί ἐπιμένουμε ἰδιαιτέρως: ὅτι ὁ Χριστιανός δέν πρέπει ποτέ, σέ καμμία περίπτωση, νά καταφεύγει γιά τήν ἐπίλυση προβλημάτων (ἀρρώστιες παιδιῶν, συγγενῶν, ἀποκατάσταση κ.λπ.) σέ μάγους, φωτισμένους, φωτισμένες ἀστρολόγους, χαρτορίχτρες, μέντιουμ κ.λπ.). Εἶναι μεγίστη ἁμαρτία καί μέγας κίνδυνος, τό νά προστρέχουμε σέ τέτοια πρόσωπα τοῦ Σατανᾶ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τό θεωρεῖ μάλιστα «ξεβάπτισμα». Εἶναι προτιμώτερο νά πεθάνει τό παιδί μέσα στήν Ἐκκλησία, μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ἅγιος, νά μήν παντρευτεῖ τό παιδί, παρά νά ζήσει ἤ νά ἀποκατασταθεῖ, μέ τή βοήθεια τοῦ Σατανᾶ —κι αὐτό, βεβαίως, ἀμφίβολο— παρά νά χάσει τήν ψυχή του. Οἱ ἐξαρτημένοι, ἄλλωστε, ἀπό τήν μαγεία καί τόν σατανισμό, ἄν δέν ἀπελευθερωθοῦν μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τήν ἐξάρτηση αὐτή, καταλήγουν τελικά καί ψυχασθενεῖς.
 
Νά μήν παραλείπουμε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ —καί μάλιστα σωστά— καί τήν προσευχή πρίν καί μετά τό φαγητό. Δέν εἶναι καθόλου μιά τυπική συνήθεια αὐτό· εἶναι εὐλογία καί προστασία ἀπό κάθε ἐπήρεια δαιμονική καί βασκανία (πολλές φορές φαγητά ἤ γλυκίσματα, πού μᾶς προσφέρθηκαν, ἦταν μολυσμένα ἀπό μαγικά)… Ἀλλά ἀποτελεῖ καί εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστία πρός τόν δωρεοδότη καί τροφοδότη Κύριό μας καί Θεό μας.
Νά κάνουμε πολλές φορές κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας καί σωστά τό σημεῖο τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ —εἶναι ὁμολογία αὐτό καί πολύ δυνατή προσευχή—, κατά τήν εἴσοδο καί ἔξοδο ἀπό τό σπίτι μας, ἀπό τό χῶρο τῆς ἐργασίας μας, ἀπό τό αὐτοκίνητό μας, σέ στιγμές δύσκολες πού χρειαζόμαστε περισσότερο τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μήν κυκλοφοροῦμε ποτέ χωρίς τόν ἐπιστήθιο σταυρό ἐπάνω μας.
Νά μάθουμε νά βαδίζουμε τόν ἴσιο δρόμο καί μέ τό σταυρό στό χέρι καί νά εἴμαστε σίγουροι —παρά τά λεγόμενα περί τοῦ ἀντιθέτου— ὅτι θά ἔχουμε σ’ αὐτή τή ζωή τή διαρκή εὐλογία καί προστασία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί στήν ἄλλη ζωή θά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός τῶν ἐπουρανίων Του ἀγαθῶν.

Ϛ´. Νά ἀρχίσουν οἱ νοικοκυρές, ὅσες δέν τό κάνουν, νά ζυμώνουν πρόσφορα μέ εὐλάβεια καί μέ εἰδική προετοιμασία, νά προσφέρουν τό νᾶμα, τό καθαρό κερί καί τό θυμίαμα γιά τήν Θεία Λειτουργία, μαζί μέ τά ὀνόματα, ζώντων καί κεκοιμημένων, σημειώνοντας καί ὑπογραμμίζοντας τό ὄνομα μέ ἰδιαίτερη ἀνάγκη (καλό θά ἦταν καί μέ τό αἴτημά του). Ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων καί ἡ προσφορά τῶν δώρων γιά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀποδίδουν τή μεγαλύτερη ὠφέλεια σέ ζῶντες καί κεκοιμημένους, ὅση ὠφέλεια δέν μπορεῖ νά προσφέρει καμμία ἄλλη προσευχή ἐπί τῆς γῆς. Ἰδίως γιά τούς κεκοιμημένους μας, πού δέν ἔχουν πλέον τή δυνατότητα νά βοηθήσουν τόν ἑαυτό τους καί περιμένουν μόνον ἀπό ἐμᾶς. Καλές οἱ δωρεές καί τά στεφάνια, ἀλλά ἡ Θεία Λειτουργία γιά τούς ἀνθρώπους μας εἶναι ἡ ἀναντικατάστατη ἀνακούφιση καί παρηγοριά τους.
Πολύ ὠφέλιμο θά ἦταν νά τελοῦμε καί Θεῖες Λειτουργίες (ν’ ἀνοίγουμε τίς Ἐκκλησιές, ὅπως συνηθίζει νά τό λέει ὁ λαός μας) ὑπέρ τῶν οἰκογενειῶν μας, τῶν συγγενῶν μας, τῶν φίλων μας καί τῶν κεκοιμημένων μας, μή παραλείποντας καί ὅλα τά διατεταγμένα (κόλλυβα καί ὑψώματα γιά τούς Ἁγίους μας, ἀρτοκλασίες, μνημόσυνα, τρισάγια καί κόλλυβα γιά τούς κεκοιμημένους μας).

Ζ´. Νά ἀφήνουμε στόν Θεό μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα τόν ἑαυτό μας, τήν οἰκογένειά μας, τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων καί τῶν ὑποθέσεών μας, ἀποφεύγοντας τήν ὀρθολογιστκή ὀργάνωση καί ἀντιμετώπιση τῆς προσωπικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς.
Νά διδάξουμε στά παιδιά μας ἀπό μικρά τό φόβο τοῦ Θεοῦ, τίς Ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, τό σκοπό τῆς ζωῆς μας, τό ἐφήμερο τῶν ἐγκοσμίων, τή μεταφυσική-ὑπερβατική πραγματικότητα, τήν ἀγάπη στήν Ἐκκλησία, στά Ἱερά Μυστήρια καί στήν προσευχή. Μαζί μέ τή μόρφωση τοῦ ἐγκεφάλου καί τῶν σωματικῶν δεξιοτήτων, πού θεωρεῖται σήμερα πανάκεια, νά μορφώσουμε συγχρόνως καί τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, τόν νοῦ τους καί τήν καρδιά τους, γιά νά διαπλάσουμε ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες καί νά τούς δώσουμε τά σημαντικώτερα ἐφόδια.
Νά τά μάθουμε ἀπό μικρά νά εἶναι ταπεινά, ὄχι ἐγωκεντρικά καί φίλαυτα, νά ἔχουν σεβασμό στούς γονεῖς καί στούς μεγαλυτέρους, γενικώτερα. Εἶναι σημαντικό ἀπό μικρά νά μάθουν νά φιλοῦν τό χέρι τῶν γονέων καί τῶν παπούδων, ἄν ὑπάρχουν, κάθε βράδυ καί νά ζητοῦν συγχώρηση γιά τυχόν ἀταξίες, ὅπως καί νά δίνουν πρόθυμα συγχώρεση στά ἀδέλφια τους, ἀλλά καί στούς γονεῖς τους γιά τυχόν παραλείψεις, αὐστηρότητες καί προστριβές. Ἔχει μεγάλη σημασία, ἀδελφοί, νά γνωρίζουν τά παιδιά ὅτι παντοῦ καί μέσα στήν οἰκογένεια ὑπάρχει τάξη καί ἱεραρχία καί ὅτι οἱ γονεῖς εἶναι, μετά τόν Θεό καί τούς Ἁγίους, τά πιό σεβαστά καἱ ἱερά πρόσωπα. Γι’ αὐτό καί δέν πρέπει νά ἀντιδροῦμε μέ ἀσέβεια πρός τούς γονεῖς μας, ἤ νά τούς ὑβρίζουμε καί νά τούς ἀπειλοῦμε ἤ καί τό πιό φοβερό νά «σηκώσουμε χέρι» ἐπάνω τους, ὅσο ἁμαρτωλοί καί ἄν εἶναι. Τά πρόσωπα τῶν γονέων μας εἶναι κάτω ἀπό τά εἰκονίσματα τῶν Ἁγίων μας. «Εὐχαί γονέων στηρίζουσι τέκνα».
Θά θέλαμε νά ἐπιμείνουμε μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση στό ζήτημα τῆς συγχωρήσεως, καθώς καί τῆς φιλοτιμίας, τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀνοικτοκαρδίας. Οἱ δύο αὐτές ἀρετές, ἡ φιλανθρωπία καί ἡ συγχώρηση, μᾶς κάνουν νά ὁμοιάζουμε μέ τόν Θεό μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι, κυρίως, φιλάνθρωπος καί συγχωρητικός. Ὅσοι διαθέτουν αὐτές τίς δύο ἀρετές ποτέ δέν θά τούς ἀφήσει ὁ Θεός νά φύγουν ἀμετανόητοι ἀπό αὐτή τήν γῆ. Ἡ ἀγάπη Του θά τούς συντροφεύει καί σέ αὐτή τήν ζωή καί στήν ἄλλη ζωή.
Νά μιλοῦμε περισσότερο στόν Θεό γιά τά παιδιά μας, παρά στά παιδιά μας γιά τόν Θεό. Ἡ μεγαλύτερη περιουσία πού θά τούς ἀφήσουμε εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ζωή, ἡ ἐλπίδα τους στόν Θεό καί ἡ βαθειά συναίσθηση ὅτι χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει προκοπή καί εὐτυχία.
Ἡ ὑπερβολική μέριμνα νά ἐξασφαλίσουμε τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας μέ ὅσα περισσότερα μποροῦμε χρήματα, κτήματα, οἰκήματα κ.λπ. ὄχι μόνο δέν συμβαδίζει μέ τό γνήσιο χριστιανικό φρόνημα, ἀλλά συσσωρεύει στούς μέν γονεῖς ἄγχος, ὑπερπροστασία, ὑπερεργασία, ὑπερκόπωση, συχνά καί ἀπροθυμία στή φιλανθρωπία, ἀλλά καί στά παιδιά καλλιεργεῖ τή φιλοκτημοσύνη, τήν φιλαργυρία, τήν ὀκνηρία, τήν πονηρία, τήν ἀχαριστία, τίς διαρκεῖς ἀπαιτήσεις, ἀλλά καί τήν ἀδυναμία νά ἐκτιμήσουν τούς κόπους τῶν γονέων τους καί γι᾿ αὐτό συχνά ὁδηγοῦνται στήν κατασπατάληση τῶν ἀγαθῶν πού κληρονομοῦν καί ὄντας ἀνίκανα νά σταθοῦν στή ζωή ἐξαθλιώνονται.
Μή ζητᾶμε εὐτυχία κοσμικοῦ τύπου, πολλά χρήματα, κτήματα, οἰκήματα καί ἐπιτυχίες. Εἶναι πλάνη φοβερή νά ἐκζητοῦμε ἄλυπο, ἄκοπο καί ἀναίμακτο βίο. «Οὐδείς ἀνέβη εἰς τόν Οὐρανόν μετ’ ἀνέσεως», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος.
Νά ἐπιμείνουμε στίς Ἑορτές τῶν Ἁγίων μας· μή καταλύοντας, τιμώντας τόν Ἅγιο, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρουμε, καί τήν νηστεία, ὅταν εἶναι ἡμέρα νηστείας. Νά καταργήσουμε τά πάρτι καί τά γενέθλια, τά ἐκ τῆς Δύσεως προερχόμενα καί γιά λόγους ἐμπορικούς προβαλλόμενα καί ἐπιβαλλόμενα, ἀλλά καί γιά λόγους οἰκογενειακῆς προβολῆς προτιμώμενα…

Η´. Φοβερές πληγές γιά τίς οἰκογένειες, ἀκόμη καί τίς χριστιανικές, εἶναι ἡ πανούργα καί πλανερή μόδα, τό ἀκριβό ντύσιμο, πού κρύβει κοσμικότητα, φιλαρέσκεια, ἐνίοτε καί ἀνηθικότητα, τό πολυτελές σπίτι καί αὐτοκίνητο, τά ἄφθονα καί ἐξεζητημένα ξενικά φαγητά καί ποτά, ἡ κοσμική ζωή καί διασκέδαση, ἡ ἄσκοπη ἐνασχόληση μέ θέματα ἀνούσια καί συχνά ἐπιβλαβῆ (χόμπυ, πολυέξοδα παιχνίδια κ.λπ.), ἡ σπατάλη χρημάτων καί χρόνου, πού ἀφαιρεῖται πάντοτε ἀπό τό χρόνο πού ἀνήκει στήν ψυχή μας, ἄν ὑπάρχει τέτοιος χρόνος, καί πολλά ἄλλα. Ὅλα αὐτά, ἀλλότρια τῆς εὐλαβείας καί τοῦ χριστιανικοῦ τρόπου ζωῆς, πέραν τοῦ ὅτι μᾶς ἀποπροσανατολίζουν, καθηλώνοντάς μας σέ φθηνά καί ἀνάξια λόγου γήϊνα πράγματα, γίνονται πολλές φορές αἰτίες τραγωδιῶν μέσα στίς οἰκογένειες: γιά νά ἱκανοποιηθοῦν ἀπαιτήσεις προτιμᾶται τό εὔκολο κέρδος διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ, κλοπές, χρηματιστήρια, συζυγικές ἀπιστίες, διαζύγια, κ.λπ.
Γνώμη μας εἶναι —θά φανεῖ ἴσως σκληρή καί γιά πολλούς ἀνεφάρμοστη- ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά βγεῖ ἡ τηλεόραση ἀπό τό σπίτι ἤ ἔστω νά ἐλέγχεται πολύ αὐστηρά ἡ χρήση της. Εἶναι τό μεγαλύτερο κακό μέσα στό ἴδιο μας τό σπίτι, στό ἴδιο μας τό δωμάτιο, πού εἶναι τό ἱερό καί τό ἄσυλό μας. Πόσο διορατικός καί προφητικός εἶναι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός! Ἡ τηλεόραση δέν εἶναι ἁπλῶς ὁ διάβολος μές στό κουτί μέ τά κέρατά του στίς στέγες τῶν σπιτιῶν μας· εἶναι λεγεῶνες διαβόλων μέσα στά σπίτια μας καί μέ τή θέλησή μας καί μέ τήν πληρωμή μας. Εἶναι σχολεῖο τοῦ κακοῦ, τοῦ ἐγκλήματος, τῆς διαφθορᾶς, τῆς κάθε εἴδους διαστροφῆς, τοῦ νεοεποχίτικου τρόπου σκέψεως καί ζωῆς, τοῦ σατανισμοῦ…. Εἶναι φοβερή ἡ ἀλλοίωση ἀπό τήν τηλεόραση, ὄχι μόνο στά παιδιά καί στούς νέους, ἀλλά καί στούς ἐνηλίκους καί στούς γέρους.
Τά ἴδια, βεβαίως, ἰσχύουν καί γιά τά κινητά τηλέφωνα καί τό internet καί κυρίως γιά τά λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ὅπως τό facebook (φέισμπουκ) κ.ἄ. πού ἀποτελοῦν μία ἀνοικτή πληγή καί μία συνεχή ἀπειλή γιά τά παιδιά, ἀλλά πολλές φορές καί γιά τούς ἐνήλικες.
Ἡ τηλεόραση, τό internet, τά κινητά τηλέφωνα (ρόζ τηλέφωνα κ.λπ.) ἀποτελοῦν τά σύγχρονα διαφθορεῖα πού ἀναπαράγουν καί προβάλλουν ὅλες τίς ἔκφυλες καί διεστραμμένες καταστάσεις, τήν ὁμοφυλοφιλία, τούς γκέι γάμους, τίς ἐλεύθερες σχέσεις, τά σύμφωνα συμβίωσης καί τόσα ἄλλα.
Εἶναι, ἐπίσης, τραγικό αὐτό πού συμβαίνει καί γιά τό ὁποῖο κατά μέγα μέρος εὐθύνονται ἡ τηλεόραση, τό internet καί τά κινητά τηλέφωνα: ἡ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας καί διαλόγου μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας καί κυρίως μεταξύ τῶν συζύγων. Ἡ ὑπεραπασχόληση, ἡ ὑπερεργασία πού συμπληρώνεται μέ τήν ἐπί ὧρες καθήλωση μπροστά στήν τηλεόραση, στό κινητό ἤ τόν ὑπολογιστή, μέχρι καί τίς μεταμεσονύκτιες ὧρες, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν καί τόν ἐλάχιστο ἐλεύθερο χρόνο ἀπό τούς συζύγους καί τά παιδιά, δημιουργοῦν συνεχή ἐκνευρισμό, κόπωση, ἀποξένωση καί μύρια ὅσα δεινά. Γιά νά εἴμαστε, ὅμως, εἰλικρινεῖς, τήν ἀπομόνωση, τόν ἐκνευρισμό, τίς ἀτέλειωτες λογομαχίες καί τόν τραυματισμό τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν τά δημιουργοῦν καί τά καλλιεργοῦν κυρίως ὁ ἐγωϊσμός τῶν γονέων, ἡ φιλαυτία τους καί ἡ αὐτοδικαίωσή τους, ἡ ὁποία δέν γνωρίζει ἀγάπη, δέν γνωρίζει συγχώρηση, δέν γνωρίζει σιωπή καί ὑπομονή. Σπίτι χωρίς συγγνώμη τό ἐπισκέπτεται συχνά ἤ μᾶλλον κατοικεῖ μονίμως μέσα σ᾿ αὐτό ὁ σατανᾶς.
Νά ἔχουμε συναίσθηση τῆς μηδαμινότητός μας. Ἀκόμη κι ἄν εἴχαμε τηρήσει ὅλο τό Νόμο —πρᾶγμα δύσκολο γιά τόν ἄνθρωπο— καί πάλι ἀχρεῖοι δοῦλοι θά εἴμασταν, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου. Σαφέστατα καί κατηγορηματικώτατα μᾶς τό βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν… ἐὰν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν (τὸν Θεὸν), καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν» (Α´ Ἰωάν. 1, 8-10). Ἔτσι καλλιεργοῦμε τήν πραγματική ταπείνωση, στήν ὁποία ἀναπαύεται ὁ Θεός καί ὄχι τήν ταπεινολογία καί τήν ταπεινοσχημία. Κατά τό πατερικό λόγιο, ὁ Θεός εὐλογεῖ ὅλο τόν κόσμο κάθε μέρα μέ τό ἕνα Του χέρι, τόν ταπεινό, ὅμως, τόν εὐλογεῖ μέ τά δυό Του χέρια. Ἔτσι ἐξηγεῖται αὐτό πού τόνιζε συχνά-πυκνά ὁ Γέροντας Γερμανός, ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾶ καί σώζει τόν ταπεινό ἁμαρτωλό καί ἀποστρέφεται τόν ἀσεβή καί ὑπερήφανο δίκαιο. Γι’ αὐτό καί νά μήν κάνουμε φίλους αὐτούς πού νομίζουν καί ὑποστηρίζουν ὅτι δέν ἔχουν ἁμαρτίες. Εἶναι ψεύτες, ἀνόητοι καί ἀλαζόνες.

Θ´. Ἀφήσαμε τελευταῖο τό σπουδαιότατο ζήτημα τῆς τακτικῆς, εἰλικρινοῦς καί ἐν μετανοίᾳ Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, χωρίς τήν ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε πνευματική ζωή καί, κατά συνέπειαν, σωτηρία καί ἁγιασμό, καί μετοχή στήν Θεία Κοινωνία, στήν ὁποία πρέπει νά προσερχόμαστε τακτικά κι ἐμεῖς καί τά παιδιά μας, μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ. Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο, πού θά τό ἀνοίξουμε, ὅμως, σέ μιά ἄλλη εὐκαιρία.

Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας,
Ὅλα αὐτά τά ἐπισημαίνουμε ὄχι γιά νά σᾶς ἀπελπίσουμε, ἀλλά γιά νά βάλουμε νέα ἀρχή μετανοίας, σύν Θεῷ, διά πρεσβειῶν καί δι’ εὐχῶν. Κι ἄν ἀκόμη δέν μποροῦμε νά τά ἐπιτύχουμε ὅλα αὐτά, τοὐλάχιστον νά ἔχουμε τήν αἴσθηση τῆς πνευματικῆς μας πενίας, τῶν πολλῶν μας ἐλλείψεων, τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά ζητοῦμε διαρκῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ καλός Θεός, βλέποντας τήν συναίσθηση αὐτή, θά ἀναπληρώσει τά ἐλλείποντα, ἀρκεῖ νά δεῖ καί τόν δικό μας συνεχή καί φιλότιμο ἀγώνα.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί φίλοι,

Καλή ἀρχή στόν ἀγώνα μας, μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων μας. Καλή καί Εὐλογημένη Χρονιά, καλή Μετάνοια, καλόν Παράδεισο. Εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἐγκάρδια ἀγάπη σας καί τήν θυσιαστική παρουσία σας.


https://christianvivliografia.wordpress.com/

Γιὰ ποιὰ περιουσία μας κλαίουμε;

 
     Σιωπή. Νεκρική σιωπή σκέπασε τη γη  και τον ουρανό  της πατρίδας μας. Δεν ακούγεται άχνα. Μόνο πόνος. Μουγγός, εσώψυχος ο πόνος. Και το κλάμα του λαού αφανέρωτο. Βασίλισσα στέκει η σιωπή, παρακολουθώντας την άρδην ανατροπή των πάντων.

     Σιωπά και κλαυθμυρίζει ο Νεοέλληνας: «Μας έλειψε, λέει, η περιουσία μας. Μας έφυγε η ουσία και μας έμεινε το περί. Μείναμε γύρω γύρω, απ` έξω και μακριά απ` αυτήν. Περί την ουσία, αλλά όχι μέσα στην ουσία. Χαθήκαμε, σβήσαμε. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουμε χωρίς την ουσία. Τα πάντα έγιναν ανούσια.  Όλη  η ζωή  έχασε το νόημά της. Γιατί να ζούμε; Γιατί να ονειρευόμαστε; Γιατί να συνεχίζουμε αυτό το βάσανο, αφού με πολλή δυσκολία εξασφαλίζουμε ακόμη κι αυτόν τον επιούσιο; Ό,τι θέλει ας γίνει, αφού δεν έχει ουσία πια τίποτε».

     Η κάθε μέρα που ξημερώνει, επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα μέσα από τα απονενοημένα λόγια και έργα πολλών συνανθρώπων μας.

     Το ερώτημα όμως είναι: Για ποια απωλεσθείσα  περιουσία οδυνάται αψοφητί και «αυτοκτονεί» πριν από την ώρα του ο Νεοέλληνας; Μήπως γι` αυτήν που προέρχεται από τη συνουσία με την ανομία και την αμαρτία; Μήπως για την «υπεξαιρεθείσα» από την καταχρηστική σχέση του εδώ και δεκαετίες με την διεφθαρμένη εξουσία; Μήπως, γενικώς, για την λυσσώδη, και κατ` αυτόν ουσιώδη, προσπάθειά του να  αποκτήσει την επίγεια - υλική περιουσία; Διότι, ας μην κρυβόμαστε, εν ολίγοις ή εν πολλοίς, αυτός είναι ο στόχος της νέας ευρωπαΐζουσας βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας μας: Η ουσία της ζωής εξαρτάται από την παρουσία ή την απουσία της εγκόσμιας περιουσίας. Και μάλιστα της πλουσίας. Δηλαδή, γίναμε σαν αυτούς, που έχουν λησμονήσει  το μάταιο και πρόσκαιρο της ζωής και  για τους οποίους ο απόστολος Παύλος γράφει : «εἰ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». (Α΄ Κορ. 15,32)

     Και συνεχίζουμε αμετάπειστοι ονειροπόλοι. Μένοντας αμετακίνητοι στις κούφιες ιδέες μας και στηριζόμενοι αφελώς σ` αυτούς που μας οδήγησαν εδώ. Που μας τα σέρβιραν όλα τεχνηέντως, με τον κατάλληλο τρόπο και στον κατάλληλο καιρό και μας αφόπλισαν πνευματικά. Στον καιρό που γέμιζαν οι τσέπες μας και πάχυναν  οι κοιλιές μας και έμενε άδειο το κεφάλι μας, και συνεχίζει να μένει, αφού αποποιηθήκαμε ως «άχρηστη» την περιουσία, με τα κατ`ουσία πολύτιμα κληροδοτήματα της φύτρας μας.

     Η λέξη ουσία, στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται στην παραβολή του Ασώτου:

« Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τς οσας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ' οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τν οσαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». (Λουκά 15, 11-13)

     Καταρχάς σημαίνει την περιουσία. Όπως και η λέξη «βίος». Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας μας λέει: «Ουσία του ανθρώπου το λογικόν εστιν, ώ παρέπεται και το αυτεξούσιον` παν γαρ λογικόν αυτεξούσιον… Και πάντα δε απλώς, όσα δέδωκεν ημίν ο Κύριος, ουσία ημών λογισθείεν, οίον λέγω ουρανόν, γην, απλώς την κτίσιν πάσαν, νόμον, προφήτας».

     Δηλαδή: «Περιουσία του ανθρώπου είναι το λογικό του, το οποίο συνοδεύεται από το αυτεξούσιο. Διότι κάθε λογικό είναι και αυτεξούσιο… Και με απλά λόγια, όσα μας έδωσε ο Κύριος, ας λογαριάζονται ως περιουσία μας. Όπως θα έλεγα τον ουρανό, τη γη, με ένα λόγο όλη την κτίση, το νόμο, τους προφήτες».

     Βλέπουμε πως ο άγιος θεωρεί ως πρώτη και ξεχωριστή περιουσία μας το λογικό και το αυτεξούσιο. Επίσης, χωρίς να αγνοεί και να υποτιμά τα επίγεια ως επουσιώδη, δίνει και την ουράνια διάσταση και αξία στη λέξη. Όχι μόνο  η κτίση, η οποία είναι «διακόνισσά μας» στην παρούσα ζωή, αλλά και τα άκτιστα είναι περιουσία μας, τα οποία υπάρχουν μέσα  στο νόμο, δηλαδή στην Αγία Γραφή και  αποκαλύπτονται στους αγίους. Και αυτά, τα ουράνια, είναι τα αληθινά και πλέον ουσιώδη. Διότι, αν πιστεύουμε στην αιώνια ζωή, αυτά πρέπει πρώτα να επιθυμούμε. Κι όσο κι αν ταλαιπωρηθούμε σ` αυτήν τη ζωή, όσο κι αν μας λείψουν τα επίγεια περιουσιακά αγαθά, με την εξασφάλιση των ουράνιων, θα απολαύσουμε και την αιώνια μακαριότητα του Χριστού. Εύχεσθε! Και μην ξεχνάμε:

Τα υπερούσια, ως πεμπτουσία αυτής ταύτης της ζωής, είναι η περιουσία μας!

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 27-1-2017

Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: Πένθος εἰς τὸν ἐσπερινό τῆς Δευτέρας

Αγίου Εφραίμ του Σύρου: Πένθος στον εσπερινό της Δευτέρας
 
Προσευχές που συλλέχθηκαν από τις θείες Γραφές,
οι περισσότερες μάλιστα από τον άγιο Εφραίμ,
γι' αυτούς που θέλουν να πολεμήσουν την προαίρεσή τους,
που είναι προσκολλημένη στα πάθη και τις ηδονές

Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: Πένθος εἰς τὸν ἐσπερινό τῆς Δευτέρας


Δέξου τη δέηση ρυπαρού και ακάθαρτου στόματος, Δέσποτα των απάντων, φιλάνθρωπε Ιησού Χριστέ, και μη με αποστραφείς, επειδή είμαι ανάξιος και ασύνετος, ούτε να θεωρήσεις την ψυχή μου, που πλη­σιάζει στον άδη, ανάξια της δικής σου παρηγοριάς.

Αναζήτησέ με, όπως το χαμένο πρόβατο, διότι έχω στερηθεί από κάθε προθυμία και σκέψη να διορθώσω τον εαυτό μου. Επειδή τυφλώθηκα δηλαδή από τις ηδονές, έχω σκοτισμένη την ψυχή μου, και έχω πωρωμένη την καρδιά μου από τη μέθη των παθών. Εξομολογούμαι σ' εσένα, Κύριε, Σω­τήρα του κόσμου, όλη τη σκληρότητά μου, την πονηρία μου, την απε­ρισκεψία μου. Θα ομολογήσω επίσης όλη τη χαρά σου, τη γλυκύτητά σου, που πρόσφερες σ' εμένα χάρη στην καλοσύνη σου, φιλάνθρωπε.

Από τα μικρά μου χρόνια σε παρόργισα, έδειξα απροθυμία στο αγαθό, επινόησα κάθε κακία, διέπραξα εύκολα κάθε αμαρτία. Εσύ όμως, Δέ­σποτα, παρέβλεψες όλη την πονηρία μου χάρη στους πολλούς οικτιρμούς σου, Υιέ του Θεού. Η κεφαλή μου ανυψώνεται με τη χάρη σου, Δέσποτα, ενώ εξαιτίας των αμαρτιών μου πάλι ταπεινώνεται. Με προ­σελκύει πάλι η χάρη σου στη ζωή, αλλά εγώ περισσότερο κατευθύνομαι με πολλή προθυμία στο θάνατο, διότι η πολύ κακή συνήθεια της χαλα­ρότητας μου με παρασύρει προς τον εαυτό της και χωρίς να το θέλω.

Είναι φοβερή η συνήθεια των παθών αλυσοδένει τη σκέψη μου, σαν με άθραυστες αλυσίδες και τις βρίσκω διαρκώς ποθητές τις αλυσίδες. Α­λυσοδένομαι με τη συνήθεια των παγίδων ο δύστυχος, και χαίρομαι αλυσοδεμένος. Είμαι βυθισμένος μέσα στον κατάπικρο άδη, και όμως νιώθω ευχαρίστηση. Καθημερινά ο Εχθρός ανανεώνει τις αλυσίδες μου, και όμως χαίρομαι. Ω την πανουργία τού Εχθρού! Δε με αλυσοδένει με αλυσίδες, που εγώ δε θέλω, αλλά διαρκώς μου προσφέρει τέτοιες αλυσίδες και παγίδες, που εγώ τις δέχομαι με πολλή ευχαρίστηση˙ διότι ξέρει ότι αυτό που βάζει μπροστά μου είναι πιο δυνατό, και γι' αυτό στη στιγμή προσφέρει την αλυσίδα που θέλω.

Αυτό είναι πένθος, αυτό είναι κλάμα, ατιμία και ντροπή˙ ότι δη­λαδή εγώ είμαι αλυσοδεμένος στα θελήματά μου. Γιατί ενώ μπορώ να σπάσω τις αλυσίδες μια και καλή, και να ελευθερωθώ απ' όλες τις πα­γίδες, δε θέλω να το κάνω, επειδή εξουσιάζομαι από τη χαλαρότητά μου, και επειδή υποδουλώνομαι με την πρόθεσή μου στις συνήθειες των παθών. Αυτό είναι επίσης το πιο φοβερό, και είναι πένθος γεμάτο από ντροπή, διότι εγώ συμφιλιώνομαι με τα θελήματα τού Εχθρού μου. Με αλυσοδένει, και θανατώνομαι μέσα στα πάθη, για τα οποία αυτός χαίρεται. Και ενώ μπορώ να σπάσω τις αλυσίδες, δε θέλω να το κάνω. Ενώ μπορώ να ξεφύγω από τις παγίδες, δεν το προτιμώ.

Υπάρχει λοιπόν τίποτε πικρότερο απ' αυτό το πένθος και απ' αυτό το κλάμα; Υπάρχει λοιπόν άλλη ντροπή βαρύτερη απ' αυτή; Δεν υπάρ­χει, νομίζω, πικρότερη απ' αυτή την ντροπή, να κάνει δηλαδή κανείς τα θελήματα τού εχθρού του. Και ενώ είμαι σε τέτοια κατάσταση ο ταλαίπωρος, και ενώ ξέρω τις αλυσίδες μου, τις κρύβω κάθε ώρα από τους θεατές, κάνοντας τον ευλαβή. Η συνείδησή μου όμως με ελέγχει που κάνω αυτά. Καθημερινά με ελέγχει˙ «Γιατί δεν προσέχεις, άθλιε; Ή μήπως δεν ξέρεις ότι είναι πολύ κοντά η φοβερή μέρα της κρίσης; Σήκω επάνω ως άνθρωπος δυνατός˙ σπάσε τις αλυσίδες σου. Στο χέρι σου βρίσκεται η δύναμη να ελευθερωθείς ή να μείνεις στα δεσμά».

Γι' αυτά διαρκώς με ελέγχει η αγία συνείδηση, και όμως δε θέλω να απαλλαγώ από τα δεσμά των παγίδων. Καθημερινά κλαίω και στε­νάζω γι' αυτά, και όμως παραμένω αλυσοδεμένος στα ίδια πάθη, εγώ ο ταλαίπωρος και άθλιος, που δεν προκόπτω σ' αυτό που ωφελεί την ψυχή μου, διότι δε φοβούμαι που βρίσκομαι μέσα στις παγίδες του θα­νάτου. Το σώμα μου φοράει το σχήμα της ευλάβειας μπροστά σ' αυτούς που με βλέπουν, η ψυχή όμως είναι αλυσοδεμένη μέσα σε άπρεπους λογισμούς. Εξωτερικά κάνω τον ευλαβή με προθυμία, εσωτερικά όμως είμαι βδελυρός μπροστά στον Θεό. Γλυκαίνω τη φωνή μου στους ανθρώπους, ενώ ο ίδιος είμαι σκληρός και πονηρός ως προς τη διάθεσή μου. Και λοιπόν, τι θα κάνω κατά τη μέρα της εξέτασης, όταν ο Θεός θα τα φανερώσει όλα μπροστά στο θείο του βήμα; Μεγάλος φό­βος βασανίζει την καρδιά μου διαρκώς, επειδή στενοχωρούμαι από τα δεσμά των ατέλειωτων αμαρτιών μου. Ο ίδιος το ξέρω καλά ότι εκεί θα τιμωρηθώ, αν δεν παρακαλέσω με δάκρυα σ' αυτή τη ζωή τον Δικαστή. Γι' αυτό το λόγο δεν εμποδίζεις την ευσπλαχνία σου, Δέσποτα, εξαιτίας της οργής σου, διότι ο ίδιος περιμένεις την επιστροφή μου. Διότι δε θέλεις να δεις κανένα να καίγεται στο πυρ της κολάσεως, αλλά θέλεις να σωθούν όλοι οι άνθρωποι στην αιώνια ζωή.

Ταῦτα ἀεί ἐλέγχει μέ ἡ ἁγία συνείδησις, καί οὐ θέλω ἐκ τῶν δεσμῶν τῶν παγίδων ἁπαλλαγῆναι. Ὀδύρομαι καί στενάζω περί τούτων καθ' ἡμέραν, καί ἐν αὐτοῖς τοῖς πάθεσιν εὑρίσκομαι δεδεμένος, τάλας καί ἄθλιος ἐγώ, ἀπρόκοπος εἰς τό ἀγαθόν της ἐμῆς ζωῆς, μή φοβούμενος ἐν παγίσι τοῦ θανάτου. Τό σῶμα περικεῖται σχῆμα τί εὐλαβείας ἐνώπιον τῶν θεατῶν, ἡ δέ ψυχή πεπέδηται ἕν λογισμοῖς ἀπρεπέσιν. Ἔξωθεν εὐλαβοῦμαι μετά σπουδῆς, καί ἔνδοθεν εἰμί βδέλυγμα ἐνώπιόν του Θεοῦ. Γλυκαίνω μου τήν λαλιάν τοῖς ἀνθρώποις, πικρός ὧν αὐτός καί πονηρός τή προαιρέσει. Καί τί ἄρα ποιήσω ἐν ἡμέρα διαγνώσεως, ὅταν ὁ Θεός δηλοί πάντα ἐπί βήματος;

Παίρνοντας λοιπόν θάρρος από την ευσπλαχνία σου, Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ τού Θεού, πέφτω και σε προσκυνώ παρακαλώντας˙ κοίταξέ με με αγάπη, και ελέησέ με˙ βγάλε την ψυχή μου από τη φυλακή των ανομιών, και ας λάμψει μέσα στη διάνοιά μου ακτίνα φωτός, προτού να αναχωρήσω για τη μέλλουσα και φοβερή κρίση, όπου δεν υπάρχει κα­μιά εντελώς δυνατότητα να μετανοήσω για τις αμαρτίες μου. Με κυρι­εύει μεγάλος φόβος τον άθλιο και αισχρό, πως να πάω στην κρίση εντελώς απροετοίμαστος και γυμνός από αρετές. Με πιέζει φόβος και δειλία, διότι βλέπω τον εαυτό μου απρόθυμο στο αγαθό˙ βασανίζομαι όμως από αντίθετους λογισμούς, διότι υπακούω στους δαίμονες, που με εξαπατούν με τις ηδονές, για να με απολέσουν. Σε πολλά πράγματα φαίνομαι ότι γίνομαι χρήσιμος, αν δεν ελέγξω τη συνείδησή μου. Μοιά­ζω με ράθυμο και οκνηρό έμπορο, που χάνει καθημερινά το κεφάλαιο μαζί με το κέρδος. Με τον ίδιο τρόπο χάνω εγώ ο ταλαίπωρος τα ουράνια αγαθά μέσα στους πολλούς περισπασμούς που με παρασύρουν στο κακό.

Αντιλαμβάνομαι και ο ίδιος, πως ξεγελιέμαι κάθε στιγμή, και χωρίς να το θέλω συμβαίνει να κάνω πράξεις που μισώ. Μένω κατά­πληκτος με την προαίρεσή μου την ανίκανη στις θλίψεις, μέσα στις οποίες διαρκώς αμαρτάνει ποικιλότροπα. Μένω κατάπληκτος με τη μετάνοιά μου, πως συμβαίνει να μην έχει γερό θεμέλιο οικοδομής την εγκράτεια· διότι δεν την αφήνει ο εχθρός της ψυχής μου. Βάζω καθη­μερινά θεμέλιο οικοδομής, και πάλι με τα δικά μου χέρια γκρεμίζω τον κόπο μου. Αυτό γίνεται, γιατί δεν έβαλε καλή αρχή η καλή μου μετάνοια. Επίσης δεν έχει ακόμη τελειωμό η τρισάθλια αμέλειά μου. Είμαι υποδουλωμένος από χαλαρότητα στο θέλημα τού εχθρού μου, και γι' αυτό κάνω με προθυμία όλες τις επιθυμίες του. Ποιος θα ρίξει στο κεφάλι μου, για να με δροσίσει, πολύ και άφθονο νερό, και θα χα­ρίσει στα μάτια μου πηγές, για να αναβρύζουν διαρκώς δάκρυα, ώστε να κλαίω ασταμάτητα προς τον εύσπλαχνο Θεό, για να στείλει τη χάρη του σ' εμένα τον αμαρτωλό, και να με ανασύρει από τη θάλασσα την οργι­σμένη από τα κύματα της αμαρτίας, που ταλαιπωρεί την ψυχή μου κάθε ώρα με τις τρικυμίες; Διότι τα δικά μου τα θελήματα στάθηκαν ισχυ­ρότερα από τα τραύματά μου, ώστε να μη δέχονται καθόλου επίδεσμο θεραπείας. Εκείνη η άσωτη γυναίκα ξαφνικά παρουσιάσθηκε συνετή, με το να φοβηθεί και να δείξει προθυμία, επειδή μίσησε τις πράξεις της αισχρής αμαρτίας, γιατί έφερε στο νου της τη μέλλουσα αιώνια ντροπή και την αβάσταχτη θλίψη της τιμωρίας. Εγώ όμως εξαιτίας των παθών της αμαρτίας, αν και προσεύχομαι καθημερινά, δεν απομακρύ­νομαι από αυτά, αλλά απεναντίας επιμένω διαρκώς ο ανόητος στην κακή μου συνήθεια. Η μοναδική προσδοκία μου βρίσκεται στην ελπίδα της μετάνοιας μου, καθώς ξεγελιέμαι με την ανώφελη υπόσχεσή της. Ενώ διαρκώς λέω ότι θα μετανοήσω, ποτέ δε μετανοώ. Μόνο με τα λόγια μετανοώ πρόθυμα, στην πράξη όμως είμαι πολύ μακριά από τη μετάνοια. Αν μάλιστα έχω άνεση, ξεχνώ ακόμη και την ανθρώπινη φύ­ση μου, διότι κάνω συνειδητά το κακό και αμαρτάνω για να παροργίσω.

Ο Ησαύ δε βρήκε καιρό μετανοίας, επειδή προκάλεσε την αμαρτία για προσωπικό συμφέρον, και αμάρτησε χωρίς να κυριευθεί από τον Διάβολο· δεν αμάρτησε δηλαδή, επειδή απατήθηκε, αλλά παρόλο που γνώριζε την αμαρτία. Και παρόλο που τον συμβούλευαν, και τους γονείς του λύπησε και τον Θεό δε σεβάσθηκε. Και ο Ιούδας ο προδότης δε βρήκε καιρό μετανοίας, διότι αμάρτησε, αν και βρισκόταν μαζί με τον Κύριο, και γνώριζε αυτό που έπραττε, επειδή είχε δοκιμάσει τη χάρη.

Λοιπόν, για τις αμαρτίες μου, που έπραξα συνειδητά, τι μπορώ να περιμένω εγώ ο άθλιος; Και αν μάλιστα αυτός που μόνο σκέφθηκε την αμαρτία είναι ίσος μ' εκείνον που την έκανε, τι μπορώ να απολογη­θώ εγώ για τα ατέλειωτα πλήθη των ανομιών μου; Ο Χαμ που σκέφθηκε να περιγελάσει τον πατέρα του, αποδοκιμάσθηκε. Αυτούς που συμφώνησαν με τον Κορέ τους κατάπιε η γη, αν και δεν είπαν εντελώς τίποτε, ούτε έκαναν τίποτε. Επίσης και οι ασεβείς στην εποχή του προφήτη Ηλία έπαθαν το ίδιο. Και ο Σαούλ αποδοκιμάσθηκε, επειδή συμβιβάσθηκε με τους λογισμούς της ειδωλολατρίας. Και ο Αχιτόφελ, επειδή μόνο έδωσε συμβουλή, πέθανε μέσα στην αμαρτία του. Και τα παιδιά του Ααρών, επειδή αμάρτησαν, φονεύθηκαν. Και αυτοί που ζού­σαν μεταξύ τους με καταφρόνηση γύρω από τη Σαπφείρα, δε βρήκαν καιρό μετανοίας.

Εξετάζω τις πράξεις μου, και προσέχω τη συγκατάθεσή μου, και περιμένω την απόφαση της δικαιοσύνης, και θα ομολογήσω ότι είναι χωρίς αμφιβολία δίκαια. Γιατί με εξαπατά το σχήμα, εμένα που είμαι ξένος από τις αρετές και κάνω τα αντίθετα μπροστά στον Θεό που βλέπει από ψηλά τα πάντα; Καλά πάθαιναν, που ελέγχονταν οι Φαρισαίοι, καθώς ο Σωτήρας Χριστός έλεγε ότι η εμφάνισή τους είναι προσποιητή. Και σ' εμένα όμως συμβαίνει συνήθως μια τέτοια δυστροπία, ότι δηλα­δή, καθώς ελέγχομαι από τη συνείδησή μου, αισθάνομαι αηδία και μου φαίνεται ότι είναι σκληρός ο έλεγχος. Η αλήθεια είναι πικρή για όσους ενδιαφέρονται να διαφύγουν την προσοχή των άλλων. Θα αφαιρέσω το εξωτερικό κάλυμμα, και θα φανούν τα σκουλήκια μου˙ και θα καταστρέψω την εξωτερική όψη τού ασβεστοκονιάματος, και θα δουν αυτοί που είναι παρόντες την απάτη τού τάφου˙ και θα εξετάσουν το πε­ριεχόμενο της πράξης μου, και θα αντικρύσουν τη φαρισαϊκή ομοιότητα. Επειδή όμως και εδώ δεν είναι φανερά τα πράγματα, θα τα δοκιμάσει η φωτιά κατά την κρίση, όπως λέει ο Απόστολος.

Άπλωσε, Κύριε, χέρι βοήθειας σ' εμένα που κυλιέμαι στο έδαφος· γιατί, αν και θέλω να σηκωθώ, δεν μπορώ, διότι το βάρος της αμαρ­τίας με καταπλάκωσε, και η κακή συνήθεια με εξουσιάζει. Βλέπω, αλλά περπατώ σαν μέσα σε «γνόφο» και σε πολύ σκοτάδι. Απλώνω το χέρι μου, αλλά είμαι σαν παράλυτος. Είμαι χαρούμενος, αλλά αισθάνομαι αηδία. Προσεύχομαι να απαλλαγώ, αλλά όταν νηστεύω, στενοχωρούμαι. Έχω καλή διάθεση, αλλά εμποδίζομαι από κάποια πίεση. Για τη δοξολογία είμαι φιλόπονος, αλλά δεν εισπράττω την ευαρέστηση τού Θεού.

Κάμοι δέ συμβαίνει ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἡ τοσαύτη δυσκολία, ὅτι ὑπό τῆς συνειδήσεώς μου ἐλεγχόμενος ἀηδίζομαι, καί τραχύς εἶναι ὁ ἔλεγχος μοί δοκεῖ. Πικρόν ἔστιν ἡ ἀλήθεια τοῖς λανθάνειν σπουδάζουσιν. Ἀποκαλύψομαι τό σχῆμα, καί φανήσονταί μου οἱ σκώληκες• καί διελῶ τό προσωπεῖον τοῦ κονιάματος, καί ὄψονται οἱ παρόντες τοῦ τάφου τήν ἐπίθεσιν, καί τήν δύναμιν τῆς ἡμετέρας πράξεως σκέψονται, καί θεάσονται τήν φαρισαϊκήν ὁμοιότητα. Ὅτι δέ κανταύθα σαφῆ μή γίνεται, τό πῦρ δοκιμάσει ἐν τή κρίσει, καθώς φησιν ὁ Ἀπόστολος.

Ὄρεξον μοί χείρα βοηθείας ἐν ἐδάφει κυλινδουμένω, Κύριε, θέλων γάρ ἀναστῆναι οὐ δύναμαι, διότι τό φορτίον τῆς ἁμαρτίας κατεβάρησε μέ, καί ἡ πονηρά συνήθεια κατέχει μέ. Βλέπω, καί ὡς ἐν γνόφω περιπατῶ καί ἐν σκότει πολλῶ. Τείνω μου τήν χείρα, καί ὥσπερ παράλυτος εἴμι. Εὔθυμος εἴμι, καί ἀηδίζομαι. Εὔχομαι καταλλαγῆναι, καί νηστεύων συνέχομαι.

Πώς να τολμήσω να ζητήσω συγχώρηση για τις προηγούμενες αμαρτίες μου, εφόσον δεν ξεχνώ καθόλου την προηγούμενη ζωή μου; Ή πως να αποβάλω τον παλαιό άνθρωπο, που φθείρεται, εφόσον δεν αποτίναξα τις επιθυμίες της προηγούμενης πλάνης; Αλίμονο, πως θα βαστάξω τον έλεγχο των ασεβών μου πράξεων και λογισμών! Ελέησέ με, Θεέ, σύμφωνα με το μεγάλο έλεός σου και σύμφωνα με την πολλή σου ευσπλαχνία. Ένα ανάξιο στόμα κράζει σ' εσένα, Δέσποτα, και μια καρδιά ακάθαρτη, και μια ψυχή που μολύνθηκε από τις αμαρτίες. Άκουσέ με, χάρη στην αγαθότητά σου, και μην αρνηθείς τη δέησή μου˙ διότι δεν απορρίπτεις τη δέηση αυτών που μετανοούν αληθινά. Απεναντίας η μετάνοια μου δεν είναι καθαρή, αλλά ακάθαρτη. Μια ώρα μετανοώ, και δυο παροργίζω.

Στήριξε την καρδιά μου με το φόβο σου, Κύριε. Στήριξε την ψυχή μου στην πέτρα της μετάνοιας. Ας νικήσει η αγαθότητά σου την κακία που υπάρχει μέσα μου. Ας νικήσει το φως της χάρης σου το σκότος που υπάρχει μέσα μου. Άκουσε την προσευχή μου, αγαθέ Κύριε, όχι εξαιτίας των δίκαιων έργων μου, διότι δεν έχω κάτι καλό, αλλά χάρη στην ευσπλαχνία σου, και χάρη στην πολλή και ανέκφραστη αγαθότητά σου. Ανόρθωσε τα μέλη μου, που τα έριξε κάτω συντρίμμια η αμαρτία, και φώτισε την καρδιά μου, που την σκότισε η πονηρή επιθυμία. Γλύ­τωσέ με από κάθε πονηρό έργο, και ας μη με νικήσει τελειωτικά ο αντί­παλος. Μη στρέψεις το πρόσωπο σου μακριά από μένα. Μη μου πεις˙«Αλήθεια σου λέω, δε σε ξέρω». Σώσε, Κύριε, από το θάνατο μια ψυχή θλιμμένη, εσύ που εξουσιάζεις τη ζωή και το θάνατο. Διότι εσύ είπες, Δέσποτα˙ «Ζητάτε, και θα σας δοθεί».

Καθάρισε με, Κύριε, από κάθε αμαρτία, πριν από το τέλος της ζωής μου, και δώρισέ μου, φιλάνθρωπε, σε όλη τη σύντομη αυτή ζωή μου να αναβρύζω από την καρδιά μου δάκρυα για την κάθαρση των ψυχικών μου μολυσμάτων, ώστε να μπορέσω να εξοφλήσω απ' αυτή τη ζωή, έστω και λίγα αμαρ­τήματα από τα πολλά μου χρεώγραφα˙ και εκεί, στη μέλλουσα ζωή, θα σωθώ μέσα στη σκέπη τού παντοδύναμου χεριού σου, τότε που θα τρέμει κάθε ψυχή από τη φοβερή δόξα σου.

Ναι, Δέσποτα, Υιέ τού Θεού μονογενή, άκουσε και δέξου τη δέη­ση εμένα τού αμαρτωλού και ανάξιου δούλου σου. Εγώ είμαι αμαρτω­λός περισσότερο από κάθε άνθρωπο, σώσε με δωρεάν με τη χάρη σου, διότι είσαι Θεός εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος, και σ' εσένα αναπέμ­πουμε τη δόξα και την ευχαριστία και την προσκύνηση, στον Πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε, και στους αιώ­νες των αιώνων. Αμήν.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

MIA ΠΡΩΤΗ ΕΥΣΤΟΧΩΤΑΤΗ ΕΠΟΠΤΕΥΣΙ ΤΟΥ ΥΠΟΠΤΟΥ, ΔΟΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ .....ΑΓΝΩΣΤΟ!!! ΛΑΟ

MIA ΠΡΩΤΗ ΕΥΣΤΟΧΩΤΑΤΗ ΕΠΟΠΤΕΥΣΙ ΤΟΥ ΥΠΟΠΤΟΥ, ΔΟΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ .....ΑΓΝΩΣΤΟ !!! ΛΑΟ τῶν ὑπογραψάντων ἀρχιερεων ἤ τῶν ἀποδεχομενων σιωπηλά, τὴν ΛΗΣΤΡΙΚΗ σὐναξι τοῦ Κολυμπαρίου καὶ τὴν ΤΑΥΤΙΣΙΝ τῶν ΑΙΡΕΣΕΩΝ μὲ τὴν Ἐκκλησιαν τοῦ Χριστοῦ ποὺ  ἀποβλήθηκαν ἀπὸ Αὐτην, ὰπὸ ἄγνωστον ἐπισκεπτην τῆς "ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ".

Παρασκευή, 27 Ἰανουαρίου 2017

Εκ πρώτης και ταχείας αναγνώσεως, δίνει την εντύπωση ασαφούς συρραφής ασχέτων μεταξύ τους ανακατωμένων κειμένων, διότι πρόκειται για κείμενο χωρίς ειρμό και χωρίς δομή (πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο), με διατυπώσεις ή εντελώς γενικόλογες και ασαφείς, ή ... κατήχησης επιπέδου δημοτικού ενώ υποτίθεται ότι ενημερώνει τον λαό για τις αποφάσεις της ψευτοσυνόδου, αλλά κυρίως για τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι της ψευτοσυνόδου.

Στην πραγματικότητα αλληλοαναιρείται διότι:
 
α) αποδέχεται την ψευτοσύνοδο εξ ορισμού ως "αγία και μεγάλη" συνεπώς έμμεσα και άμεσα και σαφώς αποδέχεται ως σωστά και όλα τα συμπεράσματά της.
 
β) αυθαιρετεί βεβαιώνοντας ότι η ψευτοσύνοδος αποδέχεται ως οικουμενικές π.χ. την 8η Οικ. Σύνοδο του Μ. Φωτίου, ενώ αυτό είναι ψευδέστατο, διότι εαν ήταν έτσι, γιατί δεν τις κατονόμασε ΣΑΦΩΣ ως οικουμενικές η ψευτοσύνοδος, αλλά δήθεν το ... υποννοεί - και άραγε γιατί μαζί με την όντως οικουμενική Σύνοδο, την 8η, αναμιγνύει κάποιες άλλες ήσσονος σημασίας που σαφώς δεν ήσαν οικουμενικές; 
Για να μειώσει την αντιπαπική 8η Οικ. Σύνοδο του Φωτίου; 
Εφὀσον "την αναγνώρισε η ΨΕΥΤΟ σύνοδος, άραγε θα τιμάται στην Εκκλησία και θα διδάσκεται στις θεολογικές σχολές ως 8η οικ. Σύνοδος; 
Και εάν ισχύουν τα κριτήρια και οι επαγωγικές παραδοχές του κειμένου, γιατί δεν αυτοαπεκλήθη ή δεν κατομομάζεται ως οικουμενική και η ψευτοσύνοδος; 
 
Μήπως διότι δεν συμμετείχαν οι παπικοί και οι προτεστάντες και οι Οικουμενιστές περιμένουν την ένωση των εκκλησιών ώστε έπειτα να συγκαλέσουν "οικουμενική" σύνοδο;
 
γ) Η ψευτοσύνοδος αποδέχεται ως ιστορικές εκκλησίες τις σημερινές αιρέσεις, λόγω του ότι αποτελούν ιστορικώς δήθεν διαδοχή συνέχεια της αποστολικής εκκλησίας. 
 
Η Εκκλησία της Ελλάδος με τη λογική αυτή (αφού αποδέχεται την ψευδοσύνοδο ως "σύνοδο" "αγία" και "μεγάλη"), γιατί δεν αποδέχεται ως εκκλησία και μέλη της εκκλησίας τους διαφωνούντες με την ψευτοσύνοδο και διαχωρίζουν τη θέσι τους από τους οικουμενιστές αλλά τους αποκαλεί σχισματικούς; Εκκλησία οι αιρέσεις, εκτός εκκλησίας οι πιστοί αντιοικουμενιστές

δ) Οι Γ.Ο.Χ. δεν είναι εκκλησία; (και εκκλησία ιστορική, είναι οι αιρέσεις); 
 
Γιατί δεν συζητούμε με τους ΓΟΧ, με τον ίδιο τουλάχιστον ζήλο που συζητούμε και εναγκαλιζόμαστε με τους Λατίνους; 
Τί λέει επ' αυτού ο ψευδοσύνοδος και η εγκύκλιος ερμηνεία της;
 
ε) Ενώ διαβάζουμε με ύφος αθώο ότι, δεν έγινε και τίποτε, τα κείμενα της συνόδου (ψευτοσυνόδου) θα τα μελετήσουμε, θα εμβαθύνουμε (άρα, στο μέλλον θα ... δούμε τι ακριβώς εννοούν), και τώρα επιτρέπεται δήθεν ο ελεύθερος διάλογος δηλαδή και η αμφισβήτησή τους, στην πράξη διαβάζουμε εγκυκλίους που εντέλλουν ὀτι άπαντες οφείλουν να αποδεχτούν απόλυτα τα κείμενα της ψευτοσυνόδου, οφείλουν άπαντες να μην αμφισβητούν την εγκυρότητά της, αλλιώς θα υποστούν διώξεις. 
 
Οντως άρχισαν κάποιες διώξεις προς μη μοναχούς και κληρικούς οι οποίοι υπακούοντες στην εκκλησιαστική τους συνείδηση για λόγους πίστεως, δεν αποδέχονται, όπως έχουν το δικαίωμα, και την εκ της εκκλησιαστικής ιστορίας απορρέουσα υποχρέωση, την ψευτοσύνοδο ως γνησία Ορθόδοξη Σύνοδο, υψώνοντες νοητό τείχος μεταξύ εκείνων και των μη διαλεγομένων αλλά θεωρούντων την ψευδοσύνοδο αγία, μεγάλη, σύνοδο, ορθόδοξη και ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. Αναιρείται το κείμενο, από την πραγματικότητα.
 
στ) το κείμενο αυθαίρετα, θεωρεί "εκτός εκκλησίας" και σχισματικούς όσους δεν αποδέχονται την ψευτοσύνοδο και τα συμπεράσματά της. 
 
Η ερώτηση είναι απλή: 
 
Που υπάρχει η Εκκλησία, στην αλήθεια ή στο ψέμμα;
 
ζ) Κατά το κείμενο, ένας λαϊκός ή κληρικός ο οποίος για λόγους πίστεως δεν μπορεί να συμφωνήσει με την ψευτοσύνοδο, τί θα πρέπει να κάνει; 
Αν είναι κληρικός, σύμφωνα με το κείμενο, μήπως έχει το δικαίωμα μέχρι να περιμένει τα ... οριστικά αποτελέσματα της συζήτησης, της εμβάθυνσης, να μην θεωρεί έγκυρη τη σύνοδο; 
Μα... "αγία" και "μεγάλη", "πανορθόδοξη" και "σύνοδος" ορίστηκε αυθαίρετα, εκ των προτέρων, πώς θα μπορεί κάποιος να την αμφισβητήσει υπό τις απειλές εγκυκλίων περί τιμωριών και ποινών;
Εντός εκκλησίας είναι ο κληρικός, εννοείται αλλά βλέπουμε τις απειλητικές εγκυκλίους περί ὙΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ των αποφάσεων της ψευτοσυνόδου, διαπιστώνουμε επιπλέον την υλοποίηση των απειλών και ότι εγκαλούνται οι μη μνημονεύοντες επισκόπους οπαδούς της ψευτοσυνόδου και του ψευτοοικουμενισμού. Συνεπώς ο ελεύθερος διάλογος δεν επιτρέπεται, ψεύδεται το κείμενο, εκτός αν διάλογος σημαίνει μονόλογος.  
 
Εκκλησία όμως δεν είναι οι επίσκοποι, εκκλησία δεν είναι οι πολλοί, εκείνοι μπορεἰ και να είναι η "ομάδα" εκτός εκκλησίας, για την οποία ομιλεί.
 
θ) Το κείμενο δεν είναι υπερασπιστικό μιας ψευδοσυνόδου που δίνει εκκλησιαστικότητα και εγκυρότητα μυστηρίων στις αιρέσεις;
 
Για το θέμα αυτό γιατι... σιγή ιχθύος, γιατι... ποιούν την νήσσαν οι συντάκτες του κειμένου;