Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Στον «όμορφο» κόσμο του καπιταλισμού της Νέας Τάξης δεν πρέπει να σκέπτεστε για τίποτα


5936-720x340
 
29 Σεπτεμβρίου 2015, 11:13 πμ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Με ένα καταπληκτικό βίντεο μια κοπέλα μας παρουσιάζει τον «θαυμαστό» καταναλωτικό κόσμο της Νέας Τάξης, που μας έχουν επιβάλλει μετατρέποντας τους ανθρώπους σε άμορφα ζώα χωρίς καμία βούληση.

«Σας καλωσορίζουμε στον κόσμο του καπιταλισμού της Νέας Τάξης. Μην σκέπτεστε τίποτα. Απλά δράστε και μην σκέπτεστε τίποτα!

Καταναλώνετε χωρίς να σκέπτεστε τις συνέπιες. Φροντίστε την διατροφή σας, την εμφάνιση σας και να ζείτε όπως σας προτρέπουν τα ΜΜΕ. Γιατί να σκέπτεστε αφού υπάρχει η τηλεόραση ; Το ποια φάρμακα θα παίρνετε, ποιον θα εμπιστεύεστε, τι θα αγοράσετε, πως να συμπεριφέρεστε, και για το τι αξίζει να μάχεστε θα σας το διδάξουμε εμείς.

Και πριν από όλα βάλτε και τα παιδιά σας να καθίσουν δίπλα σας. ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ. Αφήστε σε εμάς την ανατροφή τους. Κανείς εκτός από εμάς δεν μπορεί καλύτερα να τα αναθρέψει. Εμπιστευτείτε μας, χαλαρώστε επιτέλους, ξεχάστε τον εαυτό σας και δώστε μας τις δυνατότητες να λειτουργήσουμε εμείς, ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΕΣΑΣ. Δώστε σε εμας τα λεφτά σας, δώστε σε εμάς τις σκέψεις σας.

Εμείς δεν θα σας ξεγελάσουμε, πιστέψτε μας, και θα «αγοράζετε» ότι σας λέμε. Εμείς γράφουμε τους νόμους για εσάς, αλλά χρειαζόμαστε και τον… τραπεζικό σας λογαριασμό. Αγοράστε ένα iphone, κατεβάστε τα προγράμματα σας, τρώτε αυτά που σας σερβίρουμε και… «δηλητηριάστε» τα παιδιά σας με την «δικιά μας τροφή».

Προσέξτε καλά αυτά που σας δείχνουμε και διδάξτε τα στους παιδικούς σταθμούς. Διαπληκτιστείτε αναμεταξύ σας όλη την ημέρα σας στο ιντερνέτ, ή καλύτερα παίξτε οn line games. Εμείς θέλουμε τα παιδιά σας να μεγαλώσουν μόνα τους. ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ τώρα, είστε και πάλι μαζί μας.

Φάγατε ποτέ χάμπουργκερ με… τούρτα; ρίξτε τώρα και λίγο… κόκα κόλα επάνω παρακαλώ. Δεν αισθάνεστε καλά; Εμείς για αυτό έχουμε φάρμακα για ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις. Πάρτε, πάρτε τα φάρμακα μας και «θεραπεύεστε» τον εαυτό σας. Όμως παρακαλώ μην πεθάνετε, σας χρειαζόμαστε για να είστε μια ζωή οι καλοί μας καταναλωτές των φαρμάκων μας και των προϊόντων μας!

Θα σας εθίσουμε στα ναρκωτικά και στο χρήμα. Μήπως ξεχάσατε να αλλάξετε το κομπιούτερ σας σε ένα πιο σύγχρονο ; και μήπως δεν πήρατε το καινούργιο iphone που βγήκε στην αγορά; Μην ξεχνάτε ότι ζείτε και δουλεύετε εδώ για να αγοράζετε ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΑΣ ΛΕΜΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ.

Πριν και μετά την σύλληψη σας οι μητέρες σας ήδη κουβαλάνε στην κοιλιά τους τα προϊόντα μας. Εσείς απλώς γεννηθήκατε για να συνεχίσετε αυτήν την παράδοση. Μην τρέχετε πίσω από την μάζα, γιατί αλλιώς θα βρούμε και άλλη μέθοδο να σας φέρουμε πίσω στο κοπάδι μας, μέσω βίας, επιδημιών και πολέμους. Α ναι ξέχασα, ελάτε τώρα, μπορείτε και μόνοι σας να το κάνετε, υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες να αυτοκτονήσετε μόνοι σας, καρκίνος του πνεύμονα , αρρώστιες στο έντερο, υπάρχουν τόσοι εναλλακτικοί τρόποι, μην ξεχνάτε όμως μέσω εμάς έχετε πάντα την ελεύθερη επιλογή, Χαχαχαχαχα…!

Πέστε μας τι θέλετε, ανεβάστε στο facebook μπόλικες φωτογραφίες, και προπαντός αυτές των μικρών παιδιών σας. Αγοράστε τους τα ρούχα που σας προτείνουμε, αφήστε μας να εισχωρήσουμε στα μυαλά σας, στον εγκέφαλο σας, φανερώστε μας τα σχέδια σας για να κάνουμε μια μεγάλη «σούπα» το μυαλό σας, ΑΓΟΡΑΣΤΕ, ΑΓΟΡΑΣΤΕ, κάψτε τα βιβλία σας, ψάξτε μόνο τις αστείες και χαζοχαρούμενες εκπομπές, ΧΑΖΕΨΤΕ, ΧΟΝΤΡΥΝΕΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΙΝΑΞΤΕ ΤΑ. Ο «χυλός» δεν είναι και τόσο άσχημος στην γεύση όταν λείπουν οι σκέψεις, δώστε μας όλες τις γνώμες σας ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΣΑΣ.


Όλα πολύ καλά, όλα παντού καλά. Χαλαρώστε και απολαύστε. Μην στενοχωριέστε και μην σκέπτεστε τα παγκόσμια γεγονότα και το τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή έξω. Εσείς σε τι φταίτε για τα αιματηρά γεγονότα παγκοσμίως; Γυρίστε σε όλα την πλάτη σας. Αλλάξτε κανάλι, έτσι μόνο θα αισθανθείτε καλύτερα και η θλίψη θα εξαφανιστεί από μόνη της. Αγοράστε στην σύζυγο σας άλλη μια ωραία γούνα. Φάτε ένα hotdog, ή 2 hamburger, ή chickenwings, και μην ξεχάσετε να πιείτε κάτι με πολύ πολύ ζάχαρη.

Α και κάτι ακόμα! Μάθετε στις κόρες σας πώς μπορούν πιο καλά να πουλήσουν την σάρκα τους. Αλλά μην ανησυχείτε, αυτό θα το αναλάβουμε εμείς για να γίνει πιο τέλεια, πιο καλύτερα. Όσον αφόρα τους γιους τι γίνεται : Αυτοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν για εμάς; όχι;;;

Τότε αφήστε μας να τους διδάξουμε ότι παντού βρίσκονται εχθροί, για αυτό πρέπει εσύ να αρχίσεις την επίθεση και μάλιστα σε όποιους σε διατάζουμε εμείς, και όποτε θέλουμε εμείς, μην σκέπτεσαι, εκτέλεσε τις εντολές, τις σκέψεις άφησε τις για άλλη φορά και λοιπόν είσαι έτοιμος να πεθάνεις για εμάς??? Μπράβο παιδί μου καλό παιδί!!! Και οι εχθροί είναι ακριβώς εκεί FASS FASS FASS»

Πραγματικά τι «όμορφος» κόσμο πλασμένος ιδανικά, χωρίς πιστή, χωρίς Ορθοδοξία, χωρίς συνείδηση και βούληση, χωρίς τέλος το μεγαλύτερο δώρο του Παντοδύναμου, το αυτεξούσιο. Ένας κόσμος…δαιμονικά πλασμένος

Ευχαριστώ δεν θα πάρουμε!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
 

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
nikosxeiladakis.gr

Πόσοι από αυτούς τους τζιχαντιστές πέρασαν ή ξαναγύρισαν εντός ελληνικής επικράτειας;

1443444221_1443439200_u_lfwu4o4p0  1

Σύμφωνα  με μια συλλογή φωτογραφιών από  ξένη ιστοσελίδα,  «προσφύγων από την Συρία», οι οποίοι στην ουσία ήταν Τζιχαντιστές , γεννάται  εύλογα το ερώτημα ,  πόσοι από αυτούς που ευρίσκονται στην  Ευρώπη θα «δράσουν» , αλλά και  πόσοι πιθανόν  ξαναγύρισαν για « δουλειές» στην πατρίδα μας;

Σύμφωνα με  το γνωστό μπλοκ δόθηκαν  στην δημοσιότητα   μετά από επίπονη «εργασία»,  μια ολόκληρη συλλογή  φωτογραφιών  «προσφύγων από την Συρία», οι οποίοι πριν κάποιους μήνες σκότωναν ανηλεώς  αθώους ανθρώπους στην Συρία.

Τώρα όλοι αυτοί ευρίσκονται « κάπου» στην Ευρώπη , η πιθανόν να ξαναγύρισαν στην Ελλάδα για  να « βοηθήσουν»  όλους αυτούς που έρχονται από πίσω.

Πολλοί από τους μετανάστες για να περάσουν στην ΕΕ «προσποιήθηκαν»  το γνωστό  «παραμύθι» του φτωχού και ταλαιπωρημένου «πρόσφυγα», ενώ στην ουσία ανήκαν στις τάξεις του ισλαμικού στρατού και σκότωναν αμάχους  και μαχητές άλλων ενόπλων  ομάδων.

f3

Στην ΕΕ, κάθε μέρα εισέρχονται δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες , πολλοί από τους οποίους σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές  υπηρεσίες πληροφοριών είναι δολοφόνοι,   σαμποτέρ, κατάσκοποι και μέλη πολλών ριζοσπαστικών ισλαμικών ομάδων.

Πρόσφατα, ο Ουκρανός Πρόεδρος  είπε ότι η Ουκρανία μπορεί επίσης να φιλοξενήσει στην επικράτειά της, ένα δίκαιο αριθμός προσφύγων στο πλαίσιο της βοήθειας  προς την  ΕΕ, στην  οποία η χώρα  θέλει να ενσωματωθεί  σύντομα.

Σε ανάλυση από την ιστοσελίδα μας  pentapostagma.gr, υπήρχαν εδώ και και πολύ καιρό  πληροφορίες οι οποίες ανέφεραν  ότι το Ισλαμικό Κράτος σκοπεύει να στείλει βετεράνους τζιχαντιστές ανάμεσα σε πρόσφυγες  για να εισέλθουν στην Ευρώπη από τρεις «πύλες»: Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα.

Για την εισβολή σε Ιταλία και Ελλάδα οι τζιχαντιστές θα εφορμούσαν  από την Λιβύη, στην οποία ελέγχουν δύο στρατηγικά λιμάνια: τη Σύρτη και τη Ντέρνα.

Υπήρχαν επίσης σενάρια που ανέφεραν ότι το  Ισλαμικό Κράτος,   σκόπευε  να στείλει τζιχαντιστές μεταμφιεσμένους ως πρόσφυγες  ανάμεσα σε πρόσφυγες, αλλά και  πάνοπλους μαχητές με επιχειρήσεις κομάντο με σκοπό την πρόκληση χάους, πανικού και κυρίως ψυχολογικού ΠΑΝΙΚΟΥ. Από ότι διαφαίνεται πολύ σύντομα θα εισέλθουμε στο δεύτερο μέρος του σχεδίου για την Ευρώπη πολύ σύντομα.

Οι αρμόδιες ελληνικές αρχές εργάζονται πυρετωδώς  για το ενδεχόμενο να δραστηριοποιούνται ήδη ακραίοι ισλαμικοί πυρήνες στη χώρα μας . Βασικό αντικείμενο αυτών ισλαμιστών  είναι η παροχή διευκολύνσεων και υποστήριξης σε άλλους «μαχητές» για να υλοποιήσουν εσωτερικό πόλεμο εντός  της Ευρώπης. Ο θεός να μας φυλάει.

1443444186_1443439203_jtpkegsk7aw 2
1443444187_1443439227_bu1ykxloveu 31443444211_1443439237_h7_gtuncodu 41443444221_1443439200_u_lfwu4o4p0 11443444269_1443439259_nuoq4f0khxo 61443444231_1443439261_pjxsd-a17ey 71443444244_1443439271_kgia9pjn2jk 81443444196_1443439293_ehmuky6yfi8 9

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Ἡ προετοιμαζόμενη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος πιστὴ διάκονος τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. (4oν)

Posted: 27 Sep 2015 07:51 AM PDT

(4ον)
 
Στὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ὀκτωβρίου2014 συζητήθηκε τὸ θέμα τῆς προσεχοῦς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 2016, μετὰ ἀπὸ σχετικὴ ὁμιλία ἐνημερωτικοῦ χαρακτῆρος τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Προσυνοδικὲς Διασκέψεις. 

Ὁ Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας μεταξὺ ἄλλων ἐδήλωσε ὅτι «διὰ  τὴν πραγματοποίησίν της, ἀπαιτεῖται ἀκόμη πολὺς κόπος καὶ μόχθος, ἐνῶ πολλὰ ἐκ τῶν προβλημάτων, τὰ ὁποῖα θὰ ἀνακύψουν, ἐκ τῆς μεθόδου ἐργασίας καὶ εἰς αὐτὸ τὸ τελευταῖον στάδιον τῆς προετοιμασίας, θὰ δημιουργήσουν ἀρκετὰ ἐμπόδια, ἢ καὶ θὰ παρατείνουν τὴν  χρονικὴν περίοδον τῆς προετοιμασίας πέραν τῆς προγραμματισθείσης, ἐνῶ δύνανται νὰ δυσχεράνουν καὶ τὴν ὅλην πορείαν πρὸς τὴν τελικὴν ἔκβασιν τῆς ὅλης προσπαθείας. Ἐπὶ πλέον τὰ  δικαιοδοσιακὰ ἤδη ὑφιστάμενα ἐνδοορθόδοξα διμερῆ ζητήματα τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἡ δυσκολία ἐπιτεύξεως ὁμοφωνίας εἰς πολλὰ σημεῖα ἐκ τῶν προειρημένων κειμένων, καὶ αἱ  μεμονωμέναι ἀγκυλώσεις, ἢ ἀπαιτήσεις τοπικῶν Ἐκκλησιῶν,  εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτελέσουν προσκόμματα εἰς τὴν ὅλην διαδικασίαν, ἐὰν δὲν λειτουργήσουν τελικῶς καὶ ἀναβλητικῶς εἰς τὸ ὅλον ἐγχείρημα»[1].  Ἂς σημειωθεῖ ὅτι τὸ πλῆρες κείμενο τῆς ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μεσσηνίας μὲ τίτλο «Ἐνημέρωσις περὶ τῆς μελλούσης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» στὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ὀκτωβρίου 2014 δὲν δημοσιεύθηκε (ὁ ἴδιος ὁ Σεβασμιώτατος τὸ ἔκρινε ὡς «μὴ δημοσιεύσιμο»!), πράγμα ποὺ φανερώνει ὅτι οἱ προσυνοδικὲς διεργασίες δὲν ἀντέχουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος καὶ ὅτι τὰ πάντα σήμερα γίνονται «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ». Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει ἐνημέρωση, γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν στους ιερείς και μοναχούς και βέβαια στους λαϊκούς, ἐνῶ θά ἔπρεπε γιὰ τὸ ζωτικῆς σημασίας αὐτὸ ζήτημα, ποὺ ἀφορᾶ ἄμεσα ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ὑπάρχει πλήρης διαφάνεια καὶ ἀκριβὴς ἐνημέρωση. Ὅπως ὁμολογεῖ σὲ πρόσφατη δημοσίευσή του στὸ διαδίκτυο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, «τὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα ἑτοιμάσθηκαν ἀπὸ δεκαετίες, πρὶν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις, εἶναι ἄγνωστα στοὺς περισσοτέρους Ἀρχιερεῖς  καὶ σὲ μένα, καὶ παραμένουν σὲ κάποιες Ἐπιτροπὲς καὶ Γραφεῖα, καὶ δὲν  γνωρίζουμε τὸ περιεχόμενό τους»[2].  Σύμφωνα μὲ δημοσίευμα τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου (27/02/2015), «τὸ ἔλλειμμα ἐνημέρωσης τοῦ συνόλου τῶν μελῶν τῶν Συνόδων τῶν Ἐκκλησιῶν, πολύ δὲ περισσότερο ἑνὸς εὐρύτερου κύκλου κληρικῶν καὶ θεολόγων, γύρω ἀπὸ τὰ ἑτοιμαζόμενα κείμενα, εἶναι δυνατὸν νὰ δημιουργήσει ἐκ τῶν ὑστέρων ἰσχυρὲς ἀμφισβητήσεις τῶν ἀποφάσεων ποὺ θὰ ληφθοῦν στὴ Μεγάλη Σύνοδο. . . Ὅσοι προετοιμάζουν πυρετωδῶς τὴ Μεγάλη Σύνοδο σπεύδουν νὰ χαρακτηρίσουν κάθε κριτική, γιὰ τὸ προπαρασκευαστικό τους ἔργο, ὡς κακόβουλη, ἀκραία, ἢ καὶ ζηλωτική. Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅμως, ὅτι ἡ καχυποψία μας γιὰ τὸ τί ἑτοιμάζεται, αὐξάνει λόγῳ τῆς μυστικότητας μὲ τὴν ὁποία γίνεται ἡ ὅλη προετοιμασία. Ἐὰν ἡ Μεγάλη Σύνοδος εἶναι τόσο σημαντικὸ γεγονός,ὅσο θέλουν νὰ τὸ  παρουσιάσουν οἱ Φαναριῶτες, τότε ὀφείλουν νὰ  παρέχουν σὲ ὅλο τὸ  ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα σαφῆ ἐνημέρωση γιὰ τὸπεριεχόμενο καὶ τὶς κατευθύνσεις πρὸς τὶς ὁποῖες κινοῦνται στὰ θέματα, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις στὴ  Σύνοδο αὐτή».
Πάντως ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες φαίνεται πάρα πολὺ δύσκολο, ἂν ὄχι ἀδύνατο, νὰ συγκληθεῖ ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος ἐντὸς τοῦ 2016, διότι πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι θὰ ὑπάρξουν δυσκολίες στὴν ἐπίτευξη ὁμοφωνίας κατὰ τὴν προσεχῆ Ε΄ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη, προσετέθησαν δύο ἀκόμη σοβαρὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦν ἀνυπέρβλητες δυσκολίες. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας νὰ διακόψει τὴνἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἐξ αἰτίας ριζικῆς διαφωνίας στὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τῆς χώρας τοῦ Κατάρ, καὶ τὸ δεύτερο ἡ μὴ ἀναγνώριση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τοῦ Προκαθημένου τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Τσεχίας καὶ Σλοβακίας, τὸν ὁποῖο ὅμως ἀναγνωρίζει τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας.
Ἀξιολογώντας τὴ μέχρι σήμερα πορεία τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου, θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπισημάνουμε μεταξὺ ἄλλων, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ πορεία δὲνἀκολούθησε τὴν Ὀρθόδοξη ὁδὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς πρὸς τὰ ἑξῆς σημεῖα, χωρὶς νὰ ἀποκλείονται ἐνδεχομένως καὶ ἄλλα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀναφέρονται στὴν παροῦσα μελέτη: α) Ὡς πρὸς τὸν οἰκουμενιστικὸχαρακτήρα τῶν «Συνεδρίων» καὶ «Διασκέψεων», β) Ὡς πρὸς τὴν καθιέρωση τῶν «Συνεδρίων» καὶ «Διασκέψεων» ὡς θεσμῶν στὴ ζωὴτῆς Ἐκκλησίας, γ) Ὡς πρὸς τοὺς συμμετέχοντες στὰ Συνέδρια καὶ τὶς Διασκέψεις, δ) Ὡς πρὸς τὰ θέματα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ε)Ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως ὡς Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Η΄ καὶ Θ΄ Οἰκουμενικῆς.
Ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὶς Πατριαρχικὲς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902,1904 καὶ 1920 σηματοδοτεῖ ἐπίσημα πλέον μία νέα πορεία, μία ἄλλη γραμμὴ καὶ τακτική, ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ Παράδοση, ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας: γραμμὴ οἰκουμενιστικῆς ἐμπνεύσεως καὶ προοπτικῆς, ἡ ὁποία ἀνοίγει οὐσιαστικὰ τὸ δρόμο πρὸς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὴ τὴ γραμμὴ πλεύσεως ἀκολούθησε δυστυχῶς τὸ Φανάρι ἀπαρεγκλίτως μέχρι σήμερα, καὶ αὐτὴ κατώρθωσε νὰ ἐπιβάλει στὴν ὅλη πορεία τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, στὶς μέχρι τώρα γενόμενες «Πανορθόδοξες καὶ Προσυνοδικὲς Διασκέψεις καὶ Συνέδρια», ἔτσι ὥστε στὶς ἐν λόγῳ «Διασκέψεις» νὰ κυριαρχεῖ ἡ οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία καὶ ἡ ἐπὶ οἰκουμενιστικῶν βάσεων προσπάθεια ἀνοικοδομήσεως τῆς μέλλουσας νὰ συγκληθεῖ Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.[3]
Στὶς γραμμές, ποὺ ἀκολουθοῦν, σταχυολογοῦμε ἐνδεικτικῶς καὶ δειγματοληπτικῶς ὁρισμένα μόνο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ  πρακτικὰ τῆς Γ΄  Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως, μὲ σκοπὸ νὰ καταδειχθεῖ τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ κυριάρχησε ὄχι μόνο στην ἐν λόγῳ «Διασκέψη», ἀλλὰ γενικῶς καὶ στὶς ἄλλες, ὀκτὼ τὸν ἀριθμό, τέσσερις «Πανορθόδοξες» και τέσσερις «Προσυνοδικές Διασκέψεις». Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα τῆς ἡμερησίας διατάξεως τῆς Γ΄  Προσυνοδικῆς ἦταν: «Γενικὴ ἐπισκόπισις καὶ ἀξιολόγησις τῆς πορείας τῶν σχέσεων καὶ τῶν διαλόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τῶν λοιπῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, ὡς καὶ μετὰ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν». Ἤδη ἀπὸ τὸν τίτλο τῆς ἡμερησίας διατάξεως βλέπουμε νὰ γίνεται λόγος γιὰ χριστιανικὲς Ἐκκλησίες καὶ ὄχι γιὰ χριστιανικὲς αἱρέσεις. Νὰ ἀποδίδεται δηλαδὴ ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση σὲ αἱρέσεις, ὅπως ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμός, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ πολλὲς Πανορθόδοξες Συνόδους μετὰ τὸ Σχίσμα.
Στὰ πλαίσια τῆς συζητήσεως τοῦ ἐν λόγῳ θέματος, καὶ γενομένης τῆς ἐκτιμήσεως τοῦ μέχρι τότε, (1986), γενομένου διαλόγου μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ἐλέχθη μεταξὺ ἄλλων, ὅτι «ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν διαλόγων αὐτῶνὑπῆρξεν ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν ὑπὸ τῶν Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1922, Ἱεροσολύμων τὸ 1923, Κύπρου τὸ 1923, Ἀλεξανδρείας τὸ 1930 καὶ Ρουμανίας τὸ 1936».[4]  Ἡ ἀναγνώριση αὐτὴ θεωρήθηκε ὡς κεκτημένο, ὡς μέγα κατόρθωμα καὶ βῆμα προόδου! Οὔτε κἂν διανοοῦνται οἱ Σύνεδροι τὸ στοιχειῶδες καὶ αὐτονόητο, ὅτι εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀναγνώριση ἱερωσύνης στοὺς αἱρετικούς, χωρὶς νὰ ἔχουν ἀποβάλει προηγουμένως τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, και οὔτε κἂν διανοοῦνται νὰ πράξουν τὸ αὐτονόητο, νὰ ἀκυρώσουν δηλαδὴ τὶς μέχρι τότε κακῶς γενόμενες ἀναγνωρίσεις, ὡς ἀντικανονικὲς καὶ παράνομες.
Παρά κάτω στὰ πλαίσια τῆς ἀξιολογήσεως τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Μονοφυσίτες ἐλέχθη, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι «εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθῇ ὅτι ὁδιάλογος οὗτος ἤρχισεν εὐθὺς μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον τοῦἔτους 451 μ.Χ., διαρκέσας καθ’ ὅλην σχεδὸν τὴν βυζαντινὴν περίοδον καὶ διακοπεὶς μετὰ τὴν ὑποδούλωσιν τῶν λαῶν τῶν Χωρῶν τούτων».[5]   Εδώ ἐπιχειρεῖται διαστροφὴ τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, διότι παρουσιάζονται οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς καὶ οἱ μετ' αὐτοὺς ἅγιοι Πατέρες τῶν ἑπομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων νὰ διαλέγονται ἐπὶ αἰῶνες, καθ’ ὅλην τὴ βυζαντινὴ περίοδο μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ καταλήξουν πουθενά, ἀντιμετωπίζοντας δηλαδὴ ἕνα ἄλυτο πρόβλημα. Ὡστόσο ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς ἅπαξ διὰ παντὸς καὶ θεοπνεύστως κατεδίκασαν τὴν αἵρεση, ἀναθεμάτισαν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν ἀνανέωσαν ἄλλωστε καὶ οἱ ἑπόμενες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. (Συνεχίζεται).
[1] Βλ. άρθρο του κ. Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου με τίτλο «Τα εκκλησιαστικά γεγονότα του 2014 σε διορθόδοξο επίπεδο», μέρος Γ΄, δημοσιευθέν σε θρησκευτικά ιστολόγια.
[2] Βλ. άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου με τίτλο «Ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», 4.8.2015,  δημοσιευθέν σε θρησκευτικά ιστολόγια.
[3] Αξίζει νὰ σημειωθῆ ὅτι στὴν Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς Ρόδου, τὸ 1961, ἀποφασίσθηκε, μεταξὺ ἄλλων, «ἡ μελέτη τῶν τρόπων προσεγγίσεως καὶ ἑνότητος τῶν ὲκκλησιῶν ἐν προοπτικῇ  πανορθοδόξῳ  κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ  διαγγέλματος τοῦ 1920…».(Γραμματεία ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ, Ὀρθόδοξον  Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Chambesy Γενεύης 1978, σελ. 107.
[4] Γραμματεία ὲπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ, …….ο.π. σελ. 108.
[5] Γραμματεία ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγία καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς  Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ,  ……..ο.π. σελ. 111.
 

Σχέδιο Ἁπλῆς καὶ Ἐγκαρδίου Προσευχῆς



 Ἀνάλυση ἢ «Παραλλαγές» τοῦ «Ἐλέησόν με»

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἶμαι ἐγὼ - ὡς θέλεις καὶ ὡς οἶδας, -διὰ τῶν εὐχῶν τῆς Παναγίας σου Μητρός, τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τῶν Ἁγίων Πάντων- ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ ταλαίπωρο. Σὲ παρακαλῶ παρὰ πολύ, λυπήσου με, Χριστέ μου. Συχώρεσε ὅλες μου τὶς ἐν λόγῳ, ἔργῳ καὶ κατὰ διάνοιαν ἁμαρτίες ἀπὸ τὴ γέννησή μου μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή, ὅλα μου τὰ λάθη καὶ τὶς παραλείψεις, τὴν ἄγνοια καὶ τὴ νεότητά μου.

Ὦ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου, σὲ ἱκετεύω, προστάτεψέ με ἀπὸ τὴν πλάνη, ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ Πονηροῦ, ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μου. Δῶσ᾿ μου τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ μὴν ξαναμαρτήσω ποτέ. Προστάτεψέ με ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς τῆς πονηρίας καὶ τῆς ματαιοδοξίας, ἀπὸ τὴν ἀργολογία καὶ τὴν κατάκριση. Ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου - φώτισε τὸ σκοτάδι τοῦ νοός μου. Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, κἂν θέλω, κἂν μὴ θέλω, σῶσόν με. Σὲ θερμοπαρακαλῶ, μὴν ἐπιτρέψῃς νὰ κολασθῶ - γλύτωσέ με ἀπὸ τὴ φρικτὴ θέα καὶ τὰ φοβερὰ νύχια τοῦ μισόκαλου Ἐχθροῦ. Δὲν θέλω, Χριστέ μου, νὰ χωρισθῶ ποτε ἀπὸ κοντά σου, ἀπὸ τὴν εὐλογία καὶ τὸν φωτισμό σου, ὅπου ἀναπαύεται κι εὐφραίνεται ἡ ψυχή μου.

Ὦ Κύριέ μου, δός μου μετάνοια. Πάρε με κοντά σου σὲ καλὴ ὥρα, νὰ ἀπολαύσω τὸ ἄῤῥητο φῶς καὶ τὰ αἰώνια ἀγαθά σου. Παραχώρησέ μου κατ᾿ ἄκραν οἰκονομία καὶ συγκατάβαση, τὸν ἔσχατο τόπο τοῦ Παραδείσου. Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. Οἰκονόμησέ με, Χριστέ μου - ἐλάφρυνε τὸν σταυρό μου - δός μου δύναμη νὰ τὸν σηκώσω ἀνδρεία καὶ ὑπομονετικά. Μὴν ἐπιτρέψῃς νὰ περιπλανηθῶ σὲ δρόμους ἀπωλείας - φύλαξε μὲ ἀπὸ τὴ μὴ κατὰ Θεὸν λύπη - μὴν ἀφήσῃς νὰ μὲ παρασύρη ὁ ἄθεος καὶ μάταιος κόσμος.

Λυπήσου με, Χριστέ μου, Σωτῆρα καὶ Λυτρωτά μου, μὴ μ᾿ ἐγκαταλείψῃς ποτέ. Δός μου πίστη δυνατὴ καὶ προσευχὴ καθαρή, ταπείνωση καὶ διάκριση, συνέση καὶ φρονήση, εὐλάβεια καὶ κατάνυξη, θεῖο ζῆλο νὰ τηρῶ τὶς ἐντολές σου καὶ ἀγάπη ἀνιδιοτελὴ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Φώτισέ με νὰ γνωρίσω τὴν ἀθλιότητά μου - δός μου δάκρυα νὰ κλάψω τὶς ἁμαρτίες μου.
Δός μου ἀνδρεία καὶ ἀντοχὴ σωματικὴ καὶ πνευματική. Δός μου θάῤῥος, ἐλπίδα, αἰσιοδοξία, αὐτογνωσία, αὐτομεμψία, αὐτοπεποίθηση. Γέμισέ με χάρες κι εὐλογίες. Μὲ τὴν εὐλογία σου καὶ τὴ συμπαραστάσή σου, κάνε με ἄξιο τῶν καιρῶν δοῦλό σου. Χρησιμοποίησέ με γιὰ τὴ σωτηρία καὶ ἄλλων ἀδελφῶν. Φώτισε τὸν πνευματικό μου Πατέρα νὰ μὲ οἰκονομεῖ καὶ νὰ μὲ ὁδηγεῖ σωστά. Γνώρισέ μου συνεργάτες καλοὺς καὶ φίλους πνευματικούς.

Ὦ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησε καὶ προστάτεψε ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, φώτισε τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἕλληνες νὰ φροντίσουνε γιὰ τὴν Αἰωνιότητα μέσῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, εἰρήνευσε τὸν κόσμον ὅλον καὶ ὁδήγησέ τονε κοντά σου. Μνήσθητι, Κύριε, καὶ πάντων τῶν ἐντειλαμένων ἑμοὶ τῷ ἀναξίῳ εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτῶν. Ὁδήγησε στὴ σωτηρία ὅσους μὲ ἀγαποῦν ἢ μισοῦν, καὶ ὅσους μὲ ἔχουν ἀδικήσει. Προστάτεψε ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ τὸν Ἀντίχριστο τὴν Πατρίδα μας καὶ τοὺς ἀδικουμένους. Οἰκονόμησε τὶς χῆρες, τὰ ὀρφανά, τοὺς νέους, τοὺς φτωχούς, τοὺς πολυτέκνους, τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς κατακοίτους, τοὺς ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ τοὺς ὅπου γῆς ἀλυτρώτους ἀδελφούς μου. Φώτισε κι εὐλόγησε τοὺς Ὀρθοδόξους Κληρικοὺς καὶ Μοναχούς. Ἀνάπαυσε ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τοὺς ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς Οἰκουμένης καὶ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τῶν ἐσχάτων κεκοιμημένους. Μνήσθητι, Κύριε, καὶ τῶν δούλων Σου (μνημονεύουμε ὀνόματα).

Πανάγιον Πνεῦμα, θησαυρὲ τῶν ἀγαθῶν καὶ πανταχοῦ παρόν, ἡ θεία Χάρις ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, Παράκλητε ἀγαθέ, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἑμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ - γέμισέ με χάρες κι εὐλογίες, καὶ κάνε με ἄξιο τῶν καιρῶν δοῦλό σου. Ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου, φώτισε τὸ σκοτάδι τοῦ νοός μου, θρόνιασε μέσα στὴν καρδία μου τὴ θεία χάρη Σου, γιὰ νἄ΄μαι στερεὸς στὴν πίστη καὶ πλήρης θείου φωτισμοῦ.

Ὦ Χριστὲ καὶ Παναγία μου! Σὲ ὑπερευχαριστῶ, ποὺ μὲ ἔφερες στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ χαίρεται ἡ ψυχή μου. Σ΄εὐχαριστῶ γιὰ ὅλα τὰ καλά ποὺ μοῦ ῾χεις δώσει, ποὺ τὰ ξέρω ἢ δὲν τὰ ξέρω. Σ᾿ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, καὶ γιὰ ὅλα τὰ κακά, ποὺ ἀπὸ ἀγάπη ἔχεις ἐπιτρέψει νὰ πάθω γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μου. Πάντων ἕνεκεν ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ ἅγιο ὄνομά Σου. Δόξα Σοι, Κύριε Παντοδύναμε. Δόξα Σοι, αἰώνιε Βασιλεῦ. Τριὰς Ἁγία, δόξα Σοι!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ ἀγάπη», (σελ. 234)
Ἱερομόναχος Μάξιμος Ἁγιορείτης.


Τι είναι τα θαύματα και πως αναγνωρίζουμε τα αληθινά θαύματα

d0527-stayros5

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ-

Τί είναι τά θαύματα;

~ Τά θαύματα είναι θεια έργα πού υπερβαίνουν τίς άνθρώπινες δυνάμεις καί τήν λογική τοΰ κόσμου.

Γίνον­ται μέ τήν δύναμι τοΰ Θεού στούς ανθρώπους τής παρού­σης ζωής σέ στιγμές έξ ολοκλήρου καθωρισμένες άπό τόν Θεό καί άποβλέπουν στόν φωτισμό καί τήν διόρθωσί μας γιά τήν σωτηρία μας. Εκφράζουν τήν θέλησι τού Θεού καί ερμηνεύουν στούς άνθρώπους τίς άγνωστες ο­δούς Του. Ό Θεός είναι ό πρώτος καί ό μεγαλύτερος θαυ­ματουργός, διότι είναι καί ή πηγή αύτών.

Πώς γνωρίζονται τά άληθινά θαύματα;

Τά άληθινά θαύματα διαφέρουν άπό τά άπατηλά σέ πολλά σημεία άπό τά όποια σημειώνουμε τά σπου­δαιότερα:

α) Είναι επάξια τά άληθινά θαύματα τού Όνόματος τού Θεού καί στηρίζονται στήν Αγία Γραφή καί στήν Ιε­ρά Παράδοσι.

β) Εμφανίζονται μέ τά μέσα πού έγίνοντο καί τά θαύματα τού Χριστού καί τών Αγίων Του.

γ) Δέν έμπνέουν άμφχσβήτησι, δέν συγκρούονται με­ταξύ των καί δέν λέγονται άλλα άντι άλλων.

δ) Δέν άντιφάσκουν πρός τήν Αγία Γραφή καί τήν Ιερά Παράδοσι.

ε) Άποβλέπουν στήν σωτηρία τών ψυχών τών άν θρώπων.

στ) Δέν επιφέρουν τήν άμαρτία ή τόν θάνατο, άλλά τήν βοήθεια στό σώμα καί τήν ψυχή του άνθρωπου.

ζ) Αύτός πού θαυματουργεί λέγει μόνο τήν άλήθεια καί δέν έξαρτάται άπό προσωπικά ή ξένα έγωϊστικά φρο­νήματα.

η) Προκαλούν τήν προστασία καί τήν δύναμη τού Θεού στόν άνθρωπο.

θ) Μέ τά θαύματα άποδεικνύεται τό έργο τής προ­νοίας τού Θεού στόν κόσμο καί ειδικώτερα στόν άνθρω­πο.

Aπό το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ» – ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ (Έκδοσις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»).

Μετάφρασις ὑπό μον. Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου – 1992
simeiakairwn.wordpress.com

ΜΑΧΑΙΡΙΩΤΙΣΣΑ

  ὑπὸ Μητροπολίτου Προικονήσου Ἰωσήφ

Ὅλες αἱ εἰκόνες Σου στήν Κύπρο, Παναγία μου,
δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καί τή Χάρι Σου,
ἅγιες, προσκυνητές καί τιμημένες.
Καί ἡ Κυκκώτισσα ἡ Βασίλισσα,
κ’ ἡ Τρικουκκιώτισσα, κ’ ἡ Τροοδίτισσα,
ὅλες πολύχαρες, πανόμορφες καί ἄξιές Σου.
Μά τούτη ἡ εἰκόνα Σου στό Μαχαιρᾶ,
μέ τό μεγάλο σοβαρό κεφαλομάντηλο,
τά μάτια τά συλλοϊσμένα καί θλιμμένα
καί τό ὕφος τό πολλά παρακαλεστικό
πρός τόν Υἱόν Σου, θυμίζει μου,
δοξάζω τ’ ὄνομά Σου καί τή Χάρι Σου,
μάνα Λυσιώτισσα νά ἱκετεύῃ
γιά τόν ὑγιόκα της τόν ἀγνοούμενο
καί μαχαιρώνει τήν καρδιά μου.

The Secret Roots of Liberation Theology

by Ion Mihai Pacepa April 23, 2015 4:00 PM 
 
History often repeats itself, and if you have lived two lives, as I have done, you have a good chance of seeing the reenactment with your own eyes. 
 
Liberation theology, of which not much has been heard for two decades, is back in the news. But what is not being mentioned is its origins. It was not invented by Latin American Catholics. It was developed by the KGB. The man who is now the head of the Russian Orthodox Church, Patriarch Kirill, secretly worked for the KGB under the code name “Mikhailov” and spent four decades promoting liberation theology, which we at the top of the Eastern European intelligence community nicknamed Christianized Marxism. 
 
Liberation theology has been generally understood to be a marriage of Marxism and Christianity. What has not been understood is that it was not the product of Christians who pursued Communism, but of Communists who pursued Christians. I described the birth of liberation theology in my book Disinformation, co-authored with Professor Ronald Rychlak. Its genesis was part of a highly classified Party/State Disinformation Program, formally approved in 1960 by KGB chairman Aleksandr Shelepin and Politburo member Aleksei Kirichenko, then the second in the party hierarchy after Nikita Khrushchev. 
 
In 1971, the KGB sent Kirill — who had just been elevated to the rank of archimandrite — to Geneva as emissary of the Russian Orthodox Church to the World Council of Churches. The WCC was, and still is, the largest international religious organization after the Vatican, representing some 550 million Christians of various denominations in 120 countries. Kirill/Mikhailov’s main task was to involve the WCC in spreading the new liberation theology throughout Latin America. In 1975, the KGB was able to infiltrate Kirill into the Central Committee of the WCC — a position he held until he was “elected” patriarch of Russia, in 2009. Not long after he joined the Central Committee, Kirill reported to the KGB: “Now the agenda of the WCC is also our agenda.” 
 
During Kirill’s years at the helm of the WCC, liberation theology put down deep roots in Latin America — where the map now has significant patches of red. Russian military ships and bombers are back in Cuba for the first time since the 1962 Cuban missile crisis, and Russia has also newly sent ships and bombers to Venezuela.
 
Pope John Paul II, who knew the Communist playbook well, was not taken in by the Soviets’ liberation theology. In 1983, his friend and trusted colleague Cardinal Ratzinger (later Pope Benedict XVI), who at that time was head of the Vatican’s Congregation for the Doctrine of Faith, discarded as Marxist the liberation-theology idea that class struggle is fundamental to history. The cardinal called liberation theology a “singular heresy” and blasted it as a “fundamental threat” to the Church. 
 
Of course, it was and remains a threat — one deliberately designed to undermine the Church and destabilize the West by subordinating religion to an atheist political ideology for its geopolitical gain. 
 
Now names — like Oscar Romero and Miguel d’Escoto Brockmann – not heard since the 1980s, when the Soviet Union was still en vogue, are again making international news. And here we are. The promoters of a KGB-inspired religious ideology, which once embraced violent Marxist revolution, are now denying its link to Marxism and to the KGB. 
 
Each society reflects its own past. Down through the ages, everyone who has sat on the Kremlin throne — autocratic tsar, Communist leader, or democratically elected president — has been preoccupied with controlling all expressions of religion that might impinge on his political ambitions. When Ivan IV — the Terrible — had himself crowned in 1547 as Russia’s first tsar, he also made himself head of the Russian Orthodox Church. Tsarism and Communism may have been swallowed up by the sands of time, but the Kremlin continues this tradition. 
 
Throughout its history, Russia has been a samoderzhaviye, a traditional Russian form of totalitarian autocracy in which a feudal lord rules the country and the church with the help of his political police force. The latter, whenever it had a sticky image problem, simply changed its name — from Okhrana to Cheka, to GPU, to OGPU, to NKVD, to NKGB, to MGB, to MVD, to KGB — ­and pretended it was a brand new organization. 
 
Many deceased KGB officers must have been chortling in their graves on New Year’s Eve, 1999, when their old boss, Vladimir Putin, at one time my KGB counterpart, enthroned himself in the Kremlin. During the Cold War, the KGB was a state within a state. Now the KGB — rechristened FSB — is the state itself. According to a study published in the Russian newspaper Novaya Gazeta, by 2003, some 6,000 former KGB officers were running Russia’s federal and local governments. The respected British newspaper the Guardian reports that President Putin has secretly accumulated over $40 billion, becoming Europe’s richest man. 
 
In Russia, the more things change, the more they seem to stay the same. 
 
This brings us back to Kirill/Mikhailov. In 2006 Archbishop Kirill’s personal wealth was estimated at $4 billion by the Moscow News. No wonder. In the mid-1990s, the Russian Orthodox Church’s Department for External Church Relations, managed by Kirill, was granted the privilege of duty-free importation of cigarettes as reward for his loyalty to the KGB. It did not take long for him to become the largest supplier of foreign cigarettes in Russia. 
 
A few years ago, while Kirill was visiting Ukraine as the new Patriarch of Russia, a newspaper published a photo in which the prelate could be seen wearing a Breguet wristwatch, the price of which was estimated at 30,000 euros. The Russian newspaper Kommersant accused Kirill of abusing the privilege of duty-free importation of cigarettes, and dubbed him the “tobacco metropolitan.” Kirill denied having such a watch. He said the photograph must have been altered by his enemies, and he posted the “real” photograph on his official website. A careful study of this “real” photograph, however, shows that the Breguet watch had been airbrushed off his wrist, but its reflection is still clearly visible on a table surface beneath his arm. 
 
Mikhailov and his KGB, rechristened FSB, are now doing their best to airbrush out the apron strings connecting them to liberation theology. Let’s not allow them to succeed. — 
 
Lieutenant General (retired) Ion Mihai Pacepa is the highest-ranking Soviet-bloc official ever to defect to the West. His last book, Disinformation, co-authored with Professor Ronald Rychlak and published by WND, is currently being made into a Hollywood movie. 
Read more at: http://www.nationalreview.com/article/417383/secret-roots-liberation-theology

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

Zoom in (real dimensions: 600 x 377)Εικόνα
Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ 
 
Στις 14 Σεπτεμβρίου ἑορτάζεται πανηγυρικῶς «ἡ Παγκόσμιος 
Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ». Ἀποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εορτές της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προκειμένου να τιμηθεί το γεγονός της υψώσεως του Σταυρού μετά την εύρεση του από την Άγια Ελένη. Το γεγονός αυτό έλαβε χώραν ως εξής:
Στα πλαίσια της ευλαβούς πολιτικής του Μέγα Κωνσταντίνου έστειλε και τη μητέρα του αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Η μητέρα του ανέλαβε με χαρά τὴν δύσκολη αποστολή.

Το εγχείρημα ευρέσεως του τιμίου Σταυρού δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είχαν περάσει από τη σταύρωση του Ιησού Χριστού τριακόσια περίπου χρόνια. Ο μικρός λόφος τού Γολγοθά
είχε σχεδόν εξαφανιστεί, γιατί οι Εβραίοι κατά την παράδοση τον είχαν σκεπάσει, για να μη μπορούν οι χριστιανοί να ανεγείρουν εκεί ναό χριστιανικό. Αντίθετα είχε ανεγερθεί από
τούς Ιουδαίους μικρός ναός στον οποίο τοποθέτησαν άγαλμα της θεάς της ακολασίας, της Αφροδίτης.

Η εύρεσις
 
Σύμφωνα με την αρχαιότατη παράδοση, το ακριβές σημείο όπου ήταν ο λοφίσκος τού Γολγοθά και θαμμένος ο Τίμιος Σταυρός, υπέδειξε κάποιος Εβραίος, ονόματι Ιούδας, όταν
συνέβη το ακόλουθο θαύμα: Στο σημείο κάτω από το οποίο, βαθιά στο χώμα, βρισκόταν ο Σταυρός τού Κυρίου, φύτρωνε ένα μικρό φυτό πού μοσχοβολούσε και το οποίο λεγόταν
βασιλικό χόρτο ή βασιλικός. Κι ενώ το ξερίζωναν εκείνο ξαναφύτρωνε.
 
Η αγία Ελένη μετά από θερμή προσευχή ζήτησε να της δοθεί από τον Θεό σημείο. Και της δόθηκε:
Μικρός σε ένταση σεισμός σημειώθηκε στο σημείο εκείνο, άνοιξε η γη και από το μικρό άνοιγμα πρόβαλε ο ευωδιαστός βασιλικός. Τότε έδωσε εντολή να σκάψουν οι εργάτες
ακριβώς εκεί. Δεν άργησαν να βρεθούν οι τρεις σταυροί: τού Χριστού και «των συσταυρωθέντων δύο ληστών». Ποιος όμως ήταν τού Σωτήρος Κυρίου; Πάλι κατά την παράδοση,
την οποία αναφέρουν εκκλησιαστικοί συγγραφείς, η απορία λύθηκε με τον έξης θαυματουργικό τρόπο: Κοντά στο σημείο πού έγινε η ανεύρεση των σταυρών βρισκόταν μία βαριά
άρρωστη γυναίκα. Ακούμπησαν πάνω της, διαδοχικά, τούς δύο σταυρούς χωρίς αποτέλεσμα. Ύστερα έκαναν το ίδιο και με τον τρίτο. Και, ώ τού θαύματος, η άρρωστη έγινε αμέσως
καλά!

Η αγία Ελένη και οι λοιποί παρόντες κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο Τίμιος Σταυρός. Πολλοί μάλιστα από τούς Εβραίους πίστεψαν στο Χριστό. Η δε αγία Ελένη ανέθεσε το έργο της
ανεύρεσης και των ήλων (καρφιών) με τα οποία κάρφωσαν τα άχραντα χέρια και τα πόδια τού Ιησού πάνω στο ξύλο τού Σταυρο.
Η είδηση της εύρεσης τού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού χαροποίησε όλους τούς χριστιανούς, ο δε αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος επιχορήγησε γενναιόδωρα και η μητέρα του
αγία Ελένη ανήγειρε στο σημείο όπου βρέθηκε ο Σταυρός τον ιερό ναό της Αναστάσεως. Επίσης το ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ, άλλον στο όρος των Ελαιών κ.λπ. Πριν
αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη έκοψε (κατά την παράδοση) τον τίμιο Σταυρό κάθετα, με αποτέλεσμα να έχει δύο Σταυρούς, λεπτότερους ως προς το πάχος. Τον έναν
άφησε στα Ιεροσόλυμα, τον άλλον πήρε μαζί της.

Η αγία Ελένη, κομίζοντας το υπερπολύτιμο εύρημα, έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 327. Ο αυτοκράτορας γιος της Κωνσταντίνος, οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι
και όλος ο λαός υποδέχτηκαν τον τίμιο Σταυρό με ευλάβεια και δάκρυα χαράς. Ο επίσκοπος Μακάριος τον έθεσε στη διάθεση των χριστιανών για προσκύνηση. Ενώ ο
Κωνσταντίνος, δύο από τούς ήλους (καρφιά) τοποθέτησε, κατά την παράδοση, στο βασιλικό του στέμμα και τμήμα τού Σταυρού έφερε στη Ρώμη και το αποθησαύρισε στο ναό πού
ανήγειρε προς τιμήν τού Τιμίου Σταυρού.
Αρκετά μοναστήρια υποστηρίζουν ότι κατέχουν μικρά τεμάχια από το Σταυρό τού Κυρίου. Το μεγαλύτερο όμως απ’ αυτά βρίσκεται στην αγιορείτικη Ιερά Μονή τού Ξηροποτάμου.

Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού
 
Η πρώτη αυτή «Ύψωσις» και προσκύνησις τού τιμίου Σταυρού αρχικά στην Ιερουσαλήμ και λίγο αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθήθηκε και από δεύτερη, 300 περίπου
χρόνια αργότερα, όπως γράφουν οι συναξαριστές, επί των ημερών τού μεγάλου αυτοκράτορος Ηρακλείου (575-621): Το έτος 614 οι Πέρσες εισέβαλαν και στην περιοχή της Παλαιστίνης και τη λεηλάτησαν. Μεταξύ άλλων άρπαξαν ως λάφυρο και τον Τίμιο Σταυρό τον οποίο και μετέφεραν στην πατρίδα τους. Ο Ηράκλειος κατώρθωσε στη συνέχεια να κατανικήσει σε όλα τα μέτωπα τούς Πέρσες. Έφτασε μάλιστα μέχρι την Περσία «και ανέλαβε πάλιν τον Τίμιον Σταυρόν», το έτος 628. Τότε έγινε, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, η δεύτερη «Ύψωσις». Και με αυτήν συνδέεται ο γνωστότατος ύμνος, πού αποτελεί και το απολυτίκιο της εορτής: Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου,
νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων δια του Σταυρού σου πολίτευμα.

Εορτές με αναφορά στον Τίμιο Σταυρό
 
Εκτός από τη μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, την οποία πανηγυρίζει με κατάνυξη και ευλάβεια ο χριστιανικός κόσμος, η Αγία μας Εκκλησία έχει
καθιερώσει και άλλες εορτές, με αναφορά στον Σταυρό τού Κυρίου. Έτσι, στη διάρκεια τού εκκλησιαστικού έτους πού αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου, εορτές με αναφορά στον Τίμιο
Σταυρό είναι οι έξης:
 
4 Σεπτεμβρίου· Μωυσέως του προφήτου: Στην υμνολογία της ημέρας γίνεται συχνή μνεία του Σταυρού, επειδή πολλά γεγονότα της ζωής του μεγάλου αυτού προφήτη θεωρούνται
προτύπωση του ζωοποιού Ξύλου.
 
13 Σεπτεμβρίου· Προεόρτια της Υψώσεως τού Τιμίου Σταυρού.
14 Σεπτεμβρίου· Η παγκόσμιος Ύψωσίς του Τιμίου Σταυρού
21 Σεπτεμβρίου· Η απόδοσις της εορτής της Υψώσεως.
7 Μαρτίου· «Του εν ουρανώ φανέντος σημείου τού Τιμίου Σταυρού, ώρα τρίτη της ημέρας...».
31 Ιουλίου· Προεόρτια της προελεύσεως τού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.
1 Αυγούστου· Η πρόοδος τού τιμίου και ζωοποιού Σταυρού.
 
Η Γ΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένη στην προσκύνηση τού Σταυρού, γι’ αυτό και λέγεται «της Σταυροπροσκυνήσεως». Και φυσικά,
αφιερωμένη στο Σταυρό και τη Σταύρωση τού Κυρίου είναι
Η Μεγάλη Παρασκευή και κάθε Παρασκευή τού έτους, καθώς και η Τετάρτη.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’.
 
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ
τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
 
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινὴ πολιτεία, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός, Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου,
τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων, τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
 
Ἐν Παραδείσῳ με τὸ πρίν, ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τῇ γεύσει, ὁ ἐχθρὸς εἰσφέρει νέκρωσιν, τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα, ἀνθρώποις
φέρον, ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς· ὃν ὁρῶντες ὑψούμενον, Θεῷ ἐν πίστει λαοί, συμφώνως ἀνακράξωμεν·
Πλήρης δόξης ὁ οἶκός σου. (Δίς)

Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
 
Προδιετύπου μυστικῶς πάλαι τῷ χρόνῳ, ὁ Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, Σταυροῦ τὸν τύπον, ὡς τὰς χεῖρας ἐξέτεινε σταυροφανῶς Σωτήρ μου· καὶ ἔστη ὁ ἥλιος
ἕως ἐχθρούς, ἀνεῖλεν, ἀνθισταμένους σοι τῷ Θεῷ· νῦν δὲ οὗτος ἐσκότισται, ἐπὶ Σταυροῦ σε ὁρῶν, θανάτου κράτος λύοντα, καὶ τὸν ᾍδην σκυλεύοντα.

Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος πλ. β’.
 
Μόνον ἐπάγη τὸ ξύλον Χριστὲ τοῦ Σταυροῦ σου, τὰ θεμέλια ἐσαλεύθη τοῦ θανάτου Κύριε· ὃν γὰρ κατέπιε πόθῳ ᾍδης, ἀπήμεσε τρόμῳ· ἔδειξας ἡμῖν
τὸ σωτήριόν σου Ἅγιε, καὶ δοξολογοῦμέν σε, Υἱὲ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς. (Δίς)

Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
 
Τοῦ Σταυροῦ σου τὸ ξύλον προσκυνοῦμεν Φιλάνθρωπε, ὅτι ἐν αὐτῷ προσηλώθης ἡ ζωὴ τῶν ἁπάντων· Παράδεισον ἠνέῳξας Σωτήρ, τῷ πίστει
προσελθόντι σοι Ληστῇ· καὶ τρυφῆς κατηξιώθη, ὁμολογῶν σοι, Μνήσθητί μου Κύριε. Δέξαι ὥσπερ ἐκεῖνον καὶ ἡμᾶς, κραυγάζοντας· Ἡμάρτομεν,
πάντες τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, μὴ ὑπερίδῃς ἡμᾶς. (Δίς)

Ὁ Οἶκος
 
Ὁ μετὰ τρίτον οὐρανὸν ἀρθεὶς ἐν Παραδείσῳ, καὶ ῥήματα τὰ ἄρρητα καὶ θεῖα, ἃ οὐκ ἐξὸν γλώσσαις λαλεῖν, τὶ τοῖς Γαλάταις γράφει, ὡς ἐρασταὶ τῶν Γραφῶν,
ἀνέγνωτε καὶ ἔγνωτε. Ἐμοί, φησί, καυχᾶσθαι μὴ γένοιτο, πλὴν εἰ μὴ ἐν μόνῳ τῷ Σταυρῷ τῷ τοῦ Κυρίου, ἐν ᾧ παθών, ἔκτεινε τὰ πάθη. Αὐτὸν οὖν καὶ ἡμεῖς
βεβαίως κρατῶμεν τοῦ Κυρίου τὸν Σταυρὸν καύχημα πάντες· ἔστι γὰρ σωτήριον ἡμῖν τοῦτο τὸ ξύλον, ὅπλον εἰρήνης ἀήττητον τρόπαιον.

Τὴν στενοχώριαν, γεννοῦν εἰς τὴν ψυχὴ οιἱ ἀναθυμιάσεις τοῦ ἐγώ..

Φίλοι τῆς Γνησίας Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου
 
Ο πόνος, η αγωνία, η ψυχική τραγωδία ,η στενοχώρια είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου, η οποία οφείλεται στον εγωισμό του. Την στενοχώρια ,γεννούν στην ψυχή οι αναθυμιάσεις του εγώ , ενώ η φυσιολογική της κατάσταση είναι η χαρά, διότι ο Θεός είναι χαρά, είναι ειρήνη, και η ψυχή είναι εμφύσημα του Θεού, δημιουργήθηκε από […]

Ο πόνος, η αγωνία, η ψυχική τραγωδία ,η στενοχώρια είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου, η οποία οφείλεται στον εγωισμό του. Την στενοχώρια ,γεννούν στην ψυχή οι αναθυμιάσεις του εγώ , ενώ η φυσιολογική της κατάσταση είναι η χαρά, διότι ο Θεός είναι χαρά, είναι ειρήνη, και η ψυχή είναι εμφύσημα του Θεού, δημιουργήθηκε από Αυτόν και οδεύει προς Αυτόν. Επομένως, μέσα στην ανθρώπινη ζωή, η στενοχώρια είναι ξένη και αδικαιολόγητη.
Και όμως σήμερα δεν βρίσκεις άνθρωπο χαρούμενο, που σημαίνει πως δεν βρίσκει κανείς άνθρωπο ισορροπημένο, ήρεμο, φυσιολογικό. Η στενοχώρια είναι αρρώστια τρομερή που μαστίζει την οικουμένη, η μεγαλυτέρα ίσως βάσανος της ανθρωπότητος, το μεγαλύτερό της δράμα.
Δεν είναι απλώς τα προοίμια της κολάσεως αλλά η βίωσις της κολάσεως από της παρούσης ζωής.
Έλλειψις χαράς σημαίνει έλλειψις Θεού, ενώ η χαρά απόδειξις της παρουσίας αυτού.
Εάν κανείς είναι κοσμικός άνθρωπος και τέρπεται επί τοις επικήροις, χαίρεται για τις ηδονές, για τα παροδικά και μάταια, αυτός ίσως έχει κάποια ηδονή, κάποια ευχαρίστηση, αλλά στην πραγματικότητα, αν προσέξει κανείς, θα δει ότι υπάρχει θλίψις και στενοχώρια στην ζωή του, όπως λέγει η Αγία Γραφή: <θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν>.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χαρά εκεί όπου υπάρχει παράβασις της εντολής του Θεού, όπως είναι αδύνατον να υπάρχει στενοχώρια με την εφαρμογή του νόμου του Θεού.
Χαρά, Λύπης Όλεθρος.
Λύπη είναι ένα ξίφος που έρχεται αιφνιδίως και χτυπάει το σώμα, ιδιαίτερα όμως την ψυχή του ανθρώπου.
Και μάλιστα κάτι που εξέρχεται από την κακία των ανθρώπων, από την αμαρτία, από την δυσωδία, από την αντίθεση των άλλων.
Η λέξη λύπη είναι συγγενής προς την λέξη λύμη, η οποία σημαίνει πληγή, κάτι που στάζει πύον. Επομένως, λύπη είναι η κατάσταση της ψυχής, η οποία στάζει πύον.
Κυρίως προέρχεται από βέλη τα οποία εξακοντίζονται από την κακία των ανθρώπων ή και από τις κακίες της δικής μας ψυχής. Η λύπη εδώ δεν είναι αυτό που λέμε, είμαι λυπημένος.

Όταν λέμε, είμαι λυπημένος, κατά κανόνα εννοούμε, ζω τις αναθυμιάσεις της δικής μου αμαρτίας, της δικής μου εγωπάθειας, της δικής μου απομονώσεως από τον Θεό.
Όταν οι πατέρες ομιλούν για την λύπη, εννοούν κάτι διαφορετικό.

Η χαρά λοιπόν είναι λύπης όλεθρος. Επομένως όταν μας χτυπήσουν τα βέλη αμαρτίας, των πονηρών παθών, των εμπαθών λογισμών, τα βέλη των κακών ανθρώπων ή οποιαδήποτε άλλα, όταν φαίνεται η δυσωδία του προτέρου μας βίου, όταν η αποτυχία της ζωής μας έλθει να μας χτυπήσει, τότε η χαρά είναι όλεθρος της λύπης. Η χαρά είναι σαν μια ασπίδα που χτυπούν τα βέλη και φεύγουν και δεν παθαίνεις τίποτε. Όλοι εκείνοι και όλα εκείνα που έρχονται να θλίψουν την δική μας ψυχή καταστρέφονται, απόλλυνται.
Η τροφή των εν Χριστώ ασκουμένων είναι η χαρά. Η χαρά τρέφει την ψυχή, το πνεύμα, τον νου, ώστε να μπορούν να ανεβαίνουν και να δίδωνται εις τον Θεόν.
Καμία άσκησις, καμία εγκράτεια, κανείς πόθος, καμία αγάπη δεν μπορεί να φτάσει εις το τέρμα εάν δεν τρέφεται. Σκεφτείτε κάποιον που θέλει να είναι καλός αθλητής και δεν τρώει. Απλούστατα θα πέσει εις τον δρόμο. Έτσι ακριβώς παθαίνει και κάποιος πνευματικός ασκητής αν δεν έχει χαρά.

https://www.facebook.com/Filoi.tis.Gnisias.Esfigmenou/posts/873182729397332:0

Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μονοπάτι ἀναζητήσεως καὶ ἀληθείας καὶ τῆς ἀτομικῆς καὶ ἐθνικῆς αὐτογνωσίας


Το μάθημα των θρησκευτικών μονοπάτι αναζήτησης και αληθείας κα της ατομικής και εθνικής αυτογνωσίας

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Ὁμιλία τοῦ ἐκ Θεσσαλονίκης νομικοῦ, ἐκπαιδευτικοῦ καί διευθυντοῦ Μέσης Ἐκπαίδευσης,
 
κ. Γεωργίου Ι. Δέβρα στίς 07-12-2012 

Εἶναι ἀλήθεια πώς εἶναι κάπως ἀταίριαστο νά κάνει κανείς τόν δάσκαλο σέ δασκάλους καί μάλιστα σέ δασκάλους μέ πείρα πολυετή καί εὐδόκιμο. Συγχωρέστε μου τήν «ἀπρέπεια» καί δέν σᾶς κρύβω πώς νιώθω κάπως ἀμήχανα. Τούς δισταγμούς μου, ὅμως, καί τήν ἀμηχανία μου μετριάζει ἡ πρόθεση καί ἡ διάθεση μου ὄχι νά σᾶς κάνω τόν δάσκαλο, ἀλλά νά συμπροβληματιστῶ καί νά μοιραστῶ μαζί σας σκέψεις καί ἀνησυχίες, ἔγνοιες καί ἀγωνίες γιά τό σημερινό σχολεῖο καί τήν προοπτική του, ξεκινώντας ἀπό ἕνα μάθημα ἀπομειωμένο, εἶναι ἀλήθεια, στό σημερινό σχολεῖο, ἀλλά καί στίς συνειδήσεις πολλῶν δασκάλων. Τό συμπέρασμά μου αὐτό δέν τό συνάγω στατιστικά, ἀλλά ἀπό τήν γενικότερη ὅσμωση τόσων χρόνων στό ἑλληνικό σχολεῖο.
Κι ὅμως στό μάθημα αὐτό μᾶς δίνεται ἡ μοναδική εὐκαιρία νά μιλήσουμε μέ τούς μαθητές μας γιά τό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Γιά τή χαρά καί τή λύπη. Γιά τό νόημα τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Γιά τά μικρά καί τά μεγάλα τοῦ ἀνθρώπινου βίου. Μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἀφουγκραστοῦμε τήν ἀγωνία, τά ὄνειρα, τίς ἐλπίδες, τούς πόθους, τίς ἐπιδιώξεις, τίς κραυγές, τόν θυμό τους.
Πῶς, ὅμως, καί γιατί ἄραγε ἐξέπεσε στίς συνειδήσεις πολλῶν Ἑλλήνων δασκάλων τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν;
Ἔχει σχέση ἄραγε ἡ ἔκπτωση τοῦ μαθήματος μέ τήν γενικότερη κάμψη τῆς θρησκευτικότητας;
Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ὁ λόγος τῆς πίστεως καί ὁ λόγος τῆς ζωῆς δέν συμπορεύονται;
Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ἡ πίστη ἔχει ὑποχωρήσει ἔναντι τοῦ λογικοῦ;
Ἔχει σχέση μέ τό γεγονός ὅτι ἡ ἐκπαίδευση σήμερα, σχεδόν μονοσήμαντα, ἐπιδιώκει νά ἐφοδιάσει τούς μαθητές μέ δεξιότητες, πού θά τούς καταστήσουν προοπτικά στελέχη καί γρανάζια τῆς βιομηχανίας, τῆς διοίκησης καί τῆς γραφειοκρατικῆς δομῆς τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, καί δέν ἀποσκοπεῖ στή μόρφωση ὑψηλοφρόνων πολιτῶν-προσώπων, πού μέ τό ἦθος καί τό πνεῦμα τῆς εὐθύνης θά τρέπουν τήν ἀνθρώπινη κοινότητα ἀπό ἑταιρεία ἀνάγκης καί συμφέροντος σέ κοινωνία πνεύματος;
Προκύπτει ἀκόμα τό ἐρώτημα : Πῶς στήν παράδοση αἰώνων ἑνός λαοῦ, πού βλάστησε ἀπό τά σπλάχνα του τόν Ἀκάθιστο Ὕμνο καί τά δημοτικά τραγούδια, πού ἔπλασε τήν Ἁγιά-Σοφιά καί τίς αἰγαιοπελαγίτικες ἐκκλησιές, πού γιά αἰῶνες ὁλόκληρους εἶχε ὡς ἀνθρωπολογικό, παιδευτικό πρότυπο τόν θεωμένο ἄνθρωπο, τόν ἅγιο, τελικά ἐπικράτησε σήμερα τό παιδευτικό πρότυπο τοῦ homo economicus, ὁ ὁποῖος, δίνοντας προτεραιότητα στόν οἰκονομισμό καί στήν χρησιμοθηρία, πνίγεται σέ χιλιαστικά ὁράματα εὐημερίας καί μιᾶς ἐνδοκοσμικῆς ἐσχατολογίας; Συνιστᾶ ἄραγε αὐτό τό γεγονός πρόοδο ἤ παρακμή;
Εἶναι, ὅμως, ἐνδιαφέρον νά παρακολουθήσουμε μέ συντομία μέσα ἀπό ποιές ἱστορικές διαδρομές, συναντήσεις φιλοσοφικῶν ρευμάτων καί διαλεκτικές συναρτήσεις φτάνουμε στή σημερινή ἐκπαίδευση καί παιδεία γενικότερα.
Πρίν ὅμως ἀπ' αὐτό, καλό θά ἦταν νά ὁρίσουμε καί τί εἶναι παιδεία. Παιδεία, λοιπόν, εἶναι ὅλες ἐκεῖνες οἱ συγκλίνουσες γνώσεων, ἀντιλήψεων καί διαισθήσεων, πού τελικό σκοπό καί στόχο ἔχουν τή διαμόρφωση ἀκέραιων καί ὁλοκληρωμένων ἀτόμων. Ἀτόμων μέ προσωπικότητα, αὐτοπεποίθηση, μέ ἐπιμονή σέ κάποιο σκοπό. Ἡ παιδεία διδάσκεται ἔμμεσα σέ ὅλα τά στάδια μάθησης στήν ἐκπαίδευση μέσα ἀπό διδαχές καί ἀναφορές σέ πρότυπα βίου περασμένων ἀνθρώπων, πού ἀγωνίστηκαν γιά ἰδανικά, πραγμάτωσαν ἔργα στοχασμοῦ ἤ Τέχνης σπουδαία καί διαχρονικά, διακρίθηκαν στήν ἐπιστήμη, θυσιάστηκαν γιά τήν πίστη τους, γιά τήν ἀγάπη τους, δόθηκαν στήν ἀνθρωπότητα, ξεπέρασαν τόν χοϊκό ἑαυτό τους. Διδάσκεται ἀκόμα καί μέ παραδείγματα καί ἀναφορές σέ ἀρνητικά πρότυπα, πρότυπα πρός ἀποφυγήν. Τελικά, ἡ παιδεία εἶναι μίμηση. Γι' αὐτό χρειάζεται ὑποδείγματα καί παραδείγματα. Δέν συντελεῖται μέ θεωρητικές ἔννοιες. Γι' αὐτό οἱ ἀρχαῖοι πλάθουν τούς μύθους τους. Γι' αὐτό ὁ Χριστός μιλάει μέ παραβολές. Ἔτσι τελικά δημιουργοῦνται σέ κάθε ἐποχή τά ἀνθρωπολογικά πρότυπα.
Ἀνθρωπολογικό πρότυπο τῆς ἀρχαιότητας, καί κάθε μετέπειτα Οὑμανισμοῦ (αὐτό μέ ἐπιφύλαξη), εἶναι ὁ «καλός κ' ἀγαθός» ἄνθρωπος, ἐνῶ στήν ἑλληνορθόδοξη παιδεία καί παράδοση ἀνθρωπολογικό ἰδεῶδες εἶναι ὁ πεπληρωμένος Θείας Χάριτος ἄνθρωπος, ὁ ἅγιος ἤ ὁ «κατά χάριν» θεάνθρωπος. Αὐτό προσανατολίζει τόν ἄνθρωπο ὄχι νά θέτει σάν στόχο τῆς ζωῆς του ἁπλά τήν ἠθική καλυτέρευσή του, ἀλλά τήν κατά χάριν θέωσή του. «...Ἡ θέωση δέν εἶναι ἰδεαλιστικός πόθος, ἀλλά πραγματικότητα...»[1]. Ἐπιβεβαίωση τοῦ γεγονότος τῆς θεώσεως ἀποτελοῦν οἱ ἅγιοι καί αὐτό δηλώνεται εἴτε μέ τή ζωή καί τά θαύματά τους ὅσο ζοῦν εἴτε καί μετά τόν θάνατό τους μέ τήν ἀφθαρσία τῶν λειψάνων τους καί ἄλλα θεοσημεία, δηλωτικά τῆς ἁγιότητάς τους. Ἡ προτεραιότητα δίνεται στήν καρδιά, ἡ ὁποία θεωρεῖται τό ὀντολογικό κέντρο τῆς ὑπάρξεως, καί ἡ κάθαρσή της ἀπό τά πάθη εἶναι ἡ ἀφετηρία τοῦ ἀγώνα γιά τή θέωση, ἀλλά καί γιά τή θεμελίωση σχέσης ἀνιδιοτέλειας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀνιδιοτέλειας ἐκφράζεται καί στήν ἑλληνική παροιμία : «Κάμε τό καλό καί ρίξ' το στό γυαλό», πού εἶναι οὐσιαστικά νεώτερη ἀπόδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου : «Μακάριον ἐστί διδόναι μᾶλλον ἤ λαμβάνειν» (Πράξ. 20, 25). Αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀνιδιοτέλειας εἶναι ἡ πνευματική μήτρα, πού γέννησε, ὡς ἑκούσια αὐτοθυσία γιά τούς ἄλλους, τίς Θερμοπύλες, τήν Ἀλαμάνα, τό Μανιάκι, τό Κούγκι, τό Ζάλογγο, τό Ἀρκάδι.
Δέν εἶναι τυχαῖο πώς στήν Ἀνατολική Αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων, τό Βυζάντιο, σ' αὐτό τό κρατικό μόρφωμα, στό ὁποῖο ὁ Ἑλληνισμός συνεχίζει τήν ἱστορική του παρουσία, μπολιασμένος ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, αὐθεντίες δέν εἶναι οὔτε οἱ αὐτοκράτορες οὔτε οἱ μορφωμένοι οὔτε οἱ πλούσιοι οὔτε κἄν οἱ πατριάρχες, ἀλλά οἱ μεγάλοι Γέροντες, οἱ πνευματικοί Πατέρες.
Αὐτή ἡ παράδοση συνεχίζεται καί στά χρόνια τῆς ξένης κυριαρχίας Φράγκων καί Ὀθωμανῶν. Ἐξακολουθεῖ στήν παιδεία νά δίνεται τό βάρος πρώτιστα στήν πνευματικότητα κι ὄχι στή σχολική σοφία. Ἀκμή θεωρεῖται ὄχι ἡ μόρφωση σοφῶν, χωρίς νά παραθεωρεῖται κι αὐτή, ἀλλά ἡ ἀνάδειξη ἁγίων. Ἡ περίπτωση τῶν Νεομαρτύρων, πού εἶναι συνεχιστές τῆς παράδοσης τῶν παλαιῶν μαρτύρων καί τῶν ὁποίων τόν ἀριθμό ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀνεβάζει σέ 6.000 κατά τή διάρκεια τῆς δουλείας, πιστοποιεῖ αὐτή τήν ἀλήθεια.
Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις στά 1638, τότε πού οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί τῆς Ἀνατολῆς στέναζαν κάτω ἀπό τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία :
«... Ἄς εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τήν Φραγκίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς ἐκεῖ δέν εὕρισκες˙ καί εἰς τήν Ἑλλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους εὑρίσκεται καί κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καί βασανίζονται, διά νά στέκουν εἰς τήν πίστιν τους, καί λάμπει ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ καί τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας, καί ἐσεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δέν ἔχομεν σοφίαν; Τήν σοφίαν σου δέν ἐθέλω ἐμπρός εἰς τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ˙ κάλλιον ἦτο  νά ἔχη τινάς καί τά δύο, δέν τό ἀρνοῦμαι, πλήν ἀπό τά δύο τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ».
Αὐτή εἶναι ἡ μαρτυρική φωνή ἑνός κόσμου, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στήν ἱστορική μας συνέχεια, συνιστᾶ τήν προηγούμενη ὕπαρξή μας καί, γιά νά τόν ἀφουγκραστοῦμε, νά τόν κατανοήσουμε καί νά τόν ἑρμηνεύσουμε, χρειάζεται νά ἀποδεσμευτοῦμε ἀπό τά σημερινά κριτήρια καί τίς ἰδεολογικές προϋποθέσεις καί νοοτροπίες, οἱ ὁποῖες ἀνήκουν σ' ἕναν κόσμο, πού προέκυψε ἀπό τίς εὐρωπαϊκές ἀνακατατάξεις, μετά τή γαλλική ἐπανάσταση (1789) καί ὅλο τόν 19° καί 20° αἰῶνα.
Ἡ Εὐρώπη, στήν ὁποία ζοῦμε καί κινούμαστε σήμερα, προῆλθε ἀπό τήν διαλεκτική τεσσάρων κυρίως ἰδεολογικοφιλοσοφικῶν συστημάτων , πού διαμορφώθηκαν στόν δυτικό μεσαίωνα :
1. Τοῦ σχολαστικισμοῦ, ὁ ὁποῖος συνέτεινε στήν ἐκφιλοσόφηση καί ἐκκοσμίκευση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τόν μετέτρεψε τελικά σέ σύστημα ἐπιστημονικό.
2. Τοῦ νομιναλισμοῦ, ὁ ὁποῖος κοινωνικά ἐκφράζεται κυρίως ὡς ἀτομικισμός (ὠφελιμισμός) καί ἀποτελεῖ τό DNA τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς συνείδησης.
3. Τοῦ οὑμανισμοῦ τῆς Ἀναγέννησης, καί
4. Τοῦ διαφωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος αὐτοθεοποίησε τόν ἄνθρωπο, ἀπολυτοποιώντας τή διάνοια καί τή λογική, ὡς ἀπόλυτο κριτήριο τῶν ἀνθρωπίνων. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ πράξη τοῦ Ροβιεσπέρου : μιά κοινή γυναίκα γυμνή στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων, πού λατρεύτηκε ὡς Θεά Λογική (Raison). Ἔτσι, ὁ χριστιανισμός μεταποιεῖται σέ φιλοσοφικό σύστημα καί ἡ ἀκμή τοῦ πνεύματος ἐπεκράτησε νά μετριέται μόνο μέ τήν πρόοδο τῶν ἐπιστημῶν, μέ τήν αὔξηση δηλαδή τῆς γνώσης τοῦ κτιστοῦ καί ὄχι (καί) τοῦ Ἀκτίστου.
Ἔτσι, σιγά-σιγά ὁ Θεός γίνεται τό πρόβλημα τῆς Εὐρώπης. Καί ἀφοῦ περιπλέκεται στίς συμπληγάδες δικανικῶν καί φιλοσοφικῶν σχημάτων, τελικά χάνεται. Φτάνουμε ἔτσι στόν 20° αἰώνα , ὅπου ὁ Jean-Paul Sartre καταλήγει εὔκολα στό : «ὁ Θεός εἶναι νεκρός , ἄρα, ὁ ἀθεϊσμός εἶναι ἀνθρωπισμός»[2].
Ἡ ἀπώλεια, ὅμως, τοῦ Θεοῦ συμπαρέσυρε καί τήν ἀπώλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτοϋποδουλώθηκε ἀρχικά στήν τεχνολογία του, ὅπως διεκτραγωδεῖται ἀπό τόν Charly Chaplin στήν ταινία «Μοντέρνοι καιροί» ὡς «ἀνθρωπάκος τοῦ ἐργοστασίου» καί σήμερα αὐτοϋποδουλώνεται στήν θέα τῆς ἐπιστήμης.
Στά 1840 ὁ Μακρυγιάννης, ἀπογοητευμένος ἀπό τούς Εὐρωπαίους θά πεῖ : « Αὐτείνοι ( οἱ Εὐρωπαῖοι) εἶναι ἄνθρωποι χωρίς ἠθική καί πίστη, καί κρίμα στά φῶτα τους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κάνει τά φῶτα καί ὄχι τά φῶτα τόν ἄνθρωπο»!
Ὁ δρόμος τῆς Εὐρώπης, ἀφοῦ πέρασε ἀπό τήν φραγκική φεουδαρχία, τήν ἐπιβολή τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης κρατικῆς ἰδεολογίας, τήν Ἱερά ἐξέταση, τούς Σταυροφόρους, τόν Ναπολέοντα, τόν Χίτλερ, τόν Στάλιν καί τόν ψυχρό πόλεμο, προσάραξε στόν «ἀνθρωπισμό» τῆς Pax Americana, τοῦ NATO καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Εἶναι τό ἐπακόλουθο μιᾶς παιδείας, πού ὑποτίμησε καί ἐγκατέλειψε τό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου, τοῦ κατά χάριν «θεανθρώπου» τῆς ἑλληνορθόδοξης Ἀνατολῆς καί τῆς προκαρλομάγνειας Εὐρώπης καί ἔδωσε ἀπόλυτη προτεραιότητα στόν κατ' ἐπίφαση «ὀρθό λόγο», πού παρουσιάζει τήν σχιζοφρένεια νά διανοεῖται βαθυστόχαστα, νά δημιουργεῖ ἀπαράμιλλα ἔργα στή ζωγραφική, στήν ποίηση καί γενικά στήν Τέχνη, ἀλλά ταυτόχρονα νά ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο σέ κτῆνος καί νά ἐξοντώνει φρικτά ἀθώους μέ ἀπίστευτη ἀγριότητα, ὅπως ἔκαναν οἱ στρατιωτικοί- καλλιτέχνες τοῦ Χίτλερ, ἀλλά καί ὅπως σήμερα συμβαίνει στίς διάφορες «ἀνθρωπιστικές» ἐπεμβάσεις τῆς πολιτισμένης Δύσης.
Ἡ συνάντηση-σύγκρουση Ἀνατολῆς-Δύσης, ὡς διαπάλη δύο κόσμων, καθένας ἀπό τούς ὁποίους εἶχε διαμορφώσει δικό του ἀνθρωπολογικό καί παιδευτικό πρότυπο καί ἰδεῶδες, θά συμβεῖ καί θά διαρκέσει σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας καί ἐνετοκρατίας καί θά κορυφωθεῖ μετά τό 1821.
Ἀποτέλεσμα τῆς συνάντησης αὐτῆς τῶν δύο κόσμων στό χῶρο τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς θά εἶναι ἡ ἀναβίωση σέ μιά νέα μορφή τοῦ μακραίωνος ἐθνικοῦ διχασμοῦ ἑνωτικῶν-ἀνθενωτικῶν. Ἀπό τή μιά οἱ θαυμαστές τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν μέ ὑπερηφάνεια γιά τήν «φωτισμένη Εὐρώπη» καί προσπαθοῦν τά «φῶτα» της νά μεταλαμπαδεύσουν στό γένος. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ρωμαίικης παράδοσης (μέ προεξάρχοντες τούς Κολλυβάδες Πατέρες), αὐτοί πού δέν μαγεύτηκαν ἀπό τά «φῶτα» τῆς Εὐρώπης καί δημιούργησαν ἕναν ἑλληνότροπο Διαφωτισμό. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέχτηκαν ὅτι ἀποτελοῦσε πρόοδο στό χῶρο τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας καί τῆς κοινωνίας, χωρίς ὅμως νά ἀπορρίψουν καί νά ὑποτιμήσουν τή δική τους ρωμαίικη παράδοση, μέσα στήν ὁποία ζυμώθηκε τό γένος. Προσπάθησαν οὐσιαστικά νά ἐφαρμόσουν αὐτό, πού προχριστιανικά ἔλεγε ὁ Πλάτων : « ὅ,τι περ’ ἄν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται»[3]. Ἀπό τότε τό μόνιμο πρόβλημα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ θά ἔγκειται στήν πνευματική ὑποδούλωσή του στή Δύση ἤ στήν ἀπόρριψή της ἤ στή δημιουργική ἀφομοίωσή της.
Ἡ δυνατότητα τῆς δημιουργικῆς πρόσληψης δυτικῶν πολιτισμικῶν στοιχείων καί ὁμαλῆς ἐνσωμάτωσής τους στήν ἑλληνική πραγματικότητα, δέχεται καίριο πλῆγμα ἀμέσως μετά τή δημιουργία τοῦ πρώτου ἑλληνικοῦ ἐθνικοῦ κράτους. Ἡ θεωρία τῆς «μετακένωσης», κύριος ἐκπρόσωπος τῆς ὁποίας θεωρεῖται ὁ Ἀδαμάντιος Κοραής, συμβάλλει τά μέγιστα στήν κατεύθυνση αὐτή. Σύμφωνα μέ τή θεωρία αὐτή, ἡ Δύση πῆρε ἀπό τήν Ἑλλάδα τόν πολιτισμό καί τώρα οὐσιαστικά τόν ἐπαναφέρει στήν κοιτίδα του. Ἡ ἀντίληψη αὐτή θά ὑποβοηθήσει στήν μεταφορά αὐτούσιων καί δύσπεπτων δεδομένων τῆς δυτικῆς κοινωνίας στήν ἑλληνική πραγματικότητα καί θά δημιουργήσει γρήγορα μιά δουλική πρόσδεση στό ἅρμα τῆς Δύσεως. Ἔτσι, τήν καποδιστριακή ὁμολογία ὅτι ἡ «χριστιανική θρησκεία (ὀρθοδοξία) συντήρησεν εἰς τούς Ἕλληνας καί γλώσσαν καί πατρίδα καί ἀρχαίας ἔνδοξους ἀναμνήσεις καί ἐξαναχάρισεν εἰς αὐτούς τήν πολιτικήν ὕπαρξιν, τῆς ὁποίας εἶναι στύλος καί ἐδραίωμα»[4], διαδέχεται ὑπό τήν ἐπίδραση ξένων μισσιοναρίων (ἱεραποστόλων) καί Ἑλλήνων διαφωτιστῶν, πνεῦμα ἀθεϊστικό, ἀντιχριστιανικό καί ἀντικληρικαλιστικό. Εἰσάγεται ὁ θρησκευτικός ἀδιαφορισμός καί ὁ προτεσταντικός εὐσεβισμός.
Μετά τόν θάνατο τοῦ πρώτου Κυβερνήτη, πού σημειωτέον εἶχε συνείδηση ἑλληνική-ρωμαίικη, καί τήν ἔλευση τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας καί τοῦ Ὄθωνα, τήν ὀργάνωση τῆς κοινωνικῆς καί ἐθνικῆς ζωῆς δέν τήν ἀνέλαβαν πρωταρχικά οἱ Ἕλληνες, ἀλλά καί ὅσοι ἀπό τούς Ἕλληνες τοποθετήθηκαν σέ δεσπόζουσες θέσεις τοῦ κράτους δέν ἦταν ἀπό ἐκείνους, πού εἶχαν ἀφομοιώσει τήν ἑλληνική παράδοση, ἀλλά οἱ ἀγνοοῦντες καί οἱ ἀπορρίπτοντες αὐτήν φανατικά. Ἀποτέλεσμα, ὅλοι οἱ «θεσμοί» νά περιέλθουν στήν κυριαρχία τοῦ κράτους καί νά διαμορφωθοῦν καί νά ἐπιβληθοῦν δυτικότροπα : ἡ οἰκονομία, ἡ παιδεία, ὁ στρατός, ἡ διοίκηση, ἡ οἰκογένεια, ἡ δημοσιονομία, τό φορολογικό σύστημα, ἡ νομοθεσία. Τό κράτος γίνεται ἀπόλυτα γραφειοκρατικό καί συγκεντρωτικό. Ἀργότερα ἕνας ἀπό τούς ἐγκυρότερους ἐκτιμητές τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης, ὁ Ἴων Δραγούμης (1878-1920), θά κατηγορήσει τό μετεπαναστατικό ἑλληνικό κράτος, ἐπειδή κατάργησε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση, τίς κοινότητες, πού εἶναι ὁ «τύπος» τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ὕπαρξης.
Κάτω ἀπό αὐτές τίς προϋποθέσεις συντελεῖται καί ἡ ἔκπτωση τῆς Ἐκκλησίας σέ θεσμό. Ἦταν κάτι τό ἀναπόφευκτο. Οἱ Βαυαροί, ἀφοῦ δέν θά μποροῦσαν νά πετύχουν σέ καμιά περίπτωση τήν κατάργησή της, πέτυχαν τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο πάνω της, τήν ἀποδυνάμωσαν καί λίγο-πολύ τήν ἐξουδετέρωσαν, μεταβάλλοντάς την σέ ἀκίνδυνο «θεσμό». Ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό περιέχουσα σύνολη τήν κοινωνική πραγματικότητα, καταντᾶ κρατική θρησκευτική ὑπηρεσία. Μετά δέ καί την ἀνακήρυξη τοῦ Ἑλλαδικοῦ Αὐτοκέφαλου, τή βίαιη, δηλαδή, καί ἀντικανονική ἀπόσχιση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀκολουθοῦν πράξεις ἀπίστευτης ἀγριότητας καί ἐχθρότητας ἔναντι τῆς ἱστορίας τῆς Ἀνατολικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμαίων καί τῆς παραδόσεως τοῦ γένους : καταστροφή ἑκατοντάδων βυζαντινῶν Ἐκκλησιῶν, διάλυση μοναστηριῶν (πάνω ἀπό 500 ἀπό τό σύνολο τῶν 600, πού ὑπῆρχαν τότε), διώξεις μοναχῶν καί ἀγωνιστῶν κληρικῶν, ἔξαρση τῆς προτεσταντικῆς προπαγάνδας, ἀποεκκλησιοποίηση τῆς Παιδείας, εἶναι ὁρισμένα ἀπό τά ἔργα καί τίς ἡμέρες τῆς Βαυαροκρατίας. Ἔτσι, ἔγινε δυνατή ἡ ἀπρόσκοπτη ἐπιβολή τῆς ἐξουσίας τοῦ κράτους σέ ὅλο τό φάσμα τῆς ἐθνικῆς ζωῆς, ὅταν μάλιστα ὁ παπικός βασιλέας κηρύχτηκε "κυρίαρχης" τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω κι ἄν αὐτό ἴσχυε γιά τό "διοικητικόν μέρος". Κι ὅλα αὐτά γίνονται, ὄχι γιατί οἱ Βαυαροί καί ὅσοι ἔρχονται μαζί τους εἶναι ἄνθρωποι κακοί. Προέρχονται ἁπλά ἀπό κοινωνίες καί πολιτεῖες ἐντελῶς διαφορετικές. Μέ διαφορετικά βιώματα καί ἐμπειρίες, τίς ὁποῖες δέν βίωσε ὁ ἑλληνισμός στή δική του παράδοση. Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ διάλογος τοῦ Μακρυγιάννη μέ τόν Γάλλο Μαλέρμπ :
Τοῦ λέει ὁ Εὐρωπαῖος Μαλέρμπ : «Ἕνα θά σας βλάψει ἐσᾶς, τό κεφάλαιον τῆς θρησκείας, ὅπου εἶναι αὐτήνη ἡ ἰδέα σ' ἐσᾶς πολύ τυπωμένη».
Ἀπαντάει ὁ Μακρυγιάννης, ἄνθρωπος μέ βαθιά ριζωμένη μέσα του τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση : «Πρᾶγμα τζιβαϊρικόν, πολυτίμητο, ὁποῦ τό βαστήξαμεν εἰς τήν τυραννία τοῦ Τούρκου, δέν τό δίνομεν τώρα, οὔτε τό καταφρονοῦμεν οἱ Ἕλληνες... Καί τί ἔχεις ἐσύ διά μένα τί δοξάζω ἐγώ; ... Καί ὄχι τοῦ λόγου σου νά μοῦ τό εἰπεῖς δέν σ' ἀκούγω, ἀλλά κι ὁ Θεός ὁ δικός σου νά μοῦ τό εἰπεῖ, δέν σαλεύει τό μάτι μου»...
Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά, πολύ διαγραμματικά καί σύντομα, μποροῦμε νά περιγράψουμε τή διαμόρφωση τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου στίς βασικές του διαστάσεις :
Α) Στήν πολιτική ζωή, ἐκφραστές τοῦ πολιτικοῦ βίου ἔγιναν τά κόμματα, τά ὁποία ἀπό τήν ἀρχή γίνονται ὄργανα καί ἐκφραστές τῆς ξένης ἐπιρροῆς. Γαλλικό κόμμα, Ἀγγλικό καί Ρούσικο. Τό μόνο ἑλληνικό, πού τούς ἔμεινε, ἦταν ἡ ἀρχομανία τῶν ἡγεσιῶν τους.
Ὁ πολιτικός βίος περιῆλθε στά χέρια κατά κανόνα δυτικιζόντων πολιτικῶν, πού διερωτᾶται κανείς ποιᾶς παραδόσεως φορεῖς ἦταν. Πολλοί ἀπ' αὐτούς ἑτοιμάζονταν γιά τήν ἀποστολή τους ἀπό ξένες δυνάμεις, ὅπως ἀναφέρει ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος.
Ἀπό τήν ἀρχή στόν κομματικό-πολιτικό βίο ἐπικρατοῦν ἡ ἀπεριόριστη κομματική συναλλαγή, τό ρουσφέτι, οἱ τυφλοί φανατισμοί, ἡ φαυλότητα, οἱ ἐκλογικές νοθεῖες.
Γράφει ὁ Μακρυγιάννης γιά τήν περίοδο αὐτή : «Ἄν μᾶς ἔλεγε κανένας αὐτήνη τήν λευτεριά ὁποῦ θά γευόμαστε, θά περικαλούσαμε τόν Θεό νά μᾶς ἀφήσει εἰς τούς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θά εἰπῆ πατρίδα, τί θά εἰπῆ θρησκεία, τί θά εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετή καί τιμιότη. Αὐτά λείπουν ἀπ' ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικούς καί πολιτικούς. Τίς πρόσοδες τῆς πατρίδας τίς κλέβομεν, ἀπό ὑποστατικά δέν τῆς ἀφήσαμε τίποτας, σέ 'πηρεσίαν νά μποῦμεν, ἕνα βάζομεν εἰς τό ταμεῖον, δέκα κλέβομεν. …Τέτοιοι μπαίνουν εἰς τά πράματα καί τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο εἶναι ὁ τίμιος ἄνθρωπος νά κάνει τά χρέη του πατριωτικῶς. Οἱ ἀγωνισταί οἱ περισσότεροι καί οἱ χῆρες κι ὀρφανά δυστυχοῦν. Πολυτέλεια καί φαντασία - γεμίσαμεν πλῆθος πιανοφόρτια καί κιθάρες. Οἱ δανεισταί μας ζητοῦν τά χρήματά τους, λεπτό δέν τούς δίνομεν ἀπό αὐτά - κάνουν ἐπέβασιν εἰς τά πράματά μας. Καί ποτές δέν βρίσκομεν ἴσιον δρόμον. Πῶς θά σωθοῦμεν ἐμεῖς μ' αὐτά καί θά σκηματιστοῦμεν εἰς τήν κοινωνία τοῦ κόσμου ὡς ἄνθρωποι; Ὁ Θεός ἄς κάμει τό ἔλεός του νά μᾶς γλυτώσει ἀπό τόν μεγάλον γκρεμνόν, ὁποῦ τρέχομεν νά τζακιστοῦμεν»[5]. 
Β) Στόν χῶρο τῆς λαϊκῆς θρησκευτικότητας καί εὐσέβειας παρατηρεῖται ἀργή, ἀλλά σταθερή ἀπομάκρυνση ἀπό τίς παραδοσιακές γραμμές. Ἡ θρησκευτικότητα, πού καλλιεργεῖται, εἶναι ἀπογυμνωμένη ἀπό τό παραδοσιακό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ ἁγίου. Εἶναι ἁπλά ἀγωγή ἠθικῆς καλυτέρευσης. Ἐξυπηρετεῖ κυρίως κοινωνικούς στόχους : τή δημιουργία χρηστῶν καί εὐπειθῶν πολιτῶν, καλῶν ὑπηκόων, ἠθικῶν προσωπικοτήτων μέ ἀντικειμενικό κοινωνικό ἐκτόπισμα. «...δέν εἶναι ἐκκλησιαστική, οὔτε λειτουργική, δέν ἀναδεικνύει θεωμένους ἀνθρώπους, ἀλλά "καθώς πρέπει" μικροαστούς χριστιανούς... »[6]. 
Εἰσάγονται, ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ προτεσταντικοῦ εὐσεβισμοῦ, οἱ λεγόμενες Χριστοήθειες, πού προσδιόριζαν τό ἦθος τῆς νέας κοινωνίας, δηλαδή τίς «σχέσεις ἀνάμεσα στά ἄτομα καί ἀνάμεσα στά φύλα»[7]. Εἶναι «ὁδηγοί καλῆς συμπεριφοράς» τοῦ πολίτη, «πῶς θά καθήσει, πῶς θά φάει, πῶς θά μιλήσει...»[8]. Τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς εἰσβολῆς ἐπισημαίνει ὁ Κ. Δημαράς, γράφοντας : «Ὅλα δείχνουν ὅτι μιά βαθιά ἀλλοίωση ἔχει ἐπέλθει στή συγκρότηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας»[9]. Ἀπό τόν αὐθορμητισμό τῆς καρδιᾶς καί τό ρωμαίικο ἦθος, περνοῦσε ἔτσι τό γένος στήν τυποποιημένη συμπεριφορά τῶν καλῶν τρόπων καί τοῦ ἠθικισμοῦ.
Γ) Στόν κοινωνικό βίο, τό ἔθνος μαθαίνει μετά τό 1821 νά ταυτίζει τή Φραγκιά μέ τή σωτηρία του καί τόν ἐκπολιτισμό του. Ἐθίζεται νά θεωρεῖ σάν ἀπόδειξη πολιτιστικῆς προόδου καί εὐημερίας τό πέρασμα ἀπό τή λαϊκή χειροτεχνία στά βιομηχανοποιημένα προϊόντα, ἀπό τά ἀριστουργήματα τῆς λαϊκῆς ἀρχιτεκτονικῆς στά τερατουργήματα τῆς σύγχρονης πολεοδομίας καί ἀπό τήν βυζαντινή εἰκόνα στήν αἰσθαντικότητα τῆς Ἀναγέννησης. Ταυτόχρονα ὑποτιμᾶ τήν παράδοσή του, τήν ὁποία, καί ὅταν ἐξυμνεῖ, τήν ἀντιμετωπίζει σάν εἶδος φολκλορικό καί ὄχι σάν ἔκφραση ἑνός τρόπου ζωῆς, πού διασώζει τήν αὐθεντικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.
Ἡ ἐπαφή μέ τόν δυτικό τρόπο σκέψης καί ζωῆς παίρνει τεράστιες διαστάσεις κατά τήν πρώτη εἰκοσαετία μετά τήν ἀπελευθέρωση, κυρίως μέσα στά σχολεῖα, τῶν προτεσταντῶν μισσιοναρίων (ἱεραποστόλων), πού ἱδρύονται στόν ἑλληνικό χῶρο. Σ' αὐτά ἄλλωστε σπούδαζαν οἱ ἡγέτες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας τοῦ ΙΘ' αἰώνα. Ἄνθρωποι δυτικοσπουδαγμένοι, μέ ἐλάχιστη ἕως καθόλου σχέση μέ τήν παράδοση καί τούς καημούς τῆς χώρας τους, θά ἀναλάβουν τούς ἐκπαιδευτικούς προγραμματισμούς καί τήν ἡγεσία τῆς Ἑλλάδας. Στά 1882 ὁ Βλ. Γαβριηλίδης σημειώνει πώς οἱ παιδαγωγοί μας ἀντλοῦσαν τή σοφία τους «εἰς τά θυλάκια τῶν Γερμανῶν καθηγητῶν τους»[10]. Ἀπό τόν ΙΘ' αἰώνα ἀρχίζει ἄλλωστε ἡ κατάρτιση καί προετοιμασία τῶν ἡγετῶν τῆς χώρας στά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα τοῦ ἐξωτερικοῦ, κάτι πού συνεχίζεται αἰσίως ἕως καί σήμερα.
Οὐσιαστικά στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος, ἡ διαμόρφωση τῆς παιδείας στάθηκε ἐμπόδιο στήν ὁμαλή συνέχεια τῆς ἐθνικῆς μας πορείας. Ναρκώθηκε ἡ ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα καί στριμωχτήκαμε στανικά στήν τροχιά τῆς Δύσης, νοθεύοντας ἀδιάκοπα τό βαθύτερο εἶναι μας.
Καί σήμερα; Καί τώρα;
Ὑπάρχει ἄραγε δυνατότητα ἀνατάξεως τοῦ ἐθνικοῦ ὀργανισμοῦ ἤ ὅλα χάθηκαν καί πρέπει νά ὑποταχθοῦμε ἀμαχητί;
Θεωρῶ πώς σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἐπιβάλλεται νά ξαναβροῦμε αὐτά, πού χάσαμε. Γιατί, αὐτά, πού χάσαμε, συνιστοῦν πανανθρώπινη διαχρονική παναλήθεια. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀναζητήσουμε, νά βροῦμε τήν χαμένη ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα, οὐσιαστικά, δηλαδή, τήν χαμένη μας πατρίδα, «...ὄχι ὡς σωβινιστική ἐχθρότητα, ἀλλ' ὡς λυτρωτικό ἀντίβαρο στόν οἰκουμενιστικό ὁδοστρωτήρα (πολιτικά καί πνευματικά), πού ἰσοπεδώνει τό φρόνημα καί ἐκθεμελιώνει τά σύνορα τῶν ψυχῶν καί τῶν συνειδήσεών μας»[11] .
Τότε καί μόνον τότε μποροῦμε νά γίνουμε ἀληθινά οἰκουμενικοί ἄνθρωποι, χωρίς ἄρρωστους ἐθνικισμούς καί καπηλεῖες. Γιατί, οὐσιαστικά, ὁ ἄνθρωπος, πού δέν ἀγαπάει τήν πατρίδα του, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας «οἰκουμενικός τυχοδιώκτης καί πλάνης στήν ἔρημο τοῦ ἀτομισμοῦ του»[12]. Τό ἴδιο ἐννοεῖ καί ὁ Ντοστογιέφσκι, ὅταν λέει πώς μόνο ὅταν αἰσθανθεῖ κανείς βαθιά τό πνευματικό στοιχεῖο τοῦ λαοῦ του, τότε καί μόνον τότε παύει νά εἶναι ξενόφοβος.
Τό 1984 σ' ἕνα βιβλίο, πού ἐξέδωσε ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ τίτλο «Τό Ἅγιον Ὄρος καί ἡ παιδεία τοῦ γένους μας», μεταξύ ἄλλων γράφονται κι αὐτά :
«...Μᾶς πῆραν μωρά ἀπό τόν μαστό τῆς μάνας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μᾶς ἔμαθαν ἄλλα. Μᾶς ἔδωσαν νά πιοῦμε γάλα κονσέρβας. Μᾶς ἔκοψαν ἀπό τίς ρίζες. Μᾶς χώρισαν ἀπό τήν παράδοση. Μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπό τό σπίτι μας. Μᾶς ἔκαμαν ἀλλοδαπούς στόν τόπο μας. Βάλθηκαν νά μᾶς ξεμάθουν τή μητρική μας γλώσσα, τή γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας, τή μητρική γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου.
Ποιοί; Ὅσοι θέλησαν διά τῆς βίας νά μᾶς σώσουν. ...Μαζί μ' αὐτούς, ὅλοι ὅσοι θεωρήσαμε τά φῶτα τους φῶτα, τόν πολιτισμό τους πρόοδο. Καί ἔτσι στά τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική πήραμε τό κάθε τί ἀπ' αὐτούς σάν ἀνώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σέ τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωῆς, ἀρχιτεκτονική, μουσική...). 
Ἄν αὐτοί, πού προηγήθηκαν ἡμῶν, καί ἔζησαν καί τάφηκαν σέ τοῦτα τά χώματα, αὐτοσχεδίαζαν, κάνοντας τό κέφι τους, τότε θά μπορούσαμε καί μεῖς νά συνεχίσουμε αὐτοσχεδιάζοντας.
Ἄν, ὅμως, ἔζησαν διαφορετικά. Ἄν ἀποφάσισαν νά πεθάνουν καί ἔτσι ἔζησαν. Ἄν ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους ἦταν ἀπόφαση θανάτου. Ἄν ὅλη τους ἡ δημιουργία, τό ἦθος, ὁ λόγος, τά ἔργα, ἡ μορφή, ἡ χειρονομία, τό ὁρατό καί τό ἀόρατο ἐξ αὐτῶν εἶναι γεννημένο ἐκ τοῦ θανάτου, ἀπό τή θυσία ὅλων, γιά νά γεννηθεῖ κάτι καλύτερο, ἄλλης φύσεως, ἄλλης ὑφῆς γιά τούς ἄλλους, γιά μᾶς ὅλους. ...
Ἄν δέν εἶχαν ἀγωνιστεῖ, κλάψει, ὑπομείνει, προσευχηθεῖ, θυσιαστεῖ τόσοι ἄγνωστοι στά βουνά, στά νησιά καί στίς πόλεις. Ἄν δέν εἶχαν στά τραγούδια, στή ζωή καί στά ἤθη τους αὐτή τήν ἀνθρωπιά, πού σέ σφάζει.
Ἄν δέν ἦταν γενάρχες τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς καί ἕνας Μακρυγιάννης. Ἄν δέν ὑπῆρχαν ὅλα αὐτά στό αἷμα μας, τότε θά μπορούσαμε νά κάνουμε ὅ,τι μᾶς κατέβη.
Τώρα δέν εἶναι ἔτσι. Τώρα βρισκόμαστε ἐν τόπῳ καί χρόνῳ ἁγίῳ. Δέν μποροῦμε νά εἴμαστε ἐπιπόλαιοι. Δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας. Ἀνήκουμε σ' αὐτούς, πού μᾶς γέννησαν, καί σ' ὅλο τόν κόσμο. Εἴμαστε χρεωμένοι μέ πνευματική κληρονομιά. Δέν μᾶς σώζει καμμιά δικαιολογία...». 
Ὁ φαινομενικός ἀντιδυτικισμός, πού ἐκπέμπει, ἐνδεχομένως, ἡ ὁμιλία μου, δέν σημαίνει σέ καμιά περίπτωση ἀποστροφή, ἄρνηση ἤ ἀπόρριψη τῆς Εὐρώπης, οὔτε καμιά ἀντίληψη ἐσωστρέφειας καί στείρας προγονοπληξίας. Πεποίθησή μου εἶναι πώς καί ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη εἶναι ἡ συνάντηση λαῶν καί πολιτισμῶν καί ἡ διασταύρωσή τους. Τό μεγάλο, ὅμως, ζητούμενο εἶναι τό πῶς θά γίνει αὐτό. Κάτω ἀπό ποιές προϋποθέσεις. Ποιά δυνατότητα κριτικῆς ἐπιλογῆς καί ἐπιλεκτικότητας ἔχουμε, πού σημαίνει πόσο ξέρουμε καί πόσο ζοῦμε τίς πνευματικές καί πολιτισμικές μας ὑποθῆκες. Τελικά αὐτό σημαίνει πόση ἀξιοπρέπεια καί αὐτοσεβασμό διαθέτουμε.
Ὁ ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης, στή βράβευσή του μέ τό Βραβεῖο Νόμπελ τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1964, στή Στοκχόλμη ἔλεγε :
«Ἀνήκω σέ μιά χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν ἔχει ἄλλο ἀγαθό, παρά τόν ἀγώνα τοῦ λαοῦ του, τή θάλασσα καί τό φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρός ὁ τόπος μας, ἀλλά ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καί τό πράγμα, πού τή χαρακτηρίζει, εἶναι ὅτι μᾶς παραδόθηκε χωρίς διακοπή....»[13].
Καί σέ ἄλλη ὁμιλία του θά πεῖ :
« …τό πράγμα, πού μέ βοήθησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο, δέν ἦταν οἱ ἀφηρημένοι στοχασμοί ἑνός διανοούμενου, ἀλλά ἡ πίστη καί ἡ προσήλωσή μου σ' ἕναν κόσμο ζωντανῶν καί περασμένων ἀνθρώπων. Στά ἔργα τους, στίς φωνές τους, στό ρυθμό τους, στή δροσιά τους. Αὐτός ὁ κόσμος, ὅλος μαζί, μοῦ ἔδωσε τό συναίσθημα πώς δέν εἶμαι μιά ἀδέσποτη μονάδα, ἕνα ἄχερο στ' ἀλώνι. Μοῦ ἔδωσε τή δύναμη νά κρατηθῶ ἀνάμεσα στούς χαλασμούς, πού ἦταν τῆς μοίρας μου νά ἰδῶ. Κι ἀκόμη, μ' ἔκανε νά νιώσω, ὅταν ξαναείδα τό χῶμα, πού μέ γέννησε, πώς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ρίζες, κι ὅταν τίς κόψουν, πονεῖ, βιολογικά, ὅπως ὅταν τόν ἀκρωτηριάζουν»[14].
Ὅλα ὅσα σᾶς ἀνέφερα μέχρι τώρα καί σᾶς κούρασα, μέ ὁδηγοῦν στή πεποίθηση πώς τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μέσα στό κλίμα πού περιέγραψα, ξεπερνᾶ κατά πολύ τή δεοντολογία ἑνός μαθήματος, πού ἔχει σκοπό τήν ἁπλή μετάδοση στούς μαθητές καί τίς μαθήτριές μας δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας καί ἀναδεικνύεται σημαντικός παράγοντας ἀντίστασης, αὐτογνωσίας καί αὐθυπέρβασης τόσο σέ ἀτομικό ὅσο καί σέ συλλογικό, ἐθνικό ἐπίπεδο.
Γιά νά λειτουργήσει πρός αὐτή τήν κατεύθυνση τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά συντονιστεῖ μέ τήν πνευματική του ἰδιορρυθμία. Συγκεκριμένα : 
Ὁ κόσμος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι προπαντός κόσμος πίστεως. Δέν παραθεωρεῖ οὔτε ὑποτιμάει τόν κόσμο τῆς γνώσης, ἀλλά βαδίζει πρίν καί μετά ἀπό αὐτόν. Ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προβάλλεται ὡς μιά πρόταση, πού μπορεῖ ὁ μαθητής νά τήν ἀπορρίψει ἤ νά τήν ἀποδεχτεῖ λογικά, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἔχανε τόν μυστηριακό καί λυτρωτικό του χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν πλέον ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν ἀνάπτυξη ἑνός γνήσιου καί αὐθεντικοῦ βιώματος.
Τό μάθημα δέν ἀποβλέπει νά ἀκονίσει πρώιμα τή λογική τοῦ μικροῦ μαθητῆ, ἀλλά, ἀναπτύσσοντας τό θρησκευτικό του συναίσθημα, νά τοῦ ἐμφυσήσει τό ὅραμα ἑνός κόσμου ἀνώτερου καί ἀντίθετου ἀπό τόν κόσμο τοῦ ἐγωισμοῦ, τοῦ συμφέροντος καί τῆς ἀτομοκρατίας. Ἔτσι, ἡ θρησκεία δέν κινδυνεύει νά ἐκπέσει σέ ἰδεολογία, σέ σύστημα, σέ ἀτομική ἄποψη. Ἐάν συμβεῖ αὐτό, τότε γίνεται ἀπάνθρωπη.
Ἐάν ὁ ἄξονας τοῦ μαθήματος μετακινηθεῖ ἀπό τόν χῶρο τῆς πίστεως στόν χῶρο τῆς λογικῆς, εὔκολα τό μάθημα μετατρέπεται σέ μάθημα κοινωνιολογίας, ἡ πίστη μετατρέπεται σέ μιά κοσμοαντίληψη περί κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἡ ὁποία ὅμως μπορεῖ νά προέλθει ὄχι ἀπό τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση καί μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά ἀπό τήν ἀλλαγή τῶν ἐξωτερικῶν ὑλικῶν συνθηκῶν. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἐξοβελίζεται ἡ προσωπική εὐθύνη καί βρίσκει ὡραῖο ἄλλοθι καί καταφύγιο ἡ ὑποκριτική συμπόνια γιά τήν ὑφιστάμενη κοινωνική ἀδικία, πού ἱστορικά καί νομοτελειακά πάντα θά ὑπάρχει. Στήν περίπτωση αὐτή, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀχρηστεύεται καί ἡ πίστη καταντᾶ παραπλανητική ἰδεολογία. Ὁ κόσμος, ὅμως, δέν χρειάζεται ἀκόμη μιά ἰδεολογία. Ἡ ἰδεολογία διαιρεῖ, ἡ πίστη ἀντίθετα ἑνώνει τά διεστώτα καί, μέ τόν ἠθικό δυναμισμό τῆς αὐθυπέρβασης καί τῆς ἄρνησης τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, ὁδηγεῖ τόν μαθητή σέ αὐθεντική πνευματική ὡρίμανση.
Καί πνευματική ὡρίμανση δέν σημαίνει ὑπερτροφία τῆς λογικῆς καί τῆς κριτικῆς ἱκανότητας, ἀλλά ἀνάπτυξη ἑνός ὑγιοῦς, ἀνιδιοτελοῦς αἰσθήματος εὐθύνης ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ μου καί ἔναντι ὅλων τῶν συνανθρώπων μου.
Δεύτερη προϋπόθεση εἶναι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά καταυγάζεται ἀπό τό παιδαγωγικό πρότυπο, τό ἀνθρωπολογικό πρότυπο τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου, τοῦ ἁγίου. Ἅγιος δέν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος μέ φοβερές καί τρομερές ὑπερφυσικές δυνάμεις. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀγωνίστηκε, μετανόησε, ἔκοψε τό θέλημά του καί, γενικά, ἔζησε καί βίωσε μέχρι τά κατάβαθα τῆς ὕπαρξής του τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἐμεῖς στό μάθημα δέν πρέπει νά δίνουμε τό βάρος στά θαύματα τῶν ἁγίων (χωρίς νά τά ἀποκλείουμε φυσικά), ἀλλά στό δρόμο πρός τήν ἁγιότητα. Ἡ ἀκατάσχετη θαυματολογία μπορεῖ νά δημιουργήσει στρεβλώσεις στήν πνευματική ζωή τῶν μαθητῶν μας.
Ὁ βιογράφος τοῦ Γέροντος Παϊσίου ἀναφέρει χαρακτηριστικά :
«....Σκοπός μας δέν ἦταν νά παρουσιάσουμε "ἕναν κατάλογο θαυμάτων". Διότι, εἶναι φυσικό σέ κάποιον, πού φθάνει στήν "ἀκρώρεια" τῶν ἀρετῶν καί ἀποκτᾶ τή θεία χάρι, νά ἐνεργοῦν τά χαρίσματα καί νά κάνη θαύματα. Ἀλλά τό ζητούμενον εἶναι πῶς θά φθάσει ὡς ἐκεῖ, ποιό δρόμο θά ὁδεύσει καί μέ ποιόν τρόπο θά ἀγωνισθεῖ ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῶν πειρασμῶν. Πιό πολύ ἀπό τά θαύματά του μας ἔχουν συγκινήσει ἡ μεγάλη του αὐταπάρνηση, οἱ φιλότιμοι ἀγῶνες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ μοναχική ἀκρίβεια καί ἡ λεπτή του αἴσθηση γιά τήν πνευματική ζωή, ἡ σπάνια διάκρισή του, ἡ θυσιαστική του ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο καί τό πατερικό του φρόνημα, πού ἀνέπαυε»[15].
Τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων εἶναι αὐτό, πού συγκινεῖ τόν μαθητή, τόν φιλοτιμεῖ. Δέν τόν καλουπώνει, τόν ἐμπνέει. Γλυκαίνει τήν ὕπαρξη του, τόν ἐλευθερώνει.
Χωρίς νά καταφεύγουμε σέ ἠθικολογίες καί συνταγές καλῆς συμπεριφορᾶς, ἀφήνουμε τό παιδί νά ἐμπνευστεῖ καί νά ἐκφραστεῖ ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, ἀκολουθώντας τήν περιπέτεια τόσων ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν.
Ἐπιμένουμε ἰδιαίτερα στήν ἀνιδιοτέλεια, τήν ἀγάπη καί τή θυσιαστική προσφορά τῶν ἁγίων.
Στό νησί τῆς Πάρου, κατά τή διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, μετά ἀπό μιά δολιοφθορά τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Γερμανῶν, ὁ Γερμανός διοικητής μάζεψε κι ἀποφάσισε νά ἐκτελέσει, ὡς ἀντίποινα, ἑκατόν πενήντα νέους τοῦ νησιοῦ. Ἡ ἀπόφαση ἦταν τελεσίδικη καί παρ' ὅλες τίς παρακλήσεις δημάρχων, ἐπισκόπων καί ἄλλων ἐπιφανῶν τοῦ νησιοῦ, ὁ Γερμανός διοικητής παρέμεινε ἀμετάπιστος.
Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ἡγούμενος ἑνός μοναστηριοῦ στήν Πάρο, κάλεσε τόν Γερμανό Διοικητή καί τήν ἀκολουθία του στό μοναστήρι του νά τούς φιλοξενήσει. Τούς παρέθεσε πλούσια τράπεζα, ζήτησε τά ὀνόματα τῶν οἰκείων τους καί τέλεσε τήν παράκληση τῆς Παναγίας ὑπέρ ὑγείας τῶν προσώπων αὐτῶν. Ὁ Γερμανός διοικητής ἀλλοιώθηκε μετά τό τέλος τῆς ἀκολουθίας καί παρακάλεσε τόν πατέρα Φιλόθεο νά τοῦ ζητήσει ὁποιαδήποτε χάρη, ἐκτός ἀπό τό νά μή γίνει ἡ ἐκτέλεση τῶν ἑκατόν πενήντα νέων. Ὁ πατήρ Φιλόθεος τότε τοῦ εἶπε : «Πρίν σᾶς ζητήσω ὁ,τιδήποτε, θέλω νά μοῦ δώσετε τό λόγο τῆς στρατιωτικῆς σας τιμῆς ὅτι θά κάνετε αὐτό, πού θά σᾶς πῶ». «Ἔχετε τό λόγο τῆς στρατιωτικῆς μου τιμῆς», ἀπάντησε ὁ Γερμανός. Τοῦ εἶπε τότε ὁ πατήρ Φιλόθεος : «Θέλω νά βάλετε κι ἐμένα ἀνάμεσα στούς ἑκατόν πενήντα καί νά ἐκτελέσετε ἐμένα πρῶτο». Μετά ἀπό αὐτό ὁ Γερμανός ἀναγκάστηκε νά ὑπογράψει τήν ἀπόλυση καί τῶν ἑκατόν πενήντα Παριανῶν[16].
Ποιά ἠθικολογία καί ποιά θεωρία μπορεῖ νά ἔχει καλύτερα ἀποτελέσματα ἀπό τή διήγηση ἑνός τέτοιου παραδείγματος;
Τή ζωή τοῦ παιδιοῦ δέν τήν ἐμπνέει μιά στείρα πολυμάθεια, ἀπόψεις, πληροφορίες, κρίσεις, ἀλλά τό ζωντανό παράδειγμα αὐτῶν, πού νίκησαν τόν θάνατο, μέ τόν ἡρωισμό τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς καί τῆς ἀγάπης. Ἔτσι, ὁ μαθητής μας θά ἀγαπήσει τή ζωή, θά ἀποκτήσει κράση δυνατή. Δέν θά λυγίσει στήν πρώτη δυσκολία καί ἀναποδιά.
Ὅταν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐμφορεῖται ἀπ' ὅλα τά παραπάνω δέν εἶναι δυνατόν νά πληγώσει κανέναν ἑτερόδοξο μαθητή μας, ὁ ὁποῖος θέλει καί ἐπιθυμεῖ νά παραμείνει καί νά παρακολουθήσει τό μάθημα. Πῶς θά μποροῦσε ἄλλωστε νά συμβεῖ αὐτό, ὅταν τό κυρίαρχο πρόσωπο τοῦ μαθήματος, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς ἀγάπης πρός κάθε ἄνθρωπο, ἀδιακρίτως χρώματος, φυλῆς, φύλου, σωματικοῦ καί ψυχικοῦ ἐλαττώματος;
Αὐτό τό ἀναφέρω, ἐπειδή ὁρισμένοι πιστεύουν πώς, ἀφοῦ στίς τάξεις μας ὑπάρχουν καί παιδιά ἄλλων δοξασιῶν, ἴσως θά ἔπρεπε νά διδάσκουμε Θρησκευτικά «μέσου ὅρου», δηλαδή Θρησκευτικά χωρίς ταυτότητα, κάτι λίγο ἀπ' ὅλα. Κάτι τέτοιο θά ἀλλοίωνε ἀπολύτως τό νόημα τοῦ μαθήματος. Ἔτσι, τό μάθημα θά μετατρέπονταν ἀπό μονοπάτι ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας σέ μονοπάτι σχετικοποίησης τῆς ἀλήθειας.
Τρίτη προϋπόθεση εἶναι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά καταφεύγει σέ κάθε εὐκαιρία στά νάματα τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης τοῦ λαοῦ μας. Ὄχι στήν παράδοση ὡς φολκλόρ, ἀλλά σέ ἐκεῖνο τό διαχρονικό πλέγμα τῶν καταστάσεων, τῶν περιπετειῶν, τῶν ψυχισμῶν καί τῶν πνευματικῶν κορυφώσεων , πού κατάφερε μέσα στό διάβα τῶν αἰώνων νά «...μετουσιώσει σέ θεσμούς, σέ ἔκφραση καί σέ πρακτικές τό πνεῦμα, πού ἀπό τή φύση του εἶναι ἀγαθοποιό»[17]. Ἡ παράδοση δέν εἶναι κάτι στατικό, ἀλλά μήτρα ἀναπαραγωγῆς καί ὕπερος ἀναδημιουργίας.
«Τήν ἑλληνική παράδοση - ὅπως καί τήν γαλλική», θά μᾶς πεῖ ὁ Σεφέρης, «δέν πρέπει νά τή φαντάζεται κανείς σάν τό ξόδι ἑνός ἔνδοξου φέρετρου - ἀλλά σάν μιά ὀντότητα παροῦσα καί συγκαιρινή, πού προχώρησε μαζί μέ τούς πατέρες μας καί προχωρεῖ τώρα μαζί μας. Εἶναι μιά πορεία. Μιά μακρόσυρτη πομπή, πού ἐνταφιάζει εὐλαβικά τούς νεκρούς της, ἐμπλουτίζεται ὅμως διαρκῶς μέ νέους συνοδίτες»[18].
Καί παρακάτω συνεχίζει : «...Ὅποιος δέν μπόρεσε νά νιώσει αὐτόν τόν ρυθμό τῆς ἀδιάσπαστης ζωῆς, πού γεννήθηκε μιά μέρα ἀνάμεσα σ' αὐτή τή θάλασσα καί σ' αὐτούς τούς λόφους, γιά νά κυλήσει, μέσα ἀπό μιά πνευματική καί σωματική ἀλληλουχία, μέχρι τίς μέρες μας˙ Ὅποιος δέν μπόρεσε νά τόν συλλάβει, στό σύνολό του, σάν κάτι τό τωρινό, δέν θά μπορέσει ποτέ νά ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει Ἑλλάδα.
Καί ρωτᾶ : "Εἴσαστε πράγματι κατευθείαν ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα καί τοῦ Θεμιστοκλῆ;".
- Ὄχι, εἴμαστε ἀπόγονοι μοναχά τῆς μάνας μας, πού μᾶς μίλησε ἑλληνικά, πού προσευχήθηκε ἑλληνικά καί πού ἔνιωσε τήν ψυχή της σέ ἀνάταση, τή Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στό ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεοῦ...»[19].
Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά, τίθεται τό ἐρώτημα :
Τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ἀνταποκρίνονται ἄραγε στίς προϋποθέσεις, πού μόλις προανέφερα;
Νομίζω πώς αὐτονόητα ΟΧΙ. Καί ὁπωσδήποτε θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά εἴχαμε καλύτερα βιβλία. Ὅμως, ὁ ἀποφασιστικότερος παράγοντας γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως, ἴσως, καί γιά κάθε ἄλλο μάθημα, ἀναδεικνύεται ὁ δάσκαλος.
Τά βιβλία τά χρησιμοποιοῦμε ὡς διδακτικές ἀφορμές, ὄχι σάν μιά εὐκαιρία γιά παθητικό καί νυσταλέο ἀναμάσημα κεφαλαίων καί ὑλικό γιά ἐκμάθηση δι' ἀποστηθίσεως.
Τό ἔργο μας δέν εἶναι εὔκολο. Τά περισσότερα ἀπό τά σημερινά παιδιά «...εἶναι τυπικά προϊόντα τῶν διαμερισμάτων, ἀσθενικοί καί ἀπομονωμένοι βλαστοί διαλυμένων ἤ ὑπό διάλυσιν οἰκογενειῶν, θρεμμένοι ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μέ τήν ψυχοφθόρα ἰδεολογία τῶν ἀτομικῶν συμφερόντων καί δικαιωμάτων, πρᾶγμα πού σημαίνει πώς, γιά νά καρποφορήσει ἡ διδασκαλία μας, θά πρέπει νά τήν μεταπλάθουμε ἀδιάκοπα σέ μικρή κοινωνία πνεύματος»[20], προσφέροντας ἀγαπητικά, θυσιαστικά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας.
«Ἡ ἀγάπη πρός τούς μαθητές μας ὡς πρόσωπα ἀνάβει τόν σπινθήρα τῆς ἀγάπης καί στίς καρδιές τῶν μαθητῶν. Πολλά παιδιά σήμερα δέν ἀγαποῦν, γιατί δέν ἔχουν ἀγαπηθεῖ. Ὁ μαθητής διαισθάνεται ἐάν ὁ δάσκαλός του τόν ἀγαπᾶ καί τόν δέχεται ὡς πρόσωπο ἤ τόν ξεπερνᾶ καί στέκεται ἀδιάφορος, ψυχρός ἤ καί ἐχθρικός σ' αὐτόν»[21].
Στό μάθημα θά πρέπει νά ἐπιτρέπουμε καί νά εὐνοοῦμε τόν διάλογο, νά δημιουργοῦμε κλίμα ἐλευθερίας, ὥστε τά παιδιά νά μποροῦν νά δέχονται, νά κρίνουν, νά ἀμφισβητοῦν ἀκόμα καί νά ἀπορρίπτουν αὐτά, πού ἐμεῖς μέ περισσή βεβαιότητα τούς λέμε.
Κι ἀφοῦ τά κάνουμε ὅλα αὐτά, νά μήν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι πετύχαμε. Ἡ αὐτάρκεια αὐτή μαζί μέ τήν ἔπαρση τῆς βεβαιότητας ὁδηγεῖ, συνήθως, στήν πνευματική καί παιδαγωγική μας ἀποτυχία.
Ἐμεῖς ἔχουμε καθῆκον νά δείξουμε στά παιδιά τήν κατεύθυνση. Νά τούς δώσουμε ἐφόδια, νά τούς προειδοποιήσουμε γιά τίς παγίδες τῆς ζωῆς. Ὅμως, δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά στραγγαλίσουμε τή μοναδικότητα τῆς προσωπικῆς τους συνάντησης μέ τόν Θεό.
Ἄς μήν λησμονοῦμε ὅτι «τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» καί ὅτι ἡ σχέση κάθε ἀνθρώπου μέ τόν Θεό ἔχει τά δικά της μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα χαρακτηριστικά.
Τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ βιώματος, πού ταυτόχρονα ἐλευθερώνει καί τόν διδάσκοντα ἀπό  ἀδιέξοδα πιετιστικά ἄγχη, σκιαγραφεῖ μέ πολύ ὡραῖο τρόπο μιά ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτη λαϊκή διήγηση :
«Ἡ Παναγιά μέ τό Βρέφος στήν ἀγκαλιά Της, ἀποφάσισε νά κατέβει στή γῆ καί νά ἐπισκεφτεῖ ἕνα μοναστήρι. Ὑπερήφανοι ὅλοι οἱ ἱερεῖς στάθηκαν στή σειρά καί ὁ καθένας παρουσιάζονταν μπροστά στήν Παναγία, γιά νά τῆς ἀποδώσει τιμές. Ὁ ἕνας ἀπήγγειλε ὡραία ποιήματα, ὁ ἄλλος ἔδειξε τίς μικρογραφίες του γιά τή Βίβλο, ἕνας τρίτος ἀπαρίθμησε τά ὀνόματα ὅλων τῶν ἁγίων. Καί οὕτω καθεξῆς, ὁ κάθε μοναχός μέ τή σειρά του τίμησε τήν Παναγία καί τό Βρέφος.
Στήν τελευταία θέση τῆς σειρᾶς στεκόταν ἕνας ἱερέας, ὁ πιό ταπεινός τοῦ μοναστηριοῦ, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε μάθει ποτέ τά σοφά κείμενα τῆς ἐποχῆς. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἁπλοί ἄνθρωποι, πού δούλευαν σ' ἕνα παλιό τσίρκο τῆς γειτονιᾶς, καί τό μόνο, πού τοῦ εἶχαν μάθει, ἦταν νά πετάει μπάλες στόν ἀέρα καί νά κάνει μερικές ταχυδακτυλουργίες.
Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του, οἱ ἄλλοι ἔσπευσαν νά τελειώσουν μέ τήν ἀπόδοση τιμῶν, γιατί ὁ τέως ταχυδακτυλουργός δέν εἶχε τίποτε τό πιό σημαντικό νά πεῖ καί ἐνδεχομένως νά ὑποβάθμιζε τήν εἰκόνα τοῦ μοναστηριοῦ. Στό μεταξύ, στά βάθη τῆς καρδιᾶς του αἰσθανόταν κι ἐκεῖνος ἀπέραντη ἀνάγκη νά προσφέρει κάτι στόν Χριστό καί στήν Παναγία.
Ντροπαλός, αἰσθανόμενος τό βλέμμα ἀποδοκιμασίας τῶν ἀδερφῶν, ἔβγαλε μερικά πορτοκάλια ἀπό τήν τσέπη του καί βάλθηκε νά τῆς τά πετᾶ στόν ἀέρα, κάνοντας μερικές φιγοῦρες, τό μόνο πού ἤξερε.
Μόνο τότε χαμογέλασε τό Βρέφος κι ἄρχισε νά χτυπᾶ παλαμάκια στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας. Καί πρός αὐτόν τόν ἱερέα ἅπλωσε ἡ Παναγία τά χέρια Της καί τόν ἄφησε νά κρατήσει τό Βρέφος λίγη ὥρα»[22] .
Αὐτή εἶναι ἡ παραδοξότητα τῆς λυτρωτικῆς ἐλευθερίας τῆς σχέσης τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Καμιά μηχανιστική ἀντίληψη. Πολύ ὀρθά ἔχει λεχθεῖ πώς : «...Ἡ ὀρθοδοξία δέν εἶναι σύστημα ἀξιῶν, πού ἐπινοεῖ ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι θάνατος ὅλων τῶν ἀξιῶν, γιά νά ἡμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ὄχι "ἀξίες", ἀλλά πλήρωμα ζωῆς, πού πηγάζει ἀπό τήν ἐν ἐλευθερίᾳ προσωπική κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό»[23].
Μποροῦμε αὐτό νά μεταδώσουμε στούς μαθητές καί τίς μαθήτριες μας;
«....εἴμαστε ἕνας λαός μέ παλικαρίσια ψυχή, πού κράτησε τά βαθιά κοιτάσματα τῆς μνήμης του σέ καιρούς ἀκμῆς καί σέ αἰῶνες διωγμῶν καί ἄδειων λόγων. Τώρα πού ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νά θέλει νά μᾶς κάνει τροφίμους ἑνός οἰκουμενικοῦ πανδοχείου, θά τήν ἀπαρνηθοῦμε ἄραγε αὐτή τή μνήμη; Θά τό παραδεχτοῦμε τάχα νά γίνουμε ἀπόκληροι;... »[24]. 
Ὁ ὑπομνηματικός αὐτός λόγος τοῦ νομπελίστα ποιητῆ μας, θεωροῦμε πώς ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἀπολύτως ἐπίκαιρος.


[1] Ἀρχμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἀγ. Ὄρους, Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός, σελ. 17, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
[2] Paul Evdokimov, «Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ», στό Ἡ αγωνία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου τοῦ Ἠλία Μαστρογιαννόπουλου, σελ. 35.
[3] Ἐπινομίς 987 Χ.
[4] Ἰωάννου Καποδίστρια, Ἐπιστολαί διπλωματικοί καί ἰδιωτικαί...μεταφρασθεῖσαι ἐκ τοῦ γαλλικοῦ παρά Μ. Γ. Σχινᾶ, τόμ. 1ος, Ἀθήνησι 1841, σελ. 335.
[5] ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, τόμος Β', ἐκδόσεις Γιοβάνη, σελ. 206-207.
[6] Ἀρχμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἀγ. Ὄρους, Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, σελ. 19.
[7] Στό ἴδιο, σελ. 34.
[8] Στό ἴδιο, σελ. 38.
[9] Στό ἴδιο, σελ. 39.
[10] Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους (ἐκδ. Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν), τόμ. ΙΓ', Ἀθήνα 1977, σελ. 465.
[11] Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὀφειλή Ἀγάπης, Ἡ διάσταση Ἑνωτικῶν - Ἀνθενωτικῶν καί οἱ συνέπειές της διά τό γένος, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 19.
[12] Στό ἴδιο, σελ. 18.
[13] Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Β΄ τόμος, «Ὁμιλία στή Στοκχόλμη», σελ. 159.
[14] Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Β΄ τόμος, «Ἡ γλώσσα στήν ποίηση μας»», σελ. 176.
[15] Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἀγιορείτου, Ἱερομόναχου Ἰσαάκ, Ἅγιον Ὄρος, σελ. 23-24.
[16] Γεροντικόν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, Κλείτου Ἰωαννίδη, «Γιά τόν Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς», σελ. 154, ἐκδόσεις ‘Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος’.
[17] Χάρη Λαμπίδη, ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ἐκδόσεις «Ἀντίφωνον», σελ. 293.
[18] Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Γ' τόμος, «Δύο πτυχές τῆς πνευματικῆς ἐπικοινωνίας Γαλλίας καί Ἑλλάδας», ἐκδόσεις Ἴκαρος, σελ. 332.
[19] Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Γ' τόμος, «Γιά τούς ταξιδιῶτες τοῦ "SEA-ADVENTURE"», ἐκδόσεις Ἴκαρος, σελ. 316.
[20] Στέλιου Ράμφου, Παιδεία ἑλληνική, Θεοῦ γράμματα σπουδάματα, ἐκδόσεις Κέδρος, σελ. 64.
[21] Ἀρχμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἀγ. Ὄρους, Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, σελ. 15.
[22] Paulo Coehlo, Ὁ Ἀλχημιστής, σελ. 13-14.
[23] Ἀρχμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱ.. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἀγ. Ὄρους, Ὀρθοδοξία καί Οὑμανισμός, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, σελ. 35.
[24] Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές, Β΄ τόμος, «Ἡ Γλώσσα στήν ποίηση μας», σελ. 178.