Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Μέχρι νὰ μάθεις νὰ περπατᾶς

               Μέχρι νὰ μάθεις νὰ περπατᾶς

 
Ένας πήγε μία φορά στον Πνευματικό και του είπε μία αμαρτία του και του την είπε όπως την έκανε.

Μετά από ένα διάστημα ξαναπήγε και είπε την ίδια αμαρτία. “Έπεσα” του λέει του Πνευματικού. Τού λέει ο Πνευματικός “σήκω”.

Μετά από ένα διάστημα ξαναπήγε και του λέει “ξανά έπεσα” του Πνευματικού. “Ξανασήκω” του λέει ο Πνευματικός και τόκανε πολλές φορές και τον ρώτησε ο εξομολογούμενος: “Ως πότε θα μου λες σήκω;”

Καί του λέει ο Πνευματικός: “ώσπου να πάψεις να μου λες έπεσα. Αν πας από εδώ ως εκεί και στο δρόμο βρείς μία πέτρα και πέσεις, θα κάτσεις εκεί”;

– Όχι, λέει, θα σηκωθώ.

– Αν πάλι πας παρακάτω και βρείς μία πέτρα και πέσεις τι θα κάνεις; θα κάτσεις πάλι εκεί;

– Όχι θα σηκωθώ του λέει.

– Έτσι θα κάνεις, του λέει, μέχρι που να μάθεις να περπατάς

Ἀντιοικουμενιστική ἐπιστολή-διάγγελμα τοῦ αἰχμαλώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Εἰρηναίου- καὶ σημαντικὴ ἀναφορὰ εἰς τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 2016!


Ἀντιοικουμενιστική ἐπιστολή-διάγγελμα τοῦ αἰχμαλώτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Εἰρηναίου- καὶ σημαντικὴ ἀναφορὰ εἰς τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 2016!

Κατεβάζετέ το ἐδῶ:  

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=5294&p=32975#p32975

ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ. 27.07.15

ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ. 27.07.15
 
ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΤΕ

Παρακαλῶ ἀκούστε καὶ διαδώστε τὴν ὁμιλία ἐδῶ:

Download Link: https://cloud.openmailbox.org/index.php/s/8y4syqYKROCuqXe


Λίστα Ερωτήσεων: 
 
1)Τι πρέπει να κάνουμε σήμερα που βλέπουμε τη πίστη να προδίδεται? 
 
2) Πείτε μας τη δική σας πορεία προς την Αποτείχιση. 
 
3) Ποιά είναι η γνώμη σας για τις παρατάξεις του πατρίου εορτολογίου? 
 
4) Τι έχετε να απαντήσετε στη θεωρία: όπου επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία? 
 
5) Μερικοί που θέλουν να αποτειχιστούν προβληματίζονται γιατί δεν θα μπορούν να συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας.     Τι έχετε να απαντήσετε πάνω σε αυτό? 
 
6) Ποιά η γνώμη σας επάνω στη Θεωρία περί Στρατηγών? 
 
7) Τί πιστεύετε για τους σύγχρονους γεροντάδες, αγιοποιηθέντες και μή? 
 
8) Πῶς πρέπει νὰ πορευτοῦμε στὰ ἔσχατα (σφράγισμα κτλ.) ; 

Γιατί φιλάμε το χέρι του Ιερέα ;

              Γιατί φιλάμε το χέρι του Ιερέα ;

Ο ιερέας σας μπορεί να είναι μόλις 25 χρονών.
Μα η ιεροσύνη του είναι από καταβολής κόσμου. Όταν, λοιπόν, του ασπάζεστε το χέρι, προσκυνάτε την ιεροσύνη του, που φθάνει διαδοχικά από τον Χριστόν και τους Αποστόλους μέχρι τον ιερέα σας.
Όταν φιλάτε το χέρι του παπά σας, φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των οσίων και αγίων ιερέων και ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα.
Ασπάζεστε και προσκυνάτε τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον άγιον Νικόλαο, τον άγιον Βασίλειο, τον άγιον Σάββα και όλους τους « επίγειους αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους», που, όταν ήταν στη γη, κοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό. Είναι φίλημα άγιον, όπως γράφει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος. Να ασπάζεστε, λοιπόν το χέρι του ιερέα που σας ευλογεί. Είναι ευλογημένο από τον Θεό. Με την χάρη της ιεροσύνης. Με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Να το φιλάτε το χέρι του ιερέα σας. Όσο νέος και αν είναι. Και να τον ακούτε.

Επισκόπου Αχρίδος Νικολάου


ΑΙΔΩΣ

                                                                     ΑΙΔΩΣ

Σάββας Ηλιάδης

Καλοκαίρι. Βλέπω τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πέρα στο δρόμο. Με την ελάχιστη παρατηρητικότητα, ανάμεσα στις άλλες προ των οφθαλμών ρέουσες εικόνες, προβάλλουν στην πλειονότητά τους  επαναλαμβανόμενες ως ακριβές  αντίγραφο η μια κατόπιν της άλλης αυτές του θήλεος φύλου, πάσης ηλικίας, συνθέτοντας κατά ασχήμονα και απειρόκαλο τρόπο μια αισθησιακή, επιτηδευμένη, αφύσικη και εν πολλοίς απροκάλυπτη,  «αποκαλυπτική» και προκλητική παρέλαση, έναν «ξενισμό» παντελώς άγευστο της  «ευωδίας», που αναδύει μέσα από τους αιώνες η  ιστορία της Ρωμιάς γυναίκας.
 Η κρατούσα νοοτροπία, με τον κατακερματισμό της συνολικής εικόνας του θείου και χαριτωμένου πλάσματος,  με τη δημιουργία σύγχυσης στο πρότυπο της γυναίκας, που είναι η Παναγία μας, με την επιχείρηση διαγραφής της ιδιαιτερότητας της αποστολής αυτού του φύλου και με την επίμονη προσπάθεια αποκάλυψης και προβολής σε δημόσια θέα των μελών του σώματος, που έχουν εκ φύσεως ιερή αποστολή -επινόηση δυτικής προέλευσης, αισθησιακού χαρακτήρα  και ολότελα ξένης προς την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας - πέτυχε   να  επιβληθεί και να επικρατήσει. Ως μη ορθά δε αξιολογημένη για την καταλυτική της δύναμη επί του ορθόδοξου ήθους, «εισέβαλε» στη ζωή ακόμη και των λεγόμενων ηθικών ανθρώπων, αλλά και πολλών ενσυνείδητα αγωνιζόμενων χριστιανών.

Καθιερώθηκε λοιπόν και στη δική μας απροετοίμαστη κοινωνία, η οποία είναι πλέον πεπεισμένη, πως δε συμβαίνει τίποτε με όλον αυτόν  για  τη γυναικεία φύση και ύπαρξη ξεπεσμό, που δίνει το στίγμα  της οριστικής  μετάλλαξης αυτής και της αποστολής της στη ζωή. Για τη γυναίκα κόρη. Για τη γυναίκα σύζυγο. Για τη γυναίκα μητέρα. Για τη γυναίκα γιαγιά. Για τη γυναίκα, σύμβολο της συστολής, της σεμνότητας, της αιδούς.
Ρεύμα ισχυρό πλέον στην πληγωμένη από τον εκδυτικισμό κοινωνία μας.
Κακέκτυπο  προδοτικό προς τους αρχαίους προγόνους μας: «άμα δε και κιθώνι εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ η γυνή». (Ηρόδοτος) Απ΄τη στιγμή που η γυναίκα θα βγάλει το ρούχο της, ταυτόχρονα πετάει και την ντροπή.
 Αλλά και προς τους Αγίους μας:
«άνθος έν εστι γυναιξίν εράσμιον, εσθλόν έρευθος». (Γρηγ. Ο Θεολόγος) Το πιο θελκτικό και όμορφο λουλούδι στις γυναίκες, είναι το υπέροχο κοκκίνισμα της ντροπής.
Όλα αυτά ακροθιγώς, σαν αφορμή  για  το θέμα «Αιδώς» και η συνέχεια σε ένα μικρό βιβλίο, το οποίο  κυκλοφόρησε πριν από μια εικοσαετία περίπου.
Τίτλος του: «ΑΙΔΩΣ» και συγγραφέας ο  αείμνηστος  Μιχαήλ Μιχαηλίδης. Εκεί μπορεί να ενημερωθεί κάθε καλοπροαίρετος ανήσυχος νους και να προβληματιστεί περί του θέματος.
 Απλό και προσιτό στην κατανόησή του από τον καθένα και πάντα επίκαιρο, όπως επίκαιρη και διαχρονική παραμένει και η αιδώς ως έννοια  εφαρμοσμένη, αλλά και  εφαρμόσιμη και εφαρμοστέα.
Παραθέτω τον πρόλογο του βιβλίου, εκδόσεων «Άγιος Νικόλαος»:
«Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το ναυάγιο του «Τιτανικού» υπήρξε το πιο τρομακτικό στην ιστορία της θάλασσας.
 «Αβύθιστο» το είπανε, μα στο παρθενικό του ταξίδι χτύπησε σε παγόβουνο και βούλιαξε στα βαθιά νερά του Ατλαντικού.
Λήγοντος του εικοστού αιώνα, ένα άλλο ναυάγιο -πολύ πιο τρομακτικό- βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται για το ναυάγιο της Ευρώπης.
Μόνο της Ευρώπης; Όλης της ανθρωπότητας. Ένα χωρίς προηγούμενο ναυάγιο. Μια πρωτόγνωρη παρακμή των ηθικών αξιών και του πολιτισμού. Μια παρακμή που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μαρασμό και τον πνευματικό θάνατο.
Τα «δρώμενα» σε όλα τα επίπεδα, το πιστοποιούν και το προσυπογράφουν. Ένας τεχνολογικός γιγαντισμός, που στηρίζεται σε καλαμένια πόδια. Μια παχυσαρκία, που δεν αφήνει το πνεύμα να ισχυροποιηθεί. Μια ποιότητα ζωής με τυρί και λουκάνικο, αλλά με ψυχή που λιμοκτονεί.
Όσο ξεψυχάει η αιδώς, πεθαίνει μαζί της η ομορφιά, ο πολιτισμός, ο άνθρωπος.
Σκοπός του βιβλίου: Να σημάνει συναγερμό για την περιφρούρηση των μεγάλων αξιών της ζωής, όπως είναι η Αιδώς, και το διαμάντι της σεμνότητας.
Με τη βοήθεια του Θεού, υπάρχει ελπίδα».
Στο πρώτο κεφάλαιο, μεταξύ άλλων γράφει:
«Ελάχιστες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο έχουν τόσο αμέτρητο βάθος και τόσον πλούτο εννοιών και συναισθημάτων, όσο η αιδώς. Είναι μια λέξη με απέραντο ηθικό περιεχόμενο. Με κάποια προέκταση, θα λέγαμε πως είναι μια σύνοψη της ηθικής ή μια έκφραση του όλου ηθικού νόμου. Συγκεφαλαιώνει όλες μαζί τις αρετές. Η Ιωάννα Τσάτσου στέκεται με θαυμασμό και αναφωνεί:

Κάποτε τον παληό καιρό
Άγραφος ακόμα ο νόμος
ελεύθερος ο άνθρωπος
από το φόρτο της γνώσης
στην πρώτη διδαχή
μια λέξη

«Αιδώς»

Μια λέξη για τους άριστους
που κλείνει όλους τους νόμους
τη συστολή, το σεβασμό
και την ευγένεια.

Σχολιάζοντας το μικρό, αλλά συμπυκνωμένο από νοήματα, ποίημα, ο Σαράντος Καργάκος σημειώνει: «Η ποιήτρια τοποθετεί τη λέξη «αιδώ» στο κέντρο του ποιήματος, όπως τον παληό καιρό ήταν τοποθετημένη στο κέντρο της κοινωνικής ζωής και διαμόρφωνε το ήθος των παλαιών ανθρώπων. Έτσι απομονωμένη, μοιάζει με φωτιστική εστία που φωτίζει το υπόλοιπο λεκτικό στερέωμα».
Όσες καλοπροαίρετες ψυχές έχουν ενδιαφέρον, ανησυχίες και ερωτηματικά, μπορούν να καταφύγουν σ΄ αυτό το μικρό βιβλίο. Θα αποκτήσουν γνώσεις,  για τις οποίες μέχρι τώρα δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ενημερωθούν και να προβληματιστούν, προς ωφέλεια πνευματική.
Είναι κρίμα να κλείσουμε το άρθρο, χωρίς να καταφύγουμε  στην Καινή Διαθήκη, στην οποία η λέξη «αιδώς» αναφέρεται δύο φορές.
Στην προς Εβραίους επιστολή: «Διὸ βασιλείαν ἀσάλευτον παραλαμβάνοντες ἔχωμεν χάριν, δι' ἧς λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας». (Εβρ. 12, 28) Η αιδώς και η ευλάβεια αναφέρονται στη διάθεσή μας απέναντι στο Θεό. Από μόνη της η αιδώς έχει την έννοια του σεβασμού και του δέους. Να «ντραπούμε» το Θεό.
Στην Α΄ προς Τιμόθεον: «Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεί». (Α΄ Τιμ. 2,9) Εδώ αναφέρεται στο ντύσιμο και το στόλισμα των γυναικών κατά τη δημόσια λατρεία.
Ο Ζιγαβηνός ερμηνεύει: «Λέγοντας δε (ο απόστολος Παύλος) εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς και σωφροσύνης, απαγόρευσε  όσα καλλυντικά επαλείφονται στα μάγουλα και τα βαψίματα  των ματιών και το λικνιστό βάδισμα και τη χαύνη, προκλητική φωνή».
Και συνεχίζει ο Χρυσόστομος: «και το φιλήδονο βλέμμα, που είναι πλήρες από κάθε πορνική διάθεση, το επιμελημένο ανασήκωμα της καλύπτρας του προσώπου, τη ζώνη την εντυπωσιακή, τα εξεζητημένα υποδήματα». (Π. Τρεμπέλα, Υπομνήματα)
Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται παρακάτω και σε άλλου είδους καλλωπισμούς. Την επιτηδευμένη κόμμωση, τα χρυσά βραχιόλια και δαχτυλίδια, τα σκουλαρίκια, τα πολυτελή ρούχα. Και καταλήγει πως τα αγαθά έργα ενώπιον του Θεού είναι ο καλύτερος στολισμός.
 
Ηλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 2
6-7-2015

Πορεία προς το Πάσχα

                                                                 Πορεία προς το Πάσχα
 
Μπήκαμε για τα καλά στην πορεία προς το Πάσχα, μπήκαμε στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή αναζωσάμενοι την οσφύν ημών. Πορευόμαστε όλοι εμείς οι στρατοκόποι της ζωής προσπαθώντας να βρούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής μας μέσα σε κείνες τις μακρόσυρτες ακολουθίες, μέσα από τα Μεγάλα Προκείμενα των κατανυκτικών Εσπερινών της Κυριακής που μιλούν για την ανάγκη να εξαρτηθούμε από το Θεό, να πιαστούμε από αυτόν όπως το παιδί από τον πατέρα, να ξαναβρούμε εκείνον το δικό μας μα και χαμένο Παράδεισο.

Στ' αλήθεια όμως, για μας τους ανθρώπους των αρχών του 21ου αιώνα τι έχει να πει η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής; Μήπως το περιεχόμενό της εξαντλείται μονάχα στα πλαίσια της νηστείας, που κι αυτή, όταν γίνεται, γίνεται τυπικά και όχι ουσιαστικά; Υπάρχει κάτι διαφορετικό στη Μεγάλη Σαρακοστή που της δίνει ένα αλλιώτικο χρώμα;

Κατ' αρχάς η Μεγάλη Σαρακοστή συμβολίζει την πορεία του καθενός από μας προς το Πάσχα και την Ανάσταση. Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τις φράσεις από ένα ωραίο τροπάριο τη Εκκλησίας μας που ψάλλεται το βράδυ της Κυριακής των Βαϊων: «Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι' αυτού ταις του βίου ηδοναίς. Ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού. Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψω ημάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών». Έτσι κι εμείς συμπορευόμαστε μ' Αυτόν κατά την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής (κι όλη τη ζωή μας) και συσταυρωνόμαστε μαζί του -πώς;- με το να νεκρώνεται το σώμα μας και η ψυχή μαςε από τις επιθυμίες του βίου, με το να σταυρώνουμε τα πάθη και τι αμαρτωλές επιθυμίες μας, με το να αγωνιζόμαστε να καθαρίσουμε τη διάνοιά μας από τους αμαρτωλούς λογισμούς και από κάθε τι που μας απομακρύνει από το Θεό.

Ταυτόχρονα, η Μεγάλη Σαρακοστή μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αξία του να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας, που πάει να πει να τον εμπιστευθούμε, να του δώσουμε το τιμόνι της ζωής μας, να πιστέψουμε στη Πρόνοιά του, να τον αγαπήσουμε ευτρεπίζοντας τις λαμπάδες της ψυχής μας με το λάδι της αρετής και της ορθής πίστης προς αυτόν, με λίγα λόγια, με την προσπάθειά μας να ελκύσουμε τη χάρη και το έλεός Του!

Αυτή η αντίληψη για τη Μεγάλη Σαρακοστή είναι δύσκολο να εφαρμοσθεί στην εποχή μας, κι αυτό γιατί η πνευματικότητα συγκρούεται με ένα σωρό διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή, συγκρούεται με τις βιοτικές μέριμνες που μας κατατρύχουν, συγκρούεται με το πνεύμα της απόλαυσης και της κατανάλωσης, αλλά κυρίως της ευκολίας που βάζει στο περιθώριο κάθε σκέψη αγώνα, συγκρούεται με το πρακτικό πνεύμα των ημερών μας που δεν θέλει το πνεύμα, αλλά μονάχα την ύλη, συγκρούεται με τους ρυθμούς του κόσμου που δεν μπορεί να δεχτεί ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν είναι συμβιβασμός με την αμαρτία αλλά υπέρβασή της με τη Χάρη του Θεού!

Τι μένει λοιπόν σε όλους εμάς, πέρα από την εύκολη λύση της υποταγής στη μόδα του κόσμου ή στην τήρηση μιας επιφανειακής νηστείας από τροφές και της αίσθησης ότι έτσι κάναμε το χρέος μας; Μένει η λέξη «αντίσταση» και η λέξη «αγώνας», αντίσταση στο συρμό του κόσμου και αγώνας πνευματικός! Να προσπαθήσουμε εκτός από τη νηστεία της τροφής να νηστέψουμε και από την κατάκριση και τις αμαρτίες, να προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε όσο γίνεται το πλούσιο λειτουργικό πρόγραμμα που τελείται αυτό το διάστημα στις Εκκλησίες μας, να προσευχηθούμε λίγο παραπάνω στο Θεό και να τον εμπιστευθούμε λίγο παραπάνω, να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο το συνάνθρωπό μας, να ετοιμαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε για το Πάσχα, να καθαρίσουμε την ψυχή μας με το λουτρό της μετανοίας, να ανεβούμε μαζί στην άνω Ιερουσαλήμ με τον Κύριό μας, να αναστηθούμε μαζί Του από την αμαρτία και να γευτούμε τα αγαθά της άλλης βιοτής, της αιωνίου!

Η Μεγάλη Σαρακοστή αποτελεί πάντοτε μια ευκαιρία να ξαναδούμε τον έσω άνθρωπο, τον κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού. Αποτελεί μια ευκαιρία για όλους εμάς να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της ζωής μας και να έρθουμε σε κοινωνία με Αυτόν που τόσο μας αγάπησε! Ας είναι η φετινή Σαρακοστή η αρχή της πνευματικής μας αναγέννησης, η αφορμή για να αναστηθεί η αγάπη μας και η πίστη στο Θεό και το Πάσχα να μας βρει πνευματικά χριστοφόρους και να γευόμαστε το αληθινό νόημα της ζωής!

π. Θ.Μ.
πηγή:agiameteora.net

Αντιπαπικά:Eπιστολή του Φωτίου Κόντογλου προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα


 
Αντιπαπικά:Eπιστολή του Φώτη Κόντογλου προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα
 
ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
 
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ*
 
Η επιθυμία της Παναγιότητάς σας και των δικών σας ανθρώπων να υποταχθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στον Πάπα και ο εκ μέρους σας ανεξήγητος ζήλος, γέμισε την καρδιά μας με ανομολόγητη θλίψη και απογοήτευση. Τα αυτιά μας ακόμα σφυρίζουν από το φρικτό αυτό άκουσμα.
 
 Το Ορθόδοξο ποίμνιο διχάστηκε. Άλλοι σας ακολούθησαν στον ολισθηρό δρόμο που οδηγεί στην απώλεια, ενώ άλλοι παρέμειναν εδραιωμένοι και ασάλευτοι στην Ορθόδοξη πίστη των πατέρων τους, αποτροπιασμένοι και μόνο στη σκέψη ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης αγκάλιασε τον Πάπα και μολύνθηκε από αυτό το βδέλυγμα της ασέβειας.
 
 Εκείνοι που σας ακολούθησαν ήταν εκ των προτέρων προδικασμένοι να σας ακολουθήσουν, καθώς σκέφτονταν μόνο τα υλικά αγαθά, ήταν ματαιόδοξοι, άπιστοι και ξενόδουλοι κόλακες και κολακευόμενοι. Έσπευσαν, λοιπόν, να συνταχθούν με τον «κόσμο», με τον αμαρτωλό κόσμο της επίγειας άνεσης, με τη χωρίς ταλαιπωρίες και αγώνα ζωή,  «εις την ώδε μένουσαν πόλιν» με αυτούς που δεν επιζητούν τη μελλοντική ζωή, καθώς τη θεωρούν ανύπαρκτη και μη πιστευτή.
 
 Οι άλλοι, όμως, πιστοί παρέμειναν ασάλευτοι στην Ορθόδοξη πίστη, στη χώρα της φτώχειας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, επειδή ήταν βέβαιοι ότι μέσα σε αυτά βρίσκεται ο Κύριος, Αυτός που είπε ότι η Εκκλησία Του θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριο, την περιφρόνηση, τη φτώχεια, τον εμπαιγμό, τα οποία θα είναι η αμοιβή στης σθεναρής ομολογίας τους σε αυτόν τον κόσμο. Στα αυτιά τους ηχούν ημέρα και νύχτα οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» (Αφού έδιωξαν εμένα, και εσάς θα διώξουν). Ο διωγμός, η κακοπάθηση και ο θάνατος είναι ο ευλογημένος κλήρος των γνήσιων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιο στόμα Του είπε ακόμα: «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν βιαστές στην παράταξη των αμάχων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, για να ζήσουν στην ησυχία και στην απόλαυση των εγκόσμιων αγαθών;

 Και εσείς, οι ποιμένες του λαού, τι είδους ποιμένες είστε; Τα πρόβατα τα οποία σας εμπιστεύθηκε ο Χριστός, τα παραδίνετε στους λύκους. Έχετε επικοινωνία με τους άρχοντες αυτού του παρερχόμενου κόσμου, γιατί ζηλέψατε τη δόξα τους και όχι τη δόξα του Θεού. Υποτάξατε την πίστη στους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οι οποίοι οδηγούνται από τον σατανά. Παραδοθήκατε και παραδώσατε τα πρόβατα στον άρχοντα του κόσμου αυτού, σε αυτόν που κατέχει την ύλη, τον χρυσό, τις εφευρέσεις και τις μηχανές, οι οποίες καταπλήττουν τα πλήθη ως θαύματα του αντίχριστου. Παραδοθήκατε και παραδώσατε τα πρόβατα στην ψευδώνυμη γνώση, στην «κενήν απάτην», σε αυτήν που διδάσκεται στις χώρες της αθεΐας και της απόγνωσης, όπου δεν υπάρχει ούτε οσμή της αιώνιας ζωής και της αληθινής γνώσης, της γνώσης του Θεού.

 Και αυτά, γιατί δεν είστε οι καλοί ποιμένες, αυτοί που θυσιάζουν τη ζωή τους για τα πρόβατα και που τα οδηγούν στα ευωδιαστά λιβάδια της αθάνατης ζωής. Εσείς είστε οι μισθωτοί ποιμένες και, σύμφωνα με το πανάγιο στόμα του Κυρίου, «ο μισθωτός ποιμήν ουκ έστι ποιμήν» (ο μισθωτός ποιμένας δεν είναι ποιμένας) (Ιων. ι', 12). Είστε μισθωτοί των αρχόντων αυτού του κόσμου, εξαιτίας της δόξας και του πλούτου για τα οποία εργάζεστε.
 
 Και από τη στιγμή που είστε οι δούλοι τέτοιων κυρίων, είστε οπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, για να τα αναγκάσετε να σας ακολουθήσουν.
 
 Αλλά αυτά τα μακάρια πρόβατα αποδέχονται το μαρτύριο ως λύτρωση και ως αψευδές σημείο ότι θα πάρουν το αμάραντο στεφάνι από τον κριτή του αγώνα, τον Κύριο Ιησού Χριστό.     
 
 Ναι! Είμαστε έτοιμοι να μαρτυρήσουμε με χαρά και αγαλλίαση για την Ορθόδοξη πίστη, την οποία κρατούμε ως τον μέγιστο θησαυρό. Μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, διότι θα διωχθούμε και θα πεθάνουμε για την πίστη και την αλήθεια.
 
 Ακονίσατε το μαχαίρι της ντροπής. Στείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σας ακολουθούν και με τα οποία είναι πάντα πάνοπλη η αποστασία. Να τα αποστείλετε εναντίον μας. Ήδη στο Άγιο Όρος εμφανίστηκε το ματωμένο και αποτρόπαιο ξίφος της βίας, για να σπείρει τον τρόμο στις άγιες καρδιές των γερόντων, των ασκητών και των ερημιτών, οι οποίοι έζησαν σε δοκιμασίες, σε στέρηση, σε τέλεια απάρνηση της σάρκας τους, για να ευχαριστήσουν τον Κύριο. Το φρικτό πρόσωπο της βίας εμφανίζεται όπως το κεφάλι της μυθικής Μέδουσας στον αγιασμένο κήπο της Παναγίας. Και πίσω από αυτό το βδέλυγμα της βίας βρίσκεστε εσείς, οι «ποιμένες οι μισθωτοί», οι τρεις φορές δούλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθεΐας, του εκφυλισμού και της κάθε ακολασίας.

 Σπαράξατε τους αθώους, τους άγιους ομολογητές, αφού γίνατε λύκοι εσείς οι ίδιοι οι ποιμένες.
 Σπαράξατε την Ορθοδοξία μέσα στο Κολοσσαίο στο οποίο παρίστανται οι Καίσαρες της σημερινής κακούργου αθεΐας. Είναι καιρός όμως να αποβάλετε το δέρμα του προβάτου, καθώς αυτό δεν απατά πλέον κανέναν.
 
«Ο ποιείτε, ποιήσατε ταχίον!».
 
*«Ο.Τ.», Απρίλιος 1965.
ΙΩΒ
«ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»
ΑΘΗΝΑ 1993
Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Τερζή Όλγα
Πτ. φιλοσοφικής σχολής (Α.Π.Θ.)
 

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Ραββίνος στα Ιεροσόλυμα κηρύττει ότι ο Χριστός δεν θα έρθει εξ’άνωθεν αλλά από τη γη…

Ραββίνος στα Ιεροσόλυμα κηρύττει ότι ο Χριστός δεν θα έρθει εξ’άνωθεν αλλά από τη γη…

 
Old City from the Mount of the Olives

29 Ιουλίου 2015, 11:01 μμ


al manar 28/7/15

Ο ΓΓ της Hezbollah του Λιβάνου ο Sayed Hassan Nasrallah μιλώντας την Τρίτη στη «Διεθνή Διάσκεψη των Oulémas της Αντίστασης» που οργανώθηκε στη Βυρητό  μεταξύ άλλων έκανε μια άκρως ενδιαφέρουσα καταγγελία.

« Αυτό που συμβαίνει στο τζαμί AlAqsa στην Ιερουσαλήμ είναι επικίνδυνο: σήμερα ένας ραββίνος διατείνεται ότι ο Χριστός δεν θα έρθει από τον ουρανό αλλά από τη γη. Σύμφωνα με αυτόν εκείνος που θα καταστρέψει το τζαμί AlAqsa θα είναι ο Χριστός.Αν το κάνει ο Νετανιάχου θα είναι ο Χριστός. » al manar 28/7/15

Η δήλωση έχει ιδιαίτερη βαρύτητα γιατί γίνεται στον τόπο όπου οι εβραίοι αναμένουν να ανοικοδομήσουν τον Γ Ναό.
Σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλιά η Β Παρουσία του Χριστού θα είναι εξ άνωθεν και ένδοξη.

dimpenews.com


πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/07/%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%83-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%8c%ce%bb%cf%85%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%b7%cf%81%cf%8d%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%bf.html#ixzz3hObNW7ro

Η διδασκαλία του Ευαγγελίου ως μέσο προώθησης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης

Η διδασκαλία του Ευαγγελίου ως μέσο προώθησης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης

diapolitism1

Μια ακολουθία κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών αλλαγών, οι οποίες επιτελέστηκαν στο τέλος του 20ου αιώνα ανέδειξαν το σημαίνων ζήτημα της διαφορετικότητας. Παράλληλα, έχοντας ως κύριο όχημα την παγκοσμιοποίηση αναδείχθηκε ο κοινωνικός, οικονομικός και πολιτιστικός πλουραλισμός, καθώς και η ποικιλομορφία ανθρώπων και λαών που διέπονται από διαφορετικά συστήματα αξιών και τρόπους ζωής. Η ανωτέρω περιγραφόμενη κατάσταση, μολονότι αναμφισβήτητα διέπεται από θετικά στοιχεία, έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή αναβίωση εθνικιστικών ιδεών, την εμφάνιση της ξενοφοβίας, την αύξηση του ρατσισμού και την έξαρση των πάσης φύσεως φονταμενταλισμών. Απόρροια όλων αυτών είναι να καθίσταται αδήριτη ανάγκη μεταξύ άλλων η χάραξη εκπαιδευτικών πολιτικών, η λήψη μέτρων και η αξιοποίηση μεθόδων στη διδασκαλία και στη μαθησιακή διαδικασία, οι οποίες συμβάλλουν στην άμβλυνση ή εξάλειψή τους.

Στην αντιμετώπιση των παραπάνω αρνητικών φαινομένων και καταστάσεων μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά η θρησκευτική εκπαίδευση και ειδικότερα στις χριστιανικές χώρες η διδασκαλία και η μελέτη συγκεκριμένων σημείων του Ευαγγελίου, καθώς η χριστιανική ηθική, όπως αυτή αποτυπώνεται και εκφράζεται στα κείμενα του Ευαγγελίου, δείχνει σεβασμό και υπερασπίζεται τις πάσης φύσεως διαφορετικότητες, ενώ συγχρόνως, εμποδίζει την ανάπτυξη εθνικιστικών, ρατσιστικών, ξενοφοβικών και απορριπτικών συμπεριφορών.

Ταυτόχρονα με τη θρησκευτική εκπαίδευση κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση νοσηρών φαινομένων όπως: η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η έλλειψη σεβασμού στην ετερότητα κ.ά δύναται να επιτελέσει η διαπολιτισμική εκπαίδευση κυρίως σε μια κοινωνία πολυπολιτισμική, όπως είναι τα τελευταία χρόνια η ελληνική, η οποία χαρακτηρίζεται από τη συνύπαρξη ατόμων και ομάδων που εμφανίζουν διαφορετικά εθνικά, θρησκευτικά, φυλετικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά.

Το παρόν άρθρο αποσκοπεί να αναδείξει πώς η διδασκαλία συγκεκριμένων σημείων του Ευαγγελίου μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο προώθησης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Προς εκπλήρωση του σκοπού της εργασίας πραγματοποιείται ανάλυση συγκεκριμένων χωρίων του Ευαγγελίου.

Εισαγωγή στη διαπολιτισμική εκπαίδευση

Τις τελευταίες δύο τουλάχιστον δεκαετίες στο χώρο των επιστημών της Αγωγής γίνεται ιδιαίτερος λόγος για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, καθώς εξαιτίας του συνεχούς και διαρκώς αυξανόμενου μεταναστευτικού ρεύματος, κυρίως προς τις χώρες της Ευρώπης, έχουν συντελεσθεί σημαντικές μεταβολές στη σύνθεση και στα χαρακτηριστικά του μαθητικού πληθυσμού. Αυτές οι μεταβολές έχουν διαμορφώσει και διαμορφώνουν διαρκώς νέες, διαφορετικές και ιδιαίτερες συνθήκες και απαιτήσεις στη σχολική αίθουσα.

Η διαπολιτισμική εκπαίδευση έχει ως σκοπό της να προετοιμάσει ανεξάρτητους ανθρώπους για τη συμμετοχή τους σε μια δημοκρατική, πολυπολιτισμική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την πολιτιστική, εθνική, γλωσσική και θρησκευτική διαφορά και ανισότητα (Batelaan & Van Hoof, 1996).

Ως αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης λογίζονται: η εκπαίδευση για την ενσυναίσθηση, για την αλληλεγγύη, για το διαπολιτισμικό σεβασμό και εναντίον του εθνικιστικού τρόπου σκέψης (Essinger, 1988). Οι παραδοχές – βάσεις στις οποίες στηρίζεται η διαπολιτισμική εκπαίδευση είναι η αναγνώριση της ετερότητας, η κοινωνική συνοχή, η ισότητα και η δικαιοσύνη (Νικολάου, 2005). Αυτές κρίνονται ως απολύτως απαραίτητες για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του κοινωνικού συνόλου, καθώς και για τη διατήρηση – επικράτηση υγιών σχέσεων ανάμεσα στα μέλη του.

Καταληκτικά δύναται να υποστηριχθεί ότι η διαπολιτισμική εκπαίδευση διέπεται από αρχές, ασχολείται και ερευνά συγκεκριμένες θεματικές και συνιστά αναγκαιότητα σε εκπαιδευτικό και κοινωνικό επίπεδο στη σύγχρονη εποχή και στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
 

Η διαπολιτισμική διάσταση στο Ευαγγέλιο

Η εκπαίδευση είναι απαραίτητο να αποκτήσει διαπολιτισμικό προσανατολισμό, προκειμένου να εκπληρώσει επιτυχέστερα το ρόλο της στη σύγχρονη εποχή. Ως διαπολιτισμικός προσανατολισμός δύναται να θεωρηθεί η κατανόηση του «ξένου», η καλλιέργεια της ανοχής και του σεβασμού στο συνάνθρωπο με διαφορετικό θρήσκευμα, χρώμα, ηθικές και ιδεολογικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις (Ξωχέλλης, 1994). Ο διαπολιτισμικός προσανατολισμός γίνεται πράξη μέσω μιας διαπολιτισμικής διδασκαλίας. Πέρα από τους διδάσκοντες του μαθήματος των θρησκευτικών προσαρμογή στις νέες συνθήκες που επικρατούν στη σχολική αίθουσα χρειάζεται και ο τρόπος διδασκαλίας. Αποτελεί αδήριτη αναγκαιότητα της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας της σχολικής τάξης η διαπολιτισμική διδασκαλία (Salvadori, 1997). Μέσω του διαπολιτισμικού τρόπου διδασκαλίας καλλιεργείται η διαπολιτισμική συνείδηση και κατανόηση στους μαθητές και μακροπρόθεσμα στο σύνολο των πολιτών ενός κοινωνικού συνόλου. Αυτή συνιστά προαπαιτούμενο για την αρμονική συμβίωση πολιτιστικών και θρησκευτικών ομάδων, τις οποίες αυτό φιλοξενεί και εμφανίζουν αντίστοιχα διαφορές και ομοιότητες (Τολούδη & Μαλιγκούδη, 2008).

Οι απαιτήσεις για την υλοποίηση μιας διαπολιτισμικής διδασκαλίας είναι υψηλές και δομούνται στις διαφορές και ομοιότητες των πολιτισμών, καθώς και στην καταπολέμηση των προκαταλήψεων (Μπαλτατζής κ.ά, 2010α). Τα παραπάνω μπορούν να επιτευχθούν μέσα από την ανάλυση και εμβάθυνση σε γεγονότα που περιγράφονται στο Ευαγγέλιο όπως: η παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη, του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου, η θεραπεία της θυγατέρας της Χαναναίας και η συνομιλία του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα. Σε αυτά αναδεικνύονται σημαντικά στοιχεία και αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης όπως: η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η ισότητα και η εξάλειψη του εθνικιστικού τρόπου σκέψης.

Η παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη αναλύεται στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο και συνιστά κορυφαίο εκκλησιαστικό κείμενο από το οποίο αναδεικνύονται αρχές και ζητήματα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα ο σπλαχνικός Σαμαρείτης, ο οποίος θεωρούνταν εχθρός των Ιουδαίων, έδειξε φιλευσπλαχνία στον πληγωμένο Ιουδαίο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους διαβάτες που είχαν καθένας από την πλευρά του την «υποχρέωση» να τον βοηθήσουν, αλλά δεν το έπραξαν. Ο πρώτος τόσο χρονικά, όσο και τυπικά που θα έπρεπε να βοηθήσει το μισοπεθαμένο συνάνθρωπο ήταν ο ιερέας και εν συνεχεία ο Λευίτης. Αμφότεροι, όμως, προσπέρασαν το συνάνθρωπό τους, ενώ ο Σαμαρείτης έσπευσε αμέσως να τον περιθάλψει με τα μέσα που διέθετε (λάδι, κρασί), τα οποία ήταν απολύτως απαραίτητα για τους ταξιδιώτες εκείνης της εποχής. Εν συνεχεία φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο για τη βελτίωση της υγείας του πληρώνοντας το κόστος της διαμονής και της περίθαλψής του, ενώ παράλληλα, επέδειξε συνεχές ενδιαφέρον και ανησυχία για την πορεία της υγείας του. Αυτή η συμπεριφορά του Σαμαρείτη φανερώνει έμπρακτα την ενσυναίσθησή του, καθώς θέτει τον εαυτό του στη θέση του ανήμπορου και ταλαιπωρημένου συνανθρώπου του και πράττει ότι είναι δυνατόν από μέρους του για να τον βοηθήσει χωρίς να λαμβάνει υπόψη του οποιαδήποτε διάκριση φίλου, εχθρού ή αλλοεθνούς (Παπαντωνίου, 2015).

Η συμπεριφορά του φανερώνει αναμφίβολα αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο στη δύσκολη στιγμή που βιώνει. Μια αλληλεγγύη που εκφράζεται έμπρακτα με πράξεις που έχουν οικονομικό κόστος, για το οποίο δεν περιμένει ανταπόδοση, και όχι με ευχολόγια. Οι πράξεις του Σαμαρείτη φανερώνουν την πλήρη απουσία εθνικιστικής σκέψης και ρατσιστικής συμπεριφοράς, καθώς σπεύδει να βοηθήσει το συνάνθρωπο του μη λαμβάνοντας υπόψη την καταγωγή του, αλλά σεβόμενος το ανθρώπινο δικαίωμα του στη ζωή.

diapolitism2
Η έννοια του πλησίον που αναδεικνύεται ως σημαίνουσα στην παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη ταυτίζεται με τον οποιονδήποτε «άλλο» ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα και την κοινωνική τάξη που προέρχεται (Παλούκας, 2006). Άλλωστε στην ορθόδοξη θεολογία δεν υφίστανται περιθώρια για δυσμενείς διακρίσεις σύμφωνα με το φύλο, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την οικονομική κατάσταση και τη θρησκευτική πίστη (Μπαλτατζής κ.ά, 2010β), ενώ οι διακρίσεις, οι οποίες στηρίζονται σε ρατσιστικές θεωρίες, συνιστούν κατά κύριο λόγο πρόβλημα πνευματικό και ηθικό (Μπαλτατζής κ.ά, 2010α). Συνεπώς, αποτελεί κοινά αποδεκτή παραδοχή ότι ο χριστιανισμός συνιστά έναν ασυμβίβαστο εχθρό των ρατσιστών (Παλούκας, 1994) και κατ” επέκταση των αντίστοιχων θεωριών.

Μέσω της παραβολής του σπλαχνικού Σαμαρείτη πραγματοποιείται μια ξεκάθαρη ομολογία ότι πλησίον μου δεν είναι μόνο ο ομοεθνής και ο ομόπιστος, αλλά κάθε άνθρωπος που έχει ανάγκη και οφείλει κάθε άνθρωπος να σκύψει στην πληγή – στο πρόβλημα του και να τον βοηθήσει, πράττοντας κατά αυτό τον τρόπο σύμφωνα με τη χριστιανική φιλοσοφία που προτάσσει το κάνε ότι θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα (Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός, 2014).

Για να αντιληφθούμε την αξία της πράξης του Σαμαρείτη ας σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσε στην αντίστοιχη κατάσταση στη σημερινή εποχή ένας Παλαιστίνιος έχοντας απέναντί του έναν Ισραηλινό ή ένας Σέρβος βρισκόμενος έναντι ενός Κροάτη ή ενός Αλβανού ή ακόμα και ένας Έλληνας ευρισκόμενος έναντι ενός Τούρκου. Ο σπλαχνικός Σαμαρείτης επέδειξε διαπολιτισμικό σεβασμό στον τραυματία συνάνθρωπό του και αναγνωρίζοντας την ετερότητά του, έσπευσε να λειτουργήσει με γνώμονα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη που προτάσσουν την ισότητα και αυξάνουν την κοινωνική συνοχή.

Η παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου περιγράφεται στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την επεξεργασία ζητημάτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, ο βίος του πλούσιου φανερώνει την πλήρη απουσία ενσυναίσθησης για τον τρόπο ζωής και την κατάσταση της υγείας του φτωχού Λάζαρου, καθώς και έλλειψη αλληλεγγύης έναντι του σκληρά δοκιμαζόμενου συνανθρώπου του.

Επίσης, με τη συμπεριφορά του ο πλούσιος δείχνει ότι δεν αναγνωρίζει την ετερότητα του φτωχού Λάζαρου και δεν πράττει με γνώμονα την κοινωνική συνοχή, αλλά με βάση την ακόρεστη επιθυμία του για υλικές απολαύσεις. Άλλωστε η βασική αμαρτία του πλούσιου είναι η ασπλαχνία που επέδειξε έναντι του φτωχού Λάζαρου (Παπαντωνίου, 2015). Η ιδιοτέλεια συνιστά δυστυχώς τη βάση του πολιτισμού μας και υποκρύπτει νοοτροπίες που εκφράζονται με εκφράσεις όπως: «κοιτάζω τη δουλίτσα μου, το σπιτάκι μου και τα λεφτουδάκια μου» (Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, 2014). Για τη σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι αρκετό να μην πειράζει τον άλλον, αλλά οφείλει να ενσκύπτει στο πρόβλημά του και να του προσφέρει όποιο είδος βοήθειας μπορεί οικονομική, ψυχολογική κ.ά (Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός, 2014).

Σε κάθε περίπτωση η βασιλεία του Θεού, όμως, αποδίδει δικαιοσύνη και αντιμετωπίζει όλους τους ανθρώπους ως ίσους, γεγονός που οδήγεισαι το φτωχό Λάζαρο στον παράδεισο και τον άφρονα πλούσιο με τη συμπεριφορά του στην κόλαση.

Η θεραπεία της θυγατέρας της Χαναναίας περιγράφεται τόσο στο κατά Ματθαίο, όσο και στο κατά Μάρκο Ευαγγέλιο και αποτελεί κείμενο που διαχέει διαπολιτισμικά μηνύματα. Αρχικά, ο Ιησούς με τη συμπεριφορά του έναντι στη Χαναναία και κατ” επέκταση στην άρρωστη κόρη της φαίνεται να δείχνει έλλειψη ενσυναίσθησης και απουσία αλληλεγγύης για την κατάστασή της, καθώς και να λειτουργεί με εθνικιστικό τρόπο σκέψης από τον οποίο απουσιάζουν η κοινωνική συνοχή και η ισότητα. Μολαταύτα με αυτή τη συμπεριφορά του επιτυγχάνει να ενισχύσει την πίστη και την προσπάθεια της Χαναναίας για θεραπεία της κόρης της και τελικά πράττει εντελώς αντίθετα από ότι φανέρωναν οι αρχικές του προθέσεις. Συγκεκριμένα, δείχνει την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη του στη Χαναναία και στην κόρη της, θεραπεύοντάς την. Η θεραπεία της αποδεικνύει την έλλειψη εθνικιστικού τρόπου σκέψης και το αίσθημα ισότητας έναντι μιας «ξένης» γυναίκας με την οποία όχι μόνο συνομιλεί, αλλά ικανοποιεί και το αίτημά της για θεραπεία της κόρης της.

Ο διάλογος του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα συνιστά κομβικό κείμενο του Ευαγγελίου, το οποίο μπορεί να περάσει διαπολιτισμικά μηνύματα και περιγράφεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Η θέση των γυναικών εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα υποβαθμισμένη και οι άνδρες δεν τους απεύθυναν το λόγο σε δημόσιους χώρους. Η Σαμαρείτιδα εκτός από ότι ήταν γυναίκα, επιπλέον είχε καταγωγή από μια φυλή που οι Ιουδαίοι μισούσαν. Παράλληλα, οι παραδόσεις των ραββίνων απαγόρευαν να μιλούν δημόσια με γυναίκες. Επομένως, υπήρχαν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, προκειμένου ο Ιησούς να μην της απευθύνει το λόγο. Παρόλα αυτά ο Ιησούς της ζητά να του δώσει να πιει λίγο νερό. Με τη συμπεριφορά του αυτή φανερώνει άμεσα την έλλειψη εθνικιστικού τρόπου σκέψης, καθώς και την ισότητα με την οποία αντιμετώπισε τη γυναίκα που είχε απέναντί του. Σε κάθε περίπτωση ο Ιησούς έδειξε έμπρακτα το σεβασμό του στο γυναικείο φύλο, καθώς έκανε διάλογο με την αμαρτωλή Σαμαρείτιδα, πράξη πρωτοπόρα και «επαναστατική» για εκείνη την εποχή (Παλούκας, 1994). Αυτή με τη σειρά της συμπεριφέρεται με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη έναντι της ανάγκης του συνανθρώπου της για λίγο νερό, μη φανερώνοντας με τη συμπεριφορά της οποιαδήποτε εθνικιστική σκέψη.

Η υπέρβαση, όμως, επιτελείται από τον Ιησού ο οποίος κάνει κοινωνό της βασιλείας του Θεού τη Σαμαρείτιδα, ενώ ταυτόχρονα, της φανερώνει αρνητικά στοιχεία του βίου της, σεβόμενος την ετερότητά της και ως προς αυτόν τον τομέα, όχι για να την επιπλήξει, αλλά για να τη βοηθήσει να μετανοήσει και να αποκτήσει πίστη, ώστε να ακολουθήσει το δρόμο που υποδεικνύει ο Θεός.

Συνοψίζοντας συμπεραίνει κανείς ότι στο κείμενο του Ευαγγελίου υφίστανται ορισμένα σημεία που δύνανται να συμβάλουν στη διάχυση αρχών και αξιών της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, οι οποίες συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ατομική και κοινωνική ισορροπία και ειρήνη. Αυτά τα σημεία είναι απαραίτητο να αναδεικνύονται μέσω της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών, καθώς θα προκύψουν πολλαπλά οφέλη σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.

diapolitism5
 
Συμπεράσματα – Προτάσεις

Η μελέτη όσων αναλύθηκαν παραπάνω οδηγεί στην εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων. Ως κορυφαίο συμπέρασμα μπορεί να υποστηριχθεί ότι κείμενα του Ευαγγελίου, όπως: η παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη, του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου, η θεραπεία της θυγατέρας της Χαναναίας και η συνομιλία του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα, προσφέρονται για τη διάχυση και ανάλυση αρχών, ζητημάτων και αξιών της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.

Επιπροσθέτως, τα παραπάνω αναλυθέντα κείμενα του Ευαγγελίου δύνανται να συνεισφέρουν τα μέγιστα στη βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων και στην άμβλυνση των νοσηρών φαινομένων του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του εθνικιστικού τρόπου σκέψης.
Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο ότι κείμενα του Ευαγγελίου διδάσκονται στην εκπαίδευση στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και ειδικότερα στην Ελλάδα, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το μάθημα των θρησκευτικών είναι δυνατό να αποτελέσει τον πυλώνα μετάδοσης των βασικών αρχών της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στους μαθητές.

Προτείνεται, λοιπόν, στους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν το αντίστοιχο γνωστικό αντικείμενο, δασκάλους και θεολόγους, να αναδεικνύουν τα αντίστοιχα διαπολιτισμικά ζητήματα, όπου αυτά υφίστανται στη διδακτέα ύλη. Βασική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό αποτελεί η σε εύλογο χρονικό διάστημα ενημέρωση, επιμόρφωση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών στα αντίστοιχα ζητήματα με ημερίδες, σεμινάρια και υποστηρικτικό υλικό.
Σε κάθε περίπτωση μακροπρόθεσμα κρίνεται αναγκαίος ο επανασχεδιασμός του αναλυτικού προγράμματος του μαθήματος των θρησκευτικών, ώστε να εισέλθουν στοχευμένα στοιχεία διαπολιτισμικής εκπαίδευσης που θα ωφελήσουν τόσο το μαθητή, όσο και το κοινωνικό σύνολο (Καδιγιαννόπουλος κ.ά, 2013). Αυτά τα στοιχεία πρέπει να συνοδεύονται από τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία προσέγγισης από τους εκπαιδευτικούς.
Καταληκτικά δύναται να υποστηριχθεί ότι η θρησκευτική και η διαπολιτισμική εκπαίδευση μπορούν να συνδυαστούν άριστα στην προσπάθεια για την εξάλειψη ή την άμβλυνση νοσηρών κοινωνικών φαινομένων. Για να συμβεί αυτό απαιτείται σοβαρή και μεθοδική προσπάθεια, μέσω του μαθήματος των θρησκευτικών, στη διδασκαλία κειμένων του Ευαγγελίου στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Βιβλιογραφία

Batelaan, P. & Van Hoof, C. (1996), Cooperative learning in intercultural education. European Journal of Intercultural Studies, 7 (3), pp 5-16.
Essinger, H. (1988), Interkultureller Erziehung als antirassistische Erziehung. In: Pommerin G (ed), Und im Ausland sind die Deutsche auch Fremde, Frankfurt, pp 58-72.
Salvadori, R. (1997), The difficulties of interculturalism. European Journal of Intercultural Studies, 8 (2), pp 185-191.
Καδιγιαννόπουλος, Γ., Καρβούνη, Ε. & Πουλιανίδης, Κ. (2013), Οι δυνατότητες προώθησης της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης μέσω των σχολικών εγχειριδίων των Θρησκευτικών του γυμνασίου. Στο: Π. Γεωργογιάννης (επιμ.) (2013), Οργάνωση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης – Διαπολιτισμικότητα και τα Ελληνικά ως Ξένη Γλώσσα, τόμ. Ι, Πρακτικά 16ου Διεθνούς Συνεδρίου ΚΕΔΕΚ (Πάτρα 28-30 Ιουνίου 2013). Πάτρα, σ.σ. 291-300.
Μπαλτατζής, Δ., Τσουκαναρίδης, Δ. & Μπαλτατζή, Ε. (2010α), Η συμβολή της χριστιανικής αγωγής στην εξάλειψη του ρατσισμού. Στο: Π. Γεωργογιάννης & Β. Μπάρος (επιμ.) (2010), Διαπολιτισμική Εκπαίδευση – Μετανάστευση – Διαχείριση Συγκρούσεων και Παιδαγωγική της Δημοκρατίας, τομ. ΙΙ, Πρακτικά 13ου Διεθνούς Συνεδρίου ΚΕΔΕΚ (Αλεξανδρούπολη 7-10 Μαΐου 2010). Αλεξανδρούπολη, σ.σ. 613-623.
Μπαλτατζής, Δ., Τσουκαναρίδης, Δ. & Μπαλτατζή, Ε. (2010β). Η εκπαίδευση με σεβασμό στη θρησκευτική ετερότητα. Στο: Π. Γεωργογιάννης & Β. Μπάρος (επιμ.) (2010), Διαπολιτισμική Εκπαίδευση – Μετανάστευση – Διαχείριση Συγκρούσεων και Παιδαγωγική της Δημοκρατίας, τομ. ΙΙ, Πρακτικά 13ου Διεθνούς Συνεδρίου ΚΕΔΕΚ (Αλεξανδρούπολη 7-10 Μαΐου 2010). Αλεξανδρούπολη, σ.σ. 587-599.
Νικολάου, Γ. (2005), Διαπολιτισμική Διδακτική. Το νέο περιβάλλον. Βασικές αρχές. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
Ξωχέλλης, Π. (1994), Η εκπαίδευση στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Στο: Δ. Παπαδοπούλου (επιμ.), Σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα και η ευθύνη του επιστήμονα. Θεσσαλονίκη: Σάκκουλας, σ.σ. 209-222.
Παλούκας, Π. (1994), Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αθήνα: Έκδοση Φιλικής Συντροφιάς Σύρου.
Παλούκας, Π. (2006), Ο εκπαιδευτικός ενώπιον του σύγχρονου πολυπολιτισμικού σχολείου. Αθήνα: Εκδόσεις Παύλος.
Παπαντωνίου, Γ. (2015), Θέματα Δογματικής. Αθήνα: Αυτοέκδοση.
Τολούδη, Φ. & Μαλιγκούδη, Χ. (2008), Προαγωγή της διαπολιτισμικότητας κατά τη διδακτική πράξη: Πρακτικές εφαρμογές. Στο: Παναγιώτης Ξωχέλλης (επιστ. εποπτ.), Μεθοδολογικός Οδηγός για τη χρήση σχολικών βιβλίων του Γυμνασίου. Η διαπολιτισμική διάσταση στη διδασκαλία. Θεσσαλονίκη: Λιθογραφία, σ.σ. 61-73.
Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός. (2014). Με τι καρδιά και τι πνοή. Σκέψεις για την κρίση των καιρών μας, Άγιο Όρος: Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.
Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός. (2014). Το λάθος, η κρίση και η αλλαγή. Στο: Χριστόδουλος Κουτλουμουσιανός (επιμ.) (2014), Με τι καρδιά και τι πνοή. Σκέψεις για την κρίση των καιρών μας, Άγιο Όρος: Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, σ.σ. 39-46.

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια εμπλουτισμένη μορφή της εργασίας με τίτλο: «Η διδασκαλία της Καινής Διαθήκης ως μέσο προώθησης της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης», η οποία παρουσιάστηκε στο συνέδριο που διοργάνωσε η International Association of Intercultural Education και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στα Ιωάννινα 29 Ιουνίου – 3 Ιουλίου 2015 με θέμα: «Cultural Diversity, Equity and Inclusion».

πηγή:  pemptousia


πηγή:

Το μικρό θαύμα μιας ασπρόμαυρης εικονίτσας

                     Το μικρό θαύμα μιας ασπρόμαυρης εικονίτσας
 
1585

«Χρόνια ολόκληρα προσευχόμουν για τον άντρα μου…

Τελευταία επειδή δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί κάθεται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Κοιμάται με τον ήχο της!

Σέβεται μέσα του τον Θεό αλλά εξωτερικά δεν προσπαθεί όσο πρέπει.
Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω με τα λόγια μου να την παρατήσει και να ακούσει ή να διαβάσει κάτι ωφέλιμο για την ψυχή του.

Μάλιστα, ίσως τον πίεζα κιόλας διαβάζοντάς του πότε πότε φωναχτά κάποια κηρύγματα ή κάποια αποσπάσματα από θρησκευτικά βιβλία.

Εκείνος έδειχνε βέβαια ότι δεν ακούει. Πιστός στον ήχο της αγαπημένης του τηλεόρασης!

Όσο για προσευχή… Δεν το συζητάμε. Καμία προθυμία…
Μια μέρα κρατούσα μια παράκληση του Χριστού και του έλεγα πάλι αν θέλει να την διαβάσει. Τίποτα εκείνος…

Όμως, τυχαία, άνοιξε το βιβλίο και είδε στην τελευταία σελίδα της παράκλησης την ασπρόμαυρη αυτή εικονίτσα με μια οικογένεια να προσεύχονται όλοι γονατιστοί στον Χριστό!

Πόσο τον άγγισε τότε!

Χάζεψε ώρα να την κοιτάει! Λες και κάποιος του έλεγε κάτι στην ψυχή του.
Μετά από λίγο με φωνάζει.
– Γυναίκα, μου λέει, έλα πάμε.
– Πού πάμε; του απαντώ.
– Έλα σου λέω. Πάμε να προσευχηθούμε…
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Θαύμα έγινε! είπα από μέσα μου. Μα είναι δυνατόν;
Τότε τον βλέπω, αυτόν που όλη μέρα δεν σηκωνόταν από την τηλεόραση, να γονατίζει και να προσεύχεται μπροστά στο εικονοστάσι.
– Γονάτισε κι εσύ, μου λέει. Έλα να κάνουμε την παράκληση!
Από τότε του έγινε συνήθεια.
Δοξάζω τον Θεό που μια ασπρόμαυρη ασήμαντη εικονίτσα έγινε αφορμή ο σύζυγός μου να αλλάξει και να γίνει το θαύμα που περίμενα στη ψυχή του.
Δεν ήταν καν έγχρωμη ή βυζαντινή ή αγιογραφία… Ένα απλό τυπωμένο γραμμικό σχέδιο ήταν μόνο στην τελευταία σελίδα μιας παράκλησης!
Ότι δεν κατάφερα εγώ με τα λόγια μου τόσα χρόνια γάμου, το κατάφερε μια μικροσκοπική ασπρόμαυρη εικονίτσα που μίλησε στην ψυχή του!

romfea