Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Εἶμαι ῥατσιστής;

Εἶμαι ῥατσιστής;   
ΑΡΧΙΜ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ' ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ'
Εἶμαι ῥατσιστής;
Posted: 26 Sep 2016 07:11 AM PDT
εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω προστατευμένη τήν Χώρα μου;…. εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω «τακτοποιημένους» τούς ἰθαγενεῖς μου καί μετά ὅ,τι μπορῶ νά κάνω καί γιά τούς ἄλλους;…. εἶμαι ῥατσιστής πού ἀγωνιῶ γιά τήν ὑγεία τῶν παιδιῶν μου;…. εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω νά ξέρω τήν ταὐτότητα αὐτῶν πού φιλοξενῶ;… εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω μιάβ ὁμαλή ἔνταξη στήν κοινωνία μου, αὐτῶν πού ἀπεφάσισαν νά μείνουν γιά πάντα στήν Χώρα μου;… εἶμαι ῥατσιστής πού φοβᾶμαι τό κάθε καρυδιᾶς καρῦδι πού «φύτεψαν» στήν Χώρα μου;…


εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω νά πάρβ τό μέρος τῶν συμπατριωτῶν μου κατανοώντας τό τοπικό τους πρόβλημα;… εἶμαι ῥατσιστής πού δέν γουστάρω νά ἀκούω τόν χότζα νά μέ ξυπνᾷ ἀπ’ τά μαῦρα χαράματα;… εἶμαι ῥατσιστής πού φοβᾶμαι νά διασχίσω τό ἄβατο τῆς Σοφοκλέους καί τά γύρω στενά τῆς Ὁμονοίας;… εἶμαι ῥατσιστής πού τρέχω νά ταΐσω πρῶτα τό παιδί μου καί ἀπό τό ὑστέρημά μου νά δόσω καί σέ ὅποιον ἄλλον πεινᾶ;… εἶμαι ῥατσιστής πού θέλω τόν τοπικό πολιτισμό κάθε χώρας νά τόν μαθαίνω πηγαίνοντας ἐκεῖ καί ὄχι νά ἀλλάζουν τόν δικό μου ἐδῶ;… εἶμαι ῥατσιστής πού ζητῶ νά τιμωρηθοῦν ὅλοι αὐτοί πού κυβερνοῦν τά τελευταῖα 25-30 χρόνια καί ποςυ δέν ἔλαβαν διόλου  ὑπόψιν τήν γνώμη μου… πού οὐδέποτε μέ ἐρώτησαν… πού μέ ἐκφύλισαν πλαγίως… πού μέ ὀνόμασαν «ῥατσιστή» γιά νά κάνουν τήν βρώμικη δουλειά τῶν ἀφεντικῶν τους;… εἶμαι ῥατσιστής πού τρέμω βλέποντας τά «παιχνίδια πολέμου» πότε στήν Λέσβο, πότε στὴν Χίο, πότε στήν Κῶ καί ὅπου νά ‘ναι καί στήν γειτονιά μου;… εἶμαι ῥατσιστής πού ὑποψιάζομαι κάθε ἕναν πού ἔρχεται στήν Χώρα μου ἀνεξέλεγκτα καί μπορεῖ νά εἶναι ἀπό ἕνας ἀθῷος κατατρεγμένος τοῦ πολέμου, μέχρι ὁ βομβιστής πού θά μέ στείλη στόν παράδεισο μέ πιλάφια καί παρθένες;… εἶμαι ῥατσιστής πού νοιώθω ὑπερήφανος γιά τόν Γιάννη Ἀντετοκοῦνμπο, τόν Tyler Dorsey, τόν Ζακ Ὄγκουστ;… εἶμαι ῥατσιστής;….
ναί;… ok…. εἶμαι!


Ἐνθυμήσεις ἀπό τόν Γερο Γεώργη τοῦ Φανερωμένου

 

Ἐνθυμήσεις ἀπό τόν Γερο Γεώργη τοῦ Φανερωμένου

Ὁ Γερο Γεώργης ἐρχόταν συχνὰ στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ διανυκτερεύση καὶ νὰ λειτουργηθῆ, καὶ εἴχαμε εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε τὴν σοφία, τὴν ἁπλότητα, τὴν εὐλάβεια καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη ποὺ τὸν χαρακτήριζαν -γνωρίσματα τοῦ ἀληθινὰ πνευματικοῦ ἀνθρώπου.
Ἦταν τὸ ἔτος 1979, δύο χρόνια ἀφότου ἀνέλαβα καθήκοντα ἡγουμένου σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολυπαθῆ μοναστήρια τοῦ Ἄθωνα, ὅταν ὁ Γερο-Γεώργης μᾶς ἐπισκέφθηκε τὴν παραμονὴ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Κεκοπιακώς, περίλυπος καὶ ἀπαρηγόρητος μοῦ ἀνακοίνωσε τὴν αἰτία τῆς στενοχωρίας του. Ὁ καιρὸς ἐμπόδισε τὸ καράβι νὰ φέρη ψάρια γιὰ τὴν πανήγυρι καὶ ἔτσι δὲν θὰ εἶχε νὰ φιλέψη τοὺς πανηγυριστὲς τοῦ Κελλιοῦ καὶ νὰ τιμήση τὸν Ἅγιο.
 
Τότε, τοῦ προσφέραμε ὅσα ψάρια ἔτυχε νὰ ἔχουμε γιὰ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τῆς μονῆς. Καὶ ἐκεῖνος τὰ δέχθηκε, γονάτισε μπροστὰ στὴν πύλη τῆς μονῆς, εὐχαρίστησε καὶ εὐχήθηκε. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἀναχώρησή του, καὶ ἐνῶ δὲν εἶχε διασχίσει τὰ ὅρια τῆς μονῆς, κατέφθασε ὁ μ. Γ. καὶ ἔφερε ψάρια, ποὺ εἶχε μόλις πιάσει ἀπὸ τὴν Καληάγρα, γιὰ νὰ τὰ προσφέρη εὐλογία —ἀκριβῶς τόσες μερίδες, ὅσες εἴχαμε δώσει στὸν Γερο-Γεώργη. Ὅταν τὶς ἑπόμενες μέρες ὁ γέροντας ἦρθε πάλι νὰ εὐχαριστήση, ἄναψε κερὶ στὴν Μεταμόρφωση καὶ εὐχήθηκε νὰ μὴ λείψη τίποτε ἀπὸ τὸ Κοινόβιο.
 
Ἄλλοτε, εἶχε στείλει ὁ ἴδιος ἕναν ἄγνωστο φτωχό, γιὰ νὰ πάρη ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὴν μονή. Τότε, ποὺ τὸ μοναστήρι περνοῦσε τὴν πιὸ δύσκολη ἴσως περίοδο τῆς ζωῆς του μετὰ ἀπὸ μεγάλο διάστημα λειψανδρίας καὶ λεηλασίας, ἔτυχε νὰ βρίσκωνται ὄχι πάνω ἀπὸ ἑκατὸ δραχμὲς στὸ ταμεῖο. 
 
 Ὁ ἐπίτροπος τῆς μονῆς διαμαρτυρήθηκε, ἀλλὰ τελικῶς τὰ χρήματα δόθηκαν μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη θὰ ἑλκύση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ φτωχὸς ἀναχώρησε, ἕνας ἄγνωστος προσκυνητὴς μὲ ζήτησε στὸ πορταρίκι καὶ παρέδωσε βιαστικὸς ἕνα φάκελο. Περιεῖχε χίλιες ἑκατὸ δραχμές! Ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὸ ποσό, ἀφαίρεσα τὶς ἑκατὸ δραχμὲς καὶ ἔστειλα ἕναν ἀδελφὸ νὰ τρέξη πίσω ἀπὸ τὸν φτωχὸ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρη καὶ τοῦτο τὸ περίσσευμα. 
Συνειδηποποιήσαμε τότε πόσο ταχεῖα εἶναι ἡ ἀνταπόδοση τῆς Παναγίας. Ἀλλά, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Γερο-Γεώργης ἔφθασε τὸ Σάββατο γιὰ νὰ λειτουργηθῆ, χωρὶς νὰ ἔχει πληροφορηθῆ ἀπὸ κάποιον γιὰ τὰ γενόμενα, μὲ πλησίασε ὅλο χαρὰ καὶ μοῦ εἶπε: «Εἶδες, ὅταν δίνη τὸ ἕνα χέρι, ἡ Παναγία προσφέρει πενταπλάσια στὸ ἄλλο».
Ἡ τελευταία φράση ποὺ μοῦ εἶπε κατὰ τὴν τελευταία ἐπίσκεψή του στὸ μοναστήρι ἦταν «Καλὴ ἀντάμωση. Τώρα δὲν θὰ ξαναϊδωθοῦμε».
Καλὴ ἀντάμωση στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. 
Μὲ τὴν εὐχή του.
Ἀρχιμανδρίτης Χριστόδουλος
Καθηγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου

Σῶμα καί σαρκικό φρόνημα

 

Σῶμα καί σαρκικό φρόνημα

 
«Πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε. Η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος, το δε Πνεύμα κατά της σαρκός ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις, ίνα μη α αν θελητε, ταύτα ποιήτε» (Γαλ. 5, 16-17). 
 
(Να καθορίζει το Πνεύμα τη διαγωγή σας και τότε δεν θ' ακολουθείτε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας γιατί οι αμαρτωλές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα και το Πνεύμα αντίθετο με τις αμαρτωλές επιθυμίες).
 
Εδώ μερικοί εκφράζουν αντίθετη γνώμη, υποστηρίζοντας ότι έτσι ο Απόστολος χωρίζει στα δύο τον άνθρωπο, γιατί τον παρουσιάζει σαν να είναι δημιουργημένος από αντιμαχόμενα στοιχεία και δείχνει έτσι ότι υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στο σώμα και στη ψυχή.
 
Αυτά όμως δεν είναι σωστά· δεν είναι, γιατί εδώ σάρκα δεν ονομάζει το σώμα· αν με τη λέξη σάρκα εννοούσε το σώμα, τότε τί σημαίνει το «επιθυμεί κατά του πνεύματος», αφού το σώμα δεν ανήκει σ' αυτά που κινούν, αλλά σ' αυτά που κινούνται, δεν ανήκει σ' αυτά που ενεργούν, αλλά που ενεργούνται;
 
Πώς λοιπόν μπορεί να λέει για το σώμα ότι αυτό «επιθυμεί», αφού η επιθυμία είναι ενέργεια της ψυχής και όχι του σώματος; Γιατί και σε άλλα γραφικά χωρία λέγεται: 
 
«Κατεπίθυμός εστιν η ψυχή μου», και «τί επιθυμεί η ψυχή σου και ποιήσω σοι» και «μη πορεύου κατά την επιθυμίαν της ψυχής σου» και αλλού πάλι «ούτως επιποθεί η ψυχή μου». Τί εννοεί λοιπόν ο Παύλος λέγοντας «η σαρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος»;
 
Με επίγνωση ονομάζει σάρκα όχι τη σωματική φύση αλλά την πονηρή προαίρεση, όπως όταν λέει: «Υμείς ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ' εν πνεύματι» και πάλι «οι δε εν σαρκί όντες Θεώ αρέσαι ου δύνονται» (Ρωμ. 8, 8). Τί σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά; Ότι πρέπει να αφανίσουμε το σώμα; Και αυτός ο ίδιος που λέει αυτά δεν περιβάλλεται με σώμα; Τέτοιες διδασκαλίες δεν ταιριάζουν στο σώμα, αλλά είναι διδασκαλίες του διαβόλου. «Εκείνος γαρ ανθρωποκτόνος ην απ' αρχής» (Ιωαν. 8, 44).

Τί εννοεί λοιπόν; Εδώ σάρκα ονομάζει το γήινο φρόνημα, τον ράθυμο και ακατάστατο λογισμό. Αυτό όμως δεν αποτελεί μομφή κατά του σώματος, αλλά κατηγόρια εναντίον της ράθυμης ψυχής· γιατί το σώμα είναι όργανο, και το όργανο δεν το αποστρέφεται κανείς ούτε το μισεί, αλλά μισεί εκείνον που κακώς το μεταχειρίζεται. 
 
Όπως και το μαχαίρι δεν το μισούμε ούτε το τιμωρούμε, αλλά τιμωρούμε το φονιά. Ωστόσο -επιμένουν να ισχυρίζονται- και αυτό ακόμα αποτελεί κατηγόρια του σώματος, το ότι δηλαδή χαρακτηρίζονται τα αμαρτήματα της ψυχής με την ονομασία της σάρκας.
 
Όμως εγώ, αν και το σώμα είναι κατώτερο από τη ψυχή, ομολογώ ότι επίσης και αυτό είναι καλό. Γιατί το λιγότερο καλό είναι και αυτό καλό -το κακό όμως δεν είναι απλά και μόνο μια κατώτερη βαθμίδα του καλού, αλλά είναι αντίθετο προς αυτό. 
 
Εσύ βέβαια, αν είσαι σε θέση ν' αποδείξεις, ότι η κακία δημιουργείται από το σώμα, τότε μπορείς να κατηγορείς το σώμα, εάν όμως μόνο και μόνο από την ονομασία επιχειρείς να τα διαβάλλεις, τότε θα πρέπει να κατηγορείς και τη ψυχή· αφού και αυτός που είναι στερημένος από την αλήθεια ονομάζεται «ψυχικός άνθρωπος» (Α' Κορ. 2, 14) και τα πλήθη των δαιμόνων λέγονται «πνεύματα πονηρίας» (Εφεσ. 6, 12).
 
Και πάλι με το όνομα της σάρκας συνηθίζει να ονομάζει η Γραφή και τα μυστήρια και ολόκληρη την Εκκλησία όταν λέει ότι είναι «σώμα του Χριστού» (Εφεσ. 1,23). Και εάν θέλεις ακόμα να θεωρείς επιτεύγματα αποκλειστικά της ψυχής αυτά που γίνονται με αυτή, διάγραψε με το νου τις αισθήσεις και τότε θα δεις τη ψυχή να μένει έρημη από κάθε γνώση, χωρίς να μπορεί να γνωρίσει τίποτε. 

Γιατί, εάν «τα αόρατα του Θεού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης» (Ρωμ. 1, 20), πώς θα μπορούσαμε να δούμε χωρίς τα μάτια;

Και, εάν «η πίστις εξ ακοής» (Ρωμ. 10, 17), πώς θα μπορούσαμε να ακούσουμε χωρίς τα αυτιά; Αλλά μήπως και το κήρυγμα και η περιοδεία δεν κατορθώνονται με τη γλώσσα και με τα πόδια; «Πώς γαρ κηρύξουσιν, εάν μη αποσταλώσι» (Ρωμ. 10, 15); Ακόμα και το γράψιμο γίνεται με το χέρι· βλέπεις λοιπόν ότι η υπηρεσία του σώματός μας γίνεται αιτία μυριάδων αγαθών;
 
Όταν λοιπόν λέει, «η σάρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος», μιλάει για δύο φρονήματα· αυτά είναι που έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, δηλαδή η αρετή και η κακία, όχι η ψυχή και το σώμα. Γιατί αν αυτά ήταν αντίθετα μεταξύ τους, τότε θα έπρεπε και να αφανίζει το ένα το άλλο, όπως η φωτιά αφανίζει το νερό και το σκοτάδι το φως.
 
Η ψυχή όμως φροντίζει για το σώμα και με πολλούς τρόπους προνοεί γι' αυτό και μύρια υποφέρει, ώστε να μη το εγκαταλείψει και προβάλλει αντίσταση, όταν αποχωρίζεται απ' αυτό. 
 
Και το σώμα πάλι υπηρετεί την ψυχή και της προσκομίζει πολλή γνώση και από την κατασκευή του είναι προσαρμοσμένο στην ενέργειά της. 
 
Άρα πως θα μπορούσαν αυτά τα δύο να ήταν ενάντια μεταξύ τους και να αντιμάχεται το ένα το άλλο; εγώ αντίθετα όχι μόνο δεν τα βλέπω να είναι ενάντια, αλλά τα βλέπω να ομονοούν πάρα πολύ μεταξύ τους και πάνω στη πράξη να υποστηρίζει το ένα το άλλο.
 
Δεν λέει λοιπόν γι' αυτά ότι βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους, αλλά παρουσιάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο πονηρό και στο αγαθό φρόνημα. Γιατί το «να θέλεις» και το «να μη θέλεις» είναι ενέργειες της ψυχής. Και γι' αυτή είναι που είπε «ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις» (Γαλ. 5,16), για να μη επιτρέψεις στη ψυχή να πορεύεται κατά τις πονηρές της επιθυμίες. Μίλησε λοιπόν γι' αυτά ο Απόστολος με ακρίβεια δάσκαλου και παιδαγωγού[...].
 
«Φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινά έστι πορνεία, μοιχεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, φαρμακεία, ειδωλολατρία, έχθραι, έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθεΐαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτοις, α προλέγω υμίν, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες, βασιλείαν Θεού ου κληρονομήοουσιν» (Γαλ. 5, 21).
 
Πες μου λοιπόν συ, που κατηγορείς το ίδιο σου το σώμα και νομίζεις ότι αυτά έχουν λεχθεί σαν να ήταν αυτό εχθρός και αντίπαλος, (γιατί έστω ότι σύμφωνα με την αντίληψή σας η μοιχεία και η πορνεία είναι έργα της σάρκας), εδώ, σ' αυτό το χωρίο, οι εχθρότητες και οι φιλονικίες και οι ζηλοτυπίες και οι ραδιουργίες και οι αιρέσεις και οι μαγείες πως θα μπορούσαν να ήταν έργα του σώματος, αφού αυτά, όπως βέβαια και τα υπόλοιπα, είναι έργα μόνο διεφθαρμένης προαιρέσεως;
 
Βλέπεις λοιπόν ότι δεν μιλάει εδώ για το σώμα αλλά για το χοϊκό φρόνημα που σέρνεται χαμηλά, γι' αυτό το λόγο και φοβερίζει λέγοντας, ότι «οι τα τοιαύτα πράσσοντες βαοιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι (Γαλ. 5, 21). 
 
Αν όμως αυτά ήταν έργα διεφθαρμένης φύσεως και όχι διεστραμμένης προαιρέσεως, τότε δεν θα έπρεπε να πει «πράττουν αλλά «πάσχουν. Να για ποιό λόγο αυτοί που κάνουν τέτοιες πράξεις ξεπέφτουν και από τη Βασιλεία· γιατί τα στεφάνια και οι τιμωρίες δεν ταιριάζουν σ' ό,τι γίνεται εκ φύσεως (και επομένως αναγκαστικά) αλλά εκ προαιρέσεως, και άρα ελεύθερα. Γι' αυτό ακριβώς και προαναγγέλλει ο Παύλος βραβεία και τιμωρίες.


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Υπόμνημα στην προς Γαλατάς. Κεφ. Ε.
(Απόδοση: Ιάκωβος Μάινας)

Ὁ οἰκουμενισμὸς – τά ἀκάθαρτα Πνεύματα καὶ ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης

 

 
Πρωτοπρεσβύτερος Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
τηλ. 6945-377621, agotsopo@gmail.com

                     Πάτρα  28.9.2016
 
Ἁπλοϊκὸς ἀλλὰ καίριος προβληματισμός:
 
 οἰκουμενισμὸς    τά  ἀκάθαρτα  Πνεύματα    
καὶ    Σύνοδος τῆς Κρήτης 

Μία Σύνοδος, ἀκόμα καὶ ἂν συνεκλήθη ὡς Ἁγία καὶ Μεγάλη καὶ Οἰκουμενικὴ καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν συμμετεχόντων ἐπισκόπων ἀξιολογεῖται τελεσίδικα ἀπό τήν Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ κυρίως σέ ἀναφορά μέ τίς ἀποφάσεις της. Τὸ ἴδιο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἰσχύσει καὶ γιὰ τὴν ὡς «Ἁγία καὶ Μεγάλη» καὶ Πανορθόδοξο συγκληθεῖσα Σύνοδο τῆς Κρήτης.
Ἀσφαλῶς, δέν εἴμαστε ἐμεῖς ἁρμόδιοι, οὔτε εἶναι τοῦ παρόντος ἡ ἀξιολόγηση τῆς Συνόδου.  Θέτουμε ὅμως ἕναν ἁπλοϊκὸ ἀλλὰ καίριο προβληματισμό:
Γιά πρώτη φορά σέ ἐπίσημο συνοδικό κείμενο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτιμᾶται θετικά ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, καὶ ἡ Σύνοδος ἐπιχαίρει καὶ ἐγκρίνει τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν σὲ αὐτή!  Μὲ ἰδιαίτερα  θετικὰ λόγια ἡ Σύνοδος ἀναφέρεται στὸν ἐπίσημο φορέα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) [βλ. κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο», κυρίως τίς  §§16-21]!
Ὅμως:
Ὁ πέραν πάσης ἀμφισβητήσεως πνευματοφόρος καί χαριτωμένος Γέροντας   π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης ἔχει ἀποκαλύψει ὅτι κατόπιν θερμῆς του προσευχῆς ὁ Θεός τοῦ φανέρωσε ὅτι «ὁ οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»[1]!  «”Μία δυσωδία μὲ γεύση ξυνή, ἁλμυρή, πικρή… Νά! Αὐτὸ ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα”, ἔλεγε μὲ ἀποτροποιασμό»[2]! Τονίζουμε ἰδιαίτερα ὅτι ὁ Γέροντας δὲν εἶπε ὅτι εἶναι δική του ἐκτίμηση, ἀλλὰ ὅτι αὐτὸ τοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς κατόπιν θερμῆς του προσευχῆς! 
 
 Καί αὐτή ἡ προσωπική, χαρισματική ἀποκάλυψη ἔρχεται καί συμφωνεῖ ἀπολύτως μέ τήν πεποίθηση ὅλων τῶν συγχρόνων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας (concensus patrum)  καί τῶν χαριτωμένων ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ προσώπων σέ πανορθόδοξο ἐπίπεδο (Ἃγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἃγ. Παΐσιος, Ἃγ. Ἰω. Μαξίμοβιτς, Ἃγ. Πορφύριος, Ἃγ. Νεομάρτυρας Ἰλαρίων (Τροΰτσκυ), Ἃγ. Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), π. Φιλόθεος Ζερβάκος, π. Σωφρόνιος Ζαχάρωφ, π. Κλεόπα (Ἰλίε),            π. Ἰωσήφ Ἡσυχαστής κοκ), οἱ ὁποῖοι γιά τόν ἴδιο αὐτό λόγο ὄχι μόνο δέν ἀναπαύονται στήν Οἰκουμενική Κίνηση, ἀλλά τήν ἔχουν ἀπορρίψει ρητά καί κατηγορηματικά ὡς ἀντίθετη καί ξένη πρός τό Ὀρθόδοξο φρόνημα.
 
Τό κρίσιμο λοιπόν ἐρώτημα εἶναι:
 
Ὅταν ἡ ζῶσα ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται αὐθεντικά ἀπό τούς συγχρόνους Ἁγίους καὶ χαριτωμένους ἀνθρώπους, ἀπορρίπτει τόν οἰκουμενισμό, πῶς εἶναι δυνατόν μία Σύνοδος νά τόν ἀποδέχεται καί νά τόν ἐπαινεῖ; Ποιά Ὀρθόδοξη, ἐκκλησιαστική, ἁγιοπνευματική ἐμπειρία ἐκφράζει αὐτή ἡ Σύνοδος; καί κατά συνέπεια: τελικά, τί Σύνοδος εἶναι αὐτή;
 
Ὅταν ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει κατὰ θαυμαστό, χαρισματικὸ καὶ ἁγιο-πνευματικὸ τρόπο ὅτι «ὁ οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί  κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα» καὶ ἀναδύει «δυσωδία», πῶς εἶναι δυνατόν μία Σύνοδος νά τόν ἀποδέχεται καί νά τόν ἐπαινεῖ;  
 
Τελικὰ, ποίου πνεύματος εἶναι ἡ Σύνοδος αὐτή;  τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας      ;
 
Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται ὑπεύθυνα νά ἀποφανθεῖ!

π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος
Πρωτοπρεσβύτερος
 
 

[1] Μαρτυρία καθηγητοῦ Δημ. Τσελεγγίδη, στό  “Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”. Μία Σύνοδος μέ ἔλλειμμα συνοδικότητας καί Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας», ἔκδ. «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν “Φώτης Κόντογλου”», Τρίκαλα, Μάρτιος 2016, βλ. καὶ Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, ἔκδ. Ι. Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἐφραίμ», Κατουνάκια Ἁγ. Ὂρους, 2000, σ. 144.
[2] Γέροντας Ἐφραὶμ Κατουνακιώτης, ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου ‘Ἅγιος Ἐφραίμ», Κατουνάκια Ἁγ. Ὂρους, 2000, σ. 144. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης «συχνὰ ἔλεγε ὅτι ὁρισμένες βαριὲς ἁμαρτίες τὶς αἰσθανόταν σὰν δυσωδία»! ὅπ.π.   

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - π. Δημητρίου Μπόκου


Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ - π. Δημητρίου Μπόκου

Ὅταν ὁ λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ κάνει τὴν προετοιμασία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀρχίζει τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως ἢ Προσκομιδῆς μὲ μία χαρακτηριστικὴ κίνηση: Ὑψώνει τὸ πρόσφορο μὲ τὴν ἁγία λόγχη μέχρι τὸ μέτωπό του καὶ λέγει τὸ τροπάριο: Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι. Κατόπιν, χαράσσοντας μὲ τὸ πρόσφορο στὸν ἀέρα τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λέγει: Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν… Θυμᾶται ὅτι καθετὶ καλὸ στὸν κόσμο καὶ κυρίως ἡ ἀθανασία πηγάζει ἀπὸ τὴν “προσήλωση”, τὸ κάρφωμα τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρό.

Ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ ἐπικατάρατο ὄργανο τῆς θανατικῆς του ἐκτέλεσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἀναδειχτεῖ ὁ Σταυρὸς ξύλον εὐλογημένον. Ἔκτοτε, κάθε εὐλογία δίδεται στὸν κόσμο μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει διαφορετικά, γιατὶ ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ εἶναι ἡ πιὸ δυνατὴ ἔκφραση τῆς ὑπέρμετρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἄκρως ἐρωτικὴ αὐτὴ πράξη τοῦ Θεοῦ, νὰ πεθάνει αὐτὸς ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ κεντρικὸ μοτίβο τοῦ θείου σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε νὰ δώσει τὸν Υἱόν του τὸν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον (Ἰω. 3, 13-16).

Ἀφοῦ ἡ ἑκούσιασταυρικὴ θυσία ἐκφράζει τὴν ἀνεπανάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ χαμένο πλάσμα του, ὁ Χριστὸς κατὰ συνέπεια ταυτίζεται μὲ τὸν ἄρτο τῆς προθέσεως, δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσφορο ποὺ προσφέρει ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ λειτουργὸς τὸ ὑψώνει ὡς προσφορά, τὸ προσκομίζει στὸν Θεὸ ὡς θυσίαν αἰνέσεως. Τὸ πρόσφορο ἔχει τὴν ἱστορική του ἀρχὴ στοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ποὺ προσφέρονταν στὴν παλαιὰ σκιώδη λατρεία τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, κάθε Σάββατο δώδεκα μεγάλοι ἄρτοι, ζυμωμένοι ἀπ’ τὸ καλύτερο ἀλεύρι, τοποθετοῦνταν πάνω στὴν τράπεζα τῆς προθέσεως, μέσα στὰ Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γιὰ νὰ βρίσκονται συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

                                                                                       

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, γιατὶ προτίθεται ὡς ἑκούσια θυσία καὶ προσφορά. Ἡ κίνηση τοῦ ἱερέως, μὲ τὴν ὁποία ξεκινᾶ τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως, ἀναπαριστᾶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρτοῦ κόσμου παντός. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως. Διαμελίζεται, ἂν καὶ παραμένει ὁλόκληρος σὲ κάθε τμῆμα του, γιὰ νὰ δοθεῖ εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς. Εἶναι ὁ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, τοὺς δὲ ἐσθίοντας ἁγιάζων. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως ὑποδηλώνει τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς θεϊκῆς ἀγαθότητας.

Ὁ θάνατος πάνω σὲ σταυρὸ ἦταν κατάρα. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀτίμωση το ῦἀνθρώπου. Προορίζονταν γιὰ τοὺς χειρότερους κακούργους. Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου. Καὶ ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε βαθιὰ ὅταν ὑψώθηκε πάνω στὸν Σταυρό. Θεωρήθηκε ὁ μεγαλύτερος κακοῦργος. Μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη, ἔγινε ὑπὲρἡμῶν κατάρα (Μάρκ. 15, 28· Γαλ. 3, 13). Τὸ ἀνήκουστο γεγονὸς μιᾶς τέτοιας ἀκατάληπτης θυσίας μετέβαλε τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ σὲ εὐλογία. Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὕψωσή του στὸν Σταυρό, πήγασε γιὰ τὸν κόσμο τὴν ἀνυπέρβλητη εὐλογία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν εὐλογία κανένας! Ὅποιος δὲν θέλει μονάχα!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 398, Σεπτ. 2016)

Ἀ ν τ ι ύ λ η
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504
e-mail:antiyli.gr@gmail.com

Θεϊκή αγάπη


 
Τὴν ἡμέρα ποὺ θυμόμαστε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ σ’ ὅ,τι εἶναι ἡ Θεϊκὴ ἀγάπη. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ποὺ θυσίασε τὸν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κανεὶς ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ν’ ἀγνοηθεῖ.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτό, πῶς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Ἂν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς σημαίνει τόσα πολλὰ γιὰ τὸν Θεό, ἐὰν Ἐκεῖνος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ζωή Του, ὁ θάνατός Του εἶναι εὐπρόσδεκτος- πῶς θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ φερόμαστε στὸν πλησίον μας;

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε ἐκ φύσεως, ποὺ μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους μοιάζουν μὲ μᾶς στὸ μυαλό, τὸ συναίσθημα – ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ ἀγάπη; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πρόσωπο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δικά μου, ἐπειδὴ λαχταρῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεό, νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις Του, τὴ στάση Του ἀπέναντι στὴ ζωή.

Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ τοὺς φερόμαστε μὲ ἀδιαφορία, δὲν εὐχόμαστε κάτι κακὸ γι’ αὐτοὺς – δὲν ὑπάρχουν γιὰ μᾶς! Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας σὲ τούτη τὴ συνάθροιση καὶ γιὰ μῆνες ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρόσωπο γιὰ μένα;» – Τίποτα· ἁπλὰ κάποιος ποὺ παρευρίσκεται στὴν ἴδια ἐκκλησία, ποὺ πιστεύει στὸν ἴδιο Θεό, ποὺ λαμβάνει τὴν ἴδια κοινωνία- καὶ λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ λαμβάνουν τὴν ἴδια κοινωνία, ἔχουν γίνει μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα τους, ὅτι θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς κοιτάξουμε, καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ἀποτελοῦν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μιὰ συνέχεια τῆς Ἐνσάρκωσης.

Ἂς θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας σοβαρὰ καὶ κρίσιμα ἐρωτήματα γιὰ τὸ πῶς φερόμαστε καὶ πῶς βλέπουμε τὸν διπλανό μας. Ἂς ἀφιερώσουμε ὅλη τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἕνα πρόσωπο μετὰ τὸ ἄλλο καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «ὑπάρχει ἀγάπη στὴν καρδιά μου; » Ὄχι μιὰ συναισθηματικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ κάνει ἕναν ἄνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶμαι προετοιμασμένος νὰ δώσω τὴν ζωή μου γι’αὐτὸ τὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἂς φέρουμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: «Ὑπάρχει γιὰ μένα ὁ πλησίον; Τί σημαίνει γιὰ μένα; » Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι τὰ πάντα· ἐὰν γιὰ μένα δὲν εἶναι τίποτα, ποιὰ εἶναι ἡ θέση μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ἀμήν.

Γιατί γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού;

 

Γιατί γιορτάζουμε την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού;

 
Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της.
Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.
Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία στα οποία εξαίρεται ο ρόλος του Σταυρού για τη σωτηρία του κόσμου.
Το γεγονός ότι οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς αποδεικνύει ότι οι διωκόμενοι χριστιανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Το ιερό αυτό σύμβολο τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.
Η θαυματοποιός δύναμη του Σταυρού
Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν ότι ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια.
Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τον χριστιανισμό.

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού
Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη, όπου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου.
Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Η αγία Ελένη επιδόθηκε σε προσπάθειες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.
Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.

Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού
Την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους.
Λόγω των θαυμάτων που επιτελούνταν χάρη στον Τίμιο Σταυρό οι Πέρσες τον θεώρησαν μαγικό και γι’ αυτό τον φύλασσαν και τον προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.
Η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.
Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια.

Η «προσφορά» των παπικών στην Κύπρο γράφτηκε με το αίμα των Ορθοδόξων

Posted: 25 Sep 2016 05:06 AM PDT

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου διακηρύσσει ότι η Παπική παρασυναγωγή είναι αδελφή Εκκλησία, ενώ για τον Πάπα λέγει ότι είναι ο Προκαθήμενος της αδελφής Εκκλησίας και είναι κανονικός Επίσκοπος της Πρεσβυτέρας Ρώμης . (Εκκλ. Πρακτορείον «amen”  2/6/2010).

Το 1192 πάτησε το πόδι του στην Κύπρο το ανάλγητο παπικό τάγμα των Ναϊτών. Το Πάσχα του ίδιου έτους κατέσφαξαν, εντός του Ορθοδόξου Ι. Ναού της Παναγίας της Λευκωσίας, τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες, που κατέφυγαν εκεί για να σωθούν. Οι διάδοχοι των Ναϊτών, Λουϊζιάνοι, έμειναν στην Κύπρο 300 χρόνια, διώκοντας σκληρότατα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί των ημερών τους πλημμύρησε η Κύπρος από μοναχούς παπικών ταγμάτων, κατήργησαν δεκατέσσερις Ορθόδοξες Επισκοπές, περιορίζοντάς τες σε τέσσερις και τις έθεσαν υπό την δικαιοδοσία τους. Το 1260 ο πάπας Αλέξανδρος απαγόρευσε την εκλογή Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Παράλληλα, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι έπρεπε να δίνουν όρκο πίστης στον Πάπα, ενώ οι ορθόδοξοι ιερείς χειροτονούνταν με έγκριση των παπικών. Το 1231 δεκατρείς μοναχοί της Καντάρας αρνήθηκαν να υποταγούν στον πάπα και φυλακίστηκαν για τρία έτη. Ο ένας εξ αυτών κοιμήθηκε στη φυλακή, εξ αιτίας των άθλιων συνθηκών. Οι παπικοί έσειραν κατόπιν το λείψανό του στις πλατείες της Λευκωσίας και στο τέλος το έκαψαν. Τους άλλους δώδεκα πατέρες τούς έδεσαν σε μουλάρια, που τα άφησαν νε τρέξουν στην κοίτη του ποταμού Πεδιαίου. Τα σώματά τους ξεσχίστηκαν και κατόπιν τα έκαψαν σε πλατεία της Λευκωσίας. Τέλος, τα ανακάτεψαν με οστά ζώων για να μη τα λάβουν οι Ορθόδοξοι.  
(Ο.Τ. 1832).

Εξώδικο στον Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας για δηλώσεις του για ομοφυλόφιλους.Ζήτω η Δημοκρατία!

Εξώδικο στον Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας για δηλώσεις του για ομοφυλόφιλους.Ζήτω η Δημοκρατία!
 
Posted: 25 Sep 2016 07:20 AM PDT

Ο Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ Αλέξανδρος γνωστοποίησε πως έχει δεχτεί εξώδικο και σύντομα θα παραστεί στο δικαστήριο, για τις δηλώσεις του που αφορούσαν στους ομοφυλόφιλους.

Διαβάστε και δείτε το βίντεο με τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας τον περασμένο Δεκέμβριο:

Ο Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλέξανδρος αναφερθείς στην την υπερψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, τόνισε ότι λυπάται αυτούς που ψήφισαν, ενώ θα μπορούσαν να διευκολύνουν αυτούς τους ανθρώπους με άλλο τρόπο.
  
Η Εκκλησία ακολουθεί τον νόμο του Θεού και την κατάσταση της φύσεως, είπε, ενώ ο καθένας που έχει το κουσούρι του δεν μπορεί να το εμφανίζει δημόσια και να μην ντρέπεται.
«Είναι άνθρωποι της ανωμαλίας και αυτή καταδικάζεται από τη ζωή και την κοινωνία. Τους λυπάμαι, προσεύχομαι να τους συγχωρήσει ο Θεός, να μετανοήσουν, να αλλάξουν τακτική και να γίνουν τίμια μέλη της κοινωνίας μας», είπε.

Ο Μητροπολίτης χαρακτήρισε αυτούς τους ανθρώπους «άρρωστους», έχοντας πάθος, και δήλωσε ότι θα πρέπει να θεραπεύσουν την αρρώστια τους.

Απαντώντας σε ερώτηση για το αν η Εκκλησία έχει τέτοια άτομα στους κόλπους της, είπε ότι δεν ξέρει αλλά, αν υπάρχουν, πρέπει να τους απομακρύνουν.

Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης :«Λογισμοί και πλάνη»

alt
Να θυμάσαι και να φοβάσαι δύο λογισμούς……>>

Ο ένας λέει: «Είσαι άγιος» και ο άλλος: «Δεν θα σωθείς».


Κι οι δύο αυτοί λογισμοί προέρχονται από τον εχθρό, και δεν έχουν αλήθεια μέσα τους.

Εσύ, όμως, να σκέφτεσαι: «Εγώ είμαι μεγάλος αμαρτωλός, αλλά ο Ελεήμων Κύριος αγαπά πολύ τους ανθρώπους και θα συγχωρέσει και σ΄ εμένα τις αμαρτίες μου».

Πίστευε έτσι, και θα γίνει σύμφωνα με τήν πίστη σου:
Θα σε συγχωρήσει ο Κύριος.

Μη βασίζεσαι, όμως, στους προσωπικούς σου αγώνες, έστω και αν είσαι μεγάλος ασκητής.

Ένας ασκητής μου έλεγε: «Βεβαίως θα ελεηθώ, γιατί κάνω τόσες μετάνοιες τήν ημέρα».

Όταν, όμως, ήρθε ο θάνατος, «διέρρηξε τα ιμάτιά του».

Όχι, λοιπόν, για τις ασκήσεις μας, αλλά δωρεάν, κατά τη χάρη Του ελεεί ο Κύριος.

Ο Κύριος θέλει τήν ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.

Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

(Αγ.Σιλουανός ο Αθωνίτης)