Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Κεφαλλονιά: Στις ρίζες της μηλιάς βρήκαν εικόνα την Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντω!

Κεφαλλονιά: Στις ρίζες της μηλιάς βρήκαν εικόνα την Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντω!

ΒΙΝΤΕΟ

https://www.youtube.com/watch?v=2kAGZ-qJ1dc

Ένα επιχείρημα που προβάλλουν οι Αντ-οικουμενιστές είναι το πλήθος των ανθρώπων που ακολουθούν την δικήν τους γραμμή λέγοντας:

Ένα επιχείρημα που προβάλλουν οι Αντ-οικουμενιστές είναι το πλήθος των ανθρώπων που ακολουθούν την δικήν τους γραμμή λέγοντας:
«Τόσοι Αρχιερείς,τόσοι Ιερείς, τόσοι Μοναχοί και λαϊκοί πεπαιδευμένοι και μη, δεν διακόπτουν πνευματική επικοινωνία με τους Οικουμενιστές, όλοι αυτοί επλανήθησαν και μόνο εσείς οι ολίγοι είσθε με την αλήθεια;» Παλαιό το σόφισμα, ανασκευασμένο και απογεγυμνωμένον υφ’ όλων σχεδόν των αγίων Πατέρων μας και της Αγίας Γραφής. Το δυστύχημα δι’ αυτούς που λέγουν όλα αυτά είναι ότι η αλήθεια δεν συμβαδίζει πάντοτε με τους πολλούς, αλλά πολλές φορές με τους ολίγους. Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε: «ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ: 13). Και εις άλλο σημείο, «Πολλοί γαρ εισί κλητοί ολίγοι δε εκλεκτοί». Οι άγιοι πατέρες μας απαντούσαν ως εξής, όταν οι αιρετικοί προέβαλλον ως επιχείρημα το πλήθος που τους ακολουθούσε: «Πλήθει το ψεύδος κρατύνεις; Έδειξας του δεινού την επίτασιν (ένταση, δυνάμωμα) · όσω γαρ πλείους εν τω κακώ τοσούτω μείζων η συμφορά». «Εμοί πλήθος αιδέσιμον ου το χαίρον καινοτομία, αλλά το φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν» (άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, P.G. 99, επιστολή 45). Σε άλλο σημείο λέγει: «Μη θώμεν σκάνδαλον τη Εκκλησία του Θεού, ήτις εστί και εν τρισίν Ορθοδόξοις οριζομένη κατά τους αγίους» (άγ. Θεόδωρος Στουδίτης, P.G. 99, 1049B). O άγιος Νικηφόρος ο Ομολογητής έγραφε: «Ει και πάνυ ολίγοι εν τη Ορθοδοξία και ευσεβεία διανένουσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται». Ο καθ. Γ. Φλωρόφσκυ έγραφε: «Πολύ συχνά το μέτρο της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατό να είναι καθολική Εκκλησία το μικρόν ποίμνιο. Είναι δυνατό να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξη η Εκκλησία στο περιθώριο της ιστορίας, ή να αποσυρθεί εις την έρημο. Αυτό συνέβη κατ’ επανάληψη εις την ιστορία και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλι». Δεν αποτελούν λοιπόν οι πολλοί την Εκκλησία του Χριστού, αλλά οι την ορθήν και σωτήριον της πίστεως ομολογἰα φυλάσσοντες, όσοι ολίγοι και αν είναι.

http://pureorthodoxvoice.blogspot.ca/

Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους: Ἀποκαλύπτει τή μυστική δράση τῶν καταδυναστῶν τοῦ πλανήτη

Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους: Ἀποκαλύπτει τή μυστική δράση τῶν καταδυναστῶν τοῦ πλανήτη

Τί λέει γιά τήν Ἑλλάδα, τήν πολιτική καί τούς πολιτικούς!


Ἔχετε ποτέ φαντασθεῖ τό γιατί οἱ κυβερνήσεις καί δή οἱ εὐρωπαϊκές ἀλλά καί αὐτήν τῶν ΗΠΑ ἀποφάσισαν ἐντελῶς ξαφνικά νά νομιμοποιήσουν τόν φόνο διά τῆς ἔκτρωσης;

Ἔχετε ποτέ φαντασθεῖ γιατί ὁλάκερος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ ὁ Μπάρακ Ὀμπάμα ἀναγκάστηκε νά ὑπογράψει κατά τήν πρώτη θητεία του στό Λευκό Οἶκο ἀπόφαση μέ τήν ὁποία δίδεται ἡ δυνατότητα ἔκτρωσης ἀκόμη καί σέ προχωρημένη ἐγκυμοσύνη ὀκτώ μηνῶν; Μήπως ἐπίσης ἀναρωτιέστε γιατί παντελῶς ἀπροσδόκητα οἱ κυβερνήσεις ἄρχισαν νά μεταβάλλουν τήν πάγια ἐδῶ καί αἰῶνες θέση τους τοῦ χαρακτηρισμοῦ δηλαδή τῆς ἀνωμαλίας (ὁμοφυλοφιλίας;) ὡς ψυχασθένειας καί νά ἐπιχειροῦν νά τήν ἐπιβάλλουν πλέον ὡς δῆθεν ἀνθρώπινο δικαίωμα; Ἤ μήπως ἔχετε φαντασθεῖ ὅτι ἡ ἔξοδος τῆς γυναίκας ἀπό τό σπίτι πρός τόν ἐργασιακό χῶρο ἔγινε βάσει συγκεκριμένου πολιτικοῦ σχεδίου μίας μιαρῆς λέσχης πού βασανίζει σήμερα ὁλόκληρο τόν πλανήτη, τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ;

Καί φυσικά καλοί μου Χριστιανοί ἐπ’ οὐδενί μπορεῖ νά πάει τό μυαλό σας ὅτι ὅλες αὐτές οἱ κινήσεις καί μία σειρά παρόμοιων μ’ αὐτῶν ἔχουν ἕναν κοινό καί μόνο στόχο. Ἀποβλέπουν στή σταδιακή μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! Στό πλαίσιο αὐτό τά ἀνωτέρω ἐπιβάλλονται μέσα ἀπό ἐκβιαστικά διλήμματα, πιέσεις ἀλλά καί ἀπειλές περί δημιουργίας συρράξεων (πολέμων). Ὁ ἰθύνων νοῦς ἤ κατά κάποιους ἤ ἰθύνοντες τῆς ἀνωτέρω πολιτικῆς, ἡ ὁποία χρηματοδοτεῖ καί τίς ἀνάλογες προπαγάνδες, ἔχουν χαράξει ἕναν δρόμο ὀλισθηρό πιστεύοντας πώς μέσω αὐτοῦ θά φθάσουν στήν παγκόσμια κυριαρχία, στόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ πλούτου μέσω τῆς καθιέρωσης μίας ίδιόμορφης δουλείας, στήν καθίδρυση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Σύγχρονος γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους μάλιστα ρωτοῦσε μέ νόημα γιά τό ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχουν κάποια θερμά λ.χ. ἐπεισόδια μέ τούς γείτονές μας Τούρκους ἤ κάποιες ἐξελίξεις σέ ἐθνικά μας ζητήματα (Σκοπιανό) μέ συγκεκριμένους νόμους πού ψηφίζονται βεβιασμένα καί ἀμέσως μετά ἀπ’ αὐτά. Τόν ρωτήσαμε νά μᾶς διευκρινίσει τί ἐννοεῖ καί μᾶς εἶπε: «Ἐ! μήν τά θέλετε κι ὅλα ἕτοιμα. Ψάξτε καί ἐσεῖς λίγο καί θά λύσετε πολλές ἀπορίες πού πιθανόν νά σᾶς ἀπασχολοῦν. Ἐσύ ἄλλωστε δέν μέ ἐνημέρωσες προσφάτως γιά τόν Ὀμπάμα καί τήν ἀπόφαση ποῦ ὑπέγραψε γιά τίς ἐκτρώσεις μόλις ἐξελέγη πρόεδρος; Δέν ὑποπτεύεσαι λοιπόν πώς κάποια συμφωνία προϋπῆρχε στό παρασκήνιο μ’ αὐτούς πού τόν στήριξαν; Καί γιά νά πᾶμε λίγο καί στούς δικούς μας πολιτικούς δέν ἀναρωτήθηκες γιατί δέν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας Ἕλληνας οὔτε μία Ἑλληνίδα εὐρωβουλευτής πού νά καταψηφίσει αὐτή τήν κατάπτυστη ἔκθεση πού φέρνει τά πάνω κάτω στό οἰκογενειακό δίκαιο καί ἐπιβάλλει στήν χριστιανική μας ὀρθόδοξη κοινωνία τήν ἀνωμαλία; Λέτε νά μήν ἀσκήθηκαν παρασκηνιακά πιέσεις, οἱ ὁποῖες καθόρισαν καί τή γραμμή πού τελικά ἀκολούθησαν; Πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτά, εἶναι καιρός νά τό συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ὑπάρχει ἕνα συγκεκριμένο κέντρο λήψεων ἀποφάσεων πού καθορίζει τό ποῦ καί τό πότε θά γίνει τό τάδε ἤ τό δείνα. Δέν μπορεῖς νά διανοηθεῖς ὡς Χριστιανός τί ἀποφάσεις λαμβάνονται καί τί ἐγκλήματα γίνονται στήν ἀνθρωπότητα ἀπό αὐτούς πού ἐκφράζουν ἀπολύτως σήμερα αὐτό πού ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Μυστήριον Ἀνομίας». Διάβασε τήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά καταλάβεις τί ἀκριβῶς ἐννοῶ. Αὐτοί λοιπόν πού ἀπαρτίζουν αὐτό τό τρισκαταραμένο κέντρο τῆς ἀνομίας ἔχουν βαλθεῖ νά ξεπεράσουν καί τούς κακούς γεωργούς τῆς παραβολῆς. Γι’ αὐτό καί δέν ἀρκοῦνται μόνο στήν καθημερινή δολοφονία τοῦ κληρονόμου γιοῦ (Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ) ἀλλά ταυτόχρονα ἐπιδιώκουν νά δολοφονήσουν καί τόν κύριο κάτοχο τοῦ Ἀμπελώνα τοῦ πλανήτη γῆ, δηλαδή τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἀλλά μήν φοβάστε ὁ Θεός, ὅπως πάντοτε, δέν θά ἀργήσει νά παρέμβει. Πάλι νά ξέρετε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας θά τούς δώσει τήν κατάλληλη ἀπάντηση καί θά διαλύσει στά ἐξόν συνετέθη τά μιαρά σχέδιά τους. Θά τούς στείλει γιά πολλά χρόνια στά τάρταρα, ἐκεῖ πού εἶναι ἡ θέση αὐτῶν τῶν ἐγκληματιῶν σέ βάρος τῆς ἀνθρωπότητας. Θά διαπιστώσουμε ὅλοι πολύ σύντομα ὅτι αὐτοί οἱ ἐγκληματίες τῆς ἀνθρωπότητας δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν πουθενά οὔτε νά κρυφτοῦν. Ἀρκεῖ μόνο μία σπίθα φωτός γιά νά διαλύσει τό σκοτάδι πού τούς περιβάλλει καί μέσω αὐτοῦ καλύπτουν τά ἐγκλήματά τους. Τό ψεῦδος ἄλλωστε διαλύεται ἐνώπιον τῆς ἀλήθειας. Φῶς καί Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. Βάλτε ἐδῶ καί τώρα χωρίς καμιά καθυστέρηση τόν Χριστό στήν ψυχή σας καί μήν φοβάστε τίποτε ἀπ’αὐτά πού ἔρχονται καί εἶναι ἤδη πρό τῶν πυλῶν. Μπροστά στήν χριστιανική θυσία ὁ Ἀντίδικος ἐξαφανίζεται, ἐξολοθρεύεται, χάνει τήν εἰκονική δύναμή του.

Ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν ἐγκληματιῶν πῆρε προσφάτως ἕνα γερό μάθημα, θάβοντας τό γιό του πού σκοτώθηκε τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων του. Ἀλλά ὁ πόνος τῆς ἀπώλειας τοῦ παιδιοῦ του δέν νομίζω νά καταφέρει νά σπάσει τό τσιμέντο μέ τό ὁποῖο ἔχει ντύσει τήν ψυχή του... Ἄς προσευχηθοῦμε στό Θεό νά κάνει τό θαῦμα του καί ἄς εὐχηθοῦμε ὑπέρ τῆς ἀνάπαυσης τοῦ γιοῦ του».

Δυστυχῶς ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοί πού δύνανται σήμερα νά ὀρθώσουν ἀντίσταση στό σχέδιο αὐτό τῶν ἀνόμων πλουτοκρατῶν, πού κατάφεραν ὄχι μόνο νά ἐλέγχουν μέσω τοῦ τεκτονισμοῦ ἀλλά καί διαφόρων μιαρῶν ἰνστιτούτων καί λεσχῶν «πολιτικούς ἄνδρες» ἀλλά καί νά τούς ἐπιβάλλουν ἕνα καθεστώς ὀμηρείας. Μέ λίγα λόγια εὐθαρσῶς θά ὑποστηρίζαμε ὅτι δέν ἀρκοῦνται στόν ἑκάστοτε «φόρο ὑποτέλειας» πού λαμβάνουν γιά τίς ... ἐξυπηρετήσεις τους ἀλλά ἐπιπλέον μέ μεγάλη εὐκολία ἀνεβάζουν καί κατεβάζουν κυβερνήσεις ἀνεξαρτήτως πολιτικοῦ χρώματος καί φιλοσοφίας ἀπαιτώντας ὡς κυρίαρχοι, ὁλοένα καί περισσότερα πλούτη. Βέβαια ἡ ἐπικράτηση αὐτῶν τῶν σύγχρονων ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἐπετράπη θά λέγαμε ἀπό τό Θεό γιά νά ἐξετασθεῖ κατά πόσο οἱ Χριστιανοί εἶναι πρόθυμοι νά ἐπιτρέψουν στή λυτρωτική ὁδό τῆς μετανοίας! Κάτι τέτοιο ὅμως δέν παρατηρεῖται γιατί ὁ Ἀντίδικος ἔχει ἤδη ἀμβλύνει τίς συνειδήσεις, ἀφοῦ φρόντισε διακαῶς νά τίς στρέψει πρός τά ἐφήμερα (πάθη, εὔκολος πλουτισμός κ.ο.κ.)! Γι’ αὐτό ὑποφέρουμε ὡς κοινωνία καί ὡς λαός.

«Ὁ καλός Θεός- ὑποστηρίζει ὁ γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους- ἔδωσε πολλές παρατάσεις καί προέβη σέ πολλές θεοσημεῖες προκειμένου νά δώσει τήν εὐκαιρία σ’ ὅλους ἐμᾶς νά μετανοήσουμε. Δυστυχῶς ὅμως, ἐμεῖς συνεχίζουμε ὄχι μόνο νά σφυρίζουμε ἀδιάφορα ἀλλά ἐπιπλέον συντονιζόμαστε στό ἅρμα τοῦ Ἀντιδίκου μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον τρόπο καί τοῦ γυρίζουμε συνεχῶς τήν πλάτη. Κοπτόμαστε ποικιλοτρόπως ὡς λαός νά ἀναπτυχθοῦμε σέ κάθε τομέα ἐκτός αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ, πού ἔχει νά κάνει μέ τή σχέση μας μέ τόν Θεό. Καί ὁ πνευματικός τομέας εἶναι ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα ὅλων τῶν ὑπολοίπων. Ἐπιδιώκουμε ὀβολούς καί μισθούς καί παχυλές συντάξεις γιά νά καλυτερέψουμε, ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε τή ζωή μας, νά τήν κάνουμε πιό ἄνετη. Καί δέν νοιαζόμαστε γιά τό τί μισθό θά λάβουμε ὅταν θά ἔρθει αὐτή ἡ εὐλογημένη στιγμή καί σταθοῦμε στό ἀπολογητικό βῆμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νοιαζόμαστε νά καταστοῦμε πλούσιοι στή γῆ καί δέν νοιαζόμαστε νά ἐξασφαλίσουμε τόν πλοῦτο τοῦ οὐρανοῦ, τόν Παράδεισο καί τή σωτηρία. Ἔχουμε καλοί μου Χριστιανοί, πάρει λάθος δρόμο καί τό τραγικό εἶναι ὅτι διστάζουμε νά ἀλλάξουμε, ὅπως λέει γνωστό λαϊκό τραγούδι ζωή. Μιλᾶμε μέ τά σώματά μας σήμερα ὡς κοινωνία, δηλαδή μιλᾶμε μέσα ἀπό ἰδιοτέλειες, ἐγωισμούς, πάθη, σκοπιμότητες καί ἀφήνουμε ἀδρανεῖς παντελῶς τίς ψυχές μας... Περνοῦμε ἄσκοπα τήν ἐφήμερη ζωή ἀναζητώντας νά βροῦμε εὐτυχία στά τιποτένια καί μηδαμινά. Γι’ αὐτό χάσαμε τά πρόσωπά μας καί λογιζόμαστε ἀπέναντι σ’ αὐτά τά σύγχρονα ἀνθρωποφάγα θηρία, ὡς ἄμορφες μάζες, τίς ὁποῖες μποροῦν νά μετακινοῦν κατά βούληση...

Νά λοιπόν -συνεχίζει ὁ γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους- γιατί αὐτοί οἱ πλουτοκράτες σφίγγουν ὁλοένα καί περισσότερο τή θηλιά καί μᾶς δένουν σέ ἕνα νέο Γόρδιο δεσμό, πιό ἰσχυρό ἀπό αὐτόν τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Ἀλλά ὁ πολυεύσπλαχνος Θεός καί πάλι δέν θά μᾶς ἀφήσει ἕρμαια καί αἰχμαλώτους στά δίκτυα τῆς ἀνομίας. Οἱ ἄγγελοι ἤδη παιανίζουν στά δοξολογικά τραγούδια τους πρός τόν τριαδικό Θεό τίς μεγάλες ἀλλαγές πού ἔρχονται σέ ὁλάκερο τόν πλανήτη. Ἄς τίς ὑποδεχτοῦμε Χριστιανοί μου μέ τά γόνατα λυγισμένα στήν μετάνοια καί τίς καρδιές συντονισμένες στούς ἤχους τῆς ταπείνωσης. Γιατί μία τέτοια ὑποδοχή μᾶς ἐπιτρέπει νά συμμετάσχουμε στήν χαρά τους καί ταυτόχρονα νά ἀποφύγουμε τόν πόνο, σάν αὐτόν τῆς κυοφοροῦσας μάνας, πού εἴθισται νά προηγεῖται τῆς μετανοίας...»

ΠΗΓΗ :www.orthodoxia.gr

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ !!!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ !!! 
 
Δεῖτε τὸ ΒΙΝΤΕΟ

https://www.youtube.com/watch?v=rvZPLZXvpfI

Σὲ 50 χρόνια ή Ἐλλάς θὰ γεμίσει μὲ κάθε καρυδιᾶς καρύδια: Π. Αὐγουστῖνο​ς Καντιώτης 06/02/72

Σὲ 50 χρόνια ή Ἐλλάς θὰ γεμίσει μὲ κάθε καρυδιᾶς καρύδια
 
Π. Αὐγουστῖνο​ς Καντιώτης 06/02/72

https://www.youtube.com/watch?v=ljqY4P1yIr0

Η ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ, ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΑΠΤΗΣ «ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ»

Η ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ, ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΑΠΤΗΣ «ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ»

Του θεολόγου, Β. Χαραλάμπους

Η ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», της Μεγάλης Συναπτής, από τα λεγόμενα «ειρηνικά», ερμηνεύεται από κάποιους οικουμενιστές, ως ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Γιατί διαστρέφουν τη σημασία και το νόημα της ευχής τούτης από τη Μεγάλη Συναπτή;

Δεν είναι ακρότητα, αλλά αλήθεια να πούμε ότι η ευχή «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», την ένωση εννοεί πάντων των ανθρώπων και εξυπακούει την επιστροφή στη Μία Αγία Εκκλησία. Οι οικουμενιστές ερμηνεύουν τούτη την ευχή λανθασμένα, ότι δηλαδή εννοεί την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων, ερμηνεία η οποία αφορμάται από την ανθρωπάρεσκη αγάπη. «Παν νόημα εμπαθές», για να χρησιμοποιήσομε και την έκφραση του Αγίου Νείλου του ασκητού, γιατί πράγματι περί εμπαθούς εννοίας της «αγάπης» πρόκειται, στρεβλώνει και την αγάπη προς τον Θεό και την αγάπη προς τον άνθρωπο, διότι φρονώ ότι το κάλλος της εν Χριστώ αγάπης, εν αληθεία νοείται. Εάν θέλομεν να έχομε «αγάπην τε άπειρον προς τε τον Θεόν και ανθρώποις»* θα πρέπει την επιστροφή πάντων των ανθρώπων να επιζητούμε στην Μία Αγία Εκκλησία. Στη Μεγάλη Συναπτή, η ευχή «και της των πάντων ενώσεως», την ένωση όλων των ανθρώπων σαφώς εννοεί και φυσικά εξυπακούει την επιστροφή στη Μία Αγία Εκκλησία.

Στα αρχαία λειτουργικά κείμενα, η Εκκλησία χαρακτηρίζεται «από περάτων έως περάτων της γης». Στο βιβλίο της Αρχαίας Εκκλησίας, «Διαταγαί των Αποστόλων», όπου υπάρχει αρχαίο κείμενο της Θείας Λειτουργίας, αναγινώσκομε «Υπέρ της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της από περάτων έως περάτων δεηθώμεν, όπως ο Κύριος άσειστον αυτήν και ακλυδώνιστον διαφυλάξη και διατηρήση μέχρι της συντελείας των αιώνων».

«Η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν», (Συνοδικό Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου), καταδεικνύει πως ορίζεται αληθώς η Οικουμένη, όπου οι πάντες το αυτό φρονούν , ποιός είναι ο αληθής Οικουμενισμός, ο οποίος εκφράζεται ορθοδόξως, όπου αληθώς αρμόζει, το «αδελφικώς» και «πατροποθήτως».

Με λύπη παρατηρούμε ότι η ευχή της Μεγάλης Συναπτής «Υπέρ της των πάντων ενώσεως», τιτλοφορεί παρερμηνευόμενη και θεολογικά κείμενα ακόμα. Επεξηγείται η ευχή τούτη, ως υπονοούσα την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Αυτό είναι εννοιολογική στρέβλωση της ευχής της Μεγάλης Συναπτής.

Δέεται ο διάκονος ή ο ιερεύς «υπέρ ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών», δηλαδή για τη στερέωση των Αγίων του Θεού Εκκλησιών. Αυτή η δέηση της Μεγάλης Συναπτής έχει παρερμηνευτεί με απαράδεκτο τρόπο. Σαφέστατα εννούνται οι τοπικές Εκκλησίες, καθότι συν τοις άλλοις, έχει γραφεί στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού και δεν εννοεί την ένωση των «εκκλησιών» διαφόρων δογμάτων. Το τοπικώς ενδεικνυόμενο, παρερμηνευόμενο σε βαβέλειους ατραπούς οδηγεί.

Επακόλουθο λοιπόν της στρέβλωσης της έννοιας της ευχής τούτης, της Μεγάλης Συναπτής, είναι το γεγονός ότι οι οικουμενιστές δημιούργησαν σκοπίμως ένα ατυχέστατα παρερμηνευόμενο συγκερασμό, με αποτέλεσμα να εννοούν, αυτό που αλλοτρόπως διαλαλούν στις οικουμενικές συνάξεις, δηλαδή της ενώσεως πάντων των «εκκλησιών» κάθε δόγματος σε μία εκκλησία.

Αυτό εννοεί και η δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που συνήλθε στο Τορόντο του Καναδά κατά το έτος 1950. Η «Δήλωση του Τορόντο», τιτλοφορείται «Η Εκκλησία, οι Εκκλησίες και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Στη «Δήλωση του Τορόντο», αναφέρεται ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), δεν πρέπει να γίνει ποτέ υπερ-εκκλησία. Ενώ τούτο αναφέρεται ως πρώτιστη θέση η οποία επεξηγεί, τι δεν είναι το (Π.Σ.Ε.), παρακάτω επεξηγώντας τι είναι το (Π.Σ.Ε.), αναφέρει «οι εκκλησίες αναγνωρίζουν ότι το να αποτελεί κάποιος μέλος της εκκλησίας του Χριστού είναι πιο περιεκτικό από το να αποτελεί μέλος της ίδιας του της εκκλησίας», (churches are acknowledging that the membership of the church of Christ is wider and more inclusive than the membership of their own church).

Όντως αυτό που καταδεικνύεται με το «περιεκτικότερο» (more inclusive), υποβαθμίζει το γεγονός να ανήκεις στην ίδια σου την εκκλησία. Μπορεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), να μη αποτελεί υπερ-εκκλησία, σαφέστατα όμως υποδεικνύεται η εκκλησία του Χριστού (όπως φυσικά την εννοεί το Π.Σ.Ε.), σαν μια εκκλησία που είναι πάνω από όλες τις εκκλησίες-μέλη του Π.Σ.Ε. Ως Ορθόδοξοι δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο, καθότι στο σημείο τούτο της «Δήλωσης του Τορόντο», μας υποβάλλει να δεχθούμε ότι ανήκουμε στις «επί μέρους εκκλησίες» και ότι υπάρχει μια άλλη Εκκλησία του Χριστού (με ευρύτερη σημασία) στην οποία είναι «περιεκτικότερο» να ανήκουμε. Δηλαδή αλλοτρόπως, σαφέστατα όμως υποδεικνύεται μια υπέρ- εκκλησία, πέραν της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο π. Γεώργιος Τσέτσης ως μόνιμος αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στη Γενεύη και επιτελικό στέλεχος του Π.Σ.Ε., κατά τα έτη (1984-1999), μπορεί να προσπάθησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες των Ορθοδόξων, με την αναφορά του «περί του μύθου της υπερ-εκκλησίας», όμως το σημείο τούτο της δήλωσης με τη φράση «πιο περιεκτικό» (more inclusive), σε τι άλλο παραπέμπει; Δεν παραπέμπει σε μια εκκλησία με «ευρύτερη» σημασία, δηλαδή σε υπερ-εκκλησία;

Επίσης ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) αναφερόμενος στο Π.Σ.Ε., επισημαίνει πως, ποτέ δεν ήταν, ούτε και θα είναι εκκλησία το Π.Σ.Ε., με τα χαρακτηριστικά στοιχεία της una sancta (Μίας Αγίας), όμως πρόσθεσε πως «έχει εκκλησιολογική σημασία οτιδήποτε συμβάλλει στην οικοδόμηση της εκκλησίας» (Τhe Self-understanding of the Orhodox and their Participation in the Ecumenical Movement – Metropolitan John of Pergamon). Η επεξηγητική φράση «συμβάλλει στην οικοδόμηση της εκκλησίας» πως μπορεί να ερμηνευτεί; Αν την Ορθόδοξη Εκκλησία εννοεί, τότε διαχωρίζει σαφώς τη θέση του από τη «Δήλωση του Τορόντο». Αν όμως την εννοιολογική σημασία της «Δήλωσης του Τορόντο» στηρίζει, τότε πρόκειται περί εκκλησιολογικής στρέβλωσης του τι είναι η Εκκλησία του Χριστού. Για τη συμβολή του Π.Σ.Ε. «στην οικοδόμηση της εκκλησίας», όπως ισχυρίστηκε ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), έχω βέβαιη τη πεποίθηση, ότι «ουδέ επ’ελάχιστον», συνέβαλε «στην οικοδόμηση της εκκλησίας», με τις τόσες εκκλησιολογικές στρεβλώσεις και τις οικουμενιστικές ασχήμιες.

Προς τι λοιπόν η εννοιολογική στρέβλωση, των ευχών τούτων της Μεγάλης Συναπτής και ο παρερμηνευόμενος συγκερασμός τους;


*«αγάπην τε άπειρον προς τε τον Θεόν και ανθρώποις» - Ησυχίου Πρεσβυτέρου, Προς Θεόδουλον (Φιλοκαλία Α΄)

http://orthodox-voice.blogspot.gr/

New Calendar Priest Asks 3-year Old For Consent to Baptism (VIDEO)

New Calendar Priest Asks 3-year Old For Consent to Baptism (VIDEO)

In what may be the strangest story to make NFTU yet, a New Calendar priest in Germany asked a three year old for consent to baptism– and when the three year old said “no”, the priest took off his stole and walked.
Keep Talking Greece reported on the story and that the priest was questioned by local media, giving odd answers to why he’d refuse to baptize a child, citing a personal “bad experience”.
 
While there may be hidden reasons (it’s been claimed the parents didn’t show up very often to Church), a priest refusing to baptize a recalcitrant toddler is unheard of. Apparently the priest is unaware that this is a large part of what sponsors are for– to answer for children incapable of their own decisions.
Unless he thought that pre-schoolers are fully functioning adults?
 
Videο: 

www.youtube.com/embed/DX3qGhcnMjk

Η ΑΘΗΝΑ ΕΑΛΩ! ΜΑΘΑΝΕ ΟΤΙ ΠΕΣΑΜΕ “ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ” , ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΚΙ ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ > ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ

Η ΑΘΗΝΑ ΕΑΛΩ! ΜΑΘΑΝΕ ΟΤΙ ΠΕΣΑΜΕ “ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ” , ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΚΙ ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ > ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΥΣΣΟ

Η παράφραση της γνωστής λαϊκής ρήσης που έχει ως ήρωες τους “γύφτους” φαίνεται ότι ισχύει και στην περίπτωση της πρώτης προαναγγελθείσης και επίσημης διεθνούς μάζωξης των απανταχού μασονικών αποβρασμάτων, γραφικών ή μη, ενεργών ή όχι στην Αθήνα εν μέσω των σοβαρών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στις οποίες κινείται η χώρα. Είναι πια ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα και η Αθήνα προσφέρεται για όλα με την υπάρχουσα κυβέρνηση των δουλόφρονων νεοφιλελεύθερων που ξεπουλάνε κάθε στρέμμα και κάθε πέτρα της μέρα με τη μέρα. Οι Μασόνοι θα μας χαλάσουν; Σε περιόδους ντροπής που η κατοχική συγκυβέρνηση των Τσολάκογλου-Τούρκογλου σκύβουν το κεφάλι και λυγίζουν τη μέση σε Τούρκους, Γερμανούς, Σλάβους και Εβραίους, δεν θα κάνουν τα χατήρια και στο ιδεολογικό “σκλαβοπάζαρο” της Διεθνούς Τεκτονικής Στοάς που επιθυμεί να σουλατσάρει στην Νότια Παραλία της Ελληνικής Ριβιέρας, όπως την αποκαλεί;

Μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα masonic-events έχει ήδη ανακοινωθεί διαλαλώντας την πραμάτεια της και η οριστική λίστα ομιλητών και εργασιών του Παγκόσμιου Συνεδρίου Μασονίας που πρόκειται για πρώτη φορά να λάβει μέρος στην Ελλάδα. Το Summer International Masonic Workshop θα πραγματοποιηθεί από τις 27 έως τις 31 Αυγούστου σε ξενοδοχείο στην Ανάβυσσο(Αλεξάντερ hotel)και αναμένεται να φιλοξενήσει Ελευθεροτέκτονες από Στοές όλου του κόσμου, αλλά και να προσελκύσει επισκέπτες από δεκάδες χώρες. Η επίσημη ανακοίνωση των διοργανωτών κάνει λόγο για μια συνάντηση σε χαλαρό περιβάλλον με θέα τη θάλασσα της Αναβύσσου την οποία αναφέρει ως ελληνική Ριβιέρα. Συγκεκριμένα η προναγγελία αναφέρει: 
 
“Oι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία, σε χαλαρό, καλοκαιρινό περιβάλλον, να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν ιδέες και σκέψεις, να δουν παλιούς φίλους και να κάνουν νέους. Η συνάντηση είναι μια μοναδική ευκαιρία για Τέκτονες από όλο τον κόσμο, καθώς και για όσους ενδιαφέρονται για την Ελευθεροτεκτονική, να συναντηθούν, να γνωρισθούν και να συζητήσουν τις απόψεις τους, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα μια καλοκαιρινή ανάπαυλα, με την οικογένεια ή τους φίλους τους, σε μία παραλία της Αττικής. ” Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση το Συνέδριο θα περιλαμβάνει διαλέξεις και ανοιχτές ομιλίες με θέματα που αφορούν το ρόλο και το μέλλον της Μασονίας στον 21ο αιώνα. Παράλληλα και σύμφωνα με το πρόγραμμα, τα μέλη των Αδελφοτήτων θα ξεναγηθούν και σε αρχαιολογικούς χώρους ώστε να γνωρίσουν την ιστορία της αρχαίας Αθήνας και εαν βέβαια βρούν και καμία ευκαιρία να βουτήξουν κανένα αρχαίο μάρμαρο ή κανένα αρχαίο κεραμίδι από το ξέφραγο αμπέλι των αρχαιολογικών ανασκαφών. Το Συνέδριο θα είναι ανοιχτό και η συμμετοχή στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις και εργασίες δεν θα απευθύνεται αυστηρά στα μέλη των Αδελφοτήτων. Οι ομιλητές που είναι προσκεκλημένοι είναι υψηλόβαθμοι των Αδελφοτήτων από χώρες όπως η Ιρλανδία, η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία ενώ συμμετοχή θα έχουν και Έλληνες. Το κόστος θα ξεκινάει από τα 175 δολάρια μαζί με τη διαμονή και θα αυξάνεται ανάλογα με τις ημέρες που ο κάθε ενδιαφερόμενος θα θελήσει να παρευρεθεί. Υπάρχουν διαθέσιμα πακέτα που περιλαμβάνουν όλες τις υπηρεσίες και ξεπερνούν τα 700 δολάρια. Σύμφωνα με τον φορέα που διοργανώνει τη Διεθνή Θερινή Τεκτονική Συνάντηση η διοργάνωση δήθεν δεν είναι συνδεδεμένη με Τεκτονικό ή Ακαδημαϊκό φορέα ή οργανισμό και δεν θα διεξαχθούν Τεκτονικές συνεδριάσεις.

Η ακριβής ανάρτηση που “κρέμεται” εδώ και καιρό στο masonic-events αναγγέλλεται με τιμές και δόξες και βέβαια καλό είναι να καλέσουν και την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη που από όσα έχουμε καταλάβει διακαώς επιθυμεί κατ’ εντολήν του πολιτικού της ευεργέτη Αντώνη Σαμαρά, να γεμίσει η Ελλάδα τουρίστες. Είτε για να την αλώσουν είτε για να την επισκεφτούν.

makeleio

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΕΡΩΤΑΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΕΡΩΤΑΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ
 
Στὴν Γερμανία
 
www.youtube.com/embed/DX3qGhcnMjk

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης διὰ τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους Νεομάρτυρες.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης διὰ τοὺς Ἁγίους ἐνδόξους Νεομάρτυρες.


Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης για τους  Αγίους ενδόξους Νεομάρτυρες
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΕΝΔΟΞΟΥΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ἐν Πειραεῖ 28-6-2014  
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἑορτάζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν Κυριακή Γ΄ τοῦ Ματθαίου, τήν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων. Τί εἶναι, ὅμως, νεομάρτυς; Ποιός θεωρεῖται νεομάρτυς;

Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὡς Νεομάρτυρες χαρακτηρίζονται ὅσοι μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μετά ἀπό τό 1453 μ.Χ., δηλ. μετά τήν ἄλωση τῆς Κων/λεως, ἀπό τούς Μωαμεθανούς Τούρκους, ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά ἀσπασθοῦν τόν Ἰσλαμισμό, Μωαμεθανισμό, Μουσουλμανισμό. Οἱ Νεομάρτυρες ὀνομάσθηκαν ἔτσι, γιά νά διακρίνονται ἀπό τούς παλαιούς μάρτυρες τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων ἤ καί ἀργότερα τῆς εἰκονομαχίας. Ὁ ἅγιος Νικόδημος στό προοίμιο τοῦ ἔργου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», ὅπου ὑπάρχουν συγκεντρωμένοι οἱ περισσότεροι βίοι τῶν Νεομαρτύρων, κάνει τήν ἑξῆς πολύ σημαντική ἐρώτηση : «Γιά ποιά αἴτια εὐδόκησε ὁ Θεός νά ἐμφανιστοῦν αὐτοί οἱ νέοι Μάρτυρες στούς τωρινούς καιρούς»; Τήν ἀπάντηση, βεβαίως, μᾶς τήν δίνει μέ ὀξύνοια ὁ ἴδιος, ἀπαριθμώντας πέντε αἴτια.

α) Γιά νά εἶναι ἀνακαινισμός ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

β) Γιά νά μένουν ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως οἱ ἀλλόπιστοι.
γ) Γιά νά εἶναι δόξα μέν καί καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δέ καί καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων.
δ) Γιά νά εἶναι παράδειγμα ὑπομονῆς σέ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, πού τυραννοῦνται κάτω ἀπό τόν βαρύ ζυγό τῆς αἰχμαλωσίας, καί
ε) Γιά νά εἶναι θάρρος καί παρακίνηση στό νά μιμηθοῦν διά τοῦ ἔργου τό μαρτυρικό τους τέλος, τόσο οἱ Χριστιανοί, πού ἀναγκάζονται κατά περίσταση νά μαρτυρήσουν, ὅσο καί ὅσοι ἔφθασαν νά ἀρνηθοῦν νωρίτερα τήν Ὀρθόδοξη πίστη.
Ἀπό τά παραπάνω πέντε σημεῖα, θά ἀναφέρουμε τήν ἑρμηνεία καί τήν ἀνάλυση, πού κάνει ὁ ἅγιος Νικόδημος στό δεύτερο καί στό τρίτο σημεῖο.
 
Οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες κάνουν ἀναπολογήτους τούς ἀλλοπίστους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως
 
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο, οἱ νέοι αὐτοί Μάρτυρες κάνουν ἀναπολόγητους τούς ἀλλοπίστους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, διότι καθώς τό λίγο προζύμι, πού σμίγεται μέ τό πολύ ἀλεύρι, μεταδίδει τήν δική του δύναμη σ’αὐτό καί γίνεται ὁλόκληρο ζύμη, ἔτσι οἰκονόμησε ὁ Θεός νά εἶναι σμιγμένοι οἱ λίγοι πιστοί μέ τούς πολλούς ἀλλοπίστους, γιά νά μεταδώσουν σ’αὐτούς τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά τούς φέρουν στήν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Ἔτσι μᾶς τό βεβαιώνει ὁ θεῖος Χρυσόστομος : «διά τοῦτο καί ἀνέμιξεν (ὁ Θεός δηλαδή) τῶ πλήθει τούς αὐτῶ πιστεύοντας, ἵνα μεταδῶμεν ἀλλήλοις τῆς ἡμετέρας συνέσεως»[1]. Αὐτό δέ μάλιστα καί ἐξαιρέτως οἰκονόμησε νά γίνει μέ τούς νεοφανεῖς αὐτούς Μάρτυρες, διότι αὐτοί σχεδόν ὅλοι γεννήθηκαν καί ἀνατράφηκαν ἀνάμεσα στά πλήθη τῶν ἀλλοπίστων καί τέλος ἐνώπιον τῶν δικῶν τους ἡγεμόνων καί κριτῶν, μέ μεγάλη ἀνδρεία κήρυξαν τήν πίστη τῶν Χριστιανῶν ὅτι εἶναι ἀπλανής καί ἀληθινή καί τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ λαμπρή φωνή ὁμολόγησαν υἱό τοῦ Θεοῦ καί Θεό ἀληθινό καί «σοφίαν καί λόγον τοῦ Θεοῦ, δι’ οὖ τά πάντα ἐγένετο»[2]. Τήν ὁμολογία τους αὐτή τήν βεβαίωσαν, ὄχι μόνο μέ τήν χύση τοῦ ἴδιου αἵματός τους, ἀλλά πολλῶ μᾶλλον μέ τά διάφορα θαύματα, τά ὁποῖα ἐνήργησε δι’αὐτῶν ὁ Θεός, τόσο στόν καιρό τοῦ μαρτυρίου τους, ὅσο καί μετά τήν τελείωση τοῦ μαρτυρίου τους.
Πολλοί ἀπό τούς Μάρτυρες αὐτούς, εὐσπλαγχνιζόμενοι τήν ἀπώλεια τῶν ἀλλοπίστων, πῆγαν ἐπί τούτου στό μαρτύριο καί κήρυξαν σ’αὐτούς τήν ἀλήθεια, διδάσκοντάς τους ν’ ἀφήσουν τό σκότος, στό ὁποῖο βρίσκονται, καί νά προστρέξουν στό φῶς τῆς θεοσεβείας καί πίστεως τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μήν κατακριθοῦν στό ἄσβεστο πῦρ τῆς κολάσεως.
Ἀλλά αὐτοί οἱ ἄθλιοι, ἐπειδή ἦταν τυφλωμένοι ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου καί ἀπό τά πάθη, δέν μπόρεσαν ν’ἀνοίξουν τούς νοερούς ὀφθαλμούς καί νά δοῦν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν, καθώς λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος : «ὁ Θεός τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τά νοήματα τῶν ἀπίστων, εἰς τό μή αύγάσαι αὐτοῖς τόν φωτισμόν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ»[3]. Γι’αὐτό καί θά μείνουν ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως, διότι παρ’ὅλο πού καί τό κήρυγμα ἄκουσαν αὐτῶν τῶν νέων Μαρτύρων καί τά τόσα καί τόσα φοβερά μαρτύρια καί θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, πού ἔγιναν δι’αὐτῶν, εἶδαν, ἐντούτοις ὅμως δέν πίστεψαν, ἀλλά πάλι ἔμειναν στό σκοτάδι. «Ἀπετύφλωσε γάρ αὐτούς ἡ κακία αὐτῶν, καί οὐκ ἔγνωσαν μυστήρια Θεοῦ»[4].
Οἱ μέν νέοι αὐτοί Μάρτυρες θά κατηγορήσουν καί θά κατακρίνουν τότε τούς ἀλλοπίστους, καθώς καί ὁ προφήτης Μωυσῆς θά κατηγορήσει τότε τούς Ἑβραίους, «ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωυσῆς»[5], καί οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι θά κατακρίνουν τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ[6], ὁ δέ Θεός θά δικαιωθεῖ μέ τά λόγια Του, κατά τόν προφητάνακτα Δαβίδ, καί θά νικήσει κατά τήν κρίση μέσω αὐτῶν τῶν Μαρτύρων, καθώς ἔχει γραφεῖ στό Εὐαγγέλιο «ὅτι ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπό τῶν τέκνων αὐτῆς»[7]. Καί κατά κάποιο τρόπο πρόκειται νά πεῖ σ’αὐτούς ἐκεῖνα τά εὐαγγελικά λόγια : «εἰ μή ἐλάλησα ὑμῖν διά τῶν Μαρτύρων μου τούτων, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχετε, νῦν δέ πρόφασιν οὐκ ἔχετε περί τῆς ἁμαρτίας ὑμῶν»[8].     
 
Οἱ ἅγιοι Νεομάρτυρες εἶναι δόξα μέν καί καύχημα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔλεγχος δέ καί καταισχύνη τῶν ἑτεροδόξων
 
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο, ἐπειδή κοντά στά  ἄλλα δύσφημα, πού ξέρασαν οἱ ἀντίπαλοι κατά τῆς Ἐκκλησίας, πρόσθεσαν ἀκόμη κι αὐτό, ὀνειδίζοντας, ἰδιαιτέρως οἱ αἱρετικοί Λατίνοι, οἱ παπικοί, ὅτι, μετά τό σχίσμα του 1054 μ.Χ., ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἀπέκτησε νέο Ἅγιο ἤ Μάρτυρα, καθιστάνοντάς την ἔτσι στείρα ἁγίων καί μαρτύρων. Ἄς αἰσχυνθοῦν, ὅμως, μέ αἰσχύνη αἰώνια καί  ἄς ντραποῦν, βλέποντας τώρα διά τοῦ βιβλίου «Νέον Μαρτυρολόγιον» τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία νά εὐθήνεται καί νά εἶναι γεμάτη ὄχι ἀπό ἕνα ἤ δύο ἤ τρεῖς νέους Μάρτυρες, ἀλλά ἀπό πλῆθος νέων Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι κατώτεροι ἀπό τούς παλαιούς Μάρτυρες, οὔτε κατά τήν παρρησία πρός τούς τυράννους, οὔτε κατά τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, οὔτε κατά τά μαρτύρια, οὔτε κατά τά σημεῖα καί θαύματα, ἀλλά καθ'ολ'αὐτά συνερίζονται μέ ἐκείνους.
Ἐκεῖνοι (οἱ παλαιοί μάρτυρες) μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τῆς Ἁγίας Τριάδος; Κι αὐτοί ὁμοίως. Ἐκεῖνοι ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τό ὄνομα καί τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Κι αὐτοί ὁμοίως.  Κατά τόν ἅγιο Νικόδημο,  ὅμως, αὐτοί (οἱ νέοι μάρτυρες) ἔχουν κάτι περισσότερο ἀπό ἐκείνους (τούς παλαιούς). Καθ'ὅτι ἐκεῖνοι μέν ἀγωνίσθηκαν κατά τῆς πολυθεΐας καί εἰδωλολατρείας, ἡ ὁποία εἶναι μία προφανής ἀσέβεια, πού δύσκολα μπορεῖ νά ἀπατήσει ἕνα λογικό νοῦ, αὐτοί ὅμως ἀγωνίσθηκαν κατά τῆς μονοπροσώπου μονοθεΐας τῶν ἀλλοπίστων, ἡ ὁποία εἶναι μία κεκρυμμένη ἀσέβεια, πού εὔκολα μπορεῖ νά ἀπατήσει τόν νοῦ.

Δι'αὐτό ἄν καί αὐτοί οἱ Μάρτυρες εἶναι νέοι κατά τούς χρόνους, ὅμως κατά τά μαρτύρια εἶναι παλαιοί. Ἄν καί εἶναι ἔσχατοι κατά τήν διαδοχή τοῦ γένους, ὅμως κατά τούς στεφάνους εἶναι πρῶτοι. Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριος τοῦ νοητοῦ ἀμπελῶνος τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, κάλεσε ἐργάτες στόν ἀμπελώνα του, κατά τήν παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου[9], καί τούς παλαιούς καί τούς νέους αὐτούς Μάρτυρες, καί ἀφοῦ ἄρχισε ἀπό τούς πρώτους ἕως τούς ἐσχάτους, τούς ἔκανε ἴσους, μέ τό νά δώσει σέ ὅλους τό ἕνα καί τό ἴσο δηνάριο, τό ὁποῖο εἶναι ὁ στέφανος τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ ἀπόλαυση τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.
Ὥστε ἀπό τήν εὐλογία ἐκείνη, πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν παλαιό Ἰσραήλ, τό νά φᾶνε παλαιά καί νέα γεννήματα «καί φάγεσθε παλαιά... καί παλαιά ἐκ προσώπου νέων ἐξοίσετε»[10], καί τήν εὐλογία ἐκείνη, πού ὑπόσχεται νά δώσει σ'αὐτόν, πού Τόν φοβᾶται καί Τόν σέβεται, τό νά δεῖ υἱούς καί ἐγγόνια «καί ἴδοις υἱούς τῶν υἱῶν σου»[11], αὐτῆς (τῆς εὐλογίας) πνευματικώτερα ἀπολαμβάνει τώρα ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἀνατολική Ἐκκλησία˙ γιατί ἐντρυφᾶ καί τρέφεται νοητῶς, ὄχι μόνο μέ τά γεννήματα τῶν παλαιῶν της Μαρτύρων, ἀλλά καί μέ τά καινούρια τῶν νέων της ἀθλητῶν. Καί βλέπει νά ἔχουν γεννηθεῖ ἀπό αὐτήν πνευματικῶς, καί τούς πρώτους της υἱούς, τούς παλαιούς Μάρτυρες, καί τούς υἱούς τῶν υἱῶν της, δηλ. τούς διαδόχους τους νέους της ἀθλητές, τῶν ὁποίων τά ἱερά λείψανα περιχαρῶς ἀγκαλιάζει καί τά ἅγια αἵματά τους νυμφικῶς στολίζεται, καυχᾶται σ'αὐτά, καλλωπίζεται καί δοξάζεται. Καί χαίρεται καί γιά τούς δύο μαζί υἱούς της, ὡς καλή καί φιλόπαις μητέρα, μέ χαρά δεδοξασμένη καί ἀνεκλάλητη, φωνάζοντας ἀσματικῶς πρός τόν νυμφίον της Χριστό˙ «ἀκρόδρυα νέα πρός παλαιά, ἀδελφιδέ μου ἐτήρησα»[12]. 

Ἡ χαρά της μάλιστα αὐξάνεται, ἐπειδή βλέπει ὅτι ὅσο ὁ καιρός προβαίνει, τόσο αὐξάνουν σέ πληθυσμό καί αὐτοί οἱ νέοι υἱοί της. Καί ἐδῶ βεβαιώνεται, πώς αὐτή, πού κατηγοροῦνταν ὡς στείρα καί  ἔρημη, ἔτεκε ἀληθῶς τώρα ἑπτά, ὅπως ἡ ἁγία Ἄννα, καί τά τέκνα της ἔγιναν πολλά, δηλ. οἱ νέοι Ἅγιοι καί Μάρτυρες˙ «στείρα ἔτεκεν ἑπτά καί ἡ πολλή ἐν τέκνοις ἠσθένησε»[13] καί «πολλά τά τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον, ἤ τῆς ἐχούσης τόν ἄνδρα»[14].
«Μά γιατί λέω μόνο ὅτι ἔτεκε»; ἀναρωτιέται ὁ ἅγιος Νικόδημος. Αὐτή καί μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θά τίκτει τέτοιους νέους υἱούς καί μάρτυρες καί ἡ γενεά αὐτή τῶν νέων ἁγίων της, βεβαιότατα δέν θά ἐκλείψει ποτέ ἀπ'αὐτήν. «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐ μή παρέλθη ἡ γενεά αὕτη, ἕως ἄν πάντα ταῦτα γένηται»[15]. Καί τό αἴτιο εἶναι προφανές. Γιατί, ἄν ὁ Νυμφίος τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας Χριστός ζεῖ καί βρίσκεται πάντοτε μέ τήν νύμφη του, ἑνωμένος πνευματικῶς, καθώς τό ὑποσχέθηκε˙ «ἰδού ἐγώ μεθ'ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[16], ἄν ὁ νυμφαγωγός της, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, μένει μ'αὐτήν στόν αἰώνα˙ «καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μείνει μεθ'ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα»[17], ποιός ἔπειτα ἀμφιβάλλει ὅτι ἀκολούθως πρόκειται νά γεννιοῦνται σ'αὐτήν καί τέτοια τέκνα πνευματικῶς ἕως τοῦ αἰῶνος;   

Καί, λοιπόν, ἄν ἴσως οἱ νέοι αὐτοί μάρτυρες εἶναι ὁμολογουμένως καί ἀληθῶς ἅγιοι καί εὐηρέστησαν τόν Θεό καί δοξάσθηκαν ἀπ'αὐτόν μέ τά θαύματα τῆς θείας Χάριτος καί μάλιστα μέ τήν ἐπιφάνεια τοῦ Θείου φωτός, τότε αὐτοί εἶναι τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, κατέχοντας τά δόγματά της. Τώρα ἄς ἔλθουν καί τά μικρά παιδάκια νά βγάλουν τό συμπέρασμα καί νά ποῦν ὅτι, καθώς αὐτοί εἶναι ἅγιοι καί εὐάρεστοι στόν Θεό, ἔτσι καί ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία, πού τούς γέννησε πνευματικῶς, εἶναι ἑπομένως Ἁγία καί εὐάρεστη στόν Θεό καί ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνεπομένως δέ καί τά δόγματά της εἶναι ὀρθόδοξα καί εὐσεβέστατα. Γιατί, ὅποιοι εἶναι οἱ υἱοί, τέτοια εἶναι καί ἡ μητέρα. Καί ὅποιος εἶναι ὁ καρπός, τέτοιο εἶναι καί τό δένδρο. Καί ὅποια εἶναι τά αἰτιατά, τέτοια εἶναι καί τά αἴτια.

Ἄς ἱκετεύσουμε, λοιπόν, σήμερα, τούς ἁγίους ἐνδόξους νεομάρτυρες νά μεσιτεύουν ὁλοψύχως πρός τόν ἅγιο Θεό, γιά νά γίνει ἵλεως στίς ἁμαρτίες μας καί νά παύσει τήν καθ'ἡμῶν δικαία Του ἀγανάκτηση, παρορῶν ὡς πολυέλεος τά πταίσματά μας, μέ τά ὁποία ἔργῳ, λόγω καί διανοία κάθε μέρα τόν παραπικραίνουμε. Ἐνθυμεῖστε Του, ὦ Νεομάρτυρες, τά μαρτύρια, πού λάβατε γιά τό  ὄνομά Του, καί ἔτσι ἐξιλεῶστε τόν θυμό Του, ἐπειδή ἀληθῶς λιγοστέψαμε καί κακοπαθήσαμε σφόδρα καί μικρύναμε ἀπό ὅλα τά ἔθνη, κάτω ἀπό τήν πολυχρόνια σκλαβιά. Καί στήν μέν παροῦσα ζωή ἐλευθερῶστε μας ἀπό κάθε κακό ψυχικό καί σωματικό, ἐνδυναμώνοντάς μας νά φυλάξουμε στερεά καί ὅλα ὅσα ἐκ μέρους σας μᾶς διδάξατε. Στήν δέ μέλλουσα ζωή ἀξιῶστε μας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἡμῶν, ὦ ἡ δόξα καί τό κράτος σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίω Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.



[1] Ὁμιλία ιστ΄ εἰς τό κατά Ματθαῖον
[2] Ἰω. 1, 2.
[3] Β΄ Κορ. 4, 4.
[4] Σοφ. Σολ. 2, 21-22.
[5] Ἰω. 5, 45.
[6] Ματθ. 19, 28.
[7] Ματθ. 11, 19.
[8] Ἰω. 15, 22.
[9] Μτθ. 20, 1.
[10] Λευϊτ. 26, 10.
[11] Ψαλμ. 128, 6.
[12] Ἄσμα 7, 14.
[13] Α΄ Βασ. 2,5.
[14] Ἡσ. 54,1.
[15] Ματθ. 24,34.
[16] Ματθ. 28,20.
[17] Ἰω. 14,16.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Τὸ Εὐαγγελικὸν Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου

Τὸ Εὐαγγελικὸν Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου

(Μτθ. ιστ´ 13-19)

Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ δὲ εἶπον· Οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἰερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. Λέγει αὐτοῖς· Ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι; ᾿Αποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπεν· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ τοῦ ζῶντος.  Καί ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέν σοι, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. Καί δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ἀπόδοσις εἰς τὴν Νεοελληνική

Ε
κείνο τον καιρό όταν ήλθεν ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισαρείας, την οποίαν είχε επεκτείνει και εξωραΐσει ο Ηρώδης ο Φιλιππος, ερώτησε τους μαθητάς του λέγων· τί λένε οι άνθρωποι για μένα, ότι είμαι εγώ, ο υιός του ανθρώπου;
Εκείνοι δε είπαν· Άλλοι μεν λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι δε ο Ηλίας, και άλλοι ότι είσαι ο Ιερεμίας η ένας από τους προφήτας. Λεγει εις αυτούς· Σεις όμως οι μαθηταί μου ποίος λέτε, ότι είμαι; Απεκρίθη δε ο Σιμων ο Πετρος και είπε· Συ είσαι ο Χριστός, ο υιός του Θεού του αιωνίου, που έχει ζωήν και δίδει ζωήν. Και ο Ιησούς απήντησε και του είπε· Μακάριος είσαι, Σιμων υιέ του Ιωνά, διότι την ομολογίαν, που έκαμες, δεν σου την εφανέρωσε αίμα και σαρξ, δηλαδή κάποιος άνθρωπος, αλλά ο Πατήρ μου ο επουράνιος. Και εγώ δε σου λέγω τούτο· ότι συ είσαι Πετρος και επάνω εις αυτήν την πέτραν της ομολογίας σου θα οικοδομήσω ασάλευτον την Εκκλησίαν μου, και πύλαι Αδου δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατορθώσουν τίποτε εναντίον της. Και θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, θα σου δώσω δηλαδή την εξουσίαν, ώστε όποιο αμάρτημα δεν θα συγχωρήσης συ εις την γην, θα είναι ασυγχώρητον και στους ουρανούς· και αμάρτημα το οποίον συ θα συγχωρήσης επάνω εις την γην, θα είναι συγχωρημένον στους ουρανούς. 
 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΔΥΝΑΜΕΙ ΘΕΟΣ!

          Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΔΥΝΑΜΕΙ ΘΕΟΣ!

1. Ο Θεός και ο άνθρωπος. Αυτές είναι οι δύο μοναδικές πραγματικότητες. Ο Θεός ως αυτοϋπαρξη και ο άνθρωπος ως ύπαρξη κατά χάριν. Ο Θεός ως κατ’ ουσία Θεός και ο άνθρωπος ως κατά χάριν θεός. Ο Θεός ως ουσία άγνωστος και σχετικά γνωστός από τις ενέργειές Του και ο άνθρωπος γνωστός κατά τις ενέργειές του και άγνωστος κατά τις δυνατότητές του. ο Θεός έχει φυσικές όλες τις τελειότητες και υπερτελειότητες και ο άνθρωπος έχει κατά μετοχή και χάρη κάποιες θείες καταβολές αναλογικές και δυνατότητες ομοιώσεως με τον Θεόν. Είναι πλέον δεδομένο και αμετάβλητο το δημιουργικό πρόσταγμα του Θεού: ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού.

Ο άνθρωπος δεν είναι επομένως ένα ον αυθύπαρκτο, άσχετο, ανεξάρτητο, αυτόνομο. Είναι ένα ον λογικό που από αυτή του τη φύση του ανήκει στον Θεόν, εξαρτάται από τον Θεόν, σχετίζεται με τον Θεόν, συγγενεύει με τον Θεόν. Οι «φυσικές» καταβολές του είναι τάξεως υπερφυσικής, λειτουργούν με αναφορά στον Θεόν. Κάθε παρέκκλιση, κάθε κίνηση του ανθρώπου να αυτονομηθή και να διακόψη τη σχέση του με τον πλάστη και πατέρα του, οδηγεί στην αποπλάνηση και παραμόρφωσή του. Γίνεται ένα τέρας, ένα ον αντινομικό και πλήρες από σύγχυση και δυστυχία.

2. Οι πρωτόπλαστοι εσάρκωσαν τη μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα στις σχέσεις τους μεταξύ των και απέναντι του Θεού. Μέσα στην αναμαρτησία, πλέοντες στη χάρι του Θεού και το άκτιστο φως, ζούσαν σε τελεία αρμονία με τη βούληση της πατρικής αγάπης, οδηγούμενοι σταδιακά στην κατά χάρη ομοίωσή τους με τον Θεόν. Όλο τους το είναι ήταν λουσμένο στη θεϊκή χάρη, ο νους ακτινοβόλος από την άκτιστη λάμψη, η καρδιά καθαρή, φλογερή από αγάπη, «πάσχουσα τα θεία» από την ερωτική σχέση της με τον επίσης ερωτικά διακείμενο και «εξιστάμενο» Θεόν. Αυτή λοιπόν η αμοιβαία έλξη αγάπης και έρωτος μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αποτελούσε την «κατά φύση» σχέση, που εξέφραζε και τον προορισμό του ανθρώπου, που πλάστηκε για ευτυχία και θέωση. Υπό το πρίσμα αυτό θεωρούμενος ο άνθρωπος, αναδεικνύεται όντως ως ένας κατά χάριν θεός «δόξη και τιμή εστεφανωμένος», ένας «εν σαρκί περιπολών θεός». Το δε πρωτόκτιστο κάλλος του, η λειτουργία των ψυχοδιανοητικών του δυνάμεων, το πνευματικό του ήθος, οι απαθείς σχέσεις του με τον σύντροφό του, η στάση του απέναντι του κτιστού κόσμου και η ερωτική του φορά προς τον Θεόν και τις άκτιστες ενέργειές Του, όλα αυτά αποτελούν τα μοναδικά και ιερά αρχέτυπα, πρότυπα και υποδείγματα μιμήσεως και οικειώσεως υπό των ανθρώπων.

3. Ο άνθρωπος, ως ελεύθερον ον, δελεασθείς απατήθηκε από τον «απ’ αρχής ανθρωποκτόνον». Ολόκληρος ο άνθρωπος η ψυχή και το σώμα, αρρώστησε βαρύτατα. Έγινε θνητός, εμπαθής, σκοτεινός. Διέστρεψε τις υιϊκές σχέσεις του με τον Θεόν, έχασε την λάμψη της χάριτος, ο νους έπαψε να βλέπη την δόξα της θεότητος. Οι δυνάμεις της ψυχής άλλαξαν ρυθμό. Το θυμικό έχασε την αρρενωπή κίνηση και αντί να στρέφεται με απαθή τρόπο κατά του κακού, εστράφη κατά του ανθρώπου. Το επιθυμητικό, που ήταν στη διάθεση της αγάπης προς τον Θεόν και τον άνθρωπο, μετεβλήθη σε πηγή φιληδονίας. Και το λογιστικό, που λειτουργούσε μόνο με πνευματικές θεωρίες και προσευχές – αφού ο νους ήταν «επόπτης της αισθητής κτίσεως και μύστης της νοουμένης» -- σκοτεισμένο, θαμπό, τυφλό, υποκείμενο στις εμπαθείς υποβολές του παθητικού μέρους της ψυχής και στις απατηλές προσβολές του διαβόλου, κατήντησε έρμαιο των παθών και των σατανικών φαντασιώσεων. Έτσι ο άνθρωπος, με αφώτιστη συνείδηση και νοσηρή ψυχική αίσθηση, εξελάμβανε το κακό ως καλό, το πικρό ως γλυκύ, το ψεύτικο ως αληθινό και το δαιμονικό ως θείο. Και ενώ η ψυχή, διατηρούσα κάποια λείψανα της θείας ευγενείας της, ορμούσε, από ορμοέμφυτο για ό,τι καλό και αληθινό, συνελάμβανε στη σύγχυσή της τα είδωλά των, σκιές, φαντάσματα και εικόνες, όπου εκένωνε τον ακάθαρτο έρωτά της, εν αγνοία της πλάνης της.

4. Μέσα σε αυτά τα χαλκεύματα πρέπει να ενταχθούν όλες οι προχριστιανικές θρησκείες και όλες οι φιλοσοφίες, εξαιρέσει της ιουδαϊκής, την οποίαν ως προτύπωση του χριστιανισμού απεκάλυψεν ο Θεός. Και οι διάφορες θρησκείες και οι ποικίλες φιλοσοφίες, ως αναζητήσεις, υπό της πρώτης του Θεού, και υπό των δευτέρων, της αληθείας, αποτελούν μαρτυρίες ενός άλλου κόσμου, που εχάθη και αγωνιωδώς ερευνάται για την επανεύρεσή του. Εάν θ’ αναλύση κανείς την ελληνική φιλοσοφία, θα ανακαλύψη το κάλλος, το φως, τις εφέσεις και τις οράσεις του απτώτου και απλού ανθρώπου σε μια θλιβερά αλλοιωμένη μορφή, σαν μια χαμένη παλαιά ευγένεια, σαν ένα απολεσθέντα παράδεισο. Τι άλλο από αναζήτηση του Θεού, της αληθείας και της μακαριότητος που έχασεν ο άνθρωπος, είναι ο Πυθαγορισμός, ο Πλατωνισμός, ο Στωϊκισμός, ο Νεοπλατωνισμός, ο Αριστοτελισμός; Παντού κανείς ανακαλύπτει την δίψα της ψυχής για τον Θεόν, για την ευτυχία, για την αλήθεια. Δίψα μόνο χωρίς την δυνατότητα ευρέσεως, αφού τα όργανα αναζητήσεως – οι ψυχικές δυνάμεις – έχουν υποστή διαστροφή και ο διάβολος εξουσιαστικά αποπλανούσε τον άνθρωπο. Γι’ αυτό όλες οι φιλοσοφίες περιέχουν στοιχεία αληθείας, αλλ’ όχι αυτή την αλήθεια. Περιέχουν τάσεις μυστικές, αλλά μένουν στη δίψα για να φανερώνεται, ότι κάποτε ο άνθρωπος ανεπαύετο στους κόλπους του Θεού.

5. Ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να εύρη τον Θεόν. Γι’ αυτό και ο Θεός απεκαλύφθη στον άνθρωπο. Αλλά δεν έφθανε η φανέρωση. Χρειαζότανε και η πρόσληψη του αρρώστου ανθρώπου για να τον θεραπεύση και να τον θεώση. Γι’ αυτό και εσαρκώθη. Σάρκωση, Βάπτιση, Σταύρωση και Ανάσταση, επανέφεραν τον άνθρωπο στο «αρχαίον απλούν» στην προπτωτική κατάσταση. Η ψυχή καθαρίστηκε με το βάπτισμα, απόκτησε με την ενέργεια του αγίου Πνεύματος την πνευματική όραση, την πνευματική γεύση και την πνευματική ακοή, δηλαδή την καθολική αίσθηση, με την οποία η ψυχή «ειδοποιείται» για την ποιότητα όσων προσπίπτουν στην αίσθησή της. Αλλά ενώ στην προπτωτική κατάσταση ο άνθρωπος είχε απλανή την αίσθηση για την διάκριση των ποιοτήτων και σταθερή, μετά την πτώση συμβαίνει το αντίθετο. Ούτε απλανής είναι η αίσθηση ούτε σταθερή. Έως ότου η ψυχή με πολλούς αγώνες και χρόνους αποκτήσει το απλανές στη διάκριση και τη σταθερότητα, θα πλανάται πολύ ή λίγο και θα κυμαίνεται πολύ ή λίγο.

http://pureorthodoxvoice.blogspot.ca/

Ω Πνεύμα Άγιο, πόσο Σὲ ἀγαπᾶ ἠ ψυχή!

Άγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου

Δεν έφερα τίποτε μαζί μου στο Μοναστήρι, εκτός από τις αμαρτίες μου, και δεν ξέρω γιατί ο Κύριος μου έδωσε, ενώ ήμουν ακόμη νεαρός υποτακτικός, τόση χάρη του Αγίου Πνεύματος, που γέμισαν από χάρη η ψυχή και το σώμα μου. Κι ήταν η χάρη όμοια με τη χάρη των μαρτύρων και το σώμα μου διψούσε να πάθει για τον Χριστό.


Δεν εζητούσα εγώ από τον Κύριο Πνεύμα Άγιο. Δεν ήξερα πως υπάρχει Πνεύμα Άγιο, πως έρχεται στην ψυχή και πώς ενεργεί στην ψυχή. Τώρα όμως χαίρομαι να γράψω γιʼ αυτό.
Ω Πνεύμα Άγιο, πόσο Σε αγαπά η ψυχή!
Είναι αδύνατο να σε περιγράψω, αλλά η ψυχή γνωρίζει τον ερχομό Σου και Συ δίνεις ειρήνη στο νου και γλυκύτητα στην καρδιά.

Ο Κύριος είπε: «Μάθετε απʼ εμού την πραότητα και την ταπείνωσιν και ευρήσετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς υμών». Αυτό το λέγει ο Κύριος για το Άγιο Πνεύμα. Μονάχα στο Άγιο Πνεύμα βρίσκει η ψυχή την τέλεια ανάπαυση.
Καλότυχοι εμείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιατί μας αγαπά πολύ ο Κύριος και μας δίνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και με το Άγιο Πνεύμα βλέπουμε τη δόξα του Κυρίου. Για να φυλάμε όμως τη χάρη, οφείλουμε νʼ αγαπούμε τους εχθρούς και σʼ όλες τις στενοχώριες μας να ευχαριστούμε το Θεό.

Ο άνθρωπος, πριν δεχθεί τη χάρη, ζει και νομίζει πως όλα στην ψυχή του πάνε καλά. Όταν όμως τον επισκεφθεί η χάρη και μείνει μέσα του, βλέπει τελείως διαφορετικά τον εαυτό του. Κι όταν μετά στερηθεί πάλι τη χάρη, τότε μόνο καταλαβαίνει σε ποια άθλια κατάσταση βρίσκεται.

Έτσι, κι ακόμη περισσότερο, υποφέρει και πονεί η ψυχή που έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και σέρνεται στη σκλαβιά των κακών λογισμών.

Όποιος δεν γνωρίζει τη χάρη, δεν την επιζητεί. Οι άνθρωποι προσκολλήθηκαν στη γη, και πολλοί δεν ξέρουν πως τίποτα το γήινο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

Η μάνα, όταν πεθάνει, αφήνει τα παιδιά ορφανά. Ο Κύριος όμως δεν μάς άφησε ορφανούς, αλλά μας έδωσε τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο (Ιωάν. ιδʼ 16-18 ) , και Αυτό μάς εμπνέει νʼ αγαπούμε τον Θεό και να Τον ποθούμε ατέλειωτα.

Ω, πόσο βαρειά στενοχωριέται η ψυχή όταν χάσει την αγάπη και την παρρησία προς τον Θεό! Με πόνο καρδιάς τότε παρακαλεί: «Πότε θα Σε δω πάλι, Κύριε, και θα γευθώ την ειρήνη και την αγάπη Σου;»
Γιατί θλίβεσαι, ψυχή μου, και χύνεις δάκρυα; Μην τυχόν λησμόνησες τι σου εχάρισε ο Κύριος, παρόλο που άξιζες κάθε τιμωρία;

Όχι, δεν ελησμόνησα το μέγα έλεος που εσκόρπισε σε μένα ο Κύριος και θυμάμαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την αγάπη του Κυρίου.

Γιατί, λοιπόν, δακρύζεις, ψυχή, αφού γνωρίζεις το απερίγραπτο έλεος του Κυρίου; Τι άλλο περισσότερο θέλεις από τον Δεσπότη;

Η ψυχή μου θέλει να μην στερηθεί ποτέ τη χάρη του Κυρίου. Η γλυκύτητα της χάρης σύρει ακατάπαυστα την ψυχή μου προς την αγάπη του Πλάστη μου.

Όταν ελαττώνεται στην ψυχή η χάρη, τότε πάλι αρχίζει αυτή να αναζητά το έλεος του Κυρίου. Η ψυχή ταράζεται από την τυραννία των κακών λογισμών και καταφεύγει στον Κύριο, στον Πλαστουργό της, και παρακαλεί να της δώσει πνεύμα ταπεινώσεως, για να μη την εγκαταλείπει η χάρη της αδιάλειπτης αγάπης του Ουράνιου Πατέρα.

Ο Κύριος αποσύρει τη χάρη Του από την ψυχή και έτσι, με το έλεος και τη σοφία Του, οδηγεί στην ταπείνωση την ψυχή, για την οποία άπλωσε με αγωνία τα χέρια Του στον Σταυρό. Περιμένει όμως να δείξει η ψυχή την προαίρεσή της στον αγώνα κατά των εχθρών, μόνη όμως η ψυχή δεν έχει δυνάμεις για να νικήσει. Γιʼ αυτό ζητώ με δάκρυα από τον Κύριο: «Κύριε, Συ βλέπεις πόσο ασθενικιά είναι η ψυχή μου, όταν στερηθεί τη χάρη Σου. Συ, το Φως και ο Πατέρας μας, δώσε μας τον άγιο φόβο Σου, για να Σε αγαπούμε όπως Σε τρέμουν και Σε αγαπούν τα Χερουβείμ».

Ο άνθρωπος αφʼ εαυτού του είναι ανίκανος να τηρήσει τις εντολές του Θεού και γιʼ αυτό ελέχθη: «Αιτείται και δοθήσεται». Και αν δεν παρακαλούμε, βασανίζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας και χάνουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και η ψυχή χωρίς τη χάρη ταράζεται για πολλά πράγματα, γιατί δεν εννοεί το θέλημα του Θεού.

Για να έχει τη χάρη, πρέπει να είναι εγκρατής σε όλα ο άνθρωπος: στις κινήσεις, στην ομιλία, στην όραση, στους λογισμούς, στην τροφή. Για κάθε είδους εγκράτεια βοηθάει η μελέτη του λόγου του Θεού, όπως λέει η Γραφή: «ουκ επʼ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος, αλλʼ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».

Καλότυχος όποιος δεν έχασε τη χάρη του Θεού, αλλά ανεβαίνει από δύναμη σε δύναμη. Εγώ όμως έχασα τη χάρη, αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και μου έδωσε να γευθώ ακόμη μεγαλύτερη χάρη μόνο κατά το έλεός Του.
Χωρίς τη χάρη του Θεού είμαστε όμοιοι με τα ζώα, αλλά με τη χάρη ο άνθρωπος είναι μέγας κοντά στον Θεό.

Οι άνθρωποι εκτιμούν υπερβολικά τις γήινες επιστήμες ή τη γνωριμία με κάποιον επίγειο βασιλιά, και χαίρονται όταν κάνουν παρέα μαζί του –αλλά αληθινά μεγάλο είναι μόνο το να γνωρίζουμε με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο και το θέλημά Του.

Με το Πνεύμα το Άγιο εγνώρισε η ψυχή μου τον Κύριο και γιʼ αυτό είναι εύκολοι και ευχάριστο για μένα να Τον σκέφτομαι, Αυτόν και τα έργα Του. Χωρίς όμως το Άγιο Πνεύμα, η ψυχή παραμένει σαν νεκρή, έστω κι αν έμαθε όλο τον κόσμο.

Αν ήξεραν οι άνθρωποι τι είναι η πνευματική επιστήμη, θα εγκατέλειπαν τις γήινες επιστήμες και τέχνες και θα ζητούσαν μόνο τον Κύριο. Το θείο κάλλος Του αιχμαλωτίζει την ψυχή και αυτή ποθεί να παραμένει αιώνια μαζί Του, και δεν ζητά, τίποτα άλλο και θεωρεί όλα τα βασίλεια της γης σαν σύννεφα που περιφέρονται στον ουρανό.

Ο Κύριος είπε: «Εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί εστι» και «υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάν. ιδ΄10, 20).
Πόσο μεγάλο έλεος! Ο Κύριος θέλει να βρισκόμαστε κοντά σʼ Αυτόν και στον Πατέρα, και η ψυχή μας αισθάνεται πως ο Κύριος είναι κοντά μας.

Αλλά τι έχουμε κάνει, Κύριε, για Σένα ή σε τι Σε ευχαριστοήσαμε, ώστε να θέλεις να είσαι μέσα μας και εμείς κοντά Σου; Εμείς Σε σταυρώσαμε με τις αμαρτίες μας και Συ θέλεις να είμαστε μαζί Σου; Ω, πόσο μεγάλο έλεος έδειξες σʼ εμένα! Σʼ εμένα, που μου αξίζει ο άδης και τα βάσανά του, Εσύ δίνεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Κι αν έδωσες σʼ εμέ τον αμαρτωλό τη χάρη να Σε γνωρίσω με το Άγιο Πνεύμα, τότε Σʼ ικετεύω, Κύριε, να δώσεις να Σε γνωρίσει όλος ο κόσμος.

Αυτή είναι η τέλεια εργασία του μοναχού, το να έχει πάντοτε τον νου στραμμένο στον Θεό, χωρίς να περισπάται.

Αυτή είναι η τέλεια εργασία του μοναχού, το να έχει πάντοτε τον νου στραμμένο στον Θεό, χωρίς να περισπάται.
Posted: 25 Jun 2014 12:56 AM PDT

Κάποιος αδελφός έκανε σε έναν γέροντα τις ακόλουθες ερωτήσεις.

Ερώτηση: Ποιά εργασία οφείλει να έχει η καρδιά και να είναι αφοσιωμένη σε αυτήν;

Απόκριση: Αυτή είναι η τέλεια εργασία του μοναχού, το να έχει πάντοτε τον νου στραμμένο στον Θεό, χωρίς να περισπάται.

Ερώτηση: Όμως οι κακοί λογισμοί δεν αφήνουν τον νου να είναι διαρκώς στραμμένος στον Θεό. Πως λοιπόν οφείλει να τους διώχνει;

Απόκριση: Καθόλου δεν μπορεί να το κάνει αυτό ο νους από μόνος του, γιατί δεν έχει τέτοια δύναμη. Όταν όμως του επιτίθενται οι λογισμοί, αμέσως οφείλει να καταφεύγει στον Θεό, και εκείνος τους λιώνει σαν κερί. Γιατί ο Θεός μας είναι φωτιά που κατακαίει.

Ερώτηση: Πως λοιπόν οι πατέρες της Σκήτης χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο του αντίλογου στους λογισμούς;

Απόκριση: ΚKαι εκείνη η πνευματική εργασία είναι σπουδαία και εξαιρετική, όμως έχει κόπο και δεν είναι ασφαλής για όλους.

Ερώτηση: Γιατί δεν είναι ασφαλής για όλους;

Απόκριση: Όταν επιτεθεί στην ψυχή ένας λογισμός και εκείνη μπορέσει με πολύν αγώνα να τον διώξει, επιτίθεται άλλος και την πιάνει. Έτσι η ψυχή, καθώς όλη τη μέρα αντιλέγει στους λογισμούς που έρχονται, ποτέ δεν έχει καιρό για τη θεωρία του Θεού.

Ερώτηση: Με ποιόν τρόπο λοιπόν καταφεύγει ο λογισμός στον Θεό;

Απόκριση: Αν σου έρθει, ας πούμε, λογισμός πορνείας, αμέσως απόσπασε από εκεί τον νου και ύψωσε τον με βιασύνη στον Θεό. Μην αργοπορήσεις, γιατί η αργοπορία σημαίνει συγκατάθεση.

Ερώτηση: Αν όμως έρθει λογισμός κενοδοξίας, δεν οφείλει ο λογισμός μας να προβάλει αντίλογο;

Απόκριση: Οποιαδήποτε ώρα αντιλέγει κανείς στον λογισμό, εκείνος αμέσως γίνεται πιο ισχυρός και πιο ραγδαίος, γιατί βρίσκει να πει περισσότερες αντιλογίες από εσένα. Επιπλέον το Πνεύμα το άγιο δεν σε βοηθά και τόσο, γιατί παρουσιάζεσαι σαν να καυχιέσαι και να νομίζεις ότι μπορείς μόνος σου να πολεμήσεις τα πάθη. Μάλλον λοιπόν πρέπει να καταφεύγεις στον Θεό.

Όπως εκείνος που έχει πνευματικό πατέρα, στον πατέρα τα αναθέτει όλα και ο ίδιος είναι αμέριμνος, έτσι και εσύ: αφού παρέδωσες τον εαυτό του στον Θεό, καθόλου δεν πρέπει να έχεις φροντίδα για τον λογισμό η να προβάλεις αντίλογο η γενικά να τον αφήσεις να μπει μέσα. Αν όμως μπει, πάρε τον επάνω στον Πατέρα σου λέγοντας στον λογισμό: «Εγώ δεν έχω δουλειά μ΄ εσένα να ο Πατέρας μου, αυτός ξέρει». Και την ώρα που θα τον οδηγείς επάνω, θα σε αφήσει στα μισά του δρόμου και θα φύγει, γιατί δεν μπορεί να έρθει μαζί σου σε εκείνον ούτε να σταθεί μπροστά του.

Από αύτη την πνευματική εργασία ανώτερη και πιο αμέριμνη δεν υπάρχει σε όλη την Εκκλησία.

Ερώτηση: Πως λοιπόν οι Σκητιώτες ευαρέστησαν στον Θεό με το να αντιλέγουν στους λογισμούς;

Απόκριση: Επειδή εκείνοι το έκαναν με απλότητα και φόβο Θεού, γι’ αυτό ο Θεός τους βοηθούσε. Και αργότερα ήρθε σε αυτούς αυτή η εργασία της θεωρίας, επειδή ευδόκησε ο Θεός, για τον μεγάλο τους κόπο και την αγάπη τους προς αυτόν.

Αυτό το διαπίστωσα και εγώ ο ίδιος. Κάποτε, που πήγα στη Σκήτη, επισκέφτηκα έναν άγιο που είχε χρόνια εκεί. Αυτός σηκώθηκε, με ασπάστηκε, και μόλις καθίσαμε, δεν μου είπε τίποτε, άλλα συνέχισε να κάνει το εργόχειρο του χωρίς διόλου να σηκώνει κεφάλι η να με προσέχει. Και εγώ καθόμουν σιωπηλός και αφοσιωμένος στη θεωρία. Έτσι πέρασε η μέρα, και ούτε να φάμε μου είπε, άλλα έμεινε όλη την ήμερα κοιτώντας κάτω και πλέκοντας, αν και είχε έξι μέρες νηστικός.

Την άλλη μέρα κατά τις τέσσερις το απόγευμα γύρισε και με ρώτησε: «Αδελφέ, από που έμαθες αύτη την πνευματική εργασία;» «Εμείς από παιδιά διδαχτήκαμε αυτή την εργασία από τους πατέρες μας», του απάντησα, και αυτός συνέχισε: «Εγώ τέτοια εργασία δεν παρέλαβα από τους πατέρες μου, άλλα όπως με βλέπεις τώρα, έτσι έμεινα όλα τα χρόνια μου: λίγο εργόχειρο και λίγη μελέτη και, όσο μπορώ, να κρατώ καθαρό τον λογισμό μου και να αντιλέγω στους λογισμούς που έρχονταν. Και έπειτα ήρθε το πνεύμα της θεωρίας, χωρίς εγώ να ξέρω και ούτε καθόλου να μάθω ότι μερικοί είχαν τέτοια εργασία». «Εγώ όμως», του είπα, «από παιδί τη διδάχτηκα».

Ερώτηση: Με ποιόν τρόπο οφείλει να έχει τον νου στη θεωρία αυτός που ασχολείται με αυτή;

Απόκριση: Όπως μας διδάσκουν οι άγιες Γραφές: ο Δανιήλ κατά τη θεωρία έβλεπε τον Θεό ως τον “Παλαιό των ήμερων” (τον Προαιώνιο), ο Ιεζεκιήλ τον έβλεπε επάνω σε χερουβικό άρμα, ο Ησαΐας επάνω σε θρόνο ψηλό και μεγαλόπρεπο, ενώ ο Μωυσής πρόσμενε καρτερικά τον αόρατο σαν να τον έβλεπε.

Ερώτηση: Πως μπορεί ο νους να θεωρεί αυτό που ποτέ δεν είδε;

Απόκριση: Ποτέ δεν είδες βασιλιά στον θρόνο του, όπως απεικονίζεται σε πίνακες;

Ερώτηση: Πρέπει όμως ο νους να αναπαριστά τον Θεό;

Απόκριση: Δεν είναι καλύτερο να τον αναπαριστά και να μη δίνει συγκατάθεση στους ακάθαρτους λογισμούς;

Ερώτηση: Μήπως αυτό θεωρηθεί αμαρτία;

Απόκριση: Για την ώρα κράτα αυτό που είδαν και περιέγραψαν οι προφήτες, και το ίδιο το τέλειο έρχεται έπειτα, όπως λέει ο απόστολος: «Τώρα βλέπουμε θαμπά, σαν μέσα από καθρέφτη τότε όμως θα δούμε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο». Το “τότε” είναι φανερό ότι ο απόστολος το εννοεί μετά τη διάλυση του σώματος ωστόσο, όταν ο λογισμός φτάσει στην τελειότητα, και εδώ βλέπει με παρρησία.

Ερώτηση: Αυτό όμως δεν προκαλεί σάλεμα του νου;

Απόκριση: Αυτό αποκλείεται, αν κανείς αγωνίζεται αληθινά. Εγώ θυμάμαι μια φορά που πέρασα όλη την εβδομάδα και δεν θυμήθηκα άνθρωπο. Και κάποιος άλλος μου διηγήθηκε: «Κάποτε περπατούσα στον δρόμο και είδα δύο αγγέλους να περπατούν μαζί μου από τη μια πλευρά και από την άλλη, και δεν τους έδωσα προσοχή».

Ερώτηση: Γιατί δεν τους έδωσε προσοχή;

Απόκριση: Επειδή, όπως λέει η Γραφή, ούτε άγγελος ούτε πνεύμα θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την Αγάπη του Θεού.

Ερώτηση: Ο νους πάντοτε μπορεί να ασχολείται με τη θεωρία;


Απόκριση: Αν και όχι πάντοτε, όμως όταν ο λογισμός καταδυναστεύεται από τα πάθη, ας μην καθυστερεί να καταφεύγει στον Θεό με τη "θεωρητική προσευχή. Σε βεβαιώνω ότι, αν ο λογισμός φτάσει στην τελειότητα ως προς αυτό το έργο, είναι πιο εύκολο να μετακινήσεις ένα βουνό, παρά να απομακρυνθεί από εκεί ο λογισμός. Όπως δηλαδή ένας φυλακισμένος στο σκοτάδι, όταν απολυθεί και δει το φως, δεν θέλει πια να θυμάται το σκοτάδι, έτσι και ο λογισμός όταν αρχίζει να βλέπει το δικό του φως, δεν θέλει να απομακρυνθεί από αυτό ούτε για λίγο.

Υπόθεση ΚΔ΄ 24 , ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ λόγοι και διδασκαλίες αγίων πατέρων Τόμος Δ΄ 254-258, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ