Η νεοελληνική ιδεολογική τραγικότητα ως αίτιο και αιτιατό της σημερινής αδιέξοδης κρίσης
του π.Δημητρίου Θεοφίλου
19 Ιουνίου 2014, 20:10
Η αδυναμία του νεοέλληνα να ανταποκριθεί στις
περιστάσεις των καιρών και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, έχει
ριζικά και αφετηριακά αίτια, που εδράζονται σε αυτή την ίδια την
νεοελληνική ραϊσμένη ταυτότητα του.
Ο ρωμιός από ανάγκη ή από
φόβο, οικοδομεί μια αμφίσημη συλλογική πολιτισμική ταυτότητα, από τη μια
ως αντίδραση στον δυτικό πολιτισμό και από την άλλη ως απωθημένη
ματαίωση της ανατολικής του παράδοσης. Μια εικόνα που του προσδίδει
εξόχως αντιφατικά και σχιζοφρενικά χαρακτηριστικά, σύγχυσης από την μία
και ανεπίγνωστης αλαζονείας από την άλλη.
Η διαρκής σύγκρουση με
τον εαυτό του παρελθόντος του (στην κοινωνική, θρησκευτική, πολιτισμική
του εκδοχή) και η αβεβαιότητα και ανασφάλεια που του προκαλεί ο
ενδεχόμενος εαυτός του μέλλοντός του, τον καθιστούν ενδοϊστορικά ένα
αμετανόητο φοβικό ομφαλοσκόπο, καταδικασμένο σε καταστροφές και
τραγωδίες επαναλαμβανόμενες, από τις οποίες όχι μόνο δεν διδάσκεται,
αλλά με αφροσύνη
μεταλλάσσει σε σταθμούς εθνικιστικής εξαλλοσύνης, θεωρώντας πως όλοι
γύρω του τον επιβουλεύονται και τον μισούν, ενώ ταυτόχρονα ως
διαχρονικός ζήτουλας σε αυτούς τους ίδιους οι οποίοι τον
"επιβουλέυονται", απλώνει το «χέρι» για να ζητήσει ελεημοσύνη και
βοήθεια.
Αυτός ο διχασμός εθνικής, θρησκευτικής και ευρύτερα
πολιτισμικής προσωπικότητας, συνιστά την δραματική απουσία ενιαίας
ταυτότητας, μέσα στην χρονικότητα και μετεξέλιξη της ψυχικής του
ιστορίας και ως εκ τούτου, την αδυναμία του να κινηθεί, ανάμεσα από
συμπληγάδες πέτρες, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, αφού ούτε τη συγκρότηση
διαθέτει, ούτε την συγκέντρωση, αλλά κυρίως ούτε το θάρρος και την
ελπίδα.
Τα τραυματικό και συμπλεγματικό συνάμα έλλειμμα εαυτού
και ταυτότητας, έχει σημαδέψει τόσο τον ρωμιό, που ότι και αν πάει να
κάνει, να ψελλίσει, να γράψει, κινείται στο δίπολο είτε της πλήρους
ταύτισης με την εσπερία, είτε με την πλήρη και αδιάκριτη απόρριψή της.
Δεν
αναγνωρίζει και δεν ξαγορεύεται ποτέ τα λάθη του και κατά συνέπεια δεν
μετανιώνει για τίποτε, εκμηδενίζοντας έτσι τις πιθανότητες μεταστροφής
και ελπίδας προς κάτι καλύτερο.
Ο πολιτισμός και η ταυτότητα που
παλεύει να αποκτήσει ή να διατηρήσει εδώ και μερικούς αιώνες, είναι
ραϊσμένα ή φωτοαντιγραφικά, βιωμένα με μανιχαϊκή πρωτόγονη εμμονή.
Η
αδιάκριτη προγονολατρεία και ο μιμητισμός προς τη δύση από τη μια
μεριά, σε συνδυασμό με τον ανεξέλεγκτο θρησκευτικό παγανιστικό
μυστικισμό από την άλλη, αποτελούν το εκρηκτικό μείγμα της νεοελληνικής
κακοδαιμονίας
Το ιδεολογικό και θεολογικό ασυμβίβαστο ανατολής –
δύσης διατηρεί τον ρωμιό, σε συνεχή ακινησία μέσα στο χρόνο,
προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά, μιας ιδιότυπης αφασιακής αναπηρίας,
τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον του.
Ο νεοέλληνας
συμπεριφέρεται ενδεδυμένος ποικιλώνυμους ρόλους ως μέλος θεατρικής
σκηνής, έχοντας κάπου παρατήσει κάποιον από χρόνια τώρα, ξεχασμένο
εαυτό. Αν δεν ξεκινήσει λοιπόν ένας αγώνας και μια επιδίωξη
επανα-νοηματοδότησης αυτού του ξεχασμένου και χαμένου εαυτού μέσα στο
ιστορικό γίγνεσθαι, δεν θα μπορέσει ποτέ να αυτό-προσδιορισθεί στο τώρα
και να ενατενίσει με κάποια στοιχειώδη ελπίδα και προοπτική το αύριο.
Σε
τούτους τους δίσεκτους καιρούς που ζούμε, μέσα στο ζόφο και τη
καταχνιά, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ταξιδεύεις δίχως πολιτισμικό
και θεολογικό έρμα, χωρίς ταυτότητα και διαβατήριο με σαφή ευανάγνωστα
στοιχεία, ως άγνωστος, ασήμαντος και παρίας του κόσμου τούτου, ως
ζητιάνος των «αγορών», ως κλοτσοσκούφι μέσα στην ιστορία, ενός
ανυπόληπτου, κατεξευτελισμένου και καταληστευμένου λαού, ο οποίος
πιστεύει στο διηνεκές, πως η κακοδαιμονία του οφείλεται πάντα σε τρίτους
και ποτέ στα λάθη και τις παραλείψεις του, που σε κάποιες περιπτώσεις
μπορεί να είναι ιδιαζόντως ειδεχθείς.
Η χρήση του ρόλου Ελλάδα,
για τον δυτικοευρωπαίο (ξένο), προκαλεί συνειρμούς αρχαίας ιστορίας
(πολιτισμού, τέχνης, γραμμάτων) αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων,
αποτελεί μειονέκτημα για όσους από τους νεοέλληνες επιχειρούν να
χρησιμοποιήσουν αυτό το διαβατήριο, αφού είναι πλέον ληγμένο και μη
έγκυρο.
Είναι κωμικοτραγικό ύστερα από όλα αυτά τα ταπεινωτικά
και εξευτελιστικά «ραπίσματα», της σκληρής πραγματικότητας της
«κοινωνίας των εθνών», εντός των συνόρων κάποιοι λαϊκιστές, να
ξιφουλκούν δονκιχωτικά και αδάπανα με γραφικό τρόπο, επαινώντας δήθεν τα
προτερήματα του «παντέρμου», «κατασκονισμένου» και «τσαλακωμένου»
νεοέλληνα, ρίχνοντας μύδρους ποικίλων αναθεμάτων, στους «μειοδότες»
εθνικοφροσύνης και θρησκείας.
Όλοι αυτοί οι επαγγελματίες
πατριώτες και θρησκευόμενοι που αποφαίνονται, από θρόνους, θέσεις και
θώκους περισσότερο ή λιγότερο ασήμαντους, μια μεγάλη υπηρεσία που θα
μπορούσαν να προσφέρουν, προς τον παρόν στη χαροπαλεύουσα πατρίδα, θα
ήταν να σιωπήσουν, γιατί είναι και αυτοί ηθικοί συναυτουργοί, ενός
αχαλίνωτου μεγαλοϊδεατισμού που μας οδήγησε ως εδώ. Δεν χρειάζεται πλέον
να συνεχίζουν να «κράζουν» ως κόρακες επάνω από τα κουφάρια των ψυχών
και τις σωρούς των ερειπίων.
Η πατρίδα τώρα έχει ανάγκη από ελπίδα και μελλοντικό όραμα, φτάνουν πια τα ψέματα και οι ανίερες δικαιολογίες.
- See more at: http://www.amen.gr/article18410?nld=1#sthash.NbilQHsI.dpuf
