Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει:

Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».

ΕΙΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

ΕΙΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Ἀπάντησις εἰς τὰς οἰκουμενιστικάς θεωρίας τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Ἀλβανίας ὅτι «εἶναι τὰ ἔθνη συγκληρονόμοι καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἐν τῷ Χριστῷ»

Τοῦ κ. Νικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου, Θεολόγου

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, σύγχρονος Πατὴρ τῆς ᾿Εκκλησίας, συμβούλευε τὰ πνευματικά του τέκνα ν᾿ ἀγωνίζωνται προπάντων γιὰ τὴν πίστι, ἡ ὁποία στὶς ἡμέρες μας καταπολεμεῖται καὶ καταπροδίδεται. ῾Η πίστι, ἔλεγε, εἶνε σὰν τὸ κεφάλι στὸν ἄνθρωπο. ῍Αν κοπῇ τὸ κεφάλι, ὁ ἄνθρωπος ἀκαριαίως πεθαίνει. Καὶ ἂν χαθῇ ἡ πίστι, ἀμέσως χανόμεθα, πεθαίνουμε πνευματικῶς.Θεωρώντας τὸ λόγο τοῦ μακαριστοῦ ᾿Επισκόπου καὶ πνευματικοῦ πατρός μας Αὐγουστίνου ὡς πνευματικὴ ὑποθήκη, πρῶτα προσπαθοῦμε νὰ δίνωμε τὴ μάχη γιὰ τὴν πίστι. Καὶ ἰδίως δίνουμε τὴ μάχη κατὰ τῆς χειρότερης πολεμικῆς κινήσεως ἐναντίον τῆς πίστεως στὴν ἐποχή μας, τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶνε ἡ χειρότερη πολεμικὴ κίνησι κατὰ τῆς πίστεως ἐν συγκρίσει πρὸς ὅλες τὶς ἄλλες ἐχθρικὲς κινήσεις τοῦ παρόντος καὶ τοῦ παρελθόντος. Οἰκουμενισταὶ δὲ δυστυχῶς εἶνε πολλοὶ ἡγέτες τῆς ᾿Εκκλησίας.

Τὸ δὲ μικρόβιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει προσβάλει καὶ πολὺ ἀξιόλογο ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη, ἄνδρα μεγάλης μορφώσεως καὶ μεγάλου ἔργου στὴν ᾿Εκκλησία, τὸν Μακαριώτατο ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αλβανίας κ. ᾿Αναστάσιο (Γιαννουλᾶτο). ῾Η περίπτωσί του φέρει στὸ νοῦ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου, ὅτι ὄργανα τοῦ Σατανᾶ θὰ ἐνεργήσουν, «ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. κδ´ 24).

῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Αναστάσιος στὸ βιβλίο του «ΙΧΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ», σελ. 423-424, δέχεται ὅτι καὶ οἱ μὴ Χριστιανοί, οἱ ἐθνικοί, οἱ ἀλλόθρησκοι, ἀνήκουν ἀοράτως στὴν ᾿Εκκλησία. Πρὸς ὑποστήριξι δὲ τῆς θέσεως αὐτῆς γίνεται ἐπίκλησι τοῦ χωρίου ᾿Εφεσ. γ´ 6, «εἶναι τὰ ἔθνη συγκληρονόμα καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἐν τῷ Χριστῷ». Τὸ χωρίο παρερμηνεύεται. ῾Η ὀρθὴ ἑρμηνεία του εἶνε αὐτή· «Οἱ ἐθνικοὶ εἶνε (μαζὶ μὲ τοὺς ᾿Ιουδαίους) συγκληρονόμοι, καὶ μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος (τῆς ᾿Εκκλησίας δηλαδή), καὶ συμμέτοχοι τῆς εὐλογίας, τὴν ὁποίαν αὐτὸς (ὁ Θεὸς) εἶχεν ὑποσχεσθῆ. Αὐτὰ δὲ ἐπιτυγχάνονται διὰ τοῦ Χριστοῦ». Κατὰ τὴν παράθεσι τοῦ χωρίου παραλείπεται ἡ ἐν τέλει φράσι «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου». Αὐτὴ ἡ φράσι δείχνει σαφῶς, ὅτι τὰ ἔθνη γίνονται «συγκληρονόμα καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας» κατόπιν τῆς κηρύξεως καὶ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Εὐαγγελίου. ῞Οσοι δὲ ἐθνικοὶ δὲν πιστεύουν στὸ Εὐαγγέλιο, πῶς εἶνε δυνατὸ ν᾿ ἀνήκουν στὴν ᾿Εκκλησία;

Στὸ ᾿Εφεσ. γ´ 12 περιέχεται· «ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν παρρησίαν καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐν πεποιθήσει διὰ τῆς πίστεως αὐτοῦ». Τὸ χωρίο τοῦτο εἶνε ἀπὸ τὰ δύσκολα τῆς Γραφῆς (Βλέπε ἡμέτερο ἔργο «῾Ερμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς Γραφῆς», τόμ. Γ´, σελ. 311-313). Κατὰ τὸ χωρίο δὲ τοῦτο ἔχουμε «τὴν προσαγωγήν», τὴν προσέλευσι στὸ Θεό, «διὰ τῆς πίστεως αὐτοῦ», διὰ τῆς πίστεως στὸ Χριστό. ῞Οσοι πιστεύουν στὸ Χριστό, αὐτοὶ προσέρχονται στὸ Θεὸ καὶ γίνονται μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας. ῞Οσοι ἐθνικοὶ δὲν πιστεύουν στὸ Χριστό, αὐτοὶ παραμένουν «ἄθεοι» (᾿Εφεσ. β´ 12), δὲν ἔχουν τὸ Θεό, τὸν ἀληθινὸ Θεό. Πῶς δὲ οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι ἀνήκουν καὶ αὐτοὶ στὴν ᾿Εκκλησία;

Κατὰ τὸ ᾿Εφεσ. γ´ 10 «ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» γνωρίζεται «διὰ τῆς ᾿Εκκλησίας». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ φαίνεται στὴν ᾿Εκκλησία, τὴν πραγματοποίησι αἰωνίως ἀγνώστου σχεδίου τοῦ Θεοῦ. ᾿Αλλὰ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶνε καὶ τοῦτο, ὅτι στὴν ᾿Εκκλησία ἀνήκουν καὶ οἱ ἐθνικοί, οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ᾿Εκκλησία του; ῾Ωραία σοφία! Σοφία, ὀρθή! Κατὰ τὸ ᾿Ιωάν. ι´ 16 ὁ Κύριος εἶπε στοὺς ᾿Ιουδαίους· «Καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνα δεῖ με ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». Μὲ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Χριστὸς ἐννοεῖ· ῎Εχω καὶ ἄλλα πρόβατα, τοὺς ἐθνικούς, ποὺ δὲν εἶνε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ μάνδρα, τὴν ᾿Ιουδαϊκή. Καὶ ἐκεῖνα τὰ πρόβατα πρόκειται νὰ ὁδηγήσω, καὶ θὰ ὑπακούσουν στὴ φωνή μου, στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ θὰ γίνῃ μία ποίμνη, ἕνας ποιμήν. ῾Η «μία ποίμνη» εἶνε ἡ ᾿Εκκλησία. Καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ᾿Ιουδαίους, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὸ Χριστό, καὶ ἀπὸ ἐθνικούς, οἱ ὁποῖοι ὑπακούουν στὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ γίνονται καὶ αὐτοὶ πιστοί. Οἱ ἄπιστοι δὲν ἀνήκουν στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ᾿Εκκλησία.

Στὸ ᾿Εφεσ. δ´ 4-6 βλέπουμε ὅτι τὸ «ἕν σῶμα», ἡ ᾿Εκκλησία, βρίσκεται ἐκεῖ, ὅπου εἶνε τὸ «ἕν Πνεῦμα», τὸ ὁποῖο τὴν ἐμψυχώνει, καὶ τὸ ὁποῖο «ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό» (᾿Ιωάν. ιδ´ 17). ᾿Επίσης ἡ ᾿Εκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ, ὅπου εἶνε ὁ «εἷς Κύριος», ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, καὶ ὁ «εἷς Θεός», ὁ Πατήρ. ῞Οπως δὲ ὁ κόσμος δὲν δύναται νὰ λάβῃ τὸ Πνεῦμα, διότι δὲν τὸ πιστεύει, ἔτσι δὲν δύναται νὰ ἔχῃ καὶ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ τὸ Θεὸ Πατέρα. ῾Η ῾Αγία Τριὰς κατοικεῖ στοὺς πιστούς. ῾Η ᾿Εκκλησία ἐπίσης εἶνε ἐκεῖ, ὅπου εἶνε ἡ «μία ἐλπίς», ἡ «μία πίστις», ἡ ὀρθή, καὶ τὸ «ἕν βάπτισμα», ποὺ γίνεται ὄχι ἁπλῶς μὲ νερό, ἀλλὰ μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο, τὸ ὁποῖον ὁ κόσμος δὲν δύναται νὰ λάβῃ. ᾿Ιδιαιτέρως ἄξιο τονισμοῦ, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία εἶνε ἐκεῖ, ὅπου εἶνε ἡ «μία πίστις», ἡ ὀρθή, ὄχι οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες.

Παραθέτουμε δύο ἀκόμη χωρία· «Οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξ. β´ 41), «῾Ο δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ» (Πράξ. β´ 47). Συμφώνως πρὸς αὐτὰ τὰ χωρία, τὴν ᾿Εκκλησία ἀποτελοῦν ὅσοι ἀποδέχονται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ βαπτίζονται, ὄχι οἱ ἄπιστοι καὶ ἀβάπτιστοι.

Κατόπιν τούτων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων, τὰ ὁποῖα θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρωμε, ἐρωτοῦμε· Πῶς δύνανται ν᾿ ἀνήκουν στὴν ᾿Εκκλησία ἀοράτως καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι καὶ ἑτερόδοξοι; Τί σημαίνει αὐτὸ τὸ ἀοράτως; ῾Η ᾿Εκκλησία εἶνε ὁρατὴ πραγματικότης, ὄχι ἀόρατη.

῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αλβανίας δὲν παραδέχεται τὸ τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ «ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» (extra Ecclesiam nulla salus). Καὶ γιατί δὲν τὸ παραδέχεται; Διότι, γράφει στὸ μνημονευθὲν βιβλίο του (σελ. 423), αὐτὸ «γεννήθηκε στὴ Δύση καὶ ἀπέκτησε Ρωμαιοκαθολικὴ ἰθαγένεια». ᾿Ερωτοῦμε πάλι· Δεδομένου ὅτι πρὸ τοῦ Σχίσματος ἡ μία ᾿Εκκλησία ὑπῆρχε καὶ στὴν ᾿Ανατολὴ καὶ στὴ Δύση, ὅ,τι ὡς πρὸς τὴν πίστι ἴσχυε στὴ Δύσι, δὲν ἴσχυε καὶ στὴν ᾿Ανατολή; ῍Αν ἐπλανᾶτο ἡ Δύσι σὲ θέμα πίστεως, τότε ᾿Εκκλησία στὴ Δύσι δὲν ὑπῆρχεν, ὅπερ ἄτοπον. Τὸ «ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» εἶνε ὀρθό, ἰσχύει δὲ μὲ τὴν ἔννοια, ὅτι, ὅσοι ἄκουσαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲν πίστευσαν καὶ δὲν βαπτίσθηκαν γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὴν ᾿Εκκλησία, ἀλλ᾿ ἔμειναν ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτοὶ δὲν σῴζονται. ῾Ο Κύριος εἶπε στοὺς ᾿Αποστόλους· «Κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει. ῾Ο πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ. ιστ´ 15-16). Δὲν σῴζονται λοιπὸν οἱ ἀκροαταὶ καὶ καταφρονηταὶ τοῦ Εὐαγγελίου. ῾Η σωτηρία τῶν ἀλλοθρήσκων, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ γνωρίσουν τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλ᾿ ἔχουν καλὴ συνείδησι, εἶνε ἄλλο θέμα. Παραπέμπουμε σχετικῶς σὲ δύο λόγους τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου, Ρωμ. β´ 14-16 καὶ 26-27.

῎Επειτα, γιατί τὸ «ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» ἐνοχλεῖ τὸν ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αλβανίας, ἀφοῦ αὐτὸς φρονεῖ ὅτι καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι εἶνε ἐντὸς τῆς ᾿Εκκλησίας; ᾿Επίσης, γιατί κήρυξε στοὺς ἀλλοθρήσκους τῆς ᾿Αφρικῆς, ἀφοῦ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι εἶνε ἐντὸς τῆς ᾿Εκκλησίας; Μὲ τὴν παράδοξη ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψί του ἀναιρεῖ τὸ ἔργο του καὶ καταργεῖ τὴν ἱεραποστολή.

Μακαριώτατε ᾿Αρχιεπίσκοπε ᾿Αλβανίας κ. ᾿Αναστάσιε! Εἶσθε ἕνα ἀπὸ τὰ πολὺ σπουδαῖα καὶ ὑπολογίσιμα ἡγετικὰ ἀναστήματα στὴν ᾿Εκκλησία. ᾿Αλλ᾿ὁ ὀρθολογισμὸς καὶ ἡ παναίρεσι καὶ πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σᾶς ἔχουν ἐπηρεάσει. Καὶ κινδυνεύετε νὰ ἀπολέσετε ὅσα ἐργασθήκατε. Λυπεῖτε τοὺς συνειδητοὺς ᾿Ορθοδόξους χριστιανούς. Καὶ ὑπεράνω πάντων λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο. Σᾶς παρακαλοῦμε, δώσετε ἀπόλυτη σημασία καὶ προσοχὴ στὸ θεόπνευστο κείμενο τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ἰδίως στὰ λόγια περὶ πίστεως, ἀπιστίας καὶ αἱρέσεων. ᾿Εγκαταλείψετε τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό. Καὶ γίνετε ἀκραιφνὴς ᾿Ορθόδοξος ῾Ιεράρχης. Τότε θὰ χαρῇ γιὰ σᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο, θὰ χαροῦν καὶ οἱ πιστοὶ καὶ θὰ δοξάσουν ἐξ αἰτίας σας τὸ Θεό. Μέχρι τώρα δὲν εἴδαμε οὔτε ἕνα Οἰκουμενιστὴ ῾Ιεράρχη ν᾿ ἀποβάλῃ τὸ Οἰκουμενιστικὸ φρόνημα. ῍Ας δοῦμε πρῶτον ἐσᾶς, τὸν λογιώτατο καὶ ἀκάματο ἐργάτη τῆς ᾿Εκκλησίας. ῍Αν δώσετε παράδειγμα, ἐλπίζουμε καὶ ἄλλοι νὰ ἀκολουθήσουν.

Απο την παλαίμαχη εκκλησιαστική εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, 18-11-2011.

Συγχαίρουμε τον Ορθόδοξο Τύπο που έδωσε την ανάλογη αξία στο άρθρο του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, βάζοντας το στο πρωτοσέλιδο.

Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΙΑΜΑΤΩΝ

Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΙΑΜΑΤΩΝ Ἡ πηγὴ τῶν ἰαμάτων, ἕνα καὶ μόνον ἐθεράπευε τοῦ ἔτους,  ἡ σκηνὴ τῶν Ἀναργύρων, ἅπαν τὸ πλῆθος θεραπεύει τῶν  νοσούντων· ἀνενδεὴς γὰρ ὑπάρχει καὶ ἀδαπάνητος, ὁ  πλοῦτος τῶν Ἁγίων. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον  ἡμᾶς.

Τροπάριον Κασσιανής (ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις...)

Τροπάριον Κασσιανής (ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις...)

Δοξαστικὸν τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγ. Τετάρτης

Ποίημα Κασσιανῆς Μοναχῆς. Ἦχος πλ. δ´.

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις, περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων, τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι, πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλ ς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ, Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη, καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

---------------------------------(ὑπὸ Φωτίου Κόντογλου Κυδωνιέως)

Κύριε, ἡ γυναῖκα ποὺ ἔπεσε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες,
σὰν ἔνοιωσε τὴ θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
καὶ σὲ ἄλειψε μὲ μυρουδικὰ πρὶν ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό σου
κι ἔλεγε ὀδυρόμενη: Ἀλλοίμονο σὲ μένα, γιατί μέσα μου νύχτα θολὴ
καὶ δίχως φεγγάρι, ἡ μανία τῆς ἀσωτείας κι ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας.
Δέξου ἀπὸ μένα τὶς πηγὲς τῶν δακρύων,
ἐσὺ ποὺ μεταλλάζεις μὲ τὰ σύννεφα τὸ νερὸ τῆς θάλασσας.
Λύγισε στ᾿ ἀναστενάγματα τῆς καρδιᾶς μου,
ἐσὺ ποὺ ἔγειρες τὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆς.
Θὰ καταφιλήσω τὰ ἄχραντα ποδάρια σου,
καὶ θὰ τὰ σφουγγίσω πάλι μὲ τὰ πλοκάμια τῆς κεφαλῆς μου·
αὐτὰ τὰ ποδάρια, ποὺ σὰν ἡ Εὔα κατὰ τὸ δειλινό,
τ᾿ ἄκουσε νὰ περπατοῦνε, ἀπὸ τὸ φόβο της κρύφτηκε.
Τῶν ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ τῶν κριμάτων σου τὴν ἄβυσσο,
ποιὸς μπορεῖ νὰ τὰ ἐξιχνιάσῃ, ψυχοσώστη Σωτῆρα μου;
Μὴν καταφρονέσῃς τὴ δούλη σου, ἐσὺ ποὺ ἔχεις τ᾿ ἀμέτρητο ἔλεος.

Διάλογος με ιερέα - ψάχνομαι

Διάλογος με ιερέα - ψάχνομαι

- πάτερ μου, ψάχνομαι συνέχεια, αμφισβητώ τα πάντα, ακόμα και το Θεό, και τη ζωή μετά θάνατον... και δε βρίσκω ησυχία..., κι έπειτα δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα

- παιδί μου, δεν είναι κακό να αμφισβητείς. Πες μου όμως κάτι...

- ό,τι θέλετε, πάτερ

- είπες ότι η αμφισβήτηση σε αφήνει ανήσυχο και ανόρεχτο;

- πράγματι

- εγώ είμαι μαζί σου, παιδί μου... δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, ούτε για το Θεό, ούτε για τον Παράδεισο. ΜΟΝΟ για ΕΝΑ πράγμα, όμως, με βεβαιώνουν οι αισθήσεις μου

- ποιό είναι αυτό, πάτερ;

- ότι για 70-80 χρόνια θα ζήσω στη γη, έστω κι αν μετά χαθώ για πάντα

- επομένως δεν υπάρχει ελπίδα, πάτερ;

- χμμμ... για να δούμε... έχω 80 χρόνια στη γη... ας πούμε, οτι παίζω σε κάποιο "κοσμικό παιχνίδι" που θα τελειώσει σε 80 χρόνια... σαν μια "κοσμική Monopoly". Επαιζες Monopoly, μικρός;

- έπαιζα, πάτερ... με μανία

- σου άρεσε;

- πολύ!

- άρα, παρότι ήξερες ότι θα τελειώσει, ήθελες να παίζεις επειδή περνούσες καλά όσο έπαιζες

- σωστό

- να σε ρωτήσω κάτι... αν οι άλλοι σε αγαπάνε και σε φροντίζουν περνάς καλά, χαίρεσαι;

- πάρα πολύ

- αν ξέρεις πως, ότι κι αν κάνεις, οι άλλοι θα σε συγχωρέσουν και θα σε βοηθήσουν, χαίρεσαι;

- εννοείται!

- όταν οι άλλοι σου μιλάνε με πραότητα, χαίρεσαι;

- ναί πάτερ μου

- όταν οι άλλοι σκέφτονται μόνο την πάρτη τους χωρίς να σε υπολογίζουν, λυπάσαι;

- πάρα πολύ

- όταν μπορείς να είσαι ελεύθερος κ δημιουργικός, χαίρεσαι;

- μα φυσικά!

- αν ξέρεις πως, ό,τι κι αν γίνει, ο πατέρας σου θα είναι πάντα εκεί για να σε στηρίξει, αρκεί να του το ζητήσεις, αναπαύεσαι;

- απόλυτα

- ΑΡΑ σε ευχαριστεί πάρα πολύ και αποζητάς να εισπράττεις από τους άλλους: αγάπη, προσφορά, συγχώρεση, πραότητα, μηδέν εγωισμό και πατρική φροντίδα. Επίσης, αγαπάς τη δημιουργία κ την ελευθερία

- ακριβώς πάτερ μου!

- εφόσον οι "άλλοι" είναι σαν κι εσένα, προκύπτει ότι όλα αυτά έχουν δικαίωμα να τα κάνουν ή να τα αποζητήσουν και από εσένα, ώστε να είναι ευτυχισμένοι, έτσι δεν ειναι;

- σωστό είναι αυτό, και δίκαιο, πάτερ μου

- δεν μου λες... όλα αυτά τα θέλεις για λίγο χρόνο, ή για συνέχεια;

- συνέχεια, αδιάκοπα, για πάντα τα θέλω

- ε λοιπόν, να ξέρεις ότι ΟΛΑ τα παραπάνω, που μου είπες οτι σε κάνουν ευτυχισμένο και εσένα και τους άλλους, είναι όσα μας προέτρεψε ο Χριστός να κάνουμε, στην επί του ορους Ομιλία, και ο "πατέρας" σου που του ζητάς να σε προσέχει, είναι ο ουράνιος Πατέρας μας

- επομένως...;

- επομένως, για 80 χρόνια ΚΑΝΤΑ όλα αυτά....! παίξε την "κοσμική Monopoly", ώστε, τουλάχιστον όσο ζεις, να είσαι ευτυχισμένος και αναπαυμένος, μια που το ίδιο έκανες και με την παιδική Monopoly. Εξάλλου, για 80 χρονια δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Είναι μια απλή απόφαση: "θέλω να περάσω 80 χρόνια μέσα στη χαρά, ή μέσα στη δυστυχία;"

- και μετά τα 80 χρόνια...; τέλος;

- ααααα... παιδί μου, εδώ είναι το μυστικό... μου είπες ότι όλα τα παραπάνω τα ποθείς για πάντα;

- πράγματι

- ενώ όμως δεν ξέρει κανείς από τους δυό μας ότι υπάρχει αυτό που ποθούμε, εμείς εξακολουθούμε και το ποθούμε... ξέρεις πώς λεγεται αυτό;

- πώς, πάτερ μου;

- λέγεται ΕΛΠΙΔΑ, και μας αναπαύει. Και όπως μου ειπες πριν, την έχεις ήδη μέσα σου

- σωστά

- ΖΗΣΕ λοιπόν έτσι, με όλα αυτά: μέσα στην Αγάπη και την Προσευχή και τη Δημιουργία, όπως ακριβώς μας είπε ο Χριστός, και κρατώντας ταυτόχρονα όσο ζεις την Ελπίδα της Αιώνιας Ζωής, ώστε να είσαι χαρούμενος για 80 χρόνια. ΈΤΣΙ ακριβώς ζούμε οι Χριστιανοί ! Κι ας έχουμε αμφιβολίες...

- κι η Ελπίδα για το αιώνιο; Πού θα μας οδηγήσει;

- έχω την πίστη ότι, ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει τον "υπερκόσμιο" πόθο ολων μας για αθανασία, και μάλιστα υπαρκτό πόθο παρότι δεν βρίσκεις "αθανασία" πουθενά στον κόσμο, ότι η Ελπίδα για το αιώνιο θα βρει τον Αληθινό της Δρόμο Ζωής, όταν πεθάνω. Διαλέγω, όμως, να ζω από τώρα μ'αυτή την Ελπίδα, επειδή όπως ειπαμε πριν, ετσι θα ζήσω ευτυχισμένος, έστω και για 80 χρόνια. Έχουν αξία τα 80 χρόνια: είναι δώρο του Θεού

- και πού βασίζετε την πίστη σας ότι η Ελπίδα για το αιώνιο θα βρει τον Αληθινό της Δρόμο Ζωής;

- αποκλειστικά στο ότι ακριβώς αυτό με διαβεβαίωσε ο Χριστός: "εγώ είμαι ο Δρόμος, η Αλήθεια, και η Ζωή". ΖΗΣΕ ΕΤΣΙ, δίνοντας και αποζητώντας Αγάπη και Συγχώρεση, και Προσευχή, και Δημιουργία, και Ελπίδα, για όσο ζήσεις, ώστε να είσαι ευτυχισμένος και αναπαυμένος στη γη, και άσε την πραγματοποίηση της Ελπίδας στο Χριστό

- και ΠΟΤΕ θα μπει ο Χριστός στο "παιχνίδι της Ελπίδας"; μετά θάνατον;

- τον θέλεις να μπει από τώρα;

- ναι, πάτερ, από τώρα...

- τότε ΑΚΟΥ το ΚΟΛΠΟ. Θα κάνεις κάτι πολύ απλό: ΟΛΑ όσα σου είπα πριν να κάνεις, αγάπη, συγχώρεση, πραότητα, ταπείνωση..., να τα κάνεις ΠΑΝΤΑ προς ΟΛΟΥΣ, ανεξάρτητα αν είναι ο χειρότερος εχθρός σου...

- είναι δύσκολο αυτό;

- δεν είναι δύσκολο... είναι ΑΔΥΝΑΤΟ! Θα δεις ότι, κάποια στιγμή, ανθρωπίνως ΔΕΝ αντέχεις, λυγίζεις, αδειάζεις από αγάπη, κρυώνεις. Δεν μπορείς να δώσεις άλλο, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε σταματά

- και τί γίνεται τότε;

- ΤΟΤΕ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ επίμονα και καρδιακά, σαν τη Χαναναία: "Χριστέ μου, βοήθα με, ελέησέ με". Και περίμενε. Θα σου απαντήσει σίγουρα, με κάποιον τρόπο, άμεσο ή έμμεσο, απλό ή συγκλονιστικό, ώστε να συνεχίσεις

- είναι σίγουρο ότι θα απαντήσει;

- πιο σίγουρο απ' ότι πως ο ήλιος θα ανατείλει αύριο!

- και τί θα νοιώσω;

- χαρά! αγαλίαση! ηρεμία! σιγουριά! φώτιση! δύναμη! απάντηση στο πρόβλημά σου. Και ΕΤΣΙ, θα μπορέσεις να συνεχίσεις. Οποτε κρυώνει η καρδιά σου, παίρνε ζέστη απ'το Θεό. Αρκεί να δεσμευτείς: "θα αγαπάω για πάντα"

- γιατί εχει σημασία το "για πάντα"; Γιατί δεν αρκεί το "όσο μπορώ";

- μου είπες ότι θες να νοιώσεις το Θεό από τώρα. Επειδή ο Θεός είναι άπειρος, μιλάει στη συχνότητα του "απείρου"... Το πεπερασμένο το μπορούν όλοι. Για να κάνεις το "για πάντα", ΔΕΝ αρκούν οι δυνάμεις σου, χρειάζεσαι το Θεό συμπαραστάτη. Ετσι, εσύ του δίνεις την υπόσχεση του "για πάντα", κι αυτός έρχεται όποτε χρειαζεσαι. Ετσι "βιάζεται η Βασιλεία του Θεού". Θέλει ηρωισμό και αυτοθυσία

- και τελειώσαμε μετά;

- υπάρχει και παρακάτω...

- δηλαδή;

- θα είναι τόσο γλυκειά η παρουσία του Θεού, που θα χαρείς απίστευτα. Και θα θες κι άλλο. Οπότε, συνεχίζεις να αγαπάς για πάντα, και να προσεύχεσαι για πάντα. Αδιαλλείπτως... Και αδιαλλείπτως, θα έρχεται ο Θεός... Αλλά υπάρχει κι ένα τελευταίο βήμα

- ποιό είναι, πάτερ;

- στο τέλος, θα τον ερωτευτείς το Θεό! Κυριολεκτικά! Θα θές να ζεις μέσα του, και να ζει μέσα σου συνέχεια. Και όπως όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου και της τραγουδούσες, έτσι θα γίνει κι εδώ: θα τον δοξολογείς συνέχεια

- μέχρι πότε;

- χωρίς τέλος, παιδί μου... "από δόξης, εις δόξαν" !

(ανέκδοτος λογοτεχνικός διάλογος)

Ψαλμός ρμβ´ (142ος) - Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου.
Καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν.
Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου· ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου.
Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος, καὶ ἠκηδίασεν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου.
Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων.
Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου· ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι.
Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου.
Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον.
Ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα.
Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου.
Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον·
δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου.
Τὸ Πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.
Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου·
καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.