Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Ἠ σωματικὴ ἂσκησις δὲν εἶναι ἲδια διὰ ὂλους

Ἠ σωματικὴ ἂσκησις δὲν εἶναι ἲδια διὰ ὂλους

Ήταν κάποτε ένας μοναχός, Ρωμαίος την καταγωγή, πού είχε απο­κτήσει μεγάλο αξίωμα στο παλάτι, και εγκαταστάθηκε σε μία σκή­τη πού βρισκόταν πιο κοντά στην εκκλησία απ' ότι οι σκήτες των άλλων μοναχών. Είχε δε μαζί του και ένα δούλο πού τον υπηρετούσε. Ο πρεσβύτερος, λοιπόν, επειδή αντελήφθη την αδυναμία του και πληροφορήθηκε από ποιά ανα­παυτική ζωή προερχόταν, κάθε φορά πού ο Θεός οικονομούσε και ερχόταν κάτι στην εκκλησία, του το έστελνε. Αφού ό μοναχός συμ­πλήρωσε εικοσιπέντε χρόνια στη σκήτη, απέκτησε φήμη για το διο­ρατικό του χάρισμα.

Κάποιος λοιπόν από τους με­γάλους Αιγυπτίους πατέρες έμα­θε γι' αυτόν και ήρθε να τον δει προσδοκώντας να διδαχθεί απ' αυτόν πώς να καλλιεργείται πνευματικώς σκληραγωγώντας πε­ρισσότερο το σώμα του. Μπήκε μέσα, τον ασπάσθηκε και αφού προσευχήθηκαν, κάθισαν. Τον βλέπει λοιπόν ο Αιγύπτιος να φο­ράει ενδύματα μαλακά και να έχει για στρώμα ένα μικρό υφαντό χα­λί, στρωμένο πάνω σε προβιά, και ένα μικρό προσκέφαλο. Και σαν τα είδε αυτά, σκανδαλίσθηκε, για­τί σ' εκείνο τον τόπο δεν συνήθι­ζαν να ζουν με τέτοιο τρόπο, αλλά μάλλον με σκληραγωγία.

Ο Γέροντας, όντας διακριτι­κός, κατάλαβε ότι σκανδαλίσθη­κε. Λέει λοιπόν στον υπηρέτη του: "Ετοίμασε μας εορταστικό τρα­πέζι προς χάριν του Αββά σήμε­ρα". Βρήκε λοιπόν εκείνος λίγα χόρτα και τα έβρασε και την ώρα του φαγητού κάθισαν και έφαγαν. Ήπιαν δε και λίγο κρασί πού είχε ό γέροντας για τονωτικό. Όταν βράδιασε, ανέγνωσαν τους δώδε­κα ψαλμούς και κοιμήθηκαν. Κα­τά τον ίδιο τρόπο προσευχήθηκαν και τη νύχτα.

Το πρωί, σηκώθηκε ό Αιγύ­πτιος και αφού πήρε την ευχή του Γέροντα έφυγε χωρίς να ωφελη­θεί. Μόλις όμως είχε λίγο προχω­ρήσει, ό Γέροντας, θέλοντας να τον ωφελήσει, έστειλε και τον κά­λεσε πίσω. Σαν έφθασε, τον δέ­χθηκε πάλι με χαρά και τον ρώ­τησε λέγοντας: "Από που είσαι;" Εκείνος απάντησε: "Από την Αίγυπτο". "Και από ποιά πόλη;" "Κάθε άλλο, εγώ δεν είμαι από πόλη", είπε εκείνος. Ό Γέροντας συνέχισε να ρωτά: "Ποιά δουλειά έκανες στο χωριό σου;" "'Έκανα, λέει, τον αγροφύλακα". "Και που κοιμόσουν;" Κι αυτός είπε, "στο χωράφι". "Είχες, τον ρωτάει, στρώ­μα να πλαγιάσεις;" "Σιγά, λέει, στο χωράφι να μην είχα στρώμα να βάλω από κάτω μου!" "Τότε πώς κοιμόσουν;" "Κατάχαμα" εί­πε. Τον ρωτάει πάλι: "Και τί έτρωγες στο χωράφι και τί κρασί έπινες;" Εκείνος αποκρίθηκε: "Υ­πάρχει φαΐ ή ποτό στο χωράφι;" "Τότε πώς ζούσες; "'Έτρωγα, αποκρίθηκε, ξερό ψωμί και κανένα παστό, αν εύρισκα, και έπινα νερό". Τότε ό Γέρων είπε: "Μεγά­λος κόπος. Και υπάρχουν λουτρά στο χωριό για να λούζεσθε;" Κι εκείνος είπε "όχι, αλλά λουζόμαστε στο ποτάμι, όταν θέλουμε".

Αφού λοιπόν ό Γέροντας τον έκανε να τα πει όλα αυτά και έμαθε πόσο κοπιαστική ήταν ή προηγούμενη ζωή του, θέλοντας να τον ωφελήσει, του διηγήθηκε πώς ζούσε εκείνος στον κόσμο πριν γίνει μοναχός, λέγοντας: "Εγώ ό ταπεινός πού με βλέπεις είμαι από τη Ρώμη, τη μεγαλούπολη, και είχα μεγάλο αξίωμα στο παλάτι του βασιλιά". Από τα πρώτα αυτά λόγια ο Αιγύπτιος ένιωσε κατά­νυξη και με προσοχή άκουγε όσα εκείνος έλεγε. Συνέχισε λοιπόν ό Γέροντας να του διηγείται:

"Άφησα λοιπόν την πόλη και ήρθα σ' αυτή την έρημο. Και πάλι εμέ­να πού με βλέπεις είχα μεγάλα σπίτια και χρήματα πολλά. Αυτά τα κατεφρόνησα και ήρθα σ' αυτό το μικρό κελί. Εμένα πάλι πού με βλέπεις είχα ολόχρυσα κρεβάτια με πολύτιμα στρωσίδια και στη θέση αυτών ό Θεός μου έχει δώ­σει αυτό το χαλάκι και την προ­βιά. Τα ρούχα μου πάλι ήταν πο­λύτιμα και τώρα αντί για κείνα φορώ τα ευτελή αυτά ιμάτια. Για το φαγητό μου πάλι πολύ χρυσά­φι ξοδευόταν. Και αντί εκείνου ο Θεός μου έδωσε αυτά τα λίγα χόρ­τα και ένα ποτηράκι κρασί. Είχα επίσης στην υπηρεσία μου πολ­λούς υπηρέτες. Και να, αντί για κείνους ό Θεός έδωσε τη διάθεση σ' αυτόν το μοναχό να με υπηρε­τήσει. Και αντί για λουτρό ρίχνω λίγο νερό στα πόδια μου και φορώ τα σανδάλια λόγω της αδυναμίας μου. Πάλι, αντί για μουσικούς και κιθάρες, λέγω τούς δώδεκα ψαλ­μούς. Το ίδιο και τη νύχτα, αντί για τις αμαρτίες πού έκανα, τώρα με ειρήνη κάνω την μικρή μου ακολουθία. Σε παρακαλώ, λοιπόν, Αββά, μη σκανδαλισθείς από την αδυναμία μου". Σαν άκουσε αυτά ό Αιγύπτιος, συνήλθε και είπε: "Αλλοίμονο σε μένα, γιατί έφυγα από την πολλή ταλαιπωρία πού είχα στον κόσμο και ήρθα σε ανάπαυση˙ κι όσα δεν είχα τότε, τώρα τα έχω. Ενώ εσύ αντάλλαξες την πολλή ανάπαυση με την ταλαιπωρία και τη μεγάλη δόξα και τον πλούτο με την ταπείνωση και τη φτώχεια". Και αναχώρησε πολύ ωφελημένος.

Έκτοτε έγινε φίλος του και τον επισκεπτόταν συχνά για να ωφε­λείται πνευματικά, γιατί εκείνος ήταν άνδρας με διάκριση και πλήρης ευωδιάς του Αγίου Πνεύματος.

Πηγή : Θεοδρομία, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής, Τεύχος 3, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1999.

'Ο Ἀσκητὴς καὶ ὀ Ληστής

'Ο Ἀσκητὴς καὶ ὀ Ληστής

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, όστις ασκήτευσεν εις τόπον έρημον χρόνους εβδομήκοντα με νηστείαν και παρθενίαν και αγρυπνίαν. Εις τόσους δε χρόνους όπου εδούλευε τον Θεόν δεν αξιώθη να ιδή καμμίαν οπτασίαν και αποκάλυψιν εκ Θεου. Και ελογίασε και έβαλε τούτο εις τον νουν του λέγων: «Μήπως δια καμμίαν αφορμήν όπου δεν ηξεύρω εγώ δεν αρέσει του Θεου η ασκησίς μου, και η εργασία μου θέλει είναι απαράδεκτος· δια τούτο δεν δύναμαι να αποκαλυφθώ και να ιδώ κανένα μυστήριον».

Ταύτα διαλογιζόμενος ο γέρων άρχισε να δέεται και να παρακαλή τον Θεόν περισσότερον, προσευχόμενος και λέγων: «Κύριε εάν άρα σε αρέση η άσκησίς μου και δέχεσαι τα έργα μου, δέομαι, σου ο αμαρτωλός και ανάξιος, ίνα χαρίσης και εις εμέ ένα σταλαγμόν από τα χαρίσματά σου, να πληροφορηθώ με μίαν φανέρωσιν ενός μυστηρίου ότι ήκουσας την δέησίν μου, δια να περνώ θαρρετά και πληροφορημένα την ασκητικήν μου ζωήν». Ταύτα του αγίου γέροντος δεομένου και παρακαλούντος, ήλθε προς αυτόν φωνή εκ Θεου λέγουσα: «Αν είναι και αγαπάς να ιδής την δόξαν μου, πήγαινε μέσα εις την βαθυτάτην έρημον και θέλεις αποκαλυφθή μυστήρια».

Ως ήκουσε ταύτην την φωνήν ο γέρων, εξέβη από το κελλίον του και, ωσάν εμάκρυνεν εκείθεν, τον απάντησεν ένας λη­στής, ο οποίος, καθώς είδε τον αββάν, ώρμησε με βίαν προς αυτόν θέλοντας να τον φονεύση. Και ωσάν τον επίασεν, είπε προς αυτόν: «Εις καλήν ώραν σε απάντησα, Γέ­ροντα, να τελειώσω την εργασίαν μου να σωθώ. Διότι ημείς oι λησταί έχομεν τοιαύτην συνήθειαν και τοιούτον νόμον και πίστιν, ότι όποιος ημπορέσει να κάμη εκατόν φόνους, κατά πάσαν ανάγκην υπάγει εις τον παράδεισον. Λοιπόν εγώ, πολλά κοπιάσας έως τώρα, έκαμα φόνους εννενήκοντα εννέα και λείπωντάς με ένας είχα πολλήν φροντί­δα και μέριμναν να τελειώσω την εκατοντάδα μου να σωθώ. Λοιπόν έχω σε μεγάλην χάριν και σε ευχαριστώ, οτι σήμερον δια εσένα απολαμβάνω τον παράδεισον».

Ταύτα λέγοντος του ληστού, ως τα ήκουσεν ο γέρων, εξεπλάγη και ετρόμαξεν εις τον εξαφνικόν και ανέλπιστον πειρασμόν. Και ατενίσας τα όμματα του νοός του προς τον θεόν τοιαύτα διαλογιζόμενος έλεγεν: «Αυτή είναι η δόξα σου, Δέσποτα Κύριε, όπου έταξες να δείξης εις εμέ τον δούλον σου; Τοιαύτην βουλήν με έδωκες τον αμαρτωλόν, να εξέβω από το κελλίον μου να με πληροφορήσης τοιούτον φοβερόν μυστήριον; Με τοιαύτας δωρεάς κά­μνεις την αμοιβήν δια τους κόπους της ασκήσεως όπου έσυρα δια λόγου σου; Τώ­ρα εγνώρισα αληθώς, Κύριε, ότι όλος μου ο κόπος της ασκήσεως ήταν μάταιος· και πάσα προσευχή μου ελογίσθη έμπροσθεν σου ώς σίγχαμα και βδέλυγμα. Όμως ευχα­ριστώ την φιλανθρωπίαν σου, Κύριε, ότι, καθώς γνωρίζεις, παιδεύεις την άναξιότητά μου, καθώς με πρέπει, διά τας αμέτρους άμαρτίας μου και με παρέδωκες εις χείρας ληστού και φονέως».

Τοιαύτα λέγων ο γέρων και λυπούμενος εδίψησε πολλά και είπε προς τον ληστήν: «Επειδή, ώ τέκνον, με το να είμαι αμαρτωλός, με επαρέδωκεν ο Θεός εις τας χείρας σου να με θανατώσης και γίνεται και η επιθυμία σου, καθώς ηγάπησας, και στερεύομαι την ζωήν, ωσάν κακός άνθρωπος όπου είμαι, δια τούτο παρακαλώ σε κάμε μου μίαν χάριν και ένα θέλημα παραμικρόν και δος μοι ολίγον νερόν να πίω, είτα αποκεφάλισόν με». Και ώς ήκουσεν ο ληστής τον λόγον του γέροντος, θέλοντας μετά προθυ­μίας να πληρώση το ζητημά του, έβαλεν εις την θήκην την σπάθην, όπου εκράτει ξεγυμνωμένην, και έβγαλεν από τον κόλπον του ένα αγγείον και επήγεν εις το ποτάμι όπου ήτον εκεί σιμά και έσκυψε να το γεμώση, διά να φέρη του γέροντος να πίη. Και εκεί όπου ήθελε να γεμίση το αγγείον, εξεψύχησε και απέθανεν. Λοιπόν, ως απέρασεν ολίγη ώρα και δεν ήλθεν ο ληστής, διελογίζετο ο γέρων και έλεγε: «Μήπως και ήτον νυστασμένος και έπεσε και απεκοιμήθη και διά τούτο αργεί και έχω άδειαν να φύγω και να υπάγω εις το κελλίον μου. Αμή επειδή και είμαι γέρων, φοβούμαι, διότι δεν έχω δύναμιν να δράμω και ως αδύνατος θέλω κουρασθή, να με φθάση. Και αφού τον θυμώσω με τούτον τον τρόπον, θέλει με τυραννήση χωρίς λύπησιν κόπτοντάς με ζωντανόν εις πολλά κομμάτια. Λοιπόν ας μη φύγω, αμή ας υπάγω εις τον ποταμόν, να ιδώ τι κάμνει». Υπήγε λοιπόν ό γέρων μέ­σα εις τοιούτους διαλογισμούς και ευρήκεν αυτόν αποθαμένον και, ως τον είδεν, εθαύμασε και εξεπλάγη. Και σηκώνοντας τα χέ­ρια του εις τον ουρανόν έλεγε: «Κύριε φι­λάνθρωπε, εάν ουκ αποκαλύψης μοι το μυστήριον τούτο, δεν βάνω τα χέρια μου κά­τω. Λυπήσου λοιπόν τον κόπον μου και φανέρωσόν μου το πράγμα τούτο».

Ταύτα προσευχομένου του γέροντος, ήλθεν Άγγελος Κυρίου και είπε προς αυ­τόν: «Βλέπεις, αββά, τούτον κείτεται έμπροσθέν σου αποθαμένος; Διά λόγου σου αναρπάσθηκεν αιφνιδίω θανάτω, διά να γλυτώσης εσύ και να μη σε θανατώση. Λοι­πόν θάψε τον ως ένα σωσμένον. Διότι ή υπακοή όπου έκαμε προς εσένα και έκρυψε την φονεύτριαν σπάθην εις την θήκην της, διά να υπάγη να σε φέρη νερόν, να καταπαύση την φλόγα της δίψης σου, με αυτό το έργον εκαταπράυνε την οργήν του Θεού και τον εδέχθη ως εργάτην της υπακοής. Και η ομολογία των εννενήκοντα εννέα φόνων εις εξομολόγησιν ελογίσθη. Λοιπόν θάψε τον και έχε τον με τούς σωσμένους. Και γνώρισε διά τούτου το πέλαγος της φιλανθρωπίας και ευσπλαγχνίας του Θεού. Και πήγαινε χαίροντας εις το κελλίον σου και ας είσαι πρόθυμος εις τας προσευχάς σου και μη λυπήσαι και να λέγης, ότι πως είσαι αμαρτωλός και άμοιρος από αποκάλυψιν. Ιδού γαρ απεκάλυψέ σε ό Θεός ένα μυστήριον. Ήξευρε δε και τούτο, ότι όλοι oι κόποι της ασκήσεώς σου είναι δεκτοί ενώπιον του Θεού· διότι δεν είναι κανένας κόπος όπου γίνεται δια τον Θεόν και να μην έλθη έμ­προσθεν αυτού». Ταύτα ακούσας ο γέρων έθαψε τον νεκρόν.

(Από χειρόγραφον Γεροντικόν της Ι.Μ Φιλοθέου)

Πηγή: Αγιορείτικη Μαρτυρία - Τριμηνιαία έκδοσις της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου.
Ιούνιος - Αύγουστος 1989 τεύχος 4

Αιτία όλων των κακών είναι η πλάνη, η απάτη του κόσμου και η άγνοια του Θεού.

Αιτία όλων των κακών είναι η πλάνη, η απάτη του κόσμου και η άγνοια του Θεού.

Άγ. Αντώνιος

22. Η λογική ψυχή φροντίζει με κάθε τρόπο να ξεφύγει από όσα δεν οδηγούν πουθενά, την οίηση, την υπερηφάνεια, την απάτη, τον φθόνο, την αρπαγή και τα παρόμοια, όσα δηλαδή είναι έργα δαιμονικά και κακής προαιρέσεως. Όλα κατορθώνονται με επιμέλεια και επίμονη προσοχή και μελέτη από εκείνον τον άνθρωπο, του οποίου η επιθυμία δεν τρέχει στις κακές ηδονές.

23. Εκείνοι που ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή, και από κινδύνους γλυτώνουν, και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα.

24. Οι άνθρωποι που τους οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ’ εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στη κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως.

25. Πρέπει εκείνοι που επιδιώκουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, να είναι απαλλαγμένοι
από οίηση και κάθε κούφια ματαιοδοξία και να φροντίζουν με όλη τη δύναμή τους να διορθώνουν τη ζωή τους και την εσωτερική τους διάθεση προς το καλύτερο. Επειδή νους που αγαπά το Θεό και δεν μεταβάλλεται από την καλή κατάστασή του, είναι ανύψωση και δρόμος προς το Θεό.

26. Καμιά ωφέλεια δεν προκύπτει από το να γνωρίζει ο άνθρωπος τα θεία λόγια, αν απουσιάζει η ευσεβής ζωή που αρέσει στο Θεό. Αιτία όλων των κακών είναι η πλάνη, η απάτη του κόσμου και η άγνοια του Θεού.

27. Η σπουδή του αρίστου βίου και η επιμέλεια της ψυχής δημιουργεί τους καλούς ανθρώπους που αγαπούν το Θεό. Γιατί εκείνος που ζητά το Θεό, Τον βρίσκει, αν νικά την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις και αν δεν σταματά την προσευχή. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φοβάται τους δαίμονες.

28. Όσοι ξεγελιούνται από τις ελπίδες τους σε βιοτικά πράγματα και περιορίζουν την γνώση τους για την άσκηση του αρίστου βίου μόνο στα λόγια, μοιάζουν μ’ εκείνους που έχουν φάρμακα και ιατρικά όργανα αλλά δεν ξέρουν ούτε φροντίζουν να τα χρησιμοποιήσουν. Επομένως για τις αμαρτίες μας ας μην κατηγορούμε τον τρόπο που έγιναν, ούτε τους άλλους αλλά τους εαυτούς μας. Γιατί αν η ψυχή αδιαφορήσει με δική της θέληση, δεν μπορεί να μείνει ανίκητη.

Οἱ πειρασμοί τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου

Οἱ πειρασμοί τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ» ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ


Ἀπό τήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς του ζωῆς ὁ Μ. Ἀντώνιος δοκίμασε φοβερούς πειρασμούς, Ὁ διάβολος τοῦ ψιθύριζε:


- Ἀντώνιε, τί θά πεῖ ἀσκητική ζωή; Ξέχασες τά πατρικά σου κτήματα, τούς συγγενεῖς, τά πλούτη, τήν δόξα, τίς ἀνέσεις; Δέν ξέρεις ὅτι ἔχεις κι ἐσύ δικαιώματα στήν ζωή; Ὅτι ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς εἶναι δύσκολος καί σχεδόν ἀκατόρθωτος; Ὅτι τό σῶμα σου εἶναι ἀσθενικό καί δέν θά ὑποφέρει τήν πολλή κακοπάθεια;


Ἄλλοτε πάλι τοῦ τάραζε τήν σκέψη στίς ὧρες τοῦ ὕπνου μέ ἀνήθικους λογισμούς. Ἔπαιρνε ἀκόμη διάφορες μορφές ἀσέμνων γυναικῶν, γιά νά τόν ὁδηγήσῃ στήν ἀκολασία, ἤ ἀγρίων θηρίων, γιά νά τοῦ προκαλέσῃ πανικό.


Σέ ὅλα αὐτά ὁ ὅσιος πολεμοῦσε μέ τήν προσευχή, τήν νηστεία, τήν κακοπάθεια, τίς ἅγιες σκέψεις πού ἐξύψωναν τόν νοῦ του στόν Χριστό. Σκέψεις γιά τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τήν μέλλουσα κρίση, τήν αἰώνια μακαριότητα τῶν ἁγίων καί τήν ἀτελεύτητη κόλαση τῶν ἁμαρτωλῶν, ἔσβηναν τίς φλόγες τῶν πειρασμῶν καί τόν ἐλευθέρωναν ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου.


Κάποτε μαζεύτηκαν πολλοί δαίμονες μέσα στήν νύχτα κοντά στό ἀσκητήριο τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου καί ἔκαναν τέτοιο θόρυβο πού νόμιζε κανείς ὅτι καταστρεφόταν τό σύμπαν. Τοῦ φάνηκε ὅτι γκρεμίστηκε τό καλύβι του καί πώς ἀπό παντοῦ ὁρμοῦσαν ἀγριεμένα θηρία.


Ὁ τόπος γέμισε λιοντάρια, ἀρκοῦδες, πάνθηρες, ταύρους, λύκους, φίδια καί σκορπιούς. Τό κάθε θηρίο ἐνεργοῦσε μέ τόν δικό του τρόπο. Τό λιοντάρι βρυχόταν ἕτοιμο νά ριχθῇ στό θῦμα του. Ὁ ταῦρος πρότεινε τά κέρατά του. Ὁ λύκος τεντωνόταν γιά νά ὁρμήσῃ. Τό φίδι σερνόταν κοντά του. Ὅλα ἔκαναν ἕνα τρομακτικό θόρυβο.


Σέ λίγο ἄρχισαν τά δαγκώματα καί τά χτυπήματα. Ὁ ἅγιος ἔνιωθε φοβερό σωματικό πόνο. Ἡ ψυχή του ὅμως δέν λύγισε. Ἐνῶ στέναζε ἀπό τόν πόνο, ἀπευθύνθηκε στούς ἐχθρούς:


- Ἐάν εἴχατε πραγματική ἐξουσία πάνω μου, θ’ ἀρκοῦσε ἕνα θηρίο γιά νά μέ θανατώσῃ. Ἐπειδή ὅμως ὁ Θεός μου σᾶς ἔχει συντρίψει, προσπαθεῖτε νά μέ φοβίσετε μέ τό πλῆθος σας.


Οἱ ἐχθροί ἔτριξαν τά δόντια καί ἐξαφανίσθηκαν.

Οἱ δαίμονες μακάρισαν κάποτε τόν Μέγα Ἀντώνιο, γιά νά τόν ρίξουν στήν ὑπερηφάνεια, καί αὐτός ἀμέσως τούς καταράστηκε.

Ἄλλη φορά τοῦ προφήτευσαν πλημμύρα τοῦ Νείλου, καί αὐτός τούς ρώτησε:


- Καί σᾶς, τί σᾶς νοιάζει;

Ἄλλη φορά τοῦ παρουσιάσθηκαν σάν ἀγριεμένοι πάνοπλοι στρατιῶτες, καί αὐτός ἄρχισε νά ψάλλῃ:

“Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις· ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα”.


Ἄλλη φορά ἦρθαν μέ φωτεινή μορφή λέγοντας:


- Ἤρθαμε νά σοῦ φέξουμε!

Ἐκεῖνος ἔκλεισε τά μάτια καί ἄρχισε τήν προσευχή, μέχρις ὅτου ἔφυγαν ντροπιασμένοι.

Κάποτε παρουσιάσθηκε στόν Μέγα Ἀντώνιο ὁ διάβολος σάν ἕνας μεγαλοπρεπής γίγαντας καί τοῦ εἶπε:


- Ἐγώ εἶμαι ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ! Τί θέλεις νά σοῦ χαρίσω;

Σέ καιρό νηστείας ὁ διάβολος πλησίασε τόν Μέγα Ἀντώνιο μέ μορφή μοναχοῦ κρατώντας ψωμιά καί τοῦ εἶπε:


- Ἀδελφέ, φάγε τώρα καί ἄσε τίς ὑπερβολές. Θ’ ἀρρωστήσῃς καί τί θά γίνῃς;

Ὁ ὅσιος ἄρχισε τότε τήν προσευχή καί ὁ πανοῦργος διάβολος σάν καπνός βγῆκε ἀπό τήν πόρτα καί χάθηκε


Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

«Αυτά είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι' αυτό και αν κρύβονται οι άγιοι ο Θεός του φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται όπως πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο.

Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, Αυτός που υποσχέθηκε να μας σώσει μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν.

Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα - γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός - πιστέψτε ολόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε την γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ' Αυτόν.

Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς Εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Που να βρεθεί λοιπόν τόπος - πες μου να μπορείς - τόπος για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία Του;

Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λιώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» (Α΄ Κορ. 2:9).

Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε την γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ' αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.

Να τι είναι ο άνθρωπος και γιατί δημιουργηθήκαμε: αφού απολαύσαμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα καλύτερα και τα αιώνια.

Όμως αλίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.

Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με τα λόγια, ενώ με τα έργα και λόγια τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείτε παντού ο Χριστός στις πόλεις , στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές Του. Μετά βίας θα βρεις μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και με λόγια χριστιανός.

Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας, «όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμα μεγαλύτερα» (Ιω. 14:21); Ποιος όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»;

Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον».

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Αποσπάσματα από την Διδασκαλία του Αγίου Πατρός Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Αποσπάσματα από την Διδασκαλία του Αγίου Πατρός Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Που ταιριάζουν απόλυτα στην εποχή μας...«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του.Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά.Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν.Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους.Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο» (Εις άγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).«Αλίμονο σε κείνους που λένε το κακό καλό και το καλό κακό. Σε κείνους που παρουσιάζουν το φως ως σκοτάδι και το σκοτάδι ως φως. Σε κείνους που προβάλλουν το γλυκό ως πικρό και το πικρό ως γλυκό.Θα αφαιρέσω λοιπόν, λέει ο Θεός, για την ανομία σας από ανάμεσά σας κάθε
ισχυρό άνδρα και δυνατή γυναίκα και κάθε άνθρωπο πολεμιστή και δικαστή και κάθε προφήτη και άνθρωπο συνετό.Δεν είναι δε μικρό είδος οργής να στερηθούν και τις προφητείες. Μαζί δε με τον προφήτη, λέγει, θα αφαιρέσει και κάθε στοχαστή. Εδώ μου φαίνεται στοχαστή ονομάζει εκείνον που από τη μεγάλη του σύνεση και από την ίδια την πείρα των πραγμάτων, δίνει σοφές συμβουλές για τα μέλλοντα. Και θα αφαιρέσω ακόμη και κάθε έμπειρο πρεσβύτερο και πεντηκόνταρχο.Πρεσβύτερο δεν ονομάζει απλά αυτόν που έχει γεράσει, αλλά αυτόν που μαζί με τα άσπρα μαλλιά του διατηρεί και την πρέπουσα σύνεση. Και όταν λέει πεντηκόνταρχο εννοεί όλους τους άρχοντες. Και άρχοντας είναι αυτός που είναι εμπειρογνώμων και γνώστης πολλών και που γνωρίζει να διευθετεί με σύνεση όλες τις υποθέσεις της πόλεως. Και μαζί μ’ αυτούς θα αφαιρέσει και κάθε συνετό ακροατή.Γιατί αν αυτό απουσιάζει, ακόμη κι αν υπάρχουν όλα τα άλλα , τίποτε πλέον δεν υπάρχει στις πόλεις, κι αν κόμη υπάρχουν προφήτες, σύμβουλοι, άρχοντες, αν δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ακούσει, όλα είναι άσκοπα και μάταια.Εγώ νομίζω ότι εδώ το ‘θα αφαιρέσω’ που λέει ο Θεός , το λέγει με τη σημασία του θα εγκαταλείψω και θα αφήσω , όπως ακριβώς λέει ο Απόστολος Παύλος: ‘τους εγκατέλειψε ο Θεός, ώστε να παραδοθούν σε νου ανίκανο να διακρίνει το ορθό’, όχι για να δείξει αυτό, ότι δηλαδή τους έριξε σε παράνοια, αλλά τους εγκατέλειψε και τους άφησε να είναι ανόητοι. Και θα τοποθετήσω σ’ αυτούς νεαρούς άρχοντες, λέει ο Θεός.Αυτό είναι χειρότερο και φοβερότερο από την αναρχία. Γιατί εκείνος που δεν έχει άρχοντα, έχει στερηθεί εκείνον που θα τον
οδηγήσει, ενώ εκείνος που έχει κακό άρχοντα, έχει εκείνον που τον σπρώχνει στους γκρεμούς. Και θα επιτρέψω σε απατεώνες να τους εξουσιάσουν, λέει ο Θεός.Απατεώνες ονομάζει τους είρωνες, τους κόλακες, εκείνους που με τα γλυκά τους λόγια παραδίδουν τους ανθρώπους στο κακό και τον διάβολο. Και θα συμπλακεί ο λαός και ο ένας άνθρωπος θα ορμήσει εναντίον του άλλου και ο άλλος θα ορμήσει εναντίον του πλησίον του, λέει ο Θεός.Όπως ακριβώς δηλαδή αν τα ξύλα που συγκρατούν τις οικοδομές σαπίσουν ή αφαιρεθούν, κατ’ ανάγκην οι τοίχοι γκρεμίζονται, αφού τίποτε δεν υπάρχει που να τους συγκρατεί, έτσι και αυτοί για τους οποίους προηγουμένως μιλήσαμε, αφού αφαιρέθηκαν άρχοντες, σύμβουλοι, δικαστές και προφήτες, δεν υπήρχε τίποτε που να εμπόδιζε το λαό να διασπασθεί και να δημιουργηθεί μεγάλη σύγχυση.Θα αυθαδιάσει το παιδί προς το γέροντα και ο ανέντιμος προς τον έντιμο, λέει και πάλι ο Θεός. Γιατί όταν περιφρονούνται τα γηρατειά από τους νέους, οι δε ανάξιοι και αποδοκιμασμένοι περιφρονούν εκείνους, που προηγουμένως ήταν αξιοσέβαστοι, η πόλη αυτή δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από εκείνη που καταφεύγει σε μάντεις»

Χαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου Ἐρμηνεία. Γ' Στάσις

Χαιρετισμοὶ τῆς Θεοτόκου Ἐρμηνεία. Γ' Στάσις

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=53&t=6343


Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ
ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το
θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες

Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση, ο Ίδιος
βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την
γεννησή Του. Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα, υμνούμε την μητέρα Του
φωνάζοντάς της.

Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.

Χαίρε παναγία που’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.Χαίρε που είσαι
εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.

Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως. Διότι όπως βγήκε
από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου,
έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα. Χαίρε ακόμη διότι
φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ, ου σκέπτονται πολλοί.

Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί
μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα
παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.

Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην
αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.

Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του
θείου Υιού σου. Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να
Του μιλάμε, δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα.
Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη, που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί
να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον
τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄
δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος
ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας
Αλληλούια

Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο
μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό. Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε
άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι
αλληλούια.

’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος
συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ
Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα

Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν
απουσίαζε από τον ουρανό. Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική, και όχι
για τοπικό περιορισμό της θεότητας. Κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα
της τον θεό και Τον γέννησε, ακούοντας από εμάς τα εξής.

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.

Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό. Είσαι η θύρα από
την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.

Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.

Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα.

Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα. Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.

Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις.
Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.

Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.

Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού. Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον
απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν
συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως
Αλληλούια.

Όλες αἰ τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο
της θείας ενανθρωπήσεως. Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να
γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας
συναναστρέφεται, ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ
λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το
μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν

Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και
από ψάρια. Διότι τα χάνουν και δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος. Κι εμείς θαυμάζοντας το μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.

Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού. Εκείνη
στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.

Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.

Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους. Και τους τεχνίτες του
λόγου, που επίσης δεν πιστεύουν, τους φανερώνεις άμυαλους.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.

Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας.
Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι
ποιητές της αρχαιότητας.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.

Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του
λόγου, όπου πιάνονταν οι άνθρωποι τα είδανε από σένα να σχίζονται και να
σπάζουν. Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας, δηλαδή του
Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα
δίχτυα των αποστόλων.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.

Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές. Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν. Είσαι το
λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών
φροντίδων.

Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε
και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ
το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει
Αλληλούια.

Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που
βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του. Και ενώ ήταν
ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως
άνθρωπος. Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο, ακούοντας ως θεός Αλληλούια.

_________________

Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για όσα αγνοείς χωρίς να φταῖς, αλλά για όσα παραμελείς να μάθεις.

Ἰερός Αὐγουστῖνος

Η τραγωδία του να είσαι παπάς χωρίς Χάρη

Η τραγωδία του να είσαι παπάς χωρίς Χάρη

Μιχαἠλ Καρακατσἀνης

Η προσωπική σχέση του ανθρώπου με το Θεό δεν είναι δεδομένη και δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για σταθερότητα, πρόοδο ή διάρκεια. Ό ιερέας μπορεί να ξεκινήσει με πνευματικό ενθουσιασμό το ιερατικό του λειτούργημα αλλά μετά από λίγα χρόνια να αδειάσει ολοκληρωτικά από τη Χάρη του Θεού.

Οι αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, οι δυσκολίες του έγγαμου βίου και οι αντιξοότητες της καθημερινότητας μπορούν να συντρίψουν ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο πιστό. Η μόνη δυνατότητα πνευματικής επιβίωσης είναι να αποδεχτεί κανείς ταπεινά την αναξιότητά του και να προσφέρει τον συντετριμμένο του εαυτό στο Χριστό.

Αν ο ιερέας δεν μπορέσει να αναφέρει την οδύνη και την αποτυχία του στο Χριστό θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Για τον ιερέα η πορεία πνευματικής ωρίμανσης είναι υπαρξιακός μονόδρομος. Αν δεν προχωρήσει πνευματικά θα καταρακωθεί υπαρξιακά. Για να ξεφύγει από την θλίψη της απουσίας του Θεού θα εκκοσμικευθεί. Από ιερουργός θα καταντήσει ηθοποιός.

- Ο ιερέας ο οποίος είναι βεβαρημένος από το σκοτάδι της υπαρξιακής του παρακμής δεν έχει το κέφι και το μεράκι να ασχολείται με τις "λεπτομέρειες" της Εκκλησιαστικής-λειτουργικής ζωής. Σε πολλούς ορθόδοξους Ναούς τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές η σύναξη των πιστών θυμίζει κακόγουστη, θεατρική παράσταση. Κατά την διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών ο πιστός αντί να ησυχάζει και να γεμίζει τις πνευματικές του μπαταρίες δοκιμάζει τις ψυχοσωματικές του αντοχές, βασανίζει τα αισθητικά του κριτήρια και βάζει σε πειρασμό τις πνευματικές του δυνατότητες. (Σημ. 1)

Στις παραγράφους που ακολουθούν επιχειρώ να σχολιάσω έμμεσα
ορισμένες συμπεριφορές και τακτικές
του ταλαίπωρου εφημέριου ιερέα οι οποίες ενοχλούν και απωθούν
τους ευαίσθητους και καλλιεργημένους πιστούς.

Δεκαπέντε τακτικές σύγχρονου διωγμού.

Οι Λειτουργικές παρενέργειες
της ιερατικής αδιαφορίας.

Ακουστική.

Βάλε τα μεγάφωνα στη διαπασών ώστε να μην μπορεί κανείς να ησυχάσει, να συγκεντρωθεί ή να νιώσει κατάνυξη. Τοποθέτησε μεγάφωνα και έξω από το ναό ώστε να αγανακτούν οι γείτονες και να μην βρίσκουν ησυχία οι εκκλησιαζόμενοι ούτε στον περίβολο του ναού. Μην αναθέσεις σε ειδικούς την ακουστική μελέτη του ναού. Φρόντισε το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα να θυμίζει γύφτο που γυρνά στις γειτονιές με το φορτηγάκι του για να πουλήσει πατάτες ή χαλιά.

Φωτισμός.

Έχε αναμμένους τους πολυελέους της εκκλησίας σε κάθε Ακολουθία. Σε περίπτωση που δεν ανάψεις τον πολυέλαιο άναψε ένα δυνατό ηλεκτρικό φως σε κάποιο σημείο του ναού που να θυμίζει προβολέα αστυνομικής ανάκρισης. Επέτρεψε στους ιεροψάλτες να βάλουν προβολείς πάνω από τα κεφάλια τους για να διαβάζουν με μεγαλύτερη ευκολία τα ιερά βιβλία.

Κήρυγμα.

Βγάλε λόγο ακριβώς πριν από τη Θεία Μετάληψη (πριν από το "Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε"). Φρόντισε ο λόγος σου να έχει μεγάλη διάρκεια και να ξεφεύγει από την εμπειρική νηπτική βίωση της καθημερινής ζωής. Άσκησε θεωρητική κριτική σε κοινωνικά, εθνικά και πολιτικά θέματα και υπογράμμισε την παρακμή και την αμαρτωλότητα του σύγχρονου κόσμου. Δώσε με νευρικό τρόπο συμβουλές ηθικής συμπεριφοράς στο εκκλησίασμα. Φρόντισε να δείχνεις αγανακτισμένος από την επικράτηση της αμαρτίας στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Υπογράμμισε την εγωκεντρική τάση για καλοπέραση του μέσου ανθρώπου συγκρίνοντας την άμεσα με την ασκητική ζωή των πατέρων της ερήμου. Προσπάθησε να πείσεις τους πιστούς ότι ο λόγος που δεν προχωρούν πνευματικά είναι το ότι δεν προσπαθούν όσο θα έπρεπε. Να μιλάς με βροντερή-απειλητική φωνή ώστε να γίνεις περισσότερο πιστευτός.

Τυπικό.

Αδιαφόρησε για το τυπικό των ιερών Ακολουθιών. Το τυπικό δεν είναι ουσιαστικό. Κόψε και ράψε τις Ακολουθίες στα μέτρα σου. Μη διαβάζεις ψαλτήρι και αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης διότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την αρχαία γλώσσα. Δώσε εντολή στους ψάλτες να μην λένε όλο το "Κύριε εκέκραξα" στον εσπερινό και να παραλείπουν τις περισσότερες ωδές στον όρθρο. Να κάνεις τα πάντα με τον γρήγορο και εύκολο τρόπο.

Συμπεριφορά.

Κατά τη διάρκεια των ιερών Ακολουθιών φρόντιζε να κάνεις άγαρμπες, βιαστικές και νευρικές κινήσεις. Κάνε ότι κάνεις με αδιαφορία και χωρίς βιωματική συμμετοχή. Όταν βγαίνεις στην Ωραία Πύλη ή όταν λιβανίζεις, να παρατηρείς εξεταστικά τους πιστούς ή να αφήνεις το βλέμμα σου να πλανάται με αδιαφορία δεξιά και αριστερά.

Άμφια.

Στη Θεία Λειτουργία να φοράς άμφια με χτυπητά χρώματα και πολλά ψεύτικα στολίδια. Προσπάθησε να φαίνεσαι φανταχτερός. Νιώσε ανωτερότητα και καμάρι για την εμφάνισή σου.

Παρατηρήσεις.

Στα σημαντικά σημεία της Θείας Λειτουργίας όπως στο Χερουβικό ύμνο ή στον καθαγιασμό των τιμίων δώρων ή πριν από τη Θεία Μετάληψη δώσε με αυστηρό τόνο συστάσεις ευπρέπειας και καλής συμπεριφοράς στο εκκλησίασμα. Αν κάποιο παιδάκι κλάψει, τρέξει ή φωνάξει σύστησε με αυστηρό τρόπο στη μητέρα του να το βγάλει έξω ή να το ησυχάσει.

Καθαριότητα εικόνων.

Μην φροντίσεις για τον συνεχή καθαρισμό των εικόνων τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές. Άφησε να συσσωρεύεται σάλιο και κραγιόν στο προστατευτικό τζάμι των εικόνων ώστε οι πιστοί να νιώθουν περισσότερο αηδία ενώ προσκυνούν παρά κατάνυξη.

Κεριά και λιβάνι.

Βάλε στο παγκάρι το φτηνό, άοσμο και αλύγιστο κερί που θυμίζει σαπούνι. Βάλε τιμές ανάλογα με το μέγεθος του κεριού. Χρησιμοποίησε φτηνό λιβάνι. Τοποθέτησε το λιβάνι στο καρβουνάκι λίγα λεπτά πριν αρχίζεις να θυμιατίζεις ώστε όταν φτάσεις στους πιστούς να βγαίνει από το θυμιατό μόνο κάπνα και καθόλου άρωμα. Μην προσθέτεις συμπληρωματικό λιβάνι στο καρβουνάκι όση ώρα και αν χρειαστεί να θυμιατίσεις.

Εκφωνήσεις.

Να εκφωνείς τις ευχές σαν να βγάζεις άναρθρες κραυγές ώστε κανείς να μην καταλαβαίνει αυτό που λες. Να ψέλνεις επιτηδευμένα και επιδεικτικά σα να τραγουδάς σε κέντρο διασκέδασης. Ξέχνα ότι απευθύνεσαι στο Θεό και φρόντισε να αρέσεις στους ακροατές και στον εαυτό σου. Όταν διαβάζεις χύμα να τρως τα λόγια σου από κεκτημένη ταχύτητα. Να διαβάζεις μόνο τα φωνήεντα των λέξεων και να παραλείπεις τα σύμφωνα. Σημασία έχει αυτό που λες και όχι ο τρόπος που το εκφράζεις. Να σκέπτεσαι ότι κανείς δεν νοιάζεται και δεν καταλαβαίνει τα δρώμενα. Φόρτωσε τη φωνή σου με ασύστολη ένταση και πίστεψε ότι με αυτό τον τρόπο θα προκαλέσεις κατάνυξη.

Στη Θεία Μετάληψη χρησιμοποίησε οίνο μέτριας ποιότητας και ρίξε στο Άγιο Δισκοπότηρο μεγάλη ποσότητα ζέοντος ώστε να χάνεται η γεύση του κρασιού. Την ώρα της Θείας Μετάληψης βάλε στη λαβίδα ελάχιστο οίνο-αίμα και καθόλου άρτο-σώμα. Μη προσφωνήσεις το όνομα του πιστού που μεταλαμβάνει. Αδιαφόρησε για το ότι κρατάς στα χέρια σου τον ίδιο το Θεό. Κάνε βιαστικές και απρόσεχτες κινήσεις. Να προσφέρεις το σώμα και το αίμα του Κυρίου σου με προχειρότητα σαν να κερνάς κάποιο γλυκό. Φρόντισε να συνεχιστεί η ροή της Ακολουθίας ενώ οι πιστοί μεταλαμβάνουν ώστε να ακούνε το "είδομεν το φως το αληθινό" πριν μεταλάβουν. Μοίραζε το αντίδωρο βιαστικά με τα δύο σου χέρια σε δυο-δυο πιστούς για να ξεμπερδεύεις. Φρόντισε την ώρα που θα μοιράζεις το αντίδωρο να έχουν σταματήσει οι ψάλτες ώστε να ακούγεται στο ναό μόνο οχλαγωγία. Απόφυγε να διαβαστεί η Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη με το πρόσχημα ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Ζητιάνοι.

Τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές επέτρεψε στους ζητιάνους να ζητιανεύουν ακριβώς έξω από την πόρτα της Εκκλησίας ώστε όποιος μπαίνει στο ναό να παίρνει μια γερή δόση μιζέριας, φρίκης, ψευτιάς και αγανάκτησης. Με αυτό τον τρόπο οι πιστοί που σπάνια εκκλησιάζονται και έχουν μια επιφανειακή σχέση με το Θεό θα μπορέσουν συνδέσουν βιωματικά τον Εκκλησιασμό με αρνητικά συναισθήματα.

Αργύρια.

Με κάθε ευκαιρία να ζητάς χρήματα από το Εκκλησίασμα. Τοποθέτησε μεγάλα κουτιά πάνω στο παγκάρι με επιγραφές που να εξηγούν για ποιο σκοπό μαζεύονται τα χρήματα. Στη Θεία Λειτουργία κάνε περιφορά δίσκων. Βγάλε τους δίσκους στην πιο κατανυκτική στιγμή της Ακολουθίας ώστε οι πιστοί συγκινημένοι να δώσουν περισσότερα. Βάλε ταρίφες στα μυστήρια του γάμου και της βάπτισης. Όταν πηγαίνεις στα σπίτια για ευχέλαιο ή αγιασμό να παίρνεις χωρίς συστολή τα χρήματα που σου προσφέρουν. Πίστεψε ότι δικαιούσαι να αμείβεσαι για τις υπηρεσίες που προσφέρεις. Μη ξεχνάς ότι στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πιστών δεν υπάρχει η υποψία ότι οι παπάδες είναι φιλοχρήματοι.

Προβληματικοί συνεργάτες.

Φρόντισε να επιλέξεις εγωκεντρικούς, πικρόχολους και οξύθυμους συνεργάτες-επιτρόπους. Βοήθησέ τους να αισθάνονται αρχηγοί στο χώρο της Εκκλησίας και πείσε τους να συμπεριφέρονται ως εξουσίαν έχοντες. Ανάθεσέ τους το ρόλο της αστυνόμευσης των πιστών μέσα στο Ναό. Που και που να τσακώνεσαι μαζί τους μπροστά στους πιστούς.

Συναντήσεις.

Μην οργανώνεις ποτέ ομαδικές δραστηριότητες (εκδρομές, καφέ, κοινωνική διακονία, ομιλίες κλπ) ώστε να μην έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν οι ενορίτες μεταξύ τους ούτε να καλλιεργήσουν μια προσωπική σχέση μαζί σου.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

«Συμβουλὲς Γέροντος σὲ Χριστιανούς ποὺ ζοῦν εἰς τὸν κόσμον»

«Συμβουλὲς Γέροντος σὲ Χριστιανούς ποὺ ζοῦν εἰς τὸν κόσμον»

ὐπὸ Γέροντος τῆς περίφημης μονῆς τῆς Όπτινα, Ρωσσίας.

Η ΠΑΡΟΥΣΑ ζωή μας δόθηκε μόνο και μόνο για να δοξάζουμε το Θεό, να ευεργετούμε τον πλησίον και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση της Βασιλείας των ουρανών, βαδίζοντας τη «στενή» και «τεθλιμμένη» οδό που μας υποδεικνύει το Ευαγγέλιο (Ματθ. 7:14).

Ο αγώνας της ζωής αυτής αποδεικνύεται φορτίο δυσβάστακτο για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό. Για εκείνους όμως που εμπιστεύονται την ύπαρξή τους στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και ελπίζουν στη δική Του πρόνοια, η παρούσα ζωή γίνεται «ζυγός χρηστός» και «φορτίον ελαφρόν» (Ματθ. 11:30).

Σας παρακαλώ, αδελφοί μου, αν θέλετε να ευαρεστήσετε το Θεό, μην περιφρονείτε καμιάν αρετή. Γιατί μπορούμε με πολλούς τρόπους να γίνουμε ευάρεστοι στο Θεό.

Η ευγενική συμπεριφορά στον πλησίον, ο παρήγορος λόγος μας στον θλιμμένο, η υπεράσπιση του αδικουμένου, η αντίδρασή μας στους κακούς λογισμούς, ο αγώνας μας στην προσευχή, η υπομονή, η ευσπλαγχνία, η δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή. Αυτά είναι που αναπαύουν το Θεό και προσελκύουν στην ψυχή μας τις δική Του χάρη, η οποία μας κάνει ικανούς να ξεπερνάμε και τις πλέον ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.

Επιδιώξετε τη σωτηρία σας ευαρεστώντας το Θεό πρωτίστως με την αρετή της αγάπης. Αυτό να είναι το μοναδικό σας μέλημα: το πώς θα γίνετε πλούσιοι σε αγάπη. Εκείνος που έχει αγάπη, έχει μέσα του τον ίδιο το Θεό.

Νὰ ζείτε μέσα στην αγάπη του Θεού. αυτή να είναι οδηγός σας, αυτή αναπνοή σας. «Ο Θεός, αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ιω. 4:16). Με την αγάπη του Θεού η πικρή ζωή γίνεται γλυκειά και όμορφη.

Αν ζεῖτε με άλλους, διακονείστε τους πρόθυμα σαν να υπηρετείτε τον ίδιο το Θεό. Και μην απαιτείτε αγάπη για την αγάπη σας, μήτε την ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που κάνετε, μήτε τον έπαινο για την ταπείνωσή σας.

Μην είστε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι' αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος.

«Η αγάπη», λέει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Α' Πετρ. 4:8). Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν εσείς γίνετε η παρηγοριά των θλιμμένων, η αναψυχή των δυστυχισμένων, ο προστάτης των φτωχών, ο κηδεμόνας των ορφανών, η ανακούφιση των ασθενών, ο χειραγωγός των πλανεμένων, ο πρόθυμος βοηθός κάθε χριστιανού. Γι' αυτή σας την αγάπη προς τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού, προς τα δικά Του τίμια μέλη, ο Κύριός μας θα εξαλείψει τις αμαρτίες σας και θα σας αξιώσει να Τον βλέπετε «πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α' Κορ. 13:12) στην αιώνια βασιλεία Του.

Αποφεύγετε τα λόγια και τις πράξεις που μπορούν να σκανδαλίσουν ή να προσβάλουν τους αδελφούς σας. Τις προσβολές όμως των άλλων εσείς να τις δέχεστε σαν δώρο Θεού. Είναι το όπλο που σας προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος για να νεκρώσετε τα πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή σας.

Μην ανταποδίδετε τους ονειδισμούς ή τις θλίψεις που τυχόν σας προξενούν. Δείξτε υπομονή και μη θελήσετε ποτέ να πικράνετε κανένα. Να είστε τότε σίγουροι πως και το δικό σας όνομα θα συγκαταριθμηθεί στα ονόματα των αγίων «των γεγραμμένων εν τω βιβλίω της ζωής» (Αποκ. 21:27).

Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας, για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες για τις οποίες σας συγχώρεσε.

Το κακό να το νικάτε με το καλό. Το κακό δεν διορθώνεται ποτέ με το κακό (πρβλ. Ρωμ. 12:21).

Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφθείτε μήπως με τα λόγια σας προσβάλετε το Θεό ή τον πλησίον σας.

Προτοῦ επισκεφθείτε τον αδελφό σας, θέστε ως όρο στον εαυτό σας να διατηρήσετε και μετά την επίσκεψή σας την ίδια αγαθή διάθεση και αγάπη που τρέφετε και τώρα απέναντί του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο θα σας υποδεχθεί εκείνος.

Σὲ κάθε προστριβή με τον πλησίον σας εξετάστε πρώτα τον εαυτό σας. Ασκώντας αυστηρή αυτοκριτική, σχεδόν πάντα θα διαπιστώνουμε πως αιτία της δυσαρέσκειας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Μην προβάλλετε δικαιολογίες. Αποφεύγετε τις διενέξεις. Συμπεριφερθείτε με συγκατάβαση στον πλησίον σας, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ηλικία του. Φανείτε με κάθε τρόπο παρήγοροι σε όλους και στον καθένα χωριστά.

Υπομένετε αγόγγυστα τους κακούς τρόπους του αδελφού σας, την αγανάκτησή του, την οργή του, τις απερισκεψίες του.

Όταν βλέπετε κάποιο αίσθημα αντιπάθειας προς τον πλησίον ν' αγγίζει την ψυχή σας, αγωνιστείτε να το διώξετε. Υποχρεώστε τον εαυτό σας να εξυπηρετήσει και να διακονήσει με κάθε τρόπο τον συγκεκριμένο αδελφό. Πιέστε τον εαυτό σας στην εξής προσευχή: «Κύριε, σώσε το δούλο Σου (τάδε) και με τις άγιες προσευχές του ειρήνευσε και τη δική μου ψυχή». Βλέποντας ο Κύριος αυτή την καλή σας προαίρεση, όχι μόνο θα ξεριζώσει από μέσα σας την αντιπάθεια, μα και θα σκορπίσει ανάμεσά σας την αγία Του αγάπη.

Οι φιλονικίες ταράζουν την ψυχή και μας αποστερούν την ειρήνη. Σε κάθε φιλόνικο λογισμό αντιπαραθέστε τη γλυκειά ευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».

Μη θίγετε με τα λόγια σας την τιμή του πλησίον. Να χρησιμοποιείτε τη γλώσσα μόνο για να δοξάζετε το Θεό και για να λέτε λόγους ψυχωφελείς στους αδελφούς σας. Αν θελήσετε να κακολογήσετε κάποιον, θυμηθείτε πρώτα τις δικές σας αμαρτίες - όλες εκείνες που κάνατε από τα νεανικά σας χρόνια μέχρι σήμερα -, κατηγορήστε τον εαυτό σας γι' αυτές και αποφύγετε έτσι την καταλαλιά. Μην ξεχνάτε ποτέ πως η ενασχόληση με τα σφάλματα των άλλων αποτελεί σοβαρό παράπτωμα.

Πολεμήστε με κάθε τρόπο το πάθος του θυμού, και, με τη βοήθεια του Θεού, αυτό θα υποχωρήσει. Αν τυχόν νευριάσετε ή οργιστείτε, είναι προτιμότερο να μην πείτε τίποτε. Απομακρυνθείτε ή, αν κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, κλείστε σφιχτά τα χείλη σας για να μην πεταχθεί έξω η οργισμένη φλόγα που καίει στην ψυχή σας και αναστατώσει όλο σας το περιβάλλον. Η σιωπή και η προσευχή είναι το καλύτερο φάρμακο γι' αυτές τις στιγμές. Όταν η φλόγα του θυμού σβήσει και η καρδιά σας γαληνέψει, τότε μόνο μπορείτε να πείτε με ασφάλεια λόγους ωφέλιμους.

Αν εσείς γίνατε αφορμή να πικραθεί ο αδελφός σας, χρησιμοποιήστε κάθε τρόπο για vα απαλλαγεί από τη λύπη που του δημιουργήσατε.

Παρατηρήστε τον εαυτό σας και θα διαπιστώσετε πως μόνο τότε είστε αναπαυμένοι με όλα, όταν υπάρχει μέσα σας η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η υπακοή, η αγάπη.

Η σωτηρία μας δεν βρίσκεται στην πολυλογία, αλλά στη σιωπή και στην άγρυπνη προσοχή του εαυτού μας.

Μην κρίνετε ποτέ τον πλησίον σας, είτε ζει ενάρετα είτε ζει αμαρτωλά. «Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πί­πτει. σταθήσεται δε. δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. 14:4).

Σε κάθε περίσταση παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το πλέον σωτήριο για σας.

Προσέχετε να μη δυσανασχετήσετε μπροστά σε οποιαδήποτε δυσκολία. Οι θλίψεις δεν παρουσιάζονται τυχαία στη ζωή μας, αλλά παραχωρούνται από την πρόνοια του Θεού, με σκοπό τον αγιασμό και τη σωτηρία μας. Γι' αυτόν το σκοπό παραχωρήθηκε και στον Απόστολο Παύλο να βρεθεί μπροστά σε μύριους κινδύνους: «Κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις...» (Β' Κορ. 11:26).

Γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, μην ασχολείστε με το ποιος και γιατί σας αδίκησε. Θυμηθείτε μόνο πως χωρίς παραχώρηση Θεού κανείς δεν θα τολμούσε να σας ακουμπήσει. Καλύτερα, λοιπόν, να ευγνωμονείτε τον Κύριο, γιατί οι δοκιμασίες που Αυτός επιτρέπει αποδεικνύουν πως είστε δικά Του παιδιά. Αυτός φροντίζει για σας και με κάθε τρόπο σας καθοδηγεί στη βασιλεία των ουρανών. «Ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός. τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ;» (Εβρ. 12:7).

Στις στιγμές της απελπισίας να θυμάστε πως δεν σας εγκατέλειψε ο Κύριος, αλλά μάλλον εσείς Τον λησμονήσατε.

Να τί σας συμβουλεύω για τις ώρες της μοναξιάς σας: Να επικαλείστε ακατάπαυστα το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και βιάζετε σε τούτο το έργο τον εαυτό σας, όσο κι αν αυτός δυσφορεί και αντιδρά.

Η καχυποψία δεν αρμόζει σε χριστιανούς, γι' αυτό μην την αποδέχεσθε. Διάκριση μάλλον απαιτεί από μας ο Θεός και προσοχή και σύνεση. «Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί!» (Ματθ. 10:16).

Να βαδίζετε πάντα τη μέση οδό. Τα άκρα σε καμιά περίπτωση δεν ωφελοῦν.

«Ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. 1:7). Αυτό ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους. Αυτό θέλει και από κάθε γνήσιο δούλο Του. Να μην πολυπραγμονεί δηλαδή για τα μελλοντικά (συντέλεια του κόσμου κ.ά.).

Σὲ όλη σας τη ζωή μην ξεχνάτε, πριν από κάθε σας ενέργεια, να ρωτάτε τον εαυτό σας: «Αυτό που προτίθεμαι να κάνω μήπως είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού; Μήπως είναι επιζήμιο για την ψυχή μου; Μήπως είναι άδικο για τον αδελφό μου;». Αν μετά από μια τέτοια αυστηρή αυτοεξέταση η συνείδησή σας δεν διαμαρτύρεται, μπορείτε ακίνδυνα να πραγματοποιήσετε την επιθυμία σας. Αν όμως η συνείδηση σας ελέγχει, συγκρατηθείτε και αποφύγετε την εκτέλεσή της.

Νὰ εργάζεστε προσεκτικά και χωρίς βιασύνη. Τότε όλα σας τα έργα θα στέφονται με επιτυχία.

Νὰ θεωρείτε τον εαυτό σας ως τον πλέον αμαρτωλό και «έσχατον πάντων» (Α' Κορ. 15:8).

Κόσμημα και καλλονή όλων των αρετών είναι η ταπείνωση. Αυτή είναι για την ανθρώπινη ψυχή ό,τι είναι η βροχή για την ξεραμένη γη. Η αληθινή ταπείνωση έχει την αρχή της στον ταπεινό Ιησού Χριστό. «Μάθετε απ' εμού», μας προτρέπει ο Κύριος, «ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11:29).

Σ' αυτή την αρετή αναπαύεται και ευαρεστείται ο Θεός. «Επί τίνα επιβλέψω;», λέει ο Ίδιος, «αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» (Ησ. 66:2).

Ἀλλά τί είναι ταπεινοφροσύνη;

Ταπεινοφροσύνη είναι το να λογαριάζεις τον εαυτό σου ως τον μεγαλύτερο αμαρτωλό, το να μην προσβάλλεις, να μην εξουθενώνεις και να μην κατακρίνεις κανέναν, αλλά να βλέπεις μόνο τις δικές σου αμαρτίες. Ταπεινοφροσύνη είναι το να μην επιζητείς επαίνους, πλούτη, δόξες και τιμές, θεωρώντας εντελώς ανάξιο τον εαυτό σου για κάτι τέτοια.

Ο ταπεινός άνθρωπος υπομένει με ανδρεία τις προσβολές, τις ύβρεις, τις κατηγόριες, πιστεύοντας βαθιά πως αυτά του αξίζουν. Σε όλους συμπεριφέρεται χαρούμενα. Είναι πρόθυμος να προσφέρει με αγάπη τις υπηρεσίες του σε οποιονδήποτε. Δεν δίνει καμιά σημασία στα καλά του έργα και πολύ περισσότερο δεν κάνει λόγο γι' αυτά αν δεν υπάρχει ανάγκη.

Μια τέτοια ταπεινοφροσύνη εύχομαι, παιδιά μου, να σας χαρίσει ο Κύριος, γιατί αυτή θα σας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και θα σας οδηγήσει στην αγάπη Εκείνου που «εταπείνωσεν εαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2:8).

Οι πεδιάδες που βρίσκονται χαμηλά είναι σχεδόν πάντα εύφορες και καρπερές, ενώ τα ψηλά βουνά παραμένουν συνήθως άγονα. Και τα στάχυα που στέκονται όρθια είναι άδεια, ενώ όσα γέρνουν χαμηλά είναι γεμάτα από σπόρους. Αποκτήστε λοιπόν κι εσείς καρδιά ταπεινή και θα πλουτίσετε με καρπούς πνευματικούς που θα εξασφαλίσουν τη σωτηρία σας.

Οι γόνιμες πεδιάδες ποτίζονται με τη βροχή που πέφτει από τον ουρανό και με τα νερά που κατεβαίνουν από τα βουνά. Παρόμοια και οι ταπεινοί άνθρωποι δέχονται από τον ουρανό πλουσιοπάροχα τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και υψώνονται πνευματικά σαν τα ψηλά βουνά. Αν λοιπόν και η δική σας ύπαρξη παραδοθεί ταπεινά στο θείο θέλημα και αποξενωθεί από την αμαρτία, τότε θα σας επισκεφθεί το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος Θεός, και θα εγκατασταθεί μόνιμα στην ψυχή σας.

Ανταλλάξτε την αριστοκρατική σας καταγωγή με την τιμημένη δουλεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αντισταθείτε στην καλοπέραση και τη χλιδή, και μην υπερηφανεύεστε απέναντι στους αδελφούς σας. Ενώπιον του Θεού είμαστε όλοι ίσοι. Άλλωστε ο Κύριος με τα ίδια λόγια μας καλεί όλους στην πνευματική Του τράπεζα: «Λάβετε φάγετε. τούτο εστι το σώμα μου... Πίετε εξ αυτού πάντες. τούτο γαρ εστι το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26:26-28).

Τον ευρύχωρο δρόμο ξεχάστε τον πλέον! Ο εύσπλαγχνος Κύριος σας οδηγεί στη βασιλεία των ουρανών μέσα από τη στενή πύλη. Ο εύκολος δρόμος θα σας οδηγήσει στην αιώνια καταστροφή. Δεν είναι, άλλωστε, τώρα καιρός για γλέντια και πανηγύρια. Το Ευαγγέλιο μας λέει πως είναι «μακάριοι οι κλαίοντες νυν» (Λουκ. 6:21), όχι εκείνοι που γλεντούν και ξεφαντώνουν.

Αν ζητάτε από κάποιον κάτι, να το ζητάτε με την υπομονή της Χαναναίας (Ματθ. 15:21-28).

Φυλάξτε το στόμα σας από λόγια περιττά και ανώφελα. ασκηθείτε στην προσευχή του Ιησού. Εγκρατευθείτε. και ο Κύριος θα σας περιβάλλει με το ανεκτίμητο δώρο της αγάπης Του.

«Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Μαρκ. 12:17). Καθώς, λοιπόν, το σώμα θα κινείται για τις αναγκαίες εργασίες, η καρδιά θα πρέπει να παραμένει ολόκληρη δοσμένη στο Θεό. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε, μέσα σ' αυτή τη σύγχρονη Βαβυλώνα, να μην ξεχάσουμε τον αληθινό μας προορισμό, την άνω Ιερουσαλήμ.

Να αγαπάτε τον Κύριο και να προσεύχεστε με τη βεβαιότητα ότι Αυτός είναι ο Πατέρας σας.

Ταπεινωθείτε μπροστά σ' όλους τους αδελφούς σας, και ο Κύριος, ο καλός σας πατέρας, θα χαρεί για την ταπείνωσή σας και θα σας αγκαλιάσει με την αγάπη Του.

Αν τώρα δεν νιώθετε καμιά παρηγοριά από την προσευχή σας, να είστε σίγουροι πως ο Κύριος σας ετοιμάζει θείες παρηγορίες στο μέλλον. Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θ' απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα. «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατεύθυνε τα διαβήματά μου και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν, ύμνον τω Θεώ υμών» (Ψαλμ. 39:2-4).

Όταν βλέπετε να σας πολιορκούν η αθυμία, η μελαγχολία, η οκνηρία και η ακηδία, τότε βιάστε την καρδιά και τα χείλη σας στο έργο της προσευχής: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα» (Ματθ. 8:25). Σκεφθείτε πως αυτές οι στιγμές της οκνηρίας μπορεί να είναι οι τελευταίες της ζωής σας... Σε λίγο ίσως θ' ακολουθήσει ο θάνατος... Και μετά η Κρίση του Θεού... Αφήστε, λοιπόν, κατά μέρος τη ραθυμία και τη ραστώνη.

Αν δεν απαρνηθεί ο άνθρωπος το δικό του θέλημα, δεν θα μπορέσει να βάλει αρχή στο έργο της σωτηρίας του ούτε, πολύ περισσότερο, να σωθεί. Γι' αυτό, παιδιά μου, ζητάτε από τον Κύριο να σας βοηθήσει για να κόψετε το θέλημά σας.

Για την ψυχική σας ωφέλεια, υποταχθείτε τελείως στα προστάγματα του ουράνιου Πατέρα μας, αγαπήστε την ησυχία και ασκηθείτε στην αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού. Όσο ο Κύριος παραμένει στην καρδιά σας, τόσο θα αυξάνουν μέσα σας η υπομονή, η αγάπη και η ταπείνωση.

Το μόνο που εύχομαι για την παρούσα ζωή σ' εσάς και στον εαυτό μου είναι η κάθαρση από τα πάθη μας. Παρακαλώ τον Κύριο να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο, προκειμένου να ξεπλυθούν οι ανομίες μας - έστω κι αν αυτό θα είναι περιφρονήσεις του κόσμου, ονειδισμοί και εξουθενώσεις, πράγματα δηλαδή που δύσκολα αποδέχεται η κοινή λογική. Στην πνευματική ζωή πρέπει να βαδίζουμε έχοντας οδηγό τις εντολές του Χριστού και όχι την ανθρώπινη λογική.

Ἀκόμα κι αν τα καλά μας έργα γίνονται στο όνομα του Θεού, δεν είναι αυτά που πρωτίστως μας σώζουν, αλλά το έλεος του Θεού. Αυτό το θείο έλεος ας σκεπάζει κι εσάς, τους φίλους μου, όλες τις ημέρες της ζωής σας. Όλοι σας, δίκαιοι και αμαρτωλοί, στον φιλεύσπλαχνο Κύριό μας Ιησού Χριστό να καταφεύγετε και σ' Αυτόν να στηρίζετε την ελπίδα σας, γιατί αυτή «η ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5:5).

Μην περιφρονείτε τους λόγους μου και μην τους νομίζετε δυσκολοεφάρμοστους. Για τον Κύριο και με τον Κύριο, τα δύσκολα γίνονται εύκολα και τα δυσάρεστα ευχάριστα. «Ο γαρ ζυγός αυτού χρηστός και το φορτίον αυτού ελαφρόν εστί» (πρβλ. Ματθ. 11:30).

(Νεοελληνική απόδοση από το βιβλίο του Σεργίου Α. Νείλου «Τα ιερά υπό τον μόδιον». Οι συμβουλές αποδίδονται σε ανώνυμο γέροντα της περίφημης μονής της Όπτινα).

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

- Ο Θεός είναι αυτάρκης και τίποτα και κανέναν δεν έχει ανάγκη. Η αμοιβή και το κέρδος ,από τις υπηρεσίες μας στον Θεό, πάλι σ' εμάς τους ίδιους επιστρέφουν.
- Δεν υπάρχει αθλιώτερος από εκείνον που χάνει τα ουράνια αγαθά, ούτε και μακαριότερος από εκείνον που κατορθώνει να τα κερδίσει.
- Ας μη νυστάζουμε και ας μη πούμε: αυτό δεν είναι τίποτα, εκείνο δεν είναι σπουδαίο. Από εκεί που δεν το περιμέναμε, πολλές φορές πάθαμε την συμφορά.
- Με φόβο πολύ να προσέχουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό την οποία βαδίζουμε και να περπατούμε με διαρκή τρόμο μήπως πέσουμε.
- Η διάθεση να γελάμε υπάρχει από τη φύση μέσα μας , για να γελάμε όταν δούμε ένα φίλο μας ύστερα από πολύ καιρό, για να εμψυχώνουμε εκείνους που είναι φοβισμένοι και όχι για να χαχανίζουμε και να γελάμε συνεχώς σε ακατάλληλες περιστάσεις.
- Ανώτεροι και καλύτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι προσηλωμένοι στις απολαύσεις της παρούσας και πρόσκαιρης ζωής.
- Εδώ ( στη γη ) υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ κόπων και κέρδους… προκειμένου όμως περί της Βασιλείας των ουρανών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο μεν κόπος είναι λίγος, το δε κέρδος άπειρο.
- Πολλούς δρόμους μας έδωσε ο Θεός για να πετύχουμε την σωτηρία μας, αρκεί μόνον να μη γινόμαστε αδιάφοροι.
- Η ειρήνη είναι η μητέρα όλων των αγαθών και η προϋπόθεση κάθε χαράς.
- Τόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ειρήνη, ώστε εκείνοι που δημιουργούν και επαναφέρουν την ειρήνη ονομάζονται υιοί Θεού ( Ματθ. ε' 9)… ενώ οι πράττοντες το αντίθετο πρέπει να ονομάζονται υιοί του διαβόλου.
- Ο γνήσιος χριστιανός, δεν κατηγορεί, δεν ονειδίζει, ούτε κάνει τίποτα άλλο από όσα απαγορεύονται, αλλά τηρεί με προσοχή και επιμέλεια τις εντολές του Χριστού και εκτελεί αυτές.
- Ο γνήσιος χριστιανός ,παραμένει πάντοτε αγαθός, ευσεβής και αγνός, σαν να έχει διαρκώς μέσα του τον Θεό και να είναι ολόκληρος αφοσιωμένος στον Θεό.
- Ο γνήσιος χριστιανός, σε κάθε ενέργειά του κατευθύνεται από την ενθύμηση του Θεού και τις εντολές του, και όταν βρίσκεται σε αμηχανία και όταν αναπαύεται , και όταν σηκώνεται και όταν τρώει και όταν πίνει όλη την ημέρα κατά την αγία Γραφή
- Ο γνήσιος χριστιανός, τιμά εκείνους που τον γέννησαν και δεν κακολογεί τον πατέρα και την μητέρα του. Φροντίζει για τους υφισταμένους του και ιδιαίτερα για τους υπηρέτες της Πίστεως…

- Θέλεις να μην ακούς κακά σε βάρος σου; Τότε λοιπόν ούτε συ μη λες κακά σε βάρος του άλλου. Θέλεις να σε ελεούν; Τότε και συ κάνε ελεημοσύνες. Θέλεις να τύχης συγγνώμης; Τότε και συ δίδε συγχώρεση.
- Ο Θεός ανταποδίδει τις αμοιβές όχι ανάλογα με τα κατορθώματα ,που επιτυγχάνουμε, αλλά ανάλογα με την προσπάθεια εκείνων που αγωνίζονται να κατορθώσουν κάτι.
- Είναι προτιμότερο να μη γνωρίζουμε κάτι καλά, παρά να το μάθουμε κακά.
- Δεν πρέπει να κλαίμε τόσο εκείνον που πάσχει απλά από γάγγραινα, όσο εκείνον που πάσχει απ' αυτή και είναι πεσμένος στο κρεβάτι του πόνου χωρίς καμιά περιποίηση.
- Τέτοιο μέγεθος έχει η Εκκλησία, ώστε όταν πολεμείται νικά και υπερισχύει των εχθρών της και όταν υβρίζεται γίνεται λαμπροτέρα.
- Ο ιερέας , και αν ρυθμίσει καλά τη δική του ζωή, δεν φροντίζει όμως και για τη ζωή του ποιμνίου του με την ίδια επιμέλεια , θα πάει με τους κακούς στη γέενα του πυρός.
- Ο Θεός, μες το να μην ανταμείβει εδώ στη γη όλους τους καλούς ,επιβεβαιώνει τη διδασκαλία για τη Μέλλουσα Κρίση με το να τιμωρεί δε μερικούς πριν τη Μέλλουσα Κρίση, ξυπνάει εκείνους που κοιμούνται το βαθύ ύπνο της αδιαφορίας.
- Η εξουσία της ιεροσύνης είναι πολύ μεγαλύτερη από τη βασιλική εξουσία, και μάλιστα τόσο μεγαλύτερη, όσο διαφέρει το σώμα από την ψυχή.
- Όσο ο ουρανός είναι καλύτερος από τη γη, τόσο και η ευφορία ( ευτυχία ) της γης είναι μικρότερη από αυτή του ουρανού.
- Όσο εύκολο είναι σε μας να κινήσουμε μια μικρή ζυγαριά, το ίδιο εύκολο είναι για τον Θεό να εξαφανίσει το παν και να το δημιουργήσει πάλι.
- Επιδιώκετε και τον αγιασμό και την καθαρότητα της καρδιάς από κάθε πάθος. Διότι, χωρίς τον αγιασμό, χωρίς την σωφροσύνη, κανείς δεν θα αξιωθεί να δει τον Κύριο.
- Με εκατό δηνάρια αντιστοιχούν οι αδικίες που οι άλλοι διέπραξαν σε βάρος μας εδώ στη γη, ενώ τα αμαρτήματα που διαπράξαμε εμείς στον Θεό αντιστοιχούν με αμέτρητα τάλαντα… ]

"Λόγοι ασκητικοί, άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής"

Ας μετανοήσουμε λοιπόν γνήσια


Ας μετανοήσουμε λοιπόν γνήσια, για να ελευθερωθούμε από τα πάθη και να επιτύχουμε την άφεση των αμαρτιών. Ας περιφρονήσουμε τα πρόσκαιρα, για να μην μαχόμαστε για αυτά με τους ανθρώπους και παραβούμε την εντολή της αγάπης, και εκπέσουμε από την αγάπη του Θεού. Ας περπατούμε κατά το Πνεύμα, και ας μην εκτελούμε την επιθυμία της σαρκός. Ας αγρυπνούμε, ας καθαριστούμε, ας αποβάλλουμε λοιπόν τον ύπνο της πνευματικής τεμπελιάς. Ας γίνουμε ζηλωτές των αγίων αθλητών του Κυρίου· ας μιμηθούμε τους αγώνες τους ξεχνώντας τα παλιά, και αποβλέποντας στα μέλλοντα. Ας μιμηθούμε τον ακατάπαυστο δρόμο τους, την ζέουσα προθυμία, την προσμονή της εγκράτειας, τον αγιασμό που φέρει η σωφροσύνη, την γενναιότητα της υπομονής, την ανοχή της μακροθυμίας, τον οίκτο της συμπάθειας, την ηρεμία της πραότητας, την θερμότητα του ζήλου, το ανυπόκριτο της αγάπης, το ύψος της ταπεινοφροσύνης, την απλότητα της ακτημοσύνης, την ανδρεία, την καλοσύνη, την επιείκεια. Μην υπερηφανευόμαστε στις ηδονές, μην υπερηφανευόμαστε με λογισμούς, μην μολύνουμε την συνείδηση, να διώκουμε την ειρήνη και τον αγιασμό, χωρίς του οποίου κανείς δεν θα δει τον Κύριο. Και με αυτά θα φύγουμε από τον κόσμο, αδελφοί, και από τον κοσμοκράτορα. Ας εγκαταλείψουμε την σάρκα και τα σαρκικά. Ας ανατρέξουμε στους ουρανούς, εκεί θα έχουμε το πολίτευμα. Ας μιμηθούμε τον θείο Απόστολο, ας κατανοήσουμε τον Αρχηγό της ζωής, ας απολαύσουμε την πηγή της ζωής. Ας χορέψουμε με τους αγγέλους, μαζί με τους αρχαγγέλους ας υμνήσουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, στον οποίο είναι η δόξα και η εξουσία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και για πάντα, και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν

"Λόγοι ασκητικοί, άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής"

Η διάθεση της αγάπης - Άγιος Μάξιμος Ομολογητής

Ο Θεός δεν δέχεται από σένα ελεημοσύνη, όσο επιμένεις στην πορνεία.

Ο Θεός δεν δέχεται από σένα ελεημοσύνη, όσο επιμένεις στην πορνεία.  
Χρωστάς χρυσάφι στο Θεό; Δεν δέχεται να του δώσεις μαργαριτάρι.
Έχασες, για παράδειγμα, την αγνεία σου; Ο Θεός δεν δέχεται από σένα ελεημοσύνη, όσο επιμένεις στην πορνεία.
Σου ζητάει τον εξαγνισμό του σώματος, επειδή αυτή την εντολή αθέτησες, νικημένος από το φθόνο του διαβόλου. Τι κι αν πολεμάς τον ύπνο αγρυπνώντας; Τι κι αν καταγίνεσαι με τη νηστεία;

Καθόλου δεν θα σε ωφελήσουν αυτά ενάντια σ΄ εκείνο το πάθος. Γιατί κάθε αρρώστια, είτε ψυχική είτε σωματική, με τα δικά της και κατάλληλα φάρμακα θεραπεύεται.
Οποιος πέφτει στην αμαρτία για δεύτερη φορά, με την ελπίδα της κατοπινής μετάνοιας, αυτός πορεύεται με πανουργία ενώπιον του Θεού.

Τον άνθρωπο αυτόν τον βρίσκει απροσδόκητα ο θάνατος. Κι έτσι δεν φτάνει στον καιρό πού, σύμφωνα με την ελπίδα του, θα μετανοούσε.

Του αββά Ισαάκ

Τι έπαθε ο εισαγγελέας που αδίκησε τον Άγιοv Νεκταριοv Αίγίνης;

Τι έπαθε ο εισαγγελέας που αδίκησε τον Άγιοv Νεκταριοv Αίγίνης;


Κάποτε ένας Άγιος Γέροντας συκοφαντήθηκε άδικα και απειλήθηκε από ένα εισαγγελέα με χυδαίο και βάναυσο τρόπο.


Ο κόσμος, της εποχής εκείνης τον γιουχάριζε, τον κορόιδευε, τον ειρωνευόταν, τον κατηγορούσε. Ο κόσμος και οι άρχοντές του, ταπείνωσαν τον Άγιο εκείνο Γέροντα, όμως ο Θεός τον δόξασε και θα τον δοξάζει εις πάντας τους αιώνες.
Στο παρακάτω συγκλονιστικό κείμενο θα διαβάσετε τι έκανε και τι έπαθε ο εισαγγελέας που κατηγόρησε άδικα τον Άγιο Νεκτάριο. Βρωμερές συκοφαντίες.

Πολλά όμως διασπείρονταν από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του
Πενταπόλεως και της ανεγέρσεως της Μονής. Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήταν μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκανε πολύ κακό στην Εκκλησία. Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. Ο Μεταξάκης, που έκανε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχε οικτρό τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεβάτι του νεκρό και με την γλώσσα του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσα, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ι. Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας!


Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοση και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχε άγιο
τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνο από το Πανελλήνιο, αλλά και από όλη την Υδρόγειο. Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. ΙΙαρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί, άνθρωποι,
όργανα του διαβόλου έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν, ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι. Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα Κερού είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε.
Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψει και άρχισε να συκοφάντη τον Άγιο.
Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεση και την επομένη πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με δυο χωροφύλακες. Παραβίασε την πόρτα, παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού, και μπήκε κατ’ ευθεία στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και άρχισαν να κλαίνε. Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα:


—Βρε παλιοκαλόγερε!... που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα; Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας: Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα. Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε:


—Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!! Και πράγματι! «ἔστι δίκης ὀφθαλμός, Ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ». Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του. Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε. Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο, για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί. Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και μακρόθυμος. Τον συγχώρησε με την καρδιά του. Τού Εισαγγελέως έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι. Εκείνο το χέρι που κουνούσε, από το γιακά του ράσου, τον Άγιο.

Το Μοναστήρι του όμως, παρ’ όλα αυτά, πρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης μεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα
μορφωμένες. Έγινε ένα πνευματικόν κέντρο, που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων

Φώτης Κόντογλου

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.
Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

Φώτης Κόντογλου

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ

EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ

Συντάχθηκε απο τον Ιωάννη Χ. Ρασσιά

Του Ιωάννη Χ. Ρασσιά

Αγαπητέ μου ΄΄μικρέ΄΄ αδερφέ,

Παίρνω το θάρρος να σου στείλω αυτήν την επιστολή επι ευκαιρία και της εορτής σου, για να σου ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου. Επετρεψέ μου A....., δύο λόγια αδερφικά να σου πώ, πριν εγκαρδίως σου ευχηθώ.

Η νεότητα είναι εκείνη η οποία πολλές φορές τον νέο άνθρωπο τον οδηγεί να κάνει πολλές φορές ηρωικές μεν αλλά και βλακώδεις δε πράξεις, και αυτό γιατί ο έφηβος , βιολογικά και ψυχολογικά αισθάνεται το αίμα του να βράζει και πολλές φορές εν αγνοία του πέφτει σε πολλές παγίδες. Δεν θέλω να σε διδάξω, γιατί έχεις δυο γονείς , έντιμους, αγωνιστές της ζωής που σε διδάσκουν από τη δική τους πλευρά.

Εγώ απλά δύο προβληματισμούς θέλω να σου πώ και αυτό γιατί και οι δύο είμαστε σε αυτή τη ΄΄φάση΄΄ της νεότητας και λίγα χρόνια είναι και που εγώ άφησα μια για πάντα την εφηβεία.

΄Εβλεπα και εγώ , ένιωθα και εγώ ( ή νόμιζα )πολλά περισσότερα από όσα οι μεγάλοι έβλεπαν σε κάποια πράγματα, νέες ιδέες , φρέσκιες, όσο φρέσκια και η δική μας ζωή. Δεν σου κρύβω ότι σε πολλά είχα δίκιο, σε κάποια άλλα όμως άδικο, και πολλές φορές από λανθασμένες μου συμπεριφορές και αποφάσεις πλήρωσα αυτό το ΄΄άδικο΄΄ ! Φυσικό και
απόμενο, αφού όπως σου είπα η εφηβεία γρήγορα σκέφτεται, και επιπόλαια αποφασίζει. Υπήρξαν στιγμές που έβριζα τον εαυτό μου που ανυπάκουσα σε κάτι πιο σοφό, σοφό λόγω της εμπειρίας της ζωής, τους γονείς μου. Δόξα όμως τω θεώ, κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι η εμπειρία της ζωής σε συνδυασμό με την αληθινή αγάπη την οποία μόνο οι γονείς έχουν, με οδήγησαν σε ασφαλείς αποφάσεις για την μελλοντική μου πορεία, και σε πιο ώριμο τρόπο σκέψης , και αντιμετώπισης των διαφόρων καταστάσεων. Είδα πολλούς φίλους και συμμαθητές να παρεκτρέπονται , να παρασύρονται από αυτό το
παγκόσμιο ρεύμα που μέσα από ταινίες, την τηλεόραση κλπ δρά και σκοπό έχει να φτιάξει ανθρώπους ρομπότ που θα κάνουν μόνο ότι τους πούν και να δοκιμάζουν άλλους καρπούς από αυτούς της ηθικής, και να έχουν στόχους (αν και οι περισσότεροι δεν είχαν ποτέ) πράγματα ανούσια, και προσωρινά που μόνο καλό δεν θα προσέφερε στην μελλοντική τους πορεία.

Και πράγματι απέτυχαν ενήλικοι πλέον (αυτοί που στόχους δεν έβαλαν στη ζωή τους ποτέ) γυρίζοντας εδώ και εκεί, ψάχνοντας ΄΄το ιδανικό΄΄ τους, κάνοντας πολλές διαφορετικές εργασίες , ταυτόχρονα για να επιβιώσουν, απογοητευμένοι γιατί από νωρίς, από την ΄΄γενιά των ονείρων΄΄ (εφηβεία δηλαδή) δεν αγωνίστηκαν , δεν σκέφτηκαν , δεν στόχεψαν ώστε να πετύχουν εκείνο που πραγματικά θα τους ολοκλήρωνε θα τους γέμιζε , και που θα
τους έδιδε κιόλας και τα προς τα ζήν. Απλά ζούσαν , ζούσαν τη στιγμή εκείνη, κάνοντας όνειρα απατηλά, παραμένοντας με τα χέρια σταυρωμένα, κατασπαλώντας την τρυφερή τους ηλικία σε ΄΄μικρούς ΄΄ έρωτες, σε αμαρτωλές και ανήθικες και πολλές φορές ανέντιμες στιγμές. Στα λέω αυτά διότι εγώ είμαι από εκείνους που ξέφυγαν του ρεύματος , ονειρεύτηκα και στόχεψα, και τώρα σε λίγο καιρό , περιμένω το όνειρο το παιδικό και
εφηβικό της ζωής μου να εκπληρωθεί. Ξέρω ότι και εσύ, έχεις ξεφύγει του ρεύματος , και της ανόητης ανεμελιάς, και παρά την ηλικία σου πατάς γερά στα πόδια σου, έχοντας στόχους αληθινούς (αν δεν έχεις , τώρα η ευκαιρία!! ) για την ανατολή της ενήλικης ζωής σου. Στόχους που ίσως με την σκέψη σου τώρα φαίνονται δύσκολοι να επιτευχθούν, δύσκολοι να πραγματοποιηθούν, μα σου λέω ότι όλοι μα όλοι θα υλοποιηθούν αρκεί οι
στόχοι που θα βάλεις να είναι αληθινοί, να τους θές πραγματικά δηλαδή να γίνουν. Διότι όποιος αγωνίζεται , κερδίζει!

Α..... σκέψου, ονειρέψου, όνειρα που οδηγούν στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, ζήσε την ηλικία αυτή σεμνά , ταπεινά, ήσυχα και βάζοντας στόχους!!!!! Εύχομαι ο καλός μας θεός με τις ευχές του προστάτη Αγίου σου να σου δίνει φώτιση, αγάπη προς όλους, πίστη στο Θεό, ελπίδα για ένα μέλλον όμορφο και καλύτερο, με πολύ υγεία, και πάνω από όλα αρετές πολλές και εκείνη της ωραίας υπομονής για τα δύσκολα της ζωής και όλα
αυτά να στολίζουν τα πολλά τα πάρα πολλά χρόνια της όμορφης ζωής σου.

Α……. : ΖΗΣΕ , ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΧΟΥΣ!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

Ἄς ἐπισκεφθοῦμε τόv Χριστόv - Η φιλοπτωχία (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)

Ἄς ἐπισκεφθοῦμε τόv Χριστόv

Η φιλοπτωχία (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς την υψηλότερη απ’ όλες τις αρετές και να της δώσει το πρωτείο και το βραβείο, όπως ακριβώς δεν είναι εύκολο να βρει μέσα σ’ ένα ολάνθιστο και μοσχοβόλο λιβάδι το πιο ωραίο κι ευωδιαστό λουλούδι, καθώς πότε το ένα και πότε το άλλο του τραβάει την προσοχή και τον προκαλεί να το κόψει πρώτο.[...]

Και αν ο Παύλος, που ακολουθεί κι αυτός το Χριστό, θεωρεί την αγάπη ως την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, ως τη σύνοψη του νόμου και των προφητών, το καλύτερο μέρος της θεωρώ πως είναι η αγάπη στους φτωχούς και, γενικότερα, η ευσπλαχνία και η συμπάθεια στους συνανθρώπους. Γιατί τίποτα άλλο δεν ευχαριστεί τόσο πολύ το Θεό και τίποτα άλλο δεν Του είναι τόσο αγαπητό όσο η ευσπλαχνία. Αυτή, μαζί με την αλήθεια, πηγαίνει μπροστά Του και αυτή και αυτή πρέπει να Του προσφερθεί πριν από την Κρίση. Μα και σε τίποτα άλλο δεν δίνεται ως ανταπόδοση από Εκείνον, που κρίνει με δικαιοσύνη και ζυγίζει με ακρίβεια την ευσπλαχνία, όσο στη φιλανθρωπία.

Σ’ όλους λοιπόν τους φτωχούς και σ’ εκείνους που για οποιανδήποτε λόγο κακοπαθούν, οφείλουμε μα δείχνουμε ευσπλαχνία, σύμφωνα με την εντολή: «Να μετέχετε στη χαρά όσων χαίρονται και στη λύπη όσων λυπούνται» (Ρωμ.12, 15). Και οφείλουμε να προσφέρουμε στους ανθρώπους, ως άνθρωποι κι εμείς, την εκδήλωση της καλοσύνης μας, όταν τη χρειάζονται, χτυπημένοι από κάποια συμφορά, λ.χ. χηρεία ή ορφάνια ή ξενητιά ή σκληρά αφεντικά ή άδικους άρχοντες ή άσπλαχνους κλέφτες ή δήμευση περιουσίας ή ναυάγιο. Όλοι είναι αξιολύπητοι. Όλοι βλέπουν τα χέρια μας, όπως εμείς βλέπουμε τα χέρια του Θεού.

Τι θα κάνουμε λοιπόν εμείς, που έχουμε τιμηθεί με το μεγάλο όνομα «χριστιανοί» και αποτελούμε τον διαλεχτό και ξεχωριστό λαό, ο οποίος οφείλει να καταγίνεται σε καλά και σωτήρια έργα; Τι θα κάνουμε εμείς οι μαθητές του πράου και φιλάνθρωπου Ιησού, που σήκωσε τις αμαρτίες μας, ταπεινώθηκε, παίρνοντας την ανθρώπινη φύση μας, κι έγινε φτωχός, για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη θεότητα; [...]
Ας μη γίνουμε, αγαπητοί μου φίλοι και αδελφοί, κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθηκαν. Ας μην κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα. Ας μιμηθούμε τον ανώτατο και κορυφαίο νόμο του Θεού, που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο επίσης για όλους. [...]
Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου. Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι’ αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.

Δεν έχει μικρότερη αξία, αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22, 1-4). Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19, 17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός, από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15, 27α).

Ας καθαριστούμε λοιπόν με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί κι άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας. «Μακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ’ αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» (Ματθ. 5, 7). Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Μακάριος είν’ εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40, 2). Και: «Αγαθός άνθρωπος είν’ εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111, 5). Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36, 26). Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει την ελεημοσύνη σου. «Μην πεις, «Φύγε τώρα κι έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια».»(Παροιμ. 3, 28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία. Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου σ’ εκείνους που πεινούν και βάλε στο σπίτι σου φτωχούς, που δεν έχουν στέγη» (Ης. 58, 7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12,8). Με την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες. [...]
Όσο είναι καιρός λοιπόν ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε, ας Τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα. Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία κι επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Του την προσφέρουμε μέσω εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριό μας, το Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες.

Αμήν.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

῾Η νίκη τῆς ᾿Αγάπης

῾Η νίκη τῆς ᾿Αγάπης

μιχαλης καρακατσανης

*Μία θαυμαστὴ ἱστορία

ΕΝΑΣ συγγραφεὺς καὶ καθηγητὴςτῆς Θεσσαλονίκης ἐνυμφεύθη πρὸ ἀρκετῶν δεκαετιῶν μίαν πτωχὴν καὶ ἐνάρετον παρθένον, ὑποκρινόμενος ὅτι ἦτο καὶ ἐκεῖνος θεοσεβὴς καὶ καλὸς Χριστιανός, ἐνῷ κατὰ βάθος ἦτο ἄπιστος καὶ ἄθεος! Μετὰ τὸν γάμον καὶ ἀφοῦ ἔγινε ἔγκυος ἡ σύζυγός του ῾Ερμιόνη, ἔμαθε ἀπὸ τὸν ἴδιον τί ἄνδρα ἐπῆρε, δηλαδὴ ὅτι δὲν ἐπίστευε τίποτε! Πόνεσε βαθειὰ ἡ καϋμένη δι᾿ αὐτὸ καὶ ἔκλαψε. ᾿Αλλὰ παρ᾿ ὅλον ποὺ τῆς ἔλεγε συχνὰ ὅτι «δὲν ὑπάρχει Θεός», αὐτὴ δὲ νἔβαζε στὸν νοῦν της νὰ τὸν ἐγκατα-λείψῃ, ἀλλὰ ἔλεγε μέσα της: «Πρέπει νὰκάμω ὑπομονήν. Αὐτὸ ἦτο τὸ τυχερό μου. Καὶ νὰ βάλω τὰ δυνατά μου νὰ τὸν κάμω πιστόν! ᾿Εγὼ ἤμουν πτωχὴ ἀπὸ χρῆμα, αὐτὸς εἶναι πτωχὸς ἀπὸ Χριστόν! Αὐτὸς μὲ ἔκαμε πλουσίαν ἀπὸ χρῆμα,ἐγὼ θὰ τὸν κάμω πλούσιον ἀπὸ Χριστὸν καὶ θὰ ταιριάξουμε»!᾿ Αλλά, πῶς νὰ ἀρχίσῃ καὶ μὲ τί νὰ νικήσῃ; Μὲ τὴν ΑΓΑΠΗΝ, σκέφθηκε! Καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀγαπᾷ πιὸ πολύ! Γινόταν θυσία γι᾿ αὐτόν! Τὸν περιποιόταν ἀφάνταστα. Τὸν κοίταζε, σἄν συνεχῶς ἐρωτευμένη. Τοῦ σκούπιζε τὰ χέρια του ὅταντὰ ἔπλενε. Τὸν φιλοῦσε ὅταν ἔφευγε γιὰ τὸ Πανεπιστήμιον, καὶ τὸν περίμενε στὴν ἐξώπορτα ὅταν ἐγύριζε. ᾿Αγάπη ἀσυνήθιστη, συνεχής! ᾿Αγάπη ποὺ ἀποροῦσε καὶ αὐτός! ᾿Αλλὰ τὴν ἀγαποῦσε καὶ ὁ ἴδιος,διότι ἦτο καὶ ὡραία, χωρὶς ὅμως νὰ μιλοῦν θρησκευτικά. Στὴν πρώτη ἐπέτειο τοῦ γάμου τους τῆς λέγει: «Τί δῶρο θέλεις, ῾Ερμιόνη μου;». «Νὰ γίνῃς πιστὸς Χριστιανός, Βασιλάκη μου», τοῦ εἶπε ἐκείνη. «Πολλὰ τὰ ζητᾷς!», τῆς ἀπήντησε. Καὶ δὲν ἄλλαξε κεφάλι. Αὐτὴ ὅμως τὸν ἀγαποῦσε, καὶ περισσότερο ἀπὸ πρῶτα!῞ Οταν γέννησε τὸ πρῶτο παιδάκι τους, πάλι τὴν ἐρώτησε: «Τί δῶρον θἄ ἢθελες ῾Ερμιονούλα;». «Νὰ πιστεύῃς στὸν Χριστόν, τίποτε ἄλλο!». «῏Α, τὸ παράκανες, τῆς λέγει. ῾Ο Χριστὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος καὶ ὄχι Θεὸς ὅπως λέγουν οἱ παπάδες!». Καὶ ἐλιποθύμησε ἡ ῾Ερμιόνη! ᾿Αλλὰ ὅταν συνῆλθε τὸν ἀγαποῦσε πάλι, ὅπως πρῶτα, καὶ περισσότερο...Μερικὲς φορὲς τοῦ ἔβαζε στὸ γραφεῖον του κανένα θρησκευτικὸ βιβλίο τηςἤ χριστιανικὸ περιοδικό.

᾿Αλλὰ αὐτὸς τὰπέταγε! Τὴν νύχτα τῶν Χριστουγέννων,ποὺ τὸν ξύπνησαν οἱ καμπάνες τῶν᾿Εκκλησιῶν, ἐβλασφήμησε τὸν Χριστόν! Καὶ ἡ ῾Ερμιόνη ἄρχισε νὰ κλαίῃ μὲ λυγμούς. ᾿Αλλὰ τὸν ἀγαποῦσε σἄν πρῶτα, πολύ! Καὶ τὸν περιποιόταν μὲ ὅλην της τὴν χριστιανικὴν θέρμην!᾿ Εννέα χρόνια βάστηξε αὐτό. Αὐτὴ σκόρπαγε τὸ ἄρωμα τῆς χριστιανικῆς᾿Αγάπης της στὸν πρωτότυπο ἀγῶνα της, καὶ αὐτὸς ἔλεγε στοὺς φοιτητάς του ὅτι «ἐγίναμε διὰ τῆς ἐξελίξεως καὶ δὲν ὑπάρχει Θεός»! Μετὰ ἀρρώστησε ἡ ῾Ερμιόνη, ὅταν ἦτο 27 ἐτῶν. Καὶ σιγὰ-σιγὰ ἔλυωνε σἄντὸ λιβάνι ὅταν καίγεται. Κάτω ἀπὸ τὸ μαξιλάρι της εἶχε τὸ ἡμερολόγιό της καὶ ἐσημείωνε κάθε ἡμέρα τὶς σκέψεις της, τοὺς ἀγώνας της, τὶς αὐτοσχέδιες προσευχές της...Παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν πολλῶν ἰατρῶν καὶ τοῦ συζύγου της δὲν ἀνέρρωσε, ἀλλὰ ἕνα ἡλιοβασίλεμα πέθανε, καὶ πέταξε ἡ ψυχούλα της στὸν Παράδεισο τοῦ καλοῦ Θεοῦ. Πέθανε μὲ τὸ παράπονο, ὅτι δὲν μπόρεσε νὰ γυρίσῃ– 221 –221τὸν ἄνδρα της στὴν Πίστι καὶ στὸν Χριστό.῾Ο ἄνδρας της τὴν ἔθαψε μὲ μουσικές.῾Η θλίψις του ἦτο ἀβάστακτη. ῎Εχασε ἕνα ἀστέρι τῆς ἀγάπης, ἕναν ἄγγελονκαλωσύνης. Οὐδέποτε θὰ εὕρισκε ἄλληνσ ἄν τὴν ῾Ερμιόνη μὲ τέτοια πίστι, μὲτέτοια ἀφοσίωσι. ῞Ολα τὰ ἒβλεπε μαῦρα. Κόντευε νὰ παλαβώσῃ διότι δὲν εἶχε τὴν Πίστι νὰ τὸν συγκρατήσῃ. ῎Επιανε τὰ φορέματά της καὶ τὰ φιλοῦσε, ἔπιανε τὰ παπούτσια της καὶ τὰ χάϊδευε! «῎Αχ, τί ἔχασα, ἄχ θησαυρέ μου»!, ἔλεγε. Καὶ ἡ παραμάνα βρῆκε καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ἡμερολόγιο τῆς ῾Ερμιόνης μὲ τὶς σημειώσεις τοῦ βίου της. Δὲν τὸ εἶχε διαβάσει ποτέ. Καὶ δὲν ἔγραφε τίποτα ἄλλο, παρὰ διὰ τὸν ἀγῶνα της τὸνπνευματικό, διὰ τὸν ἀγῶνα της νὰ γυρίσῃ τὸν σύζυγόν της στὸν Χριστό!῞ Ολες οἱ σελίδες, ὅλες οἱ προσευχές της, δι᾿ αὐτὸν ἔγραφαν. ᾿Εννέα ἐτῶν προσπάθειες δι᾿ αὐτὸν ἐγίνοντο! ᾿Ιδίως οἱ τελευταῖες σελίδες, ποὺ ἦτο ἄρρωστη, ἦσαν πολὺ συγκινητικές. ᾿Ιδοὺ μερικὲς φράσεις:«... Χριστέ μου νὰ μὲ συγχωρῇς ποὺδὲν μπόρεσα νὰ τὸν γυρίσω. ᾿Εκμεταλλεύθηκα τὸ πᾶν καὶ θυσιάσθηκα στὸ βωμὸ τοῦ καθήκοντος ἀλλὰ δὲν νίκησα.῎Ισως νὰ ἦσαν ἐμπόδιο αἱ ἁμαρτίες μου, διότι κι᾿ ἐμεῖς οἱ πιστοὶ ἔχουμε ἁμαρτίες ποὺ δὲν τὶς βλέπουμε... Πέρισυ τὸ Πάσχα, Χριστέ μου, χάρηκα διότι μὲ ἠσπάσθη λέγοντάς μου Χριστὸς ᾿Ανέστη, ἀλλὰ μετὰ ἀρνιόταν τὴν ᾿Ανάστασίν Σου... Πρὸ 3ετίας, Χριστέ μου, ποὺ πήγαμε ἐκδρομὴ στὸ Παγονέρι, μπῆκε στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Προφήτου ᾿Ηλία καὶ φίλησε τὴν Εἰκόνα Σου ὅπως ὅλοι, ἀλλὰ μετὰ εἶπε ὅτι τὸ ἒκανε γιὰ τὰ μάτια τῶν συγχωριανῶν μου... Τώρα ποὺ εἶμαι ἄρρωστη τὸν βλέπω πολὺ σκεπτικόν μήπως, Χριστέ μου, Σὲ σκέπτεται; Κάνε, Χριστέ μου, νὰ γυρίσῃ σὲ Σένα γιὰ νὰ πεθάνω μὲ τὴν χαρὰ τῆς ἐπιστροφῆς του..."

Παραμονὴ ὥς τὴν ἀπόλυση

Παραμονὴ ὥς τὴν ἀπόλυση

(Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου)

Ἦρθες λοιπὸν στὴν ἐκκλησία καὶ ἀξιώθηκες νὰ συναντήσεις τὸ Χριστό; Μὴ φύγεις, ἂν δὲν τελειώσει ἡ ἀκολουθία. Ἂν φύγεις πρὶν τὴν ἀπόλυση, εἶσαι ἔνοχος ὅσο κι ἕνας δραπέτης. Πηγαίνεις στὸ θέατρο καί, ἂν δὲν τελειώσει ἡ παράσταση, δὲν φεύγεις. Μπαίνεις στὴν Ἐκκλησία, στὸν οἶκοv τοῦ Κυρίου, καὶ γυρίζεις τὴν πλάτη στὰ Ἄχραντα Μυστήρια; Φοβήσου τουλάχιστον ἐκεῖνον ποὺ εἶπε: «Ὅποιος καταφρονεῖ τὸ Θεό, θὰ καταφρονηθεῖ ἀπ’ Αὐτόν» (Πρβλ. Παροιμ. 13:13).

Τί κάνεις, ἄνθρωπε; Ἐνῶ ὁ Χριστὸς εἶναι παρών, οἱ Ἄγγελοι Τοῦ παραστέκονται, οἱ ἀδελφοί σου κοινωνοῦν ἀκόμα, ἐσὺ τοὺς ἐγκαταλείπεις καὶ φεύγεις; Ὁ Χριστός σοῦ προσφέρει τὴν Ἁγία σάρκα Του, κι ἐσὺ δὲν περιμένεις λίγο, γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστήσεις ἔστω μὲ τὰ λόγια; Ὅταν παρακάθεσαι σὲ δεῖπνο, δὲν τολμᾶς νὰ φύγεις, ἔστω κι ἂν ἔχεις χορτάσει, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ φίλοι σου κάθονται ἀκόμα στὸ τραπέζι. Καὶ τώρα ποὺ τελοῦνται τὰ φρικτὰ Μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τ’ ἀφήνεις ὅλα στὴ μέση καὶ φεύγεις;

Θέλετε νὰ σᾶς πῶ τίνος τὸ ἔργο κάνουν ὅσοι φεύγουν πρὶν τελειώσει ἡ Θεία Λειτουργία καὶ δὲν συμμετέχουν ἔτσι στὶς τελευταῖες εὐχαριστήριες εὐχές; Ἴσως εἶναι βαρὺ αὐτὸ ποὺ πρόκειται νὰ πῶ, μὰ πρέπει νὰ τὸ πῶ. Ὅταν ὁ Ἰούδας πῆρε μέρος στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλοι ἦταν καθισμένοι στὸ τραπέζι, αὐτὸς σηκώθηκε πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους κι ἔφυγε. Ἐκεῖνον λοιπόν, τὸν Ἰούδα, μιμοῦνται… Ἄν δὲν ἔφευγε τότε ἐκεῖνος, δὲν θὰ γινόταν προδότης, δὲν θὰ χανόταν. Ἂν δὲν ξεχώριζε τὸν ἑαυτὸ του ἀπό τὸ ποίμνιο, δὲν θὰ τὸν ἔβρισκε μόνο του ὁ λύκος γιὰ νὰ τὸν φάει.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ὑπάρχει τύχη;

Ὑπάρχει τύχη;

Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη; Υπάρχουν άτυχοι και τυχεροί;

Για τον Χριστιανισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας τύχη δεν υπάρχει. Πουθενά στην Άγ. Γραφή και ολόκληρη την Αγιοπατερική Γραμματεία δεν διδάσκεται η πίστη στην τύχη. Η λέξις τύχη δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την άγνοιά μας ως προς τις αιτίες των φαινομένων ή των γεγονότων της ζωής. Δεν υπάρχει καμιά θεά ή καμιά τυφλή δύναμη που να λέγεται τύχη. Ό,τι φαίνεται σε μας τυχαίο και συμπτωματικό πηγάζει πάντοτε από μια βαθύτερη αιτία.

Όταν δε λέμε ότι ένα γεγονός οφείλεται στην τύχη, είναι ένας τρόπος του λέγειν και δεν εννοούμε τίποτε περισσότερο παρά ότι η αιτία μας ήταν άγνωστη και όχι ότι η τύχη είναι η αίτια των πραγμάτων. Γι’ αυτό και κάποιος είπε: «Τύχη είναι ίσως το ψευδώνυμο του Θεού, όταν δεν θέλει να υπογράψει …;».
Αλλά τότε τί υπάρχει; Η πρόνοια του Παντοδύναμου, του Πάνσοφου και Πανάγαθου Θεού μας, που εκφράζεται ως άκτιστη ενέργεια δημιουργίας, συντηρήσεως και διακυβερνήσεως του ορατού και του αοράτου κόσμου. Με την Πρόνοια του Θεού κάθε κτίσμα βοηθείται να πραγματοποιήσει τον σκοπό, για τον όποιον δημιουργήθηκε. Στην Παλ. Διαθήκη διαβάζουμε: «Η ση Πάτερ διακυβερνά πρόνοια, ότι έδωκας και εν θαλάσση οδόν και εν κύμασι τρίβον ασφαλή, δεικνύς ότι δύνασαι εκ παντός σώζει ν» (Σοφία Σολομ. 14,3).

Πράγματι, ο Θεός προνοεί για όλα. Από τα αναρίθμητα δισεκατομμύρια των αστρικών νεφελωμάτων και των ηλίων, μέχρι το πιό αφανές μόριο της ύλης. Από τα μεγάλα κήτη που διασχίζουν τους ωκεανούς μέχρι το αδιόρατο σκουληκάκι του βυθού. Τόσο για την αιωνόβια και αγέρωχη βελανιδιά, όσο και για το ταπεινό λουλουδάκι της χαράδρας του βουνού. Τόσο για τον υπερήφανο αετό, όσο και για το μικροσκοπικό έντομο. Μα πιό πολύ απ’ όλα προνοεί και φροντίζει ο Θεός για τον βασιλέα της γης, τον άνθρωπο.
Θέλοντας να τονίσει αυτή την μεγάλη πραγματικότητα και ο Κύριος μας, μας παραπέμπει στη φύση και λέγει ωραιότατα: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά. Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει, ου κοπιά, ουδέ νήφει, λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων. Ούχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. Στ’. 26-29).
Και πάλιν: «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί». (Ματθ. 10,30). Και τούτο το καταπληκτικό: «Ουχί δύο στρουθία ασσαρίου πωλείται; και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του Πατρός υμών» (ένθ. άνωτ.)
Τίποτε λοιπόν στον κόσμο και στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν τον βαθύτερο λόγο και τον απώτερο σκοπό τους. Υπάρχει ένα θείο σχέδιο για τον κόσμο γενικά και για κάθε επί μέρους πλάσμα ειδικά. Στην περίπτωση του άνθρωπου βέβαια το σχέδιο Του ο Θεός το συνδυάζει κατά τρόπο πάνσοφο και μυστηριώδη με την ελευθερία της βουλήσεως, που ο ίδιος του έχει χαρίσει. Δεν υπάρχει ειμαρμένη, πεπρωμένο ή απόλυτος προορισμός. Ο άνθρωπος κάνοντας πολλές φορές κακή χρήση αυτής της ελευθερίας του, φαίνεται πως ματαιώνει τα σχέδια του Θεού, χωρίς τελικά να το κατορθώνει, αλλά όμως καταστρέφεται ο ίδιος.

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει τύχη, φανερό είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τυχεροί ή άτυχοι άνθρωποι, ευνοούμενοι ή μη κάποιας τυφλής μοίρας. Αυτές είναι δοξασίες και αντιλήψεις του σκοτεινού ειδωλολατρικού παρελθόντος και δεισιδαίμονες προλήψεις, που τις καλλιεργούν σκόπιμα διάφοροι «γόητες», μάντεις, μάγοι, αστρολόγοι, χαρτορίχτρες κ.λπ. προς ίδιον όφελος.
Από αυτά όλα ήλθε να μας ελευθερώσει ο Χριστός, χαρίζοντας το άπλετο φως της Αλήθειας Του.

«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει ημάς» (Ιωάν. Η’. 32).
Άλλωστε -αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε περιπτωσιολογία- με ποιά κριτήρια συνήθως χαρακτηρίζουμε ένα άνθρωπο τυχερό ή άτυχο; Από τον πλούτο, την εργασία, την σταδιοδρομία, το γάμο και την οικογένεια, την υγεία, τα λαχεία κ.λπ. Αλλά αυτά απλώς αποτελούν την βιολογική του πλευρά και όχι την όλη ζωή του. Ωστόσο, βαθύτερη εξέταση και αυτών των περιπτώσεων μας βοηθά να δούμε ότι: α) αυτός που σε ένα μπορεί να θεωρηθεί τυχερός, σε άλλα μπορεί να θεωρηθεί άτυχος. Π.χ. έχει πλούτη, αλλά δεν έχει υγεία, έχει καλή δουλειά, αλλά όχι καλή οικογένεια κ.ο.κ. β) αυτό που θεωρούμε καλή τύχη, μπορεί στην ουσία να είναι η πιό μεγάλη ατυχία και αντιθέτως. Π.χ. παντρεύεται μια κοπέλα και λέμε «τυχερή!». Αργότερα όμως αποδεικνύεται ότι αυτός ο γάμος ήταν άτυχης …; Αποτυγχάνει ένας νέος στις εισαγωγικές και λέμε «άτυχος». Αυτό όμως μπορεί να γίνει αφορμή να στραφεί άλλου και να διαπρέψει. Μεγάλοι δημιουργοί όχι σπάνια υπήρξαν τα «θύματα» παρομοίων ατυχιών. Γι’ αυτό κάποιος είπε: «Ατυχής είναι εκείνος που δεν μπορεί να υποφέρει την ατυχία», γ) Πολλές φορές τυχερό λέμε ένα, που με την «καπατσοσύνη» του, την πονηριά, την ψευτιά και κλεψιά του, ή με τον αριβισμό του, κατορθώνει να προοδεύει και να επιπλέει πατώντας επί πτωμάτων. Ενώ λέμε άτυχο τον τίμιο και ακέραιο χαρακτήρα, που για να μη πουλήσει τη συνείδησή του, χάνει ορισμένες τέτοιες «ευκαιρίες».
Είναι όμως σωστοί αυτοί οι χαρακτηρισμοί; δ) Η πείρα μαρτυρεί ότι η τύχη του καθενός βρίσκεται στα χέρια του. Κανείς δεν γεννήθηκε με ένα ασημένιο κουτάλι στο στόμα. Η εργατικότητα και ο τίμιος κόπος κάνουν την καλή τύχη. Αντίθετα η οκνηρία και η αργία είναι μήτηρ …; πάσης ατυχίας …; ε) Η ζωή μας -όπως προελέχθη- κυλά μέσα στο μυστήριο της αγαθής Προνοίας του Θεού, ο οποίος με ασύλληπτη ποικιλία τρόπων εργάζεται, είτε «κατ’ ευδοκίαν» είτε «κατά παραχώρησιν» όπως διδάσκει η θρησκεία μας, μέσα από ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα, παιδαγωγικώς και προοδευτικώς να μας οδηγήσει στην αγκαλιά Του.

Τελικά ο ουσιαστικά τυχερός, είναι αυτός που κέρδισε την ψυχή του και άτυχος αυτός που την έχασε. «Τί ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; (Μάρκ. Η’ 36).

(Αρχ. Α. Καραματζάνη, Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας, εκδ .Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Κολινδρού, 1988,

http://agioritis.pblogs.gr/2009/11/prepei-na-pisteyoyme-sthn-tyhh-yparhoyn-atyhoi-kai-tyheroi.html

Περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ

Περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ

Ἀγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Προέλευση κειμένου: Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους

Ἄρα λοιπὸν δὲν ἔχει δίκαιον νὰ μᾶς ἀποστρέφεται καὶ νὰ μᾶς τιμωρῇ, ὅταν εἰς ὅλα μᾶς παρέχει τὸν ἐαυτόν Του καὶ ἐμεῖς ἀντιδρῶμεν; Εἶναι εἰς τὸν καθένα ὁπωσδήποτε φανερόν. Διότι, ἐὰν θέλῃς νὰ καλλωπισθῇς, λέγει, στολίσου μὲ τὸν ἰδικόν μου καλλωπισμόν. Ἐὰν θέλῃς νὰ ὁπλισθῇς, ὁπλίσου μὲ ἰδικά μου ὅπλα. ἐὰν θέλῃς νὰ ἐνδυθῇς, φόρεσε τὸ ἰδικόν μου ἔνδυμα. ἐὰν θέλῃς νὰ τραφῇς, φᾶγε εἰς τὴν ἰδικήν μου τράπεζαν. ἐὰν θέλῃς νὰ ὁδοιπορήσῃς, ἀκολούθησε τὴν ἰδικήν μου ὁδόν. ἐὰν θέλῃς νὰ κληρονομήσῃς, κληρονόμησε τὴν ἰδικήν μου κληρονομίαν. ἐὰν θέλῃς νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν πατρίδα, ἔμπα εἰς τὴν πόλιν τῆς ὁποίας τεχνίτης καὶ δημιουργὸς εἶμαι ἐγώ. ἐὰν θέλῃς νὰ κτίσῃς οἰκίαν, ἔλα εἰς τὰς ἰδικάς μου σκηνάς. Διότι ἐγὼ δι᾿ ὅσα δίδω δὲν ζητῶ ἀμοιβήν, ἀλλὰ ἐὰν θελήσῃς νὰ χρησιμοποιήσῃς ὅλα τὰ ἰδικά μου, διὰ τὴν πρᾶξιν σου αὐτὴν θὰ σοῦ ὀφείλω ἐπιπλέον καὶ ἀμοιβήν. Τί θὰ ἠμποροῦσε νὰ γίνῃ ἰσάξιον πρὸς αὐτὴν τὴν γενναιοδωρίαν; Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ᾖλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα·κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις; Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ; Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο; Διατὶ ἀντλεῖς νερὸ μὲ τρυπημένοπιθάρι; Διότι αὐτὸ σημαίνει νὰ καταπονῆσαι εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν. Διατὶ λαναρίζεις τὴν φωτιά; Διατὶ πυγμαχεῖς εἰς τὸν ἀέρα; Διατὶ τρέχεις ἄδικα; Κάθε τέχνη δὲν
ἔχει καὶ ἕνα σκοπόν; Εἰς τὸν καθένα εἶναι ὁπωσδήποτε φανερόν. Δεῖξε μου καὶ σὺ τὸν σκοπὸν τῆς σπουδῆς εἰς τὴν ζωήν.Ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶςἉγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμουἀπόσπασμα ἐκ τῆς οστ´ (76) ὁμιλίας αὐτοῦ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον 24,16-31 (ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34)Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις; Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τι τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ᾖλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;

Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόσο πολύ τούς ταπεινούς, ὅπως τά Σεραφείμ!

Ὅποιος ὁμολογεῖ καὶ ἐγκαταλείπει τὶς ἁμαρτίες του, θὰ βρεῖ ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριο.

Ὅποιος θεωρεῖ τὶς ἁμαρτίες του μικρές, πέφτει σὲ χειρότερες.

Ὅποιος ἔνoιωσε τὶς ἁμαρτίες του, εἶναι πιὸ ἀνώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἀνασταίνει νεκροὺς μὲ τὴν προσευχή του.

Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ἀσυγχώρητη, παρεκτὸς ἀπὸ τὴν ἀμετανόητη.

Ὅσο ζῆ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἐγρήγορσι καὶ τὴν ἐπιμέλεια τῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ μπορέση νὰ διαφυλάξη τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ τῆς ψυχῆς του.