Η ΑΓΩΝΙΑ ΕΝ ΤΩ ΚΗΠΩ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ

Τό κατωτέρω κείμενον αποτελεί τήν εισαγωγήν τής λαμπράς μελέτης: «Ή αγωνία έν τω κήπω Γεσθημανή» του θεολόγου κ. Σταύρου Καραμήτσου (Έκδ. β' 1999, σ. 484), τήν όποιαν θερμώς συνιστώμεν.
Ή ανωτέρω εισαγωγή έχει γραφή από τόν επιμελητήν τοϋ έργου, Καθηγητήν Αιδεσιμολογιώτατον π. Νικόλαον Δημαράν, Διδάκτορα τής Νομικής καί έφημέριον τοϋ 'Ιερού Ναού των 'Αγίων Πάντων Πατρών. (Γ.Ο.Χ.)
Τήν συμπεριελάβαμε σχεδόν αύτουσίαν εις τήν παρούσαν έκδοσιν, λόγω τής σπουδαιότητός της καί διά τήν Κανονική της ακρίβειαν, σφαιρικότητα, πατερικήν ζωντάνια καί ομολογιακήν παρρησίαν.
Ή πίστις τών ’Ορθοδόξων καί ή άλλοίωσίς της από τούς Νεοημερολογίτες-Οικουμενιστές

Έχει γίνει πλέον φανερό σέ όλους, καί στους πλέον αδαείς, ότι οί Νεοημερολογίτες - Οικουμενιστές ψευδοποιμένες δέν έχουν τήν ίδια Πίστιν μέ μάς τούς ’Ορθοδόξους. ’Εμείς μένουμε πιστοί στήν ένιαίαν Παράδοσιν τών 'Αγίων Πατέρων καί φυλάσσουμε ώς κόρη οφθαλμού «τήν άπαξ τοϊς άγίοις παραδοθεϊσαν πίστιν». Καί κυρίως δέν έχουμε καμμίαν κοινωνίαν μέ τά μολυσμένα θυσία -
στήριά τους, κατά τόν "Αγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, έχοντας κανονικώς άποτειχισθεί άπό τούς σχισματοαιρετικούς αύτούς, σύμφωνα με τόν ΛΑ' Κανόνα των 'Αγίων ’Αποστόλων καί τόν ΙΕ'της Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
Οί πρώταρχοι της αίρέσεως τοϋ Οίκουμενισμοΰ στό Φανάρι «πατριάρχης» Βαρθολομαίος καί οί όμοιοι του «μητροπολίτες» των νέων λεγομένων χωρών πού τόν μνημονεύουν άρνοϋνται τό Σύμβολον της Πίστεως Νίκαιας - Κωνσταντινουπόλεως. Έστω καί άν τό προφέρουν μέ τά χείλη, όμως ή πράξις καί ή επ’ Εκκλησίας κήρυξις της αίρέσεως τοϋ Νεοημερολογιτικοϋ-Οίκουμενισμοΰ αυτό πιστοποιούν.
Οί αιρετικές δηλώσεις καί διακηρύξεις των Οίκουμενιστών-Νεοημερολογιτών έχουν ξεπεράσει σέ κακοδοξία καί άλαζονία όλους τούς αιρετικούς των προηγουμένων αιώνων, Άρείους, Νεστορίους, Μακεδονίους, Διοσκόρους, Πύρρους, Πέτρους καί Είκονομάχους:
-    Γιατί ή νέα αυτή αίρεσις τοϋ Οίκουμενισμοΰ ανατρέπει έκ θεμελίων όλη την ’Ορθόδοξη Έκκλησιολογία.
-    Στρέφεται κατά τοϋ έργου τοϋ 'Αγίου Πνεύματος διά μέσου των αιώνων.
-    Ή καινούργια αυτή Παναίρεσις τοϋ Οίκουμενισμοΰ, δέν είναι μία αίρεσις πού τά όριά της είναι καθορισμένα, αλλά ξεπερνάει πλέον τά όρια τοϋ παραδοσιακού Χριστιανικού κόσμου καί ανοίγεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό στόν διαθρησκειακό Οίκουμενισμό·

Ό «πατριάρχης» ’Αντιόχειας ’Ιγνάτιος γράφει: « Ασφαλώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ των θρησκειών, ή μάλλον αντιθέσεις... ’Εμείς μπορούμε νά θαυμάζουμε όλες τίς θεοφάνειες...» (!!!)
Κατά δέ τόν «μητροπολίτη» Ελβετίας Δαμασκηνό: «Μία εκκλησία ή ένα τέμενος... αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωσιν τοΰ ανθρώπου»... (!!!)
Ό νεοεκλεγείς «πατριάρχης» Αλεξάνδρειάς Πέτρος ακολουθεί κατά πόδας τόν καί σωματικά πλέον νεκρόν, μασωνον προκάτοχό του Παρθένιον, δηλώνοντας: «Ή Οι - κουμενική πορεία είναι ή φύσις καί ή παράδοσις της έκκλησίας... Χρέος μας είναι ό ένας Ποιμήν, ό Χριστός, καί ή μία Ποίμνη, ή ένότητα της πίστεως όλων των Εκκλησιών, όλης της Οικουμένης. Εις αυτήν την πορείαν πρός την ένωσιν δέν πρόκειται ή μία Εκκλησία νά ύπο- τάξη τήν άλλην, αλλά όλαι μαζί πρός τόν κοινόν Χριστόν καί Σωτήρα μας νά βαδίσωμεν καί νά έπανιδρύσωμεν τήν άρχαίαν Μίαν, 'Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολι- κήν Έκκλησίαν.(!!!) Καί ό διάλογος αυτός τής ένότητος νά προχωρήση εις μήκος καί εις βάθος μεθ’ όλων των θρησκειών καί προπάντων των Μονοθεϊστικών Θρησκειών, ώς τό Ίσλάμ καί ό Μωαμεθανικός κόσμος...»(ί!!)
Σύγκλησις ψευδοσυνόδου τό 2000
Γι’ αυτό τό λόγο συγκαλεΐται «πανορθόδοξος» οίκουμενιστική «σύνοδος» από τόν κακόδοξο καί οίκουμενιστή π. Βαρθολομαίο, ό όποιος εμφορείται από τό ίδιον οίκου- μενιστικόν πνεύμα μέ τόν προκάτοχόν του, τυμπανιαΐον μασωνον Άθηναγόρα. Ό Άθηναγόρας ήταν ό πρώτος ό όποιος μίλησε γιά τήν «έπανίδρυσιν» τής Μίας, 'Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Έκκλησίας. (!!!) (βλ. σχετικά «’Ορθόδοξον Τύπον» άριθμ. φύλλ. 1244 σελ. 1 καί «Χριστιανικήν» τής 25.09.97).
Νά ή κήρυξις της αίρέσεως. Αυτοί κηρύσσουν ότι... θά έπανιδρύσουν τήν Εκκλησίαν τοΰ Χριστού «Διαψεύδεται» ό Κύριός μας πού είπε ότι ούτε οί πύλες τού "Αδου δεν θά κατισχύσουν της ’Εκκλησίας Του (!!!) αφού χρειάζεται... έπανίδρυσις της εκκλησίας...
«Ή "σύνοδος” πού προγραμματίζεται γιά τό 2000 πρόκειται νά συνέλθη όχι γιά νά λύση προβλήματα, αλλά γιά νά άνανεωθή ή έκκλησιαστική ζωή», νά προσαρμοσθή δηλ. στήν νέα εποχή. «Καί αύτό θά ίκανοποιήση κυρίως τό Βατικανόν πού τήν άναμένει έναγωνίως». (βλ. έφη- μερίδα «Επενδυτήν» τής 12.10.97).
«Μέ έντεινομένην προπαγάνδαν έκ μέρους των οίκου - μενιστών προετοιμάζεται διορθοδόξως οικουμενιστική συνδιάσκεψις», γράφει ό «Ο.Τ.» (άριθμ. φύλ. 1255), μέ πρωτοσέλιδο τίτλο:
«Άπόφασις Βαρθολομαίου, έκτέλεσις Δαμασκηνού (Ελβετίας), Μυστική διπλωματία. Ή ευθύνη τού Σώματος τής ’Εκκλησίας».
Καί ενώ χαρακτηρίζονται όλοι αύτοί ώς αιρετικοί Οικουμενιστές καί άπό τούς πάλαι ποτέ συντηρητικούς «ορθοδόξους», δέχονται οί Νεοημερολογϊτες νά είναι άκόμη κοινωνικοί πρός αύτούς!!!
Νά κοινωνούν άπό τά χέρια τους καί άπό τό ίδιο ποτήριο!!!
Νά τούς φιλούν τό χέρι!!!
Νά τούς άποκαλούν «παναγιωτάτους»!!!
Νά τούς μνημονεύουν επ’ ’Εκκλησίας!!!
"Οντως τραγική σχιζοφρένεια...
Δέν μάς νοιάζει, λένε, τί κάνουν καί τί πιστεύουν αύτοί, άρκεΐ πού εμείς είμαστε «ορθόδοξοι», (όρθόδοξοι άπό μέσα τους!), πού πιστεύουμε ορθά, πού δέν κάνουμε
συλλείτουργα καί συμπροσευχές μέ τούς λατίνους, τούς προτεστάντες καί τούς μονοφυσΐτες, δπως οί πατριάρχες μας καί οί έπίσκοποί μας!!!
Καί έτσι άναπαύουν, ή μάλλον αποκοιμίζουν την συνείδησίν τους, αφού στήν πράξιν κοινωνοϋν μέ τήν αϊρεσιν μνημονεύοντας τέτοιους επισκόπους καί συλλει - τουργώντας μαζί τους, καί μ’ αύτόν τόν τρόπον «όρθοδοξοΰν» μόνο θεωρητικά. (!!!)
Είναι άξίωμα έκκλησιολογικό καί παράδοσις αιώνια της 'Αγίας μας ’Ορθοδοξίας ότι ύπάρχει ταύτισις καί πλήρης κοινωνία μνημονευομένων έπισκόπων καί μνημο- νευτών ιερέων καί λαού. Άπό τό μνημόσυνον, (τήν αναφοράν δηλαδή τού ονόματος), τού ’Ορθοδόξου Άρχιερέως γνωρίζεται ή ’Ορθόδοξος ’Εκκλησία μέ τήν οποία βρίσκονται σέ κοινωνία οί ’Ορθόδοξοι πιστοί.
Έάν μνημονεύεται Οίκουμενιστής-Νεοημερολογίτης «επίσκοπος», τότε καί οί κοινωνοΰντες καί μνημονεύοντες αυτούς κοινωνοϋν μέ τήν σατανικήν αϊρεσίν τους, γιατί αποτελούν ένα σώμα: «ό κολλώμενος τή πόρνη (αίρέσει), έν σώμα έστιν».
Αύτές τίς απλές έκκλησιολογικές άλήθειες τίς έχουν ξεκαθαρίσει οί άγιοι Πατέρες καί τίς γνώμες τους τίς έχουμε κατ’ έπανάληψιν άναφέρει.
Γιά όσους νομίζουν ότι αρκεί ή θεωρητική άρνησις τής αίρέσεως, ενώ στήν πράξιν κοινωνοϋν μέ αυτήν μέσω τού αιρετικού έπισκόπου πού μνημονεύουν, ό "Αγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης λέει: «έστω καί άν αύτοί δέν καταποντίστηκαν μέ τούς λογισμούς, (παραμένουν δηλαδή άπό «μέσα τους ορθόδοξοι»!!!), όμως μέ τήν κοινωνία τής αίρέσεως χάνονται (τή κοινωνία τής αίρέσεως συνόλ- λυνται).
Ό ΙΕ' Ιερός Κανόνας της ΑΒ' Συνόδου έπιβάλλει στους πιστούς, κλήρο καί λαό, την άμεση διακοπή τής κοινωνίας καί τοϋ μνημοσύνου του δημοσίως  καί απ’ έκκλησίας αιρετικά κηρύσσοντος προέδρου, είτε έπίσκοπος είναι αυτός είτε ίερεύς, είτε πνευματικός ηγούμενος, γέροντας.
Ό πρόεδρος (=προϊστάμενος) τής Εκκλησίας, ή τής ένορίας ή καί μικρής όμάδος ’Ορθοδόξων), είτε πατριάρχης είναι, είτε μητροπολίτης, είτε έπίσκοπος, είτε καθηγούμενος Μοναστηριού, είτε γέροντας συνοδίας, είτε γέροντας ένός μοναχού, είτε πνευματικός ένός πιστού, όταν κηρύσση δημοσίςχ γυμνή τή κεφαλή μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην (=κατεδικασμένην) ύπό Συνόδου ή υπό 'Αγίων Πατέρων, τότε ό κλήρος καί ό λαός πού ποιμαίνε- ται απ’ αυτόν, άλλα καί όλοι όσοι λαμβάνουν γνώσιν των κακοδοξιών του Χριστιανοί, άποκτούν άμέσως τό δικαίωμα καί έχουν καθήκον άπό τόν Ιερό Κανόνα νά τόν άποκηρύξουν καί νά άπομακρυνθούν άπό τήν κοινωνίαν του, έάν θέλουν νά είναι καί νά λέγονται ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί καί όχι αιρετικοί, (ώς «αιρετικόν περιποιούμενοι», κατά τόν άγιον Δοσίθεον των Ιεροσολύμων). (Βλ. σχετικά: Περί εκκλησιαστικής κοινωνίας καί μνημοσύνου καί τού σχετικού αύτοϊς ΙΕ "Ιερού Κανόνος τής Α' καί Β' 'Αγίας Συνόδου, έκδ. «"Αγιος ’Αγαθάγγελος Έσφιγμενίτης», Άγιον "Ορος 1993, σελ. 19).
Πάνω λοιπόν άπό κάθε πρόεδρον έθεσαν οι Πατέρες μας τίς Ιερές Γραφές, τήν Αγίαν Παράδοσιν τής ’Εκκλησίας μας, τίς αποφάσεις των Αγίων Συνόδων, τό Σύνταγμα των Θείων Κανόνων καί τούς Αγίους, τούς όποιους καί άκολούθησαν, χωριζόμενοι τής κοινωνίας τού αιρετικού προέδρου καί διακόπτοντες τό μνημόσυνόν του. Οι αδιάφοροι γιά την 'Αγίαν Πίστιν, οι κόλακες, οί τυχοδιώκτες καί γενικών όλο τό σύστημα τών ύπηρετών ένοχων σκοπιμοτήτων τοϋ αιώνος τούτου άκολουθοΰσαν τούς λυκοποιμένες, βοηθώντας τους στό ψυχοφθόρο τους έργο (ό.π. σελ. 22).

Τούς αγίους όμως Πατέρες καί Διδασκάλους μιμήθηκαν καί οί 'Αγιορείτες Όσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν έπί Βέκκου τού Λατινόφρονος καί έγραψαν την περίφημη έκείνη έπιστολή πρός τόν Αύτοκράτορα Μιχαήλ τόν Πα- λαιολόγον, ή οποία είναι θεολογικωτάτη καί πλήρης Θείων άληθειών. Στήν έπιστολή αυτή μεταξύ άλλων περιλαμβάνονταν καί τά έξης:
«Εμπεριέχεται δέ καί στόν ΙΕ' Κανόνα της άγιας καί μεγάλης Α'καί Β'έπονομασθείσης Συνόδου, ότι όχι μόνον άνεύθυνοι είναι, άλλά καί ότι πρέπει νά έπαινοΰνται αύτοί οί όποιοι άποσχίζονται άπό αύτούς πού είναι προφανώς αιρετικοί καί διδάσκουν δημόσια, αιρετικά διδάγματα, καί πρίν νά ύπαρξη συνοδική καταδίκη τους», ακριβώς επειδή ή ’Ορθόδοξος τοϋ Χριστού Εκκλησία τήν αναφοράν τού ονόματος τού άρχιερέως, κατά την τέλεσιν της άναιμάκτου θυσίας, τήν θεωρούσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν με τόν μνημονευόμενον άρχιερέα καί τό φρόνημά του. Διότι έχει γραφεί στήν έξήγησιν τής Θείας Λειτουργίας, ότι άναφέρειό ιερουργών καί τό όνομα τού άρχιερέως... καί ότι είναι κοινωνός αυτού καί της πίστεως καί διάδοχος τών Θείων μυστηρίων... (καί) ότι μολυσμόν έχει ή κοινωνία με μόνην τήν άναφοράν αυτού, έστω καί αν είναι ορθόδοξος ό άναφέρων». (Δοκίμιον 'Ιστορικόν, Μοναχού Καλλίστου Βλαστού, σελ. 109).


Θεοδωρήτου Ιερομόναχου Αγιορείτου
ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON 
’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού
Έκδοσις β' βελτιωμένη
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΑΘΗΝΑΙ 2000

Επιμέλεια κειμένου και εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο : N.B