Περπάτα στή βροχή
π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Πολλές
φορές αἰσθανόμαστε ὅτι δέν καταφέρνουμε τίποτα. Ὅτι πάλι διολισθαίνουμε
τά ἴδια πάθη, στά ἴδια λάθη, σέ ἐκεῖνα πού μᾶς κάνουν νά νιώθουμε
ἀδύναμοι, ἔνοχοι καί ἀμετανόητοι. Καί ὅμως εἴχαμε δώσει μίαν ὑπόσχεση
στόν Θεό καί στόν ἑαυτό μας. Ἀναφωνήσαμε ἀποφασισμένοι«δέν θά τό
ξανακάνω ποτέ πιά». Γονατίσαμε στήν προσευχή γι’ αὐτό τό θέμα μέ τήν
καρδιά γεμάτη πόνο ἀλλά καί ἐλπίδα ὅτι δέν θά ξανασυμβεῖ.
Κι ὅμως, πάλι ἦρθε, πάλι συναντήσαμε
τό πάθος, τήν ἀδυναμία, τό λάθος καί τήν ἀστοχία. Εἶναι τότε πού
αἰσθανόμαστε ὅτι τίποτε δέν ἄλλαξε, ὅτι ὅλα εἶναι πάλι ἴδια, ὅτι
ξεκινᾶμε ἀπ’ τήν ἀρχή.
Δέν
εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἄδικα χτυπᾶμε τόν ἑαυτό μας καί μάλιστα πιό σκληρά καί
βίαια ἀπό ὅλους τούς δήμιους καί βασανιστές. Ξέρεις κάτι; Ἡ δική σου
ματιά εἶναι ἡ πιό σκληρή.
Ὅταν
βρίσκεσαι σέ ἕνα δρόμο καί κινεῖσαι, δέ σημαίνει ὅτι ἔφτασες καί στόν
προορισμό. Μπορεῖ νά πέσεις, νά χτυπήσεις, νά λασπωθεῖς, νά χαθεῖς, ὅμως
δέν παύεις νά εἶσαι μέσα στό δρόμο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τί λέει; Τό
φοβερό δέν εἶναι νά πέσεις ἀλλά νά μείνεις κάτω.
Πόσο
ἐγωισμό θέλει, ὥστε νά ἐπιθυμοῦμε νά φτάσουμε ἀμέσως στόν τερματισμό
πρίν κάν ἀκόμη ξεκινήσουμε; Νά μήν κοιτᾶμε αὐτό ποῦ εἴμαστε ἀλλά ἐκεῖνο
ποῦ θά ἔπρεπε νά εἴμαστε; Αὐτό εἶναι ἕνα συμβόλαιο θανάτου. Εἶναι μία
σίγουρη ἀποτυχία πού, ἀργά ἤ γρήγορα, θά μᾶς ὁδηγήσει στήν
αὐτοκαταστροφική ἀπόγνωση.
Ὅταν
σέ ἔχουν δέσει μέ σχοινιά καί αὐτά εἶναι τά πάθη, δέν εἶναι δυνατόν νά
λυθεῖς ἀμέσως. Ὅμως κάθε φορά πού ἐσύ θά παλεύεις καί θά ἀγωνίζεσαι,
ἀκόμη καί ἄν δέν ἔχεις ἐλευθερωθεῖ, θά ἔχεις ἔστω καί λιγάκι κάνει πιό
ἀνώδυνο τό σφίξιμο, θά ἔχεις λασκάρει τά σχοινιά, θά ἔχουν γίνει πιό
ἄνετα. Ἔχεις λιγάκι κερδίσει τήν ἐλευθερία σου.
Δέν τό βλέπουμε ὅμως αὐτό. Δέν τό νιώθουμε. Ἐμεῖς αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε τό ἴδιο καί χειρότερα. Γιατί;
Μά
γιατί δέν ἔχουμε μάθει νά ἐκτιμοῦμε τά ἁπλά μαθήματα, τά σιγαλά βήματα,
τόν ἁρμονικό ρυθμό. Θέλουμε σπουδαία καί θαυμαστά, ὑψηλά καί μέγιστα.
Θέλουμε νά μήν πονέσουμε, νά μήν δακρύσουμε, νά γίνουν ὅλα εὔκολα καί
γρήγορα. Δυστυχῶς μές στήν ἀλαζονεία τῶν κατορθωμάτων μας δέν κατανοοῦμε
ὅτι πολλές φορές μία πτώση μας ὠφελεῖ πολύ περισσότερο ἀπό μία μεγάλη
«ἀρετή».
