ΔIA TIΣ AYTOKTONIEΣ KAI THN ΕΛΠΙΔΑ
Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου
Τό πιό ἀνησυχητικό εἶναι ἡ αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν συμπατριωτῶν μας. Ἀξιολύπητο καί ἀξιοθρήνητο
γεγονός. Ἄνθρωποι δίχως βαθύ νόημα βίου, ὑψηλό στόχο, σύνδεση μέ τόν
Θεό, ἀδυνατοῦν νά ὑπομείνουν τά μεγάλα προβλήματα, νά τά ἀντιμετωπίσουν
καί νά τά λύσουν. Τό ἐσωτερικό κενό ἀδυνατεῖ νά ἀντέξει κάθε ἔκτακτο καί
πρόσθετο βάρος.
Εἶναι
ἀλήθεια, ὅπως εὔστοχα εἰπώθηκε, πώς ἐκεῖ πού βλέπουμε ἕνα ἀδιέξοδο ὁ
Θεός βλέπει μία εὐκαιρία. Ὑπάρχει ἀκόμη ὁ ἥλιος, πού ἀνατέλλει κάθε
μέρα. Ὑπάρχει πλούσιο φῶς. Μή μένουμε μέ μαῦρα γυαλιά. Ὑπάρχουν ἀσθενεῖς
χαμογελαστοί, φτωχοί ἀξιοπρεπεῖς, νέοι πού τραγουδοῦν. Οἱ ἐκκλησίες
γεμίζουν στό Ἅγιον Ὄρος, οἱ προσκυνητές δέν παύουν καλοκαίρι καί
χειμώνα. Ὑπάρχει ἐλπίδα, ἀναζητῆστε την. Ἡ ἐλπίδα ζωοποιεῖ, ἀνασταίνει,
μεταμορφώνει, ξανακαινουργιώνει.
