Ἱερομάρτυς Ἰλαρίων Τρόιτσκι: Ἐκκλησιαστικὲς Ἀλλιώσεις Παπισμοῦ - Προτεσταντισμοῦ
Η
αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της
Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχισε να μοιάζει εκεί
με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς
των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.
Ο
Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο,
αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτεσταντισμός δεν ήταν μια
διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια
σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλήθειας, τις οποίες είχε κάμει
παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια,
έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες
θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντισμός ήταν διαμαρτυρία μιας
ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο
Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει
την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το
νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.
Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγαλε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.
Η
αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την
Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού
εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η
αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο
πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας
όλων.
Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε:
Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια
και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από
την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο
Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό
καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρεψε τελείως
την ιδέα της Εκκλησίας.
Υποκατέστησε
την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την
ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την
Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη
αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.
Στην πράξη βέβαια και
οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λαθραία θα λέγαμε,
επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία
αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της
διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός
αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην
πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας
έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη
ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.
Όμως
ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και
την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον
Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρόπο «εξαγιάσθηκαν» και
«ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον
θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.
Συγκεκριμένα,
ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να
είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία.
Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και
εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις:
Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος
θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των
προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπολειμμάτων
εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους
εκπροσώπους των Ομολογιών τους.
Είναι
ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική
διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση
της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή
την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον.
Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη
διακηρύττουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο
υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’
αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την
αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους
ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;
