Τὰ Χριστούγεννα τῶν Χριστιανῶν
π. Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους
Χριστούγεννα
καὶ ἐφέτος! Με την πανηγυρική Λειτουργία, την προηγηθείσα νηστεία, την
εξομολόγηση που καθαρίζει και τη Θεία Κοινωνία που εξαγνίζει. Όλα ήρεμα,
ωραία, οικογενειακά, λαμπρά. Με χαμόγελα, ευχές και δώρα, με τραπέζια
και γλυκά. Γιατί όλα θα πρέπει να επιβεβαιώνουν την ευχή «Καλά
Χριστούγεννα!»…
Είναι
και οι άλλοι, των νυχτερινών διασκεδάσεων, των ρεβεγιών και των χορών,
που δεν ξέρουν από εκκλησία, νηστεία, Θεία Κοινωνία. Είναι οι άσωτοι, οι
αμαρτωλοί και οι «εκτός εκκλησίας», και ας είναι βαφτισμένοι και
μυρωμένοι. Κάποιοι από αυτούς προβληματίζονται και κάποιοι όχι.
Και
όμως, γιορτάζουμε το γεγονός της ενανθρώπισης του Θεού, δηλαδή της
πρόσληψης της ανθρώπινης φύσης από το Θεό! Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι
ο δημιουργός του σύμπαντος, ο κυρίαρχος και παντοδύναμος Θεός, δέχεται
να πάρει τη δική μας αδύνατη και αμαρτωλή φύση. Ο μέγας να μικράνει, ο
αιώνιος να μπει στο χρόνο, ο Θεός να γίνει άνθρωπος!
Αν
ο κόσμος ζει στην πλάνη, οι πολλοί αγνοούν τον ένα, οι άνθρωποι
παραδέρνουν στα πάθη τους και οι χριστιανοί ζουν στην αυτάρκειά τους,
τότε ο Χριστός δεν έγινε σωτήρας και λυτρωτής για όλους. Γιατί πώς θα
γνωριστεί, αν δεν δει το Ευαγγέλιό Του να εφαρμόζεται στους δικούς Του;
Και πώς θα εφαρμοστεί το Ευαγγέλιο αν ο άσωτος, ο διεφθαρμένος, ο
περιθωριακός, δεν ταυτιστεί με τους «ανθρώπους της Εκκλησίας» και δεν
προσληφθεί το πρόσωπό του όπως ο Κύριος προσέλαβε το ανθρώπινο πρόσωπο;
Όσο
οι χριστιανοί διαχωρίζουν φαρισαϊκά τον εαυτό τους από τους άλλους, θα
βεβαιώνουν ότι δεν έχουν το πνεύμα του Διδασκάλου τους. Και όσοι
αισθάνονται δίκαιοι και σωσμένοι, αντιπαραβάλλοντας τις όποιες αρετές
τους με τις πραγματικές ή φαινομενικές αμαρτίες των άλλων, δεν κατάλαβαν
το λόγο του Χριστού «έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι».
Η
πραγματική Εκκλησία του Χριστού, όπως την έζησαν οι άγιοι όλων των
εποχών, είναι στον κόσμο για να τον προσλάβει, να γίνει ένα μαζί του, να
τον πονέσει αγαπητικά και να θυσιαστεί γι’ αυτόν. Τότε θα τον σώσει, θα
τον ανεβάσει στον ουρανό, δηλαδή στη νέα ζωή που ο Χριστός έφερε με το
να γίνει άνθρωπος παραμένοντας Θεός.
Στην
παγωνιά της μοναξιάς, του συμφέροντος, της αδικίας, όπως και στη
δυσκολία του πόνου, των δοκιμασιών, της φτώχιας και της ανεργίας, ας μην
έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο όλο. Μπορούμε
όμως, αν θέλουμε, ν’ αφουγκραστούμε την παγωνιά και τη δυσκολία των
γύρω μας και να συμπορευτούμε καρδιακά, αγαπητικά, θυσιαστικά, αδελφικά.
«Κύριε
Ιησού Χριστέ, που ενανθρώπισες από αγάπη υπερβολική για τον άνθρωπο και
έδωσες στον κόσμο την Εκκλησία Σου για να συνεχίζει την παρουσία Σου
μέχρι συντελείας του αιώνος, συγχώρησε την αμέλεια και οκνηρία μας και
ζωντάνεψε το Πνεύμά Σου μέσα μας για να ζήσουμε με ειλικρίνεια το
Ευαγγέλιο και να γευτούμε τα δώρα της ενανθρώπισής σου, την ειρήνη της
καρδιάς και την αγάπη για τον κόσμο σου, έστι ώστε ο κόσμος να ποθήσει
Εσένα».
