Παρακλητική και εξομολογητική προσευχή του Αγίου Μαξίμου του Γραικού στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
(Λεγομένη στον Παρακλητικό Κανόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού στον Τίμιο Πρόδρομο, μετά το Επάκουσον ημών).
Πρόσδεξαι, ώ μετανοίας κήρυξ και λύχνε του ηλίου της δόξης φαεινέστατε, την παρ' εμού προσφερομένην παράκλησιν, ο και μείζων εν γεννητοίς παρά του Σωτήρος μαρτυρηθείς,
ο τα στειρωτικά δεσμά διαλύσας και την πατρικήν αφωνίαν εις ευφωνίαν μετατρεψάμενος.
Ο πάσι τον σωτήριον προκηρύξας νόμον και τον ένα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Υπεραγίας Τριάδος, Θεόν Λόγον, χειρί κρατήσαι και βαπτίσαι αξιωθείς, ο Πρόδρομός τε και Προφητών απάντων υπέρτερος, Ιωάννη ένδοξε χαριτώνυμε, εισάκουσον και άναψον μου τον εσβεσμένον τη ραθυμία λύχνον της ψυχής μου και φώτισον με τη ευπαρρησιάστω
πρεσβεία σου.
Εσπίλωσα γαρ μου τον λογισμόν, ηφάνισα κλήρον τον πατρικόν, αλόγοις ομοιωθείς κτήνεσι και αθλίως τούτοις συμβοσκηθείς ο δύστηνος. Πάντας υπερέβην εν ανομίαις τω
βορβόρω των παθών κυλινδούμενος και ασώτως δαπανήσας μου την ζωήν. Αλλ' έγειρόν με τη μεσιτεία σου, ως μεσίτην Σε πλουτήσαντα προς τον Κριτήν.
Ίλεών μοι τούτον απέργασαι, ως παρρησίαν έχων προς Αυτόν.
Έκτεινον μοι την άμαχον χείρα σου κατά των παθών και εκτελείν με τον βίον εν αγαθοίς ενίσχυσον, όπως της ζοφερής κολάσεως ρυσθείς, της ουρανίου τύχοιμι δόξης, ω Θεού
Προφήτα και Βαπτιστά,σαις ικεσίαις ταις προς τον Κύριον, ότι αυτώ πρέπει δόξα, ύμνος, κράτος και προσκύνησις, εις τους αιώνας.
Αμήν.
(Λεγομένη στον Παρακλητικό Κανόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού στον Τίμιο Πρόδρομο, μετά το Επάκουσον ημών).
Πρόσδεξαι, ώ μετανοίας κήρυξ και λύχνε του ηλίου της δόξης φαεινέστατε, την παρ' εμού προσφερομένην παράκλησιν, ο και μείζων εν γεννητοίς παρά του Σωτήρος μαρτυρηθείς,
ο τα στειρωτικά δεσμά διαλύσας και την πατρικήν αφωνίαν εις ευφωνίαν μετατρεψάμενος.
Ο πάσι τον σωτήριον προκηρύξας νόμον και τον ένα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Υπεραγίας Τριάδος, Θεόν Λόγον, χειρί κρατήσαι και βαπτίσαι αξιωθείς, ο Πρόδρομός τε και Προφητών απάντων υπέρτερος, Ιωάννη ένδοξε χαριτώνυμε, εισάκουσον και άναψον μου τον εσβεσμένον τη ραθυμία λύχνον της ψυχής μου και φώτισον με τη ευπαρρησιάστω
πρεσβεία σου.
Εσπίλωσα γαρ μου τον λογισμόν, ηφάνισα κλήρον τον πατρικόν, αλόγοις ομοιωθείς κτήνεσι και αθλίως τούτοις συμβοσκηθείς ο δύστηνος. Πάντας υπερέβην εν ανομίαις τω
βορβόρω των παθών κυλινδούμενος και ασώτως δαπανήσας μου την ζωήν. Αλλ' έγειρόν με τη μεσιτεία σου, ως μεσίτην Σε πλουτήσαντα προς τον Κριτήν.
Ίλεών μοι τούτον απέργασαι, ως παρρησίαν έχων προς Αυτόν.
Έκτεινον μοι την άμαχον χείρα σου κατά των παθών και εκτελείν με τον βίον εν αγαθοίς ενίσχυσον, όπως της ζοφερής κολάσεως ρυσθείς, της ουρανίου τύχοιμι δόξης, ω Θεού
Προφήτα και Βαπτιστά,σαις ικεσίαις ταις προς τον Κύριον, ότι αυτώ πρέπει δόξα, ύμνος, κράτος και προσκύνησις, εις τους αιώνας.
Αμήν.
