Λυπήσου τη γενιά μας, Κύριε, τούτη τη δυστυχή γενιά την ώργισμένη. Τα πρώτα φώτα πού είδαν τα μάτια μας ήτανε λάμψεις όπλων φονικών. Οί πρώτοι ήχοι πού άκουσαν τ' αυτιά μας ήτανε τρομαγμένα ουρλιαχτά, βροντές καί θρήνοι. Το πρώτο μας λίκνο το στρώσανε μέσα σ'ένα σκοτεινό καταφύγιο. Ή πρώτη δροσιά πού μας ράντισε ήτανε δάκρυ.
Μαζί με το γάλα της μάνας ρουφούσαμε τ' αλαφιασμένο γοργοχτύπι της καρδίας της. Στου πατέρα την ηλιοκαμένη όψη διαβάσαμε την αγωνία, στο χαραγμένο του μέτωπο, στα πονεμένα του μάτια.
Πήγαμε να γελάσουμε καί μας φράξαν με βιάση το στόμα.
Ξεχαστήκαμε~κάπου να παίζουμε καί μας τράβηξαν φοβισμένοι άπ' το χέρι.
Kαί τότε μάθαμε πώς δεν περίσσευε ψωμί.
Οί πρώτες προσευχές πού ψελίσσαμε μιλούσαν για πόλεμο, τα πρώτα τραγούδια μας σα λυγμοί αντήχησαν.
Μάθαμε πρώτες-πρώτες κάτι λέξεις παράξενες, πού όμως ξέραμε καλά τη σημασία τους. Παραμύθιαέμεϊς δεν ακούσαμε κι είμαστε άπ' τα πρώτα χρόνια μας μεγάλοι. Κι υστέρα είναι να ρωτάς γιατί γίναμε έτσι στ' αλήθεια παράξενοι, δίχως τίποτα πια να πιστεύουμε καί ξεχάσαμε πια ν' αγαπάμε.
Κοιτάμε μοναχά μυωπικά όλο γύρω μας, λησμονώντας την τιμή σ' εκείνους πού φύγανε. καί το χρέος σ' εκείνους πού θάρθουν.
Στριγμωμένοι σ' ένα πλήθος ξένο κι άγνωστο, με κλειδαριά ασφαλείας στην καρδιά μας σαν σε ψυχρό σιδερένιο χρηματοκιβώτιο.
Μετράμε καί ξαναμετράμε τ' αγαθά μας στα κρυφά καί τα βρίσκουμε λίγα. Κι είμαστε μέσα εμείς φτωχοί και πένητες.
Πηγή στερεμένη από συμπόνια ή καρδιά μας.
Δεν ταΐζουμε πια τα πουλιά τ' ουρανού.
Δεν γελάμε πια κι ούτε κλαίμε.
καί δίχως νόημα πορεία μας.
Για τούτο, Κύριε, σπλαχνίσου τη γενιά μας,τούτη την άμοιρη κι απόκληρη γενιά πού γεννήθηκε σ' ένα κόσμο γεμάτον ερείπια καί πασχίζοντας να τα χτίση έρειπώθηκε μέσα της.
Που κάθε άνθρωπος σε τούτη τη γενιά μας,είναι ένα όραμα ολόκληρο,είναι μια τραγική ιστορία.
Κι είναι εικόνα του Προσώπου Σου, Κύριε.
Κάιτη Χιωτέλη
περιοδικό ''Σκαπάνη''
