Μία ἐπιστολή ἑνός 13χρονου ἐφήβου

Ἀναρτήθηκε στὶς 6 Ὀκτωβρίου 2012

 

      

                                                                                                                            
Ὀκτώβριος 2011

Ἕνα κάθε μήνα.

Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,                 

Πρίν λίγες ἡμέρες διάβαζα μία ἐπιστολή ἑνός 13χρονου ἐφήβου. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση τό ὕφος του, ἡ σεμνότητά του, ἡ ἔκφρασή του, ἡ γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, οἱ ἀνησυχίες του, τά ἐνδιαφέροντά του, οἱ προβληματισμοί του, ἀκόμη καί ἡ λεπτή κριτική του στά διάφορα κακῶς κείμενα τῆς ἑλλαδικῆς κοινωνίας.

          Ὅμως αὐτό πού μου ἔδωσε τήν ἀφορμή νά ἀποτυπώσω στό χαρτί τίς παρακάτω σκέψεις μου, ἦταν μία καταπληκτική φράση του. Ἔγραφε: «Ὅταν δώσεις στό παιδί περιβάλλον ζωῆς, ἀρνεῖται τά ὑποκατάστατα».

Πραγματικά, ἀγαπητοί μου, αὐτό πού λείπει σήμερα, εἶναι τό περιβάλλον ζωῆς. Ζωῆς ἀληθινῆς. Ζωῆς πραγματικῆς. Ζωῆς εἰλικρινής. Ἡ ζωή ἡ ἀληθινή ἔπαυσε νά ὑφίσταται, εἴτε μέσα στή μικρή κοινωνία τῆς οἰκογένειας, εἴτε στήν εὐρύτερη του χωριοῦ, εἴτε τῆς πόλεως ἤ τῆς παγκόσμιας.

Παντοῦ τριγύρω βλέπεις συντρίμμια, πτώματα, βρωμιά. Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή; Ἡ ἀληθινή ζωή εἶναι ὅ, τι πραγματικά ἀξίζει. Εἶναι οἱ διαχρονικές ἀξίες. Εἶναι ὁ ἅγιος Θεός καί ὁ λόγος του.

Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει Ζωή καί Αὐτός πού μπορεῖ νά δώσει ζωή. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος πλησιάζει στό Θεό καί προσκολλᾶται στό Θεό, ἔχει ζωή καί μάλιστα αἰώνια καί μακάρια. Ἄρα, ὅποιος ἀπό ἐδῶ, ἀπ’ αὐτή τή ζωή, ζεῖ μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐντολές του, ζεῖ ἀπό ἐδῶ καί τώρα τήν αἰώνια ζωή.

Λέει ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «Ὁ Πατέρας πού μέ ἔστειλε, Αὐτός μοῦ ἔδωσε ἐντολή, τί νά πῶ καί πῶς νά μιλήσω. Ξέρω ὅτι, ἡ ἐντολή του εἶναι ζωή αἰώνια.» (Ἰω. ΙΒ΄ 50 ). Ό, τι, λοιπόν, μᾶς εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δηλαδή ὅλες οἱ ἐντολές του εἶναι Ζωή, καί δίνουν ζωή. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος παύει νά ζεῖ. Εἶναι νεκρός.

Στήν ἐποχή μας μᾶς εἶπαν ὅτι, ὁ Θεός δέν ὑπάρχει.

Μᾶς εἶπαν ὅτι, τόν Θεό τόν κατασκευάσαμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι.

Μᾶς εἶπαν ὅτι, οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἀξίες διαχρονικές.

Μᾶς διαστρέβλωσαν τά πάντα καί μᾶς εἶπαν τό ἄσπρο μαῦρο καί τό μαῦρο ἄσπρο.

Μᾶς ὑποσχέθηκαν ἐλευθερία καί χαρά καί εὐημερία.

Θέλησαν νά κτίσουν ἕναν Παράδεισο χωρίς τόν Θεό καί τίς ἐντολές του.

Δυστυχῶς, ἔχουμε τό θλιβερό προνόμιο νά ζοῦμε αὐτή τήν ἐμπειρία τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας καί ἀπό τήν κοινωνία. Αὐτά τά ὁποῖα ζοῦμε σήμερα εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀποσυνθέσεως, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀπουσίας τῆς Ζωῆς ἀπ’ τήν ζωή μας. Γι’ αὐτό οἱ ἄνθρωποι, καί περισσότερο οἱ νέοι, ψάχνουν νά βροῦν κάτι σταθερό, κάτι τό ὑγειές, καί δέν τό βρίσκουν. Καί τότε προσφεύγουν στά ὑποκατάστατα τῶν ἀξιῶν. Ἐκεῖ ὅμως δέν βρίσκουν τήν πνευματική τελειότητα καί γι’ αὐτό καταφεύγουν στήν ὑλιστική καί σαρκική ἀτέλεια καί φθορά. 

Καί σ’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἴμαστε ὑπεύθυνοι ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι. Οἱ γονεῖς, οἱ δάσκαλοι, οἱ κληρικοί, οἱ γείτονες, οἱ πάντες. Ἡ ἀσυνέπειά μας, ἡ ὑποκρισία μας καί ἡ ἀδιαφορία μας, σκότωσαν τόν Θεό καί τίς ἐντολές του. Ἔσβησαν τίς ἀξίες, τά ἰδανικά, τήν ἀληθινή ζωή. Τά παιδιά, οἱ νέοι δέν ἔφτιαξαν αὐτόν τόν κόσμο. Γεννήθηκαν καί μεγαλώνουν σ’ αὐτόν τόν κόσμο, πού ἐμεῖς μεταμορφώσαμε.  Πέσαμε μέ τά μοῦτρα στήν ἄνεση, στή χλιδή, στή λαμογιά, στό κλέψιμο, στή νοθεία, στήν ἀδικία τῶν ἀδυνάτων, στήν ἐκμετάλλευση, στά τυχερά παιχνίδια. Ἀκολουθήσαμε πάθη καταστροφικά καί αἰσχρά, μεθύσι, κάπνισμα, ναρκωτικά, πορνεία, μοιχεία, ὁμοφυλοφιλία…

          Ἡ τηλεόραση, μέ ὅλη τήν βρωμιά, τή βία, τήν ἀνηθικότητα, τό κουτσομπολιό, μέ τή σκανδαλοθηρία, τά ψέματα, τήν προβολή τῶν ἀχρήστων καί ἀνωμάλων ἀνθρώπων, ἀθέων, μισελλήνων, μέ τήν ἀποσιώπηση ἤ τή μή προβολή ὑγιῶν προτύπων, αὐτή ἡ  τηλεόραση δέν σταμάτησε νά ἐκπέμπει μέρα – νύχτα σέ ὅλα τά σπιτικά, χρόνια ὁλόκληρα, σ’ αὐτή τήν ξέφραγη χώρα, πού λέγεται Ἑλλάδα.  Αὐτή ἡ  τηλεόραση ἔχει διαμορφώσει αὐτήν τήν ξέφρενη κατάσταση.

          Ἕνα παιδάκι, πού γεννιέται σ’ αὐτό τόν ἔρημο τόπο, πού δέν θυμίζει οὔτε ἡρωική, οὔτε χριστιανική Ἑλλάδα, πῶς θά ἀναπτυχθεῖ; Πῶς θά ζήσει; Πῶς θά μεγαλουργήσει; Ποῦ θά δεῖ τό ἅγιο, τό ἡρωικό, τό κοινωνικό, τό ἔντιμο, τό δίκαιο, τό ἠθικό, τό φυσιολογικό;

          Τά καημένα τά παιδιά! Ἀλλοίμονο σέ τί καιρούς καί σέ ποιό τόπο βρέθηκαν νά ζήσουν!

          Ἄν πραγματικά ἀγαπᾶμε τόν τόπο, τά παιδιά καί τούς νέους μας, νά ξυπνήσουμε καί νά ἀναλάβουμε δράση. Ἄς ξανακάνουμε τήν κοινωνία ἕνα περιβάλλον ζωῆς, γιά νά μπορεῖ τό παιδί νά βρεῖ τό ὑγειές, τό φυσικό, τό ὡραῖο.

Νά βρεῖ ξανά τίς ἀληθινές ἀξίες, τά ὑψηλά ἰδανικά, τίς ζωντανές ἀλήθειες.

Νά βρεῖ τή σωστή οἰκογένεια, τούς σεμνούς γονεῖς, τούς εὐσυνείδητους ἐκπαιδευτικούς, τούς εὐσεβεῖς κληρικούς, τούς τίμιους ἐπαγγελματίες, τά δίκαια ἀφεντικά, τούς φίλεργους καί φιλότιμους ἐργαζόμενους, τούς ἄξιους ἄρχοντες, τούς γιατρούς πού νά ἐνδιαφέρονται γιά τόν ἄνθρωπο, τούς δικαστικούς πού νά ἀποδίδουν τή δικαιοσύνη ὅπου πρέπει.

          Πῶς θά γίνει αὐτό τό θαῦμα; Τό θαῦμα θά γίνει ὅταν ὁ καθένας μας προσωπικῶς καί ὅλοι μαζί βάλουμε τόν Θεό καί τό θέλημά του στή ζωή μας. Τότε τό νεκρό θά ζωντανέψει, τό ἄσχημο θά ὀμορφύνει καί τό στραβό θά ἰσιάξει. Μόνο ὅταν ἀφήσουμε τόν Θεό νά εἰσέλθει στήν ζωή τῆς κοινωνίας, τότε ἡ κοινωνία θά γίνει ζωντανή καί ὡραία καί ἑλκυστική.

          Ἄν δέν τό θέλουν οἱ πολλοί, αὐτό μή μᾶς ἀποθαρρύνει. Ὁ καθένας βάζοντας τόν Θεό στή ζωή του, μπορεῖ νά δημιουργήσει γύρω του ἕνα πραγματικό περιβάλλον ζωῆς. Καί αὐτό εἶναι πολύ παρήγορο, γιά τούς νέους ὁδοιπόρους τῆς ζωῆς. Περπατώντας μέσα στήν ἔρημο της κοινωνίας, νά μποροῦν νά βροῦν μία γλυκιά καί δροσερή ὄαση. Νά βροῦν ἕναν πραγματικό ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ἕναν εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας.

 Ἄς προσευχηθοῦμε στόν ἅγιο Τριαδικό Θεό, ἀγαπητοί μου ἐνορίτες, νά ὑπάρξουν πολλές τέτοιες ὀάσεις μέσα στήν ἔρημη κοινωνία.

Τό εὔχομαι μέ ὅλη μου τήν καρδιά

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

 

Αναρτήθηκε από PROSKINITIS