H ἠθική φυσιογνωμία τοῦ Ἰησοῦ

H ἠθική φυσιογνωμία τοῦ Ἰησοῦ

Παραθέτουμε μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τίς ρήσεις τους γιά τήν ἠθική φυσιογνωμία τοῦ Ἰησοῦ:

Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἠθικός χαρακτήρ ἐξαίρετος, ἀφθάστου περιοπῆς, ὁ Τελειότερος ἀπ’ ὅσους ποτέ εἶδαν οἱ ἄνθρωποι. Παρουσιάζει τό σπάνιον φαινόμενον ἠθικοῦ βίου, ὑπερβαίνοντος πᾶσαν ἐκτίμησιν. Εἶναι ἡ Ὑψίστη Ἠθική Φυσιογνωμία ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν ἐποχῶν. Ἡ Ἁγιοτέρα Μορφή τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, Μοναδική καί ἄνευ ἴσου τινός. Πάντη ἀπηλλαγμένη καί αὐτῶν ἔτι τῶν ἐλλείψεων καί σμικροτάτων ἠθικῶν κηλίδων. Ἀπολύτως Ἅγιος καί τελείως Ἀναμάρτητος. Οὐδέν τό ἐπίψογον καί ἠθικῶς ἐπίμεμπτον, κἄν τό ἐλαχιστότατον εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἠθικῇ Μορφῇ τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁ Τελειότερος καί ἠθικῶς Ὑπεροχώτερος μεταξύ τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν ἐποχῶν˙ ἡ ἁγιότης τοῦ Ἰησοῦ, τελεία, ἀπόλυτος, ἀσύγκριτος καί ἀσυναγώνιστος, ἄνευ παραλληλισμῶν καί ἐκεῖθεν παραθέσεων· ἐλλείπουσιν ἐξ αὐτῆς παντελῶς καί αἱ ἐλαχιστόταται ἠθικαί κηλῖδαι.

Καθ’ ὅλον τόν βίο τοῦ Ἰησοῦ, ἐξαστράπτει ἐξαισίως τό ὑπέροχον κάλλος τῆς Ἠθικῆς Μορφῆς Αὐτοῦ, καθ’ ὑπερβολήν Ἁγνός καί ἀνεκφράστως Ἄσπιλος καί εἰς τό ἀκρότατον ἄκρον Ἄμωμος.

Ἡ ἠθική τελειότης τοῦ Ἰησοῦ ὑπερβαίνει ἀφαντάστως πᾶσαν περιγραφήν καί ὑπερβάλλει ἀμεθύτως πᾶσαν κατάληψιν καί ἐκφεύγει παντελῶς πᾶσαν παράστασιν. Ἔχει ἡ Ἠθική Φυσιογνωμία τοῦ Ἰησοῦ ἔκπαγλον λαμπρότητα καί οὐρανίαν ὡραιότητα, ἀσύγκριτον καί ἀπαραλλήλιστον - ἀπαράθετον. Πᾶσαι αἱ ἀρεταί ἐν τῇ Ἠθικῇ Φυσιογνωμίᾳ τοῦ Ἰησοῦ εἰς τήν κορυφήν τήν ὑψίστην ὑπέρ τήν ὁποίαν εἶναι ἀδύνατον νά ὑψωθῇ ἄλλος τις.

Ὁ Ναζαρηνός Ἰησοῦς εἶναι τό Παντέλειον Πρότυπον τῆς ἠθικῆς ὅλων τῶν λαῶν, πασῶν τῶν ὁμολογιῶν, πασῶν τῶν ἐποχῶν, πάντων τῶν βαθμῶν τοῦ πολιτισμοῦ καί ὅλων τῶν πνευματικῶν κατευθύνσεων˙ ἀπεδείχθη τό ἰδανικόν τῆς Ἐνσαρκωμένης Δικαιοσύνης καί Ἀρετῆς, τό Ὕψιστον Ἠθικόν  Πρότυπον, παρά τῷ Ὁποίῳ οὐδεμία διακρίνεται σκιά καί οὐδεμία συναντᾶται κηλίς. Εἶναι ἡ Ἐνσάρκωσις τῆς Ἠθικῆς Τελειότητος, ἡ Ἄσπιλος καί Ἁγνή καί Ἀμώμητος Ἐνσωμάτωσις τοῦ ἰδανικοῦ τῆς Ἠθικῆς. Ἅγιος ἐν ἀπολύτῳ καί ὑπερθετικῷ βαθμῷ, ὑπό ἰδιάζουσαν καί ἀποκλειστικήν ὅλως ἔννοιαν καί Εἷς καί Μόνος ὄντως καί παναληθῶς Ἁγνός, ὁ Ἰησοῦς εἶναι Φυσιογνωμία Ὑπεράνθρωπος, Μοναδική καί Ἀνεπανάληπτος, Καταπληκτική καί Πανθαύμαστος ἐν τῇ ροῇ τῶν αἰώνων, ἐν τῇ σφαῖρᾳ τῆς ἠθικῆς.

Ὁλόκληρος ἡ ἐπίγειος ζωή τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι θαῦμα ἠθικόν πρώτης τάξεως, τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον ὅμοιον, ἀλλ’ οὐδ’ ἀνάλογον πῶς καί πόρρωθεν πρός αὐτό προσεγγίζον, δέν δύναται νά ὁριστεῖ ἄλλο ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἠθική Μορφή ἀφράστου κάλλους καί ἀσυγκρίτου ὡραιότητος, πρός τήν ὁποίαν οὐδέν δύναται νά ἐξισωθεῖ˙ Ἅγιος ὅσον οὐδείς ἄλλος τῶν πρό καί τῶν μετ’ Αὐτόν, οἵτινες ἔζησαν ποτέ ἀνά πᾶν τό πρόσωπον τῆς γῆς.

Εἰς τάς δέλτους τῆς πανανθρωπίνης ἱστορίας, Ἁγιοτέρα Ἠθική Μορφή, Ἀρτιοτέρα, Ἐκλαμπροτέρα, Ἐκπαγλοτέρα, Περικαλλεστέρα, Ἀριπρεπεστέρα, ἀπό τήν Μορφήν τοῦ Ἰησοῦ δέν καταγράφεται. Ὁ Μόνος ὑπό τόν οὐρανόν Βιώσας, τελείως Ἀναμάρτητος καί τελείως Ἅγιος καί ἀπαντάπασι Ἀπηλλαγμένος παντός μολυσμοῦ καί πάσης κηλῖδος.

Ἡ ἀναμαρτησία τοῦ Ἰησοῦ ἄσχετος καί ἀπόλυτος, ἀποτελεῖ γεγονός μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον καί ἄνευ ἄλλου τινός ὁμοίου ἐν τῇ πανανθρωπίνῃ ἱστορίᾳ. Οὐδεμία ποτέ ἐνοχή ἐβάρυνε τήν ψυχήν τοῦ Ἰησοῦ καί οὐδεμία κηλίς ἐμόλυνε τήν ἠθικήν λευκότητα καί ὡραιότητα Αὐτοῦ, κἄν ἡ σμικροτάτη.

Μόνος ὁ Ναζαρηνός Ἰησοῦς ἐν μέσῳ τῶν ἀναριθμήτων ἀνθρωπίνων γενεῶν, τῶν ὑπό τῶν οὐρανῶν, διεκδικεῖ τήν φοβεράν ὀνομασίαν τοῦ Ἀναμάρτητου.   Ὁ Ναζαρηνός Ἰησοῦς εἶναι τό Φῶς τό ἄνευ σκιᾶς, ἡ Ἀλήθεια ἡ ἄνευ πλάνης,        ἡ Ἁγιότης ἡ ἄνευ μώμου τινός, ἡ Καθαρότης ἡ ἄνευ κηλῖδος, Κεκοσμημένος δι’ ὅλως, ἐξαιρέτου και ἐκτάκτου ἠθικῆς ὑπεροχῆς.

Ὁ Ἰδεώδης καί Ἀπαράμιλλος Ἄνθρωπος τοῦ Ὁποίου ἴσος δέν θά εὑρεθῇ. Ἡ ἠθική ὡραιότης τοῦ Ἰησοῦ πάντη ἀσύγκριτος καί ἀπαντάπασι ἀπαράθετος πρός οἱονδήποτε ἄλλον, ὅστις ἔζησε ποτέ ἐπί τοῦ πλανήτου ἡμῶν.

[Εἶπε ὁ] Μέγας Ναπολέων: ”Ὁ Ἰησοῦς οὐδέποτε συνέγραψε βιβλία κι ὅμως τά βιβλία πού γράφτηκαν γι’ Αὐτόν δέν τά χωροῦν ὅλες οἱ βιβλιοθῆκες τοῦ κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς οὐδέποτε ἄνοιξε σχολεῖο κι ὅμως ὅλα τά σχολεῖα μαζί, δέ μποροῦν νά καυχηθοῦν καί νά ποῦν ὅτι ἔχουν περισσότερους μαθητές ἀπ’ Αὐτόν. Ὁ Ἰησοῦς οὐδέποτε ἄσκησε τό ἐπάγγελμα τοῦ ἰατροῦ κι ὅμως Αὐτός γιάτρεψε περισσότερες καρδιές ἀπ’ ὅσα σώματα γιάτρεψαν ὅλοι οἱ γιατροί μαζί. Ὀ Ἰησοῦς οὐδέποτε ὁδήγησε στρατούς κι ὅμως κανένας στρατηλάτης στόν κόσμο δέ μπορεῖ νά καυχηθεῖ ὅτι ἔχει περισσότερους ἐθελοντές ἀπ’ Αὐτόν. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Καῖσαρ, ὁ Ἀννίβας κατέκτησαν τόν κόσμο, φίλους ὅμως δέν εἶχαν.  Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Καῖσαρ, ὁ Καρλομάγνος κι ἐγώ ἱδρύσαμε Αὐτοκρατορίες. Ποῦ;   Πάνω στή βία. Ὁ Χριστός ἵδρυσε τήν Αὐτοκρατορία Του πάνω στήν ἀγάπη”».