Από την Σπηλιά του αγίου Ακάκιου του νέου στα Καυσοκαλύβια, ξεκίνησε να πάει στην έρημο του Αγιοβασίλη, ο Μοναχός Ακάκιος.
Αλλά ο ευλογημένος αυτός Μοναχός, καθώς μου είπαν οι Πατέρες πού έζησαν το γεγονός, το οποίο έλαβε χωράν το 1923-1924, και μάλιστα ο Γέρο Δαμασκηνός από τον Αγιοβασίλη, και ως εκ των υστέρων
αποδεικνύεται ότι, δεν έκανε τον σταυρό του καθώς ξεκίνησε από την Σπηλιά ή κατά την πορεία του δρόμου, από άλλες σκέψεις πιθανόν να ξεχάστηκε να λέει την προσευχή και να επαναλαμβάνει την ευχή,
το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή κάτι άλλο, προς δοκιμασία συνέβη στον αδελφό αυτόν και κατά παραχώρησιν Θεού επακολούθησε η φανταστική σκηνή του Σατανά.
Δηλαδή, όταν έφτασε ο Πάτερ Ακάκιος στο σημείο πού είναι ο Σταυρός, στον δρόμο πού πηγαίνει από τα Κελιά της Κερασιάς προς τον Αγιοβασίλη, φαίνεται θα ήταν και πολύ κουρασμένος, από την δύσκολη
εκείνη διαδρομή, σε καιρό χειμώνας και ενώ έπαιρνε να σκοτεινιάζει, βλέπει, λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό, ένα ωραίο δωμάτιο με στρωμένο κρεβάτι με καθαρά σεντόνια και πολύ αναπαυτικό.
Στην αρχή του φάνηκε λίγο περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το δωμάτιο και το κρεβάτι; Άλλα από την πολλή κούραση προφανώς έπεσε επάνω να ξεκουραστεί.
Την άλλη μέρα πολύ πρωί περνούσαν απ’ εκεί δυο αδελφοί από τον Αγιοβασίλη, οι οποίοι πήγαιναν για την Κερασιά. Ήταν ακόμη σκοτεινά, αλλά με του Θεού την φώτιση βρήκαν τον αδελφό Ακάκιο να είναι
πεσμένος πάνω στα χιόνια και όχι σε κρεβάτι, πού του έδειξε η φαντασία του Σατανά.
Ήταν κυριολεκτικά ξεπαγιασμένος από το κρύο, πού στο μέρος εκείνο κάνει από το ρεύμα πού σχηματίζεται εκεί. Αναίσθητο τον μετέφεραν στον Αγιοβασίλη πού είναι πλησιέστερα και με εντριβές είδαν
και έπαθαν να τον συνεφέρουν στην υγειά του, ο οποίος μόλις συνήλθε διηγήθηκε σε όλους το πάθημα του όπως αρχικά του φάνηκε.
Τι εφόδια εμποδίζουν τις φαντασίες των δαιμόνων
Η τρομερή αυτή φαντασία του Σατανά, φανερώνει σε μας την μανία πού έχει ο Διάβολος κατά των ανθρώπων και κυρίως κατά των Μοναχών, τους οποίους πάντοτε παραμονεύει, πότε και πώς θα μπορέσει
να τους δολοφονήσει, διότι κατά τον λόγον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «Ο Σατανάς απ’ αρχής ανθρωποκτόνος έστι και εν τη αληθεία ούχ εστηκεν», (Ίωάν. Η’ 44).
Για το λόγο αυτόν, γενικά οι άνθρωποι, οι πιστοί Χριστιανοί και κυρίως οι Μοναχοί θα πρέπει πάντοτε να έχουν και να φέρουν μαζί τούς την πανοπλία του φωτός, την περικεφαλαία της αγάπης, τον θώρακα
της πίστεως και την πύρινη ρομφαία πού είναι ο Λόγος του Θεού.
Απαραίτητα πρέπει πάντα να φέρει επάνω του τον Σταυρό και να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια και αγώνα, για να κατορθώσει να λέει ακατάπαυστα την ωραία, μονολεκτική και θεολογική ευχή το
«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσόν με», το «Σταυρέ του Χριστού πανάγιε σκέπε με, τη δυνάμει σου», «Βαπτιστά του Χριστού και Πρόδρομε Ιωάννη, πρέσβευε
υπέρ εμού», «Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού».
Έτσι μπορεί να βαδίζει κανείς μέρα – νύχτα και στα πιο έρημα μέρη και να μην κινδυνεύει ή να φοβάται από καμία σκοτεινή δύναμη και φανταστική ενέργεια του Σατανά.
Διότι, όταν ο χριστιανός είναι μ’ αυτό τον τρόπο εξοπλισμένος, ο Σατανάς δεν τολμάει να τον πλησιάσει, αλλά ως από πυρός διωκόμενος φεύγει και εξαφανίζεται και όλες οι σατανικές ενέργειες του σαν το
κερί διαλύονται και χάνονται όπως λέει και η αγία Γραφή: «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τίκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτος απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι
εφρανθήτωσαν» (Ψαλμ. του Δαβίδ).
Στον άνθρωπο πού κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι εξοπλισμένος, ούτε αυτά τα μάγια πού κάνουν τα όργανα του Σατανά, οι Μάγοι, δεν πιάνουν, όπως θα δούμε στην συνέχεια σε άλλα κεφάλαια του
παρόντος βιβλίου.
Πηγή: Γεροντικό Αγίου Όρους,
Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
υπέρ εμού», «Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού».
Έτσι μπορεί να βαδίζει κανείς μέρα – νύχτα και στα πιο έρημα μέρη και να μην κινδυνεύει ή να φοβάται από καμία σκοτεινή δύναμη και φανταστική ενέργεια του Σατανά.
Διότι, όταν ο χριστιανός είναι μ’ αυτό τον τρόπο εξοπλισμένος, ο Σατανάς δεν τολμάει να τον πλησιάσει, αλλά ως από πυρός διωκόμενος φεύγει και εξαφανίζεται και όλες οι σατανικές ενέργειες του σαν το
κερί διαλύονται και χάνονται όπως λέει και η αγία Γραφή: «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τίκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτος απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι
εφρανθήτωσαν» (Ψαλμ. του Δαβίδ).
Στον άνθρωπο πού κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι εξοπλισμένος, ούτε αυτά τα μάγια πού κάνουν τα όργανα του Σατανά, οι Μάγοι, δεν πιάνουν, όπως θα δούμε στην συνέχεια σε άλλα κεφάλαια του
παρόντος βιβλίου.
Πηγή: Γεροντικό Αγίου Όρους,
Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
