Αγαπητοί μου αδελφοί, ακούστε για τη δεύτερη και φοβερή παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Έφερα στο νου μου την ώρα εκείνη και, καθώς αναλογίστηκα όσα πρόκειται τότε να συμβούν, κατατρόμαξα. Ποιος μπορεί να τα διηγηθεί; Ποια γλώσσα μπορεί να τα περιγράψει;
Ποια αυτιά μπορούν να τ’ ακούσουν;
Τότε ο Βασιλιάς τής οικουμένης θα σηκωθεί από το θρόνο τής δόξας Του και θα έρθει για να κρίνει όλους τούς κατοίκους τής γης, αμείβοντας με αιώνια μακαριότητα τούς άξιους και τιμωρώντας με αιώνια κόλαση τούς αμαρτωλούς!
Όταν τα φέρνω αυτά στο νου μου, τρόμος με κυριεύει. Παραλύω ολόκληρος. Τα μάτια μου δακρύζουν. Η φωνή μου κόβεται. Τα χείλη μου παγώνουν. Η γλώσσα μου τρέμει. Οι λογισμοί μου σταματούν.
Αν και ο φόβος με πιέζει να σωπάσω, αναγκάζομαι να μιλήσω για χάρη τής δικής σας ωφέλειας.
Θα συμβούν τόσο μεγάλα και τρομακτικά γεγονότα, πού ούτε έγιναν από την κτίση τού κόσμου ούτε θα γίνουν σ’ όλες τις γενιές.
Αν μία δυνατή βροντή πολλές φορές μας τρομάζει και μας κόβει τα πόδια, για σκεφτείτε, πώς θ’ αντέξουμε ν’ ακούσουμε τον ήχο εκείνης τής σάλπιγγας, πού θα ηχήσει στα ουράνια δυνατότερα από κάθε βροντή, για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, δίκαιους και άδικους;
Τότε τα οστά των νεκρών θα συναρμολογηθούν. Θα προστάξει ο μεγάλος Βασιλιάς, πού εξουσιάζει όλη την κτίση, κι ευθύς η γη και η θάλασσα θα δώσουν μαι τρόμο τούς νεκρούς τους. Ακόμα κι όσοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία, όσοι φαγώθηκαν από τα ψάρια ή τα όρνια, όλοι, «εν ριπή οφθαλμού», θα παρουσιαστούν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή.
Τότε οι ποταμοί και οι πηγές θα εξαφανιστούν, τ’ αστέρια θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, η σελήνη θα χαθεί.
Άγγελοι σταλμένοι από το Θεό θα διασχίζουν την υφήλιο και θα συγκεντρώνουν τούς εκλεκτούς από κάθε σημείο τής γης.
Τότε θ’ αντικρύσουμε «νέους ουρανούς και νέα γη» (Β’ Πέτρ. 3:13), σύμφωνα με την υπόσχεση τού Κυρίου.
Πώς θ’ αντέξουμε, όταν θα δούμε να ετοιμάζεται ο φοβερός θρόνος και να προβάλλει ο Σταυρός, πού πάνω του θυσιάστηκε εκούσια ο Χριστός για μας; Τότε θα θυμηθούμε και θα κατανοήσουμε το λόγο τού Κυρίου για «το σημάδι τού Υιού τού ανθρώπου» (Ματθ. 24:30). Τότε θα πληροφορηθούμε όλοι, ότι πρόκειται να παρουσιαστεί ο μεγάλος Βασιλιάς. Τη φοβερή εκείνη ώρα, ο καθένας μας θα συλλογίζεται τις πράξεις του και θα σκέφτεται τι θα Τού απολογηθεί…
Όταν θ’ ακούσουμε τη βροντερή εκείνη φωνή από τα ύψη τ’ ουρανού να διακηρύσσει, «Να, ο Νυμφίος έρχεται» (Ματθ. 25:6), «Ο Κριτής φτάνει για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς», τότε, από την κραυγή εκείνη, θα σαλέψουν συθέμελα τα έγκατα τής γης, απ’ τη μίαν άκρη ως την άλλη. Τότε, αδελφοί μου, στενοχώρια και φόβος και τρόμος θα καταλάβει κάθε άνθρωπο γι’ αυτά πού θα συμβούν στην οικουμένη. Οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν. Οι ουρανοί θα σχιστούν. Και ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο άγιος και ένδοξος Θεός μας, θα παρουσιαστεί σαν αστραπή φοβερή, με εξουσία και δόξα απερίγραπτη.
Έκσταση και φρίκη θα μας κυριέψουν την ώρα εκείνη, όταν θα καθίσει στο κριτήριο ο αμερόληπτος Κριτής και θ’ ανοίξει τα φοβερά βιβλία, όπου είναι γραμμένα τα έργα και τα λόγια μας, όλα όσα κάναμε και είπαμε στην ζωή αυτή, νομίζοντας ότι μπορούμε ν’ απατήσουμε τον καρδιογνώστη Θεό.
Ώ! Πόσα δάκρυα πρέπει να χύνουμε, όταν συλλογιζόμαστε εκείνη την ώρα! Και όμως, είμαστε τόσο αμελείς!
Πόσο θα κλάψουμε και θα στενάξουμε τότε, όταν θα δούμε από το ένα μέρος τις μεγάλες δωρεές και την ασύλληπτη μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα τής βασιλείας των ουρανών, πού θ’ απολαύσουν όσοι πάλεψαν σκληρά για να τηρήσουν τις εντολές τού Κυρίου, και από το άλλο μέρος τις φοβερές τιμωρίες, πού θα υποστούν όσοι υποδουλώθηκαν στην αμαρτία! Και στη μέση, έντρομοι, όλοι οι άνθρωποι, από κάθε φυλή, από τον πρωτόπλαστο Αδάμ ως τον τελευταίο, θα γονατίζουν και θα προσκυνούν το Θεό, σύμφωνα με το λόγο τής Γραφής:
«Εγώ, ο ζωντανός Κύριος, το λέω πώς όλοι θα με προσκυνήσουν» (Ρωμ. 14:11).
Τότε όλη η ανθρωπότητα, καθώς θα βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ανάμεσα στη μακάρια ανάπαυση και στην αιώνια καταδίκη, θα περιμένει με αγωνία τι φοβερή Κρίση. Καί κανένας τήν ώρα αυτή
δέν θά μπορεί νά βοηθήσει τόν διπλανό του.
Θά ρωτηθούν οι επίσκοποι καί γιά τόν δικό τους τρόπο ζωής καί γιά τό ποίμνιό τους. Θά τούς ζητηθεί λόγος γιά τά λογικά πρόβατα, πού παρέλαβαν από τόν αρχιποιμένα Χριστό. Άν από αμέλειά τους χάθηκε κάποιο πρόβατο, τό αίμα του θά ζητηθεί από τούς ίδιους. Παρόμοια καί οι ιερείς θά δώσουν λόγο γιά τίς ενορίες τους. Επίσης καί κάθε πιστός θά δώσει λόγο γιά τόν εαυτό του, γιά τό σπίτι του, γιά τή γυναίκα του, γιά τά παιδιά του, γιά τούς υπαλλήλους καί τούς δουλευτάδες του.
Θά εξεταστούν βασιλιάδες καί άρχοντες, πλούσιοι καί φτωχοί, μικροί καί μεγάλοι, γιά όλα όσα έκαναν: «Γιατί όλοι μας πρέπει νά παρουσιαστούμε μπροστά στό βήμα τού Χριστού, γιά νά πάρει καθένας τήν
αμοιβή του ανάλογα μέ τά όσα καλά ή κακά έπραξε σ’ αυτή τή ζωή» (Β’ Κoρ. 5:10).
Όλων μας τά έργα θά ερευνηθούν καί θά φανερωθούν μπροστά σέ αγγέλους καί ανθρώπους. Οι εχθροί τού Χριστού θά κατασυντριβούν. Θά καταργηθεί κάθε αρχή καί εξουσία καί δύναμη (Α’ Κορ. 15:24).
Τότε, καθώς είναι γραμμένο, ο Κύριος θά ξεχωρίσει «τά πρόβατα από τά κατσίκια» (Ματθ. 25:32). Έτσι, όσοι έχουν καλά έργα καί πνευματικούς καρπούς, θά χωριστούν από τούς άκαρπους καί τούς
αμαρτωλούς.
Οι πρώτοι θά λάμψουν σάν τόν ήλιο, γιατί φύλαξαν τίς εντολές τού Θεού.
Αυτοί είναι οι ελεήμονες, οι φιλόξενοι, οι βοηθοί τών δυστυχισμένων, οι συμπαραστάτες τών ασθενών, οι προστάτες τών φτωχών καί τών ορφανών, όσοι έντυναν τούς γυμνούς, όσοι επισκέπτονταν τούς φυλακισμένους, όσοι έγιναν φτωχοί γιά τόν πλούτο πού υπάρχει στούς ουρανούς, όσοι συγχώρησαν τά παραπτώματα τών αδελφών τους, όσοι φύλαξαν τή σφραγίδα τής πίστεως ακέραιη καί αμόλυντη από κάθε αίρεση. Αυτούς θά τούς βάλει στά δεξιά Του, ενώ τούς αμαρτωλούς στ’ αριστερά Του.
Οι δεύτεροι ειν’ εκείνοι πού παρόργιζαν τόν καλό Ποιμένα καί περιφρονούσαν τούς λόγους Του. Είναι οι περήφανοι, οι αδιόρθωτοι, οι φίλοι τών διασκεδάσεων καί τών απολαύσεων, όσοι ξόδεψαν στήν ακολασία καί τή μέθη καί τήν ασπλαχνία ολόκληρο τό χρόνο τής ζωής τους, σάν εκείνο τόν πλούσιο πού ποτέ δέν ελέησε τόν φτωχό Λάζαρο (Λουκ. 16:19-31). Αυτοί θά καταδικαστούν καί θά σταθούν στ’ αριστερά, γιατί δέν έδειξαν συμπόνια. Ήταν σκληροί καί δέν είχαν καρπούς μετάνοιας, δέν είχαν λάδι στά λυχνάρια τους (βλ. Ματθ. 25:1-12). Όσοι όμως αγόρασαν τό λάδι τής ελεημοσύνης από τούς φτωχούς καί γέμισαν τά λυχνάρια τους, θά σταθούν στά δεξιά, κρατώντας τά αναμμένα, ένδοξοι καί χαρωποί, καί θ’ ακούσουν τή γαλήνια εκείνη καί ποθητή φωνή:
«Ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τόν Πατέρα μου, κληρονομήστε τή βασιλεία, πού σάς έχει ετοιμαστεί απ’ τήν αρχή τού κόσμου» (Ματθ. 25:34).
Όσοι πάλι είναι στ’ αριστερά, θ’ ακούσουν τήν οδυνηρή εκείνη καί φοβερή απόφαση:
«Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι πηγαίνετε στήν αιώνια φωτιά, πού έχει ετοιμαστεί γιά τό διάβολο καί τούς δικούς του» (Ματθ. 25:41).
Όπως δέν ελεήσατε, έτσι τώρα δέν θά ελεηθείτε. Όπως δέν ακούσατε τή φωνή Μου, ουτ’ Εγώ τώρα θ’ ακούσω τόν απαρηγόρητο θρήνο σας.
Γιατί δέν Μέ θρέψατε όταν πεινούσα.
Δέν Μέ ποτίσατε όταν διψούσα.
Δέν Μέ φιλοξενήσατε όταν ήρθα κοντά σας.
Δέν Μέ ντύσατε όταν ήμουν γυμνός.
Δέν Μ’ επισκεφθήκατε όταν ήμουν άρρωστος ούτε όταν ήμουν στή φυλακή.
Δέν υπηρετήσατε Εμένα.
Σέ άλλο κύριο γίνατε υπηρέτες καί δούλοι, στό διάβολο.
Φύγετε λοιπόν μακριά Μου, εργάτες τής αδικίας.
Τότε θά οδηγηθούν αυτοί στήν αιώνια κόλαση, ενώ οι δίκαιοι στήν αιώνια ζωή (βλ. Ματθ. 25:41-46).
Αλίμονο σ’ εκείνους πού αφήνουν ανεκμετάλλευτο τόν καιρό τούτο τής μετάνοιας καί παραδίνονται σέ πράγματα άσκοπα καί γελοία. Θά ζητήσουν τότε τό χρόνο πού ξόδεψαν μάταια, καί δέν θά τόν βρούν.
Αλίμονο σ’ εκείνους πού δίνουν σημασία σέ πνεύματα πλάνης καί διδασκαλίες δαιμονικές, γιατί αυτά θά τούς εξασφαλίσουν τήν καταδίκη στήν άλλη ζωή.
Αλίμονο σ’ εκείνους πού ασχολούνται μέ μαντείες καί ανηθικότητες.
Αλίμονο σ’ εκείνους πού στερούν από τούς εργάτες τόν δίκαιο μισθό τους, γιατί είναι όμοιοι μ’ αυτούς πού χύνουν αίμα.
Αλίμονο σ’ εκείνους πού κρίνουν άδικα, δικαιώνοντας τό φταίχτη καί καταδικάζοντας τόν αθώο.
Αλίμονο σ’ εκείνους πού μολύνουν τήν άγια πίστη μας μ’ αιρετικές διδασκαλίες ή συναναστρέφονται μ’ αιρετικούς. Αλίμονο σ’ εκείνους πού έχουν τ’ ανόητα πάθη τού φθόνου καί τού μίσους.
Καί γιά νά μή λέω πολλά: Αλίμονο σ’ εκείνους πού θά βρεθούν στ’ αριστερά τή φοβερή μέρα τής Κρίσεως. Θά κλάψουν πικρά αλλ’ ανώφελα, όταν θ’ ακούσουν τήν οδυνηρή εκείνη απόφαση:
«Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι πηγαίνετε στήν αιώνια φωτιά» (Ματθ. 25:41).
Όσοι έχετε δάκρυα καί κατάνυξη, θρηνήστε μαζί μου.
Όταν συλλογίζομαι τόν αιώνιο εκείνο χωρισμό, νιώθω αβάσταχτη θλίψη. Γιατί τότε αποχωρίζονται ο ένας άνθρωπος από τόν άλλο καί φεύγουν σέ αποδημία πού δέν έχει επιστροφή. Ποιός είναι τόσο σκληρόκαρδος καί αναίσθητος, ώστε νά μήν κλάψει από δώ γιά τήν ώρα εκείνη;
Τότε, όσοι ήταν κάποτε βασιλιάδες, θά οδύρονται σάν αιχμάλωτοι.
Τότε θά στενάζουν οι άρχοντες καί οι άσπλαχνοι πλούσιοι καί θά ζητούν βοήθεια, αλλά κανείς δέν θά τούς δίνει. Γιατί εκεί δέν έχουν καμιάν άξια ούτε ο πλούτος ούτε οι κόλακες. Καί δέν θά βρούν έλεος, επειδή δέν ελέησαν κανένα.
Τότε θ’ αποχωριστούν γονείς από τά παιδιά τους καί φίλοι από τούς φίλους τους.
Τότε θά διαλυθούν οι συζυγικοί δεσμοί πού δέν κρατήθηκαν αμόλυντοι καί αγνοί.
Τότε θ’ αποδιωχτούν οι παρθένοι στό σώμα αλλ’ άκαρδοι καί άσπλαχνοι στόν τρόπο, γιατί η κρίση θά είναι ανελέητη σ’ όποιον δέν είχε έλεος (Ιακ. 2:13).
Θά παραλείψω όμως τά πολλά, γιατί κυριεύομαι από φόβο καί φρίκη. Άγγελοι φοβεροί θ’ απομακρύνουν βίαια όλους τους αμετανόητους ασεβείς, πού θά τρίζουν μέ τρόμο τά δόντια τους καί θά γυρίζουν συχνά, γιά νά βλέπουν τούς δικαίους καί τήν ευδαιμονία πού έχασαν. Θά βλέπουν τό φώς εκείνο τό περίλαμπρο καί τά κάλλη τού παραδείσου. Θά βλέπουν τούς γνωστούς τους στήν τρισμακάρια εκείνη χώρα καί τίς μεγάλες δωρεές, πού θά παίρνουν από τό Βασιλιά τής δόξας όσοι αγωνίστηκαν γιά τή σωτηρία τους σ’ αυτόν τόν κόσμο.
Ύστερ’ από λίγο, αφού θά έχουν αποχωριστεί απ’ όλους τούς δικαίους καί τούς φίλους καί τούς γνωστούς τους, θ’ αποχωριστούν κι απ’ αυτόν τό Θεό. Δέν θά μπορούν πιά νά βλέπουν τή χαρά καί τό Φώς τό αληθινό.
Τέλος, θά οδηγηθούν στίς διάφορες κολάσεις γιά νά παραδοθούν στήν αιώνια τιμωρία.
Τότε, βλέποντας τήν τέλεια εγκατάλειψή τους, βλέποντας ότι κάθε ελπίδα τους χάθηκε, βλέποντας ότι κανένας πιά δέν μπορεί νά τούς βοηθήσει, θά λένε κλαίγοντας απαρηγόρητα μέ πικρά δάκρυα:
«Ώ! Πόσο καιρό χάσαμε στήν αμέλεια! Πόσο χλευαστήκαμε από τόν πονηρό! Όταν ακούγαμε στίς Γραφές νά μιλάει ο ίδιος ο Θεός, όχι μόνο δέν προσέχαμε, αλλά καί γελούσαμε. Τώρα κραυγάζουμε, κι Αυτός αποστρέφει τό πρόσωπό Του από μάς! Τί μάς ωφέλησαν λοιπόν τ’ αγαθά τού κόσμου; Πού είναι ο πατέρας καί η μάνα πού μάς γέννησαν; Πού είναι οι άδελφοι; Πού τά παιδιά; Πού οι φίλοι; Πού ο πλούτος; Πού τά υπάρχοντα; Πού οι άρχοντες κι οι ηγεμόνες; Κανένας απ’ όλους αυτούς δέν μπορεί τώρα νά μάς σώσει. Ούτε κι εμείς μπορούμε νά βοηθήσουμε τούς εαυτούς μας. Αλλά εγκαταλειφθήκαμε εντελώς κι από τό Θεό κι από τούς αγίους. Τί μπορούμε λοιπόν νά κάνουμε; Τώρα πιά δέν είναι καιρός μετάνοιας. Δέν ισχύουν πιά οι προσευχές. Δέν ωφελούν πιά τά δάκρυα. Δέν υπάρχουν πιά οι πωλητές τού λαδιού, δηλαδή οι φτωχοί καί οι δυστυχισμένοι. Όταν μάς παρακαλούσαν ν’ αγοράσουμε, εμείς κλείναμε τ’ αυτιά μας. Τώρα ζητάμε καί δέν βρίσκουμε. Δέν υπάρχει λύτρωση γιά μάς, τούς αξιοθρήνητους. Δέν θά βρούμε ευσπλαχνία, γιατί δέν είμαστε άξιοι».
Τότε λοιπόν θά πάει ο καθένας στόν τόπο τών βασάνων, στόν τόπο πού ο ίδιος ετοίμασε γιά τόν εαυτό του μέ τίς πονηρές πράξεις του, εκεί «όπου τό σκουλήκι δέν πεθαίνει καί η φωτιά δέν σβήνει» (Μάρκ. 9:44).
Νά, ακούσατε τί κερδίζουν όσοι αμελούν καί ραθυμούν καί δέν μετανοούν. Ακούσατε πώς χλευάζονται όσοι χλεύαζαν τίς εντολές τού Κυρίου.
Ο Πέτρος, ο κορυφαίος τών αποστόλων, μάς προειδοποιεί γιά τήν ημέρα εκείνη λέγοντας: «Η ημέρα τού Κυρίου θά έρθει όπως ο κλέφτης τή νύχτα, καί τότε οι ουρανοί θά εξαφανιστούν μέ τρομερό πάταγο, τά στοιχεία τής φύσεως θά διαλυθούν στή φωτιά, καί η γή, όπως καί όλα όσα έγιναν πάνω σ’ αυτήν, θά κατακαούν» (Β’ Πέτρ. 3:10). Αλλά καί πρωτύτερα, ο ίδιος ο Δεσπότης καί Κύριός μας μάς αποκάλυψε τά εξής: «Προσέξτε καλά τούς εαυτούς σας. Μήν παραδοθείτε στήν κραιπάλη καί στή μέθη καί στίς βιοτικές ανάγκες, καί σάς αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θά έρθει σάν τήν παγίδα σέ όλους τους ανθρώπους πού κατοικούν στή γή» (Λουκ. 21:34-35). Καί αλλού: «Μπείτε από τή στενή πύλη… Στενή είναι η πύλη καί γεμάτη δυσκολίες η οδός πού οδηγεί στή ζωή» (Ματθ. 7:13-14).
Αδελφοί μου, άς βαδίσουμε τόν δύσκολο αυτό δρόμο γιά νά κληρονομήσουμε τήν αιώνια ζωή.
Αυτός ο δρόμος απαιτεί μετάνοια, νηστεία, προσευχή, αγρυπνία, ταπεινοφροσύνη, περιφρόνηση τής σάρκας, επιμέλεια τής ψυχής, ελεημοσύνη, δάκρυα, πένθος. Νά μισείται κανείς καί νά μή μισεί νά συγχωρεί αυτούς πού τού κάνουν κακό ν' αδικείται καί νά ευεργετεί τέλος, νά χύσει καί τό αίμα του γιά τό Χριστό, όταν οι περιστάσεις τό απαιτήσουν.
Αντίθετα, είναι «πλατειά η πύλη καί ευρύχωρη η οδός πού οδηγεί στήν καταστροφή» (Ματθ. 7:13). Η πορεία αυτού τού δρόμου εδώ είναι ευχάριστη, αλλά εκεί είναι θλιβερή. Εδώ είναι γλυκιά, εκεί όμως πικρότερη κι από τή χολή. Εδώ είναι εύκολη, εκεί όμως δύσκολη καί οδυνηρή. Γνωρίσματα αυτής τής πορείας είναι η πορνεία, η μοιχεία, η ασέλγεια, η ειδωλολατρία, η φιλονικία, ο θυμός, η διχόνοια, οι φθόνοι, οι φόνοι, τά γλέντια, τά πολυτελή γεύματα, η λαιμαργία καί τά όμοια μ’ αυτά. Μά τό χειρότερο απ’ όλα, η αμετανοησία καί η τέλεια λησμοσύνη τής ώρας τού θανάτου.
Αυτή τήν ημέρα τής δευτέρας παρουσίας τού Χριστού συλλογίστηκαν οι άγιοι μάρτυρες καί δέν λυπήθηκαν τά σώματά τους, αλλά υπέμειναν κάθε είδος βασάνων μέ χαρά καί μέ τήν προσδοκία τών ουράνιων
στεφανιών. Γιά τόν ίδιο λόγο αγωνίστηκαν στίς ερημιές καί στά βουνά, μέ νηστεία καί αγνεία, όχι μόνο άνδρες, αλλά καί γυναίκες, βαδίζοντας καρτερικά τό στενό καί θλιμμένο μονοπάτι, κι έτσι κέρδισαν τή
βασιλεία τών ουρανών.
Αυτό τό φοβερό δικαστήριο συλλογίστηκε καί ο μακάριος Δαβίδ, γι’ αυτό έβρεχε κάθε νύχτα μέ δάκρυα τό στρώμα του καί παρακαλούσε τό Θεό, λέγοντας: «Κύριε, …μή μέ δικάσεις, τό δούλο σου, γιατί
κανένας ζωντανός δέν είναι δίκαιος μπροστά σου» (Ψαλμ. 142:2).
Εμπρός λοιπόν κι εμείς, πρίν φτάσει η μέρα εκείνη, πρίν τελειώσει τό πανηγύρι τής σύντομης τούτης ζωής, πρίν έρθει ο Θεός καί μάς βρεί απροετοίμαστους, άς ετοιμαστούμε γιά τήν υποδοχή Του μέ
εξομολόγηση, μέ μετάνοια, μέ νηστεία, μέ δάκρυα, μέ αγαθοεργίες.
Προσέξτε, μήν τολμήσει κανείς νά πεί ότι δέν αμάρτησε. Όποιος τό λέει αυτό, είναι τυφλός καί απατά τόν εαυτό του, μή γνωρίζοντας ότι ο σατανάς μπορεί νά τόν κυριεύει καί μέ λόγια καί μέ έργα καί μέ τήν
ακοή καί μέ τήν όραση καί μέ τήν αφή καί μέ τούς λογισμούς. Ποιός μπορεί νά καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά καί καθαρές όλες τίς αισθήσεις του; Κανένας δέν είναι αναμάρτητος, κανένας δέν είναι καθαρός,
παρά μόνο Εκείνος, πού, άν καί πλούσιος, «επτώχευσε» γιά μάς. Αυτός μόνο είναι αναμάρτητος. Αυτός βαστάζει τήν αμαρτία τού κόσμου καί δέν θέλει τό θάνατο τών αμαρτωλών, αλλά τή σωτηρία τους.
Σ’ Αυτόν άς καταφύγουμε κι εμείς, γιατί όσοι αμαρτωλοί πήγαν κοντά Του, σώθηκαν.
Άς μήν απελπιστούμε, αδελφοί μου, γιά τή σωτηρία μας.
Αμαρτήσαμε; Άς μετανοήσουμε.
Μύριες φορές αμαρτήσαμε; Μύριες φορές άς μετανοήσουμε.
Γιά κάθε έργο αγαθό χαίρεται ο Θεός, εξαιρετικά όμως χαίρεται γιά μία ψυχή πού μετανοεί.
Ελάτε λοιπόν, άς πέσουμε στά πόδια Του κι άς εξομολογηθούμε τίς αμαρτίες μας.
Δόξα στή φιλανθρωπία Του.
Δόξα στή μακροθυμία Του.
Δόξα στήν αγαθότητα καί τή συγκατάβασή Του.
Δόξα στήν ευσπλαχνία Του.
Δόξα στή βασιλεία Του.
Δόξα καί τιμή καί προσκύνηση στό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, στούς αιώνες τών αιώνων. Αμήν.
Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής
