Η ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ

Η ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ

H Έγερσις τοῦ Λαζάρου

καὶ

ὀ Θάνατος τῶν Ἀγαπημένων

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο θάνατος του Λαζάρου, του φίλου του Χριστού, μας παραπέμπει στο θάνατο αγαπημένων προσώπων. Αυτό το «εδάκρυσεν ο Ιησούς» (Ιω.11.35) δείχνει τον πόνο Του για το χωρισμό, την τέλεια ανθρώπινή Του φύση, καθώς και το οδυνηρό τού θανάτου ως αταίριαστο για τον άνθρωπο.

Μπροστά στον τάφο του τετραήμερου ξεδιπλώνεται το εσωτερικό του Ιησού, που χαρακτηρίζεται από αγάπη και στοργή για το πρόσωπο με την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση της φιλίας. Γι’αυτό δεν κρύβει τη λύπη και την ταραχή Του. «Ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν» (Ιω.11,33). Στο μεγάλο πόνο αποκαλύπτουμε το βαθύτερο εαυτό μας, χωρίς μάσκα και χωρίς κοινωνικά καλουπώματα.

Η διήγηση του Ευαγγελίου για την έγερση του Λαζάρου είναι πέρα για πέρα αληθινή, όπως οποιοσδήποτε θάνατος αγαπημένου προσώπου. Εκεί φαίνεται το γεγονός του θανάτου, τα αισθήματα των ζώντων, οι εσωτερικές τους καταστάσεις. Φαίνεται όμως και η υπέρβασή του, καθότι ο Ιησούς Χριστός, ο φίλος του Λαζάρου, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας καλός φίλος ή ακόμη και ένας με το χάρισμα της θαυματουργίας. Είναι « η ανάστασις και η ζωή» , καθώς το αποκαλύπτει στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου. Γι’ αυτό «όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, κι αν πεθάνει, θα ζήσει».

Η ανάσταση του Λαζάρου, μια βδομάδα πριν την ανάσταση του Κυρίου, βεβαιώνει την κοινή ανάσταση όλων των κεκοιμημένων, που θα συμβεί στη Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τότε ο θάνατος των αγαπημένων θα σχίζει την καρδιά, ο πόνος θα συντρίβει την ύπαρξη και η ανάγκη για επικοινωνία θα γίνεται αφόρητη. Ποιος είπε ότι το κλάμα για τον κεκοιμημένο μας είναι αμαρτία; Αμάρτησε δηλαδή κι ο Χριστός έξω από τον τάφο τού φίλου Του; Δεν είναι απάνθρωπο να καταπιέζουμε τα αισθήματά μας, βιώνοντας το μεγάλο πόνο;

Κι από την άλλη: Δεν προσδοκούμε ανάσταση νεκρών; Δεν είναι ο Κύριος και Θεός μας νικητής του θανάτου; Ζούμε ως άθεοι, μη έχοντες ελπίδα; Η έγερση του Λαζάρου τοποθετεί το θάνατο αγαπημένων μας προσώπων στη σωστή του βάση: έκφραση των οδυνηρών βιωμάτων μας κατά τον τρόπο που ο καθένας μας εκφράζεται και θέλει, αλλά και βεβαίωση ότι ο αγαπημένος μας «μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν», σε νέα διάσταση ζωής όπου « δεν υπάρχει ούτε πόνος ούτε λύπη ούτε στεναγμός».

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω και τη φιλία του Χριστού με τὸν Λάζαρο ὠς γεγονός που δείχνει την ανθρώπινη αυτή ανάγκη. Είναι θλιβερό να περνά η ζωή χωρίς φιλία, χωρίς σχέση. Αυτό είναι ένας άλλος τρόπος θανάτου που επιλέγουμε ελεύθερα, γι’ αυτό και χωρίς ελπίδα ζωής. Γιατί χωρίς φίλο, όταν θα βιώνεις εμπειρίες ψυχικού θανάτου – απογοήτευση, απόρριψη, μοναξιά – θα μείνεις στο θάνατο. Ο φίλος όμως – αν είναι όντως φίλος – θα σε αναστήσει ερχόμενος κοντά σου, πονώντας και κλαίοντας μαζί σου κι άρα παίρνοντας το δικό σου θάνατο και χαρίζοντάς σου την κοινωνία, τη σχέση, την ελπίδα. Άρα την όντως ζωή.