«Όστις θέλει…»
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στη
μέση της Σαρακοστής, την Γ΄ Κυριακή των νηστειών, η Εκκλησία προβάλλει
το «σημείο του Υιού του ανθρώπου» ως δύναμη και πρόσκληση «ίνα
επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν αυτού», δηλαδή να βαδίσουμε στ’ αχνάρια
Του. Ο Κύριος, στο Ευαγγέλιο της ημέρας, μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε
με ελευθερία, αρνούμενοι τον εαυτό μας και σηκώνοντας το σταυρό μας.
Αλήθεια, δεν είναι «σκληρός ο λόγος ούτος»; Δεν μας ζητά να κάνουμε δύσκολα και ίσως ακατόρθωτα; Και γιατί τάχα;
Όμως
υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που Τον ακολουθούν «όπου αν υπάγη».
Υπήρξαν και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που «διά τον λόγον των χειλέων
Του εφύλαξαν οδούς σκληράς». Πώς θα το έκαμναν αν δεν ένιωθαν την
πραγματικότητα της ύπαρξής Του, τη δύναμη της αγάπης Του, την ομορφιά να
Του ανήκεις;
Η
«απόδειξη» βρίσκεται όχι σε θαύματα που βλέπουμε – τα θαύματα δεν
έπεισαν τους Φαρισαίους - ούτε σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά στο
καρδιακό βίωμα, στην άλλη γνώση που υπερβαίνει αυτή της λογικής. Κι
είναι αυτή η «απόδειξη» πιο δυνατή από εκείνη των αισθήσεων, ώστε ν’
αλλάζει την πορεία της ζωής.
Μέσα
από την ελευθερία του προσώπου, από αυτό το «όστις θέλει», αναδύεται η
δυναμική του προσώπου, που απαντά θετικά ή αρνητικά στην πρόσκληση του
Θεού για αλλαγή ζωής. Γι’ αυτό και το «όστις θέλει» γίνεται η κρίση, το
φοβερό στοιχείο της ύπαρξής μας που μας διαφοροποιεί από τα ζώα και μας
καθιστά ίσους προς το Θεό – Πατέρα, όπως τα παιδιά.
Μάθαμε
ένα χριστιανισμό χωρίς εκούσιο σταυρό, χωρίς θεληματική άσκηση για χάρη
του Εσταυρωμένου, χωρίς πόνο και δάκρυ «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Η
πορεία μας δεν είναι «προς το εκούσιον πάθος», καθώς του Κυρίου μας. Γι’
αυτό νιώθουμε ξένοι προς Εκείνο, χωρίς οικειότητα και παρρησία. Δεν
μιλούμε ως παιδιά Του και δεν Τον αισθανόμαστε φίλο, όπως θέλει να Τον
αισθανόμαστε.
Όσοι
όμως «έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις
πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού». Γι’ αυτούς δεν είναι ο δρόμος αγγαρεία
και η ζωή Του καθήκον. Είναι χαρά και αγαλλίαση, πληρότητα ζωής και
ολοκλήρωση, κι ας είναι σταυρός…
Ασφαλώς
το «απαρνησάσθω εαυτόν» δεν είναι απλό και εύκολο. Είναι καθημερινός
θάνατος, καθώς θα αρνείσαι τα χαρίσματα, τις επιθυμίες και το είναι σου,
για χάριν του Χριστού και του Ευαγγελίου Του. Γι’ αυτό χωρίς ελεύθερη
απόφαση δεν γίνεται ούτε άρνηση του εαυτού μας ούτε άρση του σταυρού
μας. Το αναγκαστικό, το μίζερο και το «πρέπει», δεν έχουν χαρά.
Αν
«διά του σταυρού ήλθε χαρά εν όλω τω κόσμω», κι αν το θάνατο του
Χριστού ακολούθησε η Ανάσταση, τότε «οι του Χριστού» έχουν την καρδιακή
χαρά και την αναστάσιμη εμπειρία. Δεν είναι δυνατό ο σταυρός του κάθε
χριστιανού, ο αγώνας κατά των παθών του, η θλίψη κι ο πόνος για τον
εαυτό του και τους άλλους, να είναι χωρίς αποτέλεσμα. Δεν γίνεται η
συμπόρευση και η συσταύρωση με τον Ιησού Χριστό, να μην οδηγήσει στην
συν-ανύψωση και συν-ανάσταση.
Τελικά το «όστις θέλει» καθορίζει την πορεία μας προς ζωή ή προς θάνατο, «εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».
