Οἱ 7 λόγοι τοῦ Κυρίου Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν
Ἐπάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸν ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς ἔκανε τὴν πιὸ μεγαλειώδη διδασκαλία. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω
εἰς τὸν Σταυρον ἦταν λόγια γεμάτα ἀγάπη.
«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»
Ὁ Χριστὸς προσεύχεται ἐπάνω ἀπό τὸν Σταυρόν Του διὰ τοὺς σταυρωτές Του καὶ παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιον Πατέρα Του: «Πάτερ μου, συγχώρεσέ τους, διατὶ δὲν ξέρουν τὶ κάνουν». Μέσα στὸν ἀβάσταχτον πόνον, ποὺ Του προκαλοῦσε τὸ φρικτὸν μαρτύριο, ὁ Κύριός μας Ἰησούς, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, συγχωρεῖ τοὺς σταυρωτές Του, προσεύχεται δι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς δικαιολογεῖ. Πόσο μεγάλη καὶ πλατία εἶναι ἡ θεϊκὴ καρδία καὶ ἡ ἀγάπη Του! Μᾶς ἄφησε ἕνα σπουδαῖον μήνυμα: Νὰ συγχωροῦμε μὲ τὴν καρδίαν μας αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔφταιξαν. Νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς πλατία καρδία διὰ τοὺς συνανθρώπους μας.
«Ἀμήν λέγω σοί· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»
Ὁ Χριστός ὀμιλεῖ εἰς τὸν ληστήν, ποὺ βρίσκεται σταυρωμένος δίπλα Του: «Σὲ διαβεβαιώνω μὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια· σοῦ λέγω ὅτι σήμερον θὰ εἶσαι μαζί μου εἰς τὸν παράδεισον». Διατὶ μίλησε ἔτσι ὁ Χριστὸς σὲ ἔναν κακούργον; Διότι ὁ ληστής εἴδε τὴν θεϊκὴν γαλήνην εἰς τὴν μορφὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστεψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Τὸν παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου καὶ ἐμένα τὸν ληστὴν εἰς τὴν οὐρανίαν βασιλείαν Σου». Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ κατάλαβε ὅτι ὁ ληστὴς μετάνιωσε εἰλικρινά διὰ τὰ λάθη του, τὸν συγχώρεσε καὶ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πάρει μαζί Του στὸν Παράδεισον. Ἔτσι ὁ ληστής ἔγινε ὁ πρώτος πολίτης τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός δέχεται κοντά Του ὅσους τὸν πλησιάζουν
μὲ εἰλικρίνεια καὶ μετανοοῦν διὰ τὶς ἁμαρτίες τους.
«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδού ἡ μήτηρ σου»
Ὁ Χριστὸς εἶναι καρφωμένος εἰς τὸν Σταυρόν, ματωμένος, μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους. Κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρόν Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο καὶ θλίψι ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ ὁ μαθητής Του ὁ Ἰωάννης. Ὁ Χριστὸς τοὺς βλέπει. Ξεχνᾶ τὸ δικό Του μαρτύριο καὶ θέλει νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ τοὺς προστατέψει. Καὶ λέγει εἰς τὴν Μητέρα Του δείχνοντας τὸν Ἰωάννην:
«Γυναῖκα, νὰ ποιὸς θὰ εἶναι ο υἱός σου ἀπό ἐδῶ καὶ πέρα». Ὕστερα γυρίζει πρὸς τὸν Ἰωάννην τὸν ἀγαπημένον Του μαθητὴν καὶ τοῦ λέγει: «Νὰ ἡ μητέρα σου». Μὲ τὰ λόγια Του καὶ τὸ θεϊκό Του παράδειγμα ὁ Χριστός μᾶς ἀνοίγει τὸν ὄμορφον δρόμον τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς. Καὶ ἀκόμα τὸν δρόμον τῆς αὐταπαρνήσεως, ποὺ σημαίνει νὰ ξεχνᾶς τὸ δικό σου πόνο, διὰ νὰ παρηγορεῖς τὶς πονεμένες ψυχὲς τῶν ἄλλων.
«Διψῶ»
Τὸ Θεϊκὸν καὶ Τίμιον Αἶμα τοῦ Χριστοῦ ἔτρεχε ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν. Ὁ πυρετός Του ἀνέβαινε. Τὰ σπλάχνα Του καίγονταν ἀπὸ τὸν ἀφόρητον πόνον. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς πρόφερε μίαν μικρὴν λέξιν μὲ μεγάλον νόημα: «Διψῶ». Τότε οἱ ἄγριοι στρατιῶτες βούτηξαν ἕνα σφουγγάρι σὲ ξύδι καὶ χολὴ καὶ τὸ ἔφεραν στὰ χείλη Του. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἤπιε. Διατί; Ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διψοῦσε βέβαια ἀφόρητα, ἀλλάὰ συγχρόνως εἶχε καὶ μία ἀλλιώτικη δίψα. Διψοῦσε, ὄχι τόσο διὰ νερό, ὄσο διὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς διψᾶ, δηλαδὴ ἐπιθυμεῖ πολὺ ἔντονα, νὰ ἐπικρατήσει σὲ ὅλη τὴν γῆν καὶ σὲ καθε μία ψυχὴ ξεχωριστὰ ἡ εἰρήνη Του, ἡ ἀγάπη Του καὶ τὸ Ευαγγγέλιόν Του.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες;»
Ὁ Χριστὸς ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων διὰ νὰ τὶς σβήσει. Καὶ ἦταν τόσες πολλὲς αἱ κακίες ποὺ σήκωσε, ὥστε φάνηκε σὰν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὁ Οὐράνιος Πατήρ Του πῆρε διὰ μία στιγμὴ τὸ βλέμμα Του ἐπάνω ἀπὸ τὸν Υἱόν Του. Αὐτὴ ἡ στιγμιαῖα ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ Πατρ`ος κάνει τὸν Χριστὸν νὰ φωνάζει γεμάτος πόνον: «Θεέ μου, Θεέ μου, διατὶ μὲ ἐγκατέλειψες;». Διὰ χάριν μας ὁ Χριστὸς στερήθηκε, εἰς τὴν πιὸ ὀδυνηρὴ ὧρα τῆς ἐπιγείας ζωῆς Του, ἀκόμη καὶ τὴν παρουσίαν τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς Του. Πόσο φοβερὸ πράγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία μας καὶ πόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας!
«Τετέλεσται»
«Ὅλα ἔχουν πιὰ τελειώσει». Τὸ φρικτόν Του μαρτύριον παίρνει τέλος. Τὸ ἔργον Του ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ποὺ ξεκίνησε ὅταν γεννήθηκε εἰς τὴν φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἔφτασε στὸ τέλος του. ᾿ Ό,τι εἶχε νὰ διδάξει καὶ νὰ πεῖ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, τὸ εἶπε. Εἶναι ὁ Νικητής. Θυσιάστηκε διὰ τὰ πλάσματά Του. Μᾶς ἄνοιξε τὸν δρόμον τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς χαρᾶς, τὸν δρόμον διὰ τὸν Παράδεισον. Ἀπ`ο ἐδῶ καὶ ἐμπρός, διὰ ὄποιον ἀγαπήσει καὶ ἀκολουθήσει τὸν Χριστόν, ἀρχίζει μία νέα ζωή. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀρχίζει ἡ Ἀνάστασις!
«Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τό πνεῦμα μου»
Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὀλίγον πρὶν ἐκπνεύσει ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν. Ὠμιλεῖ εἰς τὸν Θεὸν Πατέρα Του:
«Πάτερ μου, γεμάτος ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου παραδίδω τὴν λογικὴν καὶ ἀθάνατον ψυχήν μου». Δὲν ἤλθε κανένας ἄγγελος νὰ πάρει τὴν ψυχὴν τοῦ Χριστοῦ. Μόνος Του, μὲ τὴν ἐλευθέραν θέλησίν του τὴν παραδίδει εἰς τὸν Πατέρα. Ὁ Χριστός ἤλθε εἰς τὴν γῆν, ἔγινε ἄνθρωπος, ἔκανε θαύματα, κήρυξε, ὑπηρέτησε τὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του. Σ’ αὐτὸν λοιπὸν ἐπιστρέφει πάλιν καὶ σ’ Αὐτὸν παραδίδει τὴν ψυχήν Του. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλη ἡ ζωή μας ἀνήκει εἰς τὸν Θεόν. Τὸ θέλημά Του πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε πάντοτε, καὶ στὰ δικά Του χέρια νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωήν μας.
Περιοδικὸν «Πρὸς τὴν Νίκην», Μάρτιος 2010
Πηγή: xfd.gr
