Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ὑιός καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαμήλωσε οὐρανοὺς καὶ κατήλθε πρὸς τὸν κόσμον.
Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμον εἶναι τὸ μέγα μυστήριον, ἡ κένωσίς Του. Αὐτὸς ὁ θεϊκός ἔρως «δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» φθάνει στὰ ὄρια του, στὰ ἄκρα. Ἀνεβαίνει στὸν Σταυρὸν καὶ μετὰ κατεβαίνει στὸν Ἄδην. Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαμηλὸς τόπος καὶ τρόπος διὰ νὰ πάει ὁ Θεός. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Θεοῦ, ὁ Νυμφών Του.
Ὁ Νυμφίος ἔρχεται συνεχῶς μέσα στὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, στὸ παρελθόν, στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον καὶ αὐτὴ ἡ ἀέναος κίνησις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἀποτελεῖ τὸν θεῖον έρωτα.
Ὁ Ιησούς Χριστός ὡς Νυμφίος μας καλεῖ πάντα σὲ μία οὐσιαστικὴ κοινωνία, ἀλλὰ ἡ ἠδονή τῆς συνευρέσεως περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ὀδύνην
τοῦ Σταυροῦ, διατὶ Νυμφὼν εἶναι ὁ Σταυρός.
Ὁ σταυρωμένος Νυμφίος καλεῖ κάθε ψυχὴ νὰ γίνει ἡ νύμφη Του, καὶ νὰ σταθεῖ πλάϊ Του σ΄ἔνα αἰώνιον γάμον.
Ὁ πάλιν καὶ πολλάκις ἐρχομός τοῦ Νυμφίου γίνεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός ». Ἡ νύκτα μπορεῖ νὰ ἔχει πολλὲς σημασίες ὅπως ἡ ἀγνωσία τοῦ Θεοῦ, τὸ θείον γνόφον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁμαρτίαν τοῦ ἀνθρώπου ποὺ βιώνει τὴν άρνησίν του πρὸς τὸν Θεὸν ὡς ἀπουσία καὶ σκότος.
Ἐδὼ ὅμως τὸ «ἐν μέσῳ τῆς νυκτός » σημαίνει τὴν προσδοκία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἔρως τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Νυμφίον είναι μεσονυκτικός, διατὶ τὸ μέσον τῆς νυκτὸς ἀνήκει κατ’ ἐξοχὴν στὴν ἀγαπῶσα ψυχήν. Τὸ μεσονυκτικόν εἶναι ἡ πιὸ ἐσωτερικὴ στιγμὴ τῆς ψυχῆς, ὅταν στρέφεται καὶ περιμένει μὲ λαχτάρα τὸν ἐρχομόν τοῦ Νυμφίου. Δι’ αὐτό «μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὐρήσει γρηγοροῦντα».
Πηγή: xristianos
