«Δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ»
«SERVUS SERVORUM DEI»
Μιχαὴλ Μιχαηλίδη Θεολόγου
Τί σημαίνουν οἱ πιό πάνω λατινικές λέξεις καί ποιά ἡ ἐννοιολογική τους σημασία; Σέ μετάφραση στά ἑλληνικά, σημαίνουν: «Δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ». Αὐτοχαρακτηρισμός τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή, (εἶμαι) «δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ». Εἶμαι δοῦλος τῶν συνανθρώπων μου.
Σκοπός τῆς ζωῆς μου, εἶναι ἡ διακονία καί ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτός ὁ ἐντυπωσιακός καί σύντομος λόγος, ἀνήκει στόν ἑκάστοτε Πάπα τῆς
Ρώμης.
Αἱρετικοί, βέβαια, εἶναι οἱ παπικοί,ἀλλ᾽ ὁ λόγος αὐτός δέν ἀφορᾶ τό
δόγμα, ἀλλά τό χριστιανικό ἦθος καί τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα.
Τά σκῆπτρα τοῦ μεγαλείου τά ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν», τότε τήν χάρι τοῦ μεγαλείου, τήν ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καί τῶν κακιῶν, ἡ ταπείνωση εἶναι πηγή καί ρίζα καί μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν.Κι αὐτή ἡ ἀγάπη – ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν – μητέρα ἔχει τήν ταπείνωση. Ἀλλά τό κύριο θέμα τῆς σημερινῆς μας «παρέμβασης», δέν εἶναι ἡ ταπείνωση, ἀλλ᾽ ἡ ταπεινολογία!
Γιά μέν τόν Πάπα, πού προφέρει μ᾽ ἐπισημότητα τό: «Servus servorum Dei», ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες μας στήν ἐπαλήθευση τοῦ λόγου, χωρίς νά δικαιώνουμε μερικούς τίτλους καί χαρακτηρισμούς ἀνωτέρων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων!
Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς ἕνας ἀρχηγός,παποκαίσαρας τοῦ παπικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, γίνεται «δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ;» Μήπως πρόκειται γιά ταπεινολογία; Ὡστόσο, τοῦτος ὁ ὡραῖος καί ἐντυπωσιακός λόγος, θά πρέπει νά γίνει σύνθημα τῆς ζωῆς μας γιά ἀγάπη καί ταπείνωση. Διαφορετικά, ἄν μείνουμε στίς ταπεινολογίες, χάσαμε κάθε πνευματικό κέρδος καί κάθε χάρισμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ χάρη, μέ σοφία, καί μέ λίγες λέξεις, περιγράφει τόν ἄνθρωπο πού προσποιεῖται τόν ταπεινό, ἐνῶ μέ τίς ταπεινολογίες του ἀποδείχνεται ὑπερήφανος, καί λέγει: «Τό μέν σχῆμα πολύ, ἡ δέ ἀλήθεια οὐδαμοῦ».
Τά σκῆπτρα τοῦ μεγαλείου τά ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν», τότε τήν χάρι τοῦ μεγαλείου, τήν ἔχει ἡ ταπείνωση. Ἐάν ὁ ἐγωϊσμός εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καί τῶν κακιῶν, ἡ ταπείνωση εἶναι πηγή καί ρίζα καί μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν.Κι αὐτή ἡ ἀγάπη – ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν – μητέρα ἔχει τήν ταπείνωση. Ἀλλά τό κύριο θέμα τῆς σημερινῆς μας «παρέμβασης», δέν εἶναι ἡ ταπείνωση, ἀλλ᾽ ἡ ταπεινολογία!
Γιά μέν τόν Πάπα, πού προφέρει μ᾽ ἐπισημότητα τό: «Servus servorum Dei», ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες μας στήν ἐπαλήθευση τοῦ λόγου, χωρίς νά δικαιώνουμε μερικούς τίτλους καί χαρακτηρισμούς ἀνωτέρων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων!
Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς ἕνας ἀρχηγός,παποκαίσαρας τοῦ παπικοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, γίνεται «δοῦλος τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ;» Μήπως πρόκειται γιά ταπεινολογία; Ὡστόσο, τοῦτος ὁ ὡραῖος καί ἐντυπωσιακός λόγος, θά πρέπει νά γίνει σύνθημα τῆς ζωῆς μας γιά ἀγάπη καί ταπείνωση. Διαφορετικά, ἄν μείνουμε στίς ταπεινολογίες, χάσαμε κάθε πνευματικό κέρδος καί κάθε χάρισμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ χάρη, μέ σοφία, καί μέ λίγες λέξεις, περιγράφει τόν ἄνθρωπο πού προσποιεῖται τόν ταπεινό, ἐνῶ μέ τίς ταπεινολογίες του ἀποδείχνεται ὑπερήφανος, καί λέγει: «Τό μέν σχῆμα πολύ, ἡ δέ ἀλήθεια οὐδαμοῦ».
Ἡ ἐμφάνιση καί ἡ ἐξωτερική παρουσία καί ὁμιλία του εἶναι ἐντυπωσιακή,
ἀλλ᾽ ἡ ἀληθινή ταπείνωση, πουθενά δέν ὑπάρχει. Ἡ ταπεινολογία δέν εἶναι
τίποτ᾽ ἄλλο, παρά ψέμα καί ὑποκρισία καί ἀπάτη. Ὁ Κύριος ἐπαναλάμβανε
συχνά: «Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί». Εἶναι φοβερό νά στραγκαλίζεται ἡ
ταπείνωση μέ τόσο χαμερπῆ τρόπο, ὅπως ἡ ὑποκρισία τῆς ταπεινολογίας.Ἄν
θέλαμε νά δώσουμε κάποιο χαρακτηρισμό στήν ταπεινολογία, θά λέγαμε πώς
εἶναι ὁ νεκροθάφτης τῆς ἀληθινῆς μετριοφροσύνης καί ταπείνωσης. Εἶναι ἡ
πιό ἀπαίσια καρικατούρα τῆς θείας καί μακάριας ταπεινοφροσύνης. Στίς
ἀγορές μας λέμε: Προσοχή ἀπό τίς «παραποιήσεις»! Λοιπόν; Καί ἐμεῖς,
περισσότερη προσοχή ἀπ᾽ τίς παραποιήσεις τῶν ἀρετῶν. Νά εἴμαστε ἀληθινοί
«δοῦλοι τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ».
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1970, 5 Απριλίου 2013
