Ἡ μετάλλαξη τοῦ περήφανου Ρωμηοῦ σὲ γραικοζητιάνο τῆς ἡδονῆς καὶ τῶν ἀργυρίων
12 Απρ 2013
Τοῦ Ρωμανοῦ Ξενοφάνους Ἀνδρούτσου
«Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸ χρέος του, ἔκτισε μεγάλη πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀπαισιοδοξία. Ἀλλὰ γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμη δημόσια τὸν ἄθεο ἢ τὸν κοσμοπολίτη, ὁμοιάζει μὲ νάνο ἀνορθούμενον ἕως ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος, τὸ δοῦλο, ἀλλ’ οὐδὲ ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του». (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Πῶς κατάφερε ἡ φραγκοσαξωνικὴ νόσος τοῦ ἀντικληρικαλισμοῦ, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς κουλτούρας τοῦ «ἄρτου καὶ θεάματος», νὰ ἀλώσει τὴν Παράδοσή μας καὶ νὰ μᾶς καταντήσει συμπλεγματικοὺς ξενομανεῖς καὶ «νάνους ἀνορθούμενους»; Ἀκριβῶς ἐπειδὴ θαμπωθήκαμε ἀπὸ τὰ «ἀνδραγαθήματα» τοῦ κάθε μασόνου συνωμότη καὶ ἀπὸ τὶς γαιώδεις φιλοσοφίες ποὺ ἐξάπτουν καὶ ἱκανοποιοῦν τὸν ἐγωισμὸ καὶ ἀποχαλινώνουν τὴν φαντασία.
«Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸ χρέος του, ἔκτισε μεγάλη πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀπαισιοδοξία. Ἀλλὰ γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμη δημόσια τὸν ἄθεο ἢ τὸν κοσμοπολίτη, ὁμοιάζει μὲ νάνο ἀνορθούμενον ἕως ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος, τὸ δοῦλο, ἀλλ’ οὐδὲ ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του». (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Πῶς κατάφερε ἡ φραγκοσαξωνικὴ νόσος τοῦ ἀντικληρικαλισμοῦ, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς κουλτούρας τοῦ «ἄρτου καὶ θεάματος», νὰ ἀλώσει τὴν Παράδοσή μας καὶ νὰ μᾶς καταντήσει συμπλεγματικοὺς ξενομανεῖς καὶ «νάνους ἀνορθούμενους»; Ἀκριβῶς ἐπειδὴ θαμπωθήκαμε ἀπὸ τὰ «ἀνδραγαθήματα» τοῦ κάθε μασόνου συνωμότη καὶ ἀπὸ τὶς γαιώδεις φιλοσοφίες ποὺ ἐξάπτουν καὶ ἱκανοποιοῦν τὸν ἐγωισμὸ καὶ ἀποχαλινώνουν τὴν φαντασία.
Γιατί ἐμεῖς ποὺ ἐκπολιτίσαμε καὶ
ἐξαγιάσαμε τὴν Οἰκουμένη, νὰ ταυτιστοῦμε μὲ τὶς ἰδεοληψίες τῆς Γαλλικῆς,
Ἀμερικανικῆς καὶ Ὀκτωβριανῆς ἐπανάστασης τῶν στοῶν τῆς σατανιστικῆς -
θεϊκῆς - μασονικῆς τριάδας, τῆς «ἐξαγνιστικῆς» γκιλλοτίνας καὶ τῶν
γκούλαγκς καὶ νὰ ποτιστοῦμε μὲ τὸ δηλητήριο τοῦ σχολαστικισμοῦ, τοῦ
ὑλισμοῦ καὶ ὅλων τῶν πολιτιστικῶν ὑποκατάστατων τῆς Φραγκιᾶς, τῆς
«Δημοκρατίας» τῆς “Land of the Free(masons)”, τῆς Σοβιετίας καὶ....
τοῦ δαρβινοχιτλερικοῦ νόμου τῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τῆς ἰσοπέδωσης τοῦ ἀδυνάτου;
Δὲν μποροῦν νὰ «χωρέσουν» στὴν τρισχιλιετῆ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας ἡ φραγκολεβαντίνικη «Ἀναγέννηση» καὶ ὁ «Διαφωτισμός». Οἱ δαιδαλώδεις φιλοσοφίες, οἱ ἄχρωμες ἠθικολογίες καὶ ἡ ἑωσφορικὴ αὐτοθεΐα τοῦ νέου πάπα, Λούθηρου, ὁ ὁποῖος, μέσω τῆς «Μεταρρύθμισης» διακήρυξε: «Δὲν παραδέχομαι ὅτι ἡ θεωρία μου δύναται νὰ κριθῆ ἀπὸ οἱονδήποτε, οὔτε καν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν δέχεται τὴν θεωρία μου, δὲν δύναται νὰ σωθεῖ» (“The story of civilization”, Will Durant, New York 1959).
Ἄραγε, τὸ ἀνυπέρβλητο πανάρχαιο ἑλληνορωμέικο τσαγανό, ὁ ἡρωισμὸς καὶ ἡ ἁγιοσύνη μας, δὲν καταδείκνυε τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τοῦ Γένους μας ἔναντι τῶν ἀγραμμάτων καὶ ἀπολίτιστων βορείων νομαδικῶν φυλῶν, τῶν προγόνων τῶν κατασκότεινων «διαφωτιστῶν» καὶ τῶν σημερινῶν Εὐρωαμερικανῶν «προστατῶν καὶ συμμάχων μας»;
Λὲς καὶ δὲν εἴχαμε πρότυπα Ἀρχαίων καὶ Ρωμηῶν πολιτικῶν γιὰ νὰ μιμηθοῦμε. Δὲν εἴχαμε ἐπιστήμονες, φιλοσόφους καὶ Ἁγίους Πατέρες ποὺ θὰ μᾶς πληροφοροῦσαν ἐὰν καταγόμασταν ἀπὸ τὸν πίθηκο. Ἀλλὰ βέβαια, σπεύσαμε νὰ μυηθοῦμε στὶς φιλοσοφίες τῶν στοῶν, γιὰ νὰ μᾶς «διαφωτίσουν» οἱ «προοδευτικοὶ» Φράγκοι ποὺ λάτρεψαν τὴν «θεὰ Λογικὴ» στὰ κάλλη μίας πόρνης στὴν «ἁγία τράπεζα» τῆς Notre Dame, τῶν ὁποίων τὰ θεάματα τὰ ἀποτελοῦσαν, oι πυρές, τὰ παλουκώματα καὶ οἱ καρατομήσεις, τὰ «πορίσματα» τῶν «τεκτονικῶν ἐργαστηρίων» τοῦ Μπαφομὲθ καὶ τὰ πρωτοπαλλήκαρά του, ὁ σατανολάτρης Μπωντλαίρ, ὁ ψυχεδελικὸς Πόε, ὁ «μαγνητιστῆς» Μέσμερ, ὁ «ἀλχημιστὴς - ὁμοιοπαθητικὸς» Χάνεμαν, τὸ μέντιουμ – χαρτορίχτης Ντὲ Γκεμπελίν, ὁ ἀρχιμάγος Κρόουλεϋ, ὁ Ἔρασμος Δαρβίνος, τὸ ἐγγόνι τοῦ ὁ Κάρολος καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ποὺ λίγο ἔλειψε νὰ μᾶς παρουσιάσουν καὶ κάποιον αὐστραλοπίθηκο ὡς Μεσσία καὶ Λυτρωτὴ τοῦ Κόσμου…
Οἱ «σκοτεινοὶ ρομαντιστὲς» μεγαλολογοτέχνες τοὺς ὁποίους ἔχει ἐξιδανικεύσει ἡ φραγκοσαξωνικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ νεογραικικὴ ὑποκουλτούρα «τῆς καλῆς κοινωνίας», ποζαρισμένοι μὲ τὸν ἀποκρυφιστικὸ χαιρετισμὸ στὸν τριαδικὸ μασόνο ἀρχιδαίμονα τοῦ «Πεφωτισμένου Δυτικοῦ Κόσμου»!
Ὁ σατανολάτρης Charles Pierre Baudelaire, ὁ μεταφραστὴς τοῦ ἀμερικανοῦ συγγραφέα καὶ ποιητὴ τοῦ μακάβριου καὶ τῆς ψυχεδέλειας Edgar Allan Poe, ἦταν ἕνας Γάλλος ἐωσφοριστὴς ποιητὴς ποὺ ἐκτός του Σατανᾶ, ἐξυμνοῦσε τὴν σεξουαλικὴ ἀνωμαλία καὶ κυρίως τὸν λεσβιασμό!
(…) Ο Baudelaire συνέταξε τὴν ἀκόλουθη «λιτανεία» στὸ Σατανᾶ:
“Ω Σύ, σοφώτατε καὶ κάλλιστε τῶν ἀγγέλων,
Θεὲ ποὺ προδόθηκες ἀπὸ τὴ μοίρα,
καὶ σοὺ λήστεψαν τὴ δοξολογία,
Ὢ Σατανᾶ, ἐλέησε τὴ μεγάλη μου ἀθλιότητα”
Τζιάκομο Καζανόβα (1725-1798): Ὁ ἀρχιαπατεώνας Ἰταλὸς κοσμοπολίτης, «εὐγενής», μασόνος, ροδοσταυρός, ἀποκρυφιστής, ψευτοαλχημιστής, γιατρός, μαθηματικός, συγγραφέας, μουσικός, στρατιωτικός, διπλωμάτης, κατάσκοπος, νυμφομανής, μοιχός, προαγωγός, τυχοδιώκτης, λωποδύτης, τζογαδόρος, φυλακόβιος, ἀχυράνθρωπος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς αὐλῆς ἀλλὰ καὶ ἀγαπημένος τοῦ Πάπα Κλήμεντα XIII, μυήθηκε σὲ μασονικὴ στοὰ τῆς Lyons τῆς Γαλλίας τὸ 1750 καὶ ἦταν συνόμιλος τῶν ἐπιφανῶν ἀποκρυφιστῶν Madame de Pompadour, Count de Saint-Germain, d'Alembert, Benjamin Franklin, Voltaire καί… Jean-Jacques Rousseau!
Ἀντουᾶν Κὸρτ ντὲ Γκεμπελὶν (1718 - 1784): Ὁ «ἐμπνευστὴς» τῶν «Καρτῶν Ταρῶ»! Καὶ «διάμεσο» τῶν - συνεργαζομένων τότε - φραγκικῶν καὶ ἀμερικανικῶν στοῶν μὲ τὸν «Κυανοῦν Οὐρανόν»... Μυήθηκε στὴν στοὰ “Les Amis Reunis”, France καὶ τὸ 1771 μεταπήδησε στὴν θρυλικὴ γιάφκα τῆς “Des Neuf Soeurs” ὅπου ἑρμήνευε τὴν βουλὴ τῶν πεπτωκότων - «διαφωτισμένων» - ἀγγέλων, στοὺς Ἐλβέτιο, Λαλάντ, Νταντόν, Βολταῖρο, Φραγκλίνο, ντὲ Κοντορσέτ, ντὲ Φλοριᾶν, Γκιλλοτίν, κ.α.
Φρὰνζ Ἄντον Μέσμερ (1734 - 1815): Ὁ «μαγνητιστῆς» καὶ μύστης τοῦ «πέμπτου στοιχείου τῆς ὕλης» (αἰθέρας). Μυήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα στὴν στοὰ “Philadelphia”, Norbonne, France.
Ἔρασμος Δαρβίνος (1731 - 1802): Ὁ εἰσηγητὴς τῆς «Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως τῶν Εἰδῶν», τὶς θεωρίες τοῦ ὁποίου, ἀσπάστηκαν μέσω τοῦ ἐγγονοῦ του, Καρολου Δαρβίνου, τὰ ἀθεϊστικὰ καὶ αἱμοσταγῆ μασονικὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, ὅπως ὁ Μπολσεβικισμὸς καὶ ὁ κινέζικος Μαοϊσμός. Μυήθηκε τὸ 1754 στὴν στοὰ “St. David’s” no. 36, Edinburgh.
Σάμουελ Χάννεμαν (1755 - 1843): Ὁ ἀλχημιστὴς - «μύστης» τῆς περιβόητης «δυναμοποίησης». Μυήθηκε στὸ Hermanstadt τῆς Γερμανίας τὸ 1777 καὶ συνδέθηκε καὶ μὲ τὴν στοὰ “Minerva”, Leipzig τὸ 1817.
Μιχαὴλ Μπακούνιν (1814 - 1876): O ἀντιδυτικός, ἀντισιωνιστής, ἀντιμαρξιστὴς καὶ φιλοορθόδοξος ἐμπνευστὴς τοῦ Κολλεκτιβιστικοῦ Ἀναρχισμοῦ μυήθηκε τὸ 1864 στὴν στοὰ “Il Progresso Sociale”, Florence,
Ντάνιελ Κάρτερ Μπίαρντ (1850 - 1941): Ὁ «Πατριάρχης τοῦ Προσκοπισμοῦ». Μυήθηκε στὴν στοὰ “Mariners” no. 67, New York City.
Μέλβιν Τζόουνς (1879 - 1961): Ὁ ἱδρυτὴς τῶν «Λάιονς». Μυήθηκε στὴν στοὰ “Garden City”, no. 141, Illinois.
Γουσταῦος Χένρυ Λέερ (1864 - 1918): Ἐκ τῶν συνιδρυτῶν τοῦ Ρόταρυ. Μυήθηκε τὴν 8-8-1886 στὴν στοὰ “Lakeside” no. 739, Chicago.
Ἄλλιστερ Κρόουλεϋ (1875 - 1947): O ὑμνητὴς τοῦ θεοῦ Πάνα, «φαλλιστὴς» ἀρχιερέας τοῦ πνευματισμοῦ, γνωστὸς καὶ ὡς «Μέγα Τέρας» (“The Great Beast”). Μυήθηκε στὴν μασονικὴ στοὰ “Anglo-Saxon”, no. 343, Paris, France τὴν 17-12-1904. Μία μύηση, ποὺ ὅμως, οὐδέποτε ἀναγνωρίστηκε ὡς κανονικὴ ἀπὸ τὶς ἀγγλικὲς καὶ ἀμερικανικὲς στοές.
Ποιοὺς λοιπὸν θέσαμε ὡς ὁδηγούς μας; Τί ζηλέψαμε καὶ τί ποθήσαμε ἀπὸ τὸν «πολιτισμὸ» τῶν Εὐρωαμερικανῶν ἀλλὰ καὶ τῶν δύστυχων Ρώσων μπολσεβίκων; Τὴν «Ἄγρια Δύση», τὰ καμπαρὲ καὶ τὰ πιστολίδια τους; Τὸν ἀδηφάγο καταναλωτικὸ καὶ σεξοκεντρικὸ πολιτισμό τους; Τὶς σαπουνόπερες, τὸν εὐτελισμὸ τοῦ γάμου, τῶν τρισευλογημένων ἀνθρωπίνων ἀναπαραγωγικῶν ὀργάνων καὶ τὴν κατάπτωση τῆς γυναίκας σὲ χρηστικὸ καὶ ἐμπορικὸ ἀντικείμενο; Τὶς «Ἱερὲς Ἐξετάσεις», τὶς γκιλλοτίνες, τὰ γκούλαγκς, τὰ Ἄουσβιτς καὶ σύνολη τὴν πνευματική τους ἐξαθλίωση; Τὰ μαγικοφιλοσοφικὰ ἀποκυήματα τῶν μασονικῶν ἐργαστηρίων τους; Τὸ δουλεμπόριο, τὶς ἑξανδραποδιστικὲς ἀποικιοκρατίες καὶ ὅλες τὶς ἀπ’ αἰώνων βαρβαρότητές τους; Τὴν τοκογλυφική τους δεινότητα, τὸν ρατσισμὸ καὶ τὸν ταξισμό τους; Ἀντὶ λοιπὸν νὰ τοὺς μιμούμαστε καὶ νὰ τοὺς παραδίδουμε «τὰ κλειδιὰ» τοῦ κράτους μας, μήπως θὰ’ πρεπε νὰ’ χαμὲ παραμείνει ἑδραῖοι στὸν δικό μας Ἑλληνοχριστιανικὸ
Ὑπερπολιτισμὸ καὶ νὰ προσευχόμασταν μετὰ δακρύων γι’ αὐτούς; Λὲς καὶ μᾶς στέρησε ποτὲ ὁ Θεὸς τοὺς ἡγέτες καὶ τὰ πρότυπα… Τοὺς ἀξεπέραστους Ὁμήρους, Λυκούργους, Λεωνίδες καὶ Ἀλέξανδρους. Τοὺς προικισμένους Θουκυδίδηδες, Ἀριστοφάνηδες καὶ Σωκράτες. Τὸν Δίκαιο Ἀριστείδη καὶ τὸν ἐλεήμονα Κίμωνα. Τοὺς πάνσοφους παιδοτρίβες Πλούταρχο καὶ Χρυσόστομο. Τοὺς «βυζαντινοὺς» σοσιαλιστὲς ὑπερκυβερνῆτες καὶ πολιτικοὺς ποὺ συνέγραψαν τὴν «Ἐπαναγωγή», τὰ Βασιλικά», τὸ «Ἐπαρχικὸ» καὶ τὸν «Νόμο τοῦ Ἀλληλέγγυου», ποὺ ἀναδεικνύουν τὸν ἀνυπέρβλητο νομικὸ καὶ πολιτικό, Ρωμέηκο Πολιτισμό, ὡς προστάτη τῶν πτωχῶν, τῶν ἀδυνάτων καὶ τῶν μικρομεσαίων. Ἕναν Πολιτισμό, ποὺ ἀνέδειξε τρανοὺς ἐπιστήμονες, ὅπως τοὺς Ὀρειβάσιο, Νεμέσιο, Ἀέτιο Ἀμιδηνό, Ἀλέξανδρο Τραλλιανὸ καὶ Θεόφιλο Πρωτοσπαθάριο, τὸν ἐφευρέτη τοῦ «Ὑγροῦ Πυρός», Καλλίνικο τὸν Ἕλληνα, ἀπὸ τὴν Συρία (7ος αἱ.), τὸν «Πατέρα τῆς Χειρουργικῆς», Παῦλο τὸν Αἰγινήτη (625-690), τὸν πολυγραφότατο παθολόγο, Τραλλέων Ἀλέξανδρο (525-605), τὸν Μελέτιο τὸν ἰατροσοφιστή, τοὺς λογιοτάτους, Μέγα Φώτιο, Εὐστάθιο Θεσσαλονίκης καὶ Μιχαὴλ Ἀκομινάτο τῶν Ἀθηνῶν, τὸν Θεοφάνη Νόννο, τὸν Μιχαὴλ Ψελλό, τὸν Συμεὼν Σὴθ (8ος-12ος αἱ.), τοὺς πανεπιστήμονες, Νικόλαο Μυρεψὸ (1222-1255), Νικηφόρο Βλεμμύδη (1197-1272) καὶ τὸν δάσκαλό του, τὸν ἐρημίτη μαθηματικὸ καὶ ἀστρονόμο, Πρόδρομο τὸν Μοναχὸ καὶ τόσους ἄλλους Ρωμηοὺς προγόνους μᾶς στρατευμένους στὴν ὑπηρεσία τοῦ συνανθρώπου καὶ τῆς ἐπιστήμης. Γιατί οἱ ξενόφερτες ἑλληνικὲς φεμινιστικὲς ὀργανώσεις ποὺ τόσο συνέτειναν στὴν διάσπαση τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας, δὲν πιέζουν γιὰ νὰ προβληθοῦν οἱ εὐσεβέστατες καὶ πορφυρογέννητες αὐτοκράτειρες καὶ πριγκίπισσές μας, ὅπως ἡ σύζυγος τοῦ Ἰουστινιανοῦ, Ἁγία Θεοδώρα, ποὺ τόσα διεκδίκησε καὶ κέρδισε ὑπὲρ τοῦ γυναικείου φύλου; Ἡ Ἁγία Θεοφανῶ, σύζυγος τοῦ Λεοντίου τοῦ σοφοῦ; Ἡ μεγίστη Ἄννα Δαλασσινὴ καὶ ἡ ὁμηρίστρια καὶ ἰατρός, ἐγγονή της, ἡ Ἄννα Κομνηνή; Ἡ κόρη τοῦ Ἀθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου, ἡ ρητόρισσα καὶ φιλόλογος Ἁγία αὐτοκράτειρα Εὐδοκία (5ος αἱ.), ἡ ὁποία ἀνήγειρε τὸ «Πανδιδακτήριο» καὶ ποὺ συνετέλεσε καὶ στὴ σύνταξη τοῦ «Θεοδοσιανοῦ Κώδικα»; Γιατί δὲν ἀντέδρασαν στὴν πρόσφατη χολλυγουντιανὴ κινηματογραφικὴ ταινία ποὺ παραχάραξε τὴν ἱστορία τῆς ἀδικοχαμένης ἀσκητικῆς παρθένου καὶ φιλοσόφου Ὑπατίας (4ος - 5ος αἱ.). Καὶ γιατί δὲν προβάλουν τὴν ὀρθὴ ἱστορία τῆς ἀσυμβίβαστης παρθένου, τῆς ἡγουμένης, ποιήτριας καὶ ὑμνογράφου, Κασσιανῆς, ποὺ περιφρόνησε τὸν τότε πλανητάρχη, τὸν αὐτοκράτορα Θεόφιλο (9ος αἱ.); Πότε ἐπιτέλους θὰ ἀναδειχθεῖ καὶ ἡ ἱστορία τῆς «βυζαντινῆς» σύζυγου τοῦ Γερμανοῦ αὐτοκράτορα Ὄθωνα Β΄, τῆς σοφῆς Θεοφανοὺς (10ος αἱ. ); Ἡ ὁποία ὅταν πρωτοαφίχθη στὴν γερμανικὴ αὐλή, «κατασκανδάλισε» τίς, τότε, ἄπλυτες γερμανίδες καὶ τοὺς παπικοὺς καρδινάλιους ἐπειδὴ φόραγε μεταξωτὰ ροῦχα καὶ ἔκανε λουτρό; Καὶ δὲν ἦταν ἡ μόνη… Γιατί παρόμοια προβλήματα ἀντιμετώπισε καὶ ἡ ἐξαδέλφη της, ἡ Μαρία ἡ Ἀργυρή, ὅταν εἰσήγαγε στὴν Βενετία τὴν χρήση τοῦ πηρουνιοῦ!!! Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσει καὶ τὶς κατοπινές, ἡρωικές, Σουλιώτισσες, τὶς Μανιάτισσες, τὶς μαρτυρικὲς Μικρασιάτισσες, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνυπέρβλητη Ἠρῶ Κωνσταντοπούλου; Τοὺς ἀνιδιοτελεῖς εὐπατρίδες, Ρῆγες καὶ Καποδίστριες, τοὺς μαρτυρικοὺς Διακους, Νικηταράδες καὶ Παπαφλέσσες, τοὺς Μελάδες καὶ τοὺς Δραγούμηδες, τοὺς ἀντιστασιακούς της γερμανικῆς κατοχῆς καὶ τόσους ἄλλους, ἁγίους καὶ ἥρωες, ἱκανοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἐμπνευσμένους ὑμνογράφους, λογοτέχνες, ποιητὲς καὶ μουσικούς, σοφοὺς καὶ ταπεινοὺς ἀνθρώπους, ἐργάτες τῆς πολιτικῆς, τῆς τέχνης καὶ τῶν γραμμάτων;Ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἑλληνοχριστιανικὰ ἀναστήματα ξάφνου τὰ παραθεωρήσαμε καὶ παραδοθήκαμε ἀμαχητὶ στοὺς «φρανκμαζόνους βολτεράνους», γινόμενοι ἕρμαια τοῦ κοραϊσμοῦ, τοῦ προτεσταντικοῦ ἀστισμοῦ καὶ τοῦ σοσιαλιστικοῦ διεθνισμοῦ καὶ ἐνῶ ἀπορρίψαμε τὴν ξενόφερτη βασιλεία καὶ ἐκδιώξαμε τὴν δικτατορία τοῦ 1967-74, παγιδευτήκαμε σὲ μία ἄλλη χειρότερη, στὴν φεουδαρχία τῶν μεγαλοεργολάβων, τῶν πολυεθνικῶν, τῶν συνδικάτων καὶ τῆς αὐλῆς τῆς πρωθυπουργικῆς μοναρχίας, μὲ ἀποτέλεσμα, νὰ κυβερνιώμαστε ἀπὸ τοὺς ἀποφοίτους της «παρισινῆς κομμούνας» τῆς Sorbonne, τοῦ Yale καὶ τῶν “Scull and Bones”, τῆς Οxford καὶ τοῦ “Bullingdon Club”, τῆς «Σχολῆς τοῦ Σικάγου» καὶ «τοῦ Δόγματος τοῦ Σόκ»…Ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια, προσκυνοῦμε ὡς σωτῆρες τοὺς μποὲμ ἐθνομηδενιστὲς «τοῦ ζιβάγκου καὶ τῆς πίπας» καὶ ἐσχάτως τοὺς καπιτα-ληστὲς τοῦ Δ.Ν.Τ. στοὺς ὁποίους ἀναθέσαμε τὴν διακυβέρνησή μας καὶ τὴν διαχείριση τοῦ δημόσιου πλούτου μας. Δυστυχῶς, χαρίσαμε τὴν Ρωμέηκη ἱστορία μας στοὺς Ἀγγλοσάξωνες, στοὺς Φράγκους καὶ στοὺς Τεύτονες, τὴν ἀπαράμιλλη «Βυζαντινή» μας διπλωματία στοὺς Νεοσουλτάνους κι ἐσχάτως, τὰ χωράφια καὶ τὶς θάλασσές μας στοὺς Ἰνδοπακιστανοὺς καὶ στοὺς Αἰγυπτίους λαθρομετανάστες.Πάει ἡ ἐποχὴ ποὺ ἀναδεικνύαμε φωτισμένους αὐτοκράτορες καὶ πολιτικοὺς ποὺ συναγωνίζονταν τοὺς μοναχοὺς στὴν μελέτη, στὴν νηστεία καὶ στὴν ἄσκηση. Μία μακραίωνη, ἔνδοξη περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία, οἱ πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι δὲν λογαρίαζαν ἐξορίες, διωγμοὺς καὶ θανάτους ὅταν ἔκριναν σκόπιμο ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀντισταθοῦν στὶς κατὰ καιροὺς ἐγκληματικὲς παρεκτροπὲς κάποιων, «ὀρθόδοξων» ἢ αἱρετικῶν, αὐτοκρατόρων καὶ αὐλικῶν.Ποῦ’ ναὶ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ποῦ οἱ κυβερνῶντες μᾶς ζοῦσαν γιὰ τὴν φιλοσοφία; Ποῦ θεολογοῦσαν καὶ συνέγραφαν ὕμνους καὶ κανόνες στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ στὴν Θεοτόκο, ὅπως ὁ Ἰουστινιανός, ὁ Λέων ὁ Σοφός, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Πορφυρογέννητος καὶ ὁ σφοδρὰ δοκιμαζόμενος ἀπὸ τὴν ἐπιληψία, ὁ φωτισμένος γιὸς τοῦ Ἰωάννου Βατάτζη, Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης, τῆς προσευχῆς τοῦ ὁποίου, καρπός, εἶναι ὁ Μεγάλος Παρακλητικὸς Κανόνας πρὸς τὴν Θεοτόκο.Ποῦ εἶναι οἱ εὐλαβικὲς καὶ σοφὲς αὐτοκρατορικές μας οἰκογένειες, ποῦ ἐν ὥρα δείπνου διάβαζαν Ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητή, ὅπως ἔπραττε ἡ αὐτοκρατορικὴ οἰκογένεια τῆς Ἄννας τῆς Κομνηνῆς; Ἀντιθέτως σήμερα, οἱ μπολιασμένοι ἀπὸ τὸν μανεταρισμὸ καὶ ἀθεϊσμὸ πολιτικοί μας, ὄχι μόνο τὸ «Πιστεύω» δὲν γνωρίζουν, ἀλλὰ ἀναισχύντως, ἐπιχειροῦν τὸν πλήρη ἀπογαλακτισμό μας ἀπὸ τὴν γενάρχισσα Μάνα Ἐκκλησία.Πᾶνε καὶ κεῖνα τὰ λιτά, φτωχικά, ἀλλὰ τόσο εὐλογημένα χρόνια ποὺ ἤμασταν τὰ πιστὰ καὶ φιλακόλουθα τέκνα τῆς μελέτης, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς ποὺ θήτευαν κάτω ἀπ’ τὸ πετραχήλι ἑνὸς ἁγίου πνευματικοῦ πατέρα. Ποῦ ἤμασταν οἱ μαθητὲς τῆς εἰλικρινοῦς καὶ θαρραλέας συνειδήσεως, τῆς ἀρχοντικῆς συγγνώμης καὶ τῆς ἔμπρακτης ἐπανόρθωσης. Σήμερα, ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας, δὲν μοιραζόμαστε τὶς ἀνησυχίες μας μὲ τὸν πνευματικό μας, μὲ τὸν ἀφοσιωμένο μᾶς πατέρα καὶ μὲ τὴν στοργική μας μανούλα. Οὔτε κρεμόμαστε ἀπ’ τὰ λόγια καὶ τὶς ἀγκαλιὲς τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς δίπλα ἀπὸ τὸ μαγκάλι καὶ τὸ τζάκι. Ἀντιθέτως, ἔχουμε ἐναποθέσει τὶς ἀγωνίες μας στὴν ἐκμαυλιστικὴ νεοεποχίτικη Τ.V. Γι’ αὐτὴν ὅμως κι ἂν εἴχαμε πρὸ-εἰδοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό… Ἀλλὰ ποιὸς θέλει ν’ ἀκούει γιὰ Ἁγίους σήμερα;Πάει λοιπὸν κι ὁ παπποὺς μὲ τὴν γιαγιά, τοὺς ξαποστείλαμε στοὺς «Οἴκους Εὐγηρίας», παραπεταμένους καὶ καταπικραμένους στὰ κατακρύα καὶ ἀπρόσωπα δωμάτια τῶν γηροκομείων, λησμονώντας τὰ ξενύχτια, τὶς θυσίες καὶ τοὺς κόπους τους γιὰ νὰ μᾶς ἀνδρώσουν καὶ νὰ μᾶς σπουδάσουν σὲ ἐξαιρετικὰ ἀντιξοοες συνθῆκες καὶ ἐποχές.Γιατί δὲν μᾶς εἶπαν γιὰ τὰ θαυμάσια ρωμανικὰ ἰπποτικά μας ρομάντσα; Δὲν ἐμπνεόμαστε πλέον ἀπ’ τὶς ἀξίες* τοῦ ἠρωϊκοῦ μᾶς γένους, ἀπ’ τὴν ὑμνογραφία, τὰ δημοτικά, τὰ ριζίτικα, τὰ νησιώτικα καὶ τὰ λοιπὰ λαικά μας τραγούδια, ποὺ τόσο θαραλλέα ἀποκαλύπτουν τὸν πανάρχαιο ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό μας διχασμό, τὰ πάμπολλα πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, ὅπως αὐτὲς τῆς προδοσίας καὶ τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ, ἀλλὰ κι ὅλες τὶς ἀρετές μας, τὴν ἀνδρεία, τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν ἁγιοσύνη μας. Πῶς νὰ μὴν ἐμπνέονται μετὰ καὶ τὰ παιδιὰ μᾶς ἀπ’ τὸ “Star System”, ἀπ’ τὶς χεβυμεταλάδικες ὀρχῆστρες τοῦ Ἅδη, ἀπ’ τὰ ψυχότροπα, ἀπ’ τὴν «μεγάλη ζωὴ» καὶ τὸ “lifestyle”, ἀπ’ τὰ τατουὰζ καὶ τοὺς χαλκάδες κι ἀπ’ τὰ «τέρατα» “Lordi” τῆς Eurovision…;Πῶς ἐμεῖς, οἱ ἄλλοτε ἄριστοι μαθητὲς τοῦ μέτρου καὶ τῆς παρθενίας (βλ. καὶ Πλάτωνος, περὶ προγαμαίων σχέσεων, στὸ «ΝΟΜΟΙ» Ἡ΄, 838 – 842b), τῆς αἰδοῦς καὶ τῆς σεμνότητας, ἀσπαστήκαμε τὴν ὑποκουλτούρα τῆς ἀθεΐας, τῶν παρὰ φύση παθῶν, τοῦ whiskey καὶ τοῦ Marlboro, ἀλλὰ καὶ ἐσχάτως, αὐτὴν τοῦ τηλεοπτικοῦ «Κάμα Σούτρα»; Δυστυχῶς ἡ παρηγοριά μας, ἔχει πλέον ἐναποτεθεῖ στὴν τηλεοπτικὴ ψυχοδιανοητικὴ ἀποσύνθεση καὶ στοὺς ἔμμισθους ντελάληδες μισθοφόρους τοῦ κάθε δημόσιου μεγαλοπραματευτῆ.
* «(...) Εἶναι πασιφανὴς ἡ ἐπίδρασις τοῦ ἀσκητικοῦ ἡρωικοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τοῦτο φαίνεται σαφῶς καὶ εἰς τὴν μουσικὴν καὶ εἰς τοὺς χορούς, διότι ἀπὸ τὰς καλλιτεχνικᾶς ταύτας ἐκδηλώσεις ἐλλείπει ὁ ἡδονισμὸς καὶ ἡ ἡδυπάθεια καὶ ἡ ἔκστασις τῶν ἰσλαμικῶν παραδόσεων καὶ ἡ θηλυπρέπεια καὶ ὁ ἐρωτισμὸς τῆς εὐρωπαϊκῆς παραδόσεως (...)».
ΤΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΤΗΣ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
Κατὰ συνέπεια καὶ ἡ τόσο ταλαντούχα γενιὰ μᾶς ἀλώθηκε νομοτελειακά, ἀφότου γαλουχήθηκε μέσα στὶς κομματικὲς νεολαῖες, στὸν χίππικο τρόπο ζωῆς καὶ στὴν μουντὴ κουλτούρα τῶν ξενόφερτων μεγαλοαστικῶν, γραικοαμερικανικῶν, γραικογαλλικῶν καὶ γραικογερμανικῶν σχολειῶν καὶ κολλεγίων «τῆς καλῆς κοινωνίας», ἐκστασιασμένη καὶ ἀπὸ τὰ ἄσματα τῶν ἀλαζονοκαταθλιπτικῶν Εὐρωαμερικανῶν μασόνων μουσουργῶν...
Γιόχαν Μπάχ: Μέλος τῆς μασονικῆς στοᾶς “Nine Muses”, no. 235, London.
Βόλφγκανγκ Ἀμαντέους Μότζαρτ: Μυήθηκε στὶς 14 Δεκεμβρίου 1784 στὴν στοὰ “Zur Woltatigkeit”,
Vienna, Austria. Τὸ διάσημο ἔργο τοῦ «Ὁ Μαγικὸς Αὐλός», ἀποτελεῖ ὀνομαστὴ «τεκτονικὴ ἀλληγορία»…
Ρουζὲ ντὲ Λίλ: Ὁ συγγραφέας τοῦ Γαλλικοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου - «Μασσαλιώτιδα». Μυήθηκε τὸ 1782 στὴν στοὰ “Les Freres discrets”, Charlesvlle, France.
Φράνσις Σκὸτ Κή: Ὁ συγγραφέας τοῦ ἀμερικανικοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου ἦταν μέλος τῆς στοᾶς
“Concordia”, no. 13, Maryland, U.S.A.
Ζᾶν Σιμπέλιους: Ὁ συνθέτης τῆς μουσικῆς τῶν τελετουργικῶν τῶν τριῶν μασονικῶν βαθμῶν.
Μυήθηκε τὴν 18-8-1922 στὴν στοὰ “Suami” no.1, Helsιnki, Finland.
Φρὰνζ Ζόσεφ Χέυντν: O «πατέρας τῆς “Συμφωνίας”» καὶ συγγραφέας τοῦ αὐστριακοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου. Μυήθηκε τὴν 4-2-1785 στὴν στοὰ “Zur Wahrn Eintracht”, Vienna, Austria.
Φρὰνζ βὸν Λίσζτ: O Οὖγγρος συνθέτης μυήθηκε στὴν στοὰ “Zur Einigkeit”, Frankfort, Austria καὶ στοὺς δεύτερο καὶ τρίτο βαθμὸ στὴν στοὰ “Zur Eintracht”, Berlin, Germany τὸ 1886.
Ρόμπερτ Μπέρνς: Ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς Σκωτίας. Μυήθηκε στὴν στοὰ “St. David's” no. 174, Tarbolton, Scotland, τὴν 4-7-1781. Ἦταν μέλος πολλῶν στοῶν καὶ συνέγραψε πολλὰ μασονικὰ ποιήματα ὅπως τὸ "Farewell to the Brethren of St. James Lodge, Tarbolton" καὶ τὸ "The Freemasons Apron".
Δὲν μᾶς ἄρεσαν, λοιπόν, οἱ ἀρχαῖοι μας Σοφοί, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησιᾶς μας, τὰ ψυχαγωγικά μας θέατρα, οἱ θρυλικὲς κινηματογραφικές μας ταινίες καὶ ὅλες οἱ παραδόσεις μας ποὺ κάποτε μᾶς μάθαιναν νὰ περπατᾶμε σὲ τούτη τὴν «παλιοζωή». Ἀντ’ αὐτῶν, προτιμήσαμε νὰ γίνουμε λάτρεις τῆς πολιτιστικῆς ψυχεδέλειας τῶν λάτρεων τοῦ Γιάβουλον καὶ τῆς ὑπόλοιπης συνοδείας τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ», τοῦ “Hollywood” καὶ ὅλης της Δυτικῆς ὑποκουλτούρας. Μέσα σὲ λίγες μόλις δεκαετίες, ἕνας Ζαμπέλιος, ἕνας Βακαλόπουλος, ἕνας Παπαρρηγόπουλος, ἕνας Παπαδιαμάντης, ἕνας Παλαμᾶς, μέχρι καὶ ὁ ἄδολος ἀριστερὸς Σβορῶνος ποὺ ἐξύμνησε τὴν προσφορὰ τοῦ κλήρου στὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, βαφτίστηκαν ἐθνικιστὲς καὶ φασίστες, ἐπειδὴ στηλίτευαν ἀπὸ τότε τὴν περιφρόνηση τῶν δυτικόπληκτων καὶ ἀργότερα, προλεταριόπληκτων προγόνων μας, στὸ «ὅτι παλαιόν, ὅτι ἐγχώριον, ὅτι ἑλληνικόν», στὶς δύο αὐτὲς ἀνθρωποκτόνες πολιτικὲς κουλτοῦρες τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ καὶ τοῦ Σοσιαλκομμουνισμοῦ, οἱ ὁποῖες σήμερα, ἔχουν ἀνίερα συμμαχήσει προκειμένου νὰ ὁμογενοποιηθοῦμε μέσα στὸ «μίξερ» τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ Πολυπολιτισμικότητας. Ἕνας Σεφέρης κι ἕνας Ἐλύτης, ἕνας Τσιτσάνης κι ἕνας Καζαντζίδης, ἕνας Ξυλούρης καὶ μία Ἀλεξίου, κοντεύουν νὰ καταστοῦν μουσειακὰ ἐκθέματα ἐπειδὴ ξαφνικὰ γίναμε «Εὐρωπαῖοι» καὶ σπεύσαμε καὶ τοὺς ὑποκαταστήσαμε μὲ τὴν εἰσαγόμενη ὑποκουλτούρα τοῦ σατανικοῦ “rock n’ roll”, τοῦ “sex, drugs and alcohol” καὶ μὲ τὸν κάθε “trendy” καλοπουδραρισμένο καὶ σιλικονάτο τηλεοπτικὸ γυνάνδρη, προκειμένου νὰ πληροφορηθοῦμε, νὰ νουθετηθοῦμε καὶ νὰ σπουδάσουμε τὴν ἀντίσταση στὴν ἐξωτερικὴ καὶ ἐσωτερική μας τυρρανία. «Δυστυχῶς Ἐπτωχεύσαμεν»… Ἐπειδὴ ἀσπαστήκαμε τὸν Δυτικὸ ψυχοκτόνο πολιτισμὸ καὶ μυηθήκαμε στὴν νοησιαρχία, στὸν ὀρθολογισμό, στὴν ἀθεΐα, στὴν ἀπολυτοποίηση τῆς διανόησης, στὴν στυγνὴ συμφεροντολογία καὶ στὸν ἄκρατο ὑλισμό, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀντὶ γιὰ τὴν εἰκονίτσα τοῦ προστάτη Ἁγίου μας νὰ ἔχουμε πλέον στὸ πορτοφόλι μας τὴν πιστωτικὴ κάρτα - διαβατήριο στὴν πάσης φύσεως ἠδονοθηρία καὶ ἡδυπάθεια ποὺ ἐδῶ καὶ σαράντα καὶ πλέον ἔτη ἐπιφέρουν τὴν ὁλοένα καὶ αὐξανόμενη οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση καὶ ψυχοσωματική μας κατάπτωση.
Δὲν μποροῦν νὰ «χωρέσουν» στὴν τρισχιλιετῆ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσή μας ἡ φραγκολεβαντίνικη «Ἀναγέννηση» καὶ ὁ «Διαφωτισμός». Οἱ δαιδαλώδεις φιλοσοφίες, οἱ ἄχρωμες ἠθικολογίες καὶ ἡ ἑωσφορικὴ αὐτοθεΐα τοῦ νέου πάπα, Λούθηρου, ὁ ὁποῖος, μέσω τῆς «Μεταρρύθμισης» διακήρυξε: «Δὲν παραδέχομαι ὅτι ἡ θεωρία μου δύναται νὰ κριθῆ ἀπὸ οἱονδήποτε, οὔτε καν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν δέχεται τὴν θεωρία μου, δὲν δύναται νὰ σωθεῖ» (“The story of civilization”, Will Durant, New York 1959).
Ἄραγε, τὸ ἀνυπέρβλητο πανάρχαιο ἑλληνορωμέικο τσαγανό, ὁ ἡρωισμὸς καὶ ἡ ἁγιοσύνη μας, δὲν καταδείκνυε τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τοῦ Γένους μας ἔναντι τῶν ἀγραμμάτων καὶ ἀπολίτιστων βορείων νομαδικῶν φυλῶν, τῶν προγόνων τῶν κατασκότεινων «διαφωτιστῶν» καὶ τῶν σημερινῶν Εὐρωαμερικανῶν «προστατῶν καὶ συμμάχων μας»;
Λὲς καὶ δὲν εἴχαμε πρότυπα Ἀρχαίων καὶ Ρωμηῶν πολιτικῶν γιὰ νὰ μιμηθοῦμε. Δὲν εἴχαμε ἐπιστήμονες, φιλοσόφους καὶ Ἁγίους Πατέρες ποὺ θὰ μᾶς πληροφοροῦσαν ἐὰν καταγόμασταν ἀπὸ τὸν πίθηκο. Ἀλλὰ βέβαια, σπεύσαμε νὰ μυηθοῦμε στὶς φιλοσοφίες τῶν στοῶν, γιὰ νὰ μᾶς «διαφωτίσουν» οἱ «προοδευτικοὶ» Φράγκοι ποὺ λάτρεψαν τὴν «θεὰ Λογικὴ» στὰ κάλλη μίας πόρνης στὴν «ἁγία τράπεζα» τῆς Notre Dame, τῶν ὁποίων τὰ θεάματα τὰ ἀποτελοῦσαν, oι πυρές, τὰ παλουκώματα καὶ οἱ καρατομήσεις, τὰ «πορίσματα» τῶν «τεκτονικῶν ἐργαστηρίων» τοῦ Μπαφομὲθ καὶ τὰ πρωτοπαλλήκαρά του, ὁ σατανολάτρης Μπωντλαίρ, ὁ ψυχεδελικὸς Πόε, ὁ «μαγνητιστῆς» Μέσμερ, ὁ «ἀλχημιστὴς - ὁμοιοπαθητικὸς» Χάνεμαν, τὸ μέντιουμ – χαρτορίχτης Ντὲ Γκεμπελίν, ὁ ἀρχιμάγος Κρόουλεϋ, ὁ Ἔρασμος Δαρβίνος, τὸ ἐγγόνι τοῦ ὁ Κάρολος καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ποὺ λίγο ἔλειψε νὰ μᾶς παρουσιάσουν καὶ κάποιον αὐστραλοπίθηκο ὡς Μεσσία καὶ Λυτρωτὴ τοῦ Κόσμου…
Οἱ «σκοτεινοὶ ρομαντιστὲς» μεγαλολογοτέχνες τοὺς ὁποίους ἔχει ἐξιδανικεύσει ἡ φραγκοσαξωνικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ νεογραικικὴ ὑποκουλτούρα «τῆς καλῆς κοινωνίας», ποζαρισμένοι μὲ τὸν ἀποκρυφιστικὸ χαιρετισμὸ στὸν τριαδικὸ μασόνο ἀρχιδαίμονα τοῦ «Πεφωτισμένου Δυτικοῦ Κόσμου»!
Ὁ σατανολάτρης Charles Pierre Baudelaire, ὁ μεταφραστὴς τοῦ ἀμερικανοῦ συγγραφέα καὶ ποιητὴ τοῦ μακάβριου καὶ τῆς ψυχεδέλειας Edgar Allan Poe, ἦταν ἕνας Γάλλος ἐωσφοριστὴς ποιητὴς ποὺ ἐκτός του Σατανᾶ, ἐξυμνοῦσε τὴν σεξουαλικὴ ἀνωμαλία καὶ κυρίως τὸν λεσβιασμό!
(…) Ο Baudelaire συνέταξε τὴν ἀκόλουθη «λιτανεία» στὸ Σατανᾶ:
“Ω Σύ, σοφώτατε καὶ κάλλιστε τῶν ἀγγέλων,
Θεὲ ποὺ προδόθηκες ἀπὸ τὴ μοίρα,
καὶ σοὺ λήστεψαν τὴ δοξολογία,
Ὢ Σατανᾶ, ἐλέησε τὴ μεγάλη μου ἀθλιότητα”
Τζιάκομο Καζανόβα (1725-1798): Ὁ ἀρχιαπατεώνας Ἰταλὸς κοσμοπολίτης, «εὐγενής», μασόνος, ροδοσταυρός, ἀποκρυφιστής, ψευτοαλχημιστής, γιατρός, μαθηματικός, συγγραφέας, μουσικός, στρατιωτικός, διπλωμάτης, κατάσκοπος, νυμφομανής, μοιχός, προαγωγός, τυχοδιώκτης, λωποδύτης, τζογαδόρος, φυλακόβιος, ἀχυράνθρωπος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς αὐλῆς ἀλλὰ καὶ ἀγαπημένος τοῦ Πάπα Κλήμεντα XIII, μυήθηκε σὲ μασονικὴ στοὰ τῆς Lyons τῆς Γαλλίας τὸ 1750 καὶ ἦταν συνόμιλος τῶν ἐπιφανῶν ἀποκρυφιστῶν Madame de Pompadour, Count de Saint-Germain, d'Alembert, Benjamin Franklin, Voltaire καί… Jean-Jacques Rousseau!
Ἀντουᾶν Κὸρτ ντὲ Γκεμπελὶν (1718 - 1784): Ὁ «ἐμπνευστὴς» τῶν «Καρτῶν Ταρῶ»! Καὶ «διάμεσο» τῶν - συνεργαζομένων τότε - φραγκικῶν καὶ ἀμερικανικῶν στοῶν μὲ τὸν «Κυανοῦν Οὐρανόν»... Μυήθηκε στὴν στοὰ “Les Amis Reunis”, France καὶ τὸ 1771 μεταπήδησε στὴν θρυλικὴ γιάφκα τῆς “Des Neuf Soeurs” ὅπου ἑρμήνευε τὴν βουλὴ τῶν πεπτωκότων - «διαφωτισμένων» - ἀγγέλων, στοὺς Ἐλβέτιο, Λαλάντ, Νταντόν, Βολταῖρο, Φραγκλίνο, ντὲ Κοντορσέτ, ντὲ Φλοριᾶν, Γκιλλοτίν, κ.α.
Φρὰνζ Ἄντον Μέσμερ (1734 - 1815): Ὁ «μαγνητιστῆς» καὶ μύστης τοῦ «πέμπτου στοιχείου τῆς ὕλης» (αἰθέρας). Μυήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα στὴν στοὰ “Philadelphia”, Norbonne, France.
Ἔρασμος Δαρβίνος (1731 - 1802): Ὁ εἰσηγητὴς τῆς «Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως τῶν Εἰδῶν», τὶς θεωρίες τοῦ ὁποίου, ἀσπάστηκαν μέσω τοῦ ἐγγονοῦ του, Καρολου Δαρβίνου, τὰ ἀθεϊστικὰ καὶ αἱμοσταγῆ μασονικὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα, ὅπως ὁ Μπολσεβικισμὸς καὶ ὁ κινέζικος Μαοϊσμός. Μυήθηκε τὸ 1754 στὴν στοὰ “St. David’s” no. 36, Edinburgh.
Σάμουελ Χάννεμαν (1755 - 1843): Ὁ ἀλχημιστὴς - «μύστης» τῆς περιβόητης «δυναμοποίησης». Μυήθηκε στὸ Hermanstadt τῆς Γερμανίας τὸ 1777 καὶ συνδέθηκε καὶ μὲ τὴν στοὰ “Minerva”, Leipzig τὸ 1817.
Μιχαὴλ Μπακούνιν (1814 - 1876): O ἀντιδυτικός, ἀντισιωνιστής, ἀντιμαρξιστὴς καὶ φιλοορθόδοξος ἐμπνευστὴς τοῦ Κολλεκτιβιστικοῦ Ἀναρχισμοῦ μυήθηκε τὸ 1864 στὴν στοὰ “Il Progresso Sociale”, Florence,
Ντάνιελ Κάρτερ Μπίαρντ (1850 - 1941): Ὁ «Πατριάρχης τοῦ Προσκοπισμοῦ». Μυήθηκε στὴν στοὰ “Mariners” no. 67, New York City.
Μέλβιν Τζόουνς (1879 - 1961): Ὁ ἱδρυτὴς τῶν «Λάιονς». Μυήθηκε στὴν στοὰ “Garden City”, no. 141, Illinois.
Γουσταῦος Χένρυ Λέερ (1864 - 1918): Ἐκ τῶν συνιδρυτῶν τοῦ Ρόταρυ. Μυήθηκε τὴν 8-8-1886 στὴν στοὰ “Lakeside” no. 739, Chicago.
Ἄλλιστερ Κρόουλεϋ (1875 - 1947): O ὑμνητὴς τοῦ θεοῦ Πάνα, «φαλλιστὴς» ἀρχιερέας τοῦ πνευματισμοῦ, γνωστὸς καὶ ὡς «Μέγα Τέρας» (“The Great Beast”). Μυήθηκε στὴν μασονικὴ στοὰ “Anglo-Saxon”, no. 343, Paris, France τὴν 17-12-1904. Μία μύηση, ποὺ ὅμως, οὐδέποτε ἀναγνωρίστηκε ὡς κανονικὴ ἀπὸ τὶς ἀγγλικὲς καὶ ἀμερικανικὲς στοές.
Ποιοὺς λοιπὸν θέσαμε ὡς ὁδηγούς μας; Τί ζηλέψαμε καὶ τί ποθήσαμε ἀπὸ τὸν «πολιτισμὸ» τῶν Εὐρωαμερικανῶν ἀλλὰ καὶ τῶν δύστυχων Ρώσων μπολσεβίκων; Τὴν «Ἄγρια Δύση», τὰ καμπαρὲ καὶ τὰ πιστολίδια τους; Τὸν ἀδηφάγο καταναλωτικὸ καὶ σεξοκεντρικὸ πολιτισμό τους; Τὶς σαπουνόπερες, τὸν εὐτελισμὸ τοῦ γάμου, τῶν τρισευλογημένων ἀνθρωπίνων ἀναπαραγωγικῶν ὀργάνων καὶ τὴν κατάπτωση τῆς γυναίκας σὲ χρηστικὸ καὶ ἐμπορικὸ ἀντικείμενο; Τὶς «Ἱερὲς Ἐξετάσεις», τὶς γκιλλοτίνες, τὰ γκούλαγκς, τὰ Ἄουσβιτς καὶ σύνολη τὴν πνευματική τους ἐξαθλίωση; Τὰ μαγικοφιλοσοφικὰ ἀποκυήματα τῶν μασονικῶν ἐργαστηρίων τους; Τὸ δουλεμπόριο, τὶς ἑξανδραποδιστικὲς ἀποικιοκρατίες καὶ ὅλες τὶς ἀπ’ αἰώνων βαρβαρότητές τους; Τὴν τοκογλυφική τους δεινότητα, τὸν ρατσισμὸ καὶ τὸν ταξισμό τους; Ἀντὶ λοιπὸν νὰ τοὺς μιμούμαστε καὶ νὰ τοὺς παραδίδουμε «τὰ κλειδιὰ» τοῦ κράτους μας, μήπως θὰ’ πρεπε νὰ’ χαμὲ παραμείνει ἑδραῖοι στὸν δικό μας Ἑλληνοχριστιανικὸ
Ὑπερπολιτισμὸ καὶ νὰ προσευχόμασταν μετὰ δακρύων γι’ αὐτούς; Λὲς καὶ μᾶς στέρησε ποτὲ ὁ Θεὸς τοὺς ἡγέτες καὶ τὰ πρότυπα… Τοὺς ἀξεπέραστους Ὁμήρους, Λυκούργους, Λεωνίδες καὶ Ἀλέξανδρους. Τοὺς προικισμένους Θουκυδίδηδες, Ἀριστοφάνηδες καὶ Σωκράτες. Τὸν Δίκαιο Ἀριστείδη καὶ τὸν ἐλεήμονα Κίμωνα. Τοὺς πάνσοφους παιδοτρίβες Πλούταρχο καὶ Χρυσόστομο. Τοὺς «βυζαντινοὺς» σοσιαλιστὲς ὑπερκυβερνῆτες καὶ πολιτικοὺς ποὺ συνέγραψαν τὴν «Ἐπαναγωγή», τὰ Βασιλικά», τὸ «Ἐπαρχικὸ» καὶ τὸν «Νόμο τοῦ Ἀλληλέγγυου», ποὺ ἀναδεικνύουν τὸν ἀνυπέρβλητο νομικὸ καὶ πολιτικό, Ρωμέηκο Πολιτισμό, ὡς προστάτη τῶν πτωχῶν, τῶν ἀδυνάτων καὶ τῶν μικρομεσαίων. Ἕναν Πολιτισμό, ποὺ ἀνέδειξε τρανοὺς ἐπιστήμονες, ὅπως τοὺς Ὀρειβάσιο, Νεμέσιο, Ἀέτιο Ἀμιδηνό, Ἀλέξανδρο Τραλλιανὸ καὶ Θεόφιλο Πρωτοσπαθάριο, τὸν ἐφευρέτη τοῦ «Ὑγροῦ Πυρός», Καλλίνικο τὸν Ἕλληνα, ἀπὸ τὴν Συρία (7ος αἱ.), τὸν «Πατέρα τῆς Χειρουργικῆς», Παῦλο τὸν Αἰγινήτη (625-690), τὸν πολυγραφότατο παθολόγο, Τραλλέων Ἀλέξανδρο (525-605), τὸν Μελέτιο τὸν ἰατροσοφιστή, τοὺς λογιοτάτους, Μέγα Φώτιο, Εὐστάθιο Θεσσαλονίκης καὶ Μιχαὴλ Ἀκομινάτο τῶν Ἀθηνῶν, τὸν Θεοφάνη Νόννο, τὸν Μιχαὴλ Ψελλό, τὸν Συμεὼν Σὴθ (8ος-12ος αἱ.), τοὺς πανεπιστήμονες, Νικόλαο Μυρεψὸ (1222-1255), Νικηφόρο Βλεμμύδη (1197-1272) καὶ τὸν δάσκαλό του, τὸν ἐρημίτη μαθηματικὸ καὶ ἀστρονόμο, Πρόδρομο τὸν Μοναχὸ καὶ τόσους ἄλλους Ρωμηοὺς προγόνους μᾶς στρατευμένους στὴν ὑπηρεσία τοῦ συνανθρώπου καὶ τῆς ἐπιστήμης. Γιατί οἱ ξενόφερτες ἑλληνικὲς φεμινιστικὲς ὀργανώσεις ποὺ τόσο συνέτειναν στὴν διάσπαση τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας, δὲν πιέζουν γιὰ νὰ προβληθοῦν οἱ εὐσεβέστατες καὶ πορφυρογέννητες αὐτοκράτειρες καὶ πριγκίπισσές μας, ὅπως ἡ σύζυγος τοῦ Ἰουστινιανοῦ, Ἁγία Θεοδώρα, ποὺ τόσα διεκδίκησε καὶ κέρδισε ὑπὲρ τοῦ γυναικείου φύλου; Ἡ Ἁγία Θεοφανῶ, σύζυγος τοῦ Λεοντίου τοῦ σοφοῦ; Ἡ μεγίστη Ἄννα Δαλασσινὴ καὶ ἡ ὁμηρίστρια καὶ ἰατρός, ἐγγονή της, ἡ Ἄννα Κομνηνή; Ἡ κόρη τοῦ Ἀθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου, ἡ ρητόρισσα καὶ φιλόλογος Ἁγία αὐτοκράτειρα Εὐδοκία (5ος αἱ.), ἡ ὁποία ἀνήγειρε τὸ «Πανδιδακτήριο» καὶ ποὺ συνετέλεσε καὶ στὴ σύνταξη τοῦ «Θεοδοσιανοῦ Κώδικα»; Γιατί δὲν ἀντέδρασαν στὴν πρόσφατη χολλυγουντιανὴ κινηματογραφικὴ ταινία ποὺ παραχάραξε τὴν ἱστορία τῆς ἀδικοχαμένης ἀσκητικῆς παρθένου καὶ φιλοσόφου Ὑπατίας (4ος - 5ος αἱ.). Καὶ γιατί δὲν προβάλουν τὴν ὀρθὴ ἱστορία τῆς ἀσυμβίβαστης παρθένου, τῆς ἡγουμένης, ποιήτριας καὶ ὑμνογράφου, Κασσιανῆς, ποὺ περιφρόνησε τὸν τότε πλανητάρχη, τὸν αὐτοκράτορα Θεόφιλο (9ος αἱ.); Πότε ἐπιτέλους θὰ ἀναδειχθεῖ καὶ ἡ ἱστορία τῆς «βυζαντινῆς» σύζυγου τοῦ Γερμανοῦ αὐτοκράτορα Ὄθωνα Β΄, τῆς σοφῆς Θεοφανοὺς (10ος αἱ. ); Ἡ ὁποία ὅταν πρωτοαφίχθη στὴν γερμανικὴ αὐλή, «κατασκανδάλισε» τίς, τότε, ἄπλυτες γερμανίδες καὶ τοὺς παπικοὺς καρδινάλιους ἐπειδὴ φόραγε μεταξωτὰ ροῦχα καὶ ἔκανε λουτρό; Καὶ δὲν ἦταν ἡ μόνη… Γιατί παρόμοια προβλήματα ἀντιμετώπισε καὶ ἡ ἐξαδέλφη της, ἡ Μαρία ἡ Ἀργυρή, ὅταν εἰσήγαγε στὴν Βενετία τὴν χρήση τοῦ πηρουνιοῦ!!! Ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεχάσει καὶ τὶς κατοπινές, ἡρωικές, Σουλιώτισσες, τὶς Μανιάτισσες, τὶς μαρτυρικὲς Μικρασιάτισσες, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνυπέρβλητη Ἠρῶ Κωνσταντοπούλου; Τοὺς ἀνιδιοτελεῖς εὐπατρίδες, Ρῆγες καὶ Καποδίστριες, τοὺς μαρτυρικοὺς Διακους, Νικηταράδες καὶ Παπαφλέσσες, τοὺς Μελάδες καὶ τοὺς Δραγούμηδες, τοὺς ἀντιστασιακούς της γερμανικῆς κατοχῆς καὶ τόσους ἄλλους, ἁγίους καὶ ἥρωες, ἱκανοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἐμπνευσμένους ὑμνογράφους, λογοτέχνες, ποιητὲς καὶ μουσικούς, σοφοὺς καὶ ταπεινοὺς ἀνθρώπους, ἐργάτες τῆς πολιτικῆς, τῆς τέχνης καὶ τῶν γραμμάτων;Ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἑλληνοχριστιανικὰ ἀναστήματα ξάφνου τὰ παραθεωρήσαμε καὶ παραδοθήκαμε ἀμαχητὶ στοὺς «φρανκμαζόνους βολτεράνους», γινόμενοι ἕρμαια τοῦ κοραϊσμοῦ, τοῦ προτεσταντικοῦ ἀστισμοῦ καὶ τοῦ σοσιαλιστικοῦ διεθνισμοῦ καὶ ἐνῶ ἀπορρίψαμε τὴν ξενόφερτη βασιλεία καὶ ἐκδιώξαμε τὴν δικτατορία τοῦ 1967-74, παγιδευτήκαμε σὲ μία ἄλλη χειρότερη, στὴν φεουδαρχία τῶν μεγαλοεργολάβων, τῶν πολυεθνικῶν, τῶν συνδικάτων καὶ τῆς αὐλῆς τῆς πρωθυπουργικῆς μοναρχίας, μὲ ἀποτέλεσμα, νὰ κυβερνιώμαστε ἀπὸ τοὺς ἀποφοίτους της «παρισινῆς κομμούνας» τῆς Sorbonne, τοῦ Yale καὶ τῶν “Scull and Bones”, τῆς Οxford καὶ τοῦ “Bullingdon Club”, τῆς «Σχολῆς τοῦ Σικάγου» καὶ «τοῦ Δόγματος τοῦ Σόκ»…Ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια, προσκυνοῦμε ὡς σωτῆρες τοὺς μποὲμ ἐθνομηδενιστὲς «τοῦ ζιβάγκου καὶ τῆς πίπας» καὶ ἐσχάτως τοὺς καπιτα-ληστὲς τοῦ Δ.Ν.Τ. στοὺς ὁποίους ἀναθέσαμε τὴν διακυβέρνησή μας καὶ τὴν διαχείριση τοῦ δημόσιου πλούτου μας. Δυστυχῶς, χαρίσαμε τὴν Ρωμέηκη ἱστορία μας στοὺς Ἀγγλοσάξωνες, στοὺς Φράγκους καὶ στοὺς Τεύτονες, τὴν ἀπαράμιλλη «Βυζαντινή» μας διπλωματία στοὺς Νεοσουλτάνους κι ἐσχάτως, τὰ χωράφια καὶ τὶς θάλασσές μας στοὺς Ἰνδοπακιστανοὺς καὶ στοὺς Αἰγυπτίους λαθρομετανάστες.Πάει ἡ ἐποχὴ ποὺ ἀναδεικνύαμε φωτισμένους αὐτοκράτορες καὶ πολιτικοὺς ποὺ συναγωνίζονταν τοὺς μοναχοὺς στὴν μελέτη, στὴν νηστεία καὶ στὴν ἄσκηση. Μία μακραίωνη, ἔνδοξη περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία, οἱ πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι δὲν λογαρίαζαν ἐξορίες, διωγμοὺς καὶ θανάτους ὅταν ἔκριναν σκόπιμο ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀντισταθοῦν στὶς κατὰ καιροὺς ἐγκληματικὲς παρεκτροπὲς κάποιων, «ὀρθόδοξων» ἢ αἱρετικῶν, αὐτοκρατόρων καὶ αὐλικῶν.Ποῦ’ ναὶ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ποῦ οἱ κυβερνῶντες μᾶς ζοῦσαν γιὰ τὴν φιλοσοφία; Ποῦ θεολογοῦσαν καὶ συνέγραφαν ὕμνους καὶ κανόνες στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ στὴν Θεοτόκο, ὅπως ὁ Ἰουστινιανός, ὁ Λέων ὁ Σοφός, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Πορφυρογέννητος καὶ ὁ σφοδρὰ δοκιμαζόμενος ἀπὸ τὴν ἐπιληψία, ὁ φωτισμένος γιὸς τοῦ Ἰωάννου Βατάτζη, Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης, τῆς προσευχῆς τοῦ ὁποίου, καρπός, εἶναι ὁ Μεγάλος Παρακλητικὸς Κανόνας πρὸς τὴν Θεοτόκο.Ποῦ εἶναι οἱ εὐλαβικὲς καὶ σοφὲς αὐτοκρατορικές μας οἰκογένειες, ποῦ ἐν ὥρα δείπνου διάβαζαν Ἅγιο Μάξιμο Ὁμολογητή, ὅπως ἔπραττε ἡ αὐτοκρατορικὴ οἰκογένεια τῆς Ἄννας τῆς Κομνηνῆς; Ἀντιθέτως σήμερα, οἱ μπολιασμένοι ἀπὸ τὸν μανεταρισμὸ καὶ ἀθεϊσμὸ πολιτικοί μας, ὄχι μόνο τὸ «Πιστεύω» δὲν γνωρίζουν, ἀλλὰ ἀναισχύντως, ἐπιχειροῦν τὸν πλήρη ἀπογαλακτισμό μας ἀπὸ τὴν γενάρχισσα Μάνα Ἐκκλησία.Πᾶνε καὶ κεῖνα τὰ λιτά, φτωχικά, ἀλλὰ τόσο εὐλογημένα χρόνια ποὺ ἤμασταν τὰ πιστὰ καὶ φιλακόλουθα τέκνα τῆς μελέτης, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς ποὺ θήτευαν κάτω ἀπ’ τὸ πετραχήλι ἑνὸς ἁγίου πνευματικοῦ πατέρα. Ποῦ ἤμασταν οἱ μαθητὲς τῆς εἰλικρινοῦς καὶ θαρραλέας συνειδήσεως, τῆς ἀρχοντικῆς συγγνώμης καὶ τῆς ἔμπρακτης ἐπανόρθωσης. Σήμερα, ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας, δὲν μοιραζόμαστε τὶς ἀνησυχίες μας μὲ τὸν πνευματικό μας, μὲ τὸν ἀφοσιωμένο μᾶς πατέρα καὶ μὲ τὴν στοργική μας μανούλα. Οὔτε κρεμόμαστε ἀπ’ τὰ λόγια καὶ τὶς ἀγκαλιὲς τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς δίπλα ἀπὸ τὸ μαγκάλι καὶ τὸ τζάκι. Ἀντιθέτως, ἔχουμε ἐναποθέσει τὶς ἀγωνίες μας στὴν ἐκμαυλιστικὴ νεοεποχίτικη Τ.V. Γι’ αὐτὴν ὅμως κι ἂν εἴχαμε πρὸ-εἰδοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό… Ἀλλὰ ποιὸς θέλει ν’ ἀκούει γιὰ Ἁγίους σήμερα;Πάει λοιπὸν κι ὁ παπποὺς μὲ τὴν γιαγιά, τοὺς ξαποστείλαμε στοὺς «Οἴκους Εὐγηρίας», παραπεταμένους καὶ καταπικραμένους στὰ κατακρύα καὶ ἀπρόσωπα δωμάτια τῶν γηροκομείων, λησμονώντας τὰ ξενύχτια, τὶς θυσίες καὶ τοὺς κόπους τους γιὰ νὰ μᾶς ἀνδρώσουν καὶ νὰ μᾶς σπουδάσουν σὲ ἐξαιρετικὰ ἀντιξοοες συνθῆκες καὶ ἐποχές.Γιατί δὲν μᾶς εἶπαν γιὰ τὰ θαυμάσια ρωμανικὰ ἰπποτικά μας ρομάντσα; Δὲν ἐμπνεόμαστε πλέον ἀπ’ τὶς ἀξίες* τοῦ ἠρωϊκοῦ μᾶς γένους, ἀπ’ τὴν ὑμνογραφία, τὰ δημοτικά, τὰ ριζίτικα, τὰ νησιώτικα καὶ τὰ λοιπὰ λαικά μας τραγούδια, ποὺ τόσο θαραλλέα ἀποκαλύπτουν τὸν πανάρχαιο ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό μας διχασμό, τὰ πάμπολλα πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, ὅπως αὐτὲς τῆς προδοσίας καὶ τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ, ἀλλὰ κι ὅλες τὶς ἀρετές μας, τὴν ἀνδρεία, τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν ἁγιοσύνη μας. Πῶς νὰ μὴν ἐμπνέονται μετὰ καὶ τὰ παιδιὰ μᾶς ἀπ’ τὸ “Star System”, ἀπ’ τὶς χεβυμεταλάδικες ὀρχῆστρες τοῦ Ἅδη, ἀπ’ τὰ ψυχότροπα, ἀπ’ τὴν «μεγάλη ζωὴ» καὶ τὸ “lifestyle”, ἀπ’ τὰ τατουὰζ καὶ τοὺς χαλκάδες κι ἀπ’ τὰ «τέρατα» “Lordi” τῆς Eurovision…;Πῶς ἐμεῖς, οἱ ἄλλοτε ἄριστοι μαθητὲς τοῦ μέτρου καὶ τῆς παρθενίας (βλ. καὶ Πλάτωνος, περὶ προγαμαίων σχέσεων, στὸ «ΝΟΜΟΙ» Ἡ΄, 838 – 842b), τῆς αἰδοῦς καὶ τῆς σεμνότητας, ἀσπαστήκαμε τὴν ὑποκουλτούρα τῆς ἀθεΐας, τῶν παρὰ φύση παθῶν, τοῦ whiskey καὶ τοῦ Marlboro, ἀλλὰ καὶ ἐσχάτως, αὐτὴν τοῦ τηλεοπτικοῦ «Κάμα Σούτρα»; Δυστυχῶς ἡ παρηγοριά μας, ἔχει πλέον ἐναποτεθεῖ στὴν τηλεοπτικὴ ψυχοδιανοητικὴ ἀποσύνθεση καὶ στοὺς ἔμμισθους ντελάληδες μισθοφόρους τοῦ κάθε δημόσιου μεγαλοπραματευτῆ.
* «(...) Εἶναι πασιφανὴς ἡ ἐπίδρασις τοῦ ἀσκητικοῦ ἡρωικοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τοῦτο φαίνεται σαφῶς καὶ εἰς τὴν μουσικὴν καὶ εἰς τοὺς χορούς, διότι ἀπὸ τὰς καλλιτεχνικᾶς ταύτας ἐκδηλώσεις ἐλλείπει ὁ ἡδονισμὸς καὶ ἡ ἡδυπάθεια καὶ ἡ ἔκστασις τῶν ἰσλαμικῶν παραδόσεων καὶ ἡ θηλυπρέπεια καὶ ὁ ἐρωτισμὸς τῆς εὐρωπαϊκῆς παραδόσεως (...)».
ΤΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΤΗΣ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
Κατὰ συνέπεια καὶ ἡ τόσο ταλαντούχα γενιὰ μᾶς ἀλώθηκε νομοτελειακά, ἀφότου γαλουχήθηκε μέσα στὶς κομματικὲς νεολαῖες, στὸν χίππικο τρόπο ζωῆς καὶ στὴν μουντὴ κουλτούρα τῶν ξενόφερτων μεγαλοαστικῶν, γραικοαμερικανικῶν, γραικογαλλικῶν καὶ γραικογερμανικῶν σχολειῶν καὶ κολλεγίων «τῆς καλῆς κοινωνίας», ἐκστασιασμένη καὶ ἀπὸ τὰ ἄσματα τῶν ἀλαζονοκαταθλιπτικῶν Εὐρωαμερικανῶν μασόνων μουσουργῶν...
Γιόχαν Μπάχ: Μέλος τῆς μασονικῆς στοᾶς “Nine Muses”, no. 235, London.
Βόλφγκανγκ Ἀμαντέους Μότζαρτ: Μυήθηκε στὶς 14 Δεκεμβρίου 1784 στὴν στοὰ “Zur Woltatigkeit”,
Vienna, Austria. Τὸ διάσημο ἔργο τοῦ «Ὁ Μαγικὸς Αὐλός», ἀποτελεῖ ὀνομαστὴ «τεκτονικὴ ἀλληγορία»…
Ρουζὲ ντὲ Λίλ: Ὁ συγγραφέας τοῦ Γαλλικοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου - «Μασσαλιώτιδα». Μυήθηκε τὸ 1782 στὴν στοὰ “Les Freres discrets”, Charlesvlle, France.
Φράνσις Σκὸτ Κή: Ὁ συγγραφέας τοῦ ἀμερικανικοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου ἦταν μέλος τῆς στοᾶς
“Concordia”, no. 13, Maryland, U.S.A.
Ζᾶν Σιμπέλιους: Ὁ συνθέτης τῆς μουσικῆς τῶν τελετουργικῶν τῶν τριῶν μασονικῶν βαθμῶν.
Μυήθηκε τὴν 18-8-1922 στὴν στοὰ “Suami” no.1, Helsιnki, Finland.
Φρὰνζ Ζόσεφ Χέυντν: O «πατέρας τῆς “Συμφωνίας”» καὶ συγγραφέας τοῦ αὐστριακοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου. Μυήθηκε τὴν 4-2-1785 στὴν στοὰ “Zur Wahrn Eintracht”, Vienna, Austria.
Φρὰνζ βὸν Λίσζτ: O Οὖγγρος συνθέτης μυήθηκε στὴν στοὰ “Zur Einigkeit”, Frankfort, Austria καὶ στοὺς δεύτερο καὶ τρίτο βαθμὸ στὴν στοὰ “Zur Eintracht”, Berlin, Germany τὸ 1886.
Ρόμπερτ Μπέρνς: Ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς Σκωτίας. Μυήθηκε στὴν στοὰ “St. David's” no. 174, Tarbolton, Scotland, τὴν 4-7-1781. Ἦταν μέλος πολλῶν στοῶν καὶ συνέγραψε πολλὰ μασονικὰ ποιήματα ὅπως τὸ "Farewell to the Brethren of St. James Lodge, Tarbolton" καὶ τὸ "The Freemasons Apron".
Δὲν μᾶς ἄρεσαν, λοιπόν, οἱ ἀρχαῖοι μας Σοφοί, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησιᾶς μας, τὰ ψυχαγωγικά μας θέατρα, οἱ θρυλικὲς κινηματογραφικές μας ταινίες καὶ ὅλες οἱ παραδόσεις μας ποὺ κάποτε μᾶς μάθαιναν νὰ περπατᾶμε σὲ τούτη τὴν «παλιοζωή». Ἀντ’ αὐτῶν, προτιμήσαμε νὰ γίνουμε λάτρεις τῆς πολιτιστικῆς ψυχεδέλειας τῶν λάτρεων τοῦ Γιάβουλον καὶ τῆς ὑπόλοιπης συνοδείας τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ», τοῦ “Hollywood” καὶ ὅλης της Δυτικῆς ὑποκουλτούρας. Μέσα σὲ λίγες μόλις δεκαετίες, ἕνας Ζαμπέλιος, ἕνας Βακαλόπουλος, ἕνας Παπαρρηγόπουλος, ἕνας Παπαδιαμάντης, ἕνας Παλαμᾶς, μέχρι καὶ ὁ ἄδολος ἀριστερὸς Σβορῶνος ποὺ ἐξύμνησε τὴν προσφορὰ τοῦ κλήρου στὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, βαφτίστηκαν ἐθνικιστὲς καὶ φασίστες, ἐπειδὴ στηλίτευαν ἀπὸ τότε τὴν περιφρόνηση τῶν δυτικόπληκτων καὶ ἀργότερα, προλεταριόπληκτων προγόνων μας, στὸ «ὅτι παλαιόν, ὅτι ἐγχώριον, ὅτι ἑλληνικόν», στὶς δύο αὐτὲς ἀνθρωποκτόνες πολιτικὲς κουλτοῦρες τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ καὶ τοῦ Σοσιαλκομμουνισμοῦ, οἱ ὁποῖες σήμερα, ἔχουν ἀνίερα συμμαχήσει προκειμένου νὰ ὁμογενοποιηθοῦμε μέσα στὸ «μίξερ» τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ Πολυπολιτισμικότητας. Ἕνας Σεφέρης κι ἕνας Ἐλύτης, ἕνας Τσιτσάνης κι ἕνας Καζαντζίδης, ἕνας Ξυλούρης καὶ μία Ἀλεξίου, κοντεύουν νὰ καταστοῦν μουσειακὰ ἐκθέματα ἐπειδὴ ξαφνικὰ γίναμε «Εὐρωπαῖοι» καὶ σπεύσαμε καὶ τοὺς ὑποκαταστήσαμε μὲ τὴν εἰσαγόμενη ὑποκουλτούρα τοῦ σατανικοῦ “rock n’ roll”, τοῦ “sex, drugs and alcohol” καὶ μὲ τὸν κάθε “trendy” καλοπουδραρισμένο καὶ σιλικονάτο τηλεοπτικὸ γυνάνδρη, προκειμένου νὰ πληροφορηθοῦμε, νὰ νουθετηθοῦμε καὶ νὰ σπουδάσουμε τὴν ἀντίσταση στὴν ἐξωτερικὴ καὶ ἐσωτερική μας τυρρανία. «Δυστυχῶς Ἐπτωχεύσαμεν»… Ἐπειδὴ ἀσπαστήκαμε τὸν Δυτικὸ ψυχοκτόνο πολιτισμὸ καὶ μυηθήκαμε στὴν νοησιαρχία, στὸν ὀρθολογισμό, στὴν ἀθεΐα, στὴν ἀπολυτοποίηση τῆς διανόησης, στὴν στυγνὴ συμφεροντολογία καὶ στὸν ἄκρατο ὑλισμό, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀντὶ γιὰ τὴν εἰκονίτσα τοῦ προστάτη Ἁγίου μας νὰ ἔχουμε πλέον στὸ πορτοφόλι μας τὴν πιστωτικὴ κάρτα - διαβατήριο στὴν πάσης φύσεως ἠδονοθηρία καὶ ἡδυπάθεια ποὺ ἐδῶ καὶ σαράντα καὶ πλέον ἔτη ἐπιφέρουν τὴν ὁλοένα καὶ αὐξανόμενη οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση καὶ ψυχοσωματική μας κατάπτωση.
