Αθηναγόρας - Οικουμενισμός - Πανθρησκεία
Μὲ ἀφορμὴ κάποιες ἐπετείους γιὰ γεγονότα τῆς περιόδου τῆς πατριαρχείας του (1948-1972) ἔγινε τὸν τελευταῖο καιρὸ ἐπίμονη ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς προξένησε θλιβερότατη ἐντύπωση εἶναι ἡ πληθώρα τῶν ἐπαίνων πρὸς τὸ πρόσωπό του, μάλιστα γιὰ τὶς κινήσεις του ἐκεῖνες γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ ἔπρεπε ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπικρίνεται ἀλλὰ καὶ ἐντόνως νὰ ἀποδοκιμάζεται. Ἐννοοῦμε τὰ τολμηρά του ἀνοίγματα πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ μάλιστα τοὺς Παπικοὺς μὲ τὸν περίφημο «διάλογο τῆς ἀγάπης» ποὺ εἶχε καθιερώσει, παραμερίζοντας τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους.
Ἡ ἀνεξέλεγκτη πορεία του σταμάτησε μὲ τὸν θάνατό του καὶ ὁ διάδοχός του Πατριάρχης Δημήτριος ἐπανακαθιέρωσε τὸν «Θεολογικὸ Διάλογο» καὶ ἀνέκοψε τὴν βιαίως ἐπιχειρούμενη τότε ἕνωση. Ἀλλὰ εἶναι κατεξοχὴν θλιβερὸ ὕστερα ἀπὸ 40 χρόνια νὰ ἔχει λησμονηθεῖ ὁ τρομερὸς κίνδυνος ποὺ διέτρεξε τότε ἡ Ὀρθοδοξία.
Τότε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε μιλήσει μὲ προφητικὴ φωνὴ ἐλέγχοντας τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη. Ἔγραψε: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας;
Αὐτὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον Ποντίφηκα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀν τιεκκλησιαστικὴν ὑπερηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτονικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του λεγομένην ‘‘Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον’’... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματολογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτόν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».
Αὐτὸς ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἀμερόληπτη καὶ ἀκριβοδίκαιη κρίση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ σήμερα οἰκουμενιστικῶς ὑμνούμενος ὡς μεγάλος. Οἱ δικές του ἀπαράδεκτες κινήσεις μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει στὸ φαινόμενο τῆς Πανθρησκείας σήμερα. Κι εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο χρέος ἱερὸ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων νὰ μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὰ σύγχρονα οἰκουμενιστικὰ καὶ πανθρησκειακὰ παραληρήματα, προσκολλημένοι μέχρι θανάτου στὴν πίστη τῶν Πατέρων μας.
Μὲ ἀφορμὴ κάποιες ἐπετείους γιὰ γεγονότα τῆς περιόδου τῆς πατριαρχείας του (1948-1972) ἔγινε τὸν τελευταῖο καιρὸ ἐπίμονη ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ μᾶς προξένησε θλιβερότατη ἐντύπωση εἶναι ἡ πληθώρα τῶν ἐπαίνων πρὸς τὸ πρόσωπό του, μάλιστα γιὰ τὶς κινήσεις του ἐκεῖνες γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ ἔπρεπε ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπικρίνεται ἀλλὰ καὶ ἐντόνως νὰ ἀποδοκιμάζεται. Ἐννοοῦμε τὰ τολμηρά του ἀνοίγματα πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ μάλιστα τοὺς Παπικοὺς μὲ τὸν περίφημο «διάλογο τῆς ἀγάπης» ποὺ εἶχε καθιερώσει, παραμερίζοντας τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους.
Ἡ ἀνεξέλεγκτη πορεία του σταμάτησε μὲ τὸν θάνατό του καὶ ὁ διάδοχός του Πατριάρχης Δημήτριος ἐπανακαθιέρωσε τὸν «Θεολογικὸ Διάλογο» καὶ ἀνέκοψε τὴν βιαίως ἐπιχειρούμενη τότε ἕνωση. Ἀλλὰ εἶναι κατεξοχὴν θλιβερὸ ὕστερα ἀπὸ 40 χρόνια νὰ ἔχει λησμονηθεῖ ὁ τρομερὸς κίνδυνος ποὺ διέτρεξε τότε ἡ Ὀρθοδοξία.
Τότε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε μιλήσει μὲ προφητικὴ φωνὴ ἐλέγχοντας τὸν οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη. Ἔγραψε: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας;
Αὐτὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον Ποντίφηκα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀν τιεκκλησιαστικὴν ὑπερηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτονικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του λεγομένην ‘‘Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον’’... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματολογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτόν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».
Αὐτὸς ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἀμερόληπτη καὶ ἀκριβοδίκαιη κρίση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ σήμερα οἰκουμενιστικῶς ὑμνούμενος ὡς μεγάλος. Οἱ δικές του ἀπαράδεκτες κινήσεις μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει στὸ φαινόμενο τῆς Πανθρησκείας σήμερα. Κι εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο χρέος ἱερὸ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων νὰ μένουμε ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὰ σύγχρονα οἰκουμενιστικὰ καὶ πανθρησκειακὰ παραληρήματα, προσκολλημένοι μέχρι θανάτου στὴν πίστη τῶν Πατέρων μας.
Πηγή: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»
