΄Ο μεγάλος άγνωστος
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Η
τελευταία και μεγάλη εορτή» της Πεντηκοστής κρύβει μια μεγάλη χαρά κι
ένα μυστικό. Ενώ, δηλαδή, το Πάσχα έχει στοιχεία που αποκαλύπτεται ο
θρίαμβος, η νίκη που ο Χριστός έφερε στον κόσμο της φθοράς και του
θανάτου με την Ανάστασή Του, η Πεντηκοστή κρύβεται από τους αμύητους και
άσχετους.
Υπάρχουν
τα γεγονότα που η Εκκλησία τα κάνει γνωστά και τα κηρύσσει «επί των
δωμάτων» και υπάρχουν κι αυτά που, παρόλο ότι είναι σημαντικά, τα
γνωρίζει μόνο «εις τους εν τη οικία». Ένα τέτοιο είναι η επιφοίτηση του
Αγίου Πνεύματος, που έγινε πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση και δέκα
μέρες μετά την Ανάληψη του Χριστού.
Το
Πνεύμα το άγιο είναι το μεγάλο μυστικό της Εκκλησίας. Αυτό χαρίζει τα
χαρίσματα, τελειοποιεί τους ιερείς, για να προσφέρουν «δεήσεις και
θυσίες υπέρ του λαού», ζωογονεί τον κόσμο όλο, προφυλάσσει από τις
πλάνες και τις αιρέσεις με την ανάδειξη της Θεολογίας, αγιάζει και
θεώνει τους ανθρώπους που θέλουν.
Ωστόσο,
παραμένει πάντα ο μεγάλος Άγνωστος! Δεν αποδεικνύεται η παρουσία Του,
δεν θεάται από τον κόσμο. Βιώνεται ως γεγονός, κατανοείται ως πρόσωπο.
Καμία μελέτη και καμία διανοητική εξέταση δεν θα μας το γνωρίσει.
Αποκαλύπτεται στην καρδιά που είναι «συντετριμμένη και μετανοημένη», τη
γεμίζει χαρά ανεκλάλητη και τη βεβαιώνει για τη ζωντανή παρουσία Του.
Όλα
αυτά τα μαθαίνουμε από την προφορική ή γραπτή εμπειρία των σύγχρονων
και παλαιοτέρων αγίων. Όμως, η γνώση που αποκτάται προσωπικά γίνεται
προίκα και απόκτημα, που χαρίζει τη βεβαιότητα της υιοθεσίας, την άνεση
της παρρησίας, τη χαρά της γνώσης του ζώντος Θεού.
Ο
γλυκύς άγιος της χαράς, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, μας βεβαιώνει ότι ο
σκοπός της χριστιανικής ζωής δεν είναι να γίνουμε καλοί και ηθικοί,
ούτε ακόμα καλοί χριστιανοί με την έννοια των πιστών τηρητών της ιερών
κανόνων, αλλά να αποκτήσουμε το άγιο Πνεύμα. Κι αυτό γίνεται κυρίως με
την προσευχή ως σχέση αγάπης με το Χριστό που, βέβαια, θα έχει ως
επακόλουθο την τήρηση των εντολών Του.
Σε
μια παιδεία, από το σπίτι, το σχολείο και την κοινωνία, που λογικοποιεί
συμφεροντολογικά τη ζωή - με ό,τι αρνητικό σημαίνει αυτό – η Εκκλησία
του Χριστού συνεχίζει με τη γιορτή της Πεντηκοστής να μας καλεί να δούμε
τη ζωή όχι μόνο με ό,τι καταλαβαίνουμε αλλά και με ό,τι νιώθουμε στην
καρδιά μας. Μας καλεί να συναντήσουμε το Θεό και το συνάνθρωπό μας στο
χώρο της καρδιάς που ξέρει να ταπεινώνεται, να προσφέρεται, να αγαπά.
Τότε,
μια άλλη ζωή θ’ ανατείλει, άλλες ομορφιές θα γνωρίσουμε, άλλες χαρές θα
γευτούμε. Γιατί «το Πνεύμα το άγιον ην μεν αεί, και έστι και έσται» θα
γίνεται ο οδηγός μας, η ζωή μας, ο Θεός μας.
