- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου;
Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου.
Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις;
Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα…» και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή.
Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος.
Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»! Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που
είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα
αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ
έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ
μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι
είσαι χειρότερη από εκείνον. Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη
στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς λ.χ. «ζηλεύω, θυμώνω
κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή.
Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πως
σκέφθηκε και πως ενήργησε· αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος
δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτη το σφάλμα
του, για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος
κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβη την πάθησή του από τον
γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτη τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο
πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο
θετικά.http://proskynitis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_30.html
