Της Ελένης Παπαδοπούλου

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την χώρα μας να υποφέρει και να δοκιμάζεται. Βλέπουμε τους Έλληνες ορθόδοξους χριστιανούς να ζουν σε μία πλάνη, σε μία μέθη που όλο και μεγαλώνει. Αν παρομοιάσουμε την Ελλάδα μ’ ένα καράβι που πλέει στη θάλασσα κάνοντας ένα δύσκολο ταξίδι προς το λιμάνι της σωτηρίας, ίσως αυτή είναι η περίοδος που αυτό το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει, να χαθεί.
 
Ένα καράβι που έχει την ελληνική σημαία με τον σταυρό που τόσο θέλουνε να αφαιρέσουν. Ένα καράβι που έχει δοκιμαστεί πολύ σκληρά στο παρελθόν και κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να επιβιώσει. Τα συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Αγανάκτηση και πίκρα κυριαρχούν στα πρόσωπα των Ελλήνων.

Αφήσαμε την χώρα μας να ελέγχεται και να οδηγείται με τις αποφάσεις των ξένων δηλώνοντας υποταγή σ’ ένα ξεκάθαρο ξεπούλημα. Ξεπούλημα όχι μόνο των κτιρίων και των υλικών. Ξεπούλημα ηθικής, αξιών μα πάνω απ’ όλα ξεπούλημα πίστης. Δώσαμε χώρο, χρόνο και αξία σε όποιον μας έταξε χρήματα, εξουσία, βόλεμα και ατομικό συμφέρον με κίνδυνο να χάσουμε την ψυχή μας.

Ο Θεός μας άπλωνε το χέρι Του και μας ζητούσε να μετανοήσουμε και να καταλάβουμε πως Ελλάδα χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αδιαφορήσαμε και συνεχίσαμε να αναζητάμε οτιδήποτε υλικό, για να μην χάσουμε λίγο από το ψωμί μας. Φοβηθήκαμε μην πεινάσουμε, ενώ πνευματικά ήμασταν ήδη νηστικοί. Μας εκπαίδευσαν με τον φόβο και την απελπισία, για να μας φέρουν εκεί που εκείνοι θέλουν. Για ποιο Ελληνικό ορθόδοξο κράτος μιλάμε που είχε σαν οδηγό του το τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια ;

Αναρωτιέμαι, όταν θα δηλώνω πως είμαι Ελληνίδα από την Μακεδονία, τι θα καταλαβαίνουν οι άλλοι; Το όνομα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» έχει δοθεί στα Σκόπια και έχει αναγνωριστεί επίσημα από 99 χώρες στον κόσμο. Το έγκλημα συνεχίζεται κι εμείς φοβισμένοι μένουμε παρατηρητές. Πού πήγε το θάρρος και η δύναμη που μας άφησαν οι πρόγονοί μας; Πού πήγε η πίστη μας και η βαθιά κατάνυξη ψέλνοντας το «τη Υπερμάχω Στρατηγώ» στην μητέρα μας Παναγία. Την έχουμε για στρατηγό στην ψυχή μας ή τα ξεχάσαμε κι αυτά; Ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Μητροπολίτης Φλωρίνης, ένας μαχητής ποιμενάρχης με καθαρότητα ψυχής δεν δίστασε να τα βάλει με τους «δυνατούς», για να συμβάλλει στην διατήρηση της πίστης μας και στην σωτηρία της Ελλάδας. Κάποιοι τον κατηγόρησαν για τις απόψεις του και για τον τρόπο που τις εξέφραζε.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη δύναμη της ψυχής του και πως το τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, που υποστήριζε με τόση θέρμη, θα μας κρατήσει ενωμένους, πιστούς και ζωντανούς. Ένας άνθρωπος με αγνή, καθαρή αγάπη, με θάρρος, αξιοπρέπεια που άφησε πίσω του μεγάλο έργο και συνεχίζει μέχρι σήμερα με τα θαύματά του. Δεν έκατσε ποτέ στο γραφείο του να δίνει εντολές, ήταν δίπλα στον κόσμο, στην ανάγκη του, στον πόνο του. Δεν κράτησε ποτέ τον μισθό του για προσωπικές του ανάγκες, αλλά βοηθούσε κάθε ψυχή που είχε ανάγκη.

Μήπως λοιπόν μας χρειάζεται ένας Αυγουστίνος Καντιώτης;

Μήπως να παραδειγματιστούμε από την ζωή και το έργο του και να μετανοήσουμε;

Να ακουμπήσουμε πραγματικά την ζωή μας στον Θεό και να επιστρέψουμε στις ρίζες μας;

Με πίστη, προσευχή, αγάπη και αισιοδοξία, για να τιμήσουμε όσους έδωσαν την ζωή τους γι΄αυτήν τη χώρα και να αφήσουμε στα παιδιά μας μία ανεκτίμητη κληρονομιά του αθάνατου Ελληνικού Χριστιανικού έθνους!!!

Ελένη Παπαδοπούλου για το ιστολόγιο «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ»