Ὀρθοδοξία: προσωπικὸν καὶ ἐκκλησιαστικὸν βίωμα
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η
Κυριακή της Ορθοδοξίας, η πρώτη των νηστειών, προβάλλει ως μια
«παρηγοριά» στη λύπη των ημερών, για όσους, βέβαια, μαζεύτηκαν στον
εαυτό τους, νηστεύουν, αγωνίζονται στο «στάδιο των αρετών». Μια λύπη που
η αληθινή αυτογνωσία έχει για το ότι δεν είμαστε αυτό που θα έπρεπε ως
παιδιά του ζωντανού Θεού.
Έτσι,
η Κυριακή της Ορθοδοξίας, με το πανηγυρικό και χαρμόσυνο γνώρισμά της,
δίνει την αίσθηση πως η νίκη κατά των δυσκολιών, των παθών, των όποιων
θλιβερών μάς μαστίζουν, δεν θα επιτευχθεί από τη δική μας δύναμη αλλά
από το Χριστό ο οποίος «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει».
Η
Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, βρίσκεται στον κόσμο για να βεβαιώνει τη
νίκη του ιδρυτή της, την αγάπη Του, τη δύναμή Του. Οι ακαταστασίες των
μελών της, κληρικών και λαϊκών, δεν έχουν ουσιαστική σημασία, γιατί ο
Χριστός είναι ο σωτήρας και όχι ο άνθρωπος, όποιος και αν είναι. Γι’
αυτό τα σκάνδαλα που προέρχονται από αυτούς, μπορεί να «κλυδωνίζουν αλλά
δεν καταποντίζουν» το σκάφος της Εκκλησίας.
Όμως,
και αν τα πιο πάνω θεολογικά στέκουν και αποδεικνύονται από την
ιστορία, ο κάθε χριστιανός Ορθόδοξος – μέλος της Εκκλησίας καλείται να
είναι συνεπής και ειλικρινής με την ταυτότητά του. Όχι μπαίνοντας σε ένα
καλούπι συμπεριφοράς, αλλά βιώνοντας την ελευθερία ως δυνατότητα
συνάντησης και γνώσης του προσωπικού Θεού.
Καυχόμαστε
πως η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη ανά τους αιώνες.
Πράγματι, έτσι είναι! Πόσο όμως οι Ορθόδοξοι συνεχίζουμε να ζούμε την
πίστη των Πατέρων μας;
Αν
ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και κυρίως στον «εκκλησιαστικό χώρο», εύκολα
θα δούμε πως το πνεύμα της αγάπης, της ταπείνωσης, της συλλογικότητας,
του ενδιαφέροντος για τον άλλο, είτε απουσιάζουν, είτε σμικρύνθηκαν. Η
μοναξιά, ο εγωκεντρισμός, η φιλαυτία υπάρχει και στους πλείστους
Ορθοδόξους. Ευτυχώς δεν έπαψε να υπάρχει και το «μικρό ποίμνιο», οι
λίγοι που συνεχίζουν να ζουν με ειλικρίνεια και απλότητα, ώστε να
διασώζεται το Ορθόδοξο βίωμα και σήμερα.
Είναι
αλήθεια ότι «αυτός που για την ουσία της Θρησκείας ενός λαού στηρίζεται
αποκλειστικά στη στατιστική βρίσκεται σε λαθεμένο δρόμο» (π. Παύλος -
Βενέδικτος Εγγλεζάκης). Ποιος μπορεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει στην
καρδιά ενός ανθρώπου, και μάλιστα ενός Ορθοδόξου που φέρει κληρονομιά
την πίστη των Πατέρων του;
Τελικά
το προσωπικό βίωμα έχει σημασία. Όχι με την εγωιστική έννοια αλλά με
την έννοια της βάσης πάνω στην οποία στηρίζεται ο χριστιανός για να δει
τον εαυτό του, τον κόσμο, το Θεό του. Ένα βίωμα που η Εκκλησία μπορεί
να φωτίσει και να κατευθύνει «εις οδόν σωτηρίας», σε αντίθεση με την
αίρεση που παραπλανά και συγχύζει.
Το
προσωπικό και το Εκκλησιαστικό την Κυριακή της Ορθοδοξίας βεβαιώνουν
πανηγυρικά πως είναι το ίδιο για τους αγίους όλων των αιώνων. Όσους έτσι
θέλουμε να ζήσουμε, η Εκκλησία προπορεύεται μαρτυρικά και θριαμβευτικά
και μας καλεί να την ακολουθήσουμε ουσιαστικά και συνειδητά, γνωρίζοντας
εμπειρικά τη σταυροαναστάσιμη πορεία.
