Περί προφητολογίας
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στις ἡμέρες μας υπάρχει έντονη προφητολογία, μὲ αφορμή, βέβαια, τὰ
διάφορα δυσάρεστα που συμβαίνουν στην περιοχή μας ως να προαναγγέλλουν
τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Υπάρχουν αυτοί που αδιαφορούν κι αυτοί που αγωνιούν. Η αλήθεια, ως
συνήθως, δεν βρίσκεται στις ακρότητες. Έτσι θα ήθελα να πω κάποιους
προβληματισμούς χωρίς διάθεση κριτικής.
Πρώτο:
όσοι ασχολούνται με τις προφητείες, στηριγμένοι σε παλιότερους ή
σύγχρονους αγίους, δεν θα πρέπει να εξετάζουν το λόγο και την αφορμή που
λέχθηκαν; Μήπως δεν κυριολεκτούν; Μήπως εκφέραν απόψεις ή ενδεχομένως
επιθυμίες που στηρίζονται στην εθνική - πατριωτική τους συνείδηση;
Δεύτερο:
η ενασχόληση με τις προφητείες που μιλούν για πολέμους, πείνα,
δυσκολίες κ.λ.π μήπως υποκρύπτει εσωτερικές ανασφάλειες; Πριν κάποια
χρόνια ήταν έντονη η μέριμνα περί ερχομού του Αντιχρίστου. Φάνηκε όμως,
τελικά, πως η πηγή της ήταν Προτεσταντική με σκοπό τη δημιουργία φόβου
και τρόμου για να «πιστέψει ο άνθρωπος στο Χριστό». Το τι ποιότητα
πίστης δημιουργείται από φοβίες, είναι περιττό να πούμε. Η εκμετάλλευση
των ψυχολογικών ακαταστασιών από «ανθρώπους της θρησκείας» αποτελεί
ανηθικότητα.
Τρίτο:
η αναφορά σε πόλεμο με πολλά θύματα, όμως για την Κύπρο ευκαιρία
ελευθερίας από τα Τούρκικα στρατεύματα, και μάλιστα χωρίς πόλεμο και
σκοτωμούς, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να μας χαροποιεί.
Με τα πιο πάνω δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν προφητείες ή ότι ο
κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος! Ασφαλώς υπάρχουν πολλά σημεία που
δείχνουν ότι «οι ακοές και τα τύμπανα του πολέμου» αυξάνουν. Ποιος δεν
το βλέπει; Είναι τόσο κοντά μας...
Όμως ο Θεός πέθανε; Φαίνεται ότι τον...πεθάναμε. Όταν ζούμε χωρίς
εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, όταν αγωνιούμε για τα λεφτά, το φαγητό και
την περιουσία μας, που θα χάσουμε μ’ ένα πόλεμο, δεν φαίνεται ότι
ορφανέψαμε από τον ουράνιο Πατέρα;
Μακάρι τα όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας, που ενδεχομένως να προ
αναγγέλλουν μια ευρύτερη σύρραξη που θα αλλάξει τα σημερινά δεδομένα,
όπως και οι διάφορες προφητείες, να γίνονται αφορμή για να
συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα των εγκοσμίων.
Μακάρι η εντρυφή στις σχετικές προφητείες, - που φαίνεται ότι αρκετές
δεν προέρχονται από τους αγίους ανθρώπους που επικαλούνται το όνομά τους
- να μην κρύβει την αγωνία του σαρκικού ανθρώπου που φοβάται να μην
χάσει την καλοπέρασή του, αλλά να εκφράζει την «καλή αγωνία» που
νοιάζεται για την πορεία και τη σωτηρία του κόσμου.
Και τέλος, μακάρι οι δυσκολίες που μας έρχονται ως δοκιμασίες να
γίνονται μέσα για αυτογνωσία που οδηγεί στη μετάνοια, στη σχέση με το
Θεό των δυνάμεων και της αγάπης. Τότε το άγχος και η αγωνία, για τα
προσωπικά ή συλλογικά ερχόμενα, θα υποχωρήσουν και θα κυριαρχήσουν μέσα
μας η ειρήνη της καρδίας, η εμπιστοσύνη στο Θεό μας, η ελπίδα της νίκης
του Χριστού που έχει τον τελευταίο λόγο στην ανθρώπινη ιστορία.
