Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ, ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

                                       Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ

                                       Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

                             ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

                                             ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

                                            ( 1788 – 1853 )

          Εργάστηκε σαν ένας μεγάλος διδάσκαλος της ευσεβείας για την ηθική ανύψωση του πλησίον του, “νουθετών πάντα άνθρωπον και διδάσκων πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, ίνα παραστήσει πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού (Κολασ. Ι-28)

          Με τα πνευματικά του μάτια είδε πολλά, είδε πόση περηφάνια, αυταπάτη, μίσος και βία κρύβονται στο σκοτάδι της αγνοίας μας. Είδε πως οι καταποντισμένοι άνθρωποι στο αδιαπέραστο κι από την ελάχιστη ακτίνα θείου φωτισμού, χάος των παθών, ξέχασαν τον Θεό, χόρτασαν με αμαρτίες και υλικές τροφές αλλά λιμοκτονούν για πνευματική τροφή.

          Ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας (Α' Κορ. Ι-21)          

          Προτίμησε την αληθινή ευσέβεια και την αγάπη του Θεού μόνον και αρνήθηκε τις εφήμερες τιμές ζώντας με ταπείνωση και απλότητα. Γνώρισε την συκοφαντία, τις περιφρονήσεις, τις προσβολές, την κακία και τον φθόνο από τους ανθρώπους αλλά  καθώς ήταν ταπεινός στην καρδία και πράος στο πνεύμα, δεν γόγγυσε για τους διώκτες του, απλά μιμήθηκε την προσευχή που πρόφερε πάνω στον Σταυρό ο Μεγάλος Πάσχων.

“ Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν” (Λουκα 23,24)

          Όσο ζούσε, ο κόσμος δεν κατάλαβε τα κατορθώματά του και δεν έβλεπε τίποτα άλλο στον άνθρωπο του Θεού, παρά μόνον σαλότητα.

          Η μητέρα του ανακάλυψε ότι ο μεγαλύτερος των διδύμων υιός της (Θωμάς) δεν δεχόταν να θηλάσει και με πεισματική  επιμονή απέστρεφε το πρόσωπό του, κατά την ώρα του θηλασμού. Έφτασαν να θεωρούν τον

                                               

                                       

Θωμά κάτι σαν στοιχειό.  Απεφάσισε να τον ξεφορτωθεί για πάντα. Τρείς φορές ερρίφθη στο ποτάμι ο Θωμάς αλλά ο Θεός θαυματουργικά τον έσωσε. Μάλιστα την τελευταία φορά  με τα ίδια της τα χέρια τον έριξε στα νερά του παρακείμενου μύλου για να τον συνθλίψουν οι μυλόπετρες αλλά και πάλι Θεία επεμβάσει οι μυλόπετρες σταμάτησαν να λειτουργούν και το βρέφος διεσώθη από τον μυλωνά.

          Εδόθη από τον πατέρα του (για να τον σώσει από την μανία της “μάνας” του) σε παραμάνα η οποία απεδείχθη γυναίκα με αγαθή συνείδηση και η οποία μεγάλωσε και φρόντιζε τον Θωμά σαν πραγματικό της παιδί.

          Προς έκπληξη όλων, το μικρό παιδί δεν έδειχνε καμία κλίση για τις συνήθεις στις διασκεδάσεις των συνομηλίκων του.

          Νωρίς στην ζωή του, έμαθε την μεγάλη νηστεία και την λιτότητα. Σταδιακά δυνάμωσε πνευματικά και καλλιεργήθηκε με την χάρη του Θεού. Οι Ιεροί Ναοί έγιναν το αγαπημένο του καταφύγιο.

          Νωρίς κατάλαβε καλά πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται για την χαρά και την ευτυχία αλλά για να υποφέρει. Ήξερε ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει αυτούς που βασανίζονται και δεν βλέπει τα δάκρυα στα μάτια τους.

          Αρνιόταν να κρατήσει οτιδήποτε για τον εαυτό του και προσέφερε ότι μπορούσε στους φτωχούς.

          Εγκατέλειψε τις ακαδημαικές σπουδές του γιατί δεν μπορούσε να τις δεχτεί σαν το γνήσιο μέσον που θα του χάριζε την γνώση εκείνη που οδηγεί στην αλήθεια του Θεού και το μεγαλείο Του.

          Διάλεξε την Εκκλησία σαν το μεγαλύτερο γι αυτόν σχολείο.

          Αναφωνούσε μυστικά “Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου”

          Ήταν νεκρός για τον κόσμο και ο κόσμος είχε πεθάνει γι’ αυτόν για πάντα.

          Στο καμπαναριό μεταρσιωνόταν στην μυστική προσευχή.

          Στρεφόταν με πόθο στα ουράνια αιθέρια όπου κατοικούσε ο Δημιουργός των ορατών και των αοράτων.

          Διπλασιάζοντας τις προσευχές και τις πνευματικές ασκήσεις, έγινε πρότυπο πραότητος, υπακοής, ταπείνωσης και καθαρότητος.

          Επαναλαμβάνει συχνά τον ψαλμό “Επεπόθησα το σωτήριόν σου

 

Κύριε και ο νόμος Σου μελέτη μου εστί”.

          Προσπαθούσε να μιμηθεί την αγγελική ζωή εκείνων που ευαρέστησαν τον Θεό.

          Το 1821 αξιώνεται της Μοναχικής κουράς και μετονομάζεται Θεοδώρητος.

          Κάτω από την προσποιητή εκκεντρικότητα, έκρυψε την μεγάλη ανδρεία του χαρακτήρα του. Εφήρμοσε το Γραφικό “ Ει τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αιώνι τούτω, μωρός γενέσθω ίνα γένηται σοφός” (Κορ. Α' 3-8)

          Το 1834 έλαβε το Αγγελικό Σχήμα και μαζί του το όνομα Θεόφιλος.

          Το Αγγελικό Σχήμα έγινε η σφραγίδα της ολοκληρωτικής αποταγής του από τον κόσμο και πολιτογράφηση στον Ουρανό. Θάνατος, Κρίση και Βασιλεία, κυριαρχούν πλέον στις σκέψεις του.

          Αληθινός στρατιώτης του Χριστού και ξένος για την εγκόσμια ματαιότητα. Αρνητής στους συμβιβασμούς της καθημερινότητας.

          Το αποτέλεσμα της διάπυρης και ολοκληρωτικής αγάπης προς τον Εσταυρωμένο Κύριο, προίκισε τον Θεόφιλο με το φως της ουράνιας σοφίας Του, τόσο πολύ, ώστε κάθε τι μυστικό και ακατανόητο στην θνητή και πεπερασμένη φύση, ήταν απλό, προσιτό και κατανοητό στον Στάρετς.

          Έλεγε από τον Ιώβ “Αποκάλυψον τον εαυτό σου σε Εκείνον και ειρήνευσε.  Θα έρθει ευλογία σ' εσένα. Δέξου σε ικετεύω, τον Νόμο από τα χείλη Του και ακούμπησε τους λόγους Του στην καρδιά σου. Εάν εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου, φως θα καταυγάσει τους δρόμους σου”.

          Έλεγε

           Μπορείς να σώσεις την ψυχή σου μόνος σου, όσο υπάρχει μέσα σου η επιθυμία και ο ζήλος.

           Απαρνήσου τον κόσμο και όλα όσα είναι δικά του. Κλείσε τα “ενδότερα διαμερίσματα” της ψυχής σου για τον καθένα. Σταύρωσε την σάρκα σου με τα πάθη και τις επιθυμίες, γνώρισε τον εαυτό σου με την αδιάλειπτη προσευχή, διάλεξε το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ζωή

           Μην φοβάσαι να συνεχίσεις την άσκησή σου και να την φέρεις σε πέρας. Είναι δύσκολο  αλλά μέσα απ αυτήν θα γλυτώσεις το πυρ της γεένης.  ΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΕΡΩΘΟΥΝ ΜΕ ΛΑΣΠΗ ΞΕΠΛΥΝΕ ΤΑ ΜΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ Ν'

                                       

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

          “Εάν μη κόκκος του σίτου πεσόν εις την γην αποθάνει αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει (Ιωαν. 12,24)” Έτσι και εσύ, εάν θέλεις να γίνεις ώριμος καρπός, πέθανε σ' αυτό που είσαι τώρα, έχοντας την μαρτυρία αυτού του μυστηρίου του θανάτου στην καρδία σου.

          Γίνε σαν ένας νεκρός που δεν απαντά στον κόσμο που τον περιβάλλει.

           Αν επαινήσαι μείνε σιωπηλός

           Αν επιπλήττεσαι  μείνε σιωπηλός

           Αν ζημιώνεσαι μείνε σιωπηλός

           Αν κερδίζεις μείνε σιωπηλός

           Αν είσαι χορτάτος μείνε σιωπηλός

           Αν είσαι νηστικός μείνε σιωπηλός

           Μην φοβάσαι πως δεν θα μείνει κανένας καρπός για σένα, όταν όλοι θα πέσουν στην γη και θα σαπίσουν. Όχι, θα υπάρχει, δεν θα σαπίσουν όλα. Θα έρθει δύναμη και τι δύναμη!

          Έκανε ασκητική ζωή. Κοιμόταν ελάχιστα, νήστευε, δεν έτρωγε κρέας, προσευχόταν πολύ και στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε ψυχωφελή βιβλία.

          Ο μακάριος αύξανε τις σαλότητες του για να αποφύγει την επίγεια δόξα και τις σχέσεις του με τον κόσμο.

          Λέγεται πως η δύναμη της προσευχής του μακαρίου, πάνω σ' αυτούς που υπέφεραν από αρρώστιες και θλίψεις ήταν ασυνήθιστη. Πολλοί άρρωστοι και παράλυτοι θεραπεύονταν.

          Ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην μνήμη του Θεού και στην αδιάλειπτη προσευχή, δεν έδινε καμμία σημασία στην εξωτερική του εμφάνιση. Ενδιαφερόταν αποκλειστικά και μόνο για την ομορφιά της ψυχής.

          Όσο πιο πολύ εμφανιζόταν αφρόντιστος εξωτερικά, τόσο περισσότερο δυνάμωνε το πνεύμα του. Οι προσευχές του γίνονταν φλογερές και ο νους του γέμιζε Θεία σοφία. Είχε αποκτήσει την αδιάλειπτη προσευχή. Με τον μυστικό αυτό τρόπο προσευχής και πνευματικής εργασίας, έχτιζε μία αιώνια κατοικία στον ουρανό και τον εαυτό του και θησαύριζε σ' αυτήν τα αγαθά που είναι απαραίτητα για εκεί.

                                                         

Έλεγε

          Ο Κύριος έδωσε κι από κάτι στον καθένα όταν γεννήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει κάτι με το οποίο μπορεί να εμπορευθεί και ν' αποκτήσει κάποιο κέρδος. Σ ' εκείνη την φοβερά ημέρα της κρίσεως όλοι θα ερωτηθούν.

          Είχες χέρια; Τι κέρδισες μ' αυτά;

          Είχες κεφάλι και γλώσσα; Τι κέρδισες μ' αυτά ;

          Ο ΕΠΑΙΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ         ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕΣ.

          Τα ζώα έγιναν άγρια εξ αιτίας της ανθρώπινης σκληρότητας. Στον παράδεισο όλα τα δημιουργήματα αναγνώριζαν τον φως της εικόνας του Θεού στα πρόσωπα των πρωτοπλαστών. Ακόμα και τα πιο άγρια ζώα, οσμίζονταν την θαυμαστή ευωδία αυτής της εικόνας και έσκυβαν ειρηνικά τον αυχένα στον Αδάμ. Όταν όμως ο άνθρωπος παρέβηκε την εντολή του Θεού, τότε αμαυρώθηκε σ' αυτόν η Θεία εικόνα. Τα άλογα δημιουργήματα έπαψαν ν' αναγνωρίζουν τον άνθρωπο και να τον υπακούν. Η ευωδία της Θεικής εικόνας αντικαταστάθηκε από την δυσοσμία των παθών και ο άνθρωπος μόνος εξομοιώθηκε με τα άλογα κτήνη. Η ανυπακοή του ανθρώπου στον Θεό, τιμωρήθηκε με την ανυπακοή όλων των δημιουργημάτων σ' αυτόν.

          Οι Άγιοι του Θεού με την υπακοή τους στις εντολές Του, ανακαίνισαν την φθαρμένη εικόνα του Θεού στους εαυτούς τους και παίρνοντας μέσα τους τις μυστικές δωρεές της Χάριτος, έλαμψαν πάλι με την αρχική καθαρότητα και λαμπρότητα. Γι' αυτό τα ζώα αναγνωρίζοντας σ' αυτούς την ευωδία της Θείας εικόνας, τους υποτάσσονται.

          Έλεγε:

           Ο δρόμος για την Βασιλεία των Ουρανών είναι αργός και σταθερός.

           Απέφευγε την συνάντηση με διανοούμενους και με επιφανείς κοινωνικά

           Εκείνος θα σε συγχωρέσει. Μόνον μην ξαναπέσεις σε αμαρτίες με την αμέλεια και έτσι αχρηστέψεις τις ευεργετικές πηγές που καθάρισαν

                                                την ψυχή σου με την μετάνοια.

           Μην πάψεις να προσεύχεσαι.

           Μην αφήσεις αδέσποτα τα πάθη σου.

           Διασφάλισε την συγχώρηση που πήρες.

           ΦΥΛΑΞΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

           Ένας που δεν γνωρίζει την ίδια του την ψυχή, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει την  ψυχή του αδελφού του.

           Ο κόσμος περιφρονεί και μισεί αυτούς που έχουν δώσει τον εαυτό τους για χάρη Του.

          Μας κυκλώνουν ατέλειωτες θλίψεις, αμέτρητες δυσκολίες και απέραντη δυστυχία . Ο  εχθρός μας πολεμά συνεχώς. Κι ωστόσο, εκείνοι που αγωνίζονται πολύ σκληρά ενάντια  στον εχθρό και προσπαθούν να σώσουν τον άνθρωπο από την δίκαιη οργή του Θεού, αυτοί παντού και πάντα απορρίπτονται, περιφρονούνται, διώκονται.

          Οι ψυχές των δικαίων βρίσκονται στα χέρια του Θεού.

           Είναι καλύτερα ν' αδικήσαι παρά ν' αδικείς.

           Είναι αμαρτία να μας παρασύρει η λύπη

           Είμαστε εξόριστοι πάνω στην γη. Οι εξόριστοι δεν εκπλήσσονται για τις προσβολές και        τους πόνους. Βρισκόμαστε κάτω από Θείο επιτίμιο. Και επιτίμιο σημαίνει στερήσεις και θλίψεις. Είμαστε άρρωστοι στην ψυχή και στο σώμα και τα πικρά φάρμακα είναι  ωφέλιμα στην αρρώστια μας.

           Εν Κυρίω ο μισθός μου και η φροντίς μου παρά Υψίστω.

          Με την άσκησή του στην σαλότητα, έκρυβε προσεκτικά την αψεγάδιαστη καθαρότητα και την παιδική αθωότητα της ψυχής του, επινοώντας συνέχεια αφορμές για ν' αποφεύγει πνευματικές σχέσεις με τον άγιο Μητροπολίτη.

          Έλεγε:

           Λειτουργώ σύμφωνα με την καθιερωμένη τάξη. Διαβάζω όλες τις ευχές και τιμώ τον  συλλειτουργό μου σαν ανώτερό μου. Εμβαθύνω στην τέλεση του Μυστηρίου και ξεχνώ  τον εαυτό μου κι όλα όσα είναι γύρω μου. Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας,  βλέπω μία ακτίνα από Φως σε σχήμα Σταυρού να έρχεται από ψηλά και να σκεπάζει  τον λειτουργό ιερέα και όλους όσους βρίσκονται εκεί μαζί του. Μερικές φορές τους  καλύπτει όλους ανεξαιρέτως. Βλέπω μία

                                                παράξενη δροσιά να κατεβαίνει στα Τίμια  Δώρα και φωτεινοί άγγελοι να πετούν πάνω από την Αγία Τράπεζα ψάλλοντας το “Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου”.

             Μετά ολόκληρη η ύπαρξή μου αρπάζεται σε μία Θεία θεωρεία ανέκφραστη και τότε  μου είναι αδύνατο να απομακρύνω  τον εαυτό μου από την γλυκιά εκείνη όραση. Λέω μόνο την αλήθεια, μόνο σε ικετεύω να μην αποκαλύψεις όσα σου είπα σε κανένα γιατί  αλλιώς ΕΝΑΣ ΒΡΩΜΕΡΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ !!!!!! θα γίνει σκάνδαλο στους άλλους.

           Όλοι βρισκόμαστε μέσα στην πρόνοια του Θεού.

ΘΑΥΜΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ – Με προσευχή ανάβει φωτιά στην μέση του δάσους και με προσευχή μετατρέπει το νερό, τα χαλίκια, τον πάγο και το χορτάρι μέσα στο τσουκάλι, σε χυλό και έφαγαν και χόρτασαν όλοι οι προσκυνητές (οι οποίοι είχαν χαθεί καθ' οδόν προς το μοναστήρι) ενώ το τσουκάλι παρέμενε γεμάτο χωρίς να μειώνεται ο χυλός (Όπως ακριβώς το ψωμί και τα ψάρια στην έρημο που πολλαπλασιάστηκαν και έθρεψαν τα πλήθη).

          Έλεγε:

           Όλα όσα ζητάς με αληθινή πίστη στην προσευχή θα τα λάβεις

Κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του, ο μακάριος εξαντλήθηκε οργανικά και αδυνάτισε υπερβολικά. Όμως απέφυγε κάθε ανάπαυση και άνεση, μη υποχωρώντας στην ασθένεια της φύσης. Αφοσιωμένος στην προσευχή και σε θεία νοήματα, αντλούσε από εκεί δύναμη και παρηγοριά. Όταν η φυσική φθορά τον βασάνιζε και μεγάλωναν οι ταλαιπωρίες του, στρεφόταν

στην προσευχή και έτσι ανακτούσε δυνάμεις και ανανεωνόταν ψυχικά. Την ζωή του εξακολουθούσε να την χαρακτηρίζει η ψυχική ειρήνη, τα σιωπηλά χείλη, η ταπεινή καρδιά κι ένα πνεύμα γεμάτο τρυφερότητα και αγνότητα.

          Οι σωματικές καταπονήσεις και οι φυσικές αρρώστιες ήταν πηγή χαράς για την ψυχή του. Θλίψεις, στερήσεις, ανάγκες για το Όνομα του Αγαπημένου Κυρίου Ιησού Χριστού.

          Στο φωτεινό του πρόσωπο αντανακλούσε η εσωτερική  καθαρότητα, η πραότητα, η ταπείνωση και η απλότητα της ψυχής του,

                                               

έτσι όπως διδάσκει το Ευαγγέλιο. Το χαμηλωμένο του βλέμμα και το αυλακωμένο από την βαθιά περισυλλογή μέτωπό του, μαρτυρούσαν ολοφάνερα, ότι η διάνοιά του ήταν ολοκληρωτικά δοσμένη στα υπερκόσμια. Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ' ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.

          Η πρώτη κατάσταση στην πνευματική ζωή, είναι το να υποφέρει κανείς και να βαδίζει τα στενά και γεμάτα θλίψεις μονοπάτια του Σταυρού, παλεύοντας ενάντια στον εαυτό του, στον κόσμο και στον διάβολο.

          Είναι αδύνατο για εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν έχουμε καθαρίσει τις καρδιές μας από τα πάθη, να κατανοήσουμε το θαυμαστό μυστήριο της Χάριτος που βιώνει η ψυχή των αληθινά δικαίων. Γιατί τα πρότυπα με τα οποία κρίνουμε εμείς σ' αυτή την σύντομη επίγεια ζωή, δεν βρίσκουν σύγκριση, με τα μέτρα της ουράνιας δόξας. Το μόνο που μας επιτρέπεται, είναι το ν' ατενίσουμε με ειλικρινή ευλάβεια, κάποιες ακτίνες αυτής της ολόφωτης και λαμπρής ομοιότητας με τον Θεό, που ξεφεύγουν και προδίδουν τον Χαριτωμένο άνθρωπο.

          Ο αγιασμένος άνθρωπος, αγγίζοντας βαθιά τις καρδιές μας με την πνευματική του θερμότητα, συναρπάζει τον νου μας με την σπάνια λάμψη της υψηλής και ξένης πολιτείας του και οδηγεί τις ψυχές μας στο θαυμαστό Φως του Θεού που καταυγάζει τους εκλεκτούς Του. 

          Οι άνθρωποι μας αποσπούν από τον Θεό. Αλλά το ερημητήριο μας οδηγεί πιο κοντά σ' Εκείνον.

          Παρακαλούσε ο στάρετς τον καθένα απ' αυτούς να μην ξεχνάνε στην προσευχή του τον “βρωμό - Θεόφιλο”.

          Έλεγε:

           Ν' αγαπάτε ο ένας τον άλλον με μία αγάπη αγία και να μην μνησικακείτε εναντίον των αδελφών σας. Να ζείτε χωρίς σκάνδαλα και με καρδιές ελεύθερες από τα γήινα, γιατί όλα θα τ' αφήσουμε πίσω μας και μόνο τα καλά έργα θα μας συνοδέψουν στον άλλο κόσμο. Θα είναι θαυμάσιο να ζήσουμε στον Παράδεισο με τον Θεό. Εκείνος να μας λυτρώσει από την κόλαση.

           Πρέπει να τρέφουμε την ψυχή μας περισσότερο από το σώμα και να προσευχόμαστε πιο συχνά, θρηνώντας για τις αμαρτίες μας αλλά και

                                               

για τις αμαρτίες του πλησίον μας. Άν όμως δεν γίνει αυτό, ούτε μία ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα σωθεί. Ο δικό μας Ποιμένας είναι ο Κύριος κι όλα Του τα πρόβατα Τον ακολουθούν ακούγοντας την διδασκαλία Του και εφαρμόζοντας τις εντολές Του. Υπάρχουν αδύνατα πρόβατα κι άρρωστα, αυτοί που αμαρταίνουν, αλλά ακόμα και αυτά σέρνονται πίσω από το κοπάδι. Εκείνοι όμως που έχασαν την πίστη, αποκόπηκαν απ' αυτό κι εγκαταλείφθηκαν να φαγωθούν από τα θηρία.

           Ο Κύριος λέγει “Τα πρόβατα τα Εμά της φωνής μου ακούει Καγώ γινώσκω αυτά και ακολουθούσι Μοι”

          Ο Θεόφιλος χαρακτηρίζεται ως “ο εραστής του Θεού” με την παράξενη και ακατανόητη αντίληψη, που έζησε ξένος στην γη, σαν αληθινός εξόριστος κάποιου λαμπρού Θεικού κόσμου.

Προγνωρίζοντας τον καιρό της εκδημίας του, σταμάτησε ένα μήνα προ της κοιμήσεώς του να δέχεται τροφή. Του αρκούσε ένα μικρό κομμάτι αντίδωρο βουτηγμένο σε κρασί αραιωμένο με νερό. Μεταλάμβανε σχεδόν κάθε μέρα των Αχράντων Μυστηρίων. Διάβαζε τους κανόνες των Αγίων, έκανε αμέτρητες μετάνοιες, διάβαζε το Ψαλτήρι και την Αγία Γραφή.Προ της κοιμήσεως του, το ταβάνι του κελιού του άρχισε να υψώνεται και ο γαλάζιος ουρανός θαρρείς άνοιγε την αγκαλιά του, έτοιμος να παραλάβει την αγία ψυχή του δικαίου που πέθαινε. Ψιθύρισε απλά “Ω Κύριε, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου”. Δεν είχε καλά καλά αφήσει την τελευταία του πνοή και μία άρρητη ευωδία πλημμύρισε το κελί του. Ο Μ. Βασίλειος έλεγε “Δεν ταιριάζει ο θρήνος σαν αποχαιρετισμός στον θάνατο Αγίων. Αντίθετα πρέπει να πανηγυρίζουμε με χαρά στους τάφους τους, επειδή για τους δικαίους ο θάνατος είναι ύπνος ή καλύτερα αναχώρηση για μία καλύτερη ζωή”.

          “Στάσου, πρόσεχε, μάθαινε” φαινόταν να συμβουλεύει το άψυχο σκήνωμα του μακαρίου Στάρετς Θεοφίλου. “Αφήστε την ματαιότητα αυτού του κόσμου, γιατί τα πηγάδια του είναι άχρηστα, γιατί δεν μπορούν να κρατήσουν “ύδωρ σωτήριον”. “Χτες τα μάτια μου έβλεπαν, τ' αυτιά μου άκουγαν, τα χείλη μου μιλούσαν και το σώμα μου κινούνταν, αλλά η ψυχή που του έδινε τη ζωή το εγκατέλειψε. Να θυμάστε ότι ο φόβος στην γήινη ζωή μας είναι ένας καθημερινός θάνατος”

          Έλεγε:

           Καθημερινά χάνεται ένα μέρος της ζωής μας και κάθε στιγμή που

                                               

προστίθεται αφαιρείται απ' αυτήν.

          Σήμερα πέθανε ο αδελφός σου, αύριο εσύ.

          Μην αναζητάτε ότι ευχαριστεί τα μάτια, τα αυτιά σας, γιατί αύριο τα μάτια θα κλείσουν και τα αυτιά δεν θα ακούν. Μην εκτελείτε ό,τι επιθυμούν τα χέρια και τα πόδια σας, γιατί αύριο θα έρθει το χέρι του θανάτου και θα τα δέσει, και εσείς θα μείνετε ακίνητοι στον τάφο σας απ' όπου θ' αναστηθήτε. Μην αγαπάτε πολυτελή ρούχα ή μεγάλα σπίτια, γιατί αύριο θα βρεθείτε ντυμένοι μ' ένα σάβανο κι' ένα φέρετρο θα είναι το σπίτι σας. Μην επιθυμείτε δόξα και τιμή, γιατί θα σταθούν στο φέρετρό σας για λίγο, κοροιδεύοντας την ματαιοδοξία σας. Μην δένεστε με τίποτα πάνω στην γη, γιατί αύριο το δρεπάνι του θανάτου θα διαλύσει κάθε δεσμό κι αντίθετα προς την επιθυμία και την θέλησή σας, θα βρεθείτε στην μακρινή χώρα ενός άλλου κόσμου, όπου όλα εκεί είναι διαφορετικά και δεν θα σας θυμίζουν τίποτα από τα γήινα πλούτη και τους θησαυρούς σας. Μείνετε άγρυπνοι και βιαστείτε να εγκατασταθείτε εκεί σε καλή ώρα για την κατάσταση του νου και της καρδιάς σας έτσι ώστε όταν οδηγηθείτε σ' εκείνη την χώρα, να μην σας είναι  αφιλόξενη κι άγνωστη με τους Νόμους της.

          Μεγαλόσχημος Θεόφιλος εκάρη μοναχός και συναριθμήθηκε στην αδελφότητα του Μοναστηρίου Μπράτσκυ-Κιέβου

                                                                                   στις 11/12/1821

          Χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος                               στις 30/09/1822

          Έγινε Ιερομόναχος                                                στις 06/01/1827

          Έλαβε το Αγγελικό σχήμα                                      στις 09/12/1834

         Εκοιμήθη στο ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια       στις 28/10/1853                                           σε ηλικία 65 ετών.  

  “Ω Κύριε ανάπαυσον την ψυχή του, εν σκηναίς δικαίων και ας είναι αιωνία η μνήμη του”

                                                   

 Α  μ  ή  ν

Τρίλοφος Θεσσαλονίκης 06/08/2014

Γ.Π