Κραυγή Πόνου! Κραυγή Ἀπελπισίας! Ἀπογοήτευση!
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ
ΣΑΛΠΙΣΜΑ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ!
Κύριε χανόμαστε! Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.
Στίς ἡμέρες μας τό κακό ὀργιάζει. Ἡ ἁμαρτία θριαμβεύει. Ἡ
κοινωνία τῶν ἀνθρώπων κατάμεστη ἀπό κακοποιά στοιχεῖα. Ληστάς καί δολοφόνους.
Στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ὁ νόμος τῆς ζούγκλας κυριαρχεῖ. Οἰκογένειες
διαλύονται, καί μικρά παιδιά, κυκλοφοροῦν στούς δρόμους ἕρμαια τῆς τύχης. Ἡ Ἀρετή
διώκεται. Τό δίκαιο καταπατεῖται. Ἡ τιμιότης περιφρονεῖται. Ἡ ἀνηθικότης
βραβεύεται καί παρασημοφορεῖται. Ἡ Ἁγιότης ἐμπαίζεται καί γελοιοποιεῖται. Ἡ Ἐκκλησία
λυσσαλέως βάλλεται καί πάντα ἀνυπεράσπιστη. Τρομακτικός ἀκούεται ὁ σάλος τῶν
κυμάτων τῆς πύρινης θάλασσας τῶν ναρκωτικῶν, πού στό παγερό σάββανό της,
τυλίγει καθημερινά ἀμέτρητους νέους καί παιδιά. Γοερό ἀκούεται τό κλάμα καί
θυμωμένος κυλᾶ στούς ὑπονόμους τῆς πατρίδος μας, ὁ ποταμός τῶν αἱμάτων 400.000
κατ’ ἔτος σφαγιασθέντων ἀκάκων βρεφῶν, μέσα εἰς τόν ἱερώτερο χῶρο κυοφορήσεως τῆς
ζωῆς, στά μητρικά σπλάχνα.
Καί ἐρωτᾶ κανείς:
Οἱ φρουροί τί κάνουν; Καθεύδουν τόν Ὕπνον τοῦ δικαίου; Οἱ
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτούς, τίποτα δέν συμβαίνει; Οἱ Ἄμβωνες, ἰχθύος
σιγή. Οἱ σαλπιγκταί γιατί δέν σαλπίζουν; Οἱ ποιμένες γιατί σιωποῦν; Οἱ μαχηταί
τοῦ πνεύματος γιατί δέν ἁρπάζουν τά ὅπλα; Οἱ δικαστικοί λειτουργοί γιατί
στέκονται μαρμαρωμένοι; Ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά, ὅλοι ἡμεῖς ὡς μοιραῖον ἀποτέλεσμα
περιμένουμε τήν καταστροφή.
Ὦ Θεέ τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαχνίας, βάλε τό χέρι σου,
καί στεῖλε Ἀγγέλους νά σαλπίσουν Συναγερμόν. Κύριε χανόμαστε. Σπεῦσον μήν ἀργεῖς.
Πανοικτίρμον «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί Ἴδε,
καί ἐπίσκεψαι τήν ἄμπελον ταύτην»!
Καί σῶσον τόν λαόν σου, τό ἔργον τῶν χειρῶν σου!
Ὁ τῶν Ἁμαρτωλῶν Ἁμαρτωλότερος καί
ὁ ἔσχατος καί ἐλάχιστος ἐν ἱερομονάχοις
Ἰωαννίκιος
Ἀνδρουλάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 153
Μάϊος 2015
