Μοναχικὴ ζωὴ καὶ ἡ Καταναλωτικὴ Κοινωνία
ὑπὸ Μακρίνης Μοναχῆς, Ἡγουμένης Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας τοῦ Ἔβρου
«Ἡ Ὀρθόδοξος Μοναχικὴ ζωὴ καὶ ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία εἶναι δύο ἔννοιες ριζικά διαφορετικές.
Ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία μὲ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκονομίας χρόνου, δυνάμεων καὶ παράλληλα καλυτέρας
ἐξυπηρετήσεως καὶ ἀποδόσεως, δελεάζει καὶ παρασύρει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὸν
Μοναχισμόν, εἰς τὴν σὺγχρονον τεχνολογικὴν ἐξυπηρετησιν. Ἡ εὑρηματικότης της εἶναι ἀνεξάντλητος
καὶ δι΄ αὐτό ἐξαναγκάζεται ὁ ἄνθρωπος νά τρέχῃ συνεχῶς καὶ μὲ συνεχὲς ἄγχος διὰ νὰ ἀνταποκρίνεται
στὶς ποικίλες πρόσφορες καὶ ἐναλλαγὲς ἀπασχολήσεων.
Τελικῶς ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία ὁδηγεῖ σὲ καθήλωσιν στά γήινα καὶ σὲ πνευματικὴν ἀποδιοργανώσιν.
Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, ὡς ἀπάρνησις καὶ φύγη ἐκ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ φρονήματός του, εἶναι θεσμός
ἀσκήσεως, ἑκοψσίας στερήσεως, ἐγκρατείας, κακοπαθείας καὶ πνευματικῆς καθάρσεως.
Ὡς ἐκ τούτου ἔχοντας ἴδιον πολίτευμα, εἶναι ἐπιφυλακτικός ἀπέναντι στίς πρόσφορες τῆς καταναλωτικῆς
κοινωνίας, χωρὶς νὰ ἀπορρίπτῃ τὸν πολιτισμὸν καὶ τὰ ἀγαθά του. Ἀπορρίπτει τὴν ἐμπαθὴν σχέσιν μέ τα
ὑλικὰ ἀγαθά, χωρίς νὰ τὰ θεωρῇ καθ΄ἐαυτὰ ἁμαρτωλά. Ἀντίθετα τὰ δέχεται ὡς δῶρα Θεοῦ καί μετέχει
εὐχαριστιακὰ σὲ αὐτά, ἀλλὰ μέ διάκρισιν καί ὑπακοήν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς, πρᾶγμα ποὺ τὸν
διασφαλίζει ἀπό τὴν μὴ παρέκκλισίν του ἀπὸ τὶς βιοτικὲς ἀρχές του καὶ τὸν οὐσιαστικόν του στόχον, δηλαδὴ
τὸν ἁγιασμόν».
ὑπὸ Μακρίνης Μοναχῆς, Ἡγουμένης Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας τοῦ Ἔβρου
«Ἡ Ὀρθόδοξος Μοναχικὴ ζωὴ καὶ ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία εἶναι δύο ἔννοιες ριζικά διαφορετικές.
Ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία μὲ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκονομίας χρόνου, δυνάμεων καὶ παράλληλα καλυτέρας
ἐξυπηρετήσεως καὶ ἀποδόσεως, δελεάζει καὶ παρασύρει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὸν
Μοναχισμόν, εἰς τὴν σὺγχρονον τεχνολογικὴν ἐξυπηρετησιν. Ἡ εὑρηματικότης της εἶναι ἀνεξάντλητος
καὶ δι΄ αὐτό ἐξαναγκάζεται ὁ ἄνθρωπος νά τρέχῃ συνεχῶς καὶ μὲ συνεχὲς ἄγχος διὰ νὰ ἀνταποκρίνεται
στὶς ποικίλες πρόσφορες καὶ ἐναλλαγὲς ἀπασχολήσεων.
Τελικῶς ἡ καταναλωτικὴ κοινωνία ὁδηγεῖ σὲ καθήλωσιν στά γήινα καὶ σὲ πνευματικὴν ἀποδιοργανώσιν.
Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, ὡς ἀπάρνησις καὶ φύγη ἐκ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ φρονήματός του, εἶναι θεσμός
ἀσκήσεως, ἑκοψσίας στερήσεως, ἐγκρατείας, κακοπαθείας καὶ πνευματικῆς καθάρσεως.
Ὡς ἐκ τούτου ἔχοντας ἴδιον πολίτευμα, εἶναι ἐπιφυλακτικός ἀπέναντι στίς πρόσφορες τῆς καταναλωτικῆς
κοινωνίας, χωρὶς νὰ ἀπορρίπτῃ τὸν πολιτισμὸν καὶ τὰ ἀγαθά του. Ἀπορρίπτει τὴν ἐμπαθὴν σχέσιν μέ τα
ὑλικὰ ἀγαθά, χωρίς νὰ τὰ θεωρῇ καθ΄ἐαυτὰ ἁμαρτωλά. Ἀντίθετα τὰ δέχεται ὡς δῶρα Θεοῦ καί μετέχει
εὐχαριστιακὰ σὲ αὐτά, ἀλλὰ μέ διάκρισιν καί ὑπακοήν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ὁδηγούς, πρᾶγμα ποὺ τὸν
διασφαλίζει ἀπό τὴν μὴ παρέκκλισίν του ἀπὸ τὶς βιοτικὲς ἀρχές του καὶ τὸν οὐσιαστικόν του στόχον, δηλαδὴ
τὸν ἁγιασμόν».
