Ἡ γνησιότης μας ὡς χριστιανῶν

Ἡ γνησιότης μας ὡς χριστιανῶν

πατρὸς Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους

Εἶναι φανερὸν πὼς ἡ κρίσις ποὺ διέρχεται ὁ τόπος μας δὲν εἶναι μόνον οἰκονομικὴ. Τὰ διαφορὰ προσωπικὰ καὶ συλλογικὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάζονται θέτουν εὐλογᾶ ἐρωτήματα διὰ την παρουσία του Θεοῦ εἰς την ζωὴν μας. Ἐνδιαφέρεται τελικὰ ἡ αδιαφορει;

Νομιζω ὅτι οἱ διαφορὲς κρίσεις γίνονται δοκιμασίες ποὺ ξεκαθαρίζουν το οὐσιαστικὸ ἀπὸ το περιττὸ, το γνήσιο ἀπὸ το κίβδηλο. Κι ἀκόμα, δίνεται ἡ δυνατότητανὰδοῦμε– κι ἂν θέλουμενὰζήσουμε– το Εὐαγγέλιο του Χριστοῦ ἀπὸ την πραγματικὴ του θεώρησιν κι ὄχι ὅπως νομίζουμε μὲ βάσιν τὴν εκκοσμικευμένη χριστιανική μας ζωή.

Ὁ Χριστὸς, εἰς τὴν ἐπὶ τοῦ Ὂροὺς ὁμιλία Του, εἶπε ὅτι τὸ πρῶτον ποὺ χρειάζεται, ὡς μαθητὲς Του, νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν Βασιλείαν Του καὶ τότε ὅλα τὰ ἀναγκαῖα διὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας θὰ ἀκολουθήσουν. Μίλησε ἀκόμα διὰ τὸ ἀταίριαστον τοῦ ἄγχους μὲ τὴν πίστιν, τῆς σχέσεως τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ χρῆμα, τοῦ ἐπιγείου μὲ τον οὐράνιον θησαυρόν.

 

Ἡ ἀναστάτωσις ποὺ παρατηρεῖται, ἀκόμα καὶ σὲ «ἀνθρώπους της Ἐκκλησιᾶς», δὲν εἶναι τόσο διὰ το παρὸν ὅσο διὰ το αὔριο. Στὴν πραγματικότητα ἀπουσιάζει το ἀσκητικὸν πνεῦμα, ὀποῦ ὁ χριστιανὸς, ὡς μαθητὴς του Ἐσταυρωμένου, ξέρει ἐμπειρικὰ ὅτι πορεύεται «την τεθλιμμένην τοῦ βίου ὁδὸν» καὶ ὅτι «οὐδεὶς ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανὸν μετ’ ἀνεσεως».

Ἀπὸ την μιὰ ἡ προσκλησις τῆς καρδίας στὰ ὑλικὰ καὶ ὄχι εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀπουσία τῆς διαθέσεως διὰ ἄρσιν τοῦ ὁποίου σταύρου φέρνουν σύγχυσιν, ταραχὴ καὶ ἀγωνιᾶ. Δὲν εἶναι αὐτὸ επακολουθον;

 

Ἀλήθεια, πὼς τόσοι μάρτυρες ἀντέχαν καὶ δὲν ἀρνοῦνταν τον Χριστὸν; Πὼς ἡ πλειοψηφία των ἀγωνιστῶν της Ε.Ο.Κ.Α. ἀντιμετώπιζαν μὲ θάρρος τα μαρτύρια των κατακτητῶν καὶ τὶς ποικίλες κακουχίες; Πὼς περνοῦν τους πόνους τόσοι συνάνθρωποι μας μὲ τὶς διαφορὲς ἀσθένειες; Πὼς βιώνεται τόσος ψυχικὸς πόνος τόσων ἀνθρώπων γύρω μας;

 

Θὰ μπορούσαμε ἴσως νὰ διαμαρτυρηθοῦμε στὸ Χριστὸ διὰ τα τόσα βάσανα του κόσμου καὶ νὰ Του ποῦμε το πολὺ λογικὸ καὶ ἀνθρώπινο «ΓΙΑΤΙ;». Ὅμως ὁ δικὸς μας Θεὸς πέρασε πόνο, ψυχικὸ καὶ σωματικὸ, σταυρὸν ὀδυνηρὸν καὶ θάνατον!  Τὶ νὰ τοῦ ποῦμε, ὅταν εἶναι ἡ ζωὴ Του ὅπως ἐμᾶς;

Διανυοντας την Μεγάλη Τεσααρακοστη ποὺ ὁδηγεῖ εἰς την Μεγάλη Ἑβδομάδα των παθὼν του Κύριου, μποροῦμε νὰ συμπορευτοῦμε μὲ τον ἀνθρώπινο πόνον «ὀποῦ γῆς». Νὰ κατεβοῦμε εἰς την ἄβυσσον τοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ φιλαύτου καὶ ἀπίστου, ποὺ ἀστόχησε καὶ παραστράτησε, ὥστε νὰ ποθήσουμε τὴν ἄλλην ζωήν, τὴν ζωὴν τῶν ἁγίων. Τότε, τὰ ὁποία προβλήματα, δικά μας ἡ τῶν ἄλλων, θὰ τα βλέπουμε μέσα ἀπὸ τον Σταυρὸν του Χριστοῦ ποὺ προαναγγέλλει Αναστασιν.                  

Ὁ Χριστὸς μας ὑποσχέθηκε Βασιλεία αἰώνιον καὶ ἀσάλευτος, ἐὰν σηκώσουμε τὸ δικόν μας σταυρόν. Μᾶς βεβαίωσε ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει, ἐὰν Τὸν ἀκολουθήσουμε ἕως τέλους, οὔτε θὰ στερηθοῦμε τα ἀναγκαία. Ἐμεῖς καλούμαστε νὰ ἐναρμονίσουμε την ζωὴν μας μὲ την δίκην Του καὶ ὄχι Αὐτὸς μὲ την δίκην μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς μας, ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου.