Το μεγαλείο του προσώπου
Αυτά που χάθηκαν
αυτά που δεν ήρθαν
μην τα κλαις.
Αυτά που τάχες
και δεν τάδωσες
κλάφτα.
Το πιο πάνω ποίημα του Γιάννη Ρίτσου παραπέμπει στην πραγματικότητα του τώρα και της αγάπης.
Συνήθως κοιτάζουμε το «ένδοξο
παρελθόν μας» ή στο ανύπαρκτο μέλλον μας, όταν θέλουμε να τονίσουμε τα
ωραία της ζωής μας. Δεν είναι βέβαια κατ’ ανάγκη άσχημο αυτό. Μπορεί
μάλιστα να γίνει και πηγή έμπνευσης, όταν οι συνθήκες που ζούμε τώρα μας
δυσκολεύουν να ανασάνουμε. Το τι ζήσαμε, είτε ως επιτυχία μας είτε ως
χάρη από το Θεό, είναι το δεδομένο της προσωπικής μας ιστορίας. Το τι
ελπίζουμε να ζήσουμε στο μέλλον, είναι η δυναμική του προσώπου που δεν
παραιτείται της πορείας του.
Ωστόσο, ούτε το πριν ούτε το μετά της ζωής μας είναι στα χέρια μας. Το σίγουρο είναι το τώρα.
Τώρα μπορούμε ν’ αγαπήσουμε – να δοθούμε.
Τώρα μπορούμε να μετανοήσουμε – να αλλάξουμε.
Ετυμολογικά η λέξη πρόσωπο
προέρχεται από το μπροστά και όψη, δηλαδή γίνομαι πρόσωπο σε σχέση με
αυτόν που βρίσκεται μπροστά μου, όχι τον εαυτό μου, ατομικά. Γι’ αυτό το
«ατομιστής» ταυτίζεται με το εγωιστής.
Η ολοκλήρωσή μας ως πρόσωπα
επιτυγχάνεται στο σημείο που υπερβαίνουμε τον εγωκεντρισμό μας και
αγαπούμε. Αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί σημαίνει «απαρνησάσθω εαυτόν».
Όμως εδώ κρύβεται η σωτηρία μας, η ολοκλήρωσή μας, η χαρά και η ευτυχία
μας.
Ο καθένας μας, ως εικόνα Θεού,
έχει κάποια χαρίσματα, κάποιες δυνατότητες ανεπτυγμένες. Αν
χρησιμοποιούνται «προς ίδιον όφελος», ικανοποιούμαστε μεν αλλά δεν
ολοκληρωνόμαστε. Περιστρεφόμαστε γύρω από το μικρό εαυτό μας, χωρίς την
ευρύτητα της καρδίας και του είναι μας.
Ο Χριστός, δημιουργώντας την
Εκκλησία με το ίδιο Του το αίμα, μας έδωσε τις δυνατότητες να μπορούμε
να δίνουμε και να παίρνουμε. Να μπορούμε να μοιραζόμαστε τα χαρίσματά
μας, τις δυσκολίες μας, τις αστοχίες και επιτυχίες μας. Δεν ταιριάζει ο
χριστιανός να είναι μόνος! Αφού, κατά τον άγιο Τερτυλιανό, «μόνος
χριστιανός, καθόλου χριστιανός».
Αν η κοινωνία σήμερα τονίζει την
ατομικότητα ως μέσον επιβίωσης, η Εκκλησία προβάλλει την κοινωνικότητα,
τη σχέση και την αγάπη ως μέσον βίωσης ζωής αιωνίου. Η εκκοσμίκευση των
χριστιανών βρίσκεται στο ότι σκέφτονται και συμπεριφέρονται όπως οι
πολλοί.
Το Ευαγγέλιο μάς λέει ότι είναι
λίγοι αυτοί που περνούν «τη στενή πύλη» και οδηγούνται, μέσα από
πειρασμούς και υπερβάσεις του ατομισμού τους, προς τη Ζωή.
Ευλογημένοι οι λίγοι!
Ευτυχισμένοι οι αποτυχημένοι του κόσμου τούτου ότι «δική τους είναι η Βασιλεία του Θεού».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
