Τὶ εἶναι "Οἰκουμενισμός"; Τὶ σημαίνει ἀποτείχισις; Πότε ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτείχισις; Ποιοὶ ἅγιοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχισιν (ἐφαρμόζοντας τὸν ΙΕ ΄Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου);

Τὶ εἶναι "Οἰκουμενισμός"; Τὶ σημαίνει ἀποτείχισις; Πότε ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτείχισις; Ποιοὶ ἅγιοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχισιν (ἐφαρμόζοντας τὸν ΙΕ ΄Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου);

Τὸ παρακάτω φυλλάδιον δημιούργησε ἡ ὁμάδα "Ὀρθοδοξία"
Περιέχει πολλὰ ἐνδιαφέροντα ἐρωτήματα καὶ ἀπαντήσεις ὅπως:

Εἴμαστε σὲ καιρὸ αἱρέσεως;

Τὶ εἶναι "Οἰκουμενισμὸς";

Τὶ σημαίνει περιτείχισις;

Πότε ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτείχισις;

Ποιοὶ Ἅγιοι δίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς (πρὶν αὐτοὶ καταδικαστοῦν ἀπὸ Σύνοδο);

Ποιοὶ ἅγιοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχισις (ἐφαρμόζοντας τὸν ΙΕ ΄Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου)

Ποιὰ ἡ στάσις τοῦ (πιστοῦ) λαοῦ;

Πραγματικὰ ἀξίζει νὰ τὸ διαβάσετε καὶ νὰ τὸ προωθήσετε.
Ὁμάδα Ἐκπαιδευτικῶν "Ὁ Παιδαγωγός"

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΛΑΟΝ

1. Ἐκκλησία καί αἵρεσις

Ἐκκλησία, κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς, εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας. Κεφαλὴ τοῦ Σώματός Της εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Κάθε χριστιανὸς διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Διὰ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γίνεται ἕνα σῶμα μὲ τὸν Χριστὸ καὶ κοινωνεῖ μὲ τὴν ἄκτιστη Θεία Χάρη. Ὁ χριστιανὸς διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῶν ἀρετῶν, κατὰ τὸ μέτρο τῆς πίστεὼς τοῦ καὶ τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς τοῦ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καθαρίζεται, φωτίζεται, θεώνεται λόγῳ τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Αἵρεσις, κατὰ τὸν Ὅσιον Ἱερόνυμον, εἶναι μιὰ πλανεμένη ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, ἁμάρτημα τοῦ πνεύματος, διαστροφὴ τῆς πραγματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας.
Αἱρετικὸς εἶναι ὁ ξένος πρὸς τὸν Θεὸ*. Γιὰ τὸν ὅσιο, ὁ αἱρετικὸς δὲν εἶναι μόνο παίγνιο τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ἀντιθέτων δυνάμεων ἀλλὰ καὶ συνεργάτης τοῦ. Χαρακτηριστικὰ τοῦ αἱρετικοῦ εἶναι ἡ ἀλαζονεία τοῦ νοῦ, ἡ πλεονεξία, ἡ ἀκολασία, ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ ἐπιμονὴ στὸ λάθος.

Αἵρεσις, κατὰ τὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, εἶναι ἐτεροδιδασκαλία, ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν προφητῶν, τῶν ἀποστόλων, τῶν πατέρων, ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν συνόδων καὶ διαφοροποίηση ἀπ' τὶς προϋποθέσεις τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος.

Αἱρετικὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως τὴν δίδαξαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι πατέρες καὶ ὅπως τὴν ἑρμήνευσαν οἱ οἰκουμενικὲς σύνοδοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Ἡ Ἐκκλησία τοὺς αἱρετικοὺς τοὺς καθιστᾶ ἀκοινώνητους, τοὺς χωρίζει ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ μὲ βάση τὰ ἀναθέματα, τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζτῆς  ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀνάθεμα σημαίνει χωρισμός. Οἱ ἀναθεματιζόμενοι δὲν ἀνήκουν στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ γι' αὐτὸ ἐκφωνεῖται «πᾶσι τοῖς ἀιρετικοίς ἀνάθεμα».

*Κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην Σιναΐτην, στὸν πρῶτο λόγο διὰ τὴν ἀποταγή τοῦ μάταιου βίου, φίλοι τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐκτελοῦν τὸ πανάγιο θέλημὰ Τοῦ ἀκούραστα καὶ χωρὶς παραλείψεις, ἀχρεῖοι δοῦλοι ὅσοι ἀξιώθηκαν νὰ λάβουν Ἅγιο Βάπτισμα ὅμως δὲν φύλαξαν γνήσια τὶς ὑποσχέσεις τοὺς πρὸς τὸν Θεό, ξένοι καὶ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ οἱ ἀβάπτιστοι καὶ μὴ ἔχοντες ὀρθὴ πίστη καὶ ἀντίπαλοι Τοῦ αὐτοὶ ποὺ ἀπέρριψαν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ πολεμοῦν μὲ πάθος αὐτοὺς ποὺ τὸ τηροῦν.

«Σωτηρία ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑφίσταται» Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνας

2. Εἴμαστε σὲ καιρὸν αἱρέσεως;

Ἐδῶ καὶ ἕναν περίπου αἰῶνα, γίνεται προσπάθεια ἅλωσης τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀποκοπῆς τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ὅπως τὴ βίωσαν οἱ Πατέρες, ὅπως τὴν ἐξέφρασαν οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ὅπως τὴν περιχαράκωσαν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ τὴν διέσωσε ἡ Ἱερὰ Παράδοσις.

-Τὸ 1920, τό Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐξέδωσε Συνοδικὴ Ἐγκύκλιο πρὸς τὶς ἁπανταχοῦ ἁπανταχοῦ ΄΄ἐκκλησίες ΄΄τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ὁποία δήλωσε ὅτι ἡ προσέγγιση καὶ κοινωνία τῶν διαφόρων χριστιανικῶν χριστιανικῶν ΄΄ἐκκλησιῶν ΄΄εἶναι ἀναγκαία καὶ χρήσιμη στὴν παρασκευὴ καὶ διευκόλυνση τῆς πλήρους πλήρους ΄΄εὐλογημένης ἑνώσεως ΄΄καὶ ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ἀναζωπύρωση τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν τῶν ΄΄ἐκκλησιῶν ΄΄οἱ ὁποῖες εἶναι συγκληρονόμοι τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ (δηλ. ἕνωσις τῶν αἱρέσεων μὲ τὴν ὀρθοδοξία). Πρότεινε λοιπὸν τὴν παραδοχὴ ἑνιαίου ἡμερολογίου ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμὸς τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν μὲ τοὺς αἱρετικούς, συσχέτιση τῶν ἀντιπροσώπων τῶν διαφόρων διαφόρων “ἐκκλησιῶν” ,”ἐπικοινωνία τῶν θεολόγων καὶ τῶν θεολογικῶν σχολῶν, κοινὰ συνέδρια καὶ ἄλλους τρόπους προσέγγισης (ἀντὶ νὰ ἐλέγχουμε τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ τὶς πλάνες τοὺς πρέπει νὰ προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε σημεῖα ποὺ μᾶς ἑνώνουν ὥστε νὰ βαδίζουμε μὲ βάση τὴν ἀγάπη καὶ ὄχι τὴν ἀλήθεια).

-Τὸ 1948, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὑπῆρξαν ἱδρυτικὰ μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), μιᾶς οἰκουμενισμὸς ὀργάνωσης ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ 348 ἀπὸ ΄΄ἐκκλησίες΄΄μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας βασιζόμενης στὰ σημεῖα συμφωνίας καὶ ὄχι διαφωνίας τῶν μελῶν.

-Τὸ 1965 γίνεται ἡ ἡ ΄΄ἄρση΄΄τῶν ἀναθεμάτων ἢ ἢ ΄΄ἄρση ἀκοινωνησίας ΄΄κατὰ τὸ ξενόγλωσσο κείμενο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. (Ἐρωτ.: Ἡ ΖἩ  ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ ἐπέβαλε τὰ ἀναθέματα καὶ ἀναθεματίζει ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν αἱρέσεων ἔκανε λάθος;)

-Τὸ 1990-1991, στό Σαμπεζύ, ἀναγνωρίζονται οἱ μονοφυσίτες ὡς ἐκκλησία. (Ἐρωτ.: Οἱ ΔΟἱ  ΄καὶ Εκαὶ  ΄Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔκαναν λάθος;)

-Τὸ 1993 , στό Μπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου, ἀναγνωρίζονται τὰ μυστήρια τῶν Λατίνων ὡς ἔγκυρα (Ἐρωτ.: Οἱ Ἡ Οἱ  ΄καὶ Θ' μὲ οἰκουμενικὸ κύρος Σύνοδοι τοῦ Ἁγίου Φωτίου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἔκαναν λάθος;)

-Ὁ Oικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος στὴν προσφώνηση τοῦ πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, 24/5/2014, δήλωσε ὅτι δὲν πιστεύει πιστεύει ΄΄εἰς Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ΄΄ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι διεσπαρμένη καὶ διηρημένη σὲ κατὰ τόπους ἐκκλησίες οἱ ὁποῖες εἶναι ταλαντοῦχοι χάριτος (Συνεπῶς τὸ Σύμβολοn τῆς Πίστεως κάνει λάθος καθὼς καὶ οἱ δύο πρῶτες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι οἱ ὁποῖες τὸ διατύπωσαν;).

-Πιστεύει, ὁ φερόμενος ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὅπως δήλωσε στὴ Γενεύη τὸ 1995, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας διαφωνώντας μὲ τὸν ἴδιο τὸν Κύριὸ μᾶς Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ ἐνσαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε γιὰ νὰ μᾶς διδάξει πὼς Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη Ὁδὸς τῆς σωτηρίας.

- Στὴν 6η Παγκόσμια Συνάντηση Θρησκείας καὶ Εἰρήνης, 4/11/94, δήλωσε (ὁ κ. Βαρθολομαῖος) ὅτι οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες πρέπει νὰ φέρουν τὸν οἰκουμενισμό, τὴν ἀδελφοσύνη καὶ τὴν εἰρήνη ἑνωμένοι στὸ πνεῦμα ἑνὸς θεοῦ: ρωμαιοκαθολικοί, ὀρθόδοξοι, προτεστάντες, ἑβραῖοι, μουσουλμάνοι, ἰνδοί, βουδιστὲς ...

Πιστεύει ὅτι τὸ κοράνιο εἶναι ἅγιο, 13/1/2002.

Ὀνομάζει εὐλογημένη τὴν συναγωγὴ τῶν ἑβραίων διαφωνώντας μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο ποὺ τὴν ἀποκαλεῖ χῶρο δαιμονίων ὅπου συνάζονται οἱ σταυρωτὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ θεομάχοι.

- Πιστεύει πὼς ἡ παπικὴ ΄΄ἐκκλησία΄΄εἶναι κανονικὴ καὶ ὁ πάπας εἶναι κανονικὸς ἐπίσκοπος.
- Ἀναγνωρίζει τὶς χειροτονίες τῶν ἀγγλικανῶν, τὸ βάπτισμα τῶν λουθηρανῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν.
- Πιστεύει καὶ κηρύττει ὅτι οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι προσωρινές.
- Ὀνομάζει τοὺς Ἅγιους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας Ἐκκλησίας ΄΄ἀτυχὴ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεωςὄφεως.΄΄
- Ὀνομάζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες Κανόνες ΄΄τείχη τοῦ αἴσχους.΄΄
- Πιστεύει καὶ κηρύττει τὴν βασικὴ ἀρχὴ τῆς μασονίας μασονίας ΄΄καθένας νὰ λατρεύει τὸν Θεὸ ποὺ προτιμᾶ.΄΄
- Τὸ 1993 προέβη σὲ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν μονοφυσιτῶν ὀνομάζοντας τὰ ἀναθέματα τῆς Δτῆς  ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου πρὸς αὐτοὺς αὐτοὺς ΄΄παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος.΄΄
- Συμπροσεύχεται μὲ θρησκευτικοὺς ἡγέτες (αἱρετικοὺς) ἀντίθετα μὲ τὸν 45ο καὶ τὸν 65ο Ἀποστολικὸ Κανόνα, τὸν 6ο, 32ο καί 33ο τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδου (τὸ 2014 ὁ πάπας ἀπήγγειλε τὸ τὸ ΄΄Πάτερ ἡμῶν΄΄στὸ Φανάρι).

Μὲ τὴν Σύνοδοn τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) νομιμοποιήθηκε συνοδικὰ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀναγνωρίζοντας ὡς ὡς ΄΄ἐκκλησίες ΄΄τὶς ἑτερόδοξες ὁμολογίες-αἱρέσεις, ἐπικυρώθηκε τὸ σύνολο τῶν ἀποφάσεων τοῦ συμβουλίου συμβουλίου ΄΄Πίστις καὶ Τάξις ΄΄τοῦ ΠΣΕ (Παγκόσμιου Συμβουλίου τῶν ἐκκλησιῶν), ἔγιναν ἀποδεκτοὶ οἱ μεικτοὶ γάμοι (ἀντίθετα μὲ τὸν 72ο κανόνα τῆς πενθέκτης συνόδου 692) καὶ ἡ κατάλυση τῆς νηστείας.
Μετὰ τὴν σύνοδο στὴν Κρήτη, εἴμαστε, καὶ τυπικά, σὲ καιρὸ αἱρέσεως.

«Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ'ὅ ἐυηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω»
(πρὸς Γαλάτας αΓαλάτας,΄8)

3. Οἰκουμενισμός

Ὁ Οἰκουμενισμὸς κινεῖται σὲ δύο ἐπίπεδα, στὸν διαχριστιανικὸ καὶ στὸν διαθρησκειακό. Ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς προωθεῖ τὴν ἕνωση τῶν χριστιανικῶν θρησκειῶν-αἱρέσεων μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν θεωρώντας τὶς δογματικὲς διαφορὲς διαφορὲς ΄΄τυπικὲς παραδόσεις ΄΄ποὺ πρέπει νὰ παρακάμπτονται διὰ τὸ καλὸ τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας (νομιμοποίηση ἐκκλησιῶν-αἱρέσεων στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης).

Ὁ διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμὸς προωθεῖ τὴν ἕνωση μεταξὺ ὅλων τῶν θρησκειῶν, δηλαδὴ τὴν λεγόμενη πανθρησκεία προβάλλοντας τὰ κοινὰ θεολογικὰ σημεῖα ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ θρησκευτικὴ ἑνότητα τῆς οἰκουμένης (δηλώσεις πατριάρχου περὶ περὶ ΄΄ἁγίου ΄΄κορανίου, ΄΄εὐλογημένης ΄΄συναγωγῆς ἑβραίων... ).

Ὁ Οἰκουμενισμὸς νομιμοποιεῖ ὅλες τὶς αἱρέσεις ὡς ὡς ΄΄ἐκκλησίες ΄΄προσβάλλοντας τὸ Δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Θεωρεῖ πὼς οἱ αἱρέσεις-΄΄ἐκκλησίες΄΄εἶναι μέρη, κομμάτια τῆς Ἐκκλησίας (ὅπως καὶ ἡ Ὀρθοδοξία) καὶ ὅτι ὅλες μαζὶ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαιρεθεῖ. Εἶναι μία καὶ μοναδικὴ διότι εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Χριστοῦ.

Ἐκ τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀπεσχίσθηκαν καὶ ἀπεκόπηκαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ οἱ ὁποῖοι ἔπαυσαν νὰ εἶναι μέλη τοῦ Σώματός της.

Οἱ οικουμενιστὲς παρερμηνεύουν τὸ χωρίον ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Κυρίου «ἴνα ὦσιν ἐν» (κατὰ Ἰωάννη, Kεφ. ιζιζ ΄στ'.11) νομίζοντας ὅτι ὁ Κύριος προσεύχεται γιὰ ἕνωση διηρημένων ἐκκλησιῶν-ὁμολογιῶν-αἱρέσεων. Ὁ Χριστός, ὅμως, ἀναφέρεται στὴν ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων κατὰ τὴν θεωρία τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἔγιναν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ). Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, στὸ Θεανθρώπινο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἑνώνει ἀπὸ τότε ὅλους τοὺς βαπτισμένους πιστοὺς ποὺ ἀποτελοῦν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἑνότης γίνεται μὲ βάση τὴν πίστιν.

Μὲ βάση τὴν κοινὴ πίστιν στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων, ἐλπίζουμε στὴν ἕνωση μᾶς μὲ τὸν Χριστό. Οἱ οικουμενιστὲς στὸ ὄνομα τῆς ἑνότητας, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀδελφοσύνης προσπαθοῦν νὰ ἐπιτύχουν τὴν θρησκευτικὴ ἑνοποίηση, ἕνα μεῖγμα ἑτερόκλητων πίστεων.

«Ἐγὼ ἐιμί ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» λέγει ὁ Κύριος μᾶς Ἰησοῦς Χριστὸς (κατὰ Ἰωάννην κεφ. ιδ, στ'.6). Ἐγὼ εἶμαι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας, μᾶς λέει. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζει στὶς αἱρέσεις συμμετοχὴ στὸ σωτηριολογικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ ,δηλαδὴ διδάσκει ὅτι μποροῦμε νὰ σωθοῦμε καὶ μέσω τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τότε διὰ ποιὸν λόγον ἦλθε ὁ Κύριός μας εἰς τὴν Γῆν καὶ ὑπέμεινε τὴν Σταύρωση; Διὰ ποιὸν λόγον μαρτύρησαν οἱ Ἅγιοι, ὀμολόγησαν τὴν πίστη τοὺς οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητές, οἱ Ἅγιοι Πατέρες πολέμησαν τὶς αἱρέσεις;

Ὁ χριστιανὸς ἐκφράζει τὴν ἀγάπη τοῦ στὸν συνάνθρωπο ὅταν τοῦ δείχνει τὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία γιατὶ ἐνδιαφέρεται πραγματικὰ νὰ σωθεῖ ἔστω καὶ μία ψυχή. Ἐμεῖς, ποὺ γνωρίζουμε αὐτὸν τὸν δρόμο, εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ Τὸν ξεχάσουμε καὶ νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν Κύριὸ μᾶς, στὰ πλαίσια μιᾶς ἐκκοσμικευμένης ἀγάπης (ἡ ὁποία δὲν βασίζεται σὲ κοινὴν πίστιν);

Ἀναγνωρίστηκαν οἱ αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες. Συνυπάρχουν ἐξισωμένες κάτω ἀπὸ τὴν ομπρέλα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (γι' αὐτὸ καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ὀνομάστηκε παναίρεση ἀπ' τὸν Ἅγιο Ιουστίνο Πόποβιτς καθὼς περικλείει ὅλες τὶς αἱρέσεις ποὺ ἀπομάκρυναν τὸν ἄνθρωπο ἀπ' τὸν Θεάνθρωπο). Ὁ Οἰκουμενισμός, κατεγνωσμένη αἵρεση ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ἀλλοιώνει τὴν Πίστη μᾶς, ἀμβλύνει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημὰ μᾶς, ἐνσωματώνει θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιολογικά στοιχεῖα ποὺ ἔχουν ἀπορριφθεῖ ἀπ' τὴν Ὀρθοδοξία (ἁλώνει τὴν Ὀρθοδοξία) καθὼς ἑστιάζει στὰ σημεῖα συμφωνίας τῶν μελῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ διαφέρουν. Θὰ τὸν δεχθοῦμε; Θὰ δεχθοῦμε τὴν παναίρεση;

«Πίστις εἶναι νὰ πεθάνει κάποιος γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ καὶ νὰ ἔχει τὸν θάνατο αὐτὸ ὡς ζωὴ»
Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος

4. Ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία

Εἴμαστε σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία δὲν διώκεται μόνο ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς.

Στὴ Σύνοδον τῆς Κρήτης, 10 προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν συνυπέγραψαν τὰ τελικὰ κείμενα. Μεταξὺ αὐτῶν, ὁ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος καὶ 23 ἱεράρχες.
Διὰ τὴν ἐνημέρωσιν τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, ἡ Διαρκῆς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνέκρινε τὸ κείμενο ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ φυλλάδιον ἐνέκρινε ΄΄Πρὸς τὸν λαὸν ΄΄συμμετέχοντας ἔτσι στὴν παραπλάνηση τοῦ.

Οἱ περισσότεροι ἱερεῖς, διάβασαν τὸ κείμενον στὸν ναὸ ποὺ λειτουργοῦν συμμετέχοντας καὶ αὐτοὶ στὴν νάρκωσιν τοῦ ἀκατήχητου (ἐσκεμμένα) ποιμνίου καὶ στὴν ἑδραίωση τῆς αἵρεσης.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν καλύτερη περίπτωση, σιωπᾶ ἐνόχως καὶ στὴν χειρότερη ἐκδιώκει τοὺς ὀρθῶς φρονοῦντας μοναχοὺς ἀρνούμενο νὰ ὑπηρετήσει τὸ ἔργο τοῦ, τὴν διαφύλαξη δηλαδὴ τῆς Πίστεώς μας.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει καταδυναστεύσει τὶς Θεολογικὲς Σχολὲς καὶ εἰσχωρεῖ πλέον καὶ στὴν πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση.

Ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ δὲν ὑπάρχει. Οἱ πιστοὶ εἶναι ἀκατάρτιστοι καὶ ἀδίδακτοι στὰ δογματικὰ θέματα.
Κάποια μεμονωμένα μέλη τοῦ κλήρου καὶ τοῦ μοναχισμοῦ, στὴν προσπάθειὰ τοὺς νὰ δηλώσουν καὶ νὰ ὀμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τιμωροῦνται καὶ ἐκδιώκονται. Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ἐκ τῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὴν κατάσταση, σιωποῦν φοβούμενοι τὶς ἐπιπτώσεις.
Καθημερινὰ γινόμαστε μάρτυρες (μέσω τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας) συμπροσευχῶν μὲ τοὺς ἑτερόδοξους-αἱρετικούς, ὅπως καὶ τῆς διακοινωνίας μαζὶ τούς. Βλέπουμε ἐπίσης τὴν ἀναγνώριση τῶν τῶν ΄΄μυστηρίωνμυστηρίων ΄΄τούς, τὴν ἀποδοχὴ τῆς τῆς ΄΄ἱεροσύνης''΄΄τους. (Ἐρώτ.: Μπορεῖ νὰ εἶναι σωτήρια καὶ ζωοποιὰ τὰ μυστήρια ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Ὑπάρχει Χάρις σ'αὐτὰ; Ἀπάντησις. «Οἱ αἱρετικοὶ μήτε ἐκκλησία εἶναι μήτε θυσιαστήριον ἔχουν, μήτε Ἅγιον Πνεῦμα» Κανόνας Ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ τῆς Συνόδου Καρχηδόνος).

Ἡ δίωξις τῶν ὀρθοδόξων μοναχῶν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ δίωξη τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν ἀποσιωπήθηκε σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ἑνότητας, φιλίας καὶ συνεργασίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς οἱ ὁποῖες ἀνακοινώνονται πανηγυρικὰ στὸ ποίμνιο ὥστε νὰ τὶς συνηθίζει καὶ νὰ μὴν ἀντιδρᾶ σ' αὐτές. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ οἱ λοιποὶ πατέρες, συνεπεῖς στὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν γραφῶν τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ὅταν προχωροῦσαν σὲ διάλογο μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ἔλεγχαν γιὰ τὴν πλάνη τούς, καθόριζαν μὲ σαφήνεια τὶς ὀρθόδοξες θέσεις, περιχαράκωναν τὴν ἀλήθεια καὶ συμπεριφέρονταν σὲ ἐκείνους ὡς ἀποστάτες τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποκομμένους ἀπ' τὴν Ἐκκλησία. Σήμερα συζητοῦμε χωρὶς νὰ διακρίνουμε διάθεση μετανοίας στοὺς ἄλλους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βλάπτουμε τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ποὺ πρέπει νὰ κρατᾶ τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ τὸ ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὸ Χριστό, τοὺς Ἁγίους καὶ τὴν Παράδοση.

Κύριον μέλημὰ μᾶς πρέπει νὰ εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς (+1966) μᾶς προειδοποιεῖ: «στὰ ἔσχατα χρόνια τὸ κακὸ καὶ ἡ αἵρεση θὰ ἔχει ἐξαπλωθεῖ τόσο πολὺ ποὺ οἱ πιστοὶ δὲν θὰ βρίσκουν ἱερέα καὶ ποιμένα νὰ τοὺς προστατέψει ἀπὸ τὶς πλάνες καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν πολυπόθητη σωτηρία. Τότε οἱ πιστοὶ δὲν θὰ μποροῦν νὰ δεχθοῦν ἀσφαλεῖς ὁδηγίες ἀπὸ ἀνθρώπους ἀλλὰ ὁδηγὸς τοὺς θὰ εἶναι τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Σ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ὁ κάθε πιστὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀδελφοί, καιρὸς ν' ἀναλάβουμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μᾶς ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἱστορία. Μὴν ἀνέχεστε ἄλλες λοξοδρομίες καὶ πλάνες ἀπ' τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς σᾶς. Μὴν κάνετε τὰ στραβὰ μάτια, εἶστε συνυπεύθυνοι».
Ἡ μεθοδευμένη καὶ καλὰ σχεδιασμένη ἐξάπλωσις τῆς αἱρέσεως ἄμβλυνε τὰ αἰσθητήρια τῶν πιστῶν καὶ διευκόλυνε τὴν ἐγκατάστασιν καὶ ἐνθρόνισίν της.

Πῶς θὰ περιχαρακωθεῖ καὶ θὰ ὁριοθετηθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ὥστε νὰ προφυλαχθοῦν οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν; Οἱ σημερινοὶ ὀρθόδοξοι ἔχουν ἄγνοια σχετικὰ μὲ τὴν στάση τῶν Πατέρων ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ὅπως καὶ μὲ τὴν εὐθύνη τῶν κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Ὑπακούοντας στὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, πρέπει νὰ τηρήσουμε ὅσα μᾶς δίδαξαν μὲ λόγια καὶ ἔργα οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς κι ὅσα προβλέπονται ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Συνόδους καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας.
Ὀρθοδοξία σημαίνει καὶ ορθοπραξία.

Οἱ ἅγιοι πατέρες, διαχρονικά, ἔκαναν πράξιν τὰ ὅσα ὁρίζει ὁ ΙΕ ΄κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ὁ κανὼν αὐτὸς μᾶς λέγει τὸ ἑξῆς ἐξαιρετικὰ σημαντικό. Ὅσοι χωρίζονται πρὶν ἀπὸ συνοδικὴ ἀπόφαση ἀπὸ ἐπίσκοπο ποὺ κηρύττει δημόσια καὶ γυμνὴ τὴ κεφαλὴ κατεγνωσμένη αἵρεση καὶ δὲν τὸν μνημονεύουν στὴν Θεία Λειτουργία, δὲν ἐπιφέρουν σχίσμα, διότι χωρίζονται ἀπὸ ψευδοδιδάσκαλο. Ὄχι μόνο δὲν ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ εἶναι καὶ γνήσια μέλη τῆς καὶ ἄξιοι τιμῆς ἀπὸ αὐτὴν διότι τὴν προφυλάσσουν ἀπὸ σχίσματα.
Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν κανόνα αὐτόν, ἐπιβάλλεται ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἀιρετικώς φρονοῦντες ποιμένες ὥστε νὰ διατηρηθεῖ ἀκέραιη ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως.

Τὶ σημαίνει ἀποτείχισις;

Ἀποτείχισις εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση (χωρισμὸς) ἀπὸ κάτι νόθο, ἐπιβλαβὲς καὶ ξένο πρὸς τὴν ὑγιὴν Πίστιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι τὸ τεῖχος ποὺ σηκώνει ὁ πιστὸς ὥστε νὰ περιφρουρήσει τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ νὰ προφυλαχθεῖ ὁ ἴδιος ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν παραμένοντας μέσα στὴν διαχρονικὴ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ταυτόχρονα τὸ μέσο πίεσης ποὺ χρησιμοποιεῖ ὥστε νὰ δρομολογηθεῖ σύνοδος ποὺ θὰ καταδικάσει τοὺς αἱρετικούς. Ἡ ἀποτείχιση ἐπιτελεῖται διὰ τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου (δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ αἱρετικὸς ἐπίσκοπος νὰ ορθοτομεὶ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας) καὶ τῆς διακοπῆς κάθε ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἐπικοινωνίας μαζὶ τοῦ. Εἶναι, τέλος, ἡ ἀποτείχιση ἡ ἐνδεδειγμένη καὶ ὑγιὴς συμπεριφορὰ τοῦ πιστοῦ σὲ καιρὸ αἱρέσεως ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ ἐγκατάσταση τῆς αἵρεσης. Γι' αὐτὸν τὸν λόγο, ὅσοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχιση εἶναι ἄξιοι τιμῆς καὶ ἐπαίνου.

Πότε ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτείχισις;

Σὲ περιπτώσεις προσωπικῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἐπισκόπων, οἱ ΙΓΙΓ ,΄ΙΔ΄καὶ ΙΕ΄Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴν ἀπόσχιση διὰ τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως πρὸ συνοδικῆς κρίσης καὶ ὅσοι προχωροῦν σὲ ἀποτείχιση θεωροῦνται ὑπεύθυνοι σχίσματος. Ἐπιβάλλεται ἡ ἀποτείχιση, σὲ περιπτώσεις ἀιρετικώς φρονούντων ἐπισκόπων ὥστε ἐκεῖνος ποὺ αἱρετικὰ φρονεῖ καὶ κηρύττει νὰ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ κάνει ἀποτείχιση νὰ παραμένει ἐνσωματωμένος διὰ τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὴν Ἐκκλησία.

Τὶ σημαίνει κατεγνωσμένη αἵρεσις;

Κατεγνωσμένη σημαίνει γνωστὴ αἵρεση ἡ ὁποία ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο ἢ ἀπὸ Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.          Ὁ Οἰκουμενισμὸς περικλείει αἱρέσεις οἱ ὁποῖες ἤδη ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Συνόδους καὶ εἶναι αἵρεση κατεγνωσμένη καὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι γνωστικισμός,ὁ ὁποῖος ὑφίσταται ἀπὸ τὸν 1ο μ.Χ. αἰώνα καὶ ἔχει καταδικαστεῖ π.χ. ἀπό τὴν 6η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (καταδίκη Παυλικιανῶν).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ποὺ συμμετεῖχαν στὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 879-880 διακήρυξαν μὲ παρρησία ὅτι κάθε παρέμβαση στὰ παραδοθέντα ἀπὸ τὶς προηγούμενες θεόπνευστες 7 Οἰκουμενικὲς Συνόδους καθιστὰ αἵρεσιν καὶ ὕβριν.

Μνημόνευσις κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία

Ἡ μνημόνευσις τοῦ ἐπισκόπου κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία δηλώνει τὴν ταυτότητα πίστεως ἐπισκόπου καὶ λαοῦ, ἄρα σὲ καιρὸ αἱρέσεως δηλώνει συμμετοχὴ στὴν αἵρεση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μνημονεύεται ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἐχθρὸς πρὸς τὸν Θεόν. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὀμολογεῖται δημόσια ὅτι ὁ αἱρετικὸς ορθοτομεὶ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας. Οἱ λαϊκοί, ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη, πρέπει νὰ φεύγουν ἀπὸ ἱερέα ποὺ μνημονεύει αἱρετικὸν ἐπίσκοπον καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Κατὰ τὸν Ἅγιον Γενάδιον Σχολάριον, ἡ πνευματικὴ κοινωνία τῶν ὁμοδόξων καὶ ἡ τέλεια ὑποταγὴ στοὺς γνήσιους ποιμένες ἐκφράζεται μὲ τὸ μνημόσυνον (μνημόνευσις).

Κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρον τὸν Στουδίτην, καὶ μόνον ἡ ἀναφορὰ ὀνόματος ἐπισκόπου ποὺ δὲν ἔχει ὀρθόδοξη πίστη, μολύνει τὴ Θεία Λειτουργία, ἔστω καὶ ἂν ὁ τελῶν τὴν Θεία Λειτουργία φρονεῖ ὀρθῶς.

Ποιοὶ εἶναι οἱ ψευδοδιδάσκαλοι;

Ψευδοδιδάσκαλοι κατὰ τῆς εὐσεβείας, ψευδοαπόστολοι καὶ ψευδοπροφήτες, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ, εἶναι οἱ αἱρετικοὶ τοὺς ὁποίους ἐξέλεξε ὁ διάβολος ὥστε νὰ πολεμηθεῖ ὁ παλαιὸς Νόμος καὶ ὁ Εὐαγγελικός. Γι' αὐτό, συνεχίζει ὁ Ἅγιος, ὅποιος τοὺς δέχεται, δέχεται τὸν διάβολο. Ὁ Κύριος, στὸ κατὰ Ματθαίον Εὐαγγέλιο, μᾶς λέει: «προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητὼν οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύματι προβάτου, ἔνδοθεν δὲ ἐισί λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς». (κατὰ Ματθαίον κεφ.'ζ 'τσ 15)

Τὶ σημαίνει δημοσία καὶ γυμνὴ τὴν κεφαλήν;

Δημοσία καὶ γυμνὴ τὴν κεφαλὴν σημαίνει ὅτι ὁ ἐπίσκοπος κηρύττει τὶς αἱρετικὲς τοῦ ἀπόψεις δημόσια καὶ ἀπροκάλυπτα, μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα ὥστε νὰ τὶς διαδώσει καὶ νὰ τὶς καταστήσει γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιώντας τὴν θέση τοῦ. Ἐπισφράγιση τῶν κακόδοξων λόγων καὶ τῶν ἔργων ἦταν ἡ σύνοδος στὴν Κρήτη τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016. Ἐπειδή τὸ σύστημα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι συνοδικό, ἡ προσπάθεια τῶν αἱρετικῶν ἐπικεντρωνόταν στὸ νὰ νὰ ΄΄νομιμοποιηθεῖ ΄΄συνοδικὰ ἡ αἵρεσις, πράγμα ποὺ ἐπιτεύχθηκε μὲ τὴν ψευδοσύνοδον στὴν Κρήτη .

Ποιοὶ Ἅγιοι δίδαξαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Οἱ ἅγιοὶ μᾶς, βασιζόμενοι στὴν ἐμπειρικὴ καὶ βιωματικὴ τοὺς σχέση μὲ τὸν Θεό, μᾶς δίδαξαν τὴν ἅμεσἡν ἀπομάκρυνσιν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ὡς τρόπο διαφύλαξης τῆς Πίστης.

O Μέγας Βασίλειος συμβούλευε τὴν μὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αἱρετικοὺς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸν Ἅγιο ὡς ὡς ΄΄λύκοι βαρεῖς΄΄καθὼς καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προσποιοῦνται ὅτι ἔχουν τὴν ὀρθὴ πίστη ἀλλὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἐτερόφρονες.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δίδασκε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅσους ἐπισκόπους ἢ πρεσβυτέρους σκανδαλίζουν καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μὲ αἱρετικοὺς καὶ προσποιοῦνται ὅτι ὀμολογοῦν ὀρθὴν πίστιν.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, συμβούλευε, νὰ ἀποφεύγουμε προϊστάμενο (ποιμένα) ὅταν εἶναι κακὸς ἐξ αἰτίας τῆς πίστεως καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπ' αὐτὸν ὄχι μόνο ἂν εἶναι ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανό. Ἂν εἶναι κακὸς ὡς πρὸς τὴν ἰδιωτικὴ τοῦ ζωὴ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀσχολούμαστε μ' αὐτὴν καθὼς τὸ «μὴ κρίνετε ἴνα μὴ κριθῆτε» ἀναφέρεται στὸν τρόπο ζωῆς, καὶ ὄχι στὴν πίστη. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξορίας τοῦ, μακάριζε τοὺς φυλακισμένους κληρικοὺς γιὰ τὸ ὀρθόδοξὸ τοὺς φρόνημα, λέγοντας ὅτι τὰ ὀνόματὰ τοὺς συγκαταριθμοῦνται μαζὶ μὲ τῶν Μαρτύρων στὸ βιβλίο τῆς Ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας χαρακτήριζε ὡς ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως τοὺς κληρικοὺς ποὺ καθήρεσε ὁ αἱρετικὸς πατριάρχης Νεστόριος, τιμωρώντας τοὺς ἐπειδὴ εἶχαν διακόψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ μνημόνευση τοῦ. Συμβούλευε, δέ, ὁ Ἅγιος τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαὸν τῆς Κωνσταντινούπολης νὰ μὴ κοινωνοῦν μὲ τὸν Νεστόριο γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν, χαρακτηρίζοντὰς τὸν ὡς λύκο ἀντὶ ποιμένα.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μὲ τὴν ἀποτείχισή τοῦ, δίδασκε ἔμπρακτα τὴν σωστὴ στάση ἀπέναντι στὴν αἵρεση. Πίστευε ὅτι εἶναι χρέος τοῦ καθενὸς νὰ μὴ προδίδει τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ νὰ τὴν ὑπερασπισθεῖ μέχρι θανάτου. Χαρακτήριζε τοὺς αἱρετικοὺς ὡς ψευδοδιδασκάλους καὶ ψευδοπροφήτες καὶ ἔλεγε ὅτι ὅποιος τοὺς ἀποδέχεται ὡς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ἀποδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει τὸν διάβολον. Ἡ ἀποτείχισις, διὰ τὸν Ἅγιο, εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς σωτηρίας διότι μόνο δι'δι' ΄αὐτῆς ἡ ἀληθινὴ Πίστη παραμένει ἀνόθευτη ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὴν αἵρεση. Προτίμησε τὸν ἀναθεματισμό, τὴν ἐξορία, τὸν μαρτυρικὸν θάνατον παρὰ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων χαρακτήριζε τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ αἵρεσιν ὑπὸ Συνόδου ἢ Ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένη, ἄξιους τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης, σὲ καιρὸ αἱρέσεως, ὡς Ἐκκλησία θεωροῦσε ἐκείνους ποὺ προχώρησαν σὲ ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἔστω καὶ ἂν ἦταν ἐλάχιστοι. Τὴν τοπικὴ ἐκκλησία, ποὺ εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴν αἵρεση τὴν θεωροῦσε θεωροῦσε ΄΄πεπτωκυία, καταπεσοῦσα, ἐρρυπωμένη ΄΄καὶ γι' αὐτὸ συμβούλευε τοὺς ὀρθοδόξους νὰ ἀποφεύγουν μὲ παρρησία κάθε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ νὰ διακόπτουν τὴν μνημόνευση τοὺς στὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ὁ Μέγας Φώτιος πρόσταζε τὸ ἑξῆς ἑξῆς ΄΄ἂν ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτὸν ἄμεσα διότι ἡ κοινωνία μὲ αὐτὸν εἶναι δηλητήριο φιδιοῦ. Δὲν πρέπει, ἔλεγε, νὰ ἐξαπατηθοῦμε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι φαίνεται ἥμερος, διότι εἶναι λύκος. Ὡς πρὸς τὸν ὀρθόδοξο ποιμένα, συνέχιζε, ὁ πιστὸς ἀφοῦ ἐξετάσει ἂν ἔχει εὐσεβὴ πίστη καὶ ζωή, χωρὶς κανένα αἱρετικὸ σημάδι, πρέπει νὰ ὑποτάσσεται σ' αὐτόν. Ὅλα τὰ ἄλλα, ἐκτὸς τῆς πίστεως, δὲν πρέπει νὰ τὰ ἐξετάζουμεἐξετάζουμε.΄΄

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς ὁ Β' ,΄ἐξόρκιζε τοὺς λαϊκοὺς νὰ φεύγουν ἀπὸ ἱερεῖς ὑποταγμένους σὲ λατίνους καὶ νὰ μὴν παίρνουν εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τούς. Καλύτερα προσεύχεστε στὰ σπίτια σᾶς, ἔλεγε, ἐιδ' ἄλλως θὰ ὑποστεῖτε τὴν ἴδια κόλαση μ' αὐτούς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θεωροῦσε ὅτι εἶναι ἀδύνατο κάποιος ποὺ ἐπικοινωνεῖ ἐκκλησιαστικώς μὲ αἱρετικὸ πατριάρχη, νὰ εἶναι ὀρθόδοξος. Συνέδεε τὴν ὑποταγὴ στοὺς ποιμένες μὲ τὴν πλήρη ἀποδοχὴ καὶ ταύτιση μὲ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστη ἡ ὁποία εἶναι τὸ κριτήριο εἰσόδου (ἢ ἐξόδου) ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὑποστήριζε ὅτι στὰ τῆς πίστεως δὲν χωρεῖ συγκατάβαση διότι ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες οἱ Σύνοδοι καὶ ὅλες οἱ Θεῖες Γραφὲς προτρέπουν τὴν ἀποφυγὴ τῶν ἐτεροφρόνων καὶ τὴν ἀποφυγὴ τῆς κοινωνίας μὲ αὐτούς. Γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ἔλεγε, δὲν ὑπάρχουν μικρὰ καὶ μεγάλα, ὅλα εἶναι μεγάλα καὶ σημαντικὰ γι' αὐτὸ δὲν κάνουμε ὑπακοὴ οὔτε σὲ ἀρχιερέα οὔτε σὲ σύνοδο ψευδὴ ἀλλὰ στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς Ἀποστόλους!
Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος συμβούλευε ὅτι αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμεθα τὸ φρόνημα, πρέπει, σύμφωνα μὲ τὶς Συνόδους καὶ τοὺς Πατέρες, νὰ ἀποφεύγουμε καὶ τὴν κοινωνία.

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος, δίδασκε νὰ ἐξετάζουμε τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ καὶ τὶς πράξεις τοῦ, ἂν συνάδουν μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων καὶ ἂν ὄχι, ἀκόμα καὶ ἂν κάνει θαύματα καὶ ἀνασταίνει νεκροὺς νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα. Ὅσοι ἀποδέχονται αἱρετικὲς διδασκαλίες, λέει, εἶναι καταδικασμένοι εἰς ἀπώλεια.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης θεωροῦσε ὅτι ὁ ἀρχιερεύς ποὺ εἶναι ὡς πρὸς τὴν Πίστη κακός, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ κηρύξει καὶ στὸν λαό, τὸ αἱρετικὸ φρόνημα ποὺ ἔχει στὴν καρδιὰ τοῦ. Ἂν λοιπὸν εἶναι ὡς πρὸς τὴν Πίστη κακός, ἔχει δηλαδὴ αἱρετικὰ καὶ βλάσφημα δόγματα, τότε πρέπει νὰ φεύγουμε ἀπὸ αὐτόν.

Ποιοὶ ἅγιοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχιση (ἐφαρμόζοντας τὸν ΙΕ ΄Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου)

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς εἶχε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μόνο μὲ ὅσους διατηροῦσαν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ καμία κοινωνία μὲ τὴν ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τῆς Ρώμης (οἱ ὁποῖες τότε ἦταν αἱρετικὲς).

Ἐπίσης οἱ ἀκόλουθοι Ἅγιοι προχώρησαν σὲ ἀποτείχιση:
Ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος ἐπίσκοπος Νικομήδειας, ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συνάδων, ὁ Ἅγιος Ἀιμιλιανός ἐπίσκοπος Κυζίκου, ὁ Ἅγιος Ἐυθύμιος ἐπίσκοπος Σάρδεων, ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ἠγούμενος Μονῆς Μεγάλου Ἀγροῦ, ὁ Ἅγιος Στέφανος ἠγούμενος Τρίγλιας, ὁ Ἅγιος Μακάριος ἠγούμενος Πελεκητὴς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἠγούμενος Καθαρῶν, ὁ Ὅσιος Νικήτας ἠγούμενος Μηδικίου, ὁ ὅσιος Πέτρος Ἀτρώας, οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, ὁ Ὅσιος Πλάτων Στουδίτης, ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ Ὅσιος Νικόλαος Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης.
Οἱ 74 Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐπὶ πατριάρχου Βέκκου, ὑπέστησαν μαρτυρικὸ θάνατο, διότι ὀμολόγησαν ὅτι δὲν ἤθελαν καμμία ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα πατριάρχη.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἱερομόναχος, διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχη καὶ γι' αὐτὸ ἀναθεματίσθηκε καὶ φυλακίστηκε.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, διέκοψε κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν στὴν σύνοδο στὴν Φλωρεντία καθὼς πίστευε ὅτι μόνο ἔτσι ἔμενε ἑνωμένος μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Ὁ πατὴρ Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης διέκοψε τὸ μνημόσυνον τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα καθὼς πίστευε ὅτι ἡ συμπροσευχὴ μὲ ἄλλους εἶναι ἐπιτρεπτὴ μόνο ὅταν ὑπάρχει συμφωνία Πίστης.
Ὁ Ἅγιος Ιουστίνος Πόποβιτς διέκοψε τὸ μνημόσυνον τοῦ πατριάρχου Σερβίας Γερμανοῦ καὶ ἔπαψε κάθε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ αὐτὸν παραμένοντας ἔγκλειστος στὸ ἡσυχαστήριόν τοῦ.

Ποῖα ἡ στάσις τοῦ λαοῦ

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, σύμφωνα μὲ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου, οἱ πιστοὶ ἔφευγαν ἀπ' τοὺς ναούς, θεωρώντας τοὺς ΄΄ἀσεβείας διδασκαλεῖα΄΄ καὶ προσευχόντουσαν στὴν ὕπαιθρο. Ὁ Ἄγγελος τῆς Ἐκκλησίας, συνεχίζει ὁ Ἅγιος, ἔφυγε κι αὐτὸς ἀπ' τοὺς ναοὺς ὅπου παρέμεναν οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἦλθε ἐκεῖ ὅπου συγκεντρώνονταν οἱ ὀρθόδοξοι (στὶς ἐρημιὲς). Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγοντας «καὶ γὰρ καὶ τὸ ἀχρειωθέν ἀπερρύη καὶ οὐκ ἐκολοβώθη τὸ μένον» δηλώνει ὅτι ὅσοι κι ἂν ἀποχωρήσουν διὰ τῆς αἱρέσεως ἀπ' τὴν Ὀρθοδοξία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μένει ἀνέπαφον, ἀκέραιον καὶ ὁλόκληρον.

Στὰ χρόνια τοῦ Μεγἀλου Ἀθανασίου, οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν εἶχαν καμμιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Τὸ κριτήριο γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία ἦταν τὸ φρόνημα καὶ ὄχι ἡ ἀπόφαση συνόδου.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος περιγράφει τὸν λαὸ ποὺ ἀποτείχισε τὸν αἱρετικὸ πατριάρχη, ὡς πλῆθος ἀσύντακτο καὶ ἀνεπίσκοπο (χωρὶς ἐπίσκοπο) περιπλανώμενο σὲ ὄρη, σπήλαια καὶ ὀπὲς στὴ γῆ. Τοποθετεῖται ξεκάθαρα ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας καὶ ἐφαρμογῆς τοῦ ΙΕ' Κανόνος γνωστοποιώντας στοὺς πιστοὺς πὼς ὁ Θεὸς βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Πίστη λέγοντας ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους ἀλλὰ ἐμεῖς (οἱ πιστοὶ τῆς ἀποτείχισης) τὸν Ἔνοικο, αὐτοὶ τοὺς ναοὺς ἐμεῖς τὸν Θεόν.

Ὅταν ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου, ὁ λαὸς καὶ οἱ κληρικοὶ ἔφυγαν ἀπ' τὸν ναὸ παρόλο ποὺ ἡ αἵρεση δὲν ἦταν κατεγνωσμένη (καταδικασμένη).

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Φωτίου οἱ πιστοί, ὄχι ἁπλῶς δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο ποὺ πρόδωσε τὰ δόγματα τῆς Πίστεως, ἀλλὰ οὔτε καὶ καὶ ΄΄χαίρετεχαίρετε ΄΄τοῦ ἔλεγαν.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς θέτει τὸ δίλημμα:
«Τὶ προτιμᾶς, νὰ νασταίνεις νεκροὺς μὲ τὴν προσευχήν σοῦ
ἢ νὰ χύσεις τὸ αἷμα σοῦ διὰ τὸν Χριστό;»

5.  Ἀγὼν διὰ τὸν Θεόν

«Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» Πράξεις κεφ.ε΄στ'.29 «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσι» Κατὰ Ἰωάννην, κεφ. ἰὲ΄στ'. 20.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὴν αἵρεση μολύνει. Μᾶς κάνει κοινωνοὺς μὲ αὐτήν. Ἐπικοινωνοῦμε ἐκκλησιαστικὰ μόνον μὲ ὅσους ἔχουν τὴν ἴδια ἀκέραιη Ὀρθόδοξον Πίστιν (μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα). Ἡ ὑποστήριξη τῶν Ἁγίων μᾶς σὲ ὅσους προχώρησαν σὲ ἀποτείχιση (κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς) μᾶς διδάσκει ὅτι χρέος κάθε ἑνὸς πιστοῦ εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Πίστης τοῦ διὰ τῆς ἀποτείχισής τοῦ σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ ἡ προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος παραμονῆς στὴν Ἐκκλησία (στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ) καὶ ὁ μόνος δρόμος σωτηρίας. Δὲν ἔχει σημασία πόσοι ἀποκόπτονται διὰ τῆς αἱρέσεως ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς δίδαξε ὅτι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μένει ἀκέραιο. Σκοπός μας εἶναι νὰ μείνουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία ὥστε νὰ σωθοῦμε. Ὅσοι κι ἂν μείνουμε. Ὅσους κι ἂν ἔχουμε ἀπέναντι μᾶς. Ἔχουμε πρότυπα τοὺς Ἁγίους μᾶς, τοὺς ὁποίους καὶ πρέπει νὰ μιμηθοῦμε.

Εἶναι πόθος μᾶς ὁ Θεός; Θέλουμε νὰ εἴμαστε μαζὶ Τοῦ; Πρέπει, τότε, νὰ παλέψουμε γι' αὐτό. Χρειάζεται ἀγώνας καὶ θυσία.

«Ὁ πόλεμος κατὰ τῶν αἱρέσεων φανερώνει τὴν τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν πλανηθέντα ἀδελφὸ» μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Μέγας Φώτιος. Θέλουμε νὰ δείξουμε στὸν Θεὸ τὴν τέλεια αὐτὴ ἀγάπη; Τότε πρέπει νὰ Τὸν ὀμολογήσουμε , μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους χωρὶς νὰ φοβόμαστε τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ θὰ μᾶς προσάψουν. Δὲν πρέπει νὰ δειλιάσουμε, ἔχουμε μαζὶ μᾶς τὸν Χριστό. Ὁ ἀγώνας μᾶς ἔχει ὡς ἔπαθλο τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ὄχι τὴν ἐπίγεια! Θὰ μείνουμε μέσα στοὺς ναοὺς ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος μᾶς δὲν εἶναι ἐκεῖ; Μπορεῖ νὰ βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς; Θὰ μᾶς κρατήσουν αἰχμάλωτους στοὺς ναοὺς οἱ συνήθειὲς μᾶς, οἱ κοινωνικὲς μᾶς σχέσεις καὶ συναναστροφές; Θὰ ἀγαπήσουμε τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων ἢ τοῦ Θεοῦ; Θὰ μείνουμε δέσμιοι τοῦ κάθε κληρικοῦ ποὺ χρησιμοποιεῖ σὰν ἐπιχείρημα τὴν ὑπακοὴ ἐνῶ παράλληλα ὁ ἴδιος κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεση; Ὑπακοὴ σὲ θέματα πίστεως δὲν γίνεται. Ὑπακοὴ γίνεται μόνο στὸν Κύριο μᾶς. O Μ. Ἀθανάσιος, μᾶς συμβουλεύει ὅτι πρέπει νὰ διακρίνουμε τοὺς καλοὺς ἀπ' τοὺς κακοὺς ποιμένες μὲ βάση τὰ ἔργα τούς, τὰ ὁποία φανερώνουν τὴν πίστη τούς. Στοὺς καλοὺς ποιμένες ὀφείλουμε ὑπακοή, ἐνῶ ἀπὸ τοὺς κακοὺς πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε (ἀποτείχισις ἀπ' τοὺς κακῶς φρονοῦντες καὶ πράττοντες).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς εἰδοποιεῖ, ὅτι γιὰ θέματα πίστεως πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἄμεσα ἀπ' τοὺς προεστώτες ποὺ ἔχουν αἱρετικὰ φρονήματα. Χαρακτηριστικὰ λέει: «εἰ μὲν γὰρ δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ή, μή πείθου. Εἰ δὲ ὀρθὰ διδάσκει, μὴ τῷ βίω πρόσεχε, ἀλλὰ τοῖς ρήμασιν».

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ μέλη τῆς οἱ χριστιανοί, κλῆρος καὶ λαός. Ἐκκλησία εἶναι, κατὰ τὸν Ἅγιον Θεόδωρον Στουδίτην, ὅσοι εἶναι προσκολλημένοι στὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό, καὶ τὴν ὀμολογοῦν. Ἡ εὐσέβεια, ἡ πίστη καὶ ἡ ἀλήθεια μᾶς ἑνώνουν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμον τὸν Ὁμολογητὴ, καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήρια ὁμολογία τῆς Πίστεὼς μᾶς πρὸς τὸν Θεόν.
Ἐκκλησία δὲν εἶναι οἱ κληρικοί, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἠγούμενοι τῶν μοναστηριῶν, οἱ πατριάρχες. Αὐτοὶ εἶναι οἱ διοικοῦντες. Ὅταν κάνουν λάθος αὐτοί, πρέπει νὰ συμμετέχουμε στὸ λάθος τούς; Τώρα ποὺ αὐτοὶ (οἱ διοικοῦντες) γίνονται κοινωνοὶ τῆς αἰρέσεως, τώρα ποὺ σιωποῦν λησμονώντας τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχουν ἀπέναντι στὸ ποίμνιο, τώρα ποὺ γίνονται διῶκτες, καθὼς διώκουν ὅσους ὀμολογοῦν ὀρθὴ πίστη, ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἀμέτοχοι; Θὰ ἀφήσουμε νὰ διώκουν τὸν Χριστὸ μᾶς (διατὶ Αὐτὸν διώκουν, Αὐτὸν καταργοῦν, Αὐτὸν ἀμφισβητοῦν) στὸ πρόσωπο τῶν διωκόμενων μοναχῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν; Θὰ μείνουμε ἁπλοὶ παρατηρητὲς χωρὶς νὰ πάρουμε θέση; Θὰ συνεχίσουμε νὰ ἐκκλησιαζόμαστε ἑορτάζοντες τοὺς Aγίους Mάρτυρες καὶ Oμολογητές χωρὶς νὰ γνωρίζουμε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο τοὺς ἑορτάζουμε; Δὲν βλέπουμε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν; Καὶ ὅσοι τὰ βλέπουμε γιατὶ σιωποῦμε; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς λέγει ὅτι ἡ σιωπή, σὲ θέματα πίστεως, εἶναι τὸ τρίτο εἶδος ἀθεΐας, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι ὁ σιωπῶν εἶναι ἄξιος κολάσεως καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου νὰ μὴ σιωποῦμε σὲ καιρὸ ποὺ κινδυνεύει ἡ Πίστη. Τὶ περιμένουμε; Κάποιον Κάποιον ΄΄ἀρχηγὸ-ὁδηγὸ ΄΄ἢ μήπως τὸ κοινὸ ποτήριο μὲ τοὺς αἱρετικούς; Kι ἂν αἴφνης αὔριο βρεθοῦμε (παρουσιαστοῦμε) μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ τὸ κριτήριο Τοῦ, θὰ βρεθοῦμε ὡς ἁμαρτωλοὶ ἢ ὡς προδότες; Θὰ παραστοῦμε ὡς χλιαροὶ χριστιανοὶ (τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προειδοποίησε ὅτι θὰ τοὺς ἐμέσει) ἢ ὡς θερμοὶ στὴν πίστη καὶ τὸν ζῆλο;

Ἡ ἀπόφασις καὶ ἡ εὐθύνη εἶναι ἀποκλειστικὰ δικὴ μᾶς. Δικὴ μᾶς ἡ ψυχή, δικὸς μᾶς ὁ ἀγώνας διὰ τὴν σωτηρία. Ἃς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν ὁμολογητὴ, ὁ ὁποῖος στὴν ἐρώτηση τῶν αἱρετικῶν αἱρετικῶν ΄΄σὺ μόνος σώζη καὶ πάντες ἀπόλλυνταιἀπόλλυνται ἀπόλλυνται;΄΄ (΄΄δηλ. μόνον ἐσὺ θὰ σωθεῖς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν), ὁ Ἅγιος ἀπάντησε ὅτι ἡ κρίση εἶναι τοῦ Θεοῦ, δικὴ τοῦ ὅμως εὐθύνη ἦταν, νὰ πεθάνει χάριν τῆς ἀληθινῆς Πίστης καὶ νὰ μὴν τὴν προδώσει.
Ἔρχονται πιὸ δύσκολα χρόνια. Θὰ κληθοῦμε οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νὰ πάρουμε ἀκόμη πιὸ δύσκολες ἀποφάσεις. Ἂν σήμερα, δὲν ἀντέχουμε τὸ κόστος τῆς ἀποτείχισης, αὔριο πὼς θὰ παλέψουμε ὅταν ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ εἶναι μαζὶ μᾶς;
Ἐπιλέγουμε τώρα: ἢ στρατιῶτες τοῦ Θεοῦ ἢ μὲ τὸν ἀντίχριστον, διότι ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι γέννημα τοῦ ἀντιχρίστου. Ὅταν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κηρύττει ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν καὶ ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ λατρεύει ὅποιον θεὸ προτιμᾶ, τότε αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ;

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ

Πηγή:  http://agiooros.org/viewtopic.php?f=93&t=13352