ΠΕΡΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ Μέρος Η΄ (Τελευταίον)

ΠΕΡΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Μέρος Η΄ (Τελευταίον)

Παναγιότου Π. Νούνη

Ὡς γνωστὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰσηγήθη, στὸ «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923, εἰσήγαγε καὶ ἐπέβαλε, πραξικοπηματικῶς, ἀντιΣυνοδικὰ καὶ ἀντιΚανονικά, ἕνα ἰδιότυπο Λειτουργικὸ Σχίσμα μὲ τὴν παράνομη καινοτομία τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρύθμισης. 

Πρόκειται καθαρὰ γιὰ μία κακόδοξη ἐνέργεια τοῦ «13^ου Προφηταπόστολου» Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ Προκαθημένων τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου, ποὺ ἀπώτερο στόχο καὶ σκοπό, εἶχε καὶ ἔχει, τὴν Λειτουργικὴ  καὶ Ἐορτολογικὴ ὁμοιομορφία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετὰ τῶν «ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν», ἐξάπαντος ἐκείνων τῶν σχισματικοαιρετικὼν Φραγκολατίνων καὶ Λουθηροκαλβίνων. 

Ἡ ἄνομη μεταβολὴ (γράφτε κατ'΄ἀκρίβεια: τὸ Ἡμερολογιακὸ Σχίσμα) τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου στὸ Νέο Ἡμερολόγιο, ἔγινε βιαίως, γιὰ νᾷ ἑορτάζουσι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Χριστούγεννα καὶ Πάσχα, μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης. Μὲ ἀπώτερο δολερὸ σκοπό, τὴν διαίρεση, τὴν ἀπόσχιση καὶ τὸν κατατεμαχισμό, τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σὲ δύο καὶ βάλε ἀντιμαχόμενες παρατάξεις.

Τὰ ἐν λόγῳ συμπεράσματα μᾶς, δὲν εἶναι καθόλου αὐθαίρετα ἀλλὰ ἐκπηγάζουσι κυρίως  μέσα ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἔρευνα καὶ μελέτη ἀπὸ τὰ Πατριαρχικὰ Πρακτικὰ τοῦ ἐν λόγῳ «Πανορθόδοξου Συνεδρίου» τοῦ 1923 ἐπὶ πατριαρχίας τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοὺ Μελετίου Μεταξάκη.

[Δεῖτε ἐδῶ: ΚΑΤΑ ΤΩΝ ἈΝΟΗΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ἈΙΡΕΣΙΑΡΧΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΕΤΑΞΑΚΗ, http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2017/03/blog-post_4.html ].

μπορούμε νᾷ ομιλούμε καθαρὰ ΚΑΙ για Δογματικὸ ἢ ΚΑΙ για Ἐκκλησιολογικό Σχίσμα. Ἡ Ἡμερολογιακὴ καινοτομία, τὸ Ημερολογιακὸ Σχίσμα, παραμένει ορθάνοικτη ἀἰμοροούσα πληγὴ για τὴν Ορθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία, ὅπερ τὸ καθιστὰ ὡς ἔνα νέο Λειτουργικὸ Σχίσμα, ἢ καὶ ἂν θέλετε τὸ  Μεταξάκειο Σχίσμα. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διαιρέθηκαν ἐν τέλει σε δύο μεγάλες παρατάξεις τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ τοὺς Παλαιοημερολογίτες. Οἱ δὲ Παλαιοημερολογίτες, διαιρέθησαν, σε σωρηδὸν άλλες παλαιοημερολογίτικες σχισματικοαιρετικὲς παρασυναγωγὲς καὶ παρατάξεις. Ἐνῶ οἱ Νεοημερολογίτες, διαιρέθησαν, σε δύο ὁμάδες τοὺς Οικουμενιστὰς καὶ τοὺς ἀντιΟικουμενιστάς.

Οἱ Προκαθήμενοι καὶ Μητροπολίτες τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὅπου ἀκολουθοῦν τὸ Νέο Ημερολόγιο, ἀπὸ τὸ 1923 μέχρι τῇ σήμερον 2017, ἀπαξιώνουν καὶ δεν θέλουν ή, μᾶλλον ἀδυνατοῦν νᾷ θεραπεύσουν, ποιμαντικά, τὸ ἐν λόγῳ Λειτουργικὸ Σχίσμα. Ἔνα μεγάλο ἐκκλησιαστικό καὶ ἀντικειμενικό γεγονός, εἶναι: ὅπου η  σλαβικὴ Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας, ἐγκατέλειψε ἄρδην, τὸ Νέο Ημερολόγιο, καὶ ἐπέστρεψε εἰς τὸν ἱερὰ Παράδοση του Παλαιοῦ Ἡμερολογίου κατὰ τὸ 2014.

Ἆραγε, με αὐτὴ τὴν καλόδοξη, παραδοσιακὴ  καὶ ἐυχάριστη ἐκκλησιαστικὴ ἐνέργεια τῆς ἱερὰς Συνόδου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ὅπου θεραπεύει τὸ Ημερολογιακὸ Σχίσμα, δεν προβληματίζει καθόλου τοὺς ἁγίους Προκαθημένους εἴτε του Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἴτε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἴτε καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου;

Προφανῶς, όχι!

Όχι μόνο δεν προβληματίζονται ΚΑΘΟΛΟΥ ἀλλὰ μᾶλλον ἔτι περαιτέρω, εἰσηγοῦνται «καινὰ δαιμόνια», δημιουργῶσι καὶ ἐπιβάλλωσι νεώτερα καὶ σύγχρονα σπέρματα Σχισμάτων, όχι μόνο Λειτουργικῶν, ἀλλὰ καὶ Ἐκκλησιολογικών ἢ καὶ Δογματικῶν Σχισμάτων. Δηλαδὴ ἐνσπείρωσι κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις.

Ὁ Διάβολος τοὺς χορεύει στο ταψὶ καὶ οἱ ταλαίπωροι νομίζουν ὅτι καὶ θαυματουργῶσι. Μάλιστα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ἐισηγήθηκε πρόσφατα, ἄκουσον-ἄκουσον, στον Πατριάρχῃ τῆς Μόσχας καὶ πάσης Ῥωσίας κ. Κύριλλον, μᾶλλον εἴτε ἀπὸ άπειρη ἠλιθιότητα εἴτε καὶ ἀπὸ σατανόπνευστη δολοπλοκία, ἡ Μεγάλη καὶ Ἀγία Ῥωσία νᾷ ἀποταχθεί, τὸ Παλαιὸ τῆς Ημερολόγιο, καὶ νᾷ ἐνδυθεί τὸ Νέο Ημερολόγιο!...

Δεν ξέρω, ποίᾳ θα ήτο ἡ ἀντίδραση του μακαριώτατου ἂν του ἐπρότεινε ὁ Μόσχας τὴν ἐξ ἀντιθέτου ἡμερολογιακὴ μεταβολὴ στα ἐκκλησιαστικὰ δρώμενα τῆς Κύπρου; Προφανῶς θα τὸν περιγελούσε, ἀπαξιωτικά καὶ εἰρωνικά, ὅπως πράττει πλέον σύσσωμη, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, μετὰ τὴν «ἀστρονομικὴ ἀνεκδοτολογία» του Κύπρου.

Μάλιστα παρὰ ταῦτα καὶ δία ταῦτα, εἰς τὴν μοιχοΣύνοδο τῆς Κρήτης ὑπῆρξε μέσα στῇ ἐκκλησιαστικὴ «ἀντζέντα» τῶν Προσυνοδικὼν καὶ Συνοδικῶν Κειμένων τῆς θεματολογίας καὶ τά, περὶ του Ἡμερολογιακοῦ Ζητήματος, ὅπερ τὴν τελευταία στιγμὴ τὸ ἀπέσυραν.

Γιατὶ ἆραγε ἀπέσυραν τοῦτο τὸ μεῖζον Ἐκκλησιαστικό ζήτημα ὅπου ταλανίζει σχεδὸν 100 χρόνια τὴν Ἐκκλησία; Ποιο Ποιμαντικὸ πρόβλημα ἐν τέλει ἔλυσε ἡ «Πανορθόδοξη Σύνοδος»; Προφανῶς κανένα, ἀλλὰ καὶ ἐδημιούργησε ἀπειράριθμα ἄλλα.

Προφανῶς, τὸ Οικουμενικὸ Πατριαρχείο μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ δεν ἐπιθυμοῦν ΚΑΜΜΙΑ σκέψῃ ή, ἄν θέλετε οὐδεμία ΣΟΒΑΡΗ συζήτηση για τῇ μεταβολὴ του Νέου Ἡμερολογίου, στο Παλαιὸ Ημερολόγιο, ὥστε νᾷ ἐπέλθει ἡ Λειτουργικὴ καὶ Ἐορτολογική τάξῃ. Ἐπιθυμῶσι μᾶλλον νᾷ ὑφίσταται, διηνεκῶς, τὸ πραξικοπηματικὸ Λειτουργικὸ Σχίσμα του Μεταξάκη. Καὶ ἵνα μὴ καταστεί, μέγας Σχισματικὸς πατριάρχης τὸν ἐγκωμιάζωσι, ψευδῶς, ὡς δῆθεν «μέγα Προφηταπόστολο» τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε βέβαια οἱ Σλαβικὲς Ἐκκλησίες ή, καί τὸ Πατριαρχείο Ἱεροσολύμων δύναται νᾷ διενεργήσωσι τέτοιον ἀποτρόπαιο, ἐκκλησιαστικό ἔγκλημα, ὥστε νᾷ ξεσχίσωσι, ἔτι ἐπὶ πλέον, τὴν Ἐκκλησία με νέα Λειτουργικὰ καὶ Ἡμερολογιακὰ Σχίσματα. Γι΄αὐτὸ παραμένωσι στην ἱερὰ Παράδοση του Παλαιοῦ Ἡμερολογίου καὶ δεν ἀποτολμείται ὁ νεωτερισμός.

Βέβαια ὁ κατήφορος τῶν ὅπου γῆς Ἀρχιοικουμενιστών δεν ἔχει σταματημό. Διότι: μετὰ τῇ κακοΣύνοδο του Κολυμπαρίου

Οἱ σημαντικώτεροι λόγοι ποὺ έχουμε πλέον ἔνα Δογματικὸ ἢ ἂν θέλετε Ἐκκλησιολογικό Σχίσμα εἶναι, ὅτι:

(1) Ἄμα τῇ συγκλῄσῃ τῆς «Πανορθόδοξης Συνόδου» τῆς Κρήτης, ἈΡΝΗΘΗΚΑΝ, τέσσερα Ἀυτοκεφάλα Πατριαρχεῖα (Ῥωσίας, Γεωργίας, Βουλγαρίας καὶ Ἀντιοχείας) νᾷ συμπαραταχθῶσι καὶ νᾷ συμμετάσχωσι στῇ ἐν λόγῳ Σύνοδο τῶν Ἀρχιοικουμενιστών.

(2) Ἐπίσης, ἈΡΝΗΘΗΚΑΝ, καὶ σωρηδὸν ῥωμαλέοι ἐξ Ἑλλάδος ἢ κ.ά. ἁγίων Μητροπολιτῶν ὅπως

συμμετάσχουσι στο ἐν λόγῳ, ληστρικότατο παίγνειο, του πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Σωρηδὸν άλλες ἑκατοντάδες ἐπισκόπων ἀνὰ τῇ οἰκουμένη δεν προσκλήθηκαν νᾷ παρευρεθώσι ἢ ἂν προσκλήθηκαν δεν πήγαν.

(3) Ὡστόσο, οὺκ ὀλίγοι ἐκ τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου συμμετείχαν, ἈΡΝΗΘΗΚΑΝ νᾷ ὑπογράψωσι, ὅσα αἱρετικά, κακόδοξα καὶ νεοΕκκλησιολογικὰ Ἐπίσημα «Συνοδικὰ» Κείμενα τοὺς ἐπέβαλε νᾷ υπογράψουν τὸ Οικουμενικὸ Πατριαρχείο.

(4) Μερικοὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, εἴτε εἶναι ἐν συνειδήσει Οικουμενιστές, εἴτε ημιΟικουμενιστές, εἴτε φιλοΟικουμενιστές, εἴτε ἀκόμη ἀπὸ δειλία καὶ φόβο, μὴ βρεθώσι ἄνευ θρόνου καὶ διεθνῶς ρεζιλεμένοι, ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ, καὶ συνεπῶς ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΑΝ, τινὰ αἱρετικὰ καὶ κακόδοξα ἈΠΟΦΑΣΙΣΘΕΝΤΑ τινῶν προμαγειρευμένων Προσυνοδικὼν καὶ Ἐπισήμων ψευδοΣυνοδικὼν Κειμένων.

(5) Δύο ἀπὸ τὰ τέσσερα Πατριαρχεῖα ὅπου ἀρνήθηκαν νᾷ συμμετάσχωσι στῇ ψευδοΣύνοδο τῆς Κρήτης, ΔΕΝ ἀποδέχονται καὶ ΔΕΝ ἀναγνωρίζωσι καθόλου τὴν ἐν λόγῳ «πανορθόδοξη σύνοδο» καθὼς θέλει ληστρικὼς νᾷ ἀυτοτιτλοφορείτε.

(6) Μάλιστα, ἀπεφάσισαν ἐν Συνόδῳ τόσο ἡ Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας όσο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, ὅτι, όχι μόνο δεν τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς «Μεγάλη» «Πανορθόδοξη» καὶ «Ἀγία» ἀλλά, καὶ τῆς ἈΠΟΡΙΠΤΩΣΙ όλες τις παγκακόδοξες ἀποφάσεις τῆς.

(7) Ἡ ἄρνησις μερικῶν Μητροπολιτῶν, ὅπως νᾷ μὴ ὑπογράψωσι τὰ διαβόητα καὶ λῃστρικὰ ψευδοΣυνοδικὰ Κείμενα τῆς Κρήτης, ἔχει ὡς ἐκκλησιολογικό καὶ συνοδικὸ ἐξάπαντος διφορούμενο καὶ ἀμφιλεγόμενο ἀποτέλεσμα-συμπέρασμα, ὅτι ἀπορίπτωσι πολὺ πιθανόν, πρακτικῶς, καὶ ολόκληρη τῇ μοιχοΣύνοδο τῆς Κρήτης. Ὅσοι μητροπολίτες δεν τὴν ἀπορρίπτουν ἐτεροχρονισμένα, σημαίνει ὅτι, εἴτε συμφωνούν  εἴτε διαφωνοῦν ή, καί δειλιοὺν νᾷ μας ἀποκαλύψουν τὴν ἀλήθεια του πράγματος.

(8) Πλέον έχουμε καὶ ἐπίσημα ἔνα καμουφλαρισμένο Δογματικὸ Σχίσμα, διότι: τὸ ἐκκλησιαστικό ζήτημα πὼς ἐπακριβῶς νᾷ ονομάσουμε, ἐν Συνόδῳ, τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροδόξους, εἶναι ζήτημα κατ'΄ἐξοχὴν Δογματολογικὸ καὶ Ἐκκλησιολογικό. Οὐδέποτε στην Ἱστορία τῶν Δογμάτων καὶ τῶν Συνόδων ὑφίσταται τέτοιος προβληματισμὸς ἢ καὶ σχετικοποίηση τῆς ἀλήθειας.

(9) Καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θεσμοθετεῖτε, συνοδικά, μία ἑτεροδιδασκαλία καὶ μία μὴ ορθόδοξη ἀπόφαση, ὅτι ἀπὸ τοῦδε καὶ στο ἐξῇς, οἱ ἑτερόδοξοι καὶ οἱ πάσης φύσεως αἱρετικοὶ «Παρατηρητὲς» (Μονοφυσίτες, Φραγκολατίνοι καὶ Λουθηροκαλβίνοι) τῆς συνόδου, ὀνομάζονται καὶ ἐκεῖνοι, ὡς «Ἐτερόδοξες Ἐκκλησίες», σ΄αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἀποφασιστικό «συνοδικὸ» σημείο, εἰσάγεται, μία καινοφανὴς ἀλλότρια καὶ νέα Συγκρητιστικὴ Ἐκκλησιολογία ὅπου ἐκπορεύεται κυρίως, ἀποδεικτικά, ἀπὸ τὴν σατανόπνευστη Βατικάνειο Ἐκκλησιολογία ὅπου υἱοθετεῖ τὰ παναιρετικὰ Δόγματα του Οικουμενισμού.

(10) Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας δίδαξαν συγκεκριμένη Ἀγιοπνευματική Συνοδικότητα καὶ Ορθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἐνῶ, οἱ νὺν ἀχρεῖοι καὶ ἀθλίοι πατέρες-Προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μας μας διδάσκουν μία νέα καὶ δυσεβὴ Ἐκκλησιολογία, τὴν Ἐκκλησιολογία του Οικουμενισμού. Τὸ στραβὸ παραπάτημα καὶ ὁ μέγας ἐκτροχιασμός τῶν κακοδόξων Κολυμπαριστὼν εἶναι, ἔνα ἀλλότριο καὶ ξένο Ἐκκλησιολογικό Δόγμα, ὅπου κατ'΄οὐσίαν ξεσχίζει τὴν  Ορθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία.

Ἐν κατακλείδι τὸ δογματικὸ ζήτημα καὶ τὸ ἐκκλησιολογικό πρόβλημα ποὺ προκύπτει, μέσα ἀπὸ τὰ ἀιρετίζοντα ἀποφασισθέντα τῆς Κρήτης, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τις προειρημένες ἐνέργειες πολλῶν Κληρικῶν Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν, δημιουργεῖ, ἀναμφιβόλως ἔνα σύγχρονο Δογματικὸ Σχίσμα με ἀπροσμέτρητες πνευματικὲς καὶ ἐκκλησιαστικές διαστάσεις.

Οἱ Ἐκκλησιολογικές, ἐξάπαντος οἱ ἀχαρτογράφητες ἀκόμη διαστάσεις μόλις ποὺ ξεπροβάλλωσι μαχητικά, καὶ καταγράφονται καὶ περιγράφονται ἐν δυνάμει στατιστικά, κυρίως ποιοτικὰ καὶ όχι ποσοτικά, με τις ἀνὰ τῇ οἰκουμένη ιερὲς Ἀποτείχισεις.

Τὸ ἀντιΟικουμενιστικό Κίνημα τῶν ἀνὰ τῇ οἰκουμένη ἱερῶν Ἀποτειχίσεων κατὰ τῶν Οικουμενιστὼν Προκαθημένων ολοένα καὶ γιγαντώνει σταθερὰ.

Όσο οἱ ἀιρετίζοντες ἀρχιοικουμενιστές τὸ πολεμῶσι ἄλλο τόσο αὐξάνεται καὶ πληθύνεται. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅμως, μοιάζει νᾷ κοιμᾶται ή, ὁ Κλῆρος, ὁ Μοναχισμὸς καὶ ὁ Λαὸς εἶναι μουδιασμένοι πρὸς τὸ παρόν. Οἱ κύπριοι καὶ ἐλλαδίτες θέλουμε τὸ χρόνο μας ὥστε νᾷ ἐπεξεργαστούμε ὀρθολογικὰ καὶ θεολογικὰ μία ἐν δυνάμει Ἐκκλησιαστικὴ ἀνυπακοὴ. Ἥδῃ στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος έχουμε βρωντερὲς καὶ συντεταγμένες ἀποτειχίσεις βάσει τῆς ἀγίας ἀνυπακοῆς. Τὸ ίδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ στο Ἅγιον Ὄρος.

Μέσα σ΄αὐτὴν τὴν ῥωμαλέα καὶ Προδρομικὴ πολεμικὴ ἰαχὴ ή, ἄν θέλετε, αὐτὴν τῇ συγκρουσιακὴ δογματικὴ πολεμικὴ ξεκαθαρίζεται καὶ τὸ ποιὸν πάμπολλων φημισμένων «ἁγίων» Μητροπολιτῶν ἢ Ἐπισκόπων ἢ Πρεσβυτέρων ἢ Ἡγουμένων, καθὼς καὶ βεβολευμένων Γερόντων ἢ Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν θεολόγων.

Οἱ ἱεροκανονικὲς ἐνέργειες, τῶν κατὰ τόπους ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐκ τινῶν Κληρικῶν Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν στο νᾷ ἐνεργοποιήσουν τὸν ΙΕ΄ιερὸ Κανόνα τῆς Α΄Βτῆς  ΄ἀγίας Συνόδου εἶναι, ἐκκλησιαστικό δικαίωμα, τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἔνα δικαίωμα ὅπου οἱ υψηλόβαθμοι ῥασοφόροι Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Μητροπολίτες τὸ φοβοῦνται, ὅπως ὁ Διάβολος φοβεῖται τὸ λιβάνι.

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολόγος

Αναρτήθηκε από ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ στις 8/15/2017 09:00:00 π.μ.