Ὅπου καὶ ἐὰν ἤμουν, ἤλθες

Ὅπου καὶ ἐὰν ἤμουν, ἤλθες

Ἤσουν δίπλα μου Χριστέ μου
ἀκόμα καὶ ὅταν ἐγὼ ἀπουσίαζα.

Ἤμουν ἔνοχος,
στὸ σκοτεινὸ κελί μιᾶς φυλακῆς
καὶ ἤλθες καὶ διέλυσες μὲ φῶς,
κάθε σκοτάδι τῆς ψυχῆς.

Ἤμουν ἄτιμος,
σὲ καταγώγια κάθε ἐνοχῆς
καὶ ἤρθες καὶ ἔδιωξες κάθε μορφή
οὐσίας ἐθιστικής.

Ἤμουν ἄρρωστος,
βαριά, σ’ ἄσπρο κρεβάτι κλινικῆς,
καὶ ἤλθες καὶ ἐξαφάνισες
τὴν δυσωδία τῆς πληγῆς.

Ήμουν, ὅπου καὶ ἀν ἤμουν, ἤλθες,
ήμουν, ὅπως καὶ ἐὰν ἤμουν, ἤλθες,
ήμουν, ὅποτε φώναξα, ἤλθες,
ήμουν, ἐὰν καὶ σὲ πρόδωσα, ἤλθες,
ἦμουν, ὅτι καὶ ἐὰν εἶμαι, ἤλθες.

Βασίλειος Ν. Κατζικᾶς