«Ἐγώ; Ποτέ!»
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι λίγες οι φορές που η απογοήτευση από τη
συμπεριφορά αγαπημένων προσώπων γεμίζει τον καρδιακό χώρο. Μάλιστα
υπάρχουν και οι περιπτώσεις που συγκλονιζόμαστε, γιατί δεν το
περιμέναμε. Όταν, κυρίως, μ’ αυτούς τους ανθρώπους ζήσαμε ωραίες και
δύσκολες στιγμές, εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας, στηριχτήκαμε στα λόγια
τους.
Ξεχνάμε όμως το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης και την
ανθρώπινη αδυναμία. Ας θυμηθούμε τον Πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο κατά
την τελευταία νύκτα της επίγειας ζωής του Διδασκάλου του. Όταν Εκείνος
τους αποκάλυπτε ότι «αυτή τη νύκτα όλοι σας θα χάσετε την εμπιστοσύνη
σας σ’ εμένα», ο Πέτρος, με τον ενθουσιασμό που τον διέκρινε, βεβαίωνε
ότι «κι αν όλοι χάσουν την εμπιστοσύνη τους σ’ εσένα, εγώ ποτέ δε θα τη
χάσω». Στηριγμένος εγωιστικά στις δικές του δυνάμεις «πρίν ἀλέκτωρ
φωνήσῃ», τρεις φορές κιόλας τον αρνείται: «οὐκ οἶδα τόν ἄνθρωπον».
Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι υπάρχει αμάρτημα
που αποκλείεται να διαπράξει. Γιατί, όταν η χάρις του Θεού εγκαταλείψει
τον άνθρωπο, τότε η εξουσία του διαβόλου στις ψυχικές και πνευματικές
δυνάμεις του ανθρώπου είναι δεδομένη. Κι αυτό δεν γίνεται άμεσα και
φανερά, αλλά σταδιακά και ύπουλα. Άλλωστε, ο διάβολος ως πονηρός ενεργεί
με υπομονή, με πρόγραμμα και μεθοδικά. Ο υπερήφανος και κενόδοξος
λογισμός, η κατάκριση, η αμέλεια και η απουσία της ταπείνωσης, είναι τα
μέσα που χρησιμοποιεί για να κυριαρχήσει στην καρδιά μας και να μας
οδηγήσει σε συμπεριφορές που πληγώνουν πρόσωπα αγαπημένα.
Χρειάζεται να γνωρίζουμε τις πνευματικές ασθένειες για να
προφυλασσόμαστε αλλά και για να μην θεωρούμε ότι πάντα αίτιοι της
συμπεριφοράς των γύρω μας είμαστε εμείς και να απελπιζόμαστε. Γιατί, το
να αλλάξουμε τον εαυτό μας είναι θέμα δικό μας, όχι όμως το να αλλάξουμε
τους άλλους.
Ο Χριστός με τη στάση Του απέναντι των μαθητών μετά την
Ανάστασή Του, που τους επισκέπτεται και τους αποστέλλει «εις πάντα τα
έθνη», ενώ θα έπρεπε να τους απορρίψει, όταν εκείνοι Τον απέρριψαν στην
κρίσιμη ώρα του Σταυρού Του, μας δείχνει τον τρόπο της δικής μας
συμπεριφοράς στους ανθρώπους που μας εγκατέλειψαν. Όταν μετανοήσουν,
τότε θα πρέπει να είναι για μας το παρελθόν τους «ως μη γενόμενον».
Τέτοια δεν ήταν η στάση του Πατρός προς τον άσωτο υιό; Τέτοια δεν είναι η
στάση του Θεού απέναντι στις δικές μας αμαρτίες;
Τελικά, ό,τι μας συμβαίνει στο παιδαγωγικό σχολείο της ζωής
δεν είναι χωρίς λόγο. Όλα μάς βοηθούν να ωριμάσουμε, να αναπτυχθούμε και
να αποκτήσουμε το «ἕνα οὗ ἐστί χρεία». Είναι ωραίες και σημαντικές οι
φιλίες, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η επικοινωνία και η κοινωνία των
προσώπων. Το κύριο, όμως, και ουσιαστικό που μένει «εις αιώνας» είναι η
σχέση μας με το Χριστό, η αγάπη μας σ’ Αυτόν ως πρώτη αγάπη. Όταν αυτό
γίνει βίωμα, «διά πολλών θλίψεων, απογοητεύσεων και δοκιμασιών», τότε οι
άλλες αγάπες και σχέσεις παίρνουν τη δική τους θέση στην καρδιά μας.
Τότε τις απολαμβάνουμε, όταν υπάρχουν, αλλά και δεν
διαλυόμαστε, όταν εκλείψουν. Δεν είναι αυτό φυσιολογική και
Χριστοκεντρική θεώρηση ζωής;
