Είπε Γέρων……Αποταγή και Ξενιτεία.

Είπε Γέρων……Αποταγή και Ξενιτεία.

 

Της σωτηρίας μας το σκοπό

Πατέρες σας θυμίζω

και όπως ο Απόστολος,

ο ευτελής τονίζω,

πως είναι ο  προορισμός

για την επιστροφή μας,

η  ξενιτεία και αποταγή,

μέσον εις τη ζωή μας…..

Κύριο όργανο  επαφής

ο νους, δια της ((αφής)),

που κοινωνεί  από αρχής,

με τις πηγές της παρακμής….

Για αυτό να ανασυρθούμε

και εκ  πτώσεως να σωθούμε,   

απ τον  παλαιό τον άνθρωπο

και κάθε τι απάνθρωπο…..

Και αμέσως να η συμπάθεια,

στην πρώτη την προσπάθεια

και με έλεγχο και τήρηση του νου,

ξέφυγε η  ψυχή , του πονηρού…

Έχουμε εμείς οι Μοναχοί

που ζούμε στις ερήμους

ελευθερία σχετική,

στων πειρασμών τους ύμνους…

Οι μνήμες και τα  νοήματα

είναι όμως τυπωμένα

στη φαντασία που οδηγά,  

σε βήματα χαμένα….

Χρειάζεται όμως αδελφοί

αγώνας και εργασία,

να απαλλαγούμε απ αυτά

που φέρνουν δυστυχία…..

Δύο στοιχεία  συνιστούν

το ανθρώπινο το πλάσμα,

ψυχή και σώμα να  επιδρούν

να μην επέλθει χάσμα…..

Χάραξαν οι πατέρες μας

οι Θεοφόροι δρόμο,

παράδειγμα σωτήριο,

στης πτώσεως το νόμο…

Κάθαρση μα και  φωτισμό

ανάπλαση και ελπίδα

και θάρρος να βαδίζουμε,

σε ουράνια πατρίδα…

Ενθάρρυνση  στην κόπωση

και στήριξη στην πτώση

να γεύεσαι κάθε στιγμή,

της παναγάπης δόση…..

Είναι τα  συναισθήματα

καρπός της απειρίας,

 χρειάζεται επιμονή

δράξε της ευκαιρίας…

Με καρτερία και επιμονή

να μην υποχωρούμε,

 με  πρόθεση και πρόγραμμα

τα ουράνια θα δούμε…..

Το στάδιο  γνωρίζουμε

 δεν είναι σκέψη ανθρώπου,

μάλλον είναι αποκάλυψη,

και πρόσκληση Θεανθρώπου….

Είναι επίνοια και βουλή

του Πλάστη της αγάπης,

που κάλεσε τους εκλεκτούς

προς άρση της απάτης…

Έχοντας βάση ισχυρή

θεμέλιο , δύναμή μας

την παναγάπη που έγινε,

νόμος εις τη ζωή μας…

Ποτέ να μη λυγήσουμε

στου πονηρού παγίδες,

έχουμε λάβει εξ ουρανού

συμβόλαια με ελπίδες

και έχουμε τη μετάνοια

να βγούμε απ, τις παγίδες…

Θεμέλια της μετάνοιας

απλότητα – ακακία,

και η  νηστεία η σωστική

και η  σωφροσύνη η θεία….

Μνάσων  ο Παλαιός Μαθητής



Αυγουστίνος Καντιώτης: Αγρυπνείτε! (Σχόλια στην παραβολή των δέκα παρθένων)

(Σχόλια στην παραβολή των δέκα παρθένων)

Διανύουμε,αγαπητοί μου, την αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Αν όλες οι ημέρες οι ώρες και τα λεπτά του χρόνου πρέπη να φέρουν τη σφραγίδα της αγιότητος, πολύ περισσότερο η εβδομάδα αυτή. Όλα τώρα πρέπει να είνε άγια. Η σκέψι μας, η καρδιά μας,η θέλησί μας, η γλώσσα μας, όλη η υπαρξί μας να είνε στο Χριστό 100%.

Αυτή την εβδομάδα δεν επιτρέπεται καμμιά αμαρτία.Η αμαρτία είνε κατακριτέα οποιαδήποτε ημέρα• αλλά αν γίνεται τη Μεγάλη Εβδομάδα,είνε φρικτή. Άλλο ν αμαρτάνῃ κανείς την καθημερινή, και άλλο την Κυριακή και τη Μεγάλη Παρασκευή.

Δεν είναι πολύς καιρός που κάποιος Χριστιανός ήρθε και μου είπε• «Πάτερ, εξωμολογήθηκα• είπα τ αμαρτήματά μου, αλλά ένα αμάρτημα με τρώει, δε μπορώ να ησυχάσω», κι άρχισε να κλαίη• «είνε μια αμαρτία που την έκανα Μεγάλη Παρασκευή…». Είδα κ έπαθα να τον παρηγορήσω. Είναι όντως φοβερό ν αμαρτάνῃ κανείς την ημέρα που σείεται η γη, που κτυπούν πένθιμα οι καμπάνες, που κλαίνε οι μοναχοί, που ψάλλουν οι ψάλτες το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου …ο Υιός της Παρθένου».

Για τους αναίσθητους αυτούς αρμόζουν τα «ουαί»του σημερινού ευαγγελίου (Ματθ. 23,13-39). Ο Κύριος είπε οκτώ «ουαί» στους πωρωμένους γραμματείς και φαρισαίους, αλλά εκατόν οκτώ «ουαί» αρμόζουν σε όσους δεν σέβονται τη Μεγάλη Εβδομάδα και αμαρτάνουν. Από χθες το βράδι, για να μιλήσω με γλώσσα σύγχρονη, άνοιξε η τηλεόρασι. Όχι η βρωμερή τηλεόρασις επιγείων σταθμών, αλλά η τηλεόρασι του ουρανού. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος είνε η πνευματική τηλεόρασι .Τέτοιες ακολουθίες δεν υπάρχουν σε καμμιά θρησκεία του κόσμου. Κάθε μέρα παρουσιάζονται νοερώς μπροστά μας διάφορα πρόσωπα με τα έξοχα τροπάρια, με τα ευαγγέλια και τις άλλες περικοπές. Χθες ο Ιωσήφ ο πάγκαλος. Και σήμερα; Το είπαν οι ψαλτάδες, αλλά ποιός προσέχει; Απόψε η πνευματική τηλεόρασι έδειξε τις δέκα παρθένες.

Για να καταλάβουμε την παραβολή αυτή, αγαπητοί μου, πρέπει να γνωρίζουμε τα έθιμα του γάμου στο Ισραήλ, που μένουν τα ίδια εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια. Εμείς τα ωραία χριστιανικά έθιμα, που μυρίζουν θυμάρι και λιβάνι, πάμε σιγά – σιγά να τα ξεχάσουμε, για να γίνουμε Ευρωπαίοι• το Ισραήλ διατηρεί τα εθιμά του. Μεταξύ αυτών είνε και τα έθιμα του γάμου.Η νύφη μπαίνει στο σπίτι στολισμένη. Τη συνοδεύουν δέκα παρθένες, δέκα νέα κορίτσια,ντυμένα στα άσπρα. Κρατούν στα χέρια τους λουλούδια και λυχνάρια. Σταματούν έξω από το σπίτι, εμπρός στο δρόμο, και περιμένουν να έρθη ο γαμπρός από το σπίτι του πατέρα του. Τον περιμένουν με αναμμένα τα λυχνάρια, με τραγούδια και ετοιμασία.Κι όταν έρθη, τον συνοδεύουν, μπαίνουν μαζί στο σπίτι και η πόρτα κλείνει.Σ αυτό το έθιμο του Ισραηλιτικού γάμου στηρίζεται η παραβολή που είπε ο Κύριος για δέκα παρθένες, που περίμεναν μέχρι αργά τη νύχτα να έρθη ο νυμφίος κ εκείνος αργούσε.

Νύσταξαν όλες και κοιμήθηκαν. Κατά τα μεσάνυχτα άκουσαν φωνή• «Ιδού ο νυμφίος έρχεται…» (Ματθ. 25,6). Ξύπνησαν να ετοιμάσουν τα λυχνάρια. Οι πέντε ήταν φρόνιμες• είχαν μαζί τους λάδι, γέμισαν τα λυχνάρια, συνώδευσαν με τα φώτα το νυμφίο στο σπίτι που θα γινόταν ο γάμος, και έκλεισε η θύρα. Οι άλλες πέντε ήταν μωρές• δεν είχαν λάδι, έσβησαν τα λυχνάρια τους, κ ἔμειναν έξω από το γάμο (βλ. ε.α. 25,1-13).

Στην παραβολή ο Κύριος άλλα λέει και άλλα εννοεί.Νυμφίος, γαμπρός , είνε μια λέξι που συγκινεί τους νέους και την έχουν στολίσει με πολλά τραγούδια. Εδώ νυμφίος, ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων»(Ψαλμ.44,3), είνε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός .Αυτό το Νυμφίο, αδελφοί μου, πρέπει ν ἀγαπήσουμε. Εάν η νύφη αγαπά το νυμφίο της μια φορά, εμείς εκατό και χίλιες φορές πρέπει ν ἀγαπήσουμε το Χριστό. Δυστυχώς όμως μόνο γήινες αγάπες έχουμε• τον «αντρούλη» μας,τη «γυναικούλα» μας, το «παιδάκι» μας.Δεν κατηγορώ τις αγάπες αυτές• είνε φυσικές, ο Θεός τις φύτευσε. Αλλοίμονο στον άντρα που δεν αγαπά τη γυναίκα του και στη γυναίκα που δεν αγαπά τον άντρα της. Αλλ υπάρχουν και αγάπες μεγαλύτερες.Γυναίκα,αν αγαπάς μια φορά τον άντρα σου, χίλιεςφορές ν ἀγαπήσῃς το Χριστό!Κρύες οι καρδιές των γυναικών, Βόρειος Πόλος οι καρδιές των αντρών• και έτσι περιοριζόμαστε στις μικρές αγάπες.Νυμφίος λοιπόν είνε ο Χριστός. Και νύμφη ,καλλονή έξοχη, μοναδική, υπέροχη και αιώνια, είνε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Κανέ-νας γαμπρός δεν αγάπησε τόσο δυνατά τήνύφη του όπως ο Χριστός την Εκκλησία. Γιαχ άρι της έχυσε το τίμιο αίμα του. Γι αυτὸ τήθέλει να λάμπη και να είνε πολύ ψηλά. Μέλη της Εκκλησίας είμαστε εμείς, που βαπτισθήκαμε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Και εμείς, όπως οι δέκα παρθένες, πρέπει να περιμένουμε•να περιμένουμε τον ερχομό του Κυρίου ,τη δευτέρα παρουσία. – Παραμύθι των παπάδων και των δεσποτάδων είνε αυτά, λένε οι άθεοι.Όχι, κύριοι• δεν είνε παραμύθι, είνε γεγονός πραγματικό. Το είπε το στόμα εκείνου,που δεν λέει ποτέ ψέματα• το είπε ο Χριστός. Κι αυτό είνε γεγονός αληθινό 100%. Θ ἀλλάξῃ ο κόσμος και θα έρθη ο Κύριος, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το λέμε στο Πιστεύω• «…Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς»(7).

Θα έρθη ο Κύριος. Το σκεφτήκατε αυτό καλά; Ο χρόνος που θα έρθη μας είνε άγνωστος. Μόνο οι χιλιασταί, που είνε ψευδοπροφήτες,ορίζουν ημερομηνίες κ εξευτελίζονται. Θα έρθη ο Κύριος απροειδοποίητα, όπως ο κλέφτης. Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι και να τον περιμένουμε. Μας έδωσε και μερικά σημάδια που θα προηγηθούν πριν από τον ερχομό του. Ποιά ειν᾽ αυτά;Ω κόσμε, ο Χριστός σε ειδοποιεί•γιατί μένεις αδιάφορος; Το μικρόβιο της απιστίας έχει μπη πολύ βαθειά, και χρειάζονται μεγάλα γεγονότα και σεισμός ισχυρός, για να συνέλθουμε και ν ανακτήσουμε την πίστι που χάσαμε. Από συνήθεια ερχόμαστε στην εκκλησία τις άγιες αυτές ημέρες. Δεν μας συγκινούν τα άγια πάθη του Χριστού. Μερικά σημάδια, που θα προηγηθούν της ελεύσεως του Κυρίου, είναι οι σεισμοί. Οι σεισμοί, που γίνονται «κατά τόπους» (Ματθ. 24,7. Μαρκ. 13,8.Λουκ. 21,11), μικροί και μεγάλοι, είναι προάγγελοι του παγκοσμίου σεισμού, που δεν θα γκρεμίση πλέον σπίτια, αλλά θα σείση συνειδήσεις• θα συντρίψη τις καρδιές εκείνες που πωρώθη-καν, έγιναν μπετόν αρμέ, και δεν δέχτηκαντόν Κύριο.Τότε «όψονται εις ον εξεκέντησαν» (Ιω. 19,37) .Και τότε «κόψονται» (Ματθ. 24,30) . Τότε και οι βλάσφημοι οι άθεοι και οι ανήθικοι, που δεν σεβάστηκαν ούτε τη Μεγάλη Παρασκευή, θα γονατίσουν . Ναι, θα γονατίσουν και θα φωνάξουν• Ανοίξτε, βουνά, να μας γλυτώσετε από την οργή του Θεού!… (πρβλ. Λουκ. 23,30). Αυτά δεν είναι παραμύθια. Θα έρθη ο Κύριος • και είναι τόσο βέβαιο όσο είναι ότι αυτή τη στιγμή πατούμε τούτη τη γη.

Άντρες γυναίκες και παιδιά, που με ακούτε! Δεν σας κοροϊδεύω, σας λέω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Όπως η νύφη ετοιμάζεται για να υποδεχθή το γαμπρό, έτσι ας ετοιμάσουμε κ εμείς τις ψυχές μας για να υποδεχθούμε το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Λυχνάρια και μανουάλια αναμμένα να γίνουμε, αδελφοί μου, και να φωτίζουμε μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. Πολλά καντήλια έχει η εκκλησία.Το βράδυ όλα θα σβήσουν• ένα δεν πρέπει να σβήση, αυτό που καίει μπροστά στον Εσταυρωμένο.Ο νεωκόρος τροφοδοτεί με λάδι αυτή την κανδήλα, για να μένη ακοίμητη. Κ εμείς να τροφοδοτήσουμε την πίστι , εις πείσμα των δαιμόνων και χαράν των αγγέλων. Ν ανάψουμε τα καντήλια της ψυχής μας, που είνε η πίστις η πατρίδα και η οικογένεια,και να γίνουμε φώτα , στον σκοτεινό αιώνα της διαφθοράς και απιστίας που ζούμε,για να δοξάζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός• ον, παίδες, υμνείτε εις πάντας τους αιώνας• αμήν.

(†) επίσκοπος Αυγουστίνος-

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, η οποία έγινε στον ι. ναὸ Αγ. Κων/νου & Ελένης Αμυνταίου την 4-4-1977.

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.it/2013/04/blog-post_8676.html



Μεγάλη Τρίτη - «Βλέπε ουν ψυχή μου»

Ο Ιησούς Χριστός καταδίκασε κάθε μορφή κακίας και αμαρτίας χρησιμοποιώντας παραβολές ή διάφορους άλλους τρόπους, ποτέ όμως δεν καταδίκασε τον συγκεκριμένο αμαρτωλό που βρισκόταν μπροστά Του έστω και αν δεν έδειχνε διάθεση μετανοίας. Αντίθετα μάλιστα, όταν έχει μπροστά Του ο Χριστός τον συγκεκριμένο αμαρτωλό τον αντιμετωπίζει με συμπάθεια, επιείκεια και πολύ συχνά με τρυφερότητα. Έτσι αντιμετωπίζει το Ζακχαίο, την αμαρτωλή γυναίκα, τη Σαμαρείτιδα που δεν έκανε καμιά δήλωση μετανοίας, αλλά ακόμη και τον πλούσιο νέο που δεν θέλησε να αποχωρισθεί τα πλούτη του, ο Χριστός• «εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν» (Μαρκ. 10, 21) κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο.

Υπάρχει όμως ένα είδος αμαρτωλού ανθρώπου τον οποίο ο Χριστός κατεδίκασε άμεσα και προσωπικά• τον υποκριτή. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Μ. Τρίτης (Ματθ. 23, 15-23, 39) ο Χριστός κεραυνοβολεί τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, τους καθώς πρέπει και τους κατεξοχήν ευσεβείς ανθρώπους της εποχής Του, που βρίσκονταν μπροστά Του εκείνη ακριβώς τη στιγμή, για την υποκρισία τους, και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει εναντίον τους πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς και να τους προσάψει βαρύτατες κατηγορίες.

Από το ευαγγελικό αυτό απόσπασμα φαίνεται πολύ καθαρά ότι ο Χριστός δεν βλέπει αυτούς τους ανθρώπους να βρίσκονται κοντά Του ή να έχουν οποιαδήποτε σχέση μ’ Αυτόν, γι’ αυτό η Εκκλησία σ' αυτό το προχωρημένο στάδιο της πορείας για τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό μας υπενθυμίζει ακόμα μια φορά και με πολλή έμφαση πώς σύμφωνα με την ξεκάθαρη δήλωση αυτού του ίδιου του Χριστού, αυτή η συνάντηση μπορεί να είναι δυνατή για τους τελώνες και τις πόρνες αλλά είναι εντελώς αδύνατη για τους υποκριτές.

«Τη Αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής της εκ του ιερού Ευαγγελίου μνείαν ποιούμεθα» λέει το συναξάριο της ημέρας. Γιατί όμως αυτή η «μνεία» της παραβολής των δέκα παρθένων; Ήδη από την πρώτη ημέρα της Μ. Εβδομάδος έχει εισαχθεί το θέμα του Χριστού νυμφίου που έρχεται «εν τω μέσω της νυκτός», όπως και στην παραβολή των δέκα παρθένων, και όποιον βρίσκει «γρηγορούντα» τον συμπεριλαμβάνει στο νυμφώνα, στη βασιλεία Του, ενώ αποκλείει εκείνον που τον βρίσκει «ραθυμούντα».

Ο νυμφίος έρχεται πάντοτε, κάθε ημέρα και κάθε στιγμή της ζωής μας. Κάθε στιγμή της ζωής μας ο Θεός μας προσφέρει μια ανεπανάληπτη και μοναδική ευκαιρία για να Τον πλησιάσουμε. Κάθε ευκαιρία που χάνουμε, τη χάνουμε για πάντα γιατί ποτέ δεν θα ξαναγυρίσει. Θα μας δοθούν άπειρες καινούργιες ευκαιρίες, αλλά ποτέ δεν θα ξανάρθει μια ευκαιρία που χάσαμε.

Κάποτε ο νυμφίος μπορεί να έλθει με την ευκαιρία να δείξουμε ευαισθησία στον άνθρωπο που βρίσκεται πλάι μας και περνάει μια δύσκολη στιγμή, κάποτε μπορεί να έλθει με την ευκαιρία να δείξουμε κατανόηση και συγκατάβαση στον άνθρωπο που φέρεται άδικα και άπρεπα, αλλά επειδή τον πιέζει κάποια εσωτερική αγωνία. Κάποτε ό νυμφίος μπορεί να έλθει με την ευκαιρία να πούμε έναν καλό λόγο για κάποιον άνθρωπο ή σε κάποιον άνθρωπο, ή να μην πούμε κακό εναντίον του. Κάποτε ο νυμφίος μπορεί να έλθει με την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε με ανθρωπιά έναν ταλαιπωρημένο πολίτη που ζητάει κάποια εξυπηρέτηση στη δημόσια υπηρεσία που εργαζόμαστε. Κάποτε ο νυμφίος μπορεί να είναι για τους γονείς ο έφηβος γιος ή κόρη τους που ζητάει χώρο για να αναπτύξει την προσωπική του ταυτότητα και κάποτε μπορεί να είναι ένας πατέρας πού ζητάει, έστω άστοχα αλλά απεγνωσμένα, την αναγνώριση του παιδιού του.

Ο νυμφίος έρχεται με άπειρες τέτοιες καθημερινές ευκαιρίες σε κάθε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας αλλά τις πιο πολλές φορές «εν τω μέσω της νυκτός» σε σχέση με τη δική μας εγρήγορση. Η νύχτα αυτή δεν είναι εκείνη που φέρνει η δύση του ηλίου αλλά εκείνη που δημιουργούν τα τυφλωμένα μας μάτια, που μόνο την καθημερινότητα της ζωής μπορούν να βλέπουν, έτσι, που να περιορίζεται η πραγματικότητα στο τι και πως και πόσο θα πάρουμε από τους άλλους ή σε βάρος των άλλων.

Όταν είδε ο Ησαΐας τη δόξα του Θεού διαπίστωσε, όπως και κάθε άνθρωπος όταν βλέπει τη δόξα του Θεού διαπιστώνει, πόσο τραγική είναι αυτή η τύφλωση των ανθρώπων που ο θείος φωτισμός δεν έχει ανοίξει τα μάτια τους, και είπε «τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς και πεπόρωκεν αυτών την καρδίαν, ίνα μη ίδωσι τοις οφθαλμοίς και νοήσωσι τη καρδία και επιστραφώσι και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 12,40).

Βέβαια ο Χριστός δεν βρίσκεται μέσα σ' αυτό το ελάχιστο και χυδαίο μέρος τής πραγματικότητας, που βλέπουν τα τυφλωμένα μάτια του ανθρώπου. Αυτός πλημμυρίζει ένα άλλο τεράστιο, φωτεινό και υπέροχο μέρος της πραγματικότητας, τη Βασιλεία του Θεού, που μπορεί να είναι προσιτή στον άνθρωπο και που μόνη μπορεί να κάνει τη ζωή του άξια να την ζήσει.

«Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, και της βασιλείας έξω κλεισθής».

π. Φιλόθεος Φάρος

Από το βιβλίο «Πριν και μετά το Πάσχα»



Aἱ Πληγὲς τοὖ Χριστοῦ

                                Aἱ  Πληγὲς  τοὖ  Χριστοῦ

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς τὰ λέγει καθαρῶς ὅτι αἱ πληγὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι πέντε. Μὰ εἶναι ἡ φοβερὴ πραγματικότης·  δύο στὰ χέρια δύο στὰ πόδια καὶ μία στὰ πλευρά. Ἀπὸ τὰ καρφιά. Καὶ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας. Τρυπημένα τὰ χέρια ποῦ εὐλογοῦσαν ! Τρυπημένα τὰ πόδια ποὺ βάδιζαν τὸν δρόμον τῆς ἀληθείας ! Τρυπημένη ἡ πλευρά, ποὺ ἄναψε τὴν θείαν καὶ ἱερὰ φλόγα τῆς ἀγάπης !

Ἔτσι τὸ θέλησε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

-Νὰ Τοῦ τρυπηθοῦν τὰ χέρια, διὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἐκάμαμε μὲ τὰ χέρια μας - (φόνους, κλεψιές, βιαιότητες ).

-Νὰ Τοῦ τρυπήσουν τὰ πόδια, διὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἔκαμαν τὰ πόδια, (ἕνα δάσος πόδια !), ποὺ ἔτρεξαν νὰ κάνουν τὸ κακόν, τὸ κάθε κακόν !

-Τοῦ τρύπησαν τὴν πλευρὰ κοντὰ στὴν καρδίαν, διατὶ ἡ δική μας καρδία, ἦταν γεμάτη μὲ κάθε κακία ἀσέβεια, βλάσφημες σκέψεις, κτηνώδεις ἐπιθυμίες, μῖσος καὶ φθόνος, καὶ σχέδια δαιμονικὰ ἐναντίον ἀδελφῶν, ἐναντίον φίλων, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ !

-Τρυπήθηκαν τα χέρια τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ θεραπευθοῦν αἱ ἁμαρτίες ποὺ  ἔκαμαν τὰ δικά σου χέρια!

-Τρυπήθηκαν τὰ πόδιά Του, διὰ νὰ ἐπιστρέψουν τὰ πόδια τὰ δικά σου ἀπὸ τὸν δρόμον τῆς απώλειας !

-Τρυπήθηκε ἡ πλευρά Του, διὰ νὰ καθαρίσει ἡ δική σου καρδία ἀπὸ τὶς ἁμαρτωλὲς σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες !

Πέντε εἶναι αἱ πληγὲς τοῦ Χριστοῦ ! Πέντε οἱ κρουνοὶ τοῦ Αἴματός Του. Ἀπὸ αὐτές ἔρευσε τὸ Αἶμα Του, ποὺ ἁγίασε τὴν γῆν καὶ ἐξηγόρασε τὸ ἀνθρώπινον γένος. Μὲ τὸ Αἶμα Του, ποὺ ἔρευσε ἀπὸ τὶς πέντε πληγές Του πλένει τὸν κάθε πιστόν Του.

Φρόντισε λοιπὸν τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν νὰ σταθεῖς κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρόν Του. Καὶ παρακάλεσέ Τον. Νὰ σὲ καθαρίσει καὶ σένα μὲ τὸ Αἶμα Του. Καὶ νὰ ζωοποιήσει τὴν ψυχήν σου. Ὤστε, τὴν Ἀνάστασιν, νὰ φωνάζεις καὶ σὺ μαζί μὲ τὶς ἁγίες μυροφόρες ὄτι Ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος



ΙΔΟΥ, Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ...

ΙΔΟΥ, Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ...

Ἦχος πλ. δ'

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός,
καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα,
ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε
οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μῄ τῷ
θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς·
ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ
ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου, ἐλέησον ἡμᾶς.

Ποῖος εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας;

Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ὑιός καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαμήλωσε οὐρανοὺς καὶ κατήλθε πρὸς τὸν κόσμον.

Ἡ κάθοδος τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμον εἶναι τὸ μέγα μυστήριον, ἡ κένωσίς Του. Αὐτὸς ὁ θεϊκός ἔρως «δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» φθάνει στὰ ὄρια του, στὰ ἄκρα. Ἀνεβαίνει στὸν Σταυρὸν καὶ μετὰ κατεβαίνει στὸν Ἄδην. Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαμηλὸς τόπος καὶ τρόπος διὰ νὰ πάει ὁ Θεός. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Θεοῦ, ὁ Νυμφών Του.

Ὁ Νυμφίος ἔρχεται συνεχῶς μέσα στὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, στὸ παρελθόν, στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον καὶ αὐτὴ ἡ ἀέναος κίνησις τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον ἀποτελεῖ τὸν θεῖον έρωτα.

Ὁ Ιησούς Χριστός ὡς Νυμφίος μας καλεῖ πάντα σὲ μία οὐσιαστικὴ κοινωνία, ἀλλὰ ἡ ἠδονή τῆς συνευρέσεως περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ὀδύνην
τοῦ Σταυροῦ, διατὶ Νυμφὼν εἶναι ὁ Σταυρός.

Ὁ σταυρωμένος Νυμφίος καλεῖ κάθε ψυχὴ νὰ γίνει ἡ νύμφη Του, καὶ νὰ σταθεῖ πλάϊ Του σ΄ἔνα αἰώνιον γάμον.

Ὁ πάλιν καὶ πολλάκις ἐρχομός τοῦ Νυμφίου γίνεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός ». Ἡ νύκτα μπορεῖ νὰ ἔχει πολλὲς σημασίες ὅπως ἡ ἀγνωσία τοῦ Θεοῦ, τὸ θείον γνόφον, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁμαρτίαν τοῦ ἀνθρώπου ποὺ βιώνει τὴν άρνησίν του πρὸς τὸν Θεὸν ὡς ἀπουσία καὶ σκότος.

Ἐδὼ ὅμως τὸ «ἐν μέσῳ τῆς νυκτός » σημαίνει τὴν προσδοκία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἔρως τῆς ψυχῆς πρὸς τὸν Νυμφίον είναι μεσονυκτικός, διατὶ τὸ μέσον τῆς νυκτὸς ἀνήκει κατ’ ἐξοχὴν στὴν ἀγαπῶσα ψυχήν. Τὸ μεσονυκτικόν εἶναι ἡ πιὸ ἐσωτερικὴ στιγμὴ τῆς ψυχῆς, ὅταν στρέφεται καὶ περιμένει μὲ λαχτάρα τὸν ἐρχομόν τοῦ Νυμφίου. Δι’ αὐτό «μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὐρήσει γρηγοροῦντα».

Πηγή: xristianos



Οἱ 7 λόγοι τοῦ Κυρίου Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν

 

Οἱ 7 λόγοι τοῦ Κυρίου Ιησοῦ Χριστοῦ ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν

 
Ἐπάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸν ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς ἔκανε τὴν πιὸ μεγαλειώδη διδασκαλία. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω
εἰς τὸν Σταυρον ἦταν λόγια γεμάτα ἀγάπη.

«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»

Ὁ Χριστὸς προσεύχεται ἐπάνω ἀπό τὸν Σταυρόν Του διὰ τοὺς σταυρωτές Του καὶ παρακαλεῖ τὸν Οὐράνιον Πατέρα Του: «Πάτερ μου, συγχώρεσέ τους, διατὶ δὲν ξέρουν τὶ κάνουν». Μέσα στὸν ἀβάσταχτον πόνον, ποὺ Του προκαλοῦσε τὸ φρικτὸν μαρτύριο, ὁ Κύριός μας Ἰησούς, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης, συγχωρεῖ τοὺς σταυρωτές Του, προσεύχεται δι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς δικαιολογεῖ. Πόσο μεγάλη καὶ πλατία εἶναι ἡ θεϊκὴ καρδία καὶ ἡ ἀγάπη Του! Μᾶς ἄφησε ἕνα σπουδαῖον μήνυμα: Νὰ συγχωροῦμε μὲ τὴν καρδίαν μας αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔφταιξαν. Νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς πλατία καρδία διὰ τοὺς συνανθρώπους μας.

«Ἀμήν λέγω σοί· σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»

Ὁ Χριστός ὀμιλεῖ εἰς τὸν ληστήν, ποὺ βρίσκεται σταυρωμένος δίπλα Του: «Σὲ διαβεβαιώνω μὲ ὅλη τὴν ἀλήθεια· σοῦ λέγω ὅτι σήμερον θὰ εἶσαι μαζί μου εἰς τὸν παράδεισον». Διατὶ μίλησε ἔτσι ὁ Χριστὸς σὲ ἔναν κακούργον; Διότι ὁ ληστής εἴδε τὴν θεϊκὴν γαλήνην εἰς τὴν μορφὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ πίστεψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Τὸν παρακάλεσε: «Κύριε, θυμήσου καὶ ἐμένα τὸν ληστὴν εἰς τὴν οὐρανίαν βασιλείαν Σου». Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ κατάλαβε ὅτι ὁ ληστὴς μετάνιωσε εἰλικρινά διὰ τὰ λάθη του, τὸν συγχώρεσε καὶ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πάρει μαζί Του στὸν Παράδεισον. Ἔτσι ὁ ληστής ἔγινε ὁ πρώτος πολίτης τοῦ Παραδείσου. Αὐτὸ φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός δέχεται κοντά Του ὅσους τὸν πλησιάζουν
μὲ εἰλικρίνεια καὶ μετανοοῦν διὰ τὶς ἁμαρτίες τους.

«Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου… ἰδού ἡ μήτηρ σου»

Ὁ Χριστὸς εἶναι καρφωμένος εἰς τὸν Σταυρόν, ματωμένος, μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους. Κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρόν Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο καὶ θλίψι ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ ὁ μαθητής Του ὁ Ἰωάννης. Ὁ Χριστὸς τοὺς βλέπει. Ξεχνᾶ τὸ δικό Του μαρτύριο καὶ θέλει νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ τοὺς προστατέψει. Καὶ λέγει εἰς τὴν Μητέρα Του δείχνοντας τὸν Ἰωάννην:
«Γυναῖκα, νὰ ποιὸς θὰ εἶναι ο υἱός σου ἀπό ἐδῶ καὶ πέρα». Ὕστερα γυρίζει πρὸς τὸν Ἰωάννην τὸν ἀγαπημένον Του μαθητὴν καὶ τοῦ λέγει: «Νὰ ἡ μητέρα σου». Μὲ τὰ λόγια Του καὶ τὸ θεϊκό Του παράδειγμα ὁ Χριστός μᾶς ἀνοίγει τὸν ὄμορφον δρόμον τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς συγγενεῖς. Καὶ ἀκόμα τὸν δρόμον τῆς αὐταπαρνήσεως, ποὺ σημαίνει νὰ ξεχνᾶς τὸ δικό σου πόνο, διὰ νὰ παρηγορεῖς τὶς πονεμένες ψυχὲς τῶν ἄλλων.

«Διψῶ»

Τὸ Θεϊκὸν καὶ Τίμιον Αἶμα τοῦ Χριστοῦ ἔτρεχε ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν. Ὁ πυρετός Του ἀνέβαινε. Τὰ σπλάχνα Του καίγονταν ἀπὸ τὸν ἀφόρητον πόνον. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς πρόφερε μίαν μικρὴν λέξιν μὲ μεγάλον νόημα: «Διψῶ». Τότε οἱ ἄγριοι στρατιῶτες βούτηξαν ἕνα σφουγγάρι σὲ ξύδι καὶ χολὴ καὶ τὸ ἔφεραν στὰ χείλη Του. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἤπιε. Διατί; Ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διψοῦσε βέβαια ἀφόρητα, ἀλλάὰ συγχρόνως εἶχε καὶ μία ἀλλιώτικη δίψα. Διψοῦσε, ὄχι τόσο διὰ νερό, ὄσο διὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς διψᾶ, δηλαδὴ ἐπιθυμεῖ πολὺ ἔντονα, νὰ ἐπικρατήσει σὲ ὅλη τὴν γῆν καὶ σὲ καθε μία ψυχὴ ξεχωριστὰ ἡ εἰρήνη Του, ἡ ἀγάπη Του καὶ τὸ Ευαγγγέλιόν Του.

«Θεέ μου, Θεέ μου, ἱνατί μέ ἐγκατέλιπες;»

Ὁ Χριστὸς ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν σήκωσε ὅλες τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅλων τῶν αἰώνων διὰ νὰ τὶς σβήσει. Καὶ ἦταν τόσες πολλὲς αἱ κακίες ποὺ σήκωσε, ὥστε φάνηκε σὰν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὁ Οὐράνιος Πατήρ Του πῆρε διὰ μία στιγμὴ τὸ βλέμμα Του ἐπάνω ἀπὸ τὸν Υἱόν Του. Αὐτὴ ἡ στιγμιαῖα ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ Πατρ`ος κάνει τὸν Χριστὸν νὰ φωνάζει γεμάτος πόνον: «Θεέ μου, Θεέ μου, διατὶ μὲ ἐγκατέλειψες;». Διὰ χάριν μας ὁ Χριστὸς στερήθηκε, εἰς τὴν πιὸ ὀδυνηρὴ ὧρα τῆς ἐπιγείας ζωῆς Του, ἀκόμη καὶ τὴν παρουσίαν τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς Του. Πόσο φοβερὸ πράγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία μας καὶ πόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας!

«Τετέλεσται»

«Ὅλα ἔχουν πιὰ τελειώσει». Τὸ φρικτόν Του μαρτύριον παίρνει τέλος.  Τὸ ἔργον Του ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, ποὺ ξεκίνησε ὅταν γεννήθηκε εἰς τὴν φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἔφτασε στὸ τέλος του. ᾿ Ό,τι εἶχε νὰ διδάξει καὶ νὰ πεῖ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, τὸ εἶπε. Εἶναι ὁ Νικητής. Θυσιάστηκε διὰ τὰ πλάσματά Του. Μᾶς ἄνοιξε τὸν δρόμον τῆς εὐτυχίας καὶ τῆς χαρᾶς, τὸν δρόμον διὰ τὸν  Παράδεισον. Ἀπ`ο ἐδῶ καὶ ἐμπρός, διὰ ὄποιον ἀγαπήσει καὶ ἀκολουθήσει τὸν Χριστόν, ἀρχίζει μία νέα ζωή. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀρχίζει ἡ Ἀνάστασις!

«Πάτερ, εἰς χεῖρας σου παρατίθεμαι τό πνεῦμα μου»

Ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὀλίγον πρὶν ἐκπνεύσει ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν. Ὠμιλεῖ εἰς τὸν Θεὸν Πατέρα Του:
«Πάτερ μου, γεμάτος ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια Σου παραδίδω τὴν λογικὴν καὶ ἀθάνατον ψυχήν μου». Δὲν ἤλθε κανένας ἄγγελος νὰ πάρει τὴν ψυχὴν τοῦ Χριστοῦ. Μόνος Του, μὲ τὴν ἐλευθέραν θέλησίν του τὴν παραδίδει εἰς τὸν Πατέρα. Ὁ Χριστός ἤλθε εἰς τὴν γῆν, ἔγινε ἄνθρωπος, ἔκανε θαύματα, κήρυξε, ὑπηρέτησε τὸ θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του.  Σ’ αὐτὸν λοιπὸν ἐπιστρέφει πάλιν καὶ σ’ Αὐτὸν παραδίδει τὴν ψυχήν Του. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλη ἡ ζωή μας ἀνήκει εἰς τὸν Θεόν. Τὸ θέλημά Του πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε πάντοτε, καὶ στὰ δικά Του χέρια νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωήν μας.

Περιοδικὸν «Πρὸς τὴν Νίκην», Μάρτιος 2010

Πηγή: xfd.gr

Το Σταυρουδάκι, μια αληθινή ιστορία

Το Σταυρουδάκι, μια αληθινή ιστορία (ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=NLOA0mT8ArU#!

Λυπήσου μας Θεέ μου, λυπήσου μας, Σε παρακαλούμε.

Λυπήσου μας Θεέ μου, λυπήσου μας, Σε παρακαλούμε. Γιατί είμαστε αμαρτωλοί. Γιατί είμαστε απροετοίμαστοι αλλά και αδιάφοροι στον πνευματικό πόλεμο. Κερδίζουμε μία μάχη και χάνουμε δύο.

Λυπήσου μας Θεέ μου. Γιατί είμαστε ανίκανοι ν’ αγαπήσουμε. Είμαστε ανίκανοι να Σου μοιάσουμε. Εσένα που μας έπλασες κατ’ εικόνα και ομοίωση, μας ονόμασες ανθρώπους, μας έφτιαξες αγωνιστές αλλά εμείς οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως καταντήσαμε χαμερπείς και λιποτάκτες. Αρνηθήκαμε την εικόνα Σου στον καθρέφτη της ψυχής μας και φτιασιδώνουμε τη δική μας μπροστά σε καθρέφτες κομμωτηρίων, ινστιτούτων αισθητικής και γυμναστηρίων επιδιώκοντας την ομοίωση με εφήμερα και αναλώσιμα είδωλα τα οποία προσκυνούμε αντί για Σένα.

Λυπήσου τα παιδιά μας που στα σχολεία μαθαίνουν για το προπατορικό αμάρτημα, αλλά στα σπίτια και μπροστά στα χαζοκούτια εκπαιδεύονται πώς        να το επαναλαμβάνουν.

Λυπήσου μας Θεέ μου. Εμάς που με μεγάλη ευκολία ξεχάσαμε τι σημαίνει «Τετάρτη και Παρασκευή». Στα σπίτια μας νηστεύουμε το λάδι μόνο στα καντήλια που μένουν σβηστά. Το θυμίαμα μας πέφτει βαρύ, σε αντίθεση με κάθε λογής αρρενωπά ή θηλυκά αρώματα και αποσμητικά χώρου. Αντικαταστήσαμε καθημερινές ευλαβικές συνήθειες αιώνων με τον ξενόφερτο τρόπο ζωής και τις «μόδες» που αλλάζουν κάθε τόσο προς όφελος των κερδοσκόπων. Ντρεπόμαστε να φοράμε και να κάνουμε το Σταυρό μας, ενώ άνετα κυκλοφορούμε στον κόσμο φορτωμένοι με κάθε λογής χαϊμαλιά, σύμβολα και τατουάζ που φανερώνουν τις προτιμήσεις μας – καλλιτεχνικές, αθλητικές, σεξουαλικές και άλλες. Χορεύουμε αδιάκριτα σε πίστες, παραλίες, γλέντια και «γιορτές» και δε βρίσκουμε χρόνο να μάθουμε τα πνευματικά βήματα για το χορό των Αγγέλων και των Αγίων που μας περιμένουν (λυπημένοι σε κάθε μας πτώση) για το μελλοντικό μας ουράνιο πανηγύρι.

Λυπήσου μας Θεέ μου, Γιατί μας έδωσες την Αγάπη κι εμείς την κάναμε reality. Μας δίδαξες την Ανοχή και τη Συγγνώμη αλλά εμείς εξακολουθούμε να μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Αγόμεθα και φερόμεθα ως πρόβατα επί σφαγή στη λεωφόρο μιας ιδεατής πραγματικότητας, αρνούμενοι το μονοπάτι που οδηγεί στην αυλή Σου, καλέ ποιμένα. Κι ας ξέρουμε ότι Εσύ μας περιμένεις πάντοτε με την πατρική Σου αγκαλιά ανοιχτή και έτοιμη να δεχθεί το πληγωμένο από την αποστασία σώμα και πνεύμα μας.

Λυπήσου μας Κύριε, λυπήσου μας και καθοδήγησε τα βήματά μας στη μετάνοια και την επιστροφή. Σε παρακαλούμε στήριξέ μας, εμάς τα παιδιά Σου στους δύσκολους καιρούς και τις δοκιμασίες που μας περιμένουν.

Σε ευχαριστούμε και Σε δοξάζουμε για τη μεγάλη Σου αγάπη και φιλανθρωπία. 

 

Αμήν.



Μεγάλη Τρίτη – Τῶν Δέκα Παρθένων

Μεγάλη Τρίτη – Τῶν Δέκα Παρθένων

Εορτάζει 5 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.

Κατά την Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός.

Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει.

Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει του Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλος του θανάτου.

Επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά είναι μεγάλο κατόρθωμα!) και για να μη βρεθεί κάποιος που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο, αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη, προβάλλει αυτή τη παραβολή. Τρέχει πολύ γρήγορα η νύκτα της παρούσης ζωής, έτσι οι παρθένες όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται και ύπνος.

Καθώς κοιμόντουσαν, στη μέση της νύχτας ακούσθηκε μια δυνατή φωνή που έλεγε: «Να ΄τος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!».

Τότε οι φρόνιμες παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν τον Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχθηκαν οι πύλες.

Αυτές κοντά στις άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι της ελεημοσύνης. Αντίθετα οι άλλες πέντε παρθένες που δεν είχαν αρκετό λάδι, όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι εύκολο να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Αυτές, η παραβολή, τις ονομάζει μωρές, γατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολώτερο, την ”παρθενία”, παραμέλησαν το ευκολώτερο γιατί ήταν ανελεήμονες καρδίες.

Όποιος λοιπόν κατορθώσει μια αρετή – έστω μεγάλη – αλλά δε φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως την ελεημοσύνη, δε μπορεί να μπει μαζί με το Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα δεν είναι πιό λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μια “παρθένο” που νικιέται απ’ τον έρωτα των χρημάτων.

Πηγή:saint.gr 



Βίος τοῦ 'Αγίου Μακαρίου Ἀρχιεπισκόπου Κορίνθου τοῦ Νοταρᾶ

Βίος τοῦ 'Αγίου Μακαρίου Ἀρχιεπισκόπου Κορίνθου τοῦ Νοταρᾶ
 

Ὀ Άγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου ὀ Νοταρᾶς τιμάται στὶς  

17 Ἀπριλίου



Ο Άγιος Μακάριος, κατά κόσμο Μιχαήλ Νοταρᾶς, ήταν ο πέμπτος κατά σειρά υιός του Γεωργαντά και της Αναστασίας και ένα από τα εννέα παιδιά της οικογένειας αυτής.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1731. Ο βιογράφος του Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, σημειώνει: «Κόρινθος είναι πόλις της Πελοποννήσου, εις το λεγόμενον Εξαμίλιον ευρισκομένη. Πόλις αρχαιότατη κι ονομαστή… Από αυτήν κατάγεται και ταύτης εστάθη γέννημα και θρέμμα ο θείος ούτος Μακάριος… Εκ τούτων λοιπόν (ενν. των γονέων) γεννάται ο θείος ούτος… κατά το 1731».

Ανάδοχος του νεαρού Μιχαήλ ήταν ο τότε Μητροπολίτης και πρόεδρος Κορίνθου Παρθένιος, ο οποίος ονόμασε αυτόν Μιχαήλ. Ο Παρθένιος διατηρούσε οικογενειακές σχέσεις με τον Γεωργαντά. Έτσι, ο νεαρός Μιχαήλ αναπτυσσόταν μέσα στη θεοσεβή και ευλογημένη οικογένειά του, με τον πλούτο και την μεγάλη πολιτική της δύναμη και με την ακοίμητη φροντίδα των γονέων του. Ο Μιχαήλ είχε κάτι ιδιαίτερο σε σύγκριση με τα άλλα του αδέλφια. Ακτινοβολούσε καλοσύνη και αγάπη προς τους συμπολίτες του, έδειχνε ταπεινοφροσύνη και έμφυτη σεμνότητα και ήταν πολύ αγαπητός από τους κατοίκους των Τρικάλων.

Όταν ήλθε ο κατάλληλος χρόνος, διδάχθηκε τα ιερά γράμματα και την ελληνική παιδεία από τον ακμάζοντα τότε Κεφαλλήνιο διδάσκαλο Ευστάθιο. Μετά το πέρας των σπουδών του, ο Μιχαήλ, κατόπιν εντολής του πατέρα του, ορίστηκε επιστάτης μερικών χωριών της περιοχής προς είσπραξη χρημάτων, «αλλ’ ούτος ο αοίδιμος μη έχοντας κλίσι εις τοιαύτας ματαιότητας όχι μόνον δεν εσύναξε χρήματα, αλλά και εκείνα που είχε διεσκόρπισε και ζημίαν επροξένησεν εις τον πατέρα του». Ούτε ο πλούτος ούτε τα αξιώματα ούτε η πολιτική δύναμη του πατέρα του άσκησαν επιρροή η έλξη επάνω του· αντίθετα τα αποστρεφόταν. Ήδη «από τας πρώτας αρχάς της νεότητός του» έγινε σαφής η κλίση του προς τα πνευματικά θέματα, αφού ζούσε με ταπείνωση, μεταβαίνοντας συχνά στην εκκλησία και συμμετέχοντας με κατάνυξη στις ιερές Ακολουθίες, αποστρεφόμενος τις συναναστροφές των συνομηλίκων του και γενικά την εγκόσμια ματαιότητα.

Εγκαταλείπει κρυφά, λοιπόν, με την βοήθεια και της μητέρας του όλα αυτά και μεταβαίνει με θείο ζήλο στο Μέγα Σπήλαιο, στη μέγιστη και ιστορική και παλαιότατη αυτή μονή της Πελοποννήσου, για να καθαίρει καθημερινά την ψυχή του και να την απαλλάξει από τις αλλότριες και εφάμαρτες προσμείξεις της εγκοσμίου βιοτής. Ήταν μία επαινετή και θεάρεστη απόφαση και προσπάθεια να αποκοπεί από την προηγούμενη ζωή του στην Κόρινθο και από τις παντός είδους απασχολήσεις του, για να γίνει άνθρωπος της χάριτος ακολουθώντας τον μοναχικό βίο.

Δυστυχώς όμως για τον ενάρετο Μιχαήλ η απόφασή του εκείνη δεν κατέστη δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Οι θερμές παρακλήσεις δεν εισακούσθηκαν από τους πατέρες της μονής, διότι το αίτημά του δεν είχε την συγκατάθεση του πατέρα του Αγίου. Ο Μιχαήλ ήταν τότε περίπου είκοσι ετών.

Μετά την αποτυχία του να περιβληθεί το ισαγγελικό σχήμα, ο ενάρετος Μιχαήλ επέστρεψε στην πατρική του οικία. Αρχικά παρέμενε σε αυτήν ασχολούμενος με την μελέτη της Αγίας Γραφής, διαφόρων πατερικών κειμένων, βίων Αγίων και άλλων ψυχωφελών βιβλίων. Η μελέτη αυτή τον βοήθησε να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο την πίστη του και να εισχωρήσει βαθύτερα στο πνεύμα της Ορθοδοξίας.

Την εποχή εκείνη πέθανε ο Ευστάθιος και η σχολή της Κορίνθου στερείτο διδασκάλου. Όλοι στράφηκαν νοερώς προς το νεαρό Μιχαήλ και ενδόμυχα εύχονταν και προς αυτόν απέβλεπαν, πιστεύοντας ότι ήταν ικανός να διαδεχθεί τον διδάσκαλό του.

Ο ενάρετος Μιχαήλ Νοταράς προσέφερε επί έξι έτη τις υπηρεσίες του ως διδάσκαλος της Σχολής της Κορίνθου χωρίς μισθό, διαπαιδαγωγώντας με τις γνώσεις και το υψηλό του ήθος, κυρίως τους νεαρούς μαθητές. Παράλληλα με πολύ υπομονή αναζητούσε κατάλληλο διδάσκαλο για την Σχολή. Ο Κύριος, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς», είχε ήδη επιλέξει τον Μιχαήλ ως σκεύος της θείας χάριτος και τον είχε ήδη προορίσει για υψηλότερο και αγιότερο έργο. Θεία λοιπόν ευδοκία ο νεαρός και ενάρετος Μιχαήλ καθίσταται ποιμενάρχης της Κορίνθου κατά τρόπο εντυπωσιακό.

Η θεία ευδοκία εκδηλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Το έτος 1764 κοιμήθηκε εν Κυρίω ο γέροντας Μητροπολίτης Κορινθίας Παρθένιος, που είχε αναδεχθεί τον Μιχαήλ από την ιερά κολυμβήθρα και ο θρόνος χήρευσε. Η θεόσδοτη αυτή ευκαιρία διάνοιξε για τον ενάρετο και ευσεβή διδάσκαλο Μιχαήλ την ευλογημένη λεωφόρο για το ευρύ και επίπονο στάδιο της θεαρέστου διαποιμάνσεως ψυχών και ποικίλης προσφοράς.

Μετά την κοίμηση λοιπόν του Παρθενίου σύμπας ο Χριστεπώνυμος λαός της επαρχίας Κορίνθου, κληρικοί και λαϊκοί, ιερείς, μοναχοί και οι λοιποί της Κορινθίας Επίσκοποι, με μία φωνή και γνώμη, σαν να κινήθηκαν από θεία προτροπή και προσταγή θεώρησαν το νεαρό Μιχαήλ Νοταρά κατά πάντα άξιο να εκλεγεί Μητροπολίτης της επαρχίας τους και να αναλάβει την ποιμαντική ευθύνη των πιστών της περιοχής αυτής. Ο Πατριάρχης, έχοντας ενώπιόν του το καθολικό αίτημα κλήρου και λαού της επαρχίας Κορίνθου, αποδέχθηκε την πρόταση. Ο λαϊκός ακόμη Μιχαήλ Νοταράς, έλαβε διαδοχικά όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης, ονομασθείς Μακάριος και τον Ιανουάριο του έτους 1765 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κορίνθου σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών.

Καθημερινά ο αγιότατος πατήρ βίωνε την παραβολή του Κυρίου περί των δεσποτικών ταλάντων και με αγάπη πολύ ενεργώντας ήθελε κατά τον χρόνο της θείας ευδοκίας να «συναίρη λόγον» με το λαό του για πολλαπλασιασμό των καρπών και καλλικαρπία του αγώνος και των εναρέτων πράξεων. Έθεσε λοιπόν σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιό του προς ανακαίνιση και αναμόρφωση της Εκκλησίας της επαρχίας του, την οποία όπως λέγει ο βιογράφος του, «είτε εξ αμελείας είτε εξ απαιδευσίας είτε και δια τα δύο ονόματα των προκατόχων του ποιμένων εξηχρειωμένην ηύρε την Εκκλησίαν όλην, τουτέστι την επαρχίαν, και γεμάτη από αταξίαν και παρανομίας σπουδήν μεγάλην και επιμέλειαν έβαλε… να την ανακαινίση και εις το κρείττον να την αναμορφώση».

Επιδοτήθηκε σε έναν επίπονο αγώνα διδασκαλίας του θείου λόγου στις ψυχές του λαού της επαρχίας του. Με τα συχνά κηρύγματά του σε όλη την επαρχία παρείχε την πνευματική αυτή τροφή πλούσια, αλλά και με πολύ ταπείνωση και ηθικότητα βίου, για κάθε ηλικία και τάξη ανθρώπων.

Επιδιώκοντας την επιμόρφωση των υπηρετούντων κληρικών διένειμε σε όλους του ιερείς, Ιερές Κατηχήσεις, για να ενδιατρίψουν βαθύτερα τα θέματα της πίστεως και να κατανοήσουν το βάθος τους.

Τέλος, επεδίωκε με πολύ πόθο την ίδρυση σχολείων κοινών και ελληνικών μαθημάτων στην επαρχία του, γιατί γνώριζε πολύ καλά την σημασία των σχολείων για την εθνική
και εκκλησιαστική αναγέννηση.

Μετά την αποτυχία της επαναστάσεως στην Πελοπόννησο, το έτος 1770, αποφεύγοντας ο Άγιος την οργή και την εκδίκηση των Τούρκων και των Αλβανών, πέρασε μαζί με την
οικογένειά του στη Ζάκυνθο.



Από τη Ζάκυνθο μετέβη στα Ομαλά της Κεφαλληνίας για να προσκυνήσει το τίμιο λείψανο του συγγενούς του Αγίου Γερασίμου. Από εκεί δε, μετά παραμονή μερικών μηνών,
επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για τρία περίπου έτη. Στην συνέχεια επισκέφθηκε την Ύδρα, όπου ως φιλοξενούμενος αποσύρθηκε στη μονή της Θεοτόκου.
 

Κατά τον χρόνο της παραμονής του στην Ύδρα συναντήθηκε με τον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι κατά τον Ανδρέα Μάμουκα ο κλεινός Μακάριος χειροτόνησε αργότερα ιερέα τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο.

Η Πύλη, επιθυμώντας την αποκατάσταση της τάξεως και της ηρεμίας, την επανάκαμψη των κατοίκων στις εστίες τους και την επαναφορά του κανονικού ρυθμού ζωής στην εξεγερθείσα περιοχή, διέταξε τον Πατριάρχη Θεοδόσιο Β΄ (1769 – 1773) να εκλέξει νέους Μητροπολίτες στις επαρχίες της Πελοποννήσου.

Ο Πατριάρχης προέβη στην πλήρωση των κενών μητροπολιτικών θέσεων της Πελοποννήσου δια χειροτονίας κληρικών της Μεγάλης Εκκλησίας, «απέστειλε δε και άλλους δια βασιλικών γραμμάτων συνιστών εις περιποίησιν του υπολειφθέντος ευσεβούς λαού». Μητροπολίτης Κορίνθου χειροτονήθηκε ο Γαβριήλ, μέχρι τότε πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Νικαίας, τον Απρίλιο του 1771.

Στην απαντητική επιστολή προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο Β΄ (1174 – 1780) με ημερομηνία 6 Μαΐου 1771, προφανώς από τη Χίο, ο Άγιος Μακάριος με βαθύτατο σεβασμό δηλώνει ότι αδυνατεί να υποβάλει την παραίτηση που του ζητήθηκε, διότι τον εμποδίζουν οι Ιεροί Κανόνες, αφού κατ’ αυτούς θα «συναποβάλη» και την αρχιερωσύνη. Αναφέρεται και σε άλλα συναφή ζητήματα και τέλος ζητά από την Μητέρα Εκκλησία να του παράσχει την συγγνώμη της και να τον αφήσει ήσυχο. Διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται ποτέ να την ενοχλήσει ή να ζητήσει κάτι από αυτήν, αλλά ζητά μόνο τις ευχές και τις ευλογίες της.

Μετά την οριστική απώλεια της Μητροπόλεώς του διανοίγεται για τον πάνσεπτο Ιεράρχη ένα ευρύτερο στάδιο χριστιανικής προσφοράς για την σωτηρία των πιστών. Ως φλογερός απόστολος του Κυρίου δεν περιόριζε πλέον τη δράση του μέσα στα όρια μιας επισκοπικής επαρχίας ή μιας περιοχής, όπως έπραττε ως Μητροπολίτης Κορίνθου. Τώρα πλέον επεκτείνει τη θεάρεστη ποιμαντική του δραστηριότητα σε ευρύτερους ορίζοντες. Ξεχύνεται λοιπόν στα νησιά των Κυκλάδων και του ευρύτερου Αιγαίου, σε πόλεις της Ηπειρωτικής Ελλάδος και στο Άγιον Όρος και με τον λόγο και το ήθος του διαπότιζε τις ψυχές των πιστών κηρύσσοντας τα σωτηριώδη διδάγματα του Ευαγγελίου.

Επισκέπτεται την Ύδρα και από εκεί τη Χίο. Από τη Χίο αναχωρεί για το Άγιον Όρος, εκπληρώνοντας την διακαή του επιθυμία να επισκεφθεί την Αθωνική πολιτεία και να βιώσει όσα καλά περί αυτής είχε ακούσει και μελετήσει.

Όταν ο θείος Μακάριος έφθασε στο Άγιον Όρος το 1777, εγκαταστάθηκε στο κελλίο «Άγιος Αντώνιος» του συμπατριώτου του Γέροντος Δαβίδ. Εκεί συναντήθηκε και πάλι με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Εκείνο τον καιρό η Αθωνική πολιτεία σπαρασσόταν από έριδες και διαμάχες σχετικά με τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Αιτία της έριδος ήταν η ημέρα τελέσεως των μνημοσύνων. Οι μεν ακολουθώντας την παράδοση της Εκκλησίας υποστήριζαν ότι δεν επιτρέπεται η τέλεση μνημοσύνων κατά την Κυριακή, οι δε δέχονταν το αντίθετο. Εξ αυτής λοιπόν της διαφωνίας προέκυψαν σφοδρές έριδες και αντιθέσεις, οι οποίες επεκτάθηκαν και σε άλλα θέματα της Εκκλησίας. Η επικρατούσα εκεί κατάσταση απογοήτευσε το θείο Ιεράρχη.



Λόγω των ταραχών και των εκτροπών που σημειώθηκαν εκεί, φοβούμενος για την ίδια του τη ζωή, επέστρεψε στη Χίο. Και μετά από σύντομη παραμονή εκεί, αναχώρησε για την Πάτμο. Ο Άγιος κατά την παραμονή του στην Πάτμο, αποσκοπώντας σε μόνιμη διαμονή και έχοντας δελεασθεί προφανώς από το περιβάλλον, ίδρυσε το Κάθισμα των Αγίων Πάντων.

Μετά τη διανομή της πατρικής περιουσίας ο ευκλεής Ιεράρχης επανήλθε στη Χίο και από εκεί μετέβη στη Σμύρνη προς συνάντηση του Ι. Μαυροκορδάτου, αφού είχε ήδη εφοδιασθεί με επιστολή από τους Χίους προύχοντες προς αυτόν. Από τη Σμύρνη ο αγιότατος πατήρ επέστρεψε στη Χίο, όπου διήλθε τα τελευταία 10 – 12 έτη της ζωής του, πιθανώς από το 1793 – 1805. Επέλεξε ως τόπο κατοικίας του το ναΐσκο των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις βόρειες – βορειοδυτικές παρυφές του Βροντάδου, στις υπώρειες του Αίπους. Εκεί διέμεινε επί δώδεκα περίπου έτη, μέχρι τη θεία κοίμηση, το έτος 1805.

Στο ασκητήριό του και στο ναό, μακριά από τους θορύβους της πόλεως, επιδόθηκε με ζήλο στην πολύμορφη, πολύαθλη και επίπονη πνευματική του άθληση. Κατά τον υποτακτικό του Ιάκωβο, γράφει ο βιογράφος του, συνήθιζε να τελεί «τεσσαρακοστάς μεγάλας τον χρόνον, ήγουν με όλα τα συνακόλουθα, με όλη την ακρότατην επίτασιν, με όλην την απαιτούμενην ακρίβειαν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής». Φλεγόμενος από θείο έρωτα με τους ατελεύτητους και εξαντλητικούς αγώνες του ανερχόταν συνεχώς και υψηλότερα τη θεάρεστη κλίμακα των θεοφιλών αρετών και αναδεικνυόταν καθημερινά θεοειδής.

Μέσα σε αυτή την εργώδη προσπάθεια, σε περίοδο πλήρους εκδαπανήσεώς του χάριν του Κυρίου και υπέρ της σωτηρίας των πιστών, προσβλήθηκε από ημιπληγία της δεξιάς πλευράς. Η ημιπληγία ανάγκασε τον Άγιο Μακάριο να παραμείνει στο κρεβάτι επί οκτώ μήνες μέχρι της κοιμήσεώς του. Κατά το διάστημα αυτό, «οδυνώμενος και πάσχων και τον στέφανον εαυτώ πλέκων τον δια της υπομονής και ευχαριστίας προς τον φιλάνθρωπον Δεσπότην και Κύριον», παρακαλούσε τον Θεό να δεχθεί τις «πηγές των δακρύων» του.

Συχνά έλεγε ότι εξαιτίας των αμαρτιών του τον «παιδεύει» ο Θεός και ότι παρά ταύτα αυτός δεν μετανοεί: «και πολλάκις τούτο έλεγε με ροάς δακρύων· δεν μετανοώ».

Η είδηση περί της ασθένειας του Αγίου απλώθηκε ταχύτατα στη Χιακή κοινωνία, βαθιά δε λύπη και αγωνία κατακυρίευσε τις ψυχές των πιστών. Ιδιαίτερα τότε κατά το οκτάμηνο διάστημα της κλινήρους ζωής του οι πιστοί, άνδρες και γυναίκες κάθε τάξεως και ηλικίας, φίλοι και γνωστοί του Αγίου, ακόμη οι λιγότερο συνδεδεμένοι με αυτόν η και μέχρι τότε αδιάφοροι, έσπευδαν στο ασκητήριό του για να λάβουν «τας αγίας του ευχάς και ευλογίας».

Ο Άγιος εξομολογούνταν συχνά και μεταλάμβανε των Αχράντων Μυστηρίων «πρώτον ημέραν παρ’ ημέραν, ύστερον προς το τέλος καθ’ εκάστην».

Ο Άγιος Μακάριος κοιμήθηκε ὀσίως το έτος 1805. Το τίμιο σκήνωμά του ενταφιάσθηκε στον περίβολο του ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη νότια πλευρά του.

Η Ανακομιδή τῶν ἰερῶν λειψάνων του έγινε το έτος 1808.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τὸν Κορίνθου ποιμένα τὸν τῷ ὄντι Μακάριον, τὸν Θεοῦ προνοίᾳ τῆς Χίου, ἀναφανέντα κοσμήτορα, ἐν πράξεσιν ὁμοῦ καὶ διδαχαῖς, τιμῶμέν σε ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς· θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ ἀπελαύνεις ἀκάθαρτα πνεύματα. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ τὰ ὀστᾶ σου πηγὴν θαυμάτων ἀναδείξαντι.

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον

 

Εὐφημεῖ γεραίρουσα, πόλις ἡ Χίος ἐνθέως, τὸν Κορίνθου πρόεδρον, Μακάριον θείοις ὕμνοις· οὗτος γὰρ, ἐν ὁσιότητι βιοτεύσας, γέγονε, Νεομαρτύρων θεῖοις ἀλείπτης· μεθ’ ὧν πάντοτε πρεσβεύει, ἡμῖν 

δοθῆναι πταισμάτων ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον

 

Χαίροις Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν λαμπρότητα βεβειῶν· χαίροις ὁ τῆς Χίου, λαμπτὴρ καὶ ἀντιλήποτωρ, Μακάριε θεόφρον, Κορίνθου πρόεδρε.



Τὸ Μυστήριον τῆς Μεγάλης Εβδομάδος

 

 

Τὸ Μυστήριον τῆς Μεγάλης Εβδομάδος

ὑπὸ πατρὸς Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς θὰ παραμείνει πάντα τὸ μεγάλον μυστήριον, ποὺ θὰ γνωρίζεται εἰς τοὺς μυημένους καὶ θὰ περνᾶ ἐπιφανειακῶς εἰς τοὺς ἀμυήτους. Ἀφοῦ μυστήριον δὲν σημαίνει τὸ παντελῶς ἄγνωστον, ἀλλὰ τὸ γνωστὸν μόνον σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὶς προϋποθέσεις. Ἄρα εἰς τοὺς ἀμυήτους παραμένει ἄγνωστον, ἀπρόσιτον.

Ἡ Μεγάλη ῾ Εβδομὰς μᾶς εἰσάγει πνευματικῶς εἰς τὰ τέλη τὴς ἐπιγείας ζωῆς τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι καὶ τὰ πιὸ καθοριστικά διὰ τὸν ἴδιον ἀλλὰ καὶ διὰ κάθε ἄνθρωπον. Δι’ αυτὸ καὶ τὸ χαρακτηριστικόν «Μεγάλη Εβδομάδα» καθορίζει τὴν σημασίαν τῶν γεγονότων καὶ ὄχι βέβαια τὸ μεγαλύτερον τοῦ χρόνου.

Τὰ εξωτερικά, ὅπως η εικόνα του Νυμφίου, ο Εσταυρωμένος, ο Επιτάφιος, ὅλα ὄσα συνιστοῦν τὸ «ἀνάστα ο Θεός » τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, οἱ καμπάνες καὶ οἱ λαμπάδες τὸ Πάσχα, βοηθοῦν τὶς αἰσθήσεις μας διὰ νὰ εἰσέλθουν, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, στὰ ἐνδότερα τῶν γεγονότων ποὺ συνέβησαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ νὰ βιωθοῦν ὡς προσωπικά.

Ὁ Νυμφῖος ἐκφράζει τὸν ἔρωτα τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπον, ὥστε νὰ γίνεται τὸ ἀκάνθινον στεφάνι, ἡ κόκκινη χλαμύδα καὶ ὅλη ἡ κοροϊδία καὶ ὅλος ὁ ἐξευτελισμός Του, τὰ δείγματα τῆς χωρὶς ὄρια ἀγάπης Του. Ἡ ἀπάντησις σ’ αὐτόν τὸν ἔρωτα ἀσφαλώς εἶναι ὁ δικός μας ἔρωτας πρὸς Ἐκεῖνον. Καὶ ἐὰν ὁ πόνος μας γεννᾶται ἀπὸ τὴν συνειδητοποίησιν τῆς ἀδυναμίας ν’ ἀνταποκριθοῦμε, θέτοντάς Τον ὡς «Νυμφῖον καὶ ἐραστήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν», τότε κάπου αρχίζουμε...

Ὁ Ἐσταυρωμένος τὴν Μεγάλην Πέμπτην τὸ βράδυ, φανερώνει πάντα τὸ μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, ὅπου ἕνας Θεὸς καταδέχεται νὰ περάσει τὸ ἔσχατο σημεῖον τῆς ἀνθρωπίνης κατάντιας, προσδοκώντας εἰς τοὺς αἰῶνες τὴν νίκην τῆς ἀγάπης ἔναντι τοῦ μίσους, τῆς ἐλευθερίας ἔναντι τῆς δουλικότητας. Δι’ αὐτὸ οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ καλούνται νὰ μιμηθοῦν τὸν διδάσκαλόν Τους ἀγωνιζόμενοι νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν «ἀρνούμενοι τὸν ἐαυτὸν τους καὶ σηκώνοντας τὸν σταυρόν τους ».

Ὁ ᾿ Επιτάφιος μὲ τὰ λουλούδια θὰ θυμίζει πῶς ἐκεῖ ποὺ ἔθαψαν τὸν Χριστὸν «ἦταν κῆπος ». Μέσα στὸ ἀμὴν τῆς κάθε ἀνθρωπίνης ἱστορίας καὶ ἀντοχῆς, βρίσκεται μία ἐλπίδα, αὐτὸ τὸ «κάτι» ἀπ’ ὅπου μπορεῖ νὰ ξεκινήσει ἡ ζωή.

Τὸ «ἀνάστα ὁ Θεός » τοῦ Μεγάλου Σαββάτου μᾶς βεβαιώνει πῶς ὁ πόνος, ἡ ἀπόγνωσις, ἀκόμα καὶ ὁ θάνατος τοῦ κόσμου τούτου, τελειώνουν μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας. Ποιὸ σκοτάδι ἀντέχει εἰς τὸ Φῶς Του; Ποῖα θλίψις παραμένει εἰς τὴν παρουσία Του; Ἐὰν Ἐκεῖνος πέρασε τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, μὲ ὑπακοην καὶ ταπείνωσιν, πῶς ἐμεῖς θὰ γευτοῦμε ἀνάστασιν χωρὶς αὐτά;

Τὰ μεγάλα γεγονότα τῆς ζωῆς δι’ ἄλλους μιλοῦν καὶ δι’ ἄλλους δὲν λέγουν τίποτα. Ἔτσι καὶ ἡ Μεγάλη Ἐβδομάδα. Δι’ ἄλλους θὰ εἶναι ἀλλαγὴ ρουτῖνας, συναισθηματικὲς εὐκαιρίες, παιδικῶν ἀναμνήσεων ἀναμόχλευσις, δι’ ἄλλους πηγὴ μετανοίας, ἀλλαγὴ ζωής, πορεία πρὸς νεκρανάστασιν τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἄλλοι θὰ τὰ βιώνουν ἐξωτερικῶς καὶ ἄλλοι πνευματικῶς.

Εὐλογημένοι ὄσοι «συμπορευτοῦν» μὲ τὸν Χριστὸν εἰς τὸ Πάθος καὶ εἰς τὸν Σταυρόν, διατὶ αὐτοὶ καὶ θὰ «συνδοξαστοῦν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν».



Μεγάλη Δευτέρα – Ιωσήφ του Παγκάλου

Μεγάλη Δευτέρα – Ιωσήφ του Παγκάλου

Εορτάζει 6 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα.

Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του.

Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός.

Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ’ ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο.

Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή

. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.

Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ’ αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως. Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών. Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.

Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται….



Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγησις

Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγησις

Το μεγαλύτερο γεγονός της επίγειας ζωής μας είναι αναμφισβήτητα το βάπτισμά μας. Την ημέρα που βαπτισθήκαμε αρνηθήκαμε το διάβολο, τα έργα του, τη λατρεία του, το σκοτάδι του και ενωθήκαμε με τον Χριστό· μπολιαστήκαμε στο Πανάγιο Σώμα Του, την εκκλησία. Με άλλα λόγια γίναμε παιδιά του Θεού- Πατέρα, μέλη της δικής Του οικογένειας. Και ξεκινήσαμε μία πνευματική πορεία, που σκοπό έχει την τελείωσή μας, την θέωσή μας. Η πνευματική όμως αυτή πορεία, πολλές φορές διακόπτεται από την αμέλειά μας και την αμαρτία. Ξεχνάμε τις δωρεές και την αγάπη του Θεού, λησμονούμε τις υποσχέσεις που δώσαμε στο άγιο βάπτισμα και ξαναγυρνάμε στη δουλεία της αμαρτίας. Όμως ο φιλάνθρωπος Θεός, γνωρίζοντας την αδυναμία μας, μας προσφέρει την δυνατότητα να επιστρέψουμε πάλι κοντά Του, να διορθώσουμε την πορεία μας, να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Και αυτό επιτυγχάνεται με το μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως.
Η αμαρτία και οι καρποί της

Αμαρτία δεν είναι απλά και μόνον η παράβαση κάποιων νόμων, η η παράλειψη κάποιου καθήκοντος. Στην παραβολή του ασώτου ο Χριστός μας δείχνει ότι η αμαρτία είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι μια ανταρσία, μια επανάσταση, και κατά συνέπεια, μια απομάκρυνση από τον Θεό-Πατέρα και την εκκλησία Του.

Οι καρποί αυτής της απομάκρυνσης είναι εξαιρετικά πικροί. Η απομάκρυνση από τον Θεό σημαίνει θάνατο. Γι  αὐτὸ και αμαρτία, σε τελευταία ανάλυση, είναι κάθε ενέργεια αυτοκαταστροφής. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Η μετάνοια

Η μετάνοια είναι ένα δεύτερο βάπτισμα, η ανανέωση του βαπτίσματος. Δεν είναι μια τυπική εξομολόγηση που κάνει κανείς πριν τις μεγάλες γιορτές, η κάτω από σκληρές ψυχολογικές συνθήκες. Όπως το λέει η λέξη, μετάνοια (μετανοώ) σημαίνει την ολοκληρωτική αλλαγή ζωής, την άρνηση της αμαρτίας, την αλλαγή της νοοτροπίας. Εάν δεν θελήσουμε να απομακρυνθούμε από την αμαρτία και να αλλάξουμε ζωή, τότε η μετάνοιά μας δεν είναι αληθινή.
Η εξομολόγηση

Αν η μετάνοια είναι το πρώτο μέρος του μυστηρίου, το δεύτερο μέρος είναι η εξομολόγηση, δηλαδή, η ενώπιον του πνευματικού ομολογία των αμαρτιών μας. Εξομολόγηση, με απλά λόγια, είναι το άδειασμα του δηλητηρίου. Όταν πιεί κανείς δηλητήριο δεν υπάρχει άλλη λύση. Το ίδιο και η εξομολόγηση. Εκεί βγάζουμε το δηλητήριο της αμαρτίας. Ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας, αποκαλύπτουμε τις πληγές μας, ομολογούμε την αρρώστια μας, προσκομίζουμε τον προσωπικό μας πόνο.
Προετοιμασία

Σε πολλά θέματα της πίστης μας, παρόλο που λεγόμαστε Χριστιανοί, έχουμε μεγάλη άγνοια. Ειδικά όμως στο θέμα της μετάνοιας και εξομολόγησης, η άγνοια και η επιπολαιότητα, βρίσκονται στον μεγαλύτερο βαθμό. Οι περισσότεροι προσερχόμαστε στο εξομολογητήριο εντελώς ανέτοιμοι. Ζητάμε από τον ιερέα να μας «ρωτήσει» αυτός, σα να  ναι η εξομολόγηση ανακριτικό γραφείο. Η προσερχόμαστε στην εξομολόγηση για να πούμε πόσο «καλοί» άνθρωποι είμαστε και πόσες καλοσύνες έχουμε κάνει. Η στάση αυτή δείχνει πως δεν έχουμε επιχειρηθεί μια μικρή, έστω, προετοιμασία και γνήσια αυτοκριτική. Αν θέλουμε να  μαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, δεν υπάρχει αμαρτία που να μην την έχουμε κάνει με κάποιο τρόπο. Μια προσεκτική και ειλικρινής εξέταση της καρδιάς μας, θα μας δείξει πως μέσα μας φωλιάζουν πλήθη παθών και αμαρτιών.

Γιατί, βέβαια, η πραγματική αμαρτωλότητα δεν είναι μόνον η εξωτερική συμπεριφορά, αλλά η εσωτερική διάθεση και εμπάθεια.
Αυτοέλεγχος

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο πριν προσέλθουμε στον πνευματικό, να καθίσουμε σ  ἕνα ήσυχο μέρος, να προσευχηθούμε θερμά στον Θεό να μας δώσει αληθινή μετάνοια, να φωτίσει τα κρυπτά των καρδιών μας και να κάνουμε μια όσο το δυνατόν τίμια βυθοσκόπηση. Στην προσπάθειά μας αυτή θα μας βοηθήσουν πολύ μερικά κείμενα της εκκλησίας μας, όπως η ανάγνωση των Δέκα Εντολών, της επί του Όρους Ομιλίας του Κυρίου, των ευχών της Θείας Μεταλήψεως. Όλα αυτά είναι ένας καθρέπτης, μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο.

Την εξαγόρευσή μας μπορούμε να την υποδιαιρέσουμε σε τρεις βασικούς τομείς:

α) Η σχέση μας με τον Θεό
Έλλειψη ζωντανής σχέσης με τον Θεό.
Κλονισμός πίστεως και εμπιστοσύνης στον Θεό και στην πρόνοιά Του, στις οποιεσδήποτε δυσκολίες.
Ζητήματα πίστεως, αδυναμίας, αμφιβολίας, ολιγοπιστίας.
Αδιαφορία για την προσευχή, νηστεία, θεία λατρεία, εκκλησιασμό, συχνή θεία μετάληψη.
Αδιαφορία για την μελέτη της αγίας Γραφής και πνευματικών βιβλίων.
Γογγυσμός κατά του Θεού, βλασφημία, η λογισμοί βλασφημίας.
Όρκος, επιορκία, ψευδορκία, ταξίματα.
Μαγεία, μαντεία, αισχρολογία κ.λπ., πίστη στις προλήψεις, στην τύχη, στα όνειρα.

β) Η σχέση μας με τον πλησίον
Έλλειψη αγάπης για τον πλησίον, αδιαφορία γι  αὐτόν, υποτίμηση, περιφρόνηση.
Μίσος, φθόνος, χαιρεκακία, έχθρα, μνησικακία, εκδικητικότητα, ανταπόδοση κακού, σκληρότητα, ασυγχωρησία, πικρία, ζήλεια.
Εριστικότητα, φιλονικία, κατάρες, ύβρεις, ειρωνεία, εμπαιγμός, κοροϊδία, χειροδικία, φόνος.
Κατάκριση, καταλαλιά, ιεροκατηγορία, συκοφαντία, ραδιουργία, καχυποψία.
Ψεύδος, ανειλικρίνεια, ανεντιμότητα.
Κλοπή, κατάχρηση, καταστροφή ξένης περιουσίας, κακομεταχείριση της δημιουργίας του Θεού.
Αγνωμοσύνη, αχαριστία, αναίδεια, θρασύτητα, έλλειψη σεβασμού σε γονείς, προϊσταμένους, ιερείς κ.λπ.
Σκανδαλισμός άλλων με τη ζωή μας, τη συμπεριφορά μας, την προκλητική εμφάνιση.
Παράλειψη καλού και ελεημοσύνης.

Στην οικογένεια:
Έλλειψη αγάπης, πνεύματος θυσίας, υποχωρητικότητας και αλληλοκατανόησης.
Έλλειψη ενδιαφέροντος, καλοσύνης και χρόνου για τον σύζυγο και τα παιδιά.
Εριστικόχητα, πείσμα, υπονόμευση συζύγου.
Αδιαφορία για την ανατροφή και χριστιανική αγωγή των παιδιών.
Παράλογες και εγωιστικές απαιτήσεις από σύζυγο και παιδιά.
Άκαιρες, πιεστικές και αδικαιολόγητες επεμβάσεις στη ζωή και στις αποφάσεις των παιδιών, η στις οικογένειές τους.
Υπονόμευση των προσπαθειών τους και του δεσμού τους.
Μοιχεία.

Στο επάγγελμα:
Απάτη, νοθεία στην εργασία η στο εμπόρευμα.
Αισχροκέρδεια, κατάχρηση, παρανομία, τοκογλυφία, απόκρυψη εμπορευμάτων, κλοπή.
Ανεντιμότητα στις συναλλαγές, δολιότητα επαγγέλματος.
Κακομεταχείριση, εκμετάλλευση, αδικία σε βάρος των υπαλλήλων, εργατών, υφισταμένων.
Προσωποληψία.

γ) Η σχέση μας με τον εαυτό μας.
Αδιαφορία για την πνευματική ζωή και κατάρτισή μας.
Ανευθυνότητα, ραθυμία, ακηδία, αμέλεια.
Διασκεδάσεις, χαρτοπαιξία, γαστριμαργία, λαιμαργία, μέθη, ναρκωτικά.
Φιλαργυρία, απληστία, πλεονεξία, πλούτος, καταναλωτική μανία, πολυτέλεια, επιδίωξη βολέματος, ατομισμός.
Υποκρισία.
Αισχρολογία, αργολογία, φλυαρία.
Θυμός, οργή.
Υπερηφάνεια, οίηση, εγωισμός, υπεροψία, ματαιοδοξία, κενοδοξία, φιλαρχία, φιλοπρωτεία, μεγαλομανία, μεγαλοστομία, φιλαρέσκεια, επιδίωξη επαίνων, πείσμα, ισχυρογνωμοσύνη, δαιμονική αυτοπεποίθηση, ιδιοτροπία.
Αμαρτίες και πειρασμοί της σάρκας.
Έλλειψη σεβασμού στο σώμα, που είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος.
Ανάγνωση ανήθικων περιοδικών, βιβλίων κ.λπ. η θέαση ανήθικων κινηματογραφικών, θεατρικών, τηλεοπτικών έργων.
Ανήθικες σκέψεις, λογισμοί, φαντασίες.
Πορνεία, μοιχεία, αυνανισμός κ.λπ. σαρκικά αμαρτήματα.

Έκτρωση.

Αφού, λοιπόν, εξετάσουμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, ας γράψουμε σ  ἕνα χαρτί, ο,τι συλλέξαμε απ  αὐτὴ την έρευνα και ύστερα ας προστρέξουμε στον πνευματικό.

Εμπόδια-δικαιολογίες-ενστάσεις

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια. Ενώ κατά βάθος μπορεί να επιθυμούμε την επιστροφή μας, δεν κάνουμε το σωτήριο βήμα. Αναβάλλουμε την εξομολόγηση, προσπαθώντας με διάφορες δικαιολογίες να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Είναι συνηθισμένες οι δικαιολογίες: «Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα…» η «εγώ τα λέω στην εικόνα…» κ.λπ. Άλλοι, πάλι, διστάζουμε από ντροπή, η απόγνωση. Άλλοι ζητούμε από τον ιερέα να μας διαβάσει ευχέλαιο η μόνον την συγχωρητική ευχή. Όμως μάταια προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες. Η καρδιά μας όμως μόνον με την αληθινή μετάνοια μπορεί να αναπαυτεί.

Μπροστά στον πνευματικό

Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον πνευματικό, που θα τον νιώσουμε σαν πατέρα και ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Για να  ναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό η εξομολόγησή μας, πρέπει να γίνει με ταπείνωση, με φόβο Θεού, με ειλικρίνεια, με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές. Ας έχουμε υπόψη μας ότι κατά την ιερή ώρα της εξομολόγησης:

α. Δεν μεταφέρουμε ευθύνες σε άλλους, δεν αναφέρουμε άλλους, ούτε εξομολογούμαστε τα αμαρτήματα άλλων. Αναλαμβάνουμε όλη την ευθύνη και αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και τα μισόλογα.

β. Δεν αρχίζουμε ιστορίες ολόκληρες και εκτεταμένες περιγραφές. Είμαστε σύντομοι και συγκεκριμένοι.

γ. Δεν εξομολογούμαστε γενικά και αόριστα (π.χ. «Είμαι πολύ αμαρτωλός», η «όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει»). Αναφέρουμε συγκεκριμένα σε τι βρεθήκαμε ανάξιοί της αγάπης του Θεού.

δ. Δεν αναφέρουμε τα καλά μας έργα και τις (ανύπαρκτες) «αρετές» μας.

ε. Δεν αναφέρουμε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί (εκτός αν τις επαναλάβαμε).

γ. Δεν αποκρύπτουμε τίποτα, γιατί έτσι εμπαίζουμε το μυστήριο.

Μετά την εξομολόγηση

Ο πνευματικός μας πατέρας, αφού μας ακούσει, θα μας συμβουλεύσει και θα μας κατατοπίσει πως θα αγωνιστούμε και πως θα διορθώσουμε την πορεία μας. Πιθανόν να μας δώσει κάποιο επιτίμιο. Αυτό δεν έχει χαρακτήρα τιμωρίας η εξιλέωσης. Το επιτίμιο είναι πνευματικό φάρμακο και πνευματικό αγώνισμα που θα μας βοηθήσει αποτελεσματικά, γι  αὐτὸ και πρέπει να το δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη και να το τηρούμε με επιμέλεια και ακρίβεια.

Στο τέλος ο πνευματικός μας θα μας διαβάσει την συγχωρητική ευχή και έτσι θα αποκατασταθούμε πάλι στο πατρικό σπίτι, στην οικογένεια του Θεού-Πατέρα. Και ο ουράνιος Πατέρας ετοιμάζει και μας παραθέτει ουράνια τράπεζα. Μας κάνει κοινωνούς του σώματος και αίματός Του. Μας ενώνει με τους άλλους αδελφούς μας.

Μετάνοια: ένας ατέλειωτος δρόμος

Πολλοί ἐρωτοῦν: «Κάθε πότε πρέπει να εξομολογούμαστε»; Θα απαντήσουμε πολύ απλά: Όποτε έχουμε κάτι. Ούτε αραιά και σπάνια, αλλά ούτε και με το παραμικρό. Αν π.χ. πέσουμε και χτυπήσουμε και το τραύμα είναι μικρό, δεν χρειάζεται να ενοχλήσουμε τον γιατρό. Αν το τραύμα είναι μεγάλο, τότε ασφαλώς θα τον επισκεφθούμε.

Αφού, λοιπόν, τα καθημερινά αμαρτήματα δεν μπορούμε εύκολα να τα αποφύγουμε, θα προσπαθήσουμε να ζούμε σε συνεχή μετάνοια και τακτική εξομολόγηση. Χρονικές συνταγές δεν υπάρχουν. Ο καθένας έχει την ιδιαιτερότητά του, τις δικές του ανάγκες και μπορούμε με τον πνευματικό μας πατέρα να βρούμε την χρυσή τομή.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι η μετάνοια είναι ένας ατέλειωτος δρόμος, μια διαρκής κατάσταση, που δεν σταματάει ποτέ. Δεν υπάρχει τέλος στη μετάνοια, γιατί τούτο θα σήμαινε τέλεια ομοίωση με τον Θεό. Έτσι έζησαν οι άγιοι της εκκλησίας μας. Έτσι ας προσπαθήσουμε να την ζήσουμε και εμείς. Αυτή ας είναι και η προσευχή μας: «Κύριε, δώρησαί μοι μετάνοιαν ολόκληρον και καρδίαν επίπονον εις αναζήτησίν σου».

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.it