Προσευχὴ διὰ τὴν Χάριν·

Προσευχὴ διὰ τὴν Χάριν·

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἰκετεύω τὴν ἀγαθότητά σου· θεράπευσε τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μου καὶ φώτισε τὰ μάτια τῆς καρδίας μου, διὰ νὰ κατανοήσω τὸ σχέδιόν σου διὰ σωτηρίαν, τὸ ὀποῖον πραγματοποιήθηκε σ’ ἔμενα. Καὶ ἐπειδὴ ἐμωράνθηκε ἡ διάνοιά μου, ἄς τὴν ἀρτύσει τὸ ἀλάτι τῆς χάριτός σου. Τὶ ἄλλο νὰ σοῦ πῶ, προγνῶστα Θεέ, ποὺ ἐρευνάς τὶς καρδίες καὶ τὶς σκέψεις;

Ἐσὺ μόνος γνωρίζεις, πώς σὰν κατάξερη γὴ σὲ διψᾶ ἡ ψυχή μου καὶ σὲ ποθεῖ ἡ καρδία μου. Διατὶ ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀγαπᾶ διαρκῶς τὸν χορταίνει ἡ χάρις σου κι ὄπως πάντοτε μὲ ἀκοῦς, καὶ τώρα μὴν περιφρονήσεις τὴν δέησίν μου, διατὶ ἡ διάνοιά μου εἶναι σὰν ἔνας αἰχμάλωτος, ποὺ ζητᾶ μόνον ἐσένα, τὸν ἀληθινόν Σωτῆρα. Στεῖλε δι’ αὐτὸ τὴν χάριν σου νὰ ἔλθει καὶ νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα μου καὶ νὰ ξεδιψάσει τὴν δίψαν μου.

᾿Αμήν.

Λόγοι Πανηγυρικοὶ τοῦ Καισαρίου Δαπόντε

Λόγοι Πανηγυρικοὶ τοῦ  Καισαρίου Δαπόντε

Ἀλφάβητον συμβουλευτικὸν α´

Ἀγάπα πρῶτον τὸν Θεόν, ἔπειτα τὸν ἐχθρόν σου·

Βλέπε τῶν ἄλλων τὰ καλά, τὸ σφάλμα τὸ δικόν σου.

Γυναῖκα ἔχεις; Τίμα την. Δὲν ἔχεις; Μὴ γυρεύσῃς·

Δίδε καλὸν ἀντὶ κακοῦ, καὶ θέλει ἀφεντεύσεις.

Ἔχε διὰ χειρότερον, μόνον τὸν ἑαυτόν σου·

Ζήσεις καλῶς ἄν τὸ κακό, τὸ φεύγῃς ὡς ἐχθρόν σου.

Ἡμέρα δίχως προσευχήν, ποτὲ μὴ σὲ περάσῃ·

Θρόνον Θεοῦ θέλεις γενῇ, ταπεινωθεὶς ἐν πᾶσι.

Ἴξευρε καὶ βεβαίωνε, πῶς σήμερα πεθαίνεις·

Κόλακα μήτε νὰ δεχθῇς, μήτε ἐσὺ νὰ γένῃς.

Λιμὴν νὰ εἶσαι τῶν πτωχῶν, χαρὰ τῶν θλιβομένων·

Μήτηρ, πατὴρ τῶν ὀρφανῶν, ξενοδοχιὸ τῶν ξένων.

Νὰ κοινωνᾷς δύο βολαῖς, τὸν χρόνον ἀναγκαῖον·

Ξομολογοῦ δέκα φοραῖς, ὅμως καὶ ἔτι πλέον.

Ὅσο μπορεῖς καὶ περπατεῖς, τρέχε στὴν Ἐκκλησίαν·

Πουλήσου καὶ ἀγόρασαι, τὴν ἄνω Βασιλείαν.

Ῥίψαι τὸν πόνον τοῦ κορμιοῦ, καὶ πόνει τὴν ψυχήν σου·

Σέβου τὴν Πίστιν σου γερά, ἕως εἰς τὴν θανήν σου.

Τοῦ Ἀφεντός μας τοῦ Χριστοῦ, τὰ Πάθη νὰ θυμᾶσαι·

Ὕμνει καὶ δόξαζε Αὐτόν, ἄν θέλῃς Χριστοῦ νἆσαι.

Φοβοῦ δὲ καὶ ἀγάπα Τον, ὡσὰν τὰ δυό σου μάτια·

Χαῖρε γιὰ τὴν ἀγάπην Του, ἂν γένῃς καὶ κομμάτια.

Ψάλλε Αὐτῷ βράδυ ταχύ, καθημερινῇ καὶ σχόλῃ·

ᾯ πρέπει δόξα καὶ τιμή, Ἀμὴν εἰπέτε ὅλοι.

Ἀλφάβητον συμβουλευτικὸν β´

Ἀγάπα πρῶτα τὸν Θεόν, ὕστερα τοὺς γονεῖς σου·

Βασίλευε τὰ πάθη σου, ἐφ᾿ ὅρῳ τῆς ζωῆς σου.

Γῆ καὶ πηλὸς καὶ σκώληκας, εἶσαι καὶ μὴ καυχᾶσαι·

Δίδε παντοῦ καὶ πάντοτε, τὰ ἄσπρα μὴ λυπᾶσαι.

Εἰκόνα εἶσαι τοῦ Θεοῦ, μιμήσου τὸν Θεόν σου·

Ζηλεύου καὶ μὴ ζήλευε, κανένα στὸν καιρόν σου.

Ἥμαρτες; Μετανόησαι, κλάψαι πικρὰ καὶ θρήνει·

Θρέψαι πτωχόν, ντύσαι γυμνόν, συγχώρησις νὰ γίνῃ.

Ἴδες τὸ σφάλμα τ᾿ ἀδελφοῦ; Κρύψαι το, σκέπασαί το·

Καλὸν ἴδες; Φανέρωστο, εἰς δόξαν Θεοῦ πέστο.

Λάλει ὀλίγα καὶ πολλά, ἄκουε νὰ μανθαίνῃς·

Μὴν ἐπαρθῇς, μὴν ὑψωθῇς, καὶ τὴν ψυχήν σου χάνεις.

Νὰ νικᾷς πάντα τὸ κακόν, ἐσὺ μὲ τὸ καλόν σου·

Ξένον, πτωχόν, νὰ δέχεσαι, αὐτὸν ὡς τὸν Χριστόν σου.

Ὅλος ἂν γένῃς τοῦ Θεοῦ, ὁ Οὐρανὸς δικός σου·

Πτωχεία, νόσοι, πειρασμοί, μεγάλον ὄφελός σου.

Ῥάντιζε καὶ μὲ δάκρυα, κάποτε τὴν στρωμνήν σου·

Σπούδαζε ὅσον δύνασαι, νὰ σώσῃς τὴν ψυχήν σου.

Τὸ Πάτερ ἡμῶν τέκνον μου, λεγέτο καὶ συχνάκις·

Ὑβρίσθηκες; ὑπόμεινε, ὡς ὁ Χριστὸς πολλάκις.

Φεῦγε τὴν καταλαλιάν, καὶ τὰς αἰσχρολογίας·

Χαῖρε καὶ τοὺς Χαιρετισμούς, λέγε τῆς Παναγίας.

Ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ εὐχάς, διάβαζε κατὰ μόνας·

Ὡς ἀρεστὰ εἰς τὸν Θεόν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ἄλφα συμβουλευτικὸν γ´

Ἀγάπα πρῶτα τὸν Θεόν, δεύτερον τὸν πλησίον·

Ὡς σεαυτὸν ὡς γέγραπται, εἰς ὅλον σου τὸν βίον.

Βρύσις νὰ εἶσαι τῶν καλῶν, εἰς φίλους καὶ ἐχθρούς σου·

Ψεύτης καὶ κλέφτης καὶ μπεκρής, μακρὰν τοῦ ὀσπητιοῦ σου.

Γλῶσσαν μὴν ἔχῃς παντελῶς, ἢ νὰ τὴν ξουσιάζῃς·

Χρέος μὴ βάνῃς παντελῶς, ἢ σπεῦδε νὰ τὸ βγάζῃς.

Δοῦλον πιστὸν νὰ τὸν τιμᾷς, ἶσα μὲ τὰ παιδιά σου·

Φίλος μὴ γίνεσαι εὐθύς, ἀμὴ σὰν γένῃς, στάσου.

Εὔχου Θεῷ ν᾿ ἀξιωθῇς, γυναῖκα τῆς καρδιᾶς σου·

Ὑπακοὴν καὶ ἐντροπήν, δίδασκε τὰ παιδιά σου.

Ζήτει τὸ θέλημα Θεοῦ, πάντας στὴν προσευχή σου·

Τὸ δέκατον εἰς τοὺς πτωχούς, δίδε γιὰ τὴν ψυχήν σου.

Ἥμερος νᾷσαι καὶ καλός, διὰ νὰ καλοζήσῃς·

Στολίδια καὶ συμπόσια, ποτὲ μὴν ἀγαπήσῃς.

Θυμός, θηρίον φοβερόν, καὶ νὰ τὸν θανατώσῃς·

Ῥόγα τοῦ δούλου μὴ κρατῆς, εὐθὺς νὰ τὴν πληρώσῃς.

Ἰξεύρεις τὸ νὰ συμπαθᾷς; ξεῦρε καὶ νὰ παιδεύῃς·

Παράδειγμ᾿ ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ἄλλο μὴ γυρεύῃς.

Κορίτζι, χρέος, ἀῤῥωστιά, πολὺ μὴ τὰ βαστάξῃς·

Ὅλας τῆς Ἐκκλησίας σου, τὰς τάξεις νὰ φυλάξῃς.

Λάμβανε καὶ συμβουλήν, καὶ Σολομὼν ἂν εἶσαι·

Ξένον μὴ πάρῃς δίκαιον, ὡς πῦρ νὰ τὸ φοβῆσαι.

Μὴν ἔχῃς ἄλλα στὴν καρδιά, καὶ ἄλλα εἰς τὰ χείλη·

Νὰ τάκανες ὅλα αὐτά, οἱ Ἄγγελοί σου φίλοι.

ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ: «ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ»

ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ: «ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Στην ἐποχή μας μόνο τὰ μωρὰ δὲν ἔχουν κινητὸ τηλέφωνο.Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔχουν τὸ κινητό τους καὶ συνεχῶς μιλοῦν καὶ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους. Ὅπου καὶ νὰ βρίσκονται παίρνουν τηλέφωνο. Παντοῦ ἀκούγονται ποικίλες μουσικές, ποὺ εἶναι ἐπιλογὴ τῶν κατόχων τῶν τηλεφώνων. Ἀκόμα καὶ μέσα στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς χτυποῦν τηλέφωνα.

Θὰ ἔλεγα ὅτι καὶ οἱ ἀναχωρητὲς ἔχουν κινητὸ τηλέφωνο, παρόλο, ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει τὴν ἀπόκοσμη ζωὴ καὶ ἔχουν ἀπαρνηθεῖ συγγενεῖς καὶ φίλους. Ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι, ποὺ συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὸ κινητὸ τηλέφωνο καὶ περιορίζονται μόνο στὸ σταθερὸ τοῦ σπιτιοῦ τους. Θεωροῦν πολὺ ἐνοχλητικὸ ὁποιαδήποτε ὥρα καὶ σὲ ὁποιοδήποτε τόπο νὰ τοὺς ἀναζητοῦν καὶ νὰ γίνονται κοινωνοὶ τῶν προβλημάτων τῶν ἄλλων, περισπώντας τους ἀπὸ πνευματικὲς ἐνασχολήσεις, ποὺ προϋποθέτουν περισυλλογή, ἀφοσίωση καὶ ἀπόθεση βιοτικῶν μεριμνῶν. Πολλοὶ ἀδελφοὶ ἴσως νὰ θεωρήσουν παραδοξολογία τὰ ὅσα σημειώνω ἐδῶ.Ὅμως ἐπιμένω, γιατὶ πιστεύω ὅτι τὰ ὅσα λέγονται μέσῳ τῶν κινητῶν εἶναι περιττά, ἂν ὄχι καὶ ἐπιβλαβῆ. Λίγες εἶναι οἱ περιπτώσεις ὅπου ἔχουν κάποια ἀξία καὶ διευκολύνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γι᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι τὸ σταθερὸ τηλέφωνο τοῦ σπιτιοῦ, τοῦ γραφείου, τῆς πλατείας κ.λπ.

Ἡ συνεχὴς τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία προκαλεῖ περισπασμὸ τοῦ νοῦ σὲ χίλιες δυὸ ὑποθέσεις, γεγονός ποὺ δυσκολεύει στὴν προσευχὴ καὶ γενικότερα στὴν πνευματικὴ ζωή. Πῶς νὰ ἐργαστεῖς κατὰ Θεόν, ὅταν γιὰ «ψύλλου πήδημα» τηλεφωνεῖς ἢ δέχεσαι τηλεφωνήματα;

Ὅταν σὲ καταπονοῦν οἱ ἄλλοι μὲ ἄχρηστα θέματα καὶ ζητοῦν τὴ γνώμη σου γιὰ γελοῖα θέματα, λὲς καὶ ἔχουν χάσει τὴ λογικὴ ἢ βρίσκονται στὴν παιδικὴ ἡλικία; Ἀναφερόμενος στὴν κινητὴ τηλεφωνία, δὲν πρέπει νὰ ξεχάσω ὅτι ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἐπιθυμεῖ πρωτίστως τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ δευτερευόντως μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Μὲ τὸ τηλέφωνο συνομιλεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μὲ τὸ Θεὸ ὅμως πῶς θὰ συνομιλεῖ; Ἕνας μοναχὸς μοῦ εἶχε πεῖ κάποτε ὅτι καὶ αὐτὸς ἔχει κινητὸ τηλέφωνο καὶ μάλιστα μὲ πολλὲς δυνατότητες, καὶ μοῦ ἔδειξε τὸ πολυδουλεμένο κομποσχοίνι του! «Μὲ αὐτό, μὲ διαβεβαίωσε, συνομιλῶ μὲ τὸν Κύριο ἀνὰ πᾶσα στιγμή!

Στὸ κινητὸ τηλέφωνο ὑπάρχουν τὰ πλῆκτρα, ἐνῶ ἐγὼ περνῶ τοὺς κόμπους καὶ ζητῶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ τὸ τηλέφωνο πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε συνεχῶς, ἰδίως στὴν ἐποχή μας ὅπου οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, καθὼς εἶναι ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες».

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία καὶ μποροῦν ἐλεύθερα νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὸ Θεὸ μέσῳ τῆς ἀπερίσπαστης προσευχῆς, ἡ ὁποία δὲν χρειάζεται συσκευές, κεραῖες, ἀκουστικά, καλώδια κ.λπ.

Ορθόδοξος Τύπος, 30/11/ 2012

Ἡ ὁλοκλήρωσις στόν μοναχισμόν·

Γέροντος Ιωσήφ

Ο Άγιος που γιορτάζουμε σήμερα, με το μέγεθος της αγιαστικής του καταστάσεως, που απεκόμισε με την ορθή πολιτεία του, συγκλόνισε τον κόσμο ολόκληρο. Είναι δε πραγματικά ένα παρήγορο όνομα σε όλα τα στόματα των πιστών. Για την Εκκλησία μας αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι οδηγεί τα τέκνα της σ’ αυτό το ύψος και σ’ αυτές τις διαστάσεις. Σε μας όμως, που πραγματικά περισφίγγουν οι τόσες μας αδυναμίες, είναι ένα παρήγορο σημείο, το ότι και στις δύσκολες αυτές ημέρες βρίσκονται ομοιοπαθείς με μας άνθρωποι, οι οποίοι όχι μόνο απλώς κατανίκησαν τα πάθη τους, πέρασαν από την παρά – φύση στην κατά φύση ζωή, αλλά πέρασαν και τις φυσικές διαστάσεις και έφθασαν στην υπέρ – φύση, μέσα στον αγιασμό, στο τέρμα της τελειότατης επαγγελίας που είναι αύτη η υιοθεσία. Ο σημερινός λοιπόν Άγιος είναι ακριβώς αυτού του ύψους.Εκείνο το οποίο χαρακτήριζε πάντοτε αυτό τον ουρανομήκη φωστήρα της Εκκλησίας μας, ήτο ότι από τη μικρή του ηλικία περίσσευε μέσα του η αγάπη προς τον πλησίον και η πίστη προς τον Θεό.
Κάποτε, όταν ταξίδευε με το καράβι, συνέβη μεγάλη τρικυμία. Αυτός ήτο πολύ νέος. Οι άλλοι φοβήθηκαν, αυτός όμως με την παιδική του απλότητα και την ακέραια του πίστη προς τον Θεό, είπε σαν προσευχή, άλλα και σαν απορία προς τους συμπλέοντας: «Καλά, πώς είναι δυνατό ο Θεός τον οποίο πιστεύομε και επικαλούμεθα, να μας αφήσει να χαθούμε και να μη μας σώσει;» Και πράγματι δεν διαψεύσθηκε, διότι όντως κινδύνευσαν άλλα σώθηκαν.

Εκείνο το οποίο, όπως είπα, τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη προς τον πλησίον. Αύτη τον παρακινούσε, ούτος ώστε εάν κάτι εμάνθανε από την Γραφή, ή από κάποιο πατερικό κείμενο το όποιο συντελούσε προς μετάνοια και σωτηρία, ήθελε να το μεταδώσει και στον πλησίον του. Και έγραφε την πρόταση σε χαρτάκια και την έβαζε, κάπου, ή την εσκόρπιζε σε σημεία που πίστευε ότι θα μπορούσε κάποιος να τη διαβάσει. Με αυτό τον τρόπο τότε, της παιδικότητας του, εφάρμοζε την προς τον πλησίον αγάπη. Ήταν ένα δείγμα, του τί περιείχε μέσα στην άγια του ψυχή, διότι βλέπετε, αγκάλιασε όλο το πλήρωμα των πιστών, στα τετραπέρατα της οικουμένης.

Όπου επικαλούνται το γλυκύ του όνομα, εκεί παρίσταται με την θαυματουργική του ενέργεια. Σαν ποταμός ρέουν τα θαύματα, τα οποία ακριβώς πηγάζουν από την πλήρη αγάπης καρδία του, που συνεχώς θέλει να συμπαρίσταται στον πανανθρώπινο πόνο.

Αυτός, διαπιστώνοντας την παχυλή άγνοια που ευρίσκετο η φυλή μας, πίστεψε ότι εάν κατορθώσει να μάθη γράμματα, θα μπορούσε να ωφελήσει τον πλησίον του. Έτσι λοιπόν μέσα στη φροντίδα του αυτή, βρέθηκαν τα κατάλληλα εκείνα όργανα που βοήθησαν σιγά-σιγά στις κλιμακώσεις της παιδείας, να μεταφερθεί από την στοιχειώδη παιδεία στη μέση. Και όταν τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές, που ήταν περισσότερο ανώτερες από τις σημερινές, εξασκούσε το επάγγελμα του δημοδιδασκάλου στη νήσο Χίο. Περισσότερο επιδιδόταν, όχι τόσο στο να μάθει γράμματα τους μικρούς μαθητές, όσο στο να μεταδώσει στους χριστιανούς το νόημα της πίστεως, της χριστιανικής μας αγωγής. Εκεί ήταν ο πόθος του.

Αφού διαπίστωσαν οι χριστιανοί της περιφέρειας εκείνης τον πόθο του νέου αυτού μέσα στην παιδεία, φρόντισαν και τον έστειλαν να προχωρήσει σε πανεπιστημιακές σπουδές. Και αφού τελείωσε, φανερωνόταν με τον τρόπο αυτό η πεποίθηση του, ότι ήθελε οπωσδήποτε να πληρώσει την γεμάτη χριστιανική αγάπη καρδία του και να μπορέσει να μεταδώσει με όλες του τις δυνάμεις στον συνάνθρωπο του τα μέσα της σωτηρίας, της σωστής πίστεως και του βιωματισμού. Αυτό νόμιζε, ότι θα μπορούσε να το πετύχει με τη μάθηση και το λόγο. Έτσι η νεανική του τότε και αγνή ψυχή πίστεψε, ότι αυτό το εργαλείο της χρειαζόταν. Γι’ αυτό και επιδόθηκε μέσα στην έκταση της παιδείας.

Όταν στο Πανεπιστήμιο τελείωσε την Θεολογία, όπως επιθυμούσε, γύρισε κατ’ ευθείαν προς την Εκκλησία. Προσελήφθη από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στο οποίο έγινε Επίσκοπος της Μητροπόλεως Πενταπόλεως. Και η μεγάλη του δράση ήταν ότι δεν υπεχώρησε ούτε στο παραμικρό, αλλά όλες του τις δυνάμεις τις διέθετε συνεχώς στο στήριγμα της Εκκλησίας. Φρόντισε ακόμα και τους ναούς να καλλωπίσει, είτε με αγιογραφίες, είτε με τα υπόλοιπα τελετουργικά και λειτουργικά μέσα που ήταν αναγκαία, ούτως ώστε με αυτό τον τρόπο να ελκύονται περισσότερο οι πιστοί και να καταρτίζονται.

Αλλά εδώ ακριβώς απεδείχθη ένα γεγονός· ότι μόνο η προσφορά της προσπάθειας και μόνο το εργαλείο της μαθήσεως, τα οποία διέθετε τότε, δεν ήταν ικανά να ολοκληρώσουν τον πόθο της φλεγόμενης προς το Θεό καρδίας του. Αναζητούσε συνεχώς να βρει αυτό τον τρόπο, τον όποιο πίστευε μεν ότι υπάρχει αλλά δεν τον κατείχε, ούτε στο ζήλο τον θερμό, ούτε στη μάθηση. Κάπου αλλού ήταν. Βλέποντας τις ατασθαλίες των ανθρώπων και την σύγκρουση της εξουσίας και τον υπέρμετρο εναντίον του φθόνο που έφθασε μέχρι διωγμού, φεύγει από την επισκοπική του θέση και επιδίδεται περισσότερο μέσα στην προσπάθεια του αυτή, την όποια συνεχίζει στο να ωφελήσει το συνάνθρωπο του.

Διωκόμενος ήλθε στην Ελλάδα. Άρχισε ως ιεροκήρυξ από τον άμβωνα, συγγραφών και εκφωνών πύρινους λόγους περί μετανοίας. Ερμήνευε τα δόγματα και γενικά ολόκληρο την εκκλησιαστική μας παράδοση. Και σ’ αυτό τον τομέα επέδειξε ολόκληρο το ζήλο του, πιστεύοντας ότι μέσω αυτού του τρόπου θα εύρισκε αυτό το οποίο περιείχε μέσα στη δίψα της αναζητήσεώς του. Ζητούσε να βρει κάτι, που και αυτός ο ίδιος να ολοκληρωθεί και μέσω εκείνου να πετύχει ολόκληρη την αποστολή του. Έπειτα υπηρέτησε μέσα στην εκκλησιαστική εκπαίδευση και συγκεκριμένα στη Ριζάρειο σχολή. Πρόσφερε πολλούς καρπούς, όπως ήδη αναφέρουν και ζωντανά πρόσωπα, που υπήρξαν μαθηταί του. Ο ζήλος του, η ευσέβεια του δεν μειώθηκαν ούτε σ’ αυτό το σημείο· όμως δεν βρήκε το μυστικό εκείνο, το οποίο αναζητούσε η ψυχή του. Ούτε ως ιεροκήρυξ, ούτε ως υπεύθυνος της Ριζαρείου Σχολής ικανοποίησε αυτόν τον πόθο. Και τότε άλλαξε πάλι, αναζητώντας συνεχώς τους καταλλήλους εκείνους τρόπους που θα ολοκληρωνόταν και αυτός ως προσωπικότητα, αλλά και θα μπορούσε να μεταδώσει και στον πλησίον του εξ ολοκλήρου πλέον αυτό το οποίο χρειαζόταν.

Και τότε πίστεψε στις πατερικές γραμμές, ότι αυτό θα το κατόρθωνε με την απόλυτη συνεργασίας της Χάριτος. Θα μου πείτε έως τότε δεν υπήρχε μαζί του η Χάρις; Ασφαλώς υπήρχε. Δεν υπάρχει χριστιανός πιστός που να μην έχει μαζί του την Θεία Χάρη. Όμως δεν είχε ακόμη εκείνη την Χάρη, την οποία οι Πατέρες μας ακριβώς πέτυχαν στο τέρμα της αγωνιστικής τους ζωής· εκείνην η οποία πηγάζει από την πράξη και οδηγεί τον άνθρωπο στην θεωρία, στον τέλειο βαθμό του αγιασμού, στο πλήρωμα της Θείας επαγγελίας που είναι η υιοθεσία.

Τότε εγκατέλειψε πλέον όλες τις προσπάθειες αυτές και αποσύρθηκε στην ησυχία. Ιδού πάλι ο θρίαμβος της πατερικής μας παραδόσεως. Ο φλογερός ρήτορας, ο επιτυχημένος ιεράρχης, ο άριστος συγγραφέας, διαπίστωσε ότι με την ησυχία θα έφθανε από την πράξη στην θεωρία, αλλά τον εμπόδιζε ο τρόπος της ζωής μέσα στην κοινωνία. Έτσι αποσύρθηκε στην ησυχία και εκεί ίδρυσε μικρή μονή, στην οποία έγινε και πατήρ και προστάτης των μοναζουσών. Μαζί με αυτές, εξασκώντας την ησυχία και εφαρμόζοντας απόλυτα το πατερικό πνεύμα της μοναστικής μας ιδιότητος, πέτυχε το πλήρωμα και ολοκληρώθηκε σαν προσωπικότητα.

Εδώ όμως χρειάζεται μια διευκρίνηση. Όπως είπα και πριν, δεν του έλειπε το εφόδιο της εισόδου προς τον αγιασμό και το βρήκε τότε μόνο. Το κρατούσε, το συνέχιζε. Εκεί το ολοκλήρωσε. Μέσα λοιπόν στην ησυχία ολοκλήρωσε την προσωπικότητα του· πέτυχε τον θρίαμβο του αγιασμού· έγινε φωστήρας τέλειος· «ετέθη επί την λυχνίαν» και έκτοτε και μέχρι της συντέλειας θα είναι ο πραγματικός λύχνος της σημερινής μας Εκκλησίας, το παρήγορο σημείο όλων των πιστών, ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας. Εκεί είναι το πλήρωμα της ολοκληρώσεώς του.

Πέρασε όλα τα στάδια της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Σε όλα πρόσφερε και πέτυχε. Το πλήρωμα του όμως, το πέτυχε μέσα στην πραγματική ησυχία, μέσα στην οποίαν υπάρχει ο θρίαμβος της πατερικής μας παραδόσεως. Ακριβώς εδώ βρίσκουμε τον Άγιο Νεκτάριο ως μοναχό. Χωρίς να στερηθεί της Ιεραρχικής του αξίας και όλης της προσφοράς του, με το πλήρωμα της αγάπης του προς τους πιστούς, ολοκληρώθηκε μέσα στην ησυχία ως ησυχαστής μοναχός. Βλέπετε λοιπόν τη συνέχεια της πατερικής μας παραδόσεως; Υπάρχουν πολλά περιστατικά που δεν σχολίασα, τα οποία πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της ησυχαστικής του ζωής, στους αγώνες που έκανε στο κελλί του, αγωνιζόμενος με τους λογισμούς, με τους δαίμονες, με τα πάθη και με την ευχή.

Θα αναφέρω ένα ελάχιστο που θυμάμαι, από την επαφή του με τον αείμνηστο π. Ιωακείμ Σπετσιέρη, που τον πρόφθασε πολύ καλά και ήταν και φίλοι. Όταν ερωτούσε ο π. Ιωακείμ τον Άγιο Νεκτάριο για το θέμα της ευχής, του έλεγε: «π. Ιωακείμ, όταν λες την ευχή να συγκλονίζεσαι ολόκληρος. Να βγαίνει η ευχή μέσα από την καρδιά σου, να μην την λες μόνο με τα χείλη». Αυτό ήταν το απαύγασμα της εσωτερικής του καταστάσεως στο πώς αυτός ζούσε την εσωστρέφεια, την νίψη και την ευχή, την οποία ολοκλήρωσε μέσα στην ησυχαστική του περίοδο ως Νεκτάριος μοναχός. Βλέπετε πόσο χρήσιμη, πόσο τελεία και πόσο βεβαία είναι η δική μας αγωγή, και πως την παρέδωσαν οι Πατέρες σ’ εμάς τόσο αναλυτικά και λεπτομερώς οργανωμένη, καθορισμένη, σφραγισμένη και πετυχημένη;

Λοιπόν τώρα με θάρρος περισσότερο στη ζωή μας αυτή· τίποτε να μη μας λείψει. Με τα παραδείγματα των παλαιότερων αλλά και των πρόσφατων, οι οποίοι μέσα σ’ αυτή τη ζωή πέτυχαν το πλήρωμα τους, θα συνεχίσουμε και εμείς με πολύ θάρρος και ελπίδα στο Χριστό μας, έχοντας ως άγκυρα βεβαιότητας την πρεσβεία του μεγάλου αυτού αγίου.

Αυτά θα σας θύμιζα, που είναι για μας καύχημα. Έχοντας παρρησία στην πρεσβεία των Αγίων μας και ατενίζοντας στην πατρική τους στοργή, πιστεύομε ότι θα συνδράμουν την ευτέλεια μας και θα μας βοηθήσουν να επιτύχουμε.

Γιατί ο Πανάγαθος Δεσπότης μας, που κάλεσε και εμάς όπως και αυτούς, δεν έχει κάνει λάθος στην απόφαση της αγαθότητας Του. Οπωσδήποτε θα δώσει και σ’ εμάς το βραβείο της επιτυχίας. Αμήν.

( Γέροντος Ιωσήφ, Διδαχές από τον Άθωνα.

Προφητεῖες τῆς ὁσίας γερόντισσας Μακαρίας  

(11 Ἰουνίου 1926 – 18 Ἰουνίου 1993)

    Οι συγκλονιστικές προφητείες μιας σύγχρονης αγίας, Ρωσίδας στην καταγωγή, της μεγαλόσχημης Μοναχής Μακαρίας.
   Από τριών ετών ήταν παράλυτη και τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε σχεδόν αβοήθητη. Δι’  αυτής ο Χριστός θεράπευσε χιλιάδες πονεμένες και αμαρτωλές ψυχές. Διηγείται η ίδια:
   «Δεν γνώρισα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο. Είναι τόσο λαμπερός, πιο λαμπερός και από τον ήλιο. Να μην Τον λυπούμε. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο εκτός από τον Κύριο και το κρεβάτι μου. Να κάθεσαι στο κρεβάτι και να κοιτάς τον Θεό. Έτσι μπορείς να ζήσεις εκατό χρόνια».- «Πέρασα όλη τη ζωή μου με δάκρυα και προσευχές. Δε γνωρίζω κάτι άλλο. Προσευχήθηκα και έκλαψα πολύ» έλεγε η μάτουσκα.
- «Ούτε μάτια δεν έχω πια μετά από τόσο κλάμα». Λένε ότι όταν είσαι νέος κάτι σε αναστατώνει, μου έλεγε μία φορά, μιλώντας για τα πάθη του σώματος. Εγώ όμως σ’ όλη μου τη ζωή έκλαψα. Ούτε μπορείς να φανταστείς πόσο έκλαψε η μάτουσκα (μητερούλα).
- Και γιατί μάτουσκα έκλαιγες τόσο;
- Για όλους εσάς έκλαιγα!

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ
   Από το βιβλίο του Ghenadie Durasov «Οσία μοναχή Μακαρία, η παρηγοριά των θλιβομένων» (στα ρουμανικά).
- …Σύντομα θα συμβεί κάτι…
- Τι συγκεκριμένα μάτουσκα;
- Πόλεμος, πόλεμος θα είναι παντού, θα αρχίσουν να χτυπιούνται μεταξύ τους με ρόπαλα και πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν. Όταν θα αρχίσουν να χτυπιούνται με τα ρόπαλα όλοι θα γελάνε. Όταν όμως θα αρχίσουν να τους πυροβολούν όλοι θα κλαίνε (4 Μαρτίου 1992).
. . .
…Δεν θα υπάρχει κάποιος να θάψει τους νεκρούς. Θα τους πετάνε σ’ έναν λάκκο και εκεί θα τους θάβουν (28 Μαΐου 1992).
- Βλέπετε πόσο σκοτεινά είναι όλα; Οι μάγοι τα σκοτείνιασαν όλα. Σας το ξαναείπα. Σύντομα όλα θα είναι σκοτεινά (17 Νοεμβρίου 1987).
- Ο ήλιος έλαμπε και τον χειμώνα. Τώρα δεν θα λάμπει ούτε το καλοκαίρι. Οι μάγοι θα ρίξουν κατάρες στον ήλιο (27 Αυγούστου 1987).
- Οι μάγοι σκοτείνιασαν τον ουρανό για να μην φαίνονται οι πράξεις τους. Οι μάγοι αγαπούν το σκοτάδι (5 Οκτωβρίου 1987).
- Στους σκοτεινούς ανθρώπους αρέσει να μαυρίζουν την γη, ενώ οι δυνάμεις του κακού πολλαπλασιάζονται. Σύντομα ο καθένας θα ξέρει αυτήν την δουλειά (σ.σ. την μαγεία). Όλα τα ακάθαρτα πνεύματα θα συγκεντρωθούν γύρω από τον κακό. Θα τους συγκεντρώσει και θα αρχίσουν. Η ζωή θα είναι άσχημη (28 Οκτωβρίου 1987)
- Τώρα ήρθε η ώρα τους, ενώ οι καλές εποχές τελειώνουν. Θα ξεγελάσουν τον λαό και θα δείχνουν ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο. (27 Μαρτίου 1987)
- Οι μάγοι θα καλύψουν όλο τον κόσμο με το σκοτάδι, ενώ χωρίς ήλιο τίποτα δεν θα μεγαλώνει. (18 Φεβρουαρίου 1988)
- Ο ήλιος θα εμφανιστεί τέσσερις φορές και μετά θα είναι πάλι σκοτάδι. Θα ζούμε στα σκοτεινά. (27 Αυγούστου 1987)
- Δεν θα σας αφήνουν να ανάψετε τα φώτα. Θα λένε ότι πρέπει να κάνετε οικονομία στην ενέργεια. (28 Ιουνίου 1988)
. . .
… Αυτή είναι μόνο η αρχή. Σύντομα θα κάνει πολύ κρύο. Το Πάσχα θα έχουμε χιόνια, ενώ ο χειμώνας θα αρχίζει από της Αγίας Σκέπης (σ.σ. 1 παλ. / 14 Οκτωβρίου νέο ημερολόγιο στη Ρωσία. Στην Ελλάδα μεταφέρθηκε στις 28 Οκτ).
 - Δεν θα βγαίνει χορτάρι μέχρι των Αγίων Αποστόλων. Ο ήλιος θα σμικρυνθεί στο μισό (27 Αυγούστου 1987).
- Θα είναι δύσκολα το καλοκαίρι και ακόμη πιο δύσκολα τον χειμώνα. Οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι με χιόνια και κανένας δεν θα τους καθαρίζει. Η παγωνιά θα είναι σκληρή και ανυπόφορη (29 Απριλίου 1988).
. . .
-  Σύντομα θα μείνετε χωρίς ψωμί (29 Ιανουαρίου 1989)
- Σύντομα δεν θα έχετε ούτε νερό, ούτε μήλα, ούτε πατάτες (19 Δεκεμβρίου 1987).
- Μεγάλη πείνα θα υπάρχει, χωρίς ψωμί. Θα κόβετε την κλώδα στα δυο για να την μοιραστείτε. (18 Φεβρουαρίου 1988)
. . .
- Θα λάβει χώρα μεγάλη εξέγερση. Οι άνθρωποι θα φεύγουν από τα υψωμένα (σ.σ. εννοεί τις πόλεις, και τα υψηλά κτίρια). Θα τρέχουν οι άνθρωποι από εδώ και από εκεί. Κανένας δεν θα μένει στο σπίτι του – δεν θα υπάρχει τίποτα για φαγητό, ούτε ψωμί. (28 Δεκεμβρίου 1990).
- Εάν προσευχηθούμε στον Χριστό, στην Παναγία και στον Προφήτη Ηλία αυτοί δεν θα μας αφήσουν να πεθάνουμε από την πείνα. Θα προστατέψουν όσους πιστεύουν στον Θεό και προσεύχονται ανυπόκριτα.
- Όταν θα αρχίσουν να εξορίζουν τους καλόγερους θα σταματήσουν να φυτρώνουν τα σιτηρά.
. . .
- Ετοιμάζουν αλλαγές στα της Πίστεώς μας. Όταν θα γίνει αυτό οι άγιοί μας θα φύγουν και θα σταματήσουν να προσεύχονται για την Ρωσία. Όσοι παραμείνουν (σ.σ. εννοεί τους πιστούς) θα τους πάρει ο Κύριος μαζί Του. Οι επίσκοποι που θα το επιτρέψουν αυτό δεν θα δουν το πρόσωπο του Κυρίου ούτε εδώ, ούτε εκεί. (σ. σ. εννοεί στον άλλον κόσμο) (3 Αυγούστου 1988).
. . .
- Θα τυπώσουν μια ψεύτικη Βίβλο (σ. μετ. πιθανόν εννοεί τους εβραίους), και θα βγάλουν από μέσα ότι δεν τους βολεύει. Δεν τους αρέσει να αισθάνονται ένοχοι (14 Μαρτίου 1989).
. . .
- Όπου νά’ ναι τις ακολουθίες θα τις συντομέψουν. Θα μείνουν μισές (11 Νοεμβρίου 1988)
- Μόνο στα μεγάλα μοναστήρια θα ψάλλουν τις ακολουθίες όπως πρέπει. Αλλού θα κάνουν αλλαγές (27 Απριλίου 1988).
- Ένα πράγμα μόνο θα πω: Αλλοίμονο στους ιερείς. Θα σκορπίσουν ένας-ένας και θα μείνουν μόνοι (28 Ιουνίου 1989).
. . .
- Οι μάγοι θα μαγαρίσουν τα πρόσφορα, και δεν θα έχουν με τι να λειτουργήσουν. Οι πιστοί θα μπορούν να κοινωνήσουν μια φορά. Η Παναγία θα πει στους δικούς της που και πότε να κοινωνήσουν. Οι πιστοί θα πρέπει μόνο να υπακούσουν (28 Ιουνίου 1989)
. . .
   Παναγία η ελπίς μου.
- Όταν στις τέσσερις το απόγευμα θα είναι έξω σκοτεινά σαν να είναι βράδυ, τότε θα έρθει η Παναγία. Θα διασχίσει όλη τη γη και θα έρθει με όλη της τη δόξα στη Ρωσία για να επαναφέρει την ορθή πίστη. Όταν θα έρθει η Παναγία θα φτιάξει τα πράγματα όχι κατά τη θέλησή τους (αυτών που θα είναι στην εξουσία ή των μάγων) αλλά κατά τη θέλησή της, όπως θα ορίσει ο Σωτήρας Χριστός. Για λίγο καιρό θα επανέλθει η ορθή πίστη (11 Ιουλίου 1986).
. . .
  Ο καιρός των διωγμών πλησιάζει…
- Τα πράγματα θα είναι τόσο μπερδεμένα που ο άνθρωπος δεν θα είναι σε θέση (σχεδόν) να σώσει την ψυχή του. (Ιανουάριος 1990).
- Θα φτιάξουν λίστες με αυτούς που πηγαίνουν στην εκκλησία (10 Φεβρουαρίου 1988).
- Θα υποστείτε διωγμούς επειδή προσεύχεστε στο Θεό (20 Μαΐου 1989).
  Θα πρέπει να προσεύχεστε έτσι ώστε να μην το ξέρει κανένας(!) Να προσεύχεσθε σιωπηλά. Θα παρακολουθούν τους ανθρώπους και θα τους συλλαμβάνουν (15 Μαίου 1987).
-Πρώτα θα απομακρύνουν τα βιβλία και μετά τις εικόνες. Τις εικόνες θα τις κατασχέσουν (1 Ιουλίου 1988).
- Θα σας βασανίσουν. «Δεν έχουμε ανάγκη από πιστούς» θα λένε αυτοί (14 Ιουλίου 1988).
- Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα είναι πιο άσχημα. Θα κλείσουν τις εκκλησίες. Δεν θα γίνονται ακολουθίες. Οι άνθρωποι θα κάνουν τις ακολουθίες όπου μπορούν. Θα το κάνουν έτσι ώστε οι εκκλησίες να είναι μακριά και να μην μπορούν οι άνθρωποι να φτάσουν. (14 Ιουλίου 1988)
. . .
- Οι εκκλησίες θα πέσουν στα χέρια των άλλων. Δεν θα χρησιμεύουν σε κανέναν. Θα ονομάζονται εν συνεχεία εκκλησίες, αλλά μέσα θα χρησιμεύουν ως… -ποιος ξέρει την επινόησή τους. Θα βρουν αυτοί τι να κάνουν στις εκκλησίες… (11 Ιουλίου 1988)
. . .
- Οι ευσεβείς δεν θα δουν τον αντίχριστο (7 Ιανουαρίου 1988). Θα τους αποκαλύψει ο Θεός που να πάνε και που να κρυφτούν ώστε κανείς να μην τους βρει (17 Νοεμβρίου 1988).  

http://www.imdleo.gr/diaf/2012/g_Makaria.html

Tελικά ποιος είναι πιο ανόητος αυτός που ακολουθεί τον Χριστό ή αυτός που ακολουθεί τον διάβολο

Νικολάε Στάινχαρτ

Θα ‘λεγε κανείς πώς ό Χριστός ζητάει πολλά, πάρα πολλά. Για να τον ακολουθήσεις πρέπει «να αφήσεις» σπίτι, γυναίκα, αδέλφια, γονείς, παιδιά, κι περιουσία, μέχρι και τους νεκρούς σου να τους αφήσεις άταφους.

Τόσο οι δαιμονισμένοι όσο και οι χριστιανοί είναι άνθρωποι προικισμένοι με το συναίσθημα του απείρου. Για τον χριστιανό καθετί κοσμικό είναι μαρτύριο. ‘Αλλά ό χριστιανισμός δίνει στον χριστιανό κάτι σαν αντάλλαγμα: του δίνει εσωτερική ειρήνη για τη ζωή αυτή και υπόσχεση αιώνιας σωτηρίας για την άλλη ζωή.

Ό διάβολος αντίθετα είναι πιο απαιτητικός: Σου ζητάει τη συνείδηση σου, τη γαλήνη σου, τον ύπνο σου, σου ζητάει να πουλήσεις φίλους, συγγενείς, να υποκύψεις εντελώς, σε όλα. Κι όλα αυτά, χωρίς να σου προσφέρει τίποτα.

Αντίθετα από το αίσθημα αξιοπρέπειας που σου προσφέρει ό Χριστός, ό διάβολος το μόνο που προσφέρει τελικά είναι ή απελπισία. Τί κέρδισε ό Ιούδας από τον διάβολο; Τίποτα. Προτίμησε την περιφρόνηση, τη θηλιά στο λαιμό του, και τι πήρε ως αντάλλαγμα; “Ένα χαμόγελο του διαβόλου γεμάτο ικανοποίηση, διότι κατάφερε και πήρε άλλον έναν μαζί του.
Στους αγίους, ό Χριστός ζήτησε πολλά, όχι όμως τα πάντα και κυρίως όχι χωρίς να τους προσφέρει κάτι. Νήστεψαν, αγρύπνησαν, αλλά την καρδιά και την ψυχή τους δεν την έχασαν.

Ή συμφωνία πού κλείνει ό άνθρωπος με τον διάβολο είναι συμφωνία με την οποία δέχεσαι να δώσεις χωρίς να πάρεις τίποτα. Ό διάβολος πληρώνει τον άνθρωπο δίνοντας του απελπισία μαζί με όλα τα επακόλουθα της: πείσμα από το γεγονός ότι κατάλαβες πώς σε ξεγέλασαν, ντροπή, αυτοκτονία, θάνατο.( Στον Ιούδα πρόσφερε και τριχιά για να αυτοκτονήσει.)

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Πηγή: apantaortodoxias.blogspot.gr

Συμβουλὲς στοὺς γονεῖς διὰ τὴν ἐξομολόγησιν τῶν παιδιῶν

Συμβουλὲς στοὺς γονεῖς διὰ τὴν ἐξομολόγησιν τῶν παιδιῶν

Το κύριο πράγμα που πρέπει να αποφεύγουν οι γονείς κατά την προετοιμασία του παιδιού για την εξομολόγηση, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης - είναι η υπαγόρευση καταλόγων των αμαρτιών, οι οποίες από την άποψή τους, έχει, μάλλον,αυτόματη μεταφορά ορισμένων όχι καλών ιδιοτήτων του στην κατηγορία των αμαρτιών, για τις οποίες πρέπει να μετανοήσει μπροστά στον ιερέα.

Και, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ρωτάμε το παιδί μετά από την εξομολόγηση, τί είπε στον ιερέα ούτε τί του απάντησε, και αν ξέχασε να πει για κάποια αμαρτία.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, οι γονείς πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και να συνειδητοποιήσουν ότι η εξομολόγηση, ακόμη και του επτάχρονου ανθρώπου είναι ένα Μυστήριο.

Η παρέμβαση σε οποιονδήποτε στο μυστήριο της εκκλησίας, ιδιαίτερα τόσο λεπτό όπως το μυστήριο της εξομολόγησης είναι εντελώς απαράδεκτη. Και κάθε παρέμβαση εκεί όπου υπάρχει μόνο ο Θεός, ο εξομολογούμενος άνθρωπος και ο ιερέας που λαμβάνει την εξομολόγηση, είναι καταστρεπτικά. Το παιδί μπορεί να μοιραστεί μ’ αυτόν ότι έλεγε, αν το ίδιο θέλει. Αλλά δεν πρέπει να δείχνουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον σ’ αυτό. Είπε καλά, όχι τίποτε φοβερό ... Πιο συχνά,τα παιδιά δεν λένε αυτά που είπαν στην εξομολόγηση, αλλά αυτό που άκουσαν από τον ιερέα. Μην σταματήσετε σ’ αυτό, αλλά οποιαδήποτε συζήτηση και ερμηνεία των λέξεων του ιερέα, καθώς και κριτική- αν αυτό δεν συμπίπτει με ότι, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν αναγκαίο να ακούσει το παιδί μας- δεν επιτρέπονται.

Επιπλέον, είναι αδύνατο, από τα λόγια του παιδιού, στη συνέχεια να πάμε στον ιερέα και να διευκρινίζουμε κάτι. Ή να προσπαθήσουμε να τον βοηθήσουμε να επικοινωνεί πιο σωστά με το παιδί μας: ξέρετε, πάτερ, ο Βασίλης μου είπε ότι του δώσατε αυτή τη συμβουλή, όμως ξέρω ότι δεν σας τα είπε όλα αρκετά σωστά, γι αυτό δεν έγινε πλήρως κατανοητός, και θα ήταν καλύτερα την επόμενη φορά να του πείτε αυτό και αυτό. Από τέτοια δραστηριότητα της μητέρας, βεβαίως, πρέπει να κρατιόμαστε μακριά. Σε περιπτώσεις που τέτοια συνείδηση χρειάζεται να ανατρέφουμε σε ενορίτες, πρέπει να το κάνουμε μέσω κηρύγματος, μέσω της ίδιας της οργάνωσης της εξομολόγησης, μέσω πολλαπλών κοινοποιήσεων του γεγονότος ότι δεν πρέπει να έρχονται πάρα πολύ κοντά, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν με κάποιο τρόπο, αν τυχαία ακούσουν κάτι κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης. Ίσως να διεξάγουμε ομιλίες με τους γονείς και τους παππούδες για την λεπτή στάση τους στην εξομολόγηση παιδιών και εγγονιών. Όλα αυτά, βέβαια, μπορούν να γίνουν με τη μια ή την άλλη μορφή.

Χρειάζεται να ενθαρρύνουμε τα παιδιά όχι στο πώς να εξομολογούνται, αλλά στην ίδια την αναγκαιότητα της εξομολόγησης. Μέσω του προσωπικού παραδείγματος, μέσω της ικανότητας να ομολογήσουμε ανοιχτά τις αμαρτίες μας απέναντι στους δικούς μας, απέναντι στο παιδί μας, αν φταίμε. Μέσω της στάσης μας έναντι της εξομολόγησης, επειδή όταν πάμε να κοινωνήσουμε
, και συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε ειρηνική διάθεση ή προσβολές που κάναμε σε άλλους, πρέπει πρώτα να συμφιλιωθούμε με όλους. Και όλα αυτά στο σύνολό τους δεν μπορούν να μη διαμορφώσουν στα παιδιά ευλαβική στάση έναντι αυτού του μυστηρίου.

Και ο βασικός δάσκαλος του παιδιού για το πώς να μετανοήσει, πρέπει να είναι εκτελεστής αυτού του Μυστηρίου - ο ιερέας. Αφού η μετάνοια δεν είναι μόνο ένα είδος εσωτερικής κατάστασης, αλλά και το Μυστήριο της εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η εξομολόγηση ονομάζεται Μυστήριο της Μετανοίας. Ανάλογα με το μέτρο της πνευματικής ωριμότητας του παιδιού πρέπει να το προετοιμάσουμε για την πρώτη εξομολόγηση. Το ζήτημα των γονέων είναι να εξηγήσουν τί θα πει εξομολόγηση και γιατί χρειάζεται. Πρέπει να εξηγήσουν στο παιδί τους ότι η εξομολόγηση δεν έχει τίποτα να κάνει με την απολογία του μπροστά τους ή μπροστά στο διευθυντή του σχολείου.

Είναι μόνο αυτό που συνειδητοποιούμε σαν κακό και ανάξιο μέσα μας, σαν άσχημο και βρώμικο, που δεν μας ευχαριστεί και για το οποίο είναι δύσκολο να μιλήσεις και για το οποίο χρειάζεται να απευθυνθούμε στον Θεό. Και μετά από αυτό το πεδίο διδασκαλίας, πρέπει να το παραδώσουμε στα χέρια του προσεχτικού, αξιοπρεπή πνευματικού που αγαπά, γιατί σ’ αυτόν δίνεται στο Μυστήριο της Ιεροσύνης η χάρη να μιλήσει με τον άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένου και του μικρού, για τις αμαρτίες του. Και γι αυτόν είναι πιο φυσικό να του μιλήσει για τη μετάνοια παρά από τους γονείς του, όταν είναι αδύνατο και ασύμφορο να προσφύγεις σε δικά σου παραδείγματα ή παραδείγματα από τους γνωστούς του. Να λες στο παιδί σου, πώς μετανόησες για πρώτη φορά - εδώ υπάρχει μια απάτη και ψευδής νουθεσία. Αφού δεν μετανιώσαμε για να μιλήσουμε σε οποιονδήποτε για αυτό. Όχι λιγότερο ψεύτικο θα ήταν να του πούμε για το πώς τα αγαπημένα μας πρόσωπα μέσω της μετάνοιας άφησαν τις αμαρτίες τους, γιατί αυτό θα σήμαινε τουλάχιστον έμμεσα, ότι κρίνουμε και αξιολογούμε τις αμαρτίες στις οποίες υπέπεσαν. Ως εκ τούτου είναι λογικό να δώσουμε το παιδί μας στα χέρια εκείνου ο οποίος καθορίστηκε από το Θεό να είναι δάσκαλος του μυστηρίου της εξομολογήσεως.

Αν η καρδιά του μικρού ανθρώπου αισθάνεται ότι θέλει να εξομολογείται ακριβώς σ’ αυτόν τον ιερέα, ο οποίος μπορεί να είναι νεότερος, πιο χαϊδευτικός από εκείνον στον οποίο πηγαίνετε, ή, ίσως, τον προσέλκυσε με το κήρυγμά του, εμπιστευτείτε το παιδί σας, αφήστε τον να πάει εκεί, όπου κανείς και τίποτα δεν θα το ενοχλεί να μετανοήσει για τις αμαρτίες του ενώπιον του Θεού. Και αν δεν προσδιοριστεί αμέσως, αν η πρώτη απόφαση του δεν είναι αξιόπιστη, και καταλάβει γρήγορα ότι δεν θέλει να πάει στον πατέρα Ιωάννη, αλλά στον πατέρα Πέτρο, δώστε του να επιλέξει μόνο του και να σταθεί σ’ αυτό. Η απόκτηση της πνευματικής πατρότητας είναι πολύ λεπτή διαδικασία, εγγενώς οικεία, και δεν χρειάζεται να εισβάλλουμε σ’ αυτό. Έτσι θα βοηθήσετε περισσότερο το παιδί σας.

Και αν, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής πνευματικής αναζήτησης το παιδί λέει ότι η καρδιά του είναι δεμένη σε άλλη ενορία, στην οποία πηγαίνει μια φίλη του, η Τάνια, και ότι του αρέσει εκεί περισσότερο - και πώς ψάλλουν, και πώς ο ιερέας μιλάει, και πώς οι άνθρωποι φέρονται μεταξύ τους, τότε οι σοφοί γονείς χριστιανοί, βέβαια, θα χαρούνε γι αυτό το βήμα του παιδιού, και δεν θα σκέπτονται με φόβο ή δυσπιστία: να πας στη λειτουργία, μάλιστα! γιατί, δεν υπάρχει εκεί πού βρισκόμαστε; Πρέπει να εμπιστευτούμε τα παιδιά μας στο Θεό, τότε ο ίδιος θα τους φυλάξει.

Νομίζω ότι, μερικές φορές, πολύ σημαντικό και χρήσιμο για τους γονείς είναι να στείλουν τα παιδιά τους- από μια ορισμένη ηλικία- σε άλλη ενορία, να μην είναι μαζί τους, στα μάτια τους, για να αποφευχθεί αυτός ο τυπικός πειρασμός των γονέων - να ελέγξουμε με περιφερική όραση, πώς είναι το παιδί μας, αν προσεύχεται, αν δεν φλυαρεί, γιατί δεν έγινε δεκτός στην Θεία Κοινωνία, για ποιες αμαρτίες; Ίσως έτσι έμμεσα, να καταλάβουμε κάτι από τη συνομιλία με τον ιερέα; Από αυτές τις σκέψεις είναι σχεδόν αδύνατο να  απεμπλακείς, αν το παιδί σας είναι μαζί σας στο ναό. Όταν τα παιδιά είναι μικρά, τότε ο έλεγχος των γονέων σε λογικό μέτρο είναι κατανοητός και αναγκαίος, όταν όμως γίνονται έφηβοι, τότε ίσως είναι καλύτερα, με γενναία απόφαση, να σταματήσεις αυτό το είδος οικειότητας με αυτούς, να φύγεις μακριά από τη ζωή τους, να μειώσεις τον εαυτό σου, προκειμένου να έχουν περισσότερο το Χριστό, και λιγότερο εσένα.

Πηγή: imverias.blogspot.gr

Οἰ λογισμοί καθορίζουν τὴν ζωήν μας

Οἰ λογισμοί καθορίζουν τὴν ζωήν μας

Γέροντoς Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσας

Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας.  Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δεν βλάπτει τον εαυτό του - ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.

Με τους λογισμούς του ο άνθρωπος αναστατώνει ενίοτε την τάξη της Δημιουργίας. Έτσι καταστράφηκαν οι πρώτοι άνθρωποι -με έναν κατακλυσμό- εξαιτίας των κακών λογισμών και προθέσεών τους. Αυτό αληθεύει ακόμα και σήμερα - οι λογισμοί μας είναι κακοί και γι’ αυτό δεν αποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει να αλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να αλλάξει, αλλά είναι κρίμα που δεν έχουμε παραδείγματα να μας καθοδηγήσουν, ούτε στις οικογένειές μας ούτε στην κοινωνία μας.

Βλέπετε συνεπώς πως έχουν τα πράγματα. Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.

Εμείς ωστόσο, έχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή και θεία ενέργεια. Την ημέρα της τελικής κρίσεως θα ερωτηθούμε για το τι είδους χρήση κάναμε αυτής της δύναμης, της ζωής και της ενέργειας, που μας δόθηκαν: συμβάλαμε στην αρμονία του σύμπαντος ή σπείραμε δυσαρμονία;

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες, και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε το νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.

Όποτε τα προβλήματα πέφτουν πάνω μου σαν άχθος δυσβάσταχτο κι εγώ προσπαθώ να σηκώσω όλες τις μέριμνες του μοναστηριού και της αδελφότητας μόνος μου, συσσωρεύω μπελάδες σε μένα και την αδελφότητα. Ακόμα και το ευκολότερο έργο επιτελείται με τεράστια δυσκολία. Όταν όμως εναποθέτω τον εαυτό μου, την αδελφότητα και καθετί άλλο στον Κύριο, τότε ακόμα και τα δυσκολότερα έργα επιτελούνται με ευκολία. Δεν υπάρχει πίεση και βασιλεύει ειρήνη στην αδελφότητα.

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.

Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη.

Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.

Πηγή: Από το βιβλίο «Οι λογισμοὶ καθορίζουν τὴν ζωήν μας»

Σκόρπισε,λοιπόν,για να μη ζημιωθείς

Όταν είπε· «Κάνετε φίλους για τον εαυτό σας», δε σταμάτησε μέχρις εδώ, αλλά πρόσθεσε· «από τον άδικο μαμμωνά» (Λουκ. 16,9), για να είναι δικό σου το κατόρθωμα. Και εδώ δεν εννοεί τίποτε άλλο, παρά την ελεημοσύνη.
Το περίεργο είναι ότι δεν ομιλεί καθαρά για την περίπτωση, που δεν θα αδικήσουμε. Διότι λέει περίπου τα εξής: Απέκτησες άδικα κέρδη; Ξόδεψέ τα καλά. Συγκέντρωσες χρήματα από αδικίες; Σκόρπισέ τα δίκαια.
Τί αρετή, όμως, είναι αυτή, να δίνεις από τα άδικα κέρδη; Ο Θεός, που είναι φιλάνθρωπος, φθάνει και σε αυτό το σημείο της επιεικείας ακόμη. Κι αν κάνουμε έτσι, μας υπόσχεται πολλά αγαθά. Αλλ’ εμείς έχουμε σκληρυνθεί τόσο πολύ, ώστε να μην ελεούμε, ούτε και από τα άδικα κέρδη μας, αλλά ενώ αρπάζουμε πάρα πολλά, νομίζουμε ότι τα ξοφλήσαμε όλα, αν δώσουμε ένα μικρό μέρος.
Δεν άκουσες τον Παύλο, που λέει· «Αυτός που σπέρνει με φειδώ, με φειδώ και θα θερίσει;» (Β΄ Κορ. 9,6). Γιατί, λοιπόν, λυπάσαι να δώσεις; Μήπως είναι έξοδο; Μήπως είναι δαπάνη; Εισόδημα είναι και κερδοσκοπική ενέργεια. Και όπου έχουμε κερδοσκοπικές ενέργειες, εκεί έχουμε και περισσεύματα. Όπου έχουμε σπορά, εκεί έχουμε και συγκομιδή.
Εσύ, αν πρόκειται να σπείρεις γόνιμο και παχύ χωράφι, που μπορεί να φιλοξενήσει πολύ σπόρο, θα διέθετες όσα είχες και θα δανειζόσουν και από άλλους, γιατί θα έκρινες σαν ζημία στη περίπτωση αυτή την οικονομία. Όταν, όμως, πρόκειται να σπείρεις τον ουρανό, που δεν επηρεάζεται από τις ανώμαλες καιρικές συνθήκες, και που είναι σίγουρο ότι θα σου επιστρέψει πολύ περισσότερα από όσα θα σπείρεις, διστάζεις και οπισθοχωρείς και δε σκέπτεσαι ότι μπορεί να ζημιωθείς με την οικονομία και να κερδίσεις με τη σπατάλη!
Σκόρπισε, λοιπόν, για να μη ζημιωθείς. Μη κάνεις οικονομία, για να κάνεις οικονομία. Δώσε, για να κρατήσεις. Ξόδεψε, για να κερδίσεις. Και αν χρειαστείς να τα φυλάξεις, μη τα φυλάξεις εσύ. Διότι θα τα χάσεις, οπωσδήποτε. Να τα εμπιστευθείς στο Θεό. Διότι από εκείνον δεν θα τα κλέψει κανένας. Μη τα διαχειρίζεσαι εσύ. Διότι δε γνωρίζεις να κερδίζεις.
Δάνεισέ τα σ’ εκείνον, που δίνει τόκο μεγαλύτερο από το κεφάλαιο. Δάνεισέ τα εκεί, που δεν υπάρχει φθόνος, ούτε κατηγορία, ούτε σκευωρία, ούτε φόβος. Δάνεισέ τα σ’ εκείνον, που δεν τα χρειάζεται και θα τα χρησιμοποιήσει για σένα. Σ’ εκείνον, που τρέφει όλους και πεινά, για να μην πεινάσεις εσύ. Σ’ εκείνον που ζητιανεύει, για να πλουτίσεις εσύ. Δάνεισέ τα σ’ εκείνον, από όπου δεν μπορεί να οδηγηθείς στο θάνατο, αλλά θα κερδίσεις τη ζωή, αντί για το θάνατο. Διότι, οι τόκοι αυτών των χρημάτων, θα σου χαρίσουν τη βασιλεία των ουρανών, ενώ οι άλλοι θα έχουν ως αποτέλεσμα την αιώνια κόλαση. Οι δεύτεροι είναι αποτέλεσμα φιλαργυρίας, οι πρώτοι σωστής εκτιμήσεως των πραγμάτων. Οι δεύτεροι απανθρωπιάς, οι πρώτοι φιλανθρωπίας.
Ποιά δικαιολογία θα έχουμε, λοιπόν, αν αγωνιζόμαστε για εκείνα τα ανήθικα και τιποτένια και πρόσκαιρα και αίτια μεγάλης πυρκαγιάς για τον εαυτό μας, ενώ μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα και χωρίς κινδύνους και στον κατάλληλο καιρό και με πολλή ελευθερία και χωρίς επικρίσεις και φόβους και κινδύνους;

Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Πανικός στήν Κάτω Ἀχαϊα: Μετανάστες ἔκαψαν σταυρούς καί χριστιανικές εἰκόνες προκαλώντας ὀργή καί ἀγανάκτηση

 
Μετανάστες φέρονται να κατέστρεψαν εικόνες και άλλα χριστιανικά σύμβολα σε υπό κατεδάφιση σπίτι στην περιοχή της Κάτω Αχαϊας, προκαλώντας την οργή των κατοίκων της περιοχής που κάνουν λόγο για απίστευτη θρασύτητα και προσβολή των συμβόλων της πίστης και μάλιστα εντελώς απρόκλητα.
Όπως καταγγέλλουν στο thebest.gr κάτοικοι της περιοχής, οι μετανάστες που διαμένουν σε ερειπωμένο και ετοιμόρροπο λόγω σεισμού σπίτι στην οδό Αγίου Ιωάννη και Γερμανού, αφαίρεσαν εικόνες και σταυρούς από το εικονοστάσι του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που βρίσκεται παραπλεύρως, τις έσπασαν και τους έβαλαν φωτιά, ενώ κατέστραψαν και έπιπλα.


Στη συνέχεια φώναζαν Αλλάχ και έκαναν επικλήσεις στη θρησκεία τους, με τρόπο προκλητικό , ανάβοντας τα αίματα όσων έτυχε να παρακολουθήσουν τη σκηνή.



Στο σημείο εκλήθησαν μέλη των Αγανακτισμένων Πολιτών Δυτικής Αχαϊας που με τη σειρά τους- όπως λένε στο thebest.gr, κάλεσαν την αστυνομία η οποία και φέρεται να προχώρησε σε συλλήψεις, χωρίς ωστόσο να επιβεβαιώνεται επισήμως από την ΕΛ.Α.Σ το περιστατικό, που έχει ανάψει φωτιές στην περιοχή.


Το περιστατικό καταγγέλλει και ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Ραυτακόπουλος ο οποίος διατείνεται ότι παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν συχνά στην περιοχή το τελευταίο χρονικό διάστημα.


thebest.gr

http://anavaseis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_13.html?utm_source=BP_recent

Ηνωμένα Έθνη: Προτείνουν την Κωνσταντινούπολη ως νέα Παγκόσμια

Ηνωμένα Έθνη: Προτείνουν την Κωνσταντινούπολη ως νέα Παγκόσμια πρωτεύουσας

Δευτ 12 Νοέμ 2012, 23:11

Εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών καλεί πλέον στη δημιουργία μίας νέας παγκόσμιας πρωτεύουσας. Και η τοποθεσία αυτής;

Η Κωνσταντινούπολη! Ο Richard Falk, τονίζει ότι η Κωνσταντινούπολη πληροί τα κριτήρια για να αποτελέσει την παγκόσμια πρωτεύουσα επειδή είναι «καλός τουριστικός προορισμός», αποτελεί «έναν ασφαλή και αποδεκτό τόπο πραγματοποίησης των πλέον κρίσιμων και ευαίσθητων διπλωματικών διαβουλεύσεων», και έχει κερδίσει την οικονομική και πολιτική
αξιοπιστία, σε μία περίοδο που πολλά άλλα κράτη την έχουν χάσει (σ.σ pentapostagma.gr μήπως εννοεί την Ελλάδα ο κος Falk; - το πώς έχει κερδίσει η Τουρκία οικονομική και πολιτική αξιοπιστία είναι μία άλλη μεγάλη απορία... μάλλον είναι «καλό υποχείριο» των διεθνών οργανισμών)

Ο Falk όμως δεν σταματάεδώ την τεράστια πρόκληση. Ισχυρίζεται ότι η Τουρκία συνδυάζει ορθά το θρησκευτικό και το εκκοσμικευμένο στοιχείο, υπερβαίνοντας την πλήρη εκκοσμίκευση που ¨συναντά κανείς στα άλλα
έθνη’’.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Ότι τίθεται ως πρόταση μία παγκόσμια πρωτεύουσα; Ότι καταργείται η κοινή λογική και αντιστρέφεται η
πραγματικότητα για να είναι αυτή η νέα πρωτεύουσα η Κωνσταντινούπολη; 
Ο ισλαμισμός στην Τουρκία «δεν συνδυάζεται με το κοσμικό στοιχείο». Το 99,8 τοις εκατό των Τούρκων είναι μουσουλμάνοι και οι χριστιανικές και ευρύτερες αντι-μουσουλμανικές φωνές εκδιώκονται, καταδιώκονται και περιθωριοποιούνται...

Μήπως ετοιμάζεται κάτι πολύ σοβαρό, το οποίο θα πρέπει να αντιληφθούμε εγκαίρως;

pentapostagma.gr

Ευχή στον φύλακα Άγγελο

Ευχή στον φύλακα Άγγελο



Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας. Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν· σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν· καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.


Απόδοση στη Νεολληνική

Άγιε Άγγελε, εσύ που είσαι φύλακας (προστάτης) της αθλίας ψυχής μου και της ταλαίπωρης ζωής μου, μή με εγκαταλείψης τον αμαρτωλό, μήτε να απομακρυνθής από μένα εξ αιτίας της χαυνότητός μου. Μή επιτρέψης στον πονηρό δαίμονα να κυριαρχήσει επάνω μου κατατυραννώντας αυτό το θνητό μου σώμα. Κράτησε το ταλαίπωρο και παράλυτο χέρι μου και οδήγησέ με στην οδό της σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, εσύ που είσαι φύλακας και σκεπαστής της αθλίας ψυχής μου και του αθλίου σώματός μου, συγχώρησέ με για όλα εκείνα με τα οποία σε ελύπησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, και για όσα αμάρτησα την σημερινή ημέρα. Σκέπασέ με και τούτη τη νύκτα και διαφύλαξέ με από κάθε επήρεια του αντιπάλου διαβόλου, για να μή παροργίσω τον Θεό με κάποιο αμάρτημα. Και συνάμα πρέσβευε για χάρι μου προς τον Κύριο, να με στερεώση στον θείο φόβο (=σεβασμό) και να με κάνη δούλο άξιο της αγαθότητός του.

Αμήν.

Μην απελπίζεσαι για τις αμαρτίες σου

Όταν πέσει ένας άνθρωπος στην αμαρτία, σε οποιαδήποτε αμαρτία, δεν πρέπει να ξεχάσει την αγάπη και τη στοργή του ουράνιου Πατέρα του.

Εάν συμβεί, λοιπόν, να πέσει σε ποικίλα παραπτώματα, ας μην αμελήσει το καλό και ας μη σταματήσει στο δρόμο του. Αντίθετα, και αν νικηθεί, πάλι να σηκωθεί και να αγωνισθεί κατά των εχθρών του, και ας βάζει κάθε μέρα καινούργια θεμέλια στην καταστραφείσα οικοδομή του, και ας έχει, μέχρι να φύγει από τούτο τον κόσμο, στο στόμα του το λόγο του προφήτη: «Ας μη χαρεί ο εχθρός μου που έπεσα, γιατί πάλι σηκώνομαι. Και αν καθίσω στο σκοτάδι, ο Κύριος θα μου στείλει το δικό του φως» (Μιχ. 7, 8).
 
Σε καμιά περίπτωση, λοιπόν, να μη σταματήσει τον πόλεμο, και να μην προδώσει, με οριστική ήττα, την ψυχή του, όσο είναι ζωντανός και
αναπνέει. 

Και αν ακόμη συντίβεται το σκάφος της ψυχής του κάθε μέρα, και χάνει τα πνευματικά του εμπορεύματα, να μην παύσει να τα περιποιείται και να το φροντίζει. Και ας δανείζεται, και ας δουλέψει ταξιδεύοντας σε άλλα
καράβια, ζώντας με την ελπίδα.

Και ο Κύριος τότε, που θα δει τον αγώνα του, θα τον σπλαχνιστεί για το πάθημά του και θα του στείλει το έλεός του και θα του δώσει δύναμη να κάνει υπομονή , και να ανταπαντήσει στα καυστικά βέλη του εχθρού. Αυτή είναι η σοφία που δίνει ο Θεός, και αυτός είναι ο σοφός άρρωστος, αυτός που δεν έχασε την ελπίδα του. Είναι καλύτερα να κατακριθούμε μόνο για μερικά στραβά που κάναμε, αν δεν τα διορθώσουμε, παρά για την πλήρη εγκατάλειψη του αγώνα μας.

Ό σταυρός μας και ό Σταυρός του Χριστού

Ό σταυρός μας και ό Σταυρός του Χριστού

Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στους μαθητές Του: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθεί».

Γιατί είπε, «τον σταυρό του»; Επειδή είναι σταυρός προσωπικός. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, έχει να σηκώσει τον δικό του σταυρό, ό όποιος, όμως, ονομάζεται συνάμα και Σταυρός του Χριστού.

Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι οι θλίψεις και οι οδύνες της επίγειας ζωής, θλίψεις και οδύνες προσωπικές.
Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι ή νηστεία, ή αγρυπνία και οι άλλες ασκήσεις της ευσέβειας, με τις όποιες ταπεινώνεται ή σάρκα και υποτάσσεται το πνεύμα. Είναι κι αυτές προσωπικές, καθώς πρέπει να αναλογούν στις δυνάμεις τού καθενός.

Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες και τα πάθη, προσωπικά επίσης. Με ορισμένα απ’ αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τα αποκτά στην πορεία της επίγειας ζωής του.
Ό Σταυρός τού Χριστού είναι ή διδασκαλία τού Χριστού.

Μάταιος και ατελέσφορος ό σταυρός, όσο βαρύς κι αν είναι, πού σηκώνουμε, ακολουθώντας τον Χριστό, αν δεν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού.
Για τον μαθητή του Χριστού «ό σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ό μαθητής του Χριστού έχει την ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος πάντοτε αγρυπνεί γι’ αυτόν, ότι Εκείνος είναι πού παραχωρεί όλες τις θλίψεις, ως απαραίτητο και αναπόφευκτο όρο της χριστιανικής ιδιότητας, και ότι μ’ αυτές μιμείται και οικειώνεται τον Χριστό, γίνεται μέτοχος των παθημάτων Του στη γή, για να γίνει μέτοχος και της δόξας Του στον ουρανό.
Για τον μαθητή τού Χριστού «ό σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ό αληθινός μαθητής τού Χριστού μοναδικό σκοπό της ζωής του έχει την εκπλήρωση των εντολών Εκείνου. Οι πανάγιες εντολές τού Χριστού γίνονται για τον μαθητή Του σταυρός, πού πάνω του διαρκώς σταυρώνει τον παλαιό αμαρτωλό εαυτό του «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του».
Έτσι γίνεται φανερό ότι, για να σηκώσει κανείς τον σταυρό του και ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει ν’ απαρνηθεί τον εαυτό του να τον απαρνηθεί ως τον αφανισμό της ψυχής του! Ναι, γιατί τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικά διαπότισε ή αμαρτία τη φθαρμένη φύση μας, ώστε ή ψυχή μας πρέπει ν’ αφανιστεί και να γεννηθεί πάλι από το Άγιο Πνεύμα.

Για να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει, πρώτον, να αρνηθείς στο σώμα την ικανοποίηση των ιδιότροπων επιθυμιών του, προσφέροντας του μόνο τα απαραίτητα για τη συντήρηση του’ δεύτερον, να παραδεχθείς ότι το δίκαιο σου είναι απάνθρωπη αδικία και ή λογική σου τέλειος παραλογισμός ενώπιον τού Θεού και, τρίτον, να παραδοθείς στον Κύριο με ακλόνητη πίστη και να επιδοθείς στην επιμελή σπουδή τού Ευαγγελίου, αποστέργοντας το θέλημα σου.

Όποιος μ’ αυτόν τον τρόπο απαρνείται τον εαυτό του, είναι ικανός να σηκώσει τον σταυρό του. Με πνεύμα υποταγής στον Θεό και με την επίκληση της βοήθειας Του, ή οποία έρχεται να τον ενισχύσει, κοιτάζει άφοβα και ατάραχα τη θλίψη να τον πλησιάζει και ετοιμάζεται μεγαλόψυχα να την υπομείνει. Ελπίζει ότι έτσι θα γίνει μέτοχος των παθημάτων τού Χριστού και θα φτάσει στην ομολογία Του, ομολογία μυστική, με τον νου και την καρδιά, αλλά και φανερή, με τις πράξεις και ολόκληρη τη ζωή.
Όσο ό σταυρός παραμένει μόνο δικός μας, είναι πολύ βαρύς. Όταν μεταβληθεί σε Σταυρό τού Χριστού, γίνεται εξαιρετικά ελαφρός. «Γιατί ό ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό», είπε ό Κύριος.

Ό σταυρός τοποθετείται στους ώμους τού μαθητή τού Χριστού, όταν αυτός αναγνωρίσει πώς είναι άξιος των θλίψεων πού τού έστειλε ή πρόνοια τού Θεού.
Ό μαθητής τού Χριστού σηκώνει ορθά τον σταυρό του, όταν παραδέχεται ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες για τη μεταμόρφωση του, την ομοίωση του με τον Χριστό και τη σωτηρία του.
Ή καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι ή καθαρή θέαση και επίγνωση της άμαρτωλότητάς σου. Σ’ αυτή την επίγνωση δεν υπάρχει αυταπάτη. Απεναντίας, αν ομολογείς πώς είσαι αμαρτωλός αλλά βαρυγκωμάς για τον σταυρό σου, αποδεικνύεις πώς έχεις επιφανειακή γνώση της άμαρτωλότητάς σου και βρίσκεσαι μέσα στην αυταπάτη.

Ή καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι ή πραγματική μετάνοια
Καρφωμένος στον σταυρό, ομολόγησε μπροστά στον Κύριο πώς οι αποφάσεις Του είναι αλάθητες. Κατηγόρησε τον εαυτό σου, δικαίωσε την κρίση του Θεού, και θα λάβεις την άφεση των αμαρτιών σου.
Καρφωμένος στον σταυρό, γνώρισα τον Χριστό, και θ’ ανοιχθούν για σένα οι πύλες του παραδείσου.
Καρφωμένος στον σταυρό σου, δόξασε τον Κύριο, αποδιώχνοντας ως άνομο και βλάσφημο κάθε λογισμό παραπόνου και γογγυσμού.
Καρφωμένος στον σταυρό σου, ευχαρίστησε τον Κύριο γι’ αυτό το ανεκτίμητο δώρο Του τη δυνατότητα, δηλαδή, πού σου δίνει να Τον μιμηθείς με τις οδύνες σου.
Καρφωμένος στον σταυρό σου, να θεολογείς- γιατί ό σταυρός είναι το αληθινό σχολείο, το μοναδικό θησαυροφυλάκιο και ό ύψιστος θρόνος της αυθεντικής θεολογίας. Δίχως σταυρό δεν υπάρχει ζωντανή γνώση του Θεού.

«Μη ζητάς την τελειότητα τού νόμου της ελευθερίας (δηλ. του Ευαγγελίου) σε ανθρώπινες αρετές, γιατί τέλειος άνθρωπος μ’ αυτές τις αρετές δεν υπάρχει η τελειότητα του είναι κρυμμένη στον Σταυρό του Χριστού».
Σε Σταυρό του Χριστού μεταβάλλει ο σταυρός του μαθητή του Χριστού, όταν αυτός τον σηκώνει με ειλικρινή συναίσθηση της αμαρτωλότητα του ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Κύριο. Από την ευχαριστία και τη δοξολογία έρχεται ή πνευματική παρηγοριά. Ή ευχαριστία και ή δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγές ασύλληπτης και άφθαρτης χαράς, που κοχλάζει ευεργετικά μέσα στην καρδιά, ξεχύνεται στην ψυχή, απλώνεται στο σώμα, κυριεύει όλη την ύπαρξη την ανθρώπου.

Ό Σταυρός του Χριστού είναι για τούς σαρκικούς ανθρώπους ασήκωτος. Για τον μαθητή και ακόλουθο του Χριστού, όμως, είναι αστείρευτη πηγή ανέκφραστης πνευματικής ευφροσύνης. Τόσο μεγάλη είναι αυτή ή ευφροσύνη, πού εξουδετερώνει εντελώς τη θλίψη και τον πόνο.
Ή νεαρή Μαύρα είπε στον σύζυγο της Τιμόθεο, όταν εκείνος, υπομένοντας με καρτερία φοβερά βασανιστήρια για την πίστη του στον Χριστό, την καλούσε στο μαρτύριο: “Φοβάμαι, αδελφέ μου, να μη δειλιάσω, όταν δώ τα βασανιστικά όργανα και τον οργισμένο ηγεμόνα φοβάμαι μήπως λυγίσω, επειδή είμαι νέα”. Και ό Τιμόθεος της απάντησε: “Να στηρίξεις την ελπίδα σου στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, και τα βασανιστήρια θα γίνουν λάδι, πού θα χυθεί πάνω στο σώμα σου, θα γίνουν πνοή δροσιάς, πού θα σε ανακουφίσει από τούς πόνους σου”.

Ό Σταυρός είναι ή δύναμη και ή δόξα των αγίων όλων των αιώνων.
Ό Σταυρός είναι ό θεραπευτής των παθών και ό εξολοθρευτής των δαιμόνων.
Θανατηφόρος είναι ό σταυρός τους για όσους δεν φρόντισαν να τον μεταβάλουν σε Σταυρό του Χριστού, για όσους βαρυγκωμούν ενάντια στη θεία πρόνοια, για όσους παραδίνονται στην απελπισία και την απόγνωση. Οι αμαρτωλοί πού δεν έχουν επίγνωση της άμαρτωλότητάς τους, επομένως ούτε και μετάνοια, πεθαίνουν για πάντα πάνω στον σταυρό τους και στερούνται, από έλλειψη αυτογνωσίας και καρτερίας, την αληθινή ζωή, τη ζωή μαζί με τον Θεό. Οι ψυχές τους κατεβαίνουν από τον σταυρό των θλίψεων μόνο νεκρές, για να ριχθούν στον αιώνιο τάφο, στη φυλακή του άδη.

Ό Σταυρός του Χριστού ανυψώνει πάνω από τη γη τον σταυρωμένο σ’ αυτόν μαθητή του Χριστού. Ό μαθητής του Χριστού, καρφωμένος στον σταυρό του και Σταυρό του Χριστού, έχει τις σκέψεις του στραμμένες στα αιώνια και άφθαρτα αγαθά, με τον νου και την καρδιά του ζει στον ουρανό και θεωρεί τα μυστήρια του Πνεύματος.
«Όποιος θέλει να με ακολουθήσει», είπε ό Κύριος, «ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί». Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

Πηγή:agioritis.pblogs.gr

Διατί κάνουμε τὸν Σταυρόν μας…

Διατί κάνουμε τὸν Σταυρόν μας…

Τι συμβολίζει και πως γίνεται σωστά…

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι; Γιατί γίνεται;
Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:
α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.
β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας.

γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τoν Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.

Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Πώς κάνουμε το σταυρό μας;

Αυτό φυσικά το ξέρουν και τα παιδιά. Ενώνουμε τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού μας χεριού και τα αγγίζουμε στο μέτωπό μας, μετά στην κοιλιά μας και στη συνέχεια στο δεξιό και τον αριστερό ώμο μας. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος. Γι᾽ αυτό, δεν είναι σωστό να κάνουμε απλά μια αόριστη κίνηση (να «παίζουμε μαντολίνο», όπως λέει ο λαός). Αν «βαριόμαστε» ή ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με το Θεό – και τα βήματα αυτά είναι τόσο πολύτιμα!…
Το σημαντικότερο βέβαια από τα βήματα αυτά μπορούμε να πούμε πως είναι το να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Αρχίζουμε λοιπόν από τα απλά (όπως το σημείο του σταυρού) και μ᾽ αυτά ζητάμε βοήθεια από τον Θεό, για να προχωρήσουμε στα δύσκολα.
Τι συμβολίζει το σημείο του σταυρού;
Κατά τον μεγάλο δάσκαλο της χριστιανικής ζωής άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος-19ος αιώνας), ο σταυρός περιέχει τους εξής συμβολισμούς…
• Αγγίζουμε στο μέτωπο: ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν στον ουρανό.
• Κατεβαίνουμε στην κοιλιά μας: από τον ουρανό, ο Κύριος έγινε άνθρωπος και μπήκε στη μήτρα της Θεοτόκου (της Παναγίας).
• Υψωνόμαστε στους ώμους μας: παρακαλούμε τον Θεό να μάς τοποθετήσει «στα δεξιά Του» (στον παράδεισο) κι όχι «στ᾽ αριστερά» (στην κόλαση), σύμφωνα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που κάνει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 25.
Τα τρία ενωμένα δάχτυλά μας συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, ενώ τα άλλα δύο συμβολίζουν ότι ο Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος.
Λίγα ιστορικά στοιχεία…
Από την ίδρυση του χριστιανισμού οι χριστιανοί σέβονται τον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «ο σταυρός του Χριστού» είναι το μόνο θέμα, για το οποίο θα μπορούσε να είναι περήφανος, και ότι «ο λόγος του σταυρού» φαίνεται ανοησία σ᾽ εκείνους που ζουν μακριά από τον Θεό, για τους χριστιανούς όμως είναι «δύναμις Θεού» (Προς Γαλάτας, 6, 14, Α´ προς Κορινθίους, κεφ. 1).
Ο απόστολος Πέτρος ζήτησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να θανατωθεί ακριβώς όπως ο αγαπημένος του δάσκαλος. Το ίδιο και ο απόστολος Ανδρέας, στην Πάτρα, ο οποίος μάλιστα χαιρέτισε τον σταυρό, πριν καρφωθεί σ᾽ αυτόν, και τον ονόμασε «αγιασμένο από το σώμα του Χριστού» και «γεμάτο χαρά».
Στις Πράξεις του αποστόλου Ανδρέα (ένα βιβλίο πού γράφτηκε γύρω στο 150-180 μ.Χ.) αναφέρεται ήδη η συνήθεια των χριστιανών να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού κουνώντας τα δάχτυλά τους. Το ίδιο αναφέρουν κι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ωριγένης, ο Λακτάντιος κ.ά. Φαίνεται ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν τον σταυρό τους πάνω στο μέτωπό τους, με το ένα δάχτυλο.

Οι χριστιανοί κάνουμε τον σταυρό μας όταν φεύγουμε για κάπου και όταν φτάσουμε, πριν κοιμηθούμε και αφού ξυπνήσουμε, όταν αρχίζουμε κι όταν τελειώνουμε μια δουλειά ή το φαγητό μας, όταν βάζουμε το φρεσκοζυμωμένο ψωμί στο φούρνο ή το τσουκάλι στη φωτιά, όταν ευλογούμε τα παιδιά μας ή άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρό προς το μέρος τους)… Γενικά, ζούμε και πεθαίνουμε κάτω απ᾽ το σημείο του σταυρού – ώστε να κάνουμε μόνο πράγματα πού αρέσουν στον Θεό και να είμαστε πάντοτε μαζί Του.

Πηγή: agioritikovima.gr

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ!!!

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ!!!

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ ΤΟ ΕΞΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ: ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ «ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ» ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΜΑΣ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ

ΓΕΜΙΣΑΜΕ «δεσποτάδες», πληθωρισμὸς «μιτροφόρων»! Ἡ  Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐξέλεξε ἄλλους δύο μητροπολίτες γιὰ τὶς κενὲς Μητροπόλεις  Νικοπόλεως καὶ Ἱερισσοῦ. Δὲν στέγνωσε ἀκόμη τὸ μελάνι ἀπὸ  τὰ σχόλια γιὰ τοὺς δεκάδες «βοηθοὺς ἐπισκόπους», ποὺ ἐξέλεξε πέρυσι ἡ Ἱεραρχία. Ἡ  Ἐκκλησία τῆςἙλλάδος κατέχει τὸν μεγαλύτερο ἀριθμὸ ἐπισκόπων,   σὲ σχέση μὲ τὸν πληθυσμό  της, ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες! Ἡ πατρίδα μας βιώνει τὸ φάσμα τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης. Γίνεται ἀγωνιώδης προσπάθεια συρρίκνωσης τῶν δημόσιων ὑπηρεσιῶν, γιὰ ἐξοικονόμηση δαπανῶν. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι εἶναι ἄνεργοι, πεινασμένοι καὶ δυστυχῶς πολλοὶ καταφεύγουν στὶς αὐτοκτονίες. Οἱ κυβερνῶντες μας ἐκλιπαροῦν, ταπεινωμένοι στοὺς ξένους τοκογλύφους, νὰ μᾶς δοθοῦν δάνεια, μὲ δυσβάστακτους ὅρους, γιὰ νὰ πληρωθοῦνοἱ μισθοί, οἱ συντάξεις, τὰ φάρμακα καὶ τὰ νοσοκομεῖα. Μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴ φρικώδη κατάσταση ὁ λαὸς μας διερωτᾶται, μήπως καὶ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ ἔπρεπε νὰ συμμαζέψει «τὰ τοῦ οἴκου της». Μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει ἡ περιπόθητη ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἀναδιάρθρωση τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ ἐπανέρθει ὁ ἀρχαῖος θεσμὸς τῶν ἐλάχιστων μητροπολιτῶν, ἀρχιεπισκόπων καὶ χωρεπισκόπων; Ἀπὸ ποῦ καὶ ὡς ποῦ, Μητρόπολη (μητέρα πόλις) ἡ Ἱερισσός, τὰ Κύθηρα καὶ ἡ Ναύπακτος; Δὲν ἀρκεῖ μία Μητρόπολη (καὶ πολὺ εἶναι) σὲ κάθε νομό; Δὲ νομίζουν οἱ Σεβασμιώτατοι ὅτι πρέπει νὰ γίνει καὶ στὴν Ἐκκλησία «Καλλικράτης», δηλαδὴ νὰ καταργοῦνται καὶ νὰ συνενώνονται μικρὲς Μητροπόλεις, πού χηρεύουν; Μὲ ποιὰ δικαιολογία ἀπευθύνονται στὴν Πολιτεία νὰ λύσει τὸ θέμα διορισμοῦ ἐφημερίων, ὅταν δὲν βλέπουν οἱ κυβερνῶντες ἁπτὰ παραδείγματα ἀνανέωσης καὶ στὴν Ἐκκλησία; Μεταφέρουμε ἐδῶ τὸ ἐρώτημα πολλῶν πιστῶν: Ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς «δεσποτάδες» ἡ ποσόστωση 1/10 γιὰ τὸ διορισμό τους; Τὰ σχόλια αὐτὰ εἶναι καλόπιστα, καρπὸς ἀγωνίας μας γιὰ τὴν πορεία καὶ τὸ σωστικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν «πληθωρισμὸ τῶν μιτροφόρων»! Σεβασμιώτατοι τολμῆστε!

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1950

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!!!

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!!!

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ!

Για τον αρχιμανδρίτη της Μητροπόλεως Πειραιώς Παύλο Δημητρακόπουλο ο αείμνηστος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας είναι “ο παράνομος αξιοθρήνητος Πατριάρχης”, ο οποίος “ουκ ηβουλήθη συνιέναι”, “έκανε αιρετικές και βλάσφημες δηλώσεις”, είναι “πρωτοπόρος και συνήγορος της αιρέσεως του Οικουμενισμού όσο κανένας άλλος”, “ το πρόσωπο εκείνο, που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση μέσα στα σπλάγχνα της Ορθοδοξίας”, και άλλα παρόμοια.

Εξόχως ενδεικτικός είναι και ο τίτλος του σχετικού άρθρου του αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου: "Ο Αθηναγόρειος θρύλος. 40 χρόνια μετά την κοίμηση μιας αξιοθρήνητης προσωπικότητος". Για τον έτερο κληρικό της Μητροπόλεως Πειραιώς Άγγελο Αγγελακόπουλο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι τουλάχιστον “τρομοκράτης”, όταν γράφει:  “Όταν όμως αί δυνάμεις αύται κατήρτισαν και υπέγραψαν την «Ομολογίαν Πίστεως» ο οικουμενιστής Οικουμενικός Πατριάρχης έντρομος έσπευσε νά δηλώση ότι δέν προδίδει τήν Πίστιν, ετρομοκράτει τούς Σεβ. Μητροπολίτας της Ελλάδος, οι οποίοι την υπέγραψαν και απελογείτο, δηλών ότι τάς αποφάσεις διά τήν πορείαν των διαλόγων δέν τάς λαμβάνει μόνος του, αλλά αύται είναι συλλογικοί των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών”. Κι ακόμα, σύμφωνα πάντα με τον εν λόγω κληρικό “ο Οικ. Πατριάρχης έθεσεν εις τήν υπηρεσίαν του Παπισμού τό κείμενον του Αγίου Νεκταρίου, διά νά υπηρέτηση τήν «διπλωματίαν της αγαπολογίας και νά συκοφαντήση όσους αντιδρούν εις τούς θεολογικούς διάλογους, οί οποίοι ωδηγήθησαν εις αδιέξοδον και εις ναυάγιον”. Σχεδόν παντού στο κείμενο του εν λόγω κληρικού προστίθεται στον Οικουμενικό  Πατριάρχη το προσωνύμιον “ο οικουμενιστής”, ο οποίος είναι"«γνήσιον τέκνον» του μακαριστού Πατριάρχου Αθηναγόρου. Παραθεωρεί τά δόγματα της Εκκλησίας μας, καταφρονεί τούς Ιερούς Κανόνας, υποκριτικώς (όπως και άλλοι οικουμενισταί Αρχιερείς) εκφωνεί τό Σύμβολον της Πίστεως, θυσιάζει τήν Αλήθειαν της Πίστεως πρός χάριν της αγαπολογίας". Και άλλα πολλά παρόμοια γράφονται στα προμνημονευθέντα κείμενα, τα οποία πρόσφατα κυκλοφόρησαν αυτές τις μέρες - σχεδόν ταυτόχρονα - στο διαδίκτυο.  Ασφαλώς, λοιπόν, εξάγεται το συμπέρασμα, ότι
από την Μητρόπολη Πειραιώς – προφανώς με τις ευλογίες του οικείου επισκόπου – επιχειρείται μια ολομέτωπη επίθεση προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον σημερινό Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, με σκοπό τη μεγαλύτερη δυνατή φθορά. Φυσικά οι κληρικοί αυτοί είναι μειράκια έναντι των μορφών που επικρίνουν. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουν την παραμικρή συστολή και γράφουν ...ανελέητα, όπως προφανώς είναι και οι ίδιοι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δε νομίζω πως θα βρεθεί κληρικός να τους απαντήσει υπερασπιζόμενος τη μνήμη του Αθηναγόρα ή την Πατριαρχία Βαρθολομαίου. Για όσους καταλαβαίνουν αυτό λέει πολλά...

Π.Α.Α.

ΠΗΓΗ ''ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ''

Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος - Περί Θεολογίας

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ - ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Εν Πειραιεί
11-10-2012

Πρωτοπρεσβ. Άγγελος  Αγγελακόπουλος
εφημέριος Ι.Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης  Πειραιώς

Στις 12 Οκτωβρίου η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει τήν μνήμη του οσίου καί θεοφόρου πατρός ημών Συμεώνος του νέου Θεολόγου.

Ο όσιος Συμεών ήκμασε στά τέλη του 10ου καί στίς αρχές του 11ου αιω. στήν Κων/λη. Γεννήθηκε τό 957 καί κοιμήθηκε τό 1035. Ήταν ηγούμενος της  Ιεράς Μονής του Στουδίου.

Γιατί, όμως, ονομάσθηκε «νέος θεολόγος»; Ονομάσθηκε από τούς μαθητές του «νέος» γιά νά ξεχωρίζει από τούς παλαιούς θεολόγους˙ τόν άγιο Ιωάννη τόν Θεολόγο καί τόν άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο.

Όπως είναι γνωστό η Ορθόδοξος Εκκλησία έδωσε τόν τίτλο «θεολόγος» καί αναγνωρίζει μόνο τρεις αγίους ως «θεολόγους»˙ τόν άγιο Ιωάννη τόν Θεολόγο, τόν άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν σημερινό εορτάζοντα όσιο Συμεώνα τόν νέο Θεολόγο. Μόνο αυτοί οι τρεις είναι οι πιό γνήσιοι καί πιό αυθεντικοί θεολόγοι, μετά, βεβαίως, από τόν ίδιο τόν Θεό Λόγο, τόν Χριστό. Γιατί, θεολόγος αποκαλείται αυτός πού έχει δει τόν Θεό Λόγο, πού έχει εμπειρία του Θεού Λόγου. Θεολόγος εν πρώτοις είναι ο θεόπτης, ο αυτόπτης καί αυτήκοος του Θεού Λόγου. Θεολογία είναι η θεοπτία. Με την έννοια αυτή οι πρώτοι θεολόγοι είναι οι άγιοι Απόστολοι, που είδαν, έζησαν και βίωσαν με τον Χριστό. Θεολόγος, κατά δεύτερον, είναι ο «επόμενος τοις αγίοις πατράσι», είναι αυτός που ακολουθεί πιστά και με πνεύμα ταπεινώσεως τους γνησίους και αυθεντικούς θεολόγους και θεόπτες, τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρες. Θεολόγος, επίσης, είναι καί όποιος προσεύχεται. «Ει προσεύχη, θεολόγος ει», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Το Ορθοδόξως θεολογείν είναι το αλιευτικώς θεολογείν και όχι το αριστοτελικώς και φιλοσοφικώς θεολογείν, όπως συμβαίνει κατ’αρχήν στην αιρετική και εκπεσούσα Δύση, ιδίως στις αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, και κατά δεύτερον στην καθ’ημάς Ανατολή, ιδίως στους κόλπους της παναιρέσεως του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Θεολόγος δέν καθίσταται όποιος περνά μέ εξετάσεις στις Θεολογικές και Εκκλησιαστικές Σχολές και Ακαδημίες, φοιτά σ’αυτές καί παίρνει τό πτυχίο θεολογίας, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό και ακόμη γίνεται πανεπιστημιακός, ακαδημαϊκός καθηγητής θεολογίας. Γιατί, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές ιστορικά και αποδεικνύεται και μέχρι σήμερα, πολλοί απ’αυτούς τούς πτυχιούχους καί ακαδημαϊκούς θεολόγους, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, κηρύττουν και πράττουν αντίθετα πράγματα πρός τήν Ορθόδοξη θεολογία και πίστη, το Ευαγγέλιο, την Αγία Γραφή, τους Ιερούς Κανόνες, τους Αγίους Πατέρες και την εν γένει Ορθόδοξη Παράδοση καί καταντούν αθεολόγητοι θεολόγοι ή καλύτερα θολολόγοι, σύμφωνα με τον Γέροντα Παΐσιο, καταντούν αντίχριστοι, άθεοι, αιρετικοί, οικουμενιστές, επειδή τούς λείπει ακριβώς αυτή η εμπειρική σχέση μέ τόν ίδιο τόν Θεό Λόγο. Επομένως, η θεολογία είναι πρωτίστως εν Χριστώ βίωμα καί εμπειρία καί όχι ξερές ακαδημαϊκές, γνωσιολογικές καί νοησιαρχικές σπουδές και γνώσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σωστή, ορθόδοξη θεολογία καλλιεργήθηκε καί καλλιεργείται στά μοναστήρια (όσα απ’αυτά παραμένουν ορθόδοξα και δεν έχουν κλίνει γόνυ στον οικουμενισμό) καί ότι από’κει έβγαιναν καί βγαίνουν οι πραγματικοί θεολόγοι καί όχι από τίς σχολές.

Ένας μεγάλος θεολόγος της περιόδου της Τουρκοκρατίας, ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης ο Νάξιος, στο βιβλίο του «Νέα Κλίμαξ»[1] , ομιλώντας περί θεολογίας, καταθέτει τα εξής αξιοπρόσεκτα:

«Γνωρίζω ότι το χάρισμα της ιεράς θεολογίας είναι το υψηλότερο και πλατύτερο απ’ όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Γι’αυτό και τα σκεπάζει όλα, όπως η όρνις (η κότα) σκεπάζει τα νοσσία της (τα κοτοπουλάκια της), όπως έλεγε, παρομοιάζοντας το χάρισμα, ο όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης. Γι’αυτό και περισσότερο από τα άλλα χαρίσματα ελκύει και κεντά την καρδιά, την αγάπη και τον έρωτά της. Γιατί, όπως το υποκείμενο της θεολογίας είναι το πάντων ανώτατο και ερωτικώτατο, επειδή είναι αυτό το υπέρτατο όν και άκρον εφετόν, δηλ. ο άγιος Τριαδικός Θεός, έτσι και η περί αυτού θεολογία είναι η πάντων υπερτάτη και ερασμιωτάτη. Γι’ αυτό έτσι ορίζει την θεολογία ο όσιος Ιωσήφ ο Βρυέννιος στον τρίτο λόγο του περί Τριάδος: «Θεολογία είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη κατ’εξοχήν των επιστημών, της οποίας αρχή και υποκείμενο και τέλος είναι αυτός ο Θεός»[2] . Και εξηγεί στον πέμπτο λόγο του περί Τριάδος την αιτία : «Γιατί η θεολογία υπέρκειται κατ’ασύγκριτο λόγο της φιλοσοφίας και δεν υπόκειται σ’αυτή»[3] .

Στη συνέχεια ο Όσιος Νικόδημος μάς δίνει τις προϋποθέσεις του θεολογείν, μάς συμβουλεύει και μάς παρακινεί όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς: «Εάν, λοιπόν, κι εσύ, αγαπητέ, ποθείς να αποκτήσεις το χάρισμα αυτό, πρέπει να γνωρίζεις και να φυλάττεις τα ακόλουθα οκτώ πράγματα:

Α) Πρέπει να φυλάττεις τις εντολές του Θεού και διά της πράξεως να ανεβαίνεις στη θεωρία, καθώς μάς συμβουλεύει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πρώτο λόγο του περί θεολογίας[4].

Β) Πρέπει να υποτάσσεις το σώμα και τα πάθη του σώματος και να καθαίρεις τις αισθήσεις του σώματος και της ψυχής. Προτού να καθάρεις τον εαυτό σου, δεν είναι ασφαλές για’ σένα ούτε οικονομία ψυχών να λάβεις ούτε να θεολογείς, όπως παραινεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πρώτο λόγο του περί θεολογίας: «Διά τούτο καθαρτέον εαυτόν πρώτον, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον».  Εάν δεν έφθασες στην τελεία κάθαρση, αλλά ακόμη καθαίρεσαι, δεν ταιριάζει να θεολογείς: «Ου γαρ του παντός θεολογείν, αλλά των κεκαθαρμένων, ήγουν των καθαιρουμένων, το μετριώτατον». Λέει και ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφεύς της Κλίμακος, ότι το τέλος της καθάρσεως είναι υπόθεση θεολογίας, αύξηση φόβου, αρχή αγάπης.

Γ) Πρέπει να γνωρίζεις ότι η θεολογία είναι διττή:

α) προηγουμένη και β) επομένη.                           

α) Προηγουμένη θεολογία είναι αυτή, που διαλέγεται περί της υπάρξεως του Θεού.

β) Επομένη θεολογία είναι αυτή, που συνάγει, που συμπεραίνει, από τη δημιουργία και την πρόνοια των κτισμάτων, ότι υπάρχει Θεός, που δημιούργησε τα πάντα και προνοεί γι’ αυτά. Αλλά και ο Θεοφόρος Μάξιμος ο Ομολογητής [5]  στη β΄ εκατοντάδα των θεολογικών κεφαλαίων διττή λέει ότι είναι η θεολογία : α) καταφατική και β) αποφατική. α) Καταφατική θεολογία ή κατάφαση είναι «η των όντων θέσις», δηλ. η απόδοση θετικών ιδιοτήτων στο Θεό, λόγω της αιτιώδους σχέσεώς Του με τον κόσμο. Η καταφατική θεολογία αναφέρεται στην προσιτή, καταληπτή και γνωστή όψη του Θεού. Λέμε π.χ. ότι ο Θεός είναι αγαθός, σοφός, παντοδύναμος, δίκαιος κ.λπ. β) Αποφατική θεολογία είναι απόδοση αποφατικών, αρνητικών ιδιοτήτων στο Θεό, με τα οποία διαφοροποιείται πλήρως από την κτιστή πραγματικότητα και μέσω των οποίων υπογραμμίζεται η υπεροχή του Θεού έναντι των κτιστών όντων. Η αποφατική θεολογία αναφέρεται στην απρόσιτη, ακατάληπτη και άγνωστη όψη του Θεού. Λέμε π.χ. ότι ο Θεός είναι άκτιστος, άναρχος, αόρατος, άχρονος, αΐδιος, ακατάληπτος, απρόσιτος, ανερμήνευτος, υπέρχρονος, υπερέκεινα κ.λπ. Η αποφατική θεολογία είναι υψηλότερη της καταφατικής. Ο Θεός, όμως, τελικώς, είναι υπεράνω, υπέρκειται τόσο της καταφατικής όσο και της αποφατικής θεολογίας.

Και ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο «Περί θείων ονομάτων» [6]  έργο του σε δύο διαιρεί την θεολογία: α) σε ενωμένη και β) σε διακεκριμένη. α) Ενωμένη θεολογία ονομάζεται τα φυσικά ιδιώματα της θείας ουσίας, που είναι κοινά σ’αυτή. Δηλ. το υπεράγαθο, το υπέρθεο, το υπερούσιο, το υπέρζωο, το υπέρσοφο, η αγνωσία, το παννόητον, η πάντων θέση, η πάντων αφαίρεση, το υπέρ κάθε θέση και αφαίρεση. Και όλα τα αιτιολογικά, δηλ. το αγαθό, το καλό, το όν, το ζωογόνο, το σοφό. Και όλα όσα προέρχονται από τις αγαθοπρεπείς δωρεές της Θεότητος, δηλ. η πάντων αγαθών αιτία. β) Διακεκριμένη θεολογία είναι τα υπερούσια ονόματα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, χωρίς να υπάρχει σ’αυτά καμμία αντιστροφή ή να εισάγεται κάποια κοινότητα. Διακεκριμένα είναι επίσης και τα ακοινώνητα υποστατικά ιδιώματα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Δηλ. το αγέννητο για τον Πατέρα, το γεννητό για τον Υιό και το εκπορευτό για το Άγιον Πνεύμα. Διακεκριμένη, επίσης, είναι η παντελής και αναλλοίωτη ύπαρξη του Ιησού.

Δ) Πρέπει να διαβάζεις και να μελετάς την Παλαιά Γραφή και μάλιστα τη Νέα, γιατί η Αγία Γραφή θεολογία ονομάζεται σε πολλά μέρη από τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη. Ο ίδιος ο άγιος ονομάζει τους θείους Αποστόλους κυρίως θεολόγους. Μελέτησε επίσης την δογματική θεολογία, ιδίως του οσίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, την επιτομή των δογμάτων της πίστεως του κυρού Αθανασίου, την δογματική πανοπλία και τους θεολογικούς λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του Μ. Βασιλείου, του οσίου Μαξίμου του Ομολογητού, του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του οσίου Ιωσήφ του Βρυεννίου κ.ά.

Ε)  Πρέπει να γνωρίζεις αυτό, που παραγγέλλει ο όσιος Ιωσήφ ο Βρυέννιος στον πρώτο λόγο του περί Τριάδος [7]: «Πρέπει αυτός που θεολογεί πριν από κάθε άλλο πράγμα να γνωρίζει επιστημονικώς τους όρους των θείων ονομάτων και επισταμμένως την σημασία τους. Δηλ. τί σημαίνει Μονάδα στον Θεό και τί Τριάδα. Τί Πατήρ, τί Υιός, τί Πνεύμα. Τί Θεότητα, ουσία, φύση, μορφή και είδος, τα οποία όλα ένα και το αυτό δηλώνουν. Τί ιδίωμα, υπόσταση, πρόσωπο, χαρακτήρας και άτομο, τα οποία όλα ένα και το αυτό δηλώνουν. Τί ενούσιο, τί ομοούσιο, τί ενυπόστατο κ.τ.λ.».

ΣΤ) Πρέπει να γνωρίζεις τον Κανόνα, που παραδίδει ο ίδιος ο όσιος Ιωσήφ ο Βρυέννιος σ’αυτούς, που μελετούν τα θεολογικά βιβλία, λέγοντας στον έκτο λόγο του περί Τριάδος: [8] «Αυτοί, που ακούνε τις θεολογικές φωνές, αυτό προ πάντων θα πρέπει να λογίζονται, ότι στην θεία Τριάδα υπάρχει μία ουσία και τρείς υποστάσεις. Αυτός είναι ο ακριβής κανόνας για όσους ακούνε συνετώς τα θεολογικά (πράγματα). Ποτέ δεν πρέπει αυτά, που λέγονται εξαιρέτως για την θεία ουσία, να τα προσάπτουμε στις τρεις υποστάσεις, ούτε αυτά, που λέγονται για τις τρεις υποστάσεις, να νομίζουμε ιδίως ότι είναι κοινά και στη θεία φύση». Εδώ βεβαίως γίνεται λόγος περί της διακρίσεως, που διακατέχει την Ορθόδοξη Θεολογία, μεταξύ ουσίας και υποστάσεως, φύσεως και προσώπου.

Ζ) Εάν αγαπάς να θεολογείς, άκουσε τί σε διδάσκει ο θεοφόρος και θεολόγος όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής, λέγοντας στο κζ΄ κεφ. της β΄ εκατοντάδος των περί αγάπης κεφαλαίων [9]: «Όταν πρόκειται να θεολογήσεις, μην αναζητήσεις τους λόγους περί της ακαταλήπτου ουσίας και φύσεως του Θεού. Αυτούς δεν πρόκειται να τους βρει ποτέ ανθρώπινος νους. Αλλά αναζήτησε τους λόγους περί των ενεργειών του Θεού, δηλ. τους λόγους περί αϊδιότητος, απειρίας, αοριστίας, αγαθότητος, σοφίας, δημιουργικής και προνοητικής δυνάμεως». Εδώ βεβαίως γίνεται λόγος περί της διακρίσεως, που διέπει την Ορθόδοξη Θεολογία, μεταξύ ακτίστου, αμεθέκτου θείας ουσίας και ακτίστων, μεθεκτών θείων ενεργειών.

Η) και τελευταίο, φύλαττε για πάντα, δηλ. παρακάλεσε το Άγιον Πνεύμα, αδελφέ, να χαρίσει και σ’εσένα το δώρο της θεολογίας ή καλύτερα της θεοπτείας. Διότι, η θεολογία δίδεται εν Αγίω Πνεύματι. Γιατί, γνώριζε ότι σε όποιου ανθρώπου την καρδιά ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, αυτός ευθύς είναι θεολόγος απλανής και ασφαλέστατος. Αντιθέτως, σε όποιου ανθρώπου την καρδιά δεν ενεργεί το Άγιον Πνεύμα, αυτός όσα κι αν θεολογεί, είναι λόγοι που έρχονται έξωθεν, εξ ακοής και όχι από την καρδιά, που ενεργείται από το Άγιον Πνεύμα, όπως λέει και ο Κάλλιστος ο Καταφυγιώτης, ο υψίνους εκείνος θεολόγος, στη Φιλοκαλία[10]. Εάν, λοιπόν, θεολογείς, ενεργούμενος από το Άγιο Πνεύμα, δόξα και τιμή προσφέρεις στον Θεό.

Αυτές είναι, σύμφωνα με τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι οκτώ προϋποθέσεις του ορθοδόξως θεολογείν.

Όσον αφορά την σημερινή εποχή μας, τις αποκαλυπτικές και έσχατες αυτές ημέρες, που ζούμε, είναι δυστύχημα και θλιβερό να διαπιστώνει κανείς ότι οι παραπάνω πνευματικές προϋποθέσεις του ορθοδόξως θεολογείν δεν τηρούνται από την πλειάδα των θεολόγων. Μόνο ένα ευσεβές λήμα τις διασώζει.

Είναι απαραίτητο και αναγκαίο να κάνουμε την παρακάτω διάκριση: Να διακρίνουμε τούς παραδοσιακούς, πατερικούς, ορθοδόξους θεολόγους από τους εκσυγχρονιστές, μεταπατερικούς, οικουμενιστές θεολόγους. Οι παραδοσιακοί, πατερικοί, ορθόδοξοι θεολόγοι εκφράζουν την αληθινή, την όντως Ορθόδοξη Θεολογία, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην Αγία Γραφή, στο Ευαγγέλιο, στις άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, στους Ιερούς Κανόνες, στα συγγράμματα των αγίων Πατέρων και την εν γένει Ιερά Παράδοση. 

Οι οικουμενιστές θεολόγοι εκφράζουν μία καινή (καινούργια-νεωτεριστική) και κενή (άδεια) θεολογία ή μάλλον ψευδοθεολογία, θολολογία των παθών τους. Προωθούν την παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος είναι η χειρότερη και μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών και ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου, διότι στόχο έχει να ενώσει όλες τις αιρέσεις και θρησκείες, σε μία παγκόσμια θρησκεία, ένα παγκόσμιο θεό, προσβάλλοντας την αποκλειστικότητα και τη μοναδικότητα της σωτηρίας, που κατέχει και παρέχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία, και αδιαφορώντας για τις τεράστιες δογματικές και θεολογικές διαφορές.

Οι Οικουμενιστές θεολόγοι πρωτοστατούν στην αποστασία εκ της Πίστεως, στη νόθευση των ιερών μυστηρίων της Εκκλησίας και στην προδοσία των ιερών κανόνων. Συλλειτουργούν με τους αιρετικούς, διοργανώνουν διαχριστιανικές και διαθρησκειακές διασκέψεις, αναγνωρίζουν τους Παπικούς και τους Προτεστάντες ως μέλη κανονικών «Εκκλησιών», προσκαλούν τον Πάπα στις ορθόδοξες έδρες τους, διοργανώνουν συμπροσευχές με τον Πάπα, τον προσφωνούν «αγιώτατο αδελφό», τον υποδέχονται ως «ευλογημένο ερχόμενο», προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν την Πατερική θεολογία και τους αγίους Πατέρες με τους θεολογικούς διαλόγους για το πρωτείο του Πάπα και με την καινοφανή αίρεση της μεταπατερικής, νεοπατερικής, συναφειακής «θεολογίας», νοθεύουν το ορθόδοξο μυστήριο της Βαπτίσεως, αναγνωρίζουν τα «μυστήρια» και την «ιερωσύνη» του Βατικανού, προχωρούν στην περιθωριοποίηση του ιερού ράσου και την απαλλαγή του κλήρου απ’ αυτό. Χωρίς ίχνος ντροπής αποδέχονται την χειροτονία των γυναικών, τις παστόρισσες και τις επισκοπίνες, οι οποίες αρκετές φορές είναι και ομοφυλόφιλοι, και παρακάθονται μαζί τους στο λεγόμενο «Π.Σ.Ε», το προωθημένο όργανο επιβολής του Οικουμενισμού, το οποίο μάλλον πρέπει να λέγεται Παγκόσμιο Συνονθύλευμα Αιρέσεων και Π.Σ.Ε.ύδους, όπως έγινε πρόσφατα, αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου, στην Κρήτη, στην εκεί Οικουμενιστική Ακαδημία Κρήτης (ΟΑΚ). 

Διακηρύσσουν ότι «κατά βάθος μία εκκλησία ή ένα τέμενος (τζαμί) αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση», ότι το κοράνιο είναι «άγιο» και «σπουδαίο», το οποίο προσφέρουν ως δώρο, αντί της Αγίας Γραφής, ότι οι εβραϊκές συναγωγές είναι «τόποι λατρείας του Θεού» και είναι «ευλογημένες», ότι με τους Εβραίους, τους σταυρωτές του Κυρίου μας, μάς ενώνουν κοινά θεμέλια, οι Ιερές Γραφές, οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, κ.ά. φοβερά και τραγικά και βλάσφημα.

Είναι δυστύχημα και πολύ οδυνηρό να διαπιστώνει κανείς ότι στη σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα-κατάσταση, στο τωρινό εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, σε καίριες ηγετικές εκκλησιαστικές θέσεις και αξιώματα κυριαρχούν οι οικουμενιστές θεολόγοι. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να λεχθεί ότι  ορθόδοξη θεολογία διέρχεται μια κρίση. Κρίση οικουμενιστική. Βρίσκεται υπό οικουμενιστική αιχμαλωσία, δεμένη με οικουμενιστικά δεσμά.

Πολλά λέγονται για την κατάργηση ή μη των Θεολογικών, εκκλησιαστικών Σχολών, των Ακαδημιών, το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης. Ποιος ο σκοπός όμως της υπάρξεώς τους, όταν η πλειάδα των καθηγητών τους, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, έχουν οικουμενιστική νοοτροπία και διδάσκουν στους φοιτητές ανοικτά πλέον τον οικουμενισμό; Ποια η προσφορά τους; Το να καυχώνται ότι βγάζουν οικουμενιστές θεολόγους; Προς τι το όφελος για την Ορθοδοξία, όταν η μία Σχολή ανακηρύττει τους αιρετικούς Μονοφυσίτες ως Ορθοδόξους ή όταν αρνείται την ορθόδοξη επιχειρηματολογία εναντίον της χειροτονίας των γυναικών; Ή όταν η μία Ακαδημία διδάσκει την μεταπατερική αίρεση, τη λειτουργική αναγέννηση-ανανέωση, τη μετάφραση των λειτουργικών μας κειμένων, την μετατροπή του κατηχητικού-ομολογιακού χαρακτήρος του μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογικό-μη ομολογιακό; Ή όταν η άλλη Ακαδημία φιλοξενεί μετά χαράς την συνέλευση της κεντρικής επιτροπής του Π.Σ.Ε.; Σε τίποτε δεν οφελούν, αλλά μάλλον ζημία γίνεται, με την ακολουθούσα-εφαρμοζόμενη τακτική. Δεν τασσόμαστε βεβαίως υπέρ της καταργήσεως των ανωτέρων σχολών και ακαδημιών, αλλά θεωρούμε επιτακτική ανάγκη την μεταμόρφωσή τους από κέντρα οικουμενισμού σε κέντρα όντως ορθόδοξης, πατερικής θεολογίας. 

Τις παραπάνω, λοιπόν, οκτώ προϋποθέσεις, που μας ανέφερε ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ετήρησε και εφήρμοσε ο όσιος Συμεών και γι’αυτό ανεδείχθη αυθεντικός, γνήσιος και μέγας θεολόγος, θεόπτης.

Ο όσιος Συμεών ονομάσθηκε «θεολόγος» εξαιτίας του βάθους της διδασκαλίας του. Γι’αυτό καί ο τύπος του ονόματος «Συμεών ο νέος Θεολόγος». Τό ότι αυτός μαζί μέ τούς άλλους δύο, τόν άγιο Ιωάννη τόν Θεολόγο καί τόν άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, μεταξύ όλων των άλλων εκκλησιαστικών ανδρών ονομάσθηκε Θεολόγος, είναι ενδεικτικό των τάσεών του. Όπως εκείνοι οι δύο, έτσι κι αυτός ομιλεί περί αγάπης, περί φωτός, περί αμέσου εμπειρίας του Θεού. Ο βιογράφος του, Νικήτας Στηθάτος, αναφέρει ότι θεολογούσε όπως ο ηγαπημένος άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος˙ «ως ο ηγαπημένος εθεολόγει».

Στήν εποχή του οσίου Συμεώνος επικρατούσε η παρακάτω αίρεση. Πολλοί, ακόμη καί μοναχοί της μονής Στουδίου, αρνούνταν τήν δυνατότητα θεωρίας καί θεοπτίας. Ο αγγελικός βίος θεωρούνταν ως υπόθεση του μέλλοντος αιώνος καί η εξομοίωση μέ τούς παλαιούς πατέρες κρινόταν αδύνατη τώρα. Η μυστική οδός είχε λησμονηθεί από αιώνων. Σέ εποχή κατά τήν οποία από αιώνες είχε λησμονηθεί η παλαιότερη τάση γιά μυστική θεωρία του Θεού καί βασίλευε η τελετουργική τάξη, ο όσιος Συμεών ανέλαβε νέα πρωτοβουλία πρός αναζήτηση της εσωτερικής πνευματικής εμπειρίας. Δέν απέρριψε τά εξωτερικά μέσα της λατρείας ούτε περιφρόνησε τήν εκκλησιαστική οργάνωση, αλλά έδωσε τήν πρώτη θέση στήν προσωπική επαφή μέ τόν Θεό. 

Κατά τόν όσιο Συμεώνα, αδυναμία υπάρχει μόνο γιά εκείνους, οι οποίοι δέν επιδιώκουν τήν θεωρία καί τήν θεοπτία. Αυτοί, ισχυριζόμενοι αδυναμία, κλείνουν τήν άνοδο πρός τόν Θεό, τήν οποία άνοιξε ο Χριστός καί είναι πάνω από κάθε αίρεση αιρετικοί. Ο όσιος Συμεών ζητούσε από τούς μοναχούς τήν πράξη, αλλά καί κάτι πέρα απ’αυτήν˙ τήν θεωρία. Απαιτούσε νά καταστούν θεωρητικοί.

Τα έργα, τα συγγράμματα του οσίου Συμεώνος είναι ουκ ολίγα και μεγίστης σημασίας. Έχει γράψει α) κεφάλαια πρακτικά και θεολογικά εκατόν ένα, β) κεφάλαια γνωστικά και θεολογικά είκοσι πέντε, γ) κεφάλαια θεολογικά και πρακτικά εκατό, δ) κατηχήσεις,  ε) λόγους και στ) θείων ερώτων ύμνους.

Σύμφωνα μέ τήν πνευματική διδασκαλία του, ο όσιος Συμεών διακρίνει τρία στάδια πνευματικής τελειώσεως, κατά τά οποία επικρατούν αντιστοίχως η πράξη, η γνώση καί η θεολογία. Πράξη είναι κυρίως ο αγώνας γιά τήν απόκτηση της απαθείας. Γνώση είναι ο αγώνας γιά τήν κατανόηση του θείου. Θεολογία είναι η θεωρία των θείων, γι’αυτό καί ο όσιος εναλλάσσει τίς λέξεις θεωρία καί θεολογία. Η θεολογία είναι τό ύψιστο στάδιο τελειώσεως.

Ο όσιος Συμεών είναι ο ποιητής, ο συγγραφεύς της εβδόμης ευχής της ακολουθίας προ της Θείας Μεταλήψεως, που λέει «Από ρυπαρών χειλέων, από βλερυράς καρδίας, από ακαθάρτου γλώσσης, εκ ψυχής ερρυπωμένης…». Στην ευχή αυτή, που είναι γραμμένη σε στίχο πολιτικό, ο όσιος περιγράφει με ζοφερό τρόπο την κατάσταση της αμαρτωλότητος του ανθρώπου και παρακαλεί τον Θεό να δεχθεί την δέηση.

Εκεί πού ο όσιος Συμεών πρωτοτυπεί είναι η περί φωτός διδασκαλία, στήν οποία ξεπέρασε τούς παλαιοτέρους. Στή διατύπωση των σκέψεών του σ’αυτό τό σημείο ξεκίνησε από δική του εμπειρία, τήν οποία δοκίμασε σέ νεαρή ηλικία. Περιγράφει κάποιον νεανία, πού στεκόταν στό δωμάτιό του, τήν στιγμή κατά τήν οποία φανερώθηκε άνωθεν πλουσίως θεία έλλαμψη καί γέμισε όλο τόν τόπο. Ο νεανίας τόσο μεταρσιώθηκε, ώστε λησμόνησε αν βρίσκεται στό σπίτι ή κάτω από στέγη. Έβλεπε μόνο φως καί δέν γνώριζε αν πατούσε στή γη. Δέν αισθανόταν ότι έχει σώμα, αλλά ενωμένος ολόκληρος μέ τό άυλο φως καί γενόμενος κι αυτός φως καί ξεχνώντας όλα τά του κόσμου, γέμισε από δάκρυα, ανέκφραστη χαρά καί αγαλλίαση. Έπειτα ανέβηκε στόν ουρανό καί είδε άλλο φως τρανότερο από τό προηγούμενο.

Τά συγγράμματα του οσίου Συμεώνος περικλείουν σέ κάθε σχεδόν σελίδα τους τίς λέξεις φως, έλλαμψη καί τίς παρόμοιες. Αλλά ο όσιος Συμεών δέν διδάσκει ότι τελικός σκοπός της πνευματικής ανατάσεως είναι η θεωρία του φωτός. Κατ’αυτόν σκοπός είναι η συνάντηση του προσώπου του Χριστού, του οποίου τό σύμβολο είναι τό φως. Η ένωση μέ τόν Χριστό καί τόν Θεό είναι τό τέρμα της πνευματικής τελειώσεως.

Η ένωση του θείου καί του ανθρωπίνου στοιχείου στόν Θεάνθρωπο Χριστό είναι γεγονός, τό οποίο επαναλαμβάνεται πάντοτε σέ κάθε άνθρωπο, πού επιδιώκει καί επιτυγχάνει τήν τελείωση. Ο άνθρωπος συλλαμβάνει τόν Λόγο του Θεού στήν καρδιά του, όπως τόν συνέλαβε η Παρθένος στήν κοιλία της. Έτσι ο Χριστός μορφώνεται μέσα του καί αυτός μορφώνεται στόν Θεό. Τά μέλη του είναι καί αυτά Χριστός.

Τά ανωτέρω σημαίνουν ότι η πνευματική εμπειρία αρχίζει από τόν παρόντα ήδη κόσμο και ολοκληρώνεται, τελειώνεται στον όγδοο αιώνα, σε αντίθεση με τους αιρετικούς Λουθηρανούς, που τοποθετούν τη θέωση μετά θάνατον. Σημαίνουν επίσης ότι η ανάσταση είναι παρούσα πραγματικότητα, είναι πνευματική ανάσταση καί πιό αξιόλογη από τήν ανάσταση των σωμάτων [11].

Σήμερα, λοιπόν, πού εορτάζουμε τήν μνήμη του οσίου Συμεώνος, ας τόν ικετεύσουμε νά δώσει καί σ’ εμάς λίγο από τό χάρισμα της θεολογίας καί θεωρίας του Θεού, νά μας αξιώσει νά περάσουμε επιτυχώς τά τρία στάδια της πνευματικής τελειώσεως, τήν πράξη, τήν γνώση καί τήν θεολογία, ώστε, μέ τήν θεωρία του φωτός, νά επιτύχουμε του σκοπού της πνευματικής ανατάσεως, πού δέν είναι άλλος από τήν συνάντηση του προσώπου του Χριστού καί τήν ένωσή μας μέ τόν Χριστό καί τόν Θεό. Αμήν!

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Νέα Κλίμαξ, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1976, σσ. 332-335.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ, Λόγος γ΄ περί Τριάδος.
Του ιδίου, Λόγος ε΄ περί Τριάδος.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Λόγος α΄ περί θεολογίας.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Εκατοντάς β΄ των θεολογικών, κεφ. λθ΄.
ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ, Περί θείων ονομάτων, κεφ. β΄.
ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ, Λόγος α΄ περί Τριάδος.
Του ιδίου, Λόγος στ΄ περί Τριάδος.

ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Εκατοντάς β΄ περί αγάπης, κεφ. κζ΄.
ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΩΤΗΣ, Φιλοκαλία, κεφ. πδ΄.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ, «Συμεών ο Νέος Θεολόγος», ΘΗΕ    (Αθήναι      ) 537-545.