Χάριτι
Θεία, δὲν
μᾶς εἶναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, νὰ ἀπαρνηθοῦμεν τὸ Ὀρθόδοξον τῆς
Ἐκκλησίας φρόνημά μας καὶ νὰ συμφωνήσουμεν καὶ συμπορευθοῦμεν μὲ
τοιούτους
«Ποιμένας».
Ἡ ἔννοια καὶ σημασία τοῦ Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος καὶ μνημονευομένου, πρέπει, ἐν γενικαῖς γραμμαῖς, νὰ ἀποδεχθῶμεν τὴν διὰ τοῦ «Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος» τοῦ 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία, διὰ τῆς «Θεωρίας τῶν κλάδων» καταβλασφημεῖ τὴν Μοναδικότητα τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας! Κατ΄ ἀναπόφευκτον δὲ συνέπειαν καὶ βάσει πάντοτε τοῦ ὡς ἄνω «Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος», θὰ πρέπη νὰ πιστεύσωμεν ὅτι αἱ ἐτερόδοξοι αἰρετικαὶ «Χριστιανικαί» ὁμολογίαι δηλαδὴ ὁ Πάπας καὶ οἱ Προτεστάνται γενικῶς, εἶναι «ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι» τοῦ Χριστοῦ, «μέτοχοι ἀπολυτρωτικῆς χάριτος» κ.λ.π., μὲ Ἱερωσύνην, Μυστήρια καὶ Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ συμπροσευχώμεθα καὶ συλλειτουργούμεθα μετ΄ αὐτῶν, πράγμα τὸ ὁποῖον σήμερον διενεργοῦν καὶ πράττουν, ὅλως κακοδόξως πρὸς τὴν ἐπισκοπικὴν αὐτῶν ἀποστολήν, ἀπὸ τοῦ διαβοήτου Ἀθηναγόρου μέχρι σήμερον τοῦ Βαρθολομαίου, τόσον οἱ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσον καὶ διάφοροι ἄλλοι Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι! Διὰ τὸ «σύμφωνον καὶ ὁμόφωνον» τῆς ταυτότητος Πίστεως πρὸς τὴν ἐκκλησιαστικήν μας ἀρχήν πρέπει νὰ πιστεύσωμεν ἀκριβῶς καὶ ἀνενδοιάστως ὅλα αὐτὰ τὰ καταλυτικὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως φρονήματα, τὰ ὁποῖα «Δημοσία» διακηρύττει καὶ ἐμπράκτως ἀποδεικνύει ὅτι πιστεύει πράξει τε καὶ θεωρία ὁ Πατριάρχης, οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι τῶν τοπικῶν «Ὀρθοδόξων» Ἐκκλησιῶν ὡς καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἀφοῦ κατ΄ αὐτὸν τὸν τρόπον θὰ ἔχη τελείως διαστραφὴ ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν συνείδησις, τότε θὰ πρέπη νὰ εἴμεθα εἰς θέσιν νὰ θεωρήσωμεν ἐπιβεβλημένον καθῆκον μας τὴν ὑπακοὴ καὶ κοινωνία μὲ τοὺς Πνευματικούς μας Ποιμένας. Χάριτι Θεία, δὲν μᾶς εἶναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, νὰ ἀπαρνηθοῦμεν τὸ Ὀρθόδοξον τῆς Ἐκκλησίας φρόνημά μας καὶ νὰ συμφωνήσουμεν καὶ συμπορευθοῦμεν μὲ τοιούτους «Ποιμένας».
Ἡ ἔννοια καὶ σημασία τοῦ Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος καὶ μνημονευομένου, πρέπει, ἐν γενικαῖς γραμμαῖς, νὰ ἀποδεχθῶμεν τὴν διὰ τοῦ «Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος» τοῦ 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία, διὰ τῆς «Θεωρίας τῶν κλάδων» καταβλασφημεῖ τὴν Μοναδικότητα τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας! Κατ΄ ἀναπόφευκτον δὲ συνέπειαν καὶ βάσει πάντοτε τοῦ ὡς ἄνω «Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος», θὰ πρέπη νὰ πιστεύσωμεν ὅτι αἱ ἐτερόδοξοι αἰρετικαὶ «Χριστιανικαί» ὁμολογίαι δηλαδὴ ὁ Πάπας καὶ οἱ Προτεστάνται γενικῶς, εἶναι «ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι» τοῦ Χριστοῦ, «μέτοχοι ἀπολυτρωτικῆς χάριτος» κ.λ.π., μὲ Ἱερωσύνην, Μυστήρια καὶ Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ συμπροσευχώμεθα καὶ συλλειτουργούμεθα μετ΄ αὐτῶν, πράγμα τὸ ὁποῖον σήμερον διενεργοῦν καὶ πράττουν, ὅλως κακοδόξως πρὸς τὴν ἐπισκοπικὴν αὐτῶν ἀποστολήν, ἀπὸ τοῦ διαβοήτου Ἀθηναγόρου μέχρι σήμερον τοῦ Βαρθολομαίου, τόσον οἱ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσον καὶ διάφοροι ἄλλοι Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι! Διὰ τὸ «σύμφωνον καὶ ὁμόφωνον» τῆς ταυτότητος Πίστεως πρὸς τὴν ἐκκλησιαστικήν μας ἀρχήν πρέπει νὰ πιστεύσωμεν ἀκριβῶς καὶ ἀνενδοιάστως ὅλα αὐτὰ τὰ καταλυτικὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως φρονήματα, τὰ ὁποῖα «Δημοσία» διακηρύττει καὶ ἐμπράκτως ἀποδεικνύει ὅτι πιστεύει πράξει τε καὶ θεωρία ὁ Πατριάρχης, οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι τῶν τοπικῶν «Ὀρθοδόξων» Ἐκκλησιῶν ὡς καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἀφοῦ κατ΄ αὐτὸν τὸν τρόπον θὰ ἔχη τελείως διαστραφὴ ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν συνείδησις, τότε θὰ πρέπη νὰ εἴμεθα εἰς θέσιν νὰ θεωρήσωμεν ἐπιβεβλημένον καθῆκον μας τὴν ὑπακοὴ καὶ κοινωνία μὲ τοὺς Πνευματικούς μας Ποιμένας. Χάριτι Θεία, δὲν μᾶς εἶναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, νὰ ἀπαρνηθοῦμεν τὸ Ὀρθόδοξον τῆς Ἐκκλησίας φρόνημά μας καὶ νὰ συμφωνήσουμεν καὶ συμπορευθοῦμεν μὲ τοιούτους «Ποιμένας».
