Μια ωραία ιστορία για τα παιδιά
Φοίνικας: Μυθικό πουλί που ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του.
Μια μέρα ένα μικρό πουλί
γέννησε στη φωλιά του τρία αυγά. Μα μόλις έλειψε για λίγο από τη φωλιά
του, ένα μικρό ποντίκι ήρθε κι έφαγε το ένα αυγό. Μετά από λίγες μέρες
που έφυγε πάλι το πουλί από τη φωλιά, το ποντίκι ήρθε και έφαγε το
δεύτερο αυγό.
Πολύ λυπημένο το μικρό πουλί πάει στον βασιλιά των πουλιών, τον Φοίνικα :
"Μεγαλειότατε, σας ικετεύω να με βοηθήσετε και να τιμωρήσετε το ποντίκι που σκότωσε τα δυο παιδιά μου".
Όμως ο Φοίνικας, περιφρονώντας το μικρό πουλί, το διώχνει λέγοντας:
"Πώς τολμάς να μ' ενοχλείς για
δυο ασήμαντα αυγά; Εσύ σαν γονιός έπρεπε να φροντίζεις ο ίδιος για τα
παιδιά σου. Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου".
Το μικρό πουλί απογοητευμένο λέει του Φοίνικα:
"Εγώ ήρθα σε σας, τον άρχοντα
των πουλιών, για να βρω δικαιοσύνη και σεις μου λέτε πως κάνω πολλή
φασαρία για ασήμαντα πράγματα. Πολλές φορές, ωστόσο, και τα πιο
ασήμαντα πράγματα μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη δυστυχία".
Όμως ο Φοίνικας δεν άκουγε πια
το μικρό πουλί, που γύρισε περίλυπο στη φωλιά του και σκεφτόταν με
ποιον τρόπο θα προστάτευε το τελευταίο του αυγό. Του ήρθε τότε μια ιδέα:
Ξεριζώνει από το λιβάδι ένα δυνατό καλάμι, το ξύνει μπροστά σαν βέλος
και κρύβεται πίσω από ένα θάμνο δίπλα στη φωλιά του περιμένοντας. Μετά
από λίγη ώρα, όταν το ποντίκι φάνηκε κι άρχισε να πλησιάζει τη φωλιά, το
μικρό πουλί πετάχτηκε από την κρυψώνα του και του κατάφερε ένα φοβερό
χτύπημα.
Το ποντίκι, σκούζοντας από
τον πόνο και την τρομάρα, πέφτει και προσγειώνεται μέσα στο ρουθούνι του
λιονταριού που κοιμόταν στην όχθη της λίμνης.
Τρομαγμένο το λιοντάρι, μέσα
στον ύπνο του, βουτάει στο νερό και τρέχοντας σαν σίφουνας πέφτει πάνω
στον δράκο που ραχάτευε αμέριμνα.
Ο αγαθός δράκος, που νόμιζε
πως το λιοντάρι τού επιτίθεται, πηδάει με φόρα απ' το νερό ψηλά στον
αέρα και με τη μακριά ουρά του γκρεμίζει τη φωλιά του Φοίνικα σπάζοντας
το αυγό που βρισκόταν μέσα.
Ο Φοίνικας, έξαλλος, ορμάει στον δράκο φωνάζοντας:
"Άθλιε, τί σου έκανα και κατέστρεψες τη φωλιά και το πολύτιμο αυγό μου;".
Σαστισμένος ο δράκος λέει του Φοίνικα:
"Δεν φταίω εγώ. Εγώ κολυμπούσα
αμέριμνα όταν όρμησε καταπάνω μου το λιοντάρι να με κατασπαράξει.
Πετάχτηκα απ' τον τρόμο μου και η κακή τύχη το 'θελε να πέσω στη φωλιά
σας. Ο μόνος υπεύθυνος είναι το λιοντάρι".
Πάει τότε ο Φοίνικας στο λιοντάρι κι αρχίζει να το κατηγορεί, όμως το λιοντάρι λέει του Φοίνικα :
"Τί φταίω εγώ; Εγώ κοιμόμουνα
κι ήρθε το ποντίκι και χώθηκε μέσα στο ρουθούνι μου. Τρόμαξα κι εγώ κι
έτσι έπεσα πάνω στον δράκο. Το ποντίκι φταίει και κανένας άλλος".
Πετάει τότε ο Φοίνικας, βρίσκει το ποντίκι και αρχίζει να του φωνάζει γεμάτος οργή, μα το ποντίκι τρέμοντας του λέει:
"Δεν φταίω εγώ, μεγαλειότατε,
αλλά το μικρό πουλί που με χτύπησε με ένα βέλος και μ' έκανε να πέσω στο
ρουθούνι του λιονταριού. Το μικρό πουλί έχει όλη την ευθύνη".
Φουρκισμένος ο Φοίνικας τραβάει γραμμή για τη φωλιά του μικρού πουλιού.
"Με θυμάστε καθόλου;" τον
ρωτάει επιτιμητικά το μικρό πουλί. "Όταν ήρθα να σας ζητήσω βοήθεια, με
διώξατε και μου είπατε πως κάθε πουλί πρέπει να προσέχει μόνο του τα
αυγά του. Άκουσα κι εγώ τα λόγια σας κι υπερασπίστηκα όπως νόμιζα
καλύτερα τη φωλιά μου, χτυπώντας το ποντίκι με το βέλος. Σας είχα
προειδοποιήσει ότι από τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορεί να 'ρθουν μεγάλες
συμφορές, σεις όμως δεν καταδεχτήκατε να με ακούσετε. Ποιος φταίει
λοιπόν για όλα; Ποιος;"
Στα λόγια αυτά ο Φοίνικας δεν βρήκε τι να απαντήσει και ντροπιασμένος πέταξε μακριά...
Αντιγραφή-επιμέλεια: antiyli.gr@gmail.com
Σχόλιο π. Δ. Μ.: Η ωραία αυτή ιστοριούλα μπορεί να συσχετισθεί άριστα με την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. 16 [ιστ΄], 19-31). Ο πλούσιος έκαμε ό,τι και ο Φοίνικας. Περιφρόνησε τον φτωχό Λάζαρο. Έζησε μόνο για τον εαυτό του. Δεν του έκαμε κάποιο κακό, απλώς τον αγνόησε. Έζησε
τη ζωή του σαν να μην υπήρχε ο Λάζαρος. Γι’ αυτόν ήταν μικρός και
ασήμαντος, ανύπαρκτος. Η στάση του όμως αυτή κατέστρεψε στο τέλος τον
ίδιο, όπως ακριβώς και η περιφρόνηση του Φοίνικα προς το μικρό πουλί
προξένησε καίρια ζημιά στον ίδιο τον Φοίνικα. Η περιφρόνηση ακόμα και
του πιο μικρού ανθρώπου είναι απαράδεκτη στάση ζωής.
