Στο κοιμητήριο του χωριού μου
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Επίσκεψη
στο κοιμητήριο του χωριού μου. Εκεί που βρίσκεται η ιστορία του, οι
άνθρωποί του. Περιδιάβασα στους τάφους των γονιών μου, συγγενών μου,
γνωστών μου. Αναμνήσεις ζωντανές, καθώς θυμάμαι τη συμπεριφορά του
καθενός, το σπίτι του, τη ζωντάνια του. Όλα πια είναι μιας άλλης εποχής…
Δεν γυρίζει πίσω, δε θα βιωθεί ξανά.
Κι
εγώ «τούτης της εποχής» καλούμαι να τη ζήσω, βέβαιος ότι σύντομα θα
ανήκω για τους επόμενους στην «άλλη εποχή». Όλα αυτά είναι λογικά
συμπεράσματα.
Κι
όμως! Δεν αποδεχόμαστε το γεγονός του θανάτου. Δεν πιστεύουμε με την
καρδιά μας ότι φεύγουμε από αυτό τον κόσμο, γιατί, αλήθεια, δεν είναι
στη φύση μας ο θάνατος. Όχι, δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε, να
καταλήξουμε στην ανυπαρξία. Τελικά, είτε το κατανοούμε είτε όχι, είτε το
πιστεύουμε είτε όχι, τη μεγαλύτερη ευεργεσία στην ανθρωπότητα την έκανε
ο Χριστός με το να πεθάνει και να αναστηθεί. Από την ημέρα εκείνη «τη
μιά των Σαββάτων» ο θάνατος γίνεται ύπνος και οι νεκροί γίνονται οι
κεκοιμημένοι που προσδοκούν την ανάστασή τους.
Βέβαια,
θέλουμε «λογικές αποδείξεις» που να βεβαιώνουν ότι αυτά που η εκκλησία
πιστεύει είναι αλήθεια. Ποια η απόδειξη ότι θα αναστηθούν οι νεκροί; Πώς
μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ότι θα έρθει στη
δευτέρα παρουσία του και θα αφθαρτοποιηθούν τα πάντα;
«Λογικές
αποδείξεις»!... Δεν υπάρχουν! Και καλύτερα! Η πίστη δεν αρκεί; Η
εμπειρία δεν είναι απόδειξη; Η ελευθερία δε θα καταργηθεί με τις
«λογικές αποδείξεις»;
Καλύτερα
να ζω με κάποια «αμφιβολία», παρά με την υποχρεωτική αποδοχή, με τη
«βεβαιότητα» της λογικής που πνίγει την ελευθερία του προσώπου.
Εκεί,
στο κοιμητήριο του χωριού μου και κάθε χωριού, κατεβαίνοντας στην
ιστορία του, αναδύεται η βεβαιότητα ότι «ανέστη ο Κύριος όντως» κι άρα
όλοι εκεί μέσα «εν τη εσχάτη ημέρα» της ιστορίας θα αναστηθούν για να
προϋπαντήσουν το νικητή του θανάτου και να ζήσουν αιώνια μαζί του και με
τους απ’ αιώνος αγίους.
