Τὸ νόημα τῶν θλίψεων

Τὸ νόημα τῶν θλίψεων

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας

Συχνὰ ρωτοῦν οἱ ἄνθρωποι για­τί, γιὰ ποιὸ λόγο, Κύριος ὁ Θεὸς τοὺς στέλνει θλίψεις καὶ πολ­λὲς φορὲς καὶ πολὺ σοβαρὲς δοκιμα­σίες; Εἶναι πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὸν κάθε χριστιανὸ νὰ καταλάβει ὅτι οἱ θλίψεις μᾶς ἀποστέλλονται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ πάντοτε ἀγα­θὸ καὶ σωτήριο. Τὶς περισσότερες φορὲς μάλιστα στέλνονται ὄχι σὰν τιμωρίες, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τοὺς δρόμους μας καὶ τὶς καρδιές μας ἢ σὰν ἀπάντηση στὰ αἰτήματα ποὺ ἀπευθύνουμε στὸ Θεό. Οἱ ἄνθρωποι πολλὲς φορὲς περιμένουν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ πραγματοποιήσει αὐτὰ ποὺ ζητοῦν στὶς προσευχές τους μὲ ἕνα τρόπο ποὺ οἱ ἴδιοι θεωροῦν ὅτι εἶναι ὁ καλύτερος. Ὁ Θεός, ὅμως, συχνὰ ἀπαντᾶ στὶς δεήσεις τους μὲ ἕναν ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο καὶ ὄχι μ’ αὐτὸν ποὺ θὰ ἤθελαν ἢ θὰ φαντά­ζονταν.

Ἂν ζητᾶνε, γιὰ παράδειγμα, νὰ τοὺς χαρίσει ὁ Θεὸς ταπείνωση, φαντάζο­νται ὅτι σιγὰ-σιγὰ μέρα μὲ τὴ μέρα ἡ ταπείνωση ὑπὸ τὴν εὐεργετικὴ ἐπί­δραση τοῦ Θεοῦ θὰ μεγαλώνει στὶς καρδιές τους. Ὁ Κύριος ὅμως συχνά το κάνει μὲ ἕναν διαφορετικὸ τρό­πο· τοὺς στέλνει ἕνα ἀπροσδόκητο σκληρὸ χτύπημα τὸ ὁποῖο πληγώνει τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὸν ἐγωισμό τους καὶ τοὺς ταπεινώνει. Συχνὰ ὁ Θεὸς μᾶς στέλνει κάποια ἀσθένεια καὶ ἐμεῖς παραπονιόμαστε καὶ καθό­λου δὲν σκεφτόμαστε ὅτι τὶς περισ­σότερες φορὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ μεγά­λη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἴσως ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στὶς προσευχές μας, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν παρακαλοῦμε νὰ δυναμώσει τὴν πίστη μας.

Δὲν γνωρίζετε ὅτι πολλὲς φορὲς ὁ Κύριος μᾶς στέλνει φοβερὲς σωματι­κὲς ἀσθένειες καὶ πληγώνει τὸ σῶμα μας γιὰ νὰ μᾶς δυναμώσει πνευ­ματικά; Αὐτὸ ἔγινε καὶ μὲ τὸν ὅσιο Ποιμένα τὸν Πολύαθλο, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευε στὴ μονὴ τῶν Σπηλαίων καὶ ὅλη τὴ ζωὴ του βρισκόταν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου ὑποφέροντας ἀπὸ μία ἀθεράπευτη ἀσθένεια καὶ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔφτασε στὴν ἁγι­ότητα. Ἄλλοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δίνουν μεγάλη σημασία στὰ γήινα ἀγαθά, ζητᾶνε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ αὐ­ξηθοῦν τὰ πλούτη τους. Καὶ ὁ Κύρι­ος τούς ἀπαντᾶ μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν κτημάτων τους ἢ μὲ πυρκαγιὲς καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τοὺς ἀπο­στρέφει ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὰ γήινα καὶ ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ ἔτσι διορθώνει τὶς ἀποκλίσεις τους ἀπὸ τὴ σωστὴ ὁδό, τὴν ὁποία μᾶς διδάσκουν οἱ μακαρισμοί.

Ὁ Θεὸς φέρεται σὲ μᾶς σὰν σὲ πραγματικοὺς υἱούς Του, τοὺς ὁποί­ους τιμωρεῖ γιὰ τὸ καλό τους. Τὶς θλίψεις ποὺ μᾶς στέλνει ὁ Κύριος ἐμεῖς πρέπει νὰ τὶς ὑποδεχόμαστε ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ λέει ὁ ἅγιος ἀπό­στολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώση ἐν καιρῶ» (A΄ Πετρ. 5, 6). Ἂν δὲν μποροῦμε, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειές μας, νὰ κατανοήσουμε γιὰ ποιὸ λόγο μᾶς στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ οἱ θλίψεις, τότε ἄς ταπεινω­θοῦμε κάτω ἀπὸ τὸ δυνατὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ μᾶς ἀνυψώσει στὸν κα­τάλληλο καιρό, γιὰ νὰ καταλάβουμε τοὺς δρόμους Του μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς ὁδηγεῖ σ’ αὐτὸν τὸ σκοπό. Πρέ­πει μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ χωρὶς τὸν παραμικρὸ γογγυσμὸ νὰ δεχό­μαστε ὅλες τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, ποὺ μᾶς στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχοντας τὴν ταπεινὴ πεποίθη­ση ὅτι μ’ αὐτὰ ὁ Θεὸς μᾶς κατευ­θύνει καὶ ὄχι ὅτι ξεσπᾶ ἐπάνω μας τὴν ὀργή Του. Διότι ὁ ἴδιος διὰ τοῦ στόματος τοῦ προφήτη Ἠσαΐα εἶπε: «Δὲν εἶμαι πιὰ μ’ αὐτὸ ὀργισμένος» ( Ἠσ. 27, 4). Ἐνῶ ἐμεῖς, συνήθως, νο­μίζουμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὀργισμέ­νος μαζί μας καὶ γι’ αὐτὸ μᾶς στέλνει τὶς θλίψεις. Ὄχι. Πάντοτε νὰ θυμᾶ­στε ὅτι στὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει ὀργή. «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν» (A΄ Ἰω. 4, 8). Καὶ ἡ τέλεια ἀγάπη εἶναι ξένη πρὸς τὴν ὁποιαδήποτε ἀδικία.

Ἀλλὰ πολλὲς φορές, ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς δίνει ἕνα σοβαρὸ χτύπημα, διὰ τοῦ ὁποίου μᾶς ταπεινώνει γιὰ νὰ μᾶς ὑψώσει ἀργότερα, ἐμεῖς γογγύ­ζουμε κατὰ τοῦ Θεοῦ. Καταλαβαίνε­τε, ὅμως, πόσο βαριὰ ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ; Ὅταν γογγύζουμε κατὰ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ σημαίνει ὅτι Τὸν θεωροῦμε ἄδικο, θεωροῦμε ὅτι Αὐτὸς δὲν μᾶς φέ­ρεται σωστὰ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς φερθεῖ κατὰ ἕναν διαφορετικὸ τρό­πο. Ὅμως δὲν εἶναι βαριὰ ἁμαρτία νὰ κατηγοροῦμε τὸ Θεὸ γιὰ ἀδικία καὶ νὰ Τὸν συκοφαντοῦμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριὰ ἁμαρτία εἶναι ὁ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ «ἐν φόβω τὸν τῆς παροικίας ὑμῶν χρόνον ἀναστράφητε» (A΄ Πέτρ. 1, 17). Πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ τά λάθη καὶ τὰ ἐμπόδια στὴν πορεία μας πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα πρέπει νὰ φοβόμαστε νὰ μὴν πα­ραβαίνουμε τὴ μεγάλη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κρι­θῆτε» (Μτ. 7, 1). Καὶ γογγυσμὸς κατὰ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο κρίση τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ κατάκρισή Του.

Ἄς ἀφήσουμε τὴν κρίση αὐτὴ σ’ ἐκείνους τοὺς δυστυχεῖς ἀνθρώπους ποὺ ἑκούσια καταστρέφουν τὸν ἑαυ­τό τους. Τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν τοὺς διορθώ­νει οὔτε τοὺς τιμωρεῖ, ἐπειδὴ εἶναι ἀδιόρθωτοι καὶ ἀθεράπευτοι. Ἐμεῖς μόνο νὰ ζητᾶμε τὴν βοήθειά Του γιὰ τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας, νὰ Τὸν δοξολογοῦμε καὶ νὰ Τὸν τιμοῦμε πά­ντοτε μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀμήν.

Ἀπό περιοδικό «Κυριακή», Φθινόπωρο 2015