Όταν ο Θεός μοῦ σιωπᾶ…

 

 

Μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο πόνο, ο άνθρωπος έρχεται η στιγμή που θυμάται και αναζητά Τον Θεό του. Γεμίζει με ερωτήματα αναζήτησης, που είσαι Θεέ μου; Με εγκατέλειψες; Γιατί σε μένα, γιατί σιωπάς; Όλα αυτά λοιπόν είναι ερωτήματα που χρειάζονται απάντηση, ο άνθρωπος περιμένει, μα ο Θεός σιωπά… Σιωπά; σιωπά όντως; 

 

Μήπως τις στιγμές του πόνου και της δυσκολίας Ο Θεός είναι εκεί; Μήπως απλά δεν μιλά; Αλήθεια ένας δάσκαλος την ώρα της εξέτασης τι κάνει; Μένει σιωπηλός, αυτό κάνει! Έτσι και Ο Θεός την ώρα της δοκιμασίας μένει σιωπηλός ή μας φαίνεται ότι μένει.

 

Αυτή η σιωπή πιστεύω, φωνάζει περισσότερο απ ότι να ακούγαμε της Θείας Φωνής, φωνάζει <<Εδώ είμαι>>.<< ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΕ ΕΙΣ ΤΙ ΕΔΙΣΤΑΣΑΣ>>; 

 

Μέσα από την σιωπή Του, τον ακούμε να μας δίνει δύναμη, υπομονή, θάρρος, αλλά και εμείς του δείχνουμε εμπιστοσύνη, του δείχνουμε την Πίστη μας και του λέμε: <<Κύριε σιωπάς>> μα σε ακούω… τώρα σε ακούω, καταλαγιάζει ο πόνος γιατί σε ακούω, επειδή προσπαθώ να σε προσεγγίσω, προσπαθώ να έλθω κοντά σου, είμαι άνθρωπος και πέφτω και χάνομαι αλλά Εσύ είσαι εδώ δίπλα μου! Τι κι αν δεν σε βλέπω, τα μάτια μου είναι μικρά για να Σε δούν και τα αυτιά μου κλειστά για να σε ακούσουν, μα τώρα που σε πλησιάζω, τώρα την ώρα του πόνου, τα αυτιά μου ανοίγουν, σιγά σιγά και τώρα πια σε ακούω. Καταλάγιασε ο πόνος Κύριε, η θλίψη μειώθηκε, μα τι με νοιάζει τώρα αυτό; Eγώ τώρα σε ακούω, αν δεν ήταν ο πόνος, η θλίψη ή όπως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να τα πει… εγώ δεν θα σε άκουγα ακόμα! Τελικά Κύριε μου φαινόταν πως σιωπούσες… Μίλα Κύριε και ο δούλος σου ακούει!

Χρῆστος Φωτόπουλος

φοιτητής Θεολογίας