Αυτοκτονίες. Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!
Γράφει ὁ ἰατρός Φώτης Μιχαήλ
Τά γεγονότα εἶναι λίγο πολύ γνωστά: Τό κυνήγι τῆς καλοπέρασης ὁδηγεῖ τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς στά εὔκολα δάνεια. Τά δάνεια φορτώνουν τά νοικοκυριά μέ δυσανάλογα χρέη. Τό χρῆμα, ὡς διά μαγείας, στήν ''κατάλληλη'' ὥρα ἐξαφανίζεται ἀπό τήν κυκλοφορία καί οἱ δουλειές χάνονται ἡ μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἡ ἀνεργία κορυφώνεται καί τά εἰσοδήματα περιορίζονται δραματικά. Τά δάνεια εἶναι ἀδύνατον νά ξεπληρωθούν καί ὁ λαός περιέρχεται σέ κατάσταση οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου. Ἡ ἀνέχεια κουβαλάει τήν φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση. Ἡ φτώχεια φέρνει τήν πεῖνα. Ἡ πεῖνα στήνει τίς οὐρές στά συσσίτια. Ἡ ἐξαθλίωση ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία κάνει γνωστή καί στήν Πατρίδα μας τήν αὐτοκτονία! Τούς αὐτόχειρες τούς ὑπολογίζουνε, λένε, στούς ἑφτά χιλιάδες!
Τό Γένος μας δέν εἶναι πρώτη φορά πού δοκιμάζεται. Ὑπήρξαν μάλιστα καί περιπτώσεις στό παρελθόν, πού οἱ δοκιμασίες ἤτανε πιό σκληρές καί πιό βάρβαρες ἀπό τίς τωρινές. Ἐντούτοις τά περιστατικά αὐτοκτονιῶν ποτέ ἄλλοτε δέν παρατηρήθηκαν τόσο πυκνά.
Ποιός ἦταν, ὅμως, ὁ θώρακας ὁ μυστικός καί ἡ ἀσπίδα ἡ ἀόρατη, πού μᾶς φύλαγαν παλιότερα ἀπό τήν κατάρα τῆς αὐτοκτονίας; Ποιά ἁρματωσιά μᾶς προστάτευε μέχρι χθές ἀπό τήν αὐτοχειρία καί τώρα τήν χάσαμε καί δέν τήν βρίσκουμε πουθενά;
Οἱ παπποῦδες μας, πού διώχθηκαν ἀπό τίς ἀκτές τῆς Ἰωνίας, ἀπό τά μέρη τοῦ Πόντου, ἀπό τήν Καππαδοκία καί τήν Πόλη, ἔχασαν τά πάντα. Τούς ἅρπαξαν οἱ Τοῦρκοι καί τά κτήματα καί τίς δουλειές καί τίς ἐπιχειρήσεις καί τά ἐμπορικά· κάποιες φορές καί τίς γυναῖκες τους , ἀκόμα καί τά παιδιά τους! Παρ' ὅλα αὐτά, σέ καμμιά ἀπό τίς γνωστές προφορικές ἤ γραπτές μαρτυρίες, δέν ἀναφέρονται φαινόμενα ἄκρας ἀπελπισίας καί αὐτοκτονιῶν! Στερήθηκαν, δεινοπάθησαν, κακουχήθηκαν, ἀλλά οὔτε στιγμή δέν ἀπελπίστηκαν.
Ποιό νά ἦταν ἄραγε τό μυστικό τους, πού στάθηκε ἀνάχωμα ἀπροσπέλαστο στήν ἐπίθεση τῶν συμφορῶν καί τῆς ἀπελπισίας;
Μήν ἤτανε οἱ ὑποσχέσεις τῶν ξένων δυνάμεων; Μήν ἤτανε οἱ τραπεζῖτες τῶν Παρισίων καί τοῦ Λονδίνου; Μήν ἤτανε, τέλος, οἱ φιλονεικοῦντες πολιτικοί τῶν Ἀθηνῶν; Μᾶλλον ὄχι, διότι καί σήμερα διαθέτουμε ἑταίρους καί τρόϊκες καί ἑλληνόφωνη Βουλή, ἀλλά δυστυχῶς τήν ἀπελπισία καί τίς αὐτοκτονίες δέν τίς γλυτώσαμε. Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!
Οἱ διηγήσεις τῶν κατορθωμάτων τους μαρτυροῦν ὅτι τό πολύτιμο μυστικό τους δέν βρισκόταν ἐκεῖ ὅπου ἐλπίζουμε καί στηριζόμαστε ἐμεῖς σήμερα. Ἤτανε κάπου ἀλλοῦ. Τό ἀποκαλύπτει, στίς κρίσιμες ἐκεῖνες ὧρες, ἡ ἱεράρχηση τῶν ἐπιλογῶν τους: Μαζί τους δέν κουβάλησαν οὔτε ἀκριβοπληρωμένους πίνακες ζωγραφικῆς οὔτε ἄλλα κομμάτια τῆς πολυτελοῦς ἐνδεχομένως οἰκοσκευῆς τους. Στίς ἀγκαλιές τους μέσα, μέ σεβασμό καί εὐλάβεια, ἔβαλαν πρῶτα ἀπ' ὅλα ὅ, τι πρόλαβαν νά μαζέψουν ἀπό τά καμένα τους μοναστήρια καί τίς γκρεμισμένες τους Ἐκκλησιές: Τά ἱερά εἰκονίσματα, τά ἁγιοπότηρα καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων τους. Αὐτά ἤταν τά τιμαλφῆ τους, οἱ ἀξίες τους καί τά ἰδανικά τους. Αὐτά τούς στήριζαν τότε καί τούς ἔσωζαν ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τίς αὐτοκτονίες.
Νά, λοιπόν, ποιό ἤτανε τό μεγάλο τους μυστικό: Ἡ Πίστη. Ἡ μεγάλη τους ἀγάπη στόν Χριστό καί στήν Παναγιά. Ἡ λατρεία τους στόν Θεό· δηλαδή στήν ὄντως Ζωή. Γι' αὐτό καί ἡ ἀπελπισία συνιστοῦσε γιά ἐλόγου τους αἵρεση καί ἡ αὐτοκτονία σήμαινε ἁμαρτία ἀσυγχώρητη.
Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, ὁ βαρύς αὐτός ὁπλισμός τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς θεωρήθηκε παρωχημένος καί παρακατιανός. Τόν παρατήσαμε λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, καί βάλαμε στά στήθια μας γιά προστασία ''πανωπλίες ἀποκριάτικες'' φράγκικης κοπῆς .
Τό ἀποτέλεσμα; Τό βιώνουμε.
http://aktines.blogspot.gr/2014/02/40.html#more
Γράφει ὁ ἰατρός Φώτης Μιχαήλ
Τά γεγονότα εἶναι λίγο πολύ γνωστά: Τό κυνήγι τῆς καλοπέρασης ὁδηγεῖ τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς στά εὔκολα δάνεια. Τά δάνεια φορτώνουν τά νοικοκυριά μέ δυσανάλογα χρέη. Τό χρῆμα, ὡς διά μαγείας, στήν ''κατάλληλη'' ὥρα ἐξαφανίζεται ἀπό τήν κυκλοφορία καί οἱ δουλειές χάνονται ἡ μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἡ ἀνεργία κορυφώνεται καί τά εἰσοδήματα περιορίζονται δραματικά. Τά δάνεια εἶναι ἀδύνατον νά ξεπληρωθούν καί ὁ λαός περιέρχεται σέ κατάσταση οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου. Ἡ ἀνέχεια κουβαλάει τήν φτώχεια καί τήν ἐξαθλίωση. Ἡ φτώχεια φέρνει τήν πεῖνα. Ἡ πεῖνα στήνει τίς οὐρές στά συσσίτια. Ἡ ἐξαθλίωση ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία κάνει γνωστή καί στήν Πατρίδα μας τήν αὐτοκτονία! Τούς αὐτόχειρες τούς ὑπολογίζουνε, λένε, στούς ἑφτά χιλιάδες!
Τό Γένος μας δέν εἶναι πρώτη φορά πού δοκιμάζεται. Ὑπήρξαν μάλιστα καί περιπτώσεις στό παρελθόν, πού οἱ δοκιμασίες ἤτανε πιό σκληρές καί πιό βάρβαρες ἀπό τίς τωρινές. Ἐντούτοις τά περιστατικά αὐτοκτονιῶν ποτέ ἄλλοτε δέν παρατηρήθηκαν τόσο πυκνά.
Ποιός ἦταν, ὅμως, ὁ θώρακας ὁ μυστικός καί ἡ ἀσπίδα ἡ ἀόρατη, πού μᾶς φύλαγαν παλιότερα ἀπό τήν κατάρα τῆς αὐτοκτονίας; Ποιά ἁρματωσιά μᾶς προστάτευε μέχρι χθές ἀπό τήν αὐτοχειρία καί τώρα τήν χάσαμε καί δέν τήν βρίσκουμε πουθενά;
Οἱ παπποῦδες μας, πού διώχθηκαν ἀπό τίς ἀκτές τῆς Ἰωνίας, ἀπό τά μέρη τοῦ Πόντου, ἀπό τήν Καππαδοκία καί τήν Πόλη, ἔχασαν τά πάντα. Τούς ἅρπαξαν οἱ Τοῦρκοι καί τά κτήματα καί τίς δουλειές καί τίς ἐπιχειρήσεις καί τά ἐμπορικά· κάποιες φορές καί τίς γυναῖκες τους , ἀκόμα καί τά παιδιά τους! Παρ' ὅλα αὐτά, σέ καμμιά ἀπό τίς γνωστές προφορικές ἤ γραπτές μαρτυρίες, δέν ἀναφέρονται φαινόμενα ἄκρας ἀπελπισίας καί αὐτοκτονιῶν! Στερήθηκαν, δεινοπάθησαν, κακουχήθηκαν, ἀλλά οὔτε στιγμή δέν ἀπελπίστηκαν.
Ποιό νά ἦταν ἄραγε τό μυστικό τους, πού στάθηκε ἀνάχωμα ἀπροσπέλαστο στήν ἐπίθεση τῶν συμφορῶν καί τῆς ἀπελπισίας;
Μήν ἤτανε οἱ ὑποσχέσεις τῶν ξένων δυνάμεων; Μήν ἤτανε οἱ τραπεζῖτες τῶν Παρισίων καί τοῦ Λονδίνου; Μήν ἤτανε, τέλος, οἱ φιλονεικοῦντες πολιτικοί τῶν Ἀθηνῶν; Μᾶλλον ὄχι, διότι καί σήμερα διαθέτουμε ἑταίρους καί τρόϊκες καί ἑλληνόφωνη Βουλή, ἀλλά δυστυχῶς τήν ἀπελπισία καί τίς αὐτοκτονίες δέν τίς γλυτώσαμε. Κοντεύει νά χάσουμε τόσα παλληκάρια ὅσα δέν χάσαμε στό μέτωπο του '40!
Οἱ διηγήσεις τῶν κατορθωμάτων τους μαρτυροῦν ὅτι τό πολύτιμο μυστικό τους δέν βρισκόταν ἐκεῖ ὅπου ἐλπίζουμε καί στηριζόμαστε ἐμεῖς σήμερα. Ἤτανε κάπου ἀλλοῦ. Τό ἀποκαλύπτει, στίς κρίσιμες ἐκεῖνες ὧρες, ἡ ἱεράρχηση τῶν ἐπιλογῶν τους: Μαζί τους δέν κουβάλησαν οὔτε ἀκριβοπληρωμένους πίνακες ζωγραφικῆς οὔτε ἄλλα κομμάτια τῆς πολυτελοῦς ἐνδεχομένως οἰκοσκευῆς τους. Στίς ἀγκαλιές τους μέσα, μέ σεβασμό καί εὐλάβεια, ἔβαλαν πρῶτα ἀπ' ὅλα ὅ, τι πρόλαβαν νά μαζέψουν ἀπό τά καμένα τους μοναστήρια καί τίς γκρεμισμένες τους Ἐκκλησιές: Τά ἱερά εἰκονίσματα, τά ἁγιοπότηρα καί τά λείψανα τῶν Ἁγίων τους. Αὐτά ἤταν τά τιμαλφῆ τους, οἱ ἀξίες τους καί τά ἰδανικά τους. Αὐτά τούς στήριζαν τότε καί τούς ἔσωζαν ἀπό τήν ἀπόγνωση καί τίς αὐτοκτονίες.
Νά, λοιπόν, ποιό ἤτανε τό μεγάλο τους μυστικό: Ἡ Πίστη. Ἡ μεγάλη τους ἀγάπη στόν Χριστό καί στήν Παναγιά. Ἡ λατρεία τους στόν Θεό· δηλαδή στήν ὄντως Ζωή. Γι' αὐτό καί ἡ ἀπελπισία συνιστοῦσε γιά ἐλόγου τους αἵρεση καί ἡ αὐτοκτονία σήμαινε ἁμαρτία ἀσυγχώρητη.
Στίς ἡμέρες μας, ὅμως, ὁ βαρύς αὐτός ὁπλισμός τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς θεωρήθηκε παρωχημένος καί παρακατιανός. Τόν παρατήσαμε λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, καί βάλαμε στά στήθια μας γιά προστασία ''πανωπλίες ἀποκριάτικες'' φράγκικης κοπῆς .
Τό ἀποτέλεσμα; Τό βιώνουμε.
http://aktines.blogspot.gr/2014/02/40.html#more
