ΚΑΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Ποίημα πρὸς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ
Γερασίμου
Μικραγιαννανίτου, Ψαλλόμενος εἰς πᾶσαν νόσον καὶ ἀσθένειαν
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς
Οὐ ἡ ἀκροστιχίς
«Ἴασε με νόσου πικρᾶς Κόρη, Γερασίμου»
Ἠχος πλάγιος τοῦ δ΄ ᾿Ωδὴ α΄. ῾Υγρὰν διοδεῦσας
'Iάτρευσον Κόρη ὡς συμπαθής, δεινῶς με νοσοῦντα, κατὰ σῶμα τε καὶ ψυχήν, καὶ αἴτει πταισμάτων μου τὴν λύσιν, οἷαπὲρ Μήτηρ Θεοῦ τοῦ οἰκτίρμονος.
Ἀτρώτοις παθήμασι ῥικνωθείς, καὶ νόσος βαρεία, συνεχόμενος χαλεπῶς, πρὸς σε καταφεύγω ἴνα τύχω, τῆς παρά σου Θεοτόκε ἀνέσεως.
Σαρκὸς τὰς ὀδύνας καὶ τὰς πληγάς, θεράπευσον Κόρη τῇ θερμῇ σου ἐπισκοπή, καὶ ρῶσιν μοι δίδου καὶ ὑγείαν, ταπεινωθέντι οἰκτρῶς τῷ ἰκέτῃ σου Ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ ἡ χαρά, χαράν μοι παράσχου, θλιβομένῳ ὀδυνηρῶς, πικραῖς ἀσθένειαις διὰ πλῆθος, ἁμαρτιῶν Θεοτόκε ὤν ἔπραξα.
᾿Ωδὴ β΄. Οὐρανίας ἀψῖδος.
Ἰαμάτων πελάγη, ὡς ἀληθῶς βλήζουσα, ἴασαι ψυχῆς μου τὴν νόσον, καὶ τὰ τοῦ σώματος, πάθη θεραπεύσον, καὶ τὴν κατ΄ ἄμφω ὑγείαν, δίδου μοι Πανύμνητε, ἴνα δοξάζω σε.
Μητροπάρθενε Κόρη, τὴν συντριβὴν ἴασαι, καὶ τὰ χαλεπώτατα ἔλκη, τὰ τῆς καρδίας μου, τῇ συμπαθείᾳ σου, καὶ ἔγειρόν με τῆς κλίνης, βηματίζειν πάντοτε, Θεοῦ τὸ θέλημα.
Ἠχος πλάγιος τοῦ δ΄ ᾿Ωδὴ α΄. ῾Υγρὰν διοδεῦσας
'Iάτρευσον Κόρη ὡς συμπαθής, δεινῶς με νοσοῦντα, κατὰ σῶμα τε καὶ ψυχήν, καὶ αἴτει πταισμάτων μου τὴν λύσιν, οἷαπὲρ Μήτηρ Θεοῦ τοῦ οἰκτίρμονος.
Ἀτρώτοις παθήμασι ῥικνωθείς, καὶ νόσος βαρεία, συνεχόμενος χαλεπῶς, πρὸς σε καταφεύγω ἴνα τύχω, τῆς παρά σου Θεοτόκε ἀνέσεως.
Σαρκὸς τὰς ὀδύνας καὶ τὰς πληγάς, θεράπευσον Κόρη τῇ θερμῇ σου ἐπισκοπή, καὶ ρῶσιν μοι δίδου καὶ ὑγείαν, ταπεινωθέντι οἰκτρῶς τῷ ἰκέτῃ σου Ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ ἡ χαρά, χαράν μοι παράσχου, θλιβομένῳ ὀδυνηρῶς, πικραῖς ἀσθένειαις διὰ πλῆθος, ἁμαρτιῶν Θεοτόκε ὤν ἔπραξα.
᾿Ωδὴ β΄. Οὐρανίας ἀψῖδος.
Ἰαμάτων πελάγη, ὡς ἀληθῶς βλήζουσα, ἴασαι ψυχῆς μου τὴν νόσον, καὶ τὰ τοῦ σώματος, πάθη θεραπεύσον, καὶ τὴν κατ΄ ἄμφω ὑγείαν, δίδου μοι Πανύμνητε, ἴνα δοξάζω σε.
Μητροπάρθενε Κόρη, τὴν συντριβὴν ἴασαι, καὶ τὰ χαλεπώτατα ἔλκη, τὰ τῆς καρδίας μου, τῇ συμπαθείᾳ σου, καὶ ἔγειρόν με τῆς κλίνης, βηματίζειν πάντοτε, Θεοῦ τὸ θέλημα.
Ἐκτρυχόμενος σφόδρα, ὀδυνηροῖς πάθεσιν, ἔρριμαι ἐκτάδην
ὡς ράκος, ταῖς περιστάσεσιν, ἀλλ΄ ὤ Πανύμνητε, σὺ μοῦ τῶν πόνων τὸ βάρος, ἄρον
καὶ παράσχου μοι, ρῶσιν εὐφρόσυνον.
Νεκρωθεὶς τῇ κακίᾳ, νόσος πικρὰ πέπτωκα, καὶ πόνους πολλοὶς τὸ σαρκίον, Κόρη ἐτάζομαι, σὺ μοὶ ἐπόρεξον, χεῖρα Ἀγνὴ βοηθείας, καὶ τῆς συνεχούσης με, θλίψεως λύτρωσαι.
Ὠδὴ γ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὀδυνῶν ἀπάλλαξον, τῶν συνεχουσῶν Ἀγνὴ τὴν καρδίαν μου, καὶ τοῦ σώματός μου ἴασαι, πυρετῶν τὴν φλόγαν τὴν ἀφόρητον.
Συντριβεῖς ἀμαρτήμασι, νόσοις συνεχέσθην πολλοῖς καὶ ἄλγεσιν,
ἀλλὰ σὺ μὲ ἀνακούφισον, Κόρη καὶ παράσχου μοι τὴν ἴασιν.
Νεκρωθεὶς τῇ κακίᾳ, νόσος πικρὰ πέπτωκα, καὶ πόνους πολλοὶς τὸ σαρκίον, Κόρη ἐτάζομαι, σὺ μοὶ ἐπόρεξον, χεῖρα Ἀγνὴ βοηθείας, καὶ τῆς συνεχούσης με, θλίψεως λύτρωσαι.
Ὠδὴ γ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὀδυνῶν ἀπάλλαξον, τῶν συνεχουσῶν Ἀγνὴ τὴν καρδίαν μου, καὶ τοῦ σώματός μου ἴασαι, πυρετῶν τὴν φλόγαν τὴν ἀφόρητον.
Συντριβεῖς ἀμαρτήμασι, νόσοις συνεχέσθην πολλοῖς καὶ ἄλγεσιν,
ἀλλὰ σὺ μὲ ἀνακούφισον, Κόρη καὶ παράσχου μοι τὴν ἴασιν.
Ὄμβροις θείας χρηστότητος, καὶ τὸ γλυκασμῷ τῇ σῆς ἀγαθότητος,
τὴν πικρίαν τῆς καρδίας μου, γλύκανον Παρθένε ὡς φιλάγαθος.
῾Υπερύμνητε Δέσποινα, τὴν κακακωμένην ζωήν μου πάθεσι,
καὶ νοσίμασι καὶ θλίψεσι, κούφισον και σῶσον με τὸν δείλαιον.
᾿Ωδὴ δ΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Πλείστοις ἀλγεινοῖς, μαστιζόμενος κραυγάζω σοι Θεοτόκε ἀσθενούντων προσφυγή, ἴασαί με τὸν ταλαίπωρον ἰκέτην σου.
Ἴδε συμπαθῶς, τὸν ἐν νόσοις συντηκόμενον, καὶ ἐλπίζοντα πρὸς σὲ ἀπὸ ψυχῆς, Θεοτόκε καὶ παράσχου μοι τὴν ἴασιν.
Κέκμηκα Ἀγνή, καὶ ἐκλείπω ὁδυνόμενος, τῇ εὐρούσῃ ἀρρωστίᾳ μὲ πικρά, ἀλλ΄ οἰκτείρησον τὸν τάλανα καὶ σῶσον με.
Ρῶσις ἀληθής, ἡ θερμὴ ἐπιστασία σου, γένοιτό μοι καὶ ρυσθήσομαι ταχύ, τῆς εὐρούσης ἀσθενείας με Πανάχραντε.
᾿Ωδὴ δ΄. Φώτισον ἡμᾶς.
Πλείστοις ἀλγεινοῖς, μαστιζόμενος κραυγάζω σοι Θεοτόκε ἀσθενούντων προσφυγή, ἴασαί με τὸν ταλαίπωρον ἰκέτην σου.
Ἴδε συμπαθῶς, τὸν ἐν νόσοις συντηκόμενον, καὶ ἐλπίζοντα πρὸς σὲ ἀπὸ ψυχῆς, Θεοτόκε καὶ παράσχου μοι τὴν ἴασιν.
Κέκμηκα Ἀγνή, καὶ ἐκλείπω ὁδυνόμενος, τῇ εὐρούσῃ ἀρρωστίᾳ μὲ πικρά, ἀλλ΄ οἰκτείρησον τὸν τάλανα καὶ σῶσον με.
Ρῶσις ἀληθής, ἡ θερμὴ ἐπιστασία σου, γένοιτό μοι καὶ ρυσθήσομαι ταχύ, τῆς εὐρούσης ἀσθενείας με Πανάχραντε.
Ὠδὴ
ε΄. Τὴν δέησιν.
Ἀγγέλων, ἡ χαρμονὴ καὶ ἀνθρώπων, ἡ χαρὰ ἡ ἀληθὴς Θεοτόκε, τὴν τεθλιμμένην δεινὴν ἀρρωστίαν, καὶ ἐν ὀδύνῃ ψυχήν μου θεράπευσον, καὶ χαροποίησον αὐτήν, ὡς χαρᾶς αἰωνίου ὑπόθεσις.
Σωμάτων καὶ τῶν ψυχῶν ἡ τεκοῦσα, ἰατῆρα καὶ σωτῆρα Παρθένε,
τὸν ἀναβλύζοντα ρεῖθρα ἐλέους, τὸν Ποιητὴν τῶν ἀπάντων καὶ Κύριον, θεράπευσον μου τὴν ζωήν, χαλεποῖς ἐτασμοῖς ἤδη πάσχουσαν.
Ἀγγέλων, ἡ χαρμονὴ καὶ ἀνθρώπων, ἡ χαρὰ ἡ ἀληθὴς Θεοτόκε, τὴν τεθλιμμένην δεινὴν ἀρρωστίαν, καὶ ἐν ὀδύνῃ ψυχήν μου θεράπευσον, καὶ χαροποίησον αὐτήν, ὡς χαρᾶς αἰωνίου ὑπόθεσις.
Σωμάτων καὶ τῶν ψυχῶν ἡ τεκοῦσα, ἰατῆρα καὶ σωτῆρα Παρθένε,
τὸν ἀναβλύζοντα ρεῖθρα ἐλέους, τὸν Ποιητὴν τῶν ἀπάντων καὶ Κύριον, θεράπευσον μου τὴν ζωήν, χαλεποῖς ἐτασμοῖς ἤδη πάσχουσαν.
Κλινήρης, διατελῶν ἐπὶ πλείων, καὶ τήκομενος πικρὰ
ἀσθενεία, σὲ δυσωπῶ τὴν πηγὴν τοῦ ἐλέους, ἐλέησόν με καὶ ἴασαι Δέσποινα, καὶ τὴν
ὑγείαν τῆς ψυχῆς, καὶ τοῦ σώματος αὔθις μοι δώρησαι
λόσωμον, κεκτημένοις ὀδύνην, καὶ θλιβόμενος πληγὴ ἀφορήτῳ,
καὶ στεναγμοῖς τὴν ζωὴν διανύων, πρὸς σὲ βοῶ ἐκ μυχίων καρδίας μου· Ἄπαλαξόν με συμπαθῶς, τῶν εὐρόντων δεινῶν με Πανάμωμε.
Ὠδὴ ζ΄. Παῖδες Ἐβραίων.
Ρῶσιν καμοί τῷ ταλαιπώρῳ, καὶ παράκλησιν παράσχου καὶ ὑγείαν, καὶ πταισμάτων πολλῶν, τὴν ἄφεσίν μοι δίδου, οἵα πηγὴ χρηστότητος, Παναγία Θεοτόκε.
Ἤλγησαν πάντα τὰ ὀστά μου, πικροῖς πάθεσι καὶ νόσοις ἀφορήτοις, καὶ ὀδύνῃ πολλῇ, συνθλίβει τὴν ζωήν μου, ἀλλ΄ ὤ Παρθένε Ἄχραντε, λύτρωσαι τῶν ὀδυνῶν με.
Γέγονεν ὅλος μου ὁ βίος, παθῶν ἔμπλεως καὶ πάσης ἀλγηδόνος, ἀλλ΄ ἐξ ὕψους Ἀγνή, ἴδε τὴν συντριβήν μου, καὶ ὡς οἰκτίρμων δίδου μοι, τὴν κατ΄ ἄμφω θεραπείαν.
λόσωμον, κεκτημένοις ὀδύνην, καὶ θλιβόμενος πληγὴ ἀφορήτῳ,
καὶ στεναγμοῖς τὴν ζωὴν διανύων, πρὸς σὲ βοῶ ἐκ μυχίων καρδίας μου· Ἄπαλαξόν με συμπαθῶς, τῶν εὐρόντων δεινῶν με Πανάμωμε.
Ὠδὴ ζ΄. Παῖδες Ἐβραίων.
Ρῶσιν καμοί τῷ ταλαιπώρῳ, καὶ παράκλησιν παράσχου καὶ ὑγείαν, καὶ πταισμάτων πολλῶν, τὴν ἄφεσίν μοι δίδου, οἵα πηγὴ χρηστότητος, Παναγία Θεοτόκε.
Ἤλγησαν πάντα τὰ ὀστά μου, πικροῖς πάθεσι καὶ νόσοις ἀφορήτοις, καὶ ὀδύνῃ πολλῇ, συνθλίβει τὴν ζωήν μου, ἀλλ΄ ὤ Παρθένε Ἄχραντε, λύτρωσαι τῶν ὀδυνῶν με.
Γέγονεν ὅλος μου ὁ βίος, παθῶν ἔμπλεως καὶ πάσης ἀλγηδόνος, ἀλλ΄ ἐξ ὕψους Ἀγνή, ἴδε τὴν συντριβήν μου, καὶ ὡς οἰκτίρμων δίδου μοι, τὴν κατ΄ ἄμφω θεραπείαν.
Ἔπιδε ὄμματι εὐσπλάχνω, ὡς φιλεύσπλαχνος ἐπὶ τὸν σὸν
ἰκέτην, ἀσθενοῦντα δεινῶς, Παρθένε Θεοτόκε, καὶ δίδου μοι τὴν ἴασιν, καὶ γαλήνη
τῇ ψυχῇ μου.
Ὠδὴ
η΄. Τὸν Βασιλέα.
Ρύπων με ρῦσαι, τῶν τῆς ψυχῆς Θεοτόκε, καὶ ἰάτρευσον τὸ ἀσθενές
μου σῶμα, σωστικοῖς φαρμάκοις, τῆς σῆς φιλανθρωπίας.
Ἀτόποις ἔργοις, συναπαχθεὶς ἐμολύνθην, καὶ ἐλύπησα Χριστὸν τὸν εὐεργέτην∙ σὺ οὖν Θεοτόκε, μετάνοίαν μοι δίδου.
Συντετριμμένη, τῇ διανοία προσπίπτω, καὶ κραυγάζω σοι ὁ τάλας Θεοτόκε∙ ἴασαι τὸ ἄλγος, τῆς ταπεινῆς ζωῆς μου.
Ἴλαθι Κόρη, ὥσπερ πηγὴ εὐσπλαχνίας, ταῖς ἀμέτροις μου ἐν βίῳ ἀμαρτίαις, καὶ ἰάτρευσόν με, κατὰ ψυχὴν καὶ σῶμα.
Μεμολυσμένος, κατὰ ψυχὴν ἀμαρτίαις, ἀρρωστήματι ἐτάζομαι τὸ σῶμα ἀλλὰ μὴ μὲ παρίδης, εἰς τέλος Θεομήτωρ.
Ὠδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Ὀδύνης χαλεπῆς με, ρῦσαι ἀσθενείας, καὶ τὴν ψυχήν μου ἀλγοῦσαν τοῖς πάθεσι, τῇ ῥωστικῇ σου πρεσβεία Κόρη θεράπευσον.
Ὁδὸν Θεοῦ παρεῖδον, καὶ τὰς ἀσθενείας, ταῖς ἀνηκέστοις Παρθένε ἐτάζομαι, ἀλλὰ τῇ σῇ ἰαθήσομαι ἀγαθότητι.
῾Υψόθεν βλέψον Κόρη, ἐπί τὴν ὀδύνην, τὴν χαλεπῶς τὴν ζωήν μου μαστίζουσαν, καὶ συμπαθοὺς θεραπείας μὲ καταξίωσον.
῾Υμνεῖν οὔ διαλείπω, στόματι ἀχρείῳ, σε τῆς ζωῆς μου Παρθένε τὴν ἔφορον, καὶ παρά σου θεραπείας τὴν δρόσον δέχομαι.
Τροπάριον Θεοτοκίον
Ἠχος γ΄
Καταφυγὴ καὶ δύναμις ἡμῶν Θεοτόκε, ἡ κραταιὰ βοήθεια τοῦ κόσμου, ταῖς πρεσβείες σου σκέπε τοὺς δούλους σου, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, μόνη Εὐλογημένη.
Ἀτόποις ἔργοις, συναπαχθεὶς ἐμολύνθην, καὶ ἐλύπησα Χριστὸν τὸν εὐεργέτην∙ σὺ οὖν Θεοτόκε, μετάνοίαν μοι δίδου.
Συντετριμμένη, τῇ διανοία προσπίπτω, καὶ κραυγάζω σοι ὁ τάλας Θεοτόκε∙ ἴασαι τὸ ἄλγος, τῆς ταπεινῆς ζωῆς μου.
Ἴλαθι Κόρη, ὥσπερ πηγὴ εὐσπλαχνίας, ταῖς ἀμέτροις μου ἐν βίῳ ἀμαρτίαις, καὶ ἰάτρευσόν με, κατὰ ψυχὴν καὶ σῶμα.
Μεμολυσμένος, κατὰ ψυχὴν ἀμαρτίαις, ἀρρωστήματι ἐτάζομαι τὸ σῶμα ἀλλὰ μὴ μὲ παρίδης, εἰς τέλος Θεομήτωρ.
Ὠδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Ὀδύνης χαλεπῆς με, ρῦσαι ἀσθενείας, καὶ τὴν ψυχήν μου ἀλγοῦσαν τοῖς πάθεσι, τῇ ῥωστικῇ σου πρεσβεία Κόρη θεράπευσον.
Ὁδὸν Θεοῦ παρεῖδον, καὶ τὰς ἀσθενείας, ταῖς ἀνηκέστοις Παρθένε ἐτάζομαι, ἀλλὰ τῇ σῇ ἰαθήσομαι ἀγαθότητι.
῾Υψόθεν βλέψον Κόρη, ἐπί τὴν ὀδύνην, τὴν χαλεπῶς τὴν ζωήν μου μαστίζουσαν, καὶ συμπαθοὺς θεραπείας μὲ καταξίωσον.
῾Υμνεῖν οὔ διαλείπω, στόματι ἀχρείῳ, σε τῆς ζωῆς μου Παρθένε τὴν ἔφορον, καὶ παρά σου θεραπείας τὴν δρόσον δέχομαι.
Τροπάριον Θεοτοκίον
Ἠχος γ΄
Καταφυγὴ καὶ δύναμις ἡμῶν Θεοτόκε, ἡ κραταιὰ βοήθεια τοῦ κόσμου, ταῖς πρεσβείες σου σκέπε τοὺς δούλους σου, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, μόνη Εὐλογημένη.
